Η ΑΜΟΡΓΟΣ ΤΩΝ ΕΞΙ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

 

Το μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισας

Αν κάποιος αποφασίσει το παρθενικό του ταξίδι στην Αμοργό, από τα πρώτα βήματά του και αμέσως θα καταλάβει πως μόνο δυο τρόποι υπάρχουν για να γνωρίσει αυτό, το μοναδικό νησί του Αιγαίου. Ο ένας είναι να αρχίσει να φωτογραφίζει την υπέροχη φύση της και ο άλλος να πάρει με τα πόδια να τη γνωρίσει σε όλο το μήκος και το πλάτος της. Πάνω κάτω, και για τους δυο τρόπους ο ίδιος χρόνος απαιτείται. Καθώς όμως η πρώτη περίπτωση είναι πρακτικώς αδύνατη, διστακτικά στην αρχή και με θάρρος κατόπιν η ψυχή, πιστεύω, πως θα ζυγιστεί προς τη δεύτερη επιλογή και με ελεύθερα τα χέρια θα «διαβάσει» ολόκληρο το νησί.

Πανηγύρι στο Σταυρό

Με κλειστή λοιπόν τη μηχανή, θα προκύψει μια φωτογραφία λιγότερη της λευκής φωλιάς η οποία ως ένα αυστηρό θαυμαστικό κρέμεται στους γκρεμούς σαν σύμβολο του μέτρου, ανθρώπινου και θεϊκού. Μια φωτογραφία λιγότερη ίσως είναι αυτή που θα αφήσει μερικά δευτερόλεπτα ελεύθερα τα μάτια για να θαυμάσουν τους αόρατους αγγέλους που διαρκώς φροντίζουν τη μητρόπολη της θαλασσινής πίστης στο Αιγαίο. Μια φωτογραφία επίσης λιγότερη δεν θα μειώσει ούτε στο ελάχιστο το δέος απέναντι στην στοργική ομίχλη που τυλίγει κάποια πρωινά τα βουνά της νήσου, νανουρίζει γλυκά τα μέλη των διαλυμένων ανεμόμυλων της Λαγκάδας και χαϊδεύει τα αρχαία δέντρα που ζουν ως αναχωρητές, στο άβατο των ιλιγγιωδών γκρεμών στον Ξόδωτο.

Άγιος Ιωάννης Θεολόγος

Το μεταλλικό κλικ ίσως ταράξει τους αραιούς θυσάνους των χλιαρών ατμών που αρδεύουν τις αχειροποίητες ξερολιθιές στον Ποταμό και φωτίζουν τις φιγούρες που κέντησε πάνω στην πέτρα, το χέρι του ανάπηρου καλλιτέχνη Μιχάλη Ρούσσου κάποτε στον Ασφοντυλίτη. Μπορεί επίσης να τρομάξει τους κορυδαλλούς που παιανίζουν τις λαλιές τους στις εξοχές της Αρκεσίνης ή να ταράξει τη μακαριότητα του κοπαδιού των κατσικιών που έχει καταφύγει το μεσημέρι στις σκιές που δημιουργούν οι πέτρες δίπλα από το μονοπάτι στη Θεοσκέπαστη. Κι ένα κλικ ακόμα μπορεί να κόψει τη φόρα του αέρα και να διαλύσει το άτακτο στρόβιλο που γεννήθηκε ξαφνικά στο παρατημένο αλώνι στα Χάλαρα και λιχνίζει τους σπόρους των αγριόχορτων που κυοφορούν την επερχόμενη ανθοφορία.

Πανόραμα Αιγιάλης (2007)

Αν το χέρι τώρα είναι απασχολημένο διαρκώς με τη μηχανή και τους φακούς, τότε μπορεί να μην αισθανθεί στην παλάμη του το ραβδί που θα τον βοηθήσει να διαβεί τα μονοπάτια της Κάτω Μεριάς και προς τον Άγιο Ιωάννη τον Βαλσαμίτη ή να νοιώσει τη μαδημένη λαδομπογιά στα ξύλα του καικιού που θα τον περάσει στη Νικουριά ή τη Γραμπούσα. Μπορεί ακόμη να τον εμποδίσει, να παραμερίσει την πρόχειρη πόρτα στο μαντρωμένο χωράφι στο Βρούτση ή να μην προλάβει να καμαρώσει τις πέρδικες που με θόρυβο κατεβαίνουν από τον Κρίκελο. Κι ακόμα, μπορεί να μην χαιρετήσει τον Νικόλα Θηραίο, όταν τον καβάλα στο γαιδουράκι του να περνάει από τον Άγιο Μάμμα αφού θα προσπαθεί να βρει την κατάλληλη γωνία να ζωντανέψει με την φιγούρα του το άδειο τοπίο με αποσαθρωμένες ξερολιθιές και ταλαιπωρημένα από τον αέρα 

δέντρα  

Βραχογραφήματα στον Ασφοντυλίτη.

Η όσφρηση φυσικά και δεν έχει καμιά σχέση με τη φωτογραφία, ούτε δεσμεύεται, ούτε εμποδίζεται από αυτή την τέχνη. Επειδή όμως είναι πολύ πιθανόν να λειτουργήσει ως υπονοούμενο σε κάποιο έργο, τότε μπροστά σε ένα πέλαγος από θυμάρια, μπορεί να σας διαφύγει το αόρατο συννεφάκι των αρωμάτων που ανεβαίνει ως θυμίαμα στον ουρανό ή η ευωδιά της συγκομιδής στον θερισμένο αγρό και το φορτίο της γύρης που μεταφέρουν οι μέλισσες στην κυψέλη που είναι φωλιασμένη στη ρίζα του τοίχου. Έτσι μπορεί να χάσετε και την αψιά μυρωδιά που βγάζει το μαντρί με τις κυκλώπειες πέτρες στα Κάψαλα ή στο Ξενοδοχειό, το μεγαλύτερο μαντρί του νησιού, στη μέση της Μεγάλης Στράτας από τη Χώρα προς την Αιγιάλη.

Τα Μεταλλεία, στο Ξόδωτο

Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη γεύση την οποία μπορεί να παραμερίσει η όραση όταν βρεθεί μπροστά στους αδιάβατους κήπους με τις γερασμένες φραγκοσυκιές στο Μούρο ή την Καλοταρίτισσα, με τους δεκάδες, πολύχρωμους, ως των καβουριών εξογκωμένα μάτια, καρπούς. Ένα κλικ λιγότερο ίσως είναι η αφορμή για να δεθεί για πάντα η γεύση σας με τους σπάνιους χυμούς που αντλεί αυτό το φυτό της απελπισίας από τη γη της Αμοργού. Γι’ αυτό όταν πλησιάζετε τις φραγκοσυκιές, αντί της μηχανής κρατάτε στα χέρια σας ένα μαχαιράκι και μην ξεχάσετε, τις πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη θα σας είναι χρήσιμο αν ανηφορίστε από τα Θολάρια προς τον Άγιο Γιάννη το Θεολόγο, γιατί εκεί θα συναντήσετε και κάποια από τα τελευταία αμπέλια

Το ναυάγιο του "Ολύμπια"

Όσο για την έκτη αίσθηση, μην την ψάξετε ο ίδιος ο τόπος θα σας την φανερώσει. Από της αρχαίας Μινώας τα μνημεία μέχρι την Αιγιάλη, την Αρκεσίνη και από την Αγία Τριάδα ως το Ρίχτι και την έξω Μεριά, οι σκιές των προγόνων που σμίλεψαν την Αμοργό, θα σας ακολουθούν και θα σας δείχνουν το δρόμο. Οι ίδιες σκιές θα είναι δίπλα σας να σας αποχαιρετήσουν, όταν με το εισιτήριο της επιστροφής δρασκελίσετε τον καταπέλτη του καραβιού που θα σας πάρει μακριά από την Αμοργό που επιτέλους, γνωρίσατε και αγαπήσατε και θα είναι εκεί να σας καλωσορίσουν την επόμενη φορά που θα θελήσετε να επισκεφθείτε τη μοναδική Αμοργό!

Ηλιοβασίλεμμα στην Αιγιάλη

Οι παραλίες της Γραμβούσας

Η παραλία στην Αιγιάλη

Ο όρμος της Αιγιάλης από το ξενοδοχείο "Αιγιαλίς"

Θυμάρι δίπλα σε μονοπάτι

Ο όρμος της Αιγιάλης τη νύχτα

ΥΓ. Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο Amorgos Photo Archive και καλύπτουν μια εικοσαετία επισκέψεων στην Αμοργό. Κάποιες εκτέθηκαν σε έκθεση το 2007 στο φεστβάλ "Υπέρεια" αλλά στη σημερινή ανάρτηση προστέθηκαν και ορισμένες πρόσφατες.

ΑΜΟΡΓΟΣ, 02062020