Η ΠΑΧΙΑ ΣΚΙΑ ΜΙΑΣ ΧΑΡΟΥΠΙΑΣ

H αναζήτηση μιας δροσερής σκιάς δέντρου, τούτες τις μέρες που ο ήλιος λιώνει την πόλη, είναι ένα ζητούμενο που λίγοι μπορούν να απολαύσουν καθώς τα σημεία όπου μπορεί κάποιος να την διεκδικήσει είναι ελάχιστα. Όχι γιατί δεν έχουμε αρκετά δέντρα, σε δρόμους και κυρίως πλατείες αλλά γιατί των περισσότερων το φύλλωμα δεν είναι το κατάλληλο εκεί που είναι φυτεμένα εξυπηρετούν κυρίως παρκαρισμένα οχήματα και άλλες καταστάσεις.

Ένα ζήτημα επίσης που προκύπτει σε όποιον αναζητήσει σκιά κάτω από ένα δέντρο είναι ότι στις περισσότερες φορές θα συναντήσει έναν μικρό σκουπιδότοπο και πλήθος άλλα ανεπιθύμητα αντικείμενα ενώ κάτι συνηθισμένο επίσης είναι να μην μπορεί να σταθεί γιατί  από εκεί έχει περάσει νωρίτερα κάποιο οικόσιτο και έκανε την ανάγκη του στο χώμα ή στο γρασίδι αν υπάρχει. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τα παγκάκια που αν υπάρχουν, δεν προσφέρονται γιατί είτε θα είναι χαλασμένα, είτε θα βρίσκονται σε μέρος που δεν θα έχει σκιά καθώς πάλι η χωροταξία τους γίνεται κυριολεκτικά στο πόδι. Με λίγα, η σκιά των δέντρων στην Αθήνα είναι κάτι σαν απαγορευμένος καρπός εκτός φυσικά από τον Εθνικό Κήπο που ευτυχώς τηρούνται κάποιες αρχές και οι ισχύουν οι σχετικές απαγορεύσεις ενώ τα δέντρα εκεί, χάρη πάλι στην φροντίδα που δέχονται πολλά χρόνια τώρα, είναι δυνατά, έχουν πυκνά φυλλώματα και προσφέρουν παχιά και μεγάλη σκιά σε όποιον την αναζητεί.

Το είδος των δέντρων που προσφέρει σκιά στην πόλη είναι ένα πονεμένο ζήτημα καθώς όπως φαίνεται οι υπάλληλοι του Δήμου που ασχολούνται με αυτά αρέσκονται στην ποικιλία και δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι το καλοκαίρι προσφέρουν αυτό τον σπουδαίο  ρόλο. Έτσι προτιμούν να φυτεύουν εδώ κι εκεί διάφορα εξωτικά καλλωπιστικά (ευτυχώς τα σκαθάρια σταμάτησαν την πολυτελή μόδα των φοινίκων και οι αροκάριες) που ενώ προσφέρουν για λίγο καιρό την ομορφιά τους μετά γίνονται ένας όγκος από σκονισμένα φύλλα και κλαριά που δεν τα πλησιάζουν ούτε τα σπουργίτια να κουρνιάσουν λίγη ώρα.

Εκείνα όμως που διακρίνονται για τη χρησιμότητά τους το καλοκαίρι είναι ασφαλώς τα ιθαγενή φυτά, όπως τα πεύκα και άλλα που τα φυλλώματά τους είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά ενώ δε έχουν ανάγκη από μεγάλες ποσότητες νερού. Ένα από αυτά που είδα και καμάρωσα είναι η μεγάλη χαρουπιά μπροστά – μπροστά στο πάρκο Βενιζέλου το οποίο παραδόξως είναι φροντισμένο και καταπράσινο. Τούτο με οδηγεί να σκεφτώ ότι για εκείνη την γειτονιά, και για γνωστούς λόγους, ισχύουν άλλες αρχές και κανόνες από τα δύσμοιρα Πατήσια.

Η χαρουπιά αυτή έχει ένα ιδιαίτερα πυκνό και δροσερό φύλλωμα που όποιος κάτσει από κάτω της νομίζει πως βρίσκεται σε δάσος, απ’ αυτά που ξεχάσαμε ότι υπήρχαν στην Αττική και σε όλου τη Νότια Ελλάδα όπου μπροστά του περνάνε και τρόλει και έχει και σταθμό το Μετρό. Στη ζούγκλα όμως της Αθήνας χαρουπιές σαν αυτή είναι ελάχιστες ενώ σε άλλα πάρκα και πλατείες περισσεύουν ανωφελή δέντρα, όπως οι λεύκες και οι ευκάλυπτοι που θυμίζουν κάπως και στρατόπεδα. Κάποιες άλλες χαρουπιές που είναι φυτεμένες εδώ κι εκεί, όπως στο στενό διάζωμα του δρόμου μπροστά από το Χίλτον, οι οποίες μάλιστα έχουν φέτος και αρκετό καρπό, η σκιά τους πάει χαμένη από την κυκλοφορία!!!

ΑΘΗΝΑ, 17072018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 34-35.