ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΠΑΤΣΕΣ

Έγραψα το πρωί ένα σημείωμα που άκρες μέσες περιέγραφα το κομμάτι ενός έργου που έχει να κάνει με την ύπαιθρο χώρα και κυρίως με αυτό που λέμε επάρκεια ή καλύτερα τον αγώνα για την επάρκεια αγαθών σε ένα παραδοσιακό νοικοκυριό της ορεινής Ελλάδας και ανέφερα, ότι ασχολήθηκα ο ίδιος για δυο χρόνια με τα αγροτικά κυρίως για να έχω – γιατί πέρασαν αρκετά χρόνια που ήταν μια μένα καθημερινή υποχρέωση- μια σωστή εμπειρία.

Γι’ αυτά, με τη μορφή ανακοινώσεων έχω γράψει αρκετά στο παρελθόν και δεν θα τα επαναλάβω πριν μπουν στη βάσανο των τελικών κειμένων. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ λίγο, μετά από την ωραία πρόκληση που μου έκανε ο καλός φίλος Δημήτρης Παπαδιάς σήμερα το πρωί με μια φωτογραφία από μια ωραία έξοδό μας στα βουνά της Πρασιάς πριν από λίγα χρόνια που με δείχνει να σηκώνω ένα δεμάτι μπάτσες που είχε κόψει ο Δημήτρης Κριτσιάνης για να τις βάλει στο παχνί του κοπαδιού του.  

Ναι μπάτσες, (κλαδιά ελάτου για όσους αγνοούν το πράγμα ή το έχουν ξεχάσει) που με αυτές έτρεφαν τα γίδια αργά την άνοιξη και πριν ανοίξουν τα κλαριά και βρουν τα πράματα κάτι να βάλουν στο στόμα τους. Αυτές ήταν το καταφύγιο του μικροκτηνοτρόφου στην ορεινή Ελλάδα και εξαιτίας τους πολλές φορές έρχονταν αντιμέτωπος με τον δασικό της περιοχής ο οποίος ήταν εντεταλμένος να προστατεύει το δάσος από τους ακτήμονες και καθόλου σπάνια τους έστελνε στο κοντινό δικαστήριο να πληρώσουν τη ζημιά.

Αυτό το πράγμα ήταν και η κυριότερη αιτία για την εγκατάλειψη της αιγοτροφίας από τους πληθυσμούς της ορεινής Ελλάδας και την μαζική εσωτερική μετανάστευσή τους που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στους κάμπους και στις πόλεις της Βοιωτίας και της Φθιώτιδας όπου αναπτύσσονταν οι βιομηχανίες της εποχής και ήθελαν χέρια ανειδίκευτων εργατών για να είναι και πιο φθηνά τα μεροκάματα που πλήρωναν.

 Έτσι χέρια που ήξεραν μόνο να σκάβουν, να θερίζουν, να κόβουν μπάτσες και κλαριά κλήθηκαν από την ανάγκη να μάθουν να δουλεύουν διάφορα εργαλεία και να χειρίζονται μηχανές και κατά γενική εκτίμηση, πρόκοψαν και συνταξιούχοι πλέον αποτελούν και τους κύριους αφηγητές μου για το έργο που προανέφερα. Χαίρομαι πολύ να τους συναντώ και να μιλάμε και για τα χρόνια που έζησαν στα βουνά αλλά και για τα χρόνια που πέρασαν στα εργοστάσια. Σε αυτών των ανθρώπων τις αφηγήσεις στηρίζεται όλο το έργο και χάρη στην καλή τους διάθεση, προχωράμε ικανοποιητικά και σύντομα θα το χαρείτε κι εσείς! 

ΑΘΗΝΑ, 27052017