Μου το θύμισε χθες μια φίλη: ένα κείμενο για το μοναχικό ακροκέραμο σε ένα σπιτόπουλο της παλιάς
εποχής στην οδό Εϋνάρδου κοντά στην πλατεία Αττικής, που έγραψα πριν από τρία χρόνια
και σήμερα περπάτησα ως εκεί να δω αν αυτό ήταν ακόμη στη θέση του…
Ο καιρός όμως -γιατί καμιά ανθρώπινη ενέργεια δεν
φαίνονταν ότι είχε συμβεί πάνω στο κουφάρι του μικρού σπιτιού- έφαγε ολόκληρο
το γείσο με τα γύψινα στολίδια που στήριζε το ακροκέραμο και τα μπάζα μαζί με το τελευταίο ακροκέραμο πρέπει να
έπεσαν στο δρόμο απ’ όπου τα απομάκρυναν τα συνεργεία του Δήμου ενώ άλλα σωριάστηκαν
στο άσκεπο εσωτερικό του ερειπίου. Ο καιρός πάλι μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια, έγδαρε
ανελέητα ολόκληρο τον σοβά της πρόσοψης και άφησε να φαίνονται τα χοντρά,
απελέκητα λιθάρια του χοντρού τοίχου. Τα μόνα στοιχεία του σπιτιού που
αντιστάθηκαν είναι τα παντζούρια που θυμίζουν μια πολύ παλιά τεχνική και αισθητική
της πόλης καθώς φαίνεται ήταν από καλής ποιότητας ξύλο. Ένας γυμνός τοίχος με
τρία σφαλισμένα παντζούρια έμεινε να θυμίζει πως εκεί υπήρχε κάποτε ένα σπίτι
και θα μείνει όρθιος μέχρι να τον κάνει κι αυτόν ο καιρός να λυγίσει και γίνει
επικίνδυνος για τους περαστικούς και τα αυτοκίνητα οπότε και θα τον γκρεμίσουν και
το οικόπεδο γίνει μια ακόμη άδεια τρύπα στην πόλη.
ΑΘΗΝΑ, 19122017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου