ΤΑ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΙΣΜΕΝΩΝ ΚΟΡΟΜΗΛΙΩΝ

Το πλάι κάτω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας γεμάτο ανθισμένες κορομηλιές.

Έτσι έρχεται κάθε χρόνο η άνοιξη στη μικρή πατρίδα. Πρώτες στις εξοχές ανθίζουν οι κρανιές, εκείνα τα σεμνά δεντράκια που τον περισσότερο χρόνο βρίσκονται κάτω από τη σκιά των μεγάλων δέντρων και βγάζουν μικρά κίτρινα ανθάκια που τολμούν να αμφισβητήσουν ακόμη και τον πάγο και τα οποία δεν ενθουσιάζουν τις μέλισσες· έτσι κι αλλιώς είναι ακόμη μουδιασμένες μέσα στις κυψέλες και περιμένουν υπομονετικά να μεγαλώσει η μέρα και να αρχίσουν τα ρεύματα της ζέστης να κινούνται στον αέρα να μπορέσουν να πετάξουν και να αρχίσουν το μέγα έργο της επικονίασης των φυτών.

Μετά έρχονται οι κορομηλιές, ένα ημιάγριο είδος δέντρων που όμως διακρίνεται από μια ιδιαίτερη κοινωνικότητα καθώς αυτές  ζουν στις παρυφές των παρατημένων χωραφιών και στους κήπους και σπάνια ξεμοναχιασμένες στις εξοχές και στα δάση. Είναι όντως τα πιο κοινωνικά δέντρα οι κορομηλιές και προτιμούν να μεγαλώνουν μέσα στα χωριά, κοντά στους ανθρώπους ενώ είναι αυτές πάλι που θυμίζουν, αυτές τις ημέρες με την πυκνή και λαμπερή ανθοφορία τους ότι εκεί που βρίσκονται κάποτε υπήρχε ένας κήπος, μια καλύβα ή ακόμα και ένα σπίτι που έχει λιώσει ο καιρός και κανείς εκτός απ’ αυτές δεν το θυμάται. 

Σαν να κάνουν Ψυχοσάββατο σε όλους όσους φύτρωσαν και έσβησαν στη μικρή πατρίδα· κοντινές γενιές προγόνων που ακόμη μνημονεύονται ή άλλες παλιές που ξεχάστηκαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους στο σκάψιμο, στο όργωμα, το πότισμα, τον θέρο και τον τρύγο μοιάζουν οι ανθισμένες κορομηλιές πάνω από παρατημένα χωράφια τούτες τις μέρες Σαρακοστής, της διαρκούς Σαρακοστής που ζουν όλο το χρόνο οι μικρές πατρίδες σε όλη την επικράτεια. Αψηφούν κι αυτές το κρύο, ακόμη και το χιόνι που πολλές φορές και τον πάγο για να ανθίσουν και δεν τις νοιάζει αν φτάσουν (που παρόλα αυτά το καταφέρνουν) στην καρποφορία  που γι’ αυτές και άλλα κλαριά του κόσμου είναι μια διαρκής ευθύνη και ανεξάρτητα αν γλυκάνουν το στόμα του ανθρώπου ή των πουλιών πια μόνο...   

ΑΘΗΝΑ, 19032018