ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΦΩΛΙΑ ΠΟΥΛΙΩΝ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Έτσι γίνεται συνήθως στον κόσμο των περισσότερων πουλιών· οι φωλιές χτίζονται κάθε άνοιξη και στην κατασκευή τους συμμετάσχουν και τα δυο μέλη του ζευγαριού κουβαλώντας διάφορα ελαφρά και ευλύγιστα υλικά από το περιβάλλον γύρω τους  (χορταράκια, φύλλα, φτερά, μαλλιά) και μια απαράμιλλη τέχνη την κατασκευάζουν σε ένα κλαρί που κατά την εμπειρία τους παρέχει ασφάλεια από τον καιρό και τους εχθρούς τους.

Εκεί λοιπόν στο κλαρί που διάλεξαν κλώθουν τους καρπούς του έρωτά τους, φροντίζουν κατόπιν να μη λείψει τίποτα από τους νεοσσούς τους και αφού δουν πως έχει έρθει η ώρα τους μετά από λίγα μαθήματα πτήσεων και επιβίωσης, ξαμολάνε τα πουλάκια τους στο δάσος να ζήσουν πλέον μόνα τους και ανάλογα πλέον την τύχη τους με τη σειρά τους αυτά την επόμενη άνοιξη θα επαναλάβουν τις ίδιες πράξεις για τη διαιώνιση του είδους τους.

Η φωλιά μετά το πέταγμα των μικρών πουλιών ερημώνει και κανένα πουλί δεν την χρησιμοποιεί ούτε για να βγάλει εκεί ένα βράδυ. Έτσι χωρίς καμιά προσοχή πλέον αρχίζει και φθείρεται από τον αέρα και τις βροχές και τα συνδετικά υλικά τους, το σάλιο κυρίως, διαλύεται και αποσυντίθεται στα υλικά με τα οποία έχει κατασκευαστεί. Είναι ζήτημα χρόνου πλέον να βρεθεί στο έδαφος και να καταστραφεί εντελώς το έργο των πουλιών.

Έτσι κάνουν τα περισσότερα πουλιά– ακολουθούν το ένστικτό τους για τη συνέχεια του είδους τους και η διαφορά τους με τους ανθρώπους (και με κάποια άλλα πλάσματα βεβαίως) είναι ότι δεν δένονται με τα έργα τους γιατί πιστεύουν μέσα τους πως μπορούν να ξαναφτιάξουν φωλιές, το ίδιο καλές και σίγουρες να στεγάσουν ότι πιο πολύτιμο η φύση τους, τα υπαγορεύει και δεν λυπούνται καθόλου όταν τις βλέπουν να διαλύονται.

Έτσι κάνουν τα πουλιά και δεν είναι χαμένος χρόνος να παρακολουθούμε τη ζωή τους γιατί έχουμε πολλά πράγματα να μάθουμε και να διδαχθούμε από αυτά… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24092015