ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ (*)

Διάβαζα προχθές κάποιους στίχους του Rene Char από τη συλλογή «…Το δέντρο είναι που βλέπει» για να ακουμπήσω ένα δικό μου έργο σχετικά με τα δέντρα και νοιώθω πολύ τυχερός που σήμερα το απόγευμα φάνηκε ξαφνικά στην οθόνη μου η φωτογραφία του φίλου Κώστα Βακουφτσή από τη συλλογή του «ΣΟΧΟΣ» που βλέπεται στην ανάρτηση.

Το πρώτο που ένοιωσα σαν είδα την μεγάλη αυτή τρύπα στον πλάτανο ήταν πως είναι κρίμα που δεν είμαστε φτιαγμένοι σαν τις αρκούδες ή τα άλλα ζώα και τα ερπετά να μπαίνουμε σε χειμερία νάρκη και να βουλιάζουμε σε ένα βαθύ ύπνο όταν νοιώθουμε πως έρχεται ο χειμώνας και ο κάθε λογής χειμώνας στη ζωή μας. Έναν ύπνο αντίδοτο στη φθορά του χρόνου, στην απελπισία της ανάγκης, μακριά από την αγορά και τους αγοραίους. Έναν ύπνο που θα τελειώσει με ένα γλυκό μούδιασμα στις αρχές της άνοιξης και θα μας βγάλει καινούργιους πάλι στον κόσμο καθώς εκεί μέσα στην κουφάλα του πλατάνου θα χωνευτούν χωρίς εφιάλτες όλα τα πεπραγμένα της χρονιάς που πέρασε και μερόνυχτα ολόκληρα θα ζυμωθούν σε σκληρές στοιβάδες μνήμης που θα κατακάτσουν στον πυθμένα της ψυχής.

Να είσαι καλά Κώστα που μας δείχνεις τον πραγματικό χρόνο του τόπου…

(*) Ο τίτλος «…Το δέντρο είναι που βλέπει» του Rene Char (Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2005, μετάφραση Κατερίνας Τρακάκη – Σωτήρη Γουνελά) σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να φανεί πως δεν έχει καμία σχέση με τη αυτή τη μικρή συλλογή ποιημάτων του μεγάλου γάλλου ποιητή αλλά μην απογοητευτείτε. Η ανάγνωσή του είναι όπως και των στοιβάδων του χρόνου που επικάθονται με ομόκεντρες παραλληλίες η μια της άλλης στο κορμό του δέντρου και αφού φτάσετε στην καρδιά του, τότε θα καταλάβετε πως κάποιος από κάπου σας βλέπει. Μπορεί και μέσα από την κουφάλα του πλατάνου….

ΑΘΗΝΑ, 10122009