Η ΛΙΜΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΣΗΜΕΡΑ…

Πυκνά σύννεφα που εγκυμονούν χιόνια και παγετούς στις κορυφές και ομίχλες που κρύβουν τη λίμνη Πλαστήρα . Τίποτα δεν φαίνονταν από το αγνάντεμα του Νεοχωρίου σε όλη την έκταση της λίμνης, τίποτα δεν ακούγονταν από τη μεριά των Αγράφων. Σα να είχε γυρίσει ο χρόνος στη στιγμή που θα άνοιγαν για πρώτη φορά τα παραπετάσματα των ουρανών και θα φανερώνονταν η πλάση…

Ήταν πριν από οκτώ χρόνια που βρέθηκα τέτοιες ημέρες στη Λίμνη Πλαστήρα και το θέαμα ήταν εκπληκτικό καθώς πάνω απ’ όλη την έκτασή της είχε κάτσει ένα πυκνό σώμα ομίχλης που δεν άφηνε το μάτι να τη διακρίνει. Μόνο όποιος την ήξερε θα καταλάβαινε που βρίσκονταν και όποιος πάλι και μόνο αν ήταν κάποιας ηλικίας, θα θυμόνταν πως κάτω και από το παχύ στρώμα του νερού που έχει εγκιβωτιστεί στον Άνω Μέγδοβα είναι ένας άλλος κόσμος, το πνιγμένο οροπέδιο της Νευρόπολης. Αυτός θα μπορούσε να ξεχάσει πως στα πόδια του Νεοχωρίου υπάρχει μια λίμνη και να ξεκινήσει να πάρει τον παλιό χωματόδρομο που οδηγούσε κάποτε σε ποτιστικά χωράφια, μαντριά και εξοχές που σιγά – σιγά σβήνουν από τη μνήμη καθώς ο βυθός δεν χαρίζεται σε τίποτα και όλα τα ισοπεδώνει.

Η ομίχλη έκατσε μια μέρα πάνω από τη λίμνη, διαλύθηκε τη νύχτα και σαν θαύμα το πρωί φανερώθηκαν κατάλευκες οι κορυφές των Αγράφων να την κοιτάνε από ψηλά λάμποντας στον ήλιο. Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο αλλά όταν συμβαίνει είναι πάντα ξεχωριστό, ιδιαίτερα το χειμώνα και δίνει μια άλλη όψη της λίμνης που αρέσει σε όσους ζουν και απολαμβάνουν με τα μάτια της ψυχής τους τον Τόπο και το σκηνικό ταιριάζει για λογής αναπολήσεις του μύθου και της Ιστορίας. 

ΑΘΗΝΑ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ