ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧΑΜΕΝΗ

Ξεκίνησα πρόπερσι να «αναστήσω» τα πατρογονικά χωράφια στο χωριό· να τα προλάβω να μην γίνουν δάσος γιατί είχαν περάσει σχεδόν δυο δεκαετίες αφότου λόγω αδυναμίας οι γονείς μου δεν μπορούσαν να τα φροντίζουν και να εκτιμήσω τις δυνατότητες που μπορεί να έχουν αυτά να αποδώσουν πάλι αγαθά για την επαρκή συντήρηση μιας οικογένειας σε ένα ορεινό χωριό.

 Ένας λόγος που έκανα αυτή την απόπειρα, ήταν μαζί με την προσπάθεια για την ανάσταση να κρατήσω μια σειρά σημειώσεων για το πώς μπορεί σήμερα ένα αγροτικό νοικοκυριό της δεκαετίας του ’50 να είναι αυτάρκες σε βασικά είδη διατροφής. Δεν την έχω ζήσει ενεργά αυτή τη δεκαετία αλλά ο απόηχός της ήταν πολύ νωπός και οι πρωταγωνιστές της είχαν ακόμη πολύ χρόνο μπροστά τους να διανύσουν ενώ είναι οι ίδιοι που αργότερα, στα ώριμά τους χρόνια, είδαν το είδος που καλούμε νοικοκύρη να σβήνει μαζί με την ελληνική ύπαιθρο και τα έργα τους να αποσαθρώνονται από την δυναμική των νέων καιρών. Επίσης, παράλληλα με αυτό το έργο ήθελα να τιμήσω τους τελευταίους νοικοκυραίους της Ελλάδας και να κρατήσω ως παρακαταθήκη τον τρόπο με τον οποίο ανέστησαν την Ελλάδα μετά από την τραγική δεκαετία 1940 – 1950 και η γενιά τους την κράτησε, όσο μπορούσε όρθια.

Το τι κατάφερα εγώ με τα χωράφια στο χωριό, είναι μια σειρά αποτυχιών ομολογώ που έχουν να κάνουν με ένα σωρό πράγματα τα οποία ναι μεν ήξερα πως θα αντιμετωπίσω αλλά δεν είχα υπολογίσει σωστά τη δυναμική τους και κυρίως την υποβάθμισή τους μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Τα κυριότερα, και στα οποία απλά παραθέτω χωρίς σχολιασμό, πράγμα που θα ακολουθήσει ως σκιά των γεγονότων στο έργο είναι: Η έλλειψη της οικογένειας ή συντρόφου που να μοιράζεσαι έστω ένα κρεβάτι, η απουσία της γειτονιάς έστω και με ένα γείτονα που δεν αλλάζεις ούτε καλημέρα και τέλος η ύπαρξη μιας κοινότητας η οποία να μπορεί, στοιχειωδώς να λέγεται χωριό.

Οι σημειώσεις αυτής της περιόδου, οι οποίες προήλθαν από τις προσωπικές εμπειρίες στα χωράφια, στο δάσος, στο βουνό και κυρίως στη διαλυμένη κοινότητα, τις πληροφορίες από άντλησα από τη μάνα μου και τους συγχωριανούς μου συμπληρώθηκαν με ποικίλα στοιχεία που συγκέντρωσα από ηλικιωμένους ανθρώπους πολλών χωριών στην Φθιώτιδα, την Ευρυτανία και κυρίως την Καρδίτσα και σιγά – σιγά θα γίνουν ένα βιβλίο που μπορεί να μην αποτελέσει «εγχειρίδιο επιβίωσης» ή «οδηγός επιστροφής στο χωριό», όπως πολλοί νομίζουν αλλά σίγουρα θα αποτελεί φόρο τιμής στους τελευταίους νοικοκυραίους και την ηρωική από πολλές πλευρές πρώτη μεταπολεμική γενιά! 

ΑΘΗΝΑ, 27052017