ΜΙΑ ΟΑΣΗ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΦΩΤΑΓΩΓΟΥ

Τα  μπαλκόνια στα διαμερίσματα και οι βεράντες στα ρετιρέ αποτελούν για την Αθήνα την προέκταση του νοικοκυριού και φυσικά φανερώνουν και την προσωπικότητα του ιδιοκτήτη ή του νοικάρη η οποία μπορεί να είναι παράδειγμα προς μίμηση αλλά πολλές φορές δημιουργούν κι ένα αίσθημα απώθησης. Έτσι χαιρόμαστε όταν βλέπουμε φροντισμένα μπαλκόνια γεμάτα λουλούδια αλλά τραβάμε το βλέμμα μας μακριά όταν βλέπουμε αυτά να είναι γεμάτα άχρηστα και παλιά αντικείμενα και να παίζουν το ρόλο της αποθήκης.

Ως κομμάτι του σπιτιού το μπαλκόνι τα παλιότερα χρόνια που η τηλεόραση δεν είχε μπει σε κάθε στη ζωή μας αποτελούσε ένα σημείο που οι νοικοκυραίοι έβγαιναν τα απογεύματα του καλοκαιριού και δροσίζονταν διαβάζοντας εφημερίδες, περιοδικά ή βιβλία ενώ αποτελούσε και αφορμή για επισκέψεις φίλων οι οποίες κρατούσαν μέχρι αργά το βράδυ και πολλές φορές σταματούσαν από τις διαμαρτυρίες των γειτόνων που ενοχλούνταν από τις συζητήσεις και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Η γιγάντωση της πόλης, η αύξηση της κυκλοφορίας, η ρύπανση καθώς και άλλες εξελίξεις στην ψυχαγωγία και την ενημέρωση έβγαλαν τα μπαλκόνια από την προσοχή ενώ τα συστήματα κλιματισμού που μπήκαν σε κάθε σπίτι και θέλουν σφραγισμένα τα πορτοπαράθυρα τους έδωσαν την χαριστική βολή και σπάνια πια βλέπουμε κόσμο να κάθεται σε αυτά να απολαύσει μια στιγμή της ημέρας.

 Εκείνο δε που τα χαρακτήριζε και τα ανέβαζε ψηλότερα απ’ όπου κρέμονταν τα μπαλκόνια στην εκτίμηση των γειτόνων και των περαστικών στη γειτονιά, ήταν τα λουλούδια και τα φυτά που γέμιζαν τις γλάστρες και πολλές φορές φαίνονταν σαν οάσεις που αιωρούνταν πάνω από το κενό του δρόμου. Όλοι σήκωναν το κεφάλι να δούνε αυτά τα μπαλκόνια και φυσικά αναρωτιόνταν πόσο χρόνο διαθέτει αυτός ή αυτή που τα περιποιείται. Δεν είναι και λίγο πράγμα να ποτίζει κάθε μέρα σχεδόν γιατί η εξάτμιση του νερού στις γλάστρες σε ένα μπαλκόνι που είναι σε ψηλό όροφο είναι πιο εύκολη απ’ όταν αυτές βρίσκονται στο έδαφος και να φροντίζει συνέχεια τα φυτά και τα λουλούδια που ταλαιπωρεί ο αέρας. Χώρια δε που για να ανέβει τόσο χώμα εκεί ψηλά θέλει και κόπο και χρήμα. Τα ίδια επαινετικά σχόλια άκουγαν και διάφορα μικρότερα μπαλκόνια που φιλοξενούσαν που διέθεταν λίγα αλλά προσεγμένα φυτά  αλλά έδειχναν πως αν ο νοικοκύρης είχε περισσότερο χώρο θα έφτιαχνε κι αυτός τον δικό του κρεμαστό κήπο στην πολυκατοικία που μένει.

Φυσικά όσα γράφτηκαν μέχρι αυτή την αράδα αφορούν τα μπαλκόνια στο κέντρο της πόλης που τα περισσότερα χρησιμοποιούνται για αποθήκες ή να απλώνουν τις μπουγάδες τους οι ένοικοι απ’ όλο τον κόσμο γιατί από τους παλιούς νοικοκυραίους ελάχιστοι πλέον έχουν μείνει που κατοικούν στα πατρικά τους. Στα προάστια, όπως και να έχει είναι περισσότερα τα πράσινα μπαλκόνια καθώς και το πράσινο στους δρόμους και τις πλατείες.

Στο κέντρο της πόλης όμως είναι που μπορούμε να δούμε και εξαιρέσεις, από ανθρώπους που μπορεί το σπίτι όπου ζουν να μην διαθέτει μπαλκόνι ή να είναι στο υπόγειο που δεν το βλέπει καθόλου ο ήλιος, όπως κάποια μικρά διαμερίσματα που νοίκιαζαν κάποτε σε φοιτητές ή εργάτες στα Εξάρχεια, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να ζωντανέψουν τον ακάλυπτο που είναι η αυλή τους με φυτά τα οποία χωρίς να έχουν πολλές απαιτήσεις σε φως  προσφέρουν την πρασινάδα τους και δίνουν την αίσθηση μιας όασης στο βυθό του φωταγωγού.  

ΑΘΗΝΑ, 18072019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.