ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΚΕΛΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΩΜΟ

Δεν συνηθίζεται, όταν κάποιος φεύγει από το γραφείο του να παίρνει μαζί του και την καρέκλα που κάθεται γιατί, αφ’ ενός είναι ένα αντικείμενο που δύσκολα μεταφέρεται με ιδιωτικό αυτοκίνητο ή ταξί και πολύ περισσότερο πόσο με τα μέσα μαζικής μεταφοράς ενώ στην περίπτωση που την πάρει στον ώμο κινδυνεύει να γίνει θέαμα του δρόμου. Αν αυτή θέλει επισκευή, σίγουρα εκτιμάται πρώτα η αξία της και μετά γίνονται οι επόμενες κινήσεις.

Η αξία μιας καρέκλας βέβαια δεν υπολογίζεται μόνο από την ποιότητά της και πιθανώς και τον σχεδιαστή της αλλά και από το ποιος κάθεται πάνω σε αυτή. Ως σύμβολο δε της εξουσίας η καρέκλα είναι κάτι που απασχολεί πολλούς και άλλοι κάθονται σε αυτή με την αξία τους ενώ οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα την απολαμβάνουν χάρη στις υπηρεσίες που προσέφεραν κάποτε σε έναν ισχυρό κι αυτός κατόπιν τις εξαργύρωσε με αυτό τον τρόπο χρεώνοντας φυσικά το ελληνικό δημόσιο για μη ξοδεύει τον δικό του πλούτο.

Μια καρέκλα σαν έπιπλο δεν λέει τίποτα, είναι διαθέσιμες χιλιάδες και σε άπειρους τύπους και μόδες και όποιος θέλει μια δεν έχει  παρά να την πληρώσει και να την απολαύσει μέχρι να παλιώσει και τη στείλει στα σκουπίδια. Το ίδιο γίνεται πάνω – κάτω όμως και με τις καρέκλες που δίνουν εξουσία αλλά η διαφορά είναι ότι όποιος κάτσει πάνω της μια φορά, δύσκολα πια την αποχωρίζεται κι ας μείνει ακόμη και με τρία πόδια. Άπαξ και έκατσε κάποιος σε μια τέτοια καρέκλα γίνεται ένα με το έπιπλο και η αποκόλληση είναι επώδυνη.

Όλα αυτά για την καρέκλα και όσα την συνδέουν περισσότερα βλέπει όποιος ενδιαφέρεται στα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες. Εκείνο που σπάνια όμως που μπορεί να δούμε είναι να κουβαλάει κάποιος μια καρέκλα στην πλάτη την ώρα μάλιστα που σχολάνε τα γραφεία, στην Πανεπιστημίου. Μια φθηνή καρέκλα που δεν έδειχνε πως είχε κάποιο πρόβλημα και έπρεπε να την δει τεχνίτης  και η οποία στην περίπτωση που είχε κάτι, κάποιο συνεργείο θα πήγαινε να την πάρει να την επισκευάσει ή να τη στείλει όπως είναι στην ανακύκλωση.

Τι θα μπορούσε όμως να συμβαίνει αν δεν συντρέχουν αυτοί οι λόγοι; Εκτός από την περίπτωση που αυτός που την χρησιμοποιεί έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με αυτήν και δεν θέλει να την αποχωριστεί ούτε μια στιγμή, μπορεί να συμβαίνει και αυτό που συζητιέται έντονα τον τελευταίο καιρό και έχει να κάνει με την υπερπλήρωση καθώς πλησιάζουν εκλογές από την Κυβέρνηση των θέσεων των αναπληρωτών στο Δημόσιο και δεν υπάρχουν καρέκλες. Οπότε ο κάθε διοριζόμενος φέρνει από το σπίτι του να κάθεται την ώρα που δουλεύει και μετά την παίρνει πάλι πίσω μη και την αρπάξουν οι άλλοι. Όχι βέβαια το έπιπλο αλλά τη  θέση που όπως και να’ χει, με την καρέκλα ταυτίζεται.  

ΑΘΗΝΑ, 04032019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος¨ 04032019, σελ. 37.