ΜΙΑ ΦΟΥΡΚΕΤΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Μια φουρκέτα δεν είναι χρήσιμη μόνο στα μαλλιά αλλά μπορεί 

να κάνει θαύματα όταν φτιάχνουμε γλυκό κεράσι.

Όπως μετά τις καταιγίδες έρχονται εξαιρετικές αιθρίες έτσι και μετά από τις πικρές στιγμές ακολουθούν άλλες που μας κάνουν να ξεχνούμε τα παθήματα και αυτά βεβαίως να μας γίνονται μαθήματα. Ο λόγος για την πτώση από την κερασιά που αναφέρθηκα χθες και την τύχη που είχα να μην σπάσω τίποτα. Μόνο μια γραντζουνιά στο δεξί χέρι αποκόμισα κι αυτή επουλώθηκε πολύ γρήγορα κι έτσι δεν είχα πρόβλημα με τις δουλειές στο χωράφι.

Τα κεράσια που ήταν στη σακούλα που κρατούσα όταν έπεσα φυσικά και έγιναν πολτός και ούτε οι κότες δεν τους έδωσαν σημασία. Το γεγονός με οδήγησε να ανέβω πάλι στη σκάλα, με περισσότερες προφυλάξεις βέβαια και προσοχή να μαζέψω άλλα για να κάνουμε γλυκό. Έτσι μάζεψα άλλες δυο σακούλες από την κερασιά του γείτονα, τα τελευταία από τα κορφινά κλαδιά και το μόνο που με στεναχωρούσε ήταν ότι τα στερούσα από τους σπουργίτες που έκαναν πάρτι αυτές τις ημέρες πάνω σε αυτές τις κερασιές. Άφησα λίγα και γι’ αυτούς, στα κλαδιά που δεν έφτανα κι έτσι δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος.

Το μάζεμα ακολούθησε η διαλογή η οποία δεν ήταν εύκολη γιατί πρόσεχα όταν τα ξεκολλούσα από τα κλαδιά και ήρθε η ώρα της προετοιμασίας. Δεν το είχα ξανακάνει αλλά κάτω από τις οδηγίες της μάνας μου και της αδερφής μου Μαρούλας πήρα μια φουρκέτα και άρχισα να βγάζω τα κουκούτσια. Η Άρτεμη δήλωσε πως δεν μπορεί να το κάνει αυτό και περιορίστηκε να τραβάει κάποιες φωτογραφίες από την ιστορική στιγμή…

Δυο κιλά κεράσια υπέστησαν τη βάσανο της φουρκέτας 

για να βγει το κουκούτσι τους και είναι έτοιμα για την κατσαρόλα.

Μοιάζει εύκολο να βγάζει κάποιος το κουκούτσι από τα κεράσια με μια φουρκέτα αλλά δεν είναι έτσι που νομίζουμε. Πρώτα – πρώτα απαιτείται υπομονή και μια επιδεξιότητα στα χέρια γιατί πρέπει μετά την αφαίρεση του κουκουτσιού ο καρπός να μείνει ακέραιος γιατί αλλιώς θα επρόκειτο για μαρμελάδα πράγμα που δεν ήταν ο στόχος μας. Έπαιρνα ένα – ένα τα κεράσια, τα οποία επαναλαμβάνω ότι ήταν τα καλύτερα ίσως από ποτέ που ωρίμασαν στο χωριό και επί πλέον ήταν νοστιμότερα γιατί τα μάζεψα από τη κερασιά του γείτονα Πάνου Τσιρώνη και με μια προσεκτική κίνηση βύθιζα στη σάρκα τους την φουρκέτα και αφαιρούσα το κουκούτσι χωρίς να τα λιώσω. Το γεγονός εκτιμήθηκε πολύ από τη μάνα μου,  την αδερφή μου που δεν περίμεναν πως τα κατάφερνα και κάνω αυτή τη δουλειά.

Μου άρεσε πολύ αυτό που έκανα αλλά παράλληλα μου δημιούργησε και κάποιες απορίες. Όπως για το αν στα ζαχαροπλαστεία κάνουν το ίδιο πράγμα, εκτιμώντας βέβαια πως κάτι τέτοιο πρακτικά θα ήταν ασύμφορο. Στην απορία μου η απάντηση ήταν ότι στα ζαχαροπλαστεία και στις βιοτεχνίες γλυκών κουταλιού η αφαίρεση του κουκουτσιού γίνεται με ένα ειδικό εργαλείο αλλά αυτό κάνει μια τρύπα στο κεράσι. Στη δική μας περίπτωση, ισχυρίστηκαν οι γυναίκες, η φουρκέτα αφαιρεί το κουκούτσι και στη θέση του δημιουργείται μια φωλιά η οποία γεμίζει σιρόπι κι έτσι γίνεται πιο ωραίο το γλυκό. Η πληροφορία με ικανοποίησε πολύ και ένιωσα πως κάνω κάτι μοναδικό, την πρώτη φορά που ασχολήθηκα με την ζαχαροπλαστική και κυρίως με τα γλυκά κουταλιού.

Το αποτέλεσμα σε δυο εκδοχές: Μια με τα κόκκινα κεράσια του γείτονα
και η άλλη με τα πετροκέρασα μιας άλλης κερασιάς. 

Στην κουβέντα έμαθα επίσης για την χρήση, με μέτρο πάντα και κατά την κρίση της νοικοκυράς του «ξινού» για να γίνονται πιο κρουστοί οι καρποί, της αρμπαρόριζας για να παίρνει γεύση καθώς και για τις αναλογίες με ζάχαρη. Ομολογώ ότι αυτά δεν με ενθουσίασαν καθόλου καθώς το ενδιαφέρον μου για την ζαχαροπλαστική και την κουζίνα γενικώς είναι αυτό του μέσου ανθρώπου και σταμάτησα να ασχολούμαι μη χαλάσω την μαγεία που μου πρόσφερε μια φουρκέτα στο βγάλσιμο των κουκουτσιών. Στις σημειώσεις μου κράτησα μόνο ότι για ένα κιλό γλυκό κεράσι χρειάζεται ένα κιλό ζάχαρη και ανάλογα με τις διαθέσεις της νοικοκυράς και το μέσο που χρησιμοποιεί, άλλοτε βράζονται μαζί κι άλλοτε πρώτα γίνεται το σιρόπι και μετά μπαίνουν τα κεράσια στην κατσαρόλα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25062020