ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου μετά το πέρασμα των Βανδάλων

Όπως κανείς δεν έδωσε σημασία στην χρόνια κακοποίηση του αγάλματος της Βορείου Ηπείρου με τα χέρια δεμένα πισθάγωνα, στον εξαιρετικό πεζόδρομο της οδού Τοσίτσα, ανάμεσα σε δυο εμβληματικά κτίρια της Αθήνας, το συγκρότημα του Πολυτεχνείου και το Αρχαιολογικό Μουσείο, έτσι και κανείς δεν φρόντισε για την προστασία του μετά τον καθαρισμό και την ανάδειξή του…

Και αλήθεια, ποιος να φροντίσει; Ποια αρχή είναι επιφορτισμένη για τέτοια πράγματα; Η Αστυνομία; Ποιος είδε ένστολο αστυνομικό να κυκλοφορεί, έτσι για τα μάτια, δέκα μέτρα από το κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας όπου το Υπουργείο Πολιτισμού; Στη βαρωνία των Εξαρχείων δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί αστυνομικός  γιατί απλά είναι ανεπιθύμητος και τούτο μια χαρά τους βολεύει όλους. Έτσι χωρίς κανένα φόβο της Αστυνομίας της οποίας είναι έργο και η δίωξη της εμπορίας ναρκωτικών, η Τοσίτσα, εδώ και χρόνια ήταν το κεντρικό παζάρι και το ξέρουν όλοι αυτό καθώς το έβλεπαν μέσα και έξω από τα τζάμια των τρόλει. Όλο το πλήθος των δυστυχισμένων ναρκομανών της πόλης εκεί συγκεντρώνονταν  και πολλοί ζούσαν όλο το 24ωρο περιμένοντας τη δόση τους από τα βαποράκια.

Δίπλα ακριβώς είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο, το μεγαλύτερο του κόσμου με μοναδικούς θησαυρούς στις αίθουσές του και ο επισκέπτης, ντόπιος ή αλλοδαπός πριν πάει να δει τα θαυμαστά έργα, υποχρεωτικά λοξοδρομούσε από το πεζοδρόμιο της ναρκοπιάτσας γιατί δεν ήξερε τι θα του συμβεί. Αν και πέρασαν χιλιάδες κατά τα περασμένα χρόνια από το Μουσείο, φαντάζομαι πως ένας σεβαστός αριθμός ανθρώπων το απέφευγε γι’ αυτό το λόγο. Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, επόμενο ήταν να αναπτυχθούν και διάφορες, προχωρημένες απόψεις των παρεπιδημούντων για την τέχνη – όπως η καταστροφή τους. Όχι βέβαια από τους ναρκομανείς γιατί αυτούς ο καημός ήταν άλλος, αλλά από ένα σωρό πρόθυμους και επωφελούμενους να συντηρήσουν  αυτή την άθλια κατάσταση στο κέντρο της πόλης.

Ποιος τώρα θα καθάριζε την Τοσίτσα από το εμπόριο ναρκωτικών ή ποιος θα ενδιαφέρονταν για τη μοίρα των εξαθλιωμένων εξαρτημένων; Πριν πούμε κανένας, ας σκεφτούμε πως το ζήτημα ήταν τόσο σύνθετο που απαιτούσε ένα σχέδιο συνεργασίας της Αστυνομίας, του Υπουργείου Υγείας, του Δήμου Αθηναίων και φυσικά των υπηρεσιών του Μουσείου και βεβαίως του Πολυτεχνείου. Κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο  και κακά τα ψέματα, η Τοσίτσα ανακουφίστηκε όταν οι έμποροι ναρκωτικών μετέφεραν αλλού την πιάτσα αλλά οι ζημιές έμειναν και κυρίως η υποβάθμιση όλης της περιοχής. Ήταν εξαιρετική η πρωτοβουλία να καθαριστεί το ταλαιπωρημένο άγαλμα της Βόρειας Ηπείρου (έργο του Κώστα Σεφερλή, 1951) και από το οποίο εμπνεύστηκε η Κική Δημουλά το ποίημα «Σημείο Αναγνωρίσεως» αλλά από εκεί και πέρα δεν υπήρχε κάποιος να το προστατεύσει.

Η μόνη δύναμη η οποία θα μπορούσε να προστατεύσει αυτό το άγαλμα, ή τις χάλκινες προτομές του Τρίτση και του Θερβάντες (κατά σύμπτωση έξω από τη Νομική Σχολή αυτές) ή τα μάρμαρα σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας, είναι η ίδια η Πόλη. Κι επειδή νομίζω πως την πόλη την συγκροτούμε όλοι εμείς που σε αυτή ζούμε και όσοι περαστικοί την αγαπάνε, η ευθύνη είναι ολονών μας και το μόνο που ζητάμε από τις Αρχές, είναι να υποστηρίξουν τους πολίτες που αγαπούν την πόλη που ζούνε να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να τους διευκολύνουν με κάθε τρόπο στο έργο τους. Μοιάζει αδύνατο;  Δεν νομίζω…

Το άγαλμα πριν τον καθαρισμό του, 2013

ΥΓ 1. Παρέλειψα το ρόλο του Πολυτεχνείου στην περίπτωση, ειδικά της ΑΣΚΤ που το ιστορικό κτίριο βλέπει προς τη Τοσίτσα, αλλά νομίζω πως είναι χαμένα λόγια αφού διάφοροι τύποι έχουν δημιουργήσει εκεί το ιδιότυπο ορμητήριό τους και κανένας δεν ενοχλείται.

ΥΓ 2. Τις φωτογραφίες με το σπασμένο άγαλμα αλίευσα στο διαδίκτυο χωρίς να ανεφέρεται πουθενά αυτός που τις έκανε. Δεν συνηθίζω να «κλέβω» το έργο κάποιου άλλου επαγγελματία ή να μην αναφέρω το όνομά του αλλά στην περίπτωση δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Τον ευχαριστώ πολύ…

ΑΘΗΝΑ, 25042016