ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ...

Συνηθίζουμε τέτοιες ημέρες να κάνουμε τους απολογισμούς για τη χρονιά που πέρασε και να βάζουμε στόχους για την επόμενη, πιστεύοντας πάντα ότι αυτοί θα επιτευχθούν και μετά από δώδεκα μήνες κάνουμε πάλι το ίδιο και τούτο συνεχίζεται και την μεθεπομένη χρονιά και αυτή που θα ακολουθήσει μέχρι να συμβεί το μεγάλο θαύμα.  Έτσι χρόνο με το χρόνο σωρεύονται όνειρα, σχέδια, απογοητεύσεις που βαραίνουν τον νου και την καρδιά μέχρις εσχάτων καμιά φορά οπότε λύνεται οριστικά η σύμβαση του ανθρώπου με τα εγκόσμια και σβήνουν όλοι οι παλιοί λογαριασμοί και παύουν οι εκρεμότητες μιας ολόκληρης ζωής.

Ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, οι άνθρωποι εντούτοις λογαριάζουν χωρίς το απρόοπτο που θα δώσει τη μεγάλη λύση σε αυτά τα ζητήματα και συνεχίζουν να κάνουν σχέδια αψηφώντας κάθε τι που θα έστεκε εμπόδιο στην υλοποίησή τους. Αυτό είναι όμως και το μυστικό που δίνει συνέχεια στη ζωή, προσφέρει μια πλάτη για κάθε ανήφορο και δείχνει ένα μονοπάτι για να μη χαθεί κάποιος στο δάσος με τα δέντρα που προκαλούν φόβο και τις σκοτεινές γωνιές όπου ελλοχεύουν λογής – λογής πνεύματα και περίεργα ξωτικά.

Όλη η ζωή μας κινείται μέσα σε ένα τέτοιο δάσος το οποίο δεν είναι απαραίτητο να έχει δέντρα αλλά μπορεί να είναι γεμάτο κτίρια, άλλα μικρά κι άλλα μεγάλα, άλλα όμορφα κι άλλα να μοιάζουν με φυλακές, το λιγότερο. Έτσι είναι η πόλη, η κάθε πόλη. Γεμάτη φόβους που ξεφυτρώνουν από κάθε γωνιά της με τόσα προσωπεία που δεν μπορεί να φανταστεί ο νους και με τον τρόπο τους, άλλοτε ανοίγουν δρόμους κι άλλοτε τους κλείνουν.

Είναι μια ζούγκλα λένε η πόλη, όπου ευδοκιμούν κάθε είδους καταστάσεις, χαρακτήρες, συνήθειες και όποιος δεν έχει την κατάλληλη αρματωσιά ή την πρόνοια να βλέπει με τέσσερα και δεκατέσσερα μάτια μπορεί να χαθεί, μεταφορικά και πραγματικά. Ή το απλούστερο,  να χάσει το δρόμο του και από τις κεντρικές λεωφόρους και τις φωτισμένες πλατείες να βρεθεί χωρίς να το καταλάβει σε απόμερες γειτονιές όπου κυριαρχεί το σκοτάδι και έτσι να μην μπορεί να βρεί τον δρόμο της επιστροφής στη γωνιά του.

Έχουν πάψει από καιρό οι άνθρωποι να βάζουν σημάδια για το δρόμο της επιστροφής στον ασφαλή χώρο τους όταν βρεθούν σε κάποια ανάγκη ή βλέπουν πως δεν μπορούν να βαδίσουν παραπέρα. Αν και οι περισσότεροι έχουν διδαχθεί ή έχουν ακούσει για τον μίτο, το κουβάρι που χρησιμοποίησε ο Θησέας για να μη χαθεί στον Λαβύρινθο και τον φάει ο Μινώταυρος, έχουν ξεχάσει όχι μόνο τη σημασία του αλλά και πώς να το κρατάνε στα χέρια τους. Σε αυτό μεγάλη ευθύνη έχει και το γεγονός ότι πολλές φορές αφήνουν την τύχη τους στα χέρια των άλλων και ακολουθούν τα σημάδια που οι άλλοι πάλι έβαλαν για λογαριασμό τους και χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν του καθενός τις ιδιαιτερότητες.

Κι όσοι πάλι κάνουν όπως ο Κοντορεβυθούλης στα παραμύθια, ρίχνουν ψίχουλα δηλαδή να θυμηθούν το μονοπάτι στο δάσος, κι αυτοί δεν είναι βέβαιοι πως δεν θα βρεθεί ένα κοπάδι από σπουργίτια ή άλλα πουλιά και θα χορτάσει με αυτά, αδιαφορώντας αν έτσι σβήνουν τα σημάδια που με τόση λαχτάρα έβαλε κάποιος να μη χάσει το δρόμο. Η εικόνα των σπουργιτιών που μπούκαραν από την μισάνοιχτη πόρτα στο σπίτι έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτή τη σκέψη αλλά και να θυμίσει από την άλλη, πως ένας ολόκληρος κόσμος έχει ανάγκη αυτά τα ψίχουλα.

ΑΘΗΝΑ, 30122019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.