ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΟΜΙΧΛΗ

Με άφησε χθες το απόγευμα ο καλός φίλος και διευθυντής του Δασαρχείου Φουρνά Σταύρος Κοσμάς ο οποίος με πήρε με το αυτοκίνητό του στη διαδρομή από Φουρνά προς Καρπενήσι στους Αγίους Αποστόλους, τον αυχένα στα σύνορα Φθιώτιδας με την Ευρυτανία, στις πλαγιές του Τυμφρηστού για να κατέβω στο χωριό από τον χωματόδρομο.

Η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων με αραιά ομίχλη

Ήθελα να κατέβω εκεί για να περπατήσω μέσα στο δάσος και να ακούσω τις φωνές του το φθινόπωρο και να απολαύσω τη διαδρομή κι ας ήταν μέσα στην στεγνή ομίχλη. Στην αρχή που πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να έχω και τίποτα απρόοπτες συναντήσεις με αγρίμια αλλά παραμέρισα την ανόητη σκέψη και πήρα τον κατήφορο με πολύ θάρρος.

Η αραιή ομίχλη που είχε σκεπάσει την πλαγιά με συνόδεψε στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και ανάλογα με το αεράκι που φυσούσε μου έκρυβε και μου αποκάλυπτε συστάδες από σοβαρά έλατα και γυμνές καστανιές και άπλωνε στο δάσος μια σιωπή που έσπαγε μόνο από τις φωνές από κάποιες κίσσες και τσίχλες. Τίποτα άλλο δεν άκουσα δυο ώρες μέσα στο δάσος που ήταν όμως όλο σκαμμένο, σαν κήπος την άνοιξη από τα αγριογούρουνα τα οποία βρίθουν εκεί γιατί είναι και απαγορευμένη για το κυνήγι περιοχή.

Αυτό το σκάψιμο των αγριογούρουνων ήταν που έδινε και μια έντονη οσμή αόρατων ζώων στο δάσος συνδυασμένη με την βαριά μυρωδιά των φύλλων που σαπίζουν. Δεν είδα κανένα αλλά ένιωθα πως ήταν κάπου εκεί κοντά και αν δεν με παρακολουθούσαν, σίγουρα είχαν καταλάβει το πέρασμά μου με τη μύτη της. Για να τους το δηλώσω μάλιστα ότι περνούσα, κάθε λίγο έβαζα μια δυνατή φωνή, χουγιατό το λένε στα χωριά και πιστεύουν ότι έτσι μπορεί να φοβηθούν τα επικίνδυνα αγρίμια. Το ότι όμως αυτά δεν ανταποκρίθηκαν ούτε με ένα ψίθυρο, με έκανε να πιστέψω πως εγώ ήμουν ο κυρίαρχος του δάσους.

Περπάτησα πάνω από μια ώρα μέχρι να βγω στη Λελούδα με την ομίχλη συντροφιά και με άφησε σαν πέρασα από το Λιβαδάκι και μέχρι να φτάσω στο χωριό είχε πια νυχτώσει και με υποδέχτηκαν μόνο οι σιωπηλές λάμπες που φωτίζουν τους άδειους δρόμους και τα παράθυρα με αναμμένα φώτα στα σπίτια του χωριού που μέτρησα δεν ξεπερνούσαν τα πέντε. Ως τα Χριστούγεννα θα γίνουν λιγότερα και τότε η σιωπή που άκουσα στο δάσος θα είναι η ίδια που θα γεμίσει το περισσότερο χωριό... 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24112016