Είναι οι μέρες που η άνοιξη ανεβαίνει ακάθεκτη στις πλαγιές
των βουνών γεμάτη χρώματα, μυρωδιές και φυσικά χορτάρι. Λάμπει ο αέρας,
χαίρεται ο τόπος απ’ άκρη σε άκρη και οι απάτητες κορφές προκαλούν με τη θωριά τους
για μια έφοδο στον ουρανό!
Έτσι γίνονταν πάντα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και τα βουνά
άρχιζαν να παίρνουν ζωή από τα κοπάδια που ανέβαιναν να βγάλουν το καλοκαίρι
στα ορεινά λιβάδια κι έτσι θα συνέχιζε, αν οι καιροί δεν γύρναγαν ανάποδα και
αναγκάζονταν ο κόσμος να εγκαταλείψει τον τόπο του και να τον αφήσει ανοχύρωτο
στην έφοδο των κάθε λογής εργολάβων. Είναι πολλοί οι λόγοι γι’ αυτό και δεν
είναι του παρόντος, θα το κουβεντιάσουμε όταν εκλείψει ο κίνδυνος να γεμίσουν
τα βουνά με αιολικά πάρκα και τα μαγαρίσουν για πάντα για να κερδίσουν οι επιτήδειοι
που με τις ευλογίες των πολιτικών κάθε βαθμίδας ευαγγελίζονται την ανάπτυξη και
μάλιστα την… πράσινη που προωθούν με χάντρες και καθρεφτάκια.
Ο αγώνας είναι δύσκολος και μακρύς και μας αφορά όλους γιατί
αν πατήσουν τα Άγραφα τίποτα δεν θα μπορεί να τους σταματήσει και θα απλώσουν
τα αιολικά πάρκα σε ολόκληρη την Πίνδο και μόλις πάψουν να επιδοτούνται θα
παρατήσουν και θα γεμίσει ο τόπος παλιοσίδερα που θα σκουριάζουν σε ένα
σεληνιακό τοπίο που θα έχουν δημιουργήσει.
ΥΓ. Οι κορυφές Ντελιδήμι, και Ψηλόραχη (Σμήνικο) δεξιά όπως φαίνονται
από το Λεοντίτο της Αργιθέας επιστρατεύονται σήμερα να μας θυμίσουν την ομορφιά
των Αγράφων που κινδυνεύουν να μην βλέπονται αν δεν σταματήσουν οι ιδέες για
αιολικά πάρκα…
ΑΘΗΝΑ, 20052018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου