Η ΕΡΗΜΟΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΜΟΝΟΙΑ

Δεν έχει άλλη εξήγηση: κάποια κατάρα φαίνεται ότι βαραίνει την πλατεία Ομονοίας και δεν στεριώνει πάνω της κανένα έργο, όσο φιλόδοξο και ακριβό κι αν αυτό είναι. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν πόσες απόπειρες εξωραϊσμού και ανάπλασης έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες στην πολύπαθη πλατεία αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι κάθε γενιά Αθηναίων από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και δώθε, μια άλλη εικόνα της πλατείας παραλαμβάνει και εντελώς αγνώριστη την παραδίδει στην επόμενη. Τούτο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως η αέναος αναζήτηση της αισθητικής τελειότητας αλλά και εύρυθμης λειτουργίας της πόλης αλλά δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Κάθε φορά που ξεκινούν να την αλλάξουν, ένας ιδιότροπος δαίμονας παρεμβαίνει και αντί να αφήσει να την φτιάξουν καλύτερη, τους εμπνέει να την κάνουν χειρότερη από ότι ήταν πριν την περιλάβουν.

Γιατί συμβαίνει αυτό κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει απάντηση. Όλοι όσοι εμπλέκονται σε τέτοια έργα, σαφώς και είναι αναγνωρισμένοι και έχουν και κάποιες επιτυχίες στο ενεργητικό τους. Αρχιτέκτονες, μηχανικοί, πολεοδόμοι, ένα πλήθος ειδικών που υποτίθεται ότι μέσα από το διάλογο που αναπτύσσεται συνθέτουν μια πρόταση η οποία έχει λάβει υπ’ όψιν τις αλλαγές που έχουν προκύψει στην πόλη αλλά και τις ιδιαιτερότητες της πλατείας.

Από την πλευρά του Δήμου τώρα, γιατί αυτός είναι που πληρώνει σίγουρα υπάρχει μια επιτροπή που σχεδιάζει το έργο, το παραγγέλνει, μελετά τις προτάσεις των εργολάβων και εγκρίνει την καλύτερη και προσφορότερη και αφού εκτελεσθεί, το παραλαμβάνει. Όλα αυτά συνήθως γίνονται μέσα σε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα το οποίο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομο για να μην επηρεάσει τη ζωή στην πόλη και γίνουν κουρέλια τα νεύρα των πολιτών. Έτσι φαντάστηκαν ότι θα γίνει όταν οι Αθηναίοι είδαν στην αρχή του χρόνου συνεργεία να φράζουν με ψηλές λαμαρίνες την πλατεία  και περίμεναν ότι πολύ σύντομα θα την έβλεπαν αλλαγμένη. Είδαν και μια πινακίδα που περιέγραφε με λιτά λόγια το έργο και περίμεναν πως θα τούτο θα το απολάμβαναν τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα.

Πέρασε μισός χρόνος από τότε  που ξεκίνησαν και οι λαμαρίνες γύρω από την πλατεία οι οποίες γέμισαν διάφορα συνθήματα καλλιεργώντας καθημερινά την περιέργεια σχετικά με το έργο δεν έπεσαν ώστε να αποκαλυφθεί τι έγινε μέσα, πράγμα που έβλεπαν μόνο όσοι είχαν θέα από τα κτήρια γύρω από την Ομόνοια. Όσοι δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα, απλά δεν γνωρίζουν ότι επί έξι μήνες  μέσα στο εργοτάξιο δεν είχε γίνει τίποτα και η πλατεία είχε γίνει μια έρημη αλάνα στο κέντρο της πόλης που δεν κυκλοφορούσε ούτε ίσκιος γάτας.

Τούτο βλέπει και όποιος τύχει να είναι εκεί όταν ανοίγει καμιά φορά η πόρτα του εργοταξίου. Μια ματιά αρκεί να καταλάβει ότι η γενιά που βρίσκεται τούτη την εποχή στα  πράγματα δεν θα χρεωθεί μια ακόμη αποτυχημένη παρέμβαση στην Ομόνοια. Αντίθετα, η πόλη θα θυμάται ότι την έφραξε όχι γιατί ήθελε να στερήσει από τους μετανάστες τον αγαπημένο τους χώρο για λιάσιμο όπως έλεγε η Τασία Χριστοδουλοπούλου, αλλά μάλλον γιατί δεν είχε κανένα όραμα. Έτσι δημιούργησε και άφησε πίσω από τις λαμαρίνες ένα έρημο τοπίο στο οποίο το μόνο που θυμίζει πως ήταν κάποτε η πλατεία, δυο χημικές τουαλέτες και μια σύνθεση του Ζογγολόπουλου να σκουριάζει πάνω από τα σκουπίδια.  

ΑΘΗΝΑ, 27062019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.