ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΝΟΤΕΣ ΑΠΟ ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Φυσικά και δεν περιμένουν την περίοδο των εορτών οι μικροί μουσικοί από τις Βαλκανικές κυρίως χώρες να βγουν για μεροκάματο στους δρόμους της Αθήνας. Τους βλέπουμε όλο σχεδόν το χρόνο να κινούνται σε όλη την Ερμού, καθώς παρά τις συνέπειες τις κρίσης στα εισοδήματα των πολιτών παραμένει ο πιο λαμπερός και λουσάτος δρόμος της πόλης.

Αυτό είναι που προσελκύει πλήθος ατόμων που επενδύουν άλλοι στον ανθρωπισμό των περαστικών, άλλοι στον οίκτο και τη συμπόνια ενώ δεν λείπουν και αυτοί που ψάχνουν θύματα να τους αφαιρέσουν κάτι που μπορεί να βγάλουν λίγα ευρώ από την μεταπώληση . Τέτοια αντικείμενα είναι κυρίως τα κινητά τηλέφωνα που οι επιτήδειοι καταφέρνουν να πάρουν χωρίς να τους πάρει είδηση το θύμα. Οι ίδιοι τύποι βέβαια έχουν και το νου τους στις τσάντες των γυναικών αλλά και τις τσέπες των ανδρών και οι οποίοι σαρώνουν ανά πάσα στιγμή τους περαστικούς και αλλοίμονο σε όποιον μπει στο στόχο. Ο κόσμος ακούει καθημερινά για τα κατορθώματά τους αλλά όταν κατεβαίνει στην Ερμού και γενικά στο εμπορικό κέντρο είναι βέβαιο πως κάποιοι θα επιστρέψουν σπίτι τους πικραμένοι. 

Ας αφήσουμε όμως τους κλέφτες και να σταθούμε σε μια άλλη ομάδα των ανήλικων μουσικών που βγάζει μεροκάματο από το οποίο μόνο ψίχουλα μένουν στην τσέπη τους καθώς οι «μεγάλοι» είναι αυτοί που μαζεύουν τις εισπράξεις μόλις τελειώσει η βάρδια και αυτό γίνεται συνήθως όταν πέφτουν τα ρολά στα μαγαζιά και αραιώνει η κίνηση στους δρόμους. Οι μικροί, μερικοί από τους οποίους λίγοι ξέρουν από μουσική ενώ οι περισσότεροι φαίνεται πως έκαναν υπερεντατικά για να βγουν στην πιάτσα, έρχονται συνοδευόμενοι κάθε πρωί από τους «μεγάλους» που ανάλογα την δύναμη που έχει ο καθένας μοιράζουν τα πόστα και ουδείς μπορεί να βάλει εκεί δικό του γιατί ο καυγάς που θα γίνει, σε κάποιο απόμερο σημείο της πόλης σίγουρα δεν θα έχει καλή κατάληξη. 

Έτσι βλέπουμε πολλούς μικρούς μουσικούς, αγόρια συνήθως αλλά καμιά φορά και κορίτσια να παίζουν πάντα στο συγκεκριμένο σημείο. Το αλλάζουν μόνο όταν αποφασίσουν οι «μεγάλοι» – είναι ολοφάνερο πως αυτοί δεν είναι οι γονείς τους ή συγγενείς αλλά αφεντικά και λέγονται πολλά για τον τρόπο που δίνουν δουλειά και πως ελέγχουν μη και συμβεί κάτι απρόοπτο και χάσουν τόσο τη θέση στη μοιρασιά της πιάτσας, όσο και το κεφάλαιο που διέθεσαν. Συνήθως, λένε κάποιοι που γνωρίζουν αυτή την πιάτσα αυτού του είδους επαιτείας, αυτά τα παιδιά είναι νοικιασμένα από την πατρίδα τους ακόμη και τα φέρνουν να δουλέψουν στις γιορτές. Πως έρχονται, που μένουν, πως περνάνε τη νύχτα τους, τι μεροκάματο βγάζουν και πότε τα επιστρέφουν πίσω,  κανένας δεν ξέρει ούτε μπορεί να μάθει γιατί στην όλη ιστορία όλα τα στόματα είναι σφιχτά κλεισμένα.

 Αυτό που ξέρουν όμως όλοι όσοι παρατηρούν συστηματικά αυτά τα πράγματα στο κέντρο της πόλης είναι ότι κάθε λίγο αλλάζουν οι μικροί μουσικοί, γιατί τα «αφεντικά» γνωρίζουν πως ο κόσμος βαριέται να ρίχνει κέρματα στους ίδιους και τους ίδιους και τους αλλάζουν πιάτσα, πιθανώς και χώρα για δουλειά. Εκτός αυτού, ένας λόγος είναι η αντίληψη πως όσο πιο μικροί σε ηλικία είναι οι μουσικοί τόσο περισσότερα κέρδη έχουν και αυτό ανεξάρτητα αν μικρός ή το κοριτσάκι καμιά φορά γνωρίζει μουσική η απλά γραντζουνάει μια κιθάρα ή ανοιγοκλείνει ένα ακορντεόν. 

Σημασία γι’ αυτούς έχει η συμπόνια που μπορεί να εκπέμψουν και απ’ αυτή εξαρτάται το μεροκάματο στο κρύο πεζοδρόμιο της Ερμού από το οποίο δεν μπορούν να απομακρυνθούν γιατί κάπου στη γωνία παραμονεύει με μάτια δεκατέσσερα το αφεντικό και κάτι τέτοιο θα έχει συνέπειες, για τις οποίες με κάποιο τρόπο σίγουρα θα έχει προειδοποιηθεί ή θα τις έχει βιώσει. Κι αν δεν το ξέρει ό ίδιος, όλο και κάποιος άλλος από την κομπανία θα τον πληροφορήσει να μην το τολμήσει γιατί θα το μετανιώσει.

ΑΘΗΝΑ, 19122019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35