Η ΒΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟ ΑΓΑΛΜΑ

Πήγα και είδα τον βανδαλισμό στο άγαλμα της Βορείου Ηπείρου, στον πεζόδρομο της Τοσίτσα τον οποίο μάλιστα είδα πως ομορφαίνουν με κάποιες παρεμβάσεις και λυπήθηκα πολύ για το πώς κατάντησαν το ταλαιπωρημένο από καιρό μνημείο.

Εκείνο όμως που λύπησε περισσότερο, γι’ αυτούς που το έκαναν ήταν ότι σακάτεψαν ανεπανόρθωτα οι δειλοί ένα άγαλμα με δεμένα τα χέρια (αλυσοδεμένα στην κυριολεξία) και η στάση του οποίου έδειχνε την ικεσία της Βορείου Ηπείρου προς αυτούς διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου, για την απελευθέρωσή της. Στο μεταπολεμικό κλίμα της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, το 1951 που στήθηκε εκεί, σαφώς και εξέφραζε ισχυρά εθνικά ιδεώδη των οποίων ο απόηχος είναι ακόμη ζωντανός και τούτο αποδεικνύουν οι συνεχείς πάνω στο θέμα, προκλήσεις από τη γείτονα χώρα, την Αλβανία.

Για να ξανάρθουμε στο θέμα του βανδαλισμού. Αμφιβάλλω αν οι δράστες ήξεραν τίποτα για την ιστορία του αγάλματος και τι συμβόλιζε. Γι’ αυτούς δεν θα είχε καμιά σημασία αν ήταν ο βασιλιάς των βασιλέων, ο μέγας στρατηγός ή το μνημείο ενός επαίτη. Ήθελαν να καταστρέψουν και κατέστρεψαν αυτό που βρήκαν μπροστά τους αλλά ήταν τόσο αχρείοι που κατέστρεψαν ένα αλυσοδεμένο άγαλμα και τούτο δείχνει τον φόβο που έχουν μέσα τους για την ελευθερία. Δεν θα τολμούσαν φαντάζομαι να πάνε με τις βαριοπούλες να διαλύσουν ένα άγαλμα που κρατάει στα χέρια του ξίφος ή απλά τα έχει ελεύθερα από το φόβο μη ξυπνήσει και αντί για θύτες γίνουν θύματα εκεί μπροστά στο βάθρο του. Τόσο δειλοί και τιποτένιοι, πάντα τη νύχτα που η πόλη κοιμάται κάνουν τις βρωμοδουλειές τους και πάλι μέσα στο σκοτάδι σαν τα ποντίκια χάνονται στα καταφύγιά τους.   

ΑΘΗΝΑ, 25042016