ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΑΠ’ ΕΞΩ

Ο ρόλος των παραθύρων είναι να δημιουργούν στους τοίχους των σπιτιών ένα άνοιγμα από το οποίο θα μπαίνει το φως και ο αέρας στο εσωτερικό τους ενώ δίνουν σε αυτόν που βρίσκεται μέσα τη δυνατότητα να βλέπει τι γίνεται έξω και τον καιρό, πότε εκτεθειμένος στα μάτια των άλλων και πότε αόρατος πίσω από τις κουρτίνες, τα μισάνοιχτα πατζούρια ή τις γρίλιες που ανάλογα την κατάστασή τους δηλώνουν πολλά για τον ένοικο του σπιτιού.

Η εικόνα εκείνου που στέκει πίσω από ένα παράθυρο και βλέπει προς τα έξω εκλαμβάνεται συνήθως ως εικόνα ρεμβασμού και περισυλλογής, ενώ εκείνου που κοιτάζει απ’ έξω προς τα μέσα δηλώνει αδιακρισία πολλές φορές και ύποπτο ενδιαφέρον. Έτσι το έχει συμπυκνώσει η ζωή και συχνά αυτό εκφράζεται από τη λογοτεχνία, την ποίηση και τον κινηματογράφο που παίρνουν ιδέες από την καθημερινότητα και τις κάνουν κοινές για όλους δημιουργώντας μάλιστα στερεότυπα και στάσεις που αρκετοί αντιγράφουν. 

Τον ίδιο ρόλο πάνω κάτω παίζουν και οι πόρτες αλλά οι εικόνες που βγαίνουν απ’ αυτές και η αίσθηση την οποία υπονοούν ορισμένες φορές είναι πιο σκληρές, πιο δραματικές. Αυτός που περιμένει όρθιος στην πόρτα συχνά αδημονεί, μπορεί να μην γνωρίζει τι ακριβώς περιμένει, εχθρό ή φίλο και δεν ξέρει πώς να ετοιμαστεί. Από την άλλη, η πόρτα όταν μπαίνει κανείς κλείνει, το ίδιο συμβαίνει και όταν βγαίνει. Την κλειδώνει μάλιστα για να είναι πιο ασφαλής ενώ το παράθυρο για να κλείσει δεν θέλει παρά ένα κούμπωμα του μηχανισμού ή το κατέβασμα των ρολών. Όποιος θέλει το αφήνει μισάνοιχτο, αυτό έχει να κάνει και με το σε ποιον όροφο μένει γιατί αλλιώς είναι να βρίσκεται σε κάποιον όροφο κι αλλιώς στο ισόγειο. Άλλος κλείνει το παντζούρι και αφήνει να μπει λίγο φως. Τα παράθυρα εν κατακλείδι, κλείνουν από μέσα, έτσι γίνεται και δεν αμφισβητείται από κανέναν.

Τι ώθησε όμως αυτόν τον άνθρωπο να κλειδώσει το παράθυρο ενός ημιυπόγειου σπιτιού σε ένα μικρό δρομάκι κάθετο της Αχαρνών απ’ έξω, προβάλλοντας έτσι μια πρωτοτυπία; Ασφαλώς και αποτελεί μια πρόκληση για όποιον το δει έτσι κλειδωμένο. Θα απορήσει γιατί το έκανε αυτό και ανάλογα, θα το προσπεράσει ή θα τον βάλει σε σκέψεις γιατί προέβη σε αυτή την πράξη. Το βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος που έβαλε την κλειδαριά όταν ξαναμπεί στο σπίτι θα  πρέπει να βγει να βγάλει την κλειδαριά για να ανοίξει το παράθυρο το οποίο μπορεί να είναι και χαλασμένο και να χρειάζεται να γίνεται συνέχεια αυτό. Μπορεί επίσης, όταν φτάνει στο σπίτι, να ξεκλειδώνει πρώτα το παράθυρο και μετά να ανοίγει την πόρτα, πράγμα που όποιος δει πάλι θα δημιουργήσει εντυπώσεις γιατί να συμβαίνει έτσι.

Δεν αποκλείεται όμως με αυτόν τον τρόπο, να θέλει να δηλώσει ότι δεν τον ενδιαφέρει καν να βλέπει τίποτα πλέον από το παράθυρο, ούτε τον καιρό, διακόπτοντας έτσι μια καθημερινή συνήθεια όλων των ανθρώπων. Δεν τον ενδιαφέρει να βλέπει τους περαστικούς από τη μέση και κάτω και να αισθάνεται την σκόνη που σηκώνουν τα παπούτσια τους ή τις λάσπες στην μύτη του και στον αέρα του δωματίου του. Δεν τον ενδιαφέρει καν ποιος περνάει, ποιος μπορεί να κοιτάζει στο παράθυρο κι έτσι κλείνει τον κόσμο έξω και κρατώντας ένα κλειδί στο χέρι, με αποφασίζει πότε και πως θα τον βλέπει…

ΑΘΗΝΑ, 05122019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.