ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΟΥ

Όσοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στις πλαγιές του Τυμφρηστού (Βελούχι) η ζωή μας ήταν όπως όλων των ανθρώπων στη μεταπολεμική Ελλάδα · διαρκής αγώνας στα χωράφια, στα κοπάδια, στα δάση που τις περισσότερες φορές απέβαινε μάταιος και αυτός ήταν και ο λόγος που κάποιοι αναγκαστήκαμε να φύγουμε μακριά να προκόψουμε και τώρα που το αντίκρισμα της προκοπής αποδείχθηκε (με ευθύνη όλων μας βεβαίως) σχεδόν κάλπικο, ανακαλύπτουμε πάλι με τις ρίζες και αναζητούμε διεξόδους επιβίωσης στη γενέτειρα…

Χρειάστηκε να κάνω αυτή τη μικρή εισαγωγή γιατί το θέμα, «η πρωτομαγιά στο Βελούχι», είναι κάτι που εξελίχθηκε σε θεσμό τα τελευταία χρόνια και να είμαστε ακριβείς, μετά την διάνοιξη των δρόμων στις πλαγιές του Τυμφρηστού και βεβαίως την εκπληκτική αύξηση των αυτοκινήτων  τις τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή – όπως εξάλλου και σε ολόκληρη την Ελλάδα κι έτσι η εκδρομή σε κάποια ιδιαίτερα μέρη ήταν πιο εύκολη για όλους. Η ευμάρεια δε που επικράτησε στις προηγούμενες δεκαετίες υπαγόρευε και πολλά ταξίδια αλλά και εκδρομές σε ιδιαίτερα μέρη γιατί συνέβαλλαν όχι τόσο στην αναψυχή αλλά στην συμπλήρωση του status της μεταπολίτευσης και η νέα δυναμική αγορά του τουρισμού. 

Στην αρχή, ήταν λίγοι εκείνοι που πήγαιναν στους Αγίους Αποστόλους, τον ωραίο αυχένα στα σύνορα Ευρυτανίας – Φθιώτιδας όπου και η παλιά εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, να υποδεχτούν τον Μάη αλλά σιγά - σιγά καθιερώθηκε και σήμερα, αν είναι καλή η ημέρα πολύς κόσμος πάει εκεί και ως είναι φυσικό κουβαλάνε μαζί τα φαγητά τους και όσοι μπορούν και τις ψησταριές τους για να πάρει ο καθαρός αέρας και μια ανάσα τσίκνας. Ορισμένοι δε από τους εκδρομείς, εκτός του Μάη, πιάνουν και την ευκαιρία να τσαλαπατήσουν με τα τετρακίνητα αυτοκίνητά τους και τα λιβάδια με τα δακράκια και μάλιστα καμαρώνουν για τις επιδόσεις των οχημάτων τους. Ευτυχώς είναι λίγοι αυτοί αλλά όπως και να έχει, τη ζημιά την κάνουν και οι ροδιές τους διακρίνονται για καιρό.

Η έξοδος αυτή των συντοτοπιτών από την Ευρυτανία και από τη Φθιώτιδα έχει και ένα άλλο στόχο, το μάζεμα των δακρακιών. Έτσι ονομάζονται τα υπέροχα κίτρινα λουλούδια (ηράνθεμα στο επιστημονικό τους που μόλις υποχωρήσει λίγο το χιόνι από τις πλαγιές του Βελουχιού και ιδιαίτερα στο Πικροβούνι, πλημμυρίζουν τον τόπο και γεμίζουν τον αέρα με το υπέροχο άρωμά τους και το αεράκι το μεταφέρει χιλιόμετρα μακριά. Πηγαίναμε και παλιότερα να μαζέψουμε δακράκια στο Πικροβούνι, ιδιαίτερα όταν ήταν κάπως αργά το Πάσχα και με αυτά τα κορίτσια (όταν είχαν κορίτσια τα χωριά) έφτιαχναν ωραία στεφάνια για τον επιτάφιο. Ανεβαίναμε με τα πόδια τότε το βουνό, συνήθως τη Μεγάλη Πέμπτη, και γυρίζαμε με αγκαλιές από δακράκια και με αυτά στολίζαμε και τα ταπεινά σπίτια μας.

Εν πάσει περιπτώσει, τα δακράκια είναι η αφορμή να πηγαίνουν οι συντοπίτες μου στους Αγίους Αποστόλους, να απολαμβάνουν οι περισσότεροι την ωραία διαδρομή που είναι σαν μπαλκόνι απ’ όπου μπορούν να αγναντέψουν τα βουνά της Ρούμελης στα νότια, τον κάμπο της Λαμίας και τον Σπερχειό ανατολικά και προς το βορά τα Άγραφα. Όλοι δε ξεχύνονται στα λιβάδια και μαζεύουν αγκαλιές δακράκια και όσα να μαζέψουν, ο τόπος δείχνει πάλι γεμάτος από αυτά τα ευωδιαστά λουλούδια και φτιάχνουν ωραία στεφάνια. Σημειώνουμε πως και χωρίς δακράκια, η περιοχή είναι πανέμορφη και συνιστάται μια εκδρομή εκεί οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου με αυτοκίνητο ή καλύτερα με τα πόδια…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 01052015