Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην εμπνεύστηκε από
τις κορυφές των βουνών μας, τις χαριτωμένες, τις σοφές, τις όμορφες. Αυτές που
κάθε πρωί πόντο - πόντο τις περπατάει ξυπόλητος ο ήλιος για να μη τις τρομάξει
και τη νύχτα τα αστέρια στις ράχες τους βοσκολογάνε. Αυτές με πίκρα κατευόδωσαν
τον κάθε «ξυπόλητο» άνθρωπο σαν πήρε τα μάτια του αλλού προκοπή να αναζητήσει.
Αυτές που πρώτες στον ορίζοντα αντικρίζει ο ευλαβικός πατριώτης, σαν επιστρέφει
στο γενέθλιο τόπο και στη θωριά τους ανεβαίνει ακόμα μια φορά στα ουράνια,
παίρνει φτερά να πετάξει, πιο γρήγορα να φτάσει στην αυλή που κάποτε μια μάνα
τούδωσε την ευχή της σαν κίναγε για τα ξένα. Αυτές τις κορφές που μοσχοβολάνε
ακόμα τσάι, μέντα, ρίγανη κι αμάραντο, σ’ αυτές που κάτι λίγες πέρδικες ακόμα
ομορφαίνουν τον τόπο, αυτές που δεν καταδέχτηκαν ποτέ τη σκλαβιά, αυτές που
κανένας κατακτητής δεν μόλεψε με την πατημασιά του το Άγιό τους σώμα. Αυτές που
αγίασαν των αετών τα φτερουγίσματα και οι πατημασιές των προγόνων.
ΑΘΗΝΑ, 19052018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου