ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΣΤΡΩΜΑ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Ένα στρώμα δίπλα σε ένα κάδο απορριμμάτων δυστυχώς δεν έχει δώσει καμία έμπνευση (όσο βεβαίως πέφτει στην αντίληψή μου) για τη δημιουργία έργων όπως αυτά που έχουν κατακλύσει εσχάτως την Αθήνα υπό τον τίτλο Dokumenta 14 και διχάζουν τους συνδημότες αναφορικά με το νόημα που περιέχουν ή δεν περιέχουν, καθώς με την ανάγκη να εκτεθούν σε δημόσιους χώρους και βεβαίως για το κόστος τους σε μια εποχή φτώχειας.

Τα λέω αυτά και ίσως βοηθήσω με καμιά ιδέα γιατί πρέπει να βλέπουμε κάποια πράγματα με άλλο μάτι και ειδικά τα στρώματα για τα οποία πολύς λόγος γίνεται καθώς οι εγκέφαλοι των Οικονομικών Υπουργείων όλο γι’ αυτά μιλάνε γιατί πιστεύουν, αυτοί οι σπουδαγμένοι σε μεγάλα πανεπιστήμια του κόσμου ότι ο πιο ασφαλής τρόπος αποταμίευσης των Ελλήνων είναι αυτός που εφάρμοζαν οι γιαγιάδες τους, να τα χώνουν δηλαδή κάτω από το στρώμα. Αυτοί οι λεβέντες λοιπόν έχουν βάλει στόχο να πείσουν τις γιαγιάδες και τους παππούδες να τα βγάλουν από το στρώμα ή όπου αλλού τα κρύβουν και να τα πάνε στις τράπεζες αλλά μετά τα κουρέματα και τα ψαλιδίσματα των καταθέσεων κατά τα τελευταία χρόνια λίγοι τσιμπάνε και το γεγονός έχει απασχολήσει και απασχολεί άπειρα ειδικά συμβούλια.

Έτσι λοιπόν, όταν βλέπουμε ένα πεταμένο στρώμα στο πεζοδρόμιο, το οποίο εννοείται ότι δεν είναι και το καθαρότερο στοιχείο από ένα σπίτι καθώς πάνω του έχουν ξαπλώσει, αναπαυθεί και κοιμηθεί άπειρες φορές κορμιά μόνα ή ζευγαρωμένα και συνήθως σε αυτά στραγγίζουν χυμοί και ιδρώτες το μυαλό μας πάει συνήθως στην αντικατάστασή του από ένα καινούργιο αλλά η απομάκρυνσή του μπορεί να οφείλεται και σε άλλα θλιβερά γεγονότα, όπως ένας θάνατος, μια αρρώστια και σπανίως ως δώρο στους πανταχού παρόντες ανακυκλωτές με τα καροτσάκια που τα διαλύουν για να βγάλουν τα σύρματα. 

Με όσα όμως ακούγονται για τα κρυμμένα στα στρώματα χρήματα, μπορούμε να σκεφτούμε πως το σπίτι που το είχε, φαλίρησε, έβγαλε απ’ αυτό και τα τελευταία σέντσια και καθώς δεν είχε τίποτα να κρύψει μέσα στα σωθικά του το έβγαλε στο δρόμο – κάτι σαν άχρηστο χρηματοκιβώτιο δηλαδή. Εδώ είναι ακριβώς το θέμα που διαφεύγει στους καλλιτέχνες που εμπνέονται από την κρίση και νομίζω πως αν το κοιτάξουν καλά θα έχουν σίγουρη την επιτυχία καθώς το κοινό που θα ενθουσιαστεί από μια τέτοια εγκατάσταση είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο απ’ αυτό που εκτιμά ως έργο τέχνης, την τέντα ας πούμε πάνω από την πλατεία Ομονοίας. Κι ακόμη, το κοινό που αναφέρω θα είναι αμιγώς ελληνικό γιατί τέτοιες συνήθειες με τα στρώματα δεν έχουν ούτε οι πρόσφυγες, ούτε οι μετανάστες που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών και οπωσδήποτε θα πουν καλά λόγια και οι παππούδες για την τιμή που θα κάνει η «τέχνη» στην Παράδοση των Ελλήνων να μην έχουν καμιά εμπιστοσύνη στις τράπεζες και τον τρόπο τους! 

ΑΘΗΝΑ, 12052017