ΜΙΑ ΣΟΔΕΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ

 

Κάθε χρόνο οι αγρότες κι αυτοί που συνεχίζουν να ζουν στην ύπαιθρο σαν αρχίζει η νέα περίοδος των καλλιεργειών και της καρποφορίας  εύχονται να πάνε όλα καλά και να έχουν μια καλή σοδειά ή τουλάχιστον να μην πάνε χαμένοι οι κόποι τους και να ισοφαρίσουν έστω τα έξοδα που απαιτήθηκαν να φροντιστεί το χωράφι, τα ζώα και τα δέντρα τους.

Έτσι μετά τις πρώτες λαχτάρες που προκαλεί ο καιρός για την ανθοφορία των δέντρων που μπορεί να είναι και καταστροφικός, αρχίζει ο αγώνας του ποτίσματος, της προστασίας από αρρώστιες, τα αδέσποτα ζωντανά και τα αγρίμια. Σε όλη αυτή την πορεία, σπάνια ο αρχικός στόχος παραμένει ακέραιος γιατί όλο και κάτι συμβαίνει και στενοχωρεί τον νοικοκύρη που άλλα περίμενε και άλλα βλέπει να έρχονται και τις προσδοκίες για ένα καλό εισόδημα να μειώνονται. Δεν το βάζει όμως κάτω, περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Έτσι κάναμε κι εμείς στο χωριό με τα καρύδια και τα κάστανα, τα οποία παρόλο που είναι δώρα της φύσης στον τόπο μας, θέλουν κι αυτών τα δέντρα δουλειά και φροντίδα. Καθάρισμα των χωραφιών, κλάδεμα, πότισμα και συντροφιά γιατί από τότε που άδειασε το χωριό, έπαψαν κι αυτά να βλέπουν όχι άνθρωπο αλλά και ζωντανό να περνάει δίπλα τους. Τούτο έχει σαν αποτέλεσμα την επέκταση του δάσους στα χωράφια και το στρίμωγμά τους από άκαρπα δέντρα τα οποία αναπτύσσονται με εκπληκτική ταχύτητα και αν αφεθούν ελεύθερα μπορεί να κάνουν και τα χωράφια ζούγκλα.

Στην άμυνα αυτή των χωραφιών στο δάσος που θέλει να τα καταπιεί, αφιερώνω πολλές   ημέρες κάθε χρόνο αλλά ομολογώ πως κουράστηκα καθώς παλεύω μόνος μου και χωρίς συμμάχους, τα οικόσιτα ζώα δηλαδή. Νοσταλγώ  πολύ τα παλιότερα χρόνια που στο σπίτι υπήρχαν καμιά δεκαπενταριά κατσίκες που αναλάμβαναν αυτό το ρόλο και δεν άφηναν ούτε τα αγριόδεντρα θα θρασέψουν, ούτε τα βάτα να σκεπάσουν το χωράφι. Ακόμη και οι αγελάδες, και τα πρόβατα βοηθούσαν σε αυτό περιορίζοντας την άγρια χλωρίδα. Τώρα αυτά δεν υπάρχουν και είμαι αναγκασμένος να κόβω συνέχεια θάμνους και χορτάρια προκειμένου να διατηρηθεί το χωράφι σε μια καλή κατάσταση και υποστηρίξω τις καρυδιές και τις καστανιές που αν τις βοηθήσει ο καιρός μπορεί να αποφέρουν μια καλή σοδειά.

Γύρω από το χωράφι όμως ξεκινάει το δάσος το οποίο πλέον φοβίζει για την διάθεσή του να κυριαρχήσει. Εκεί δεν μπορώ να επέμβω, όχι γιατί φοβάμαι τους δασικούς αλλά γιατί είμαι μόνος και χωρίς κανένα σύμμαχο αφού οι χωριανοί που είχαν εκεί χωράφια τα παράτησαν ενώ η απουσία των κατσικών είχε σαν αποτέλεσμα και το κλείσιμο των μονοπατιών, την εξαφάνιση των πηγών και το κλείσιμο των ρεμάτων από τη βλάστηση.

Σε αυτό το άγριο πράγμα που έχει εξελιχθεί το δάσος γύρω από το χωριό ζουν πλέον μόνο αγρίμια: αγριογούρουνα, αλεπούδες, κουνάβια, ακόμη και λύκοι καθώς και πολλά τρωκτικά, σκίουροι και κυρίως μυωξοί (κλαροπόντικα τα λέμε στο χωριό) τα οποία περιμένουν πότε θα αρχίσουν να ωριμάζουν τα καρύδια και τα κάστανα και εγκαθίστανται σχεδόν πάνω στα δέντρα και τα ρημάζουν αρπάζοντάς τα την νύχτα από τα κλαδιά.

Είναι μια επιδρομή που κάθε χρόνο γίνεται και χειρότερη γιατί μόνο στις καρυδιές και τις καστανιές βρίσκουν αφού τα άγρια καρποφόρα στο δάσος έχουν ξεραθεί ή περιοριστεί. Η ασθένεια στις καστανιές (ήμερες και άγριες που ήταν γεμάτη η Δυτική Φθιώτιδα) είχε σαν αποτέλεσμα να μην βρίσκουν τροφή τα τρωκτικά και τα αγριογούρουνα και να την αναζητήσουν στα χωράφια με τα ημερωμένα δέντρα. Εχθρό τα τρωκτικά δεν έχουν κανένα. Την ημέρα κρύβονται στους κισσούς και τις κουφάλες κι έτσι τα γεράκια δεν τα βλέπουν.  Οι κουκουβάγιες είναι ελάχιστες αλλά και περισσότερες να ήταν δεν θα προλάβαιναν γιατί οι κλαροπόντικα είναι αμέτρητα. Σε κάθε δέντρο ακούω τα βράδια να «δουλεύουν» δυο και τρία και το πρωί βλέπω το έδαφος κάτω από το δέντρο στρωμένο με τρύπια καρύδια.

Χθες που φύσηξε λίγος αέρας και έριξε λίγα καρύδια από τα διψασμένα φέτος δέντρα πήγα να τα μαζέψω αλλά η απογοήτευση που ένιωσα ήταν μεγάλη. Στα δέκα καρύδια τα δύο μόνο ήταν αφάγωτα από τα κλαροπόντικα και το ίδιο είδα να αρχίσει να γίνεται και στα κάστανα. Με πόνεσε κι έτσι έκανα των αναδρομή σε περασμένα χρόνια που μπορεί η πολύτιμη παραγωγή των καρυδιών και των κάστανων για το σπίτι να εξαρτιόνταν από τον καιρό αλλά δεν αντιμετωπίζαμε την ολοκληρωτική καταστροφή της από τα τρωκτικά. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο εκείνα τα χρόνια θα ήταν μεγάλη ζημιά και οι συνέπειές της θα βάραιναν πολύ κάθε νοικοκυριό του χωριού που στηρίζονταν σε αυτούς τους καρπούς και δεν είχε εναλλακτική λύση.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30092022

ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 

Ο ψαράς Χρήστος Τσίγκας που φέρνει από την Λαμία σε όλα τα χωριά της Δυτικής Φθιώτιδας ψάρια με τον γείτονα Νίκο Σαρόγλου και ένα κοπαδάκι γάτες που έπεσε στις σαρδέλες…  

Όπου να’ ναι το καλοκαίρι τελειώνει και από το χωριό θα φύγουν και οι τελευταίοι παραθεριστές και οι θερινοί κηπουροί καθώς σε λίγες ημέρες τελειώνει και το μάζεμα των καρυδιών και των καστάνων που τους καθυστερούσε. Το πολύ ως τα τέλη του Οκτώβρη στο χωριό θα μείνουν αυτοί που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ και κάθε χρόνο λιγοστεύουν καθώς ορισμένοι πάνε να αναπαυτούν αιωνίως κάτω από της βελανιδιές του κοιμητηρίου μας.

Πρόπερσι, στον χειμώνα της επιδημίας μετρηθήκαμε καμμιά τριανταριά οι μόνιμοι χωριανοί και περί τους είκοσι αυτοί που το θεώρησαν πιο ασφαλές από τις πόλεις που κατοικούν. Το επόμενο διάστημα ο αριθμός παρουσίασε διάφορες αυξομειώσεις αλλά φέτος που υποτίθεται περιορίστηκε ο κίνδυνος του κορωνοϊού, βαίνει συνεχώς μειούμενος και όπως δείχνουν τα πράγματα, οι γάτες θα είναι περισσότερες από τους ανθρώπους.

Ήξερα πως κάθε σπίτι έχει ένα κοπαδάκι γάτες, αστείρωτες όλες αλλά δεν έκατσα να τις μετρήσω να έχω μια σαφή εικόνα για την παρουσία τους στο χωριό. Η μάνα μου για παράδειγμα είχε πρόπερσι 3 θηλυκές οι οποίες κάπου γεννοβόλησαν αλλά έφεραν στο σπίτι μόνο δύο γατάκια, το ένα μάλιστα αρσενικό κι έτσι έγιναν πέντε. Η φετινή παραγωγή σε γατάκια ασφαλώς ήταν πλούσια, αλλά στο σπίτι έφεραν μόνο τρία, όλα θηλυκά. Σε αυτό σίγουρα έχει βάλει το χέρι του ο γάτος μας, Ψουψούρης το όνομα που δεν θέλει αντίζηλους στο χαρέμι του με επτά πια γάτες. Στο σπίτι των γειτόνων, Νίκου και Ελευθερίας Σαρόγλου, το κοπαδάκι τους ξεπερνάει τις 12, με τρείς αρσενικούς μάλιστα που συνέχεια μαλώνουν και ο ένας καταφεύγει στη δική μας αυλή. Από τρεις – τέσσερις έχουν και τα άλλα διπλανά σπίτια, πέντε – έξι η Θωμαή ενώ το ρεκόρ το κατέχει το σπίτι του Γούπιου με περισσότερες από 15. Συνολικά υπολογίζω πως στην κάτω γειτονιά η οποία είναι και η πιο ζωντανή του χωριού υπάρχουν σαράντα γάτες και αν προσθέσουμε κι αυτές που είναι στο μαντρί του Δημητρόπουλου, μπορεί να ξεπερνούν τις 50! Στην πάνω γειτονιά που ελάχιστα άτομα μένουν τον χειμώνα δεν υπάρχει σχεδόν καμία γάτα γιατί κάποιος αχαρακτήριστος τις ξεκλήρισε και αυτό φαίνεται πως το γνωρίζουν οι άλλες και ούτε καν περνάνε τον δρόμο που χωρίζει το πάνω χωριό με το κάτω.

Όλες αυτές οι γάτες τρέφονται μέτρια όλο το χρόνο από τους χωριανούς αλλά περνούν καλά το καλοκαίρι που έρχονται οι παραθεριστές και τις ταΐζουν συστηματικά πιστεύοντας πως έτσι προφυλάσσονται από τα φίδια και τα τρωκτικά. Φυσικά αυτό βολεύει πολύ τις γάτες, είναι σαν να κάνουν διακοπές αλλά μόλις φθινοπωριάσει ως την άνοιξη, αρχίζουν πάλι να χτενίζουν τα χωράφια και τις αχυρώνες και τρώνε ότι βρίσκουν, από φίδια, σαύρες και ποντίκια μέχρι πουλιά. Τελευταία κάποιοι τους δίνουν ξηρά τροφή αλλά αυτό δεν φτάνει και έτσι συνεχίζουν να είναι θηρευτές και μπορώ με την πείρα που απόκτησα τρία χρόνια ασχολούμενος με το χωράφι πως μαζί με τις αλεπούδες και τα κουνάβια, ξεκλήρισαν κυριολεκτικά την ερπετοπανίδα και τα τρωκτικά του χωριού.

Έτσι η καθημερινότητα των γατών στο χωριό μπορεί να χωριστεί σε δυο περιόδους. Την δύσκολη χειμωνιάτικη και την άνετη του καλοκαιριού. Όλο το χρόνο όμως γι’ αυτές μια μέρα κάθε εβδομάδα ξεχωρίζει και είναι η Τετάρτη που έρχεται, εκτός και έχουν πέσει χιόνια, ο ψαράς στο χωριό και καθώς αυτός για να τον παίρνουν είδηση οι χωριανοί και να βγαίνουν στο δρόμο χρησιμοποιεί μια σειρήνα, τον ακούνε και τον περιμένουν!

Έτσι έγινε και σήμερα, όταν άκουσαν να έρχεται ο ψαράς τρέχουν αμέσως στα σημεία που συνήθως τον περιμένουν οι χωριανοί. Εκεί πήγαμε τρεις πελάτες για ψάρια και επειδή τις σκεφτόμαστε κι αυτές πήραμε λίγα και τους ρίξαμε να φάνε κι έτσι μέτρησα ένα κύμα γιατί η κάθε μια που άρπαζε το ψάρι έφευγε αμέσως μην την το πάρει άλλη από το στόμα. Είκοσι τέσσερις μόνο από τη γειτονιά μας γεύτηκαν σαρδέλες Μαλιακού. Βλέποντας τα κοπαδάκια από τις γάτες, από κάθε σπίτι ξεχωριστό να πλησιάζουν με θάρρος το ψαράδικο τότε κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η Τετάρτη γι’ αυτές στο χωριό και φυσικά, πόσο περισσότερες είναι από τους χωριανούς.

NEXT DEAL, 29092022

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΑΥΣΟΞΥΛΩΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

 

Στο χωριό κι εφέτος ακολουθήσαμε τον κύκλο των εποχών και ήρθε η ώρα των ξύλων. Κόψαμε λίγα δέντρα (βελανιδιές) από το χωράφι και μαζί με τα ξύλα από τις άκαρπες καρυδιές, τις καστανιές και λίγα έλατα θα βγάλουμε ζεστοί τον χειμώνα. Μετρημένα για να μας φθάσουν ως την άνοιξη που θα αρχίσει η επόμενη περίοδος των κρύων…  

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και τούτες τις ημέρες στο χωριό ζούμε όλοι σχεδόν στον πυρετό της προμήθειας και συγκέντρωσης ξύλων για τον χειμώνα με τη διαφορά όμως, ότι φέτος αυτό που βαραίνει αρκετά την διάθεση είναι το τσιμπημένο κόστος τους – λόγω της αύξησης των τιμών των καυσίμων που επήλθε από τον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας. Έτσι στην κουβέντα, θέλει δεν θέλει κάποιος, γίνεται και κάποια αναφορά σε αυτή την δύσκολη κατάσταση που τραβάει ως φαίνεται μακριά και σίγουρα μας επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα ακόμη.

Η Κυβέρνηση για να διασκεδάσει τους φόβους και να απομακρύνει για το διάστημα του χειμώνα τον φόβο του κρύου, εξήγγειλε προσφάτως την δωρεάν διάθεση κάποιων ποσοτήτων καυσόξυλων στους κατοίκους των ορεινών και παραδασόβιων κοινοτήτων. Η διάθεση είπε θα γίνεται μέσω των  Δασικών Συνεταιρισμών Εργασίας (ΔΑΣΕ) προς τους κατοίκους σε όλη την Ελλάδα, σε χωριά και πόλεις. Ακόμη δίνει την δυνατότητα στους κατοίκους ορεινών περιοχών είτε ως κοινότητα, είτε ατομικά να κόψουν ξύλα, υπό την εποπτεία των οικείων δασικών υπηρεσιών για να καλύψουν τις ανάγκες τους τον χειμώνα.

Φυσικά και κανένας δεν περίμενε την απόφαση της Κυβέρνησης να ετοιμαστεί για τον χειμώνα, πολλοί δε είναι επιφυλακτικοί ως προς το αποτέλεσμα. Δεν λείπουν όμως κι εκείνοι που βλέπουν ένα όργιο παρανομιών γύρω από την ξύλευση με κερδισμένους τους σχετικούς επαγγελματίες και εμπόρους και χαμένους όσους δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε να κόψουν ξύλα μόνοι τους και βεβαίως το δάσος που θα υποστεί μεγάλες ζημιές. Αυτό βέβαια γίνονταν κάθε χρόνο αλλά πρώτη φορά μετά την δεκαετία του 1940 – 1950 που δεν μπορούσε κανένας νόμος να εφαρμοστεί, μπαίνουν ελεύθερα στο δάσος να κόψουν ξύλα για να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Η προτελευταία κίνηση των ξύλων από τον δρόμο ως το σπίτι. Το πόσες φορές από το χωράφι μέχρι να στοιβαχτούν πιάστηκαν στα χέρια, δεν μετριούνται…

Επειδή έζησα πολλά χρόνια στο χωριό πριν αλλάξει η ζωή σε όλη την Ελλάδα, θυμάμαι μια άλλη τάξη στο ζήτημα των καυσόξυλων  που δεν προορίζονταν μόνο για τη θέρμανση αλλά και για το μαγείρευμα καθώς και για το ζεστό νερό. Πρώτα οι νοικοκυραίοι σκέφτονταν να προμηθευτούν ξύλα για το τζάκι και τη σόμπα που μαγείρευαν καθημερινά και κλαριά για τον φούρνο που ανάλογα τα στόματα που είχε το σπίτι άναβε να ψήσει το ψωμί τους. Η θέρμανση προέρχονταν απ’ αυτές τις βασικές χρήσεις των καυσόξυλων τα όποια πάντα ήταν λίγα και πολύτιμα. Μόνο στις περιόδους που επικρατούσε πολύ κρύο και ανάλογα βέβαια την περιοχή, έβαζαν ξύλα στο τζάκι και στη σόμπα να ζεσταθούν και αυτό σε μετρημένες ώρες μέσα στην ημέρα και αν τύχαινε να έχει άρρωστο το σπίτι ή μικρά παιδιά. Ήταν εξάλλου μαθημένοι αλλιώς οι άνθρωποι και μέσα στις καθημερινές ασχολίες τους, δεν προλάβαιναν ούτε να κρυώσουν τότε.

Όσο για την προμήθειά τους, λίγοι ευκατάστατοι παρήγγειλαν ξύλα στους επαγγελματίες (αυτοί που είχαν εργαλεία) και όσοι από τους ανήμπορους είχαν την δυνατότητα. Οι περισσότεροι μάζευαν ξύλα από το δάσος όλο το χρόνο. Οι φορές που πήγαιναν επί τούτου στο δάσος ήταν λίγες και λόγω εργαλείων έκοβαν κάποια δέντρα που ήταν εύκολα να πέσουν στη γη. Συνήθως ξερά και σημεία που μπορούσαν να τα φορτώσουν σε μουλάρια. Για το κόψιμο οργάνωναν παρέες, γείτονες και συγγενείς γιατί τα εργαλεία εκείνης της εποχής απαιτούσαν πολύ κόπο και βεβαίως τη συνεργασία. Το κόψιμο ενός μεγάλου δέντρου, ο τεμαχισμός και η μεταφορά του μπορεί να κρατούσε και μέρες και αναλόγως με την συμμετοχή του καθενός στο έργο μοιράζονταν τα ξύλα και τα κλαδιά του.

Τις περισσότερες φορές οι γυναίκες πήγαιναν στο δάσος να μαζέψουν πεσμένα κλαδιά που ήθελε το μαγείρεμα και ο φούρνος και τα κουβαλούσαν στην πλάτη η με γαϊδουράκια. Γύρω από τα χωριά δεν υπήρχε ούτε ένα κλαδί που να πήγαινε χαμένο και έτσι καθάριζε και ήταν επίσης δύσκολο να προκληθεί πυρκαγιά. Επί πλέον υπήρχε και ένα μέτρο στην ξύλευση, μέτρο που προέρχονταν από την πείρα του κοινοτισμού και όλοι υπάκουαν σε αυτό. Δεν έκοβαν δηλαδή τα δέντρα που ήταν στα κεφαλάρια των χωριών για να αποφεύγονται οι πλημμύρες, ούτε αυτά που ήταν κοντά στις εκκλησίες καθώς τα θεωρούσαν «υψωμένα» ενώ δεν έκαναν, όπως σήμερα διακρίσεις στο είδος και δεν άφηναν ούτε τις φλούδες να πάνε χαμένες. Όλα τα χώνευε το τζάκι και η σόμπα…

Όλα άλλαξαν από τότε που εμφανίστηκαν τα αλυσοπρίονα και φυσικά οι δρόμοι μέσα στα δάση που διευκόλυναν πολύ την ξύλευση και την μεταφορά. Την ίδια περίοδο δε άρχισε και η εγκατάλειψη της υπαίθρου οπότε λιγόστεψαν οι ανάγκες σε ξύλα ενώ ο εξηλεκτρισμός και το γκάζι σε φιάλες περιόρισε την χρήση τους στη κουζίνα. Το δε πάμφθηνο, μέχρι κάποια εποχή πετρέλαιο απάλλαξε τα σπίτια από την καπνιά.

Το παλιό τσεκούρι με ιστορία πάνω από μισό αιώνα στις υλοτομίες, τραυματισμένο από σκληρά ξύλα και κολλημένο πάλι στο καμίνι του Κώστα Λαγού, στα Διπόταμα ξαναμπήκε στη δουλειά χάρη σε ένα χειροποίητο, δρύινο στυλιάρι που έφτιαξε ο εξαίρετος ξυλουργός από το Καρπενήσι Πάνος Νούλας.  

Επειδή όμως ο καιρός πάντα έχει γυρίσματα, εξαιτίας της αλλεπάλληλων κρίσεων στην οικονομία ο κόσμος στράφηκε πάλι στα ξύλα πιστεύοντας πως θα βγάλει έτσι φθηνότερα τον χειμώνα. Ειδικά όσοι διατηρούν μνήμες από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, θεωρούν τα ξύλα, κι ας βγάζουν και καπνιά, ως την καλύτερη λύση για τη θέρμανση αλλά δεν λογαριάζουν το κόστος που έχουν οι άλλες χρήσεις στον ηλεκτρισμό. Γιατί κανένας δεν προβλέπεται να βάλει ξύλα στο τζάκι του σπιτιού του στη πόλη ή και στο χωριό ακόμη να μαγειρέψει ή καζάνι να πλύνει ρούχα πόσο δε να κινήσει κάποιο όχημα. Οπότε, όσα ξύλα και να του δώσουν, οι λογαριασμοί για ενέργεια σε κάθε σπίτι όλο και θα ψηλώνουν…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 27092022

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

 

Τα τελευταία χρόνια κάθε χρόνος που περνάει νομίζω πως είναι πιο σύντομος από τον προηγούμενο, ειδικά δε τα καλοκαίρια που σχεδόν δεν καταλαβαίνω πια πως τελειώνουν τόσο γρήγορα. Ασφαλώς σε αυτό έχουν να κάνουν οι αλλαγές στη ζωή μας. Όπως η επιδημία, ένας καταλύτης και πιστεύω πως ακόμα δεν έχουμε δει όλα τα επακόλουθά της ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι δυσμενείς εξελίξεις στην οικονομία αλλά εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι ο χρόνος που καλούνται οι πλάτες μας να σηκώσουν…

Η σημερινή ισημερία και το πέρασμα από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο με βρίσκει πάλι στο χωριό όχι όμως όπως τα προηγούμενα χρόνια ως καλλιεργητή που σοδεύω την παραγωγή από τους κήπους και τα χωράφια αλλά ως επισκέπτη που ξέμεινε εκεί για κάποιους άλλους λόγους και η επιστροφή του στην Αθήνα είναι ζήτημα ημερών. Έτσι χωρίς αυτές τις υποχρεώσεις έχω την άνεση να παρατηρώ το πέρασμα από την εποχή στην άλλη και φυσικά να κάνω τις συγκρίσεις με τα προηγούμενα χρόνια που οι υποχρεώσεις της αγροτικής ζωής που έκανα δεν μου έδιναν αυτά τα περιθώρια και με ήθελαν σε διαρκή ετοιμότητα για να προλάβω κηπευτικά, φρούτα και καρπούς. Φυσικά, κάποιες δουλειές, όπως το μάζεμα των ξύλων για να εξασφαλιστεί η θέρμανση τον χειμώνα και το καθάρισμα των κήπων για να είναι πάντα έτοιμοι για καλλιέργεια, γίνονται όπως πάντα.

Η διαφορά όμως από το είσαι στο χωριό και να μην έχεις παραγωγή – εφ’ όσον μπορείς βέβαια –  είναι τεράστια και το γεγονός σε κατατάσσει στην πλειονότητα των κατοίκων που η επιβίωσή τους στηρίζεται βασικά στην σύνταξη ή τα επιδόματα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι επαγγελματίες οι οποίοι παράλληλα καλλιεργούν κήπους ή έχουν ζώα και χωράφια με καρποφόρα αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι για να κάνουν τη διαφορά και να χαρακτηριστεί ένας τόπος παραγωγικός. Χώρια δε που οι περισσότεροι, αφού αφήσουν να περάσει και ένα μέρος του Οκτωβρίου εγκαταλείπουν τα χωριά και μαζεύονται στις πόλεις.

Έτσι έγινε το φετινό πέρασμα στο φθινόπωρο, νιώθοντας εν μέρει εκτός τόπου και συναγωνισμού βεβαίως όπως τα προηγούμενα χρόνια και μετανιωμένος που άφησα τον κήπο να γεμίσει αγριόχορτα και για τα οποία αφιέρωσα αρκετές ώρες να απομακρύνω. Με χαροποιούσε όμως το γεγονός ότι λίγοι άλλοι χωριανοί απόλαυσαν τα προϊόντα των κήπων τους και τη συγκομιδή η οποία βέβαια ήταν ανάλογη των κόπων και της προσοχής τους. Ασφαλώς λιγότεροι από τις προηγούμενες χρονιές, ήταν αυτοί όμως που ζωντάνεψαν το χωριό και ακούστηκαν πάλι φωνές που θύμιζαν άλλες εποχές, τότε που ήταν γεμάτο κόσμο και οι δραστηριότητές τους δεν σταματούσαν μέρα και νύστα σε κάθε σημείο του.

Του χρόνου δεν ξέρω πόσοι θα επιχειρήσουν πάλι να φτιάξουν κήπους, εύχομαι να είναι οι ίδιοι και ενδεχομένως προστεθώ κι εγώ. Από το τι εξαρτάται η διατήρηση αυτού του αριθμού ή αύξησή του έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα είναι η υγεία και φυσικά πως θα βγάλει ο καθένας τον δύσκολο όπως πολλοί προεξοφλούν φετινό χειμώνα. Κι ακόμη, οι απώλειες, αναμενόμενες ή απρόοπτες μεταξύ των χωριανών. Αυτές έχουν σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο να ακυρώνουν τις καλλιέργειες αλλά και  να κλείνουν σπίτια και να μην ανοίξουν ποτέ αυτά πάλι. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι συζητήσεις στα χωριά γύρω απ’ αυτό το θέμα είναι πολλές και γι’ αυτό η ευχή «καλό χειμώνα» έχει ιδιαίτερη σημασία…

 Μπορεί να μην είχα την χαρά να έχω φέτος συγκομιδή από τους κήπους ή τα δέντρα αλλά η μεγάλη συκιά με τα όψιμα μαύρα σύκα στην άκρη του κήπου δεν λάθεψε και η προσφορά της ήταν συγκινητική. Σαν να ήθελε να με καλοπιάσει να με βλέπει περισσότερο καιρό…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 21092022

ΠΩΣ ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ ΡΗΜΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

 

Το προχθεσινό χλιαρό απόγευμα του Σεπτέμβρη στην οδό Αχαρνών η οποία έχει εξελιχθεί ως ο πιο ζωντανός απ’ όλους τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας λόγω της παρουσίας αμέτρητων αλλοδαπών που ζουν στην περιοχή. Πολλοί απ’ αυτούς δουλεύουν στα δεκάδες καταστήματα που έχουν ανοίξει εκεί ενώ άλλοι περνούν απλά την ώρα τους στα καφενεία, θα ήταν όπως όλα τα άλλα, αν δεν ακούγονταν ξαφνικά μια σειρά από δυνατές εκρήξεις…

Μια σειρά από εκρήξεις που ακούστηκαν να προέρχονται από ένα ισόγειο κατάστημα, στον αριθμό 210 της Αχαρνών που εμπορεύεται φιάλες υγραερίου και τις οποίες ακολούθησε μια δυνατή φωτιά που ανέβηκε αστραπιαία  στους ορόφους της πολυκατοικίας, σκόρπισαν τον πανικό σε όλη τη γειτονιά και έκανε όσους ήταν μέσα στα σπίτια να βγουν στο δρόμο και στα μπαλκόνια να δουν τι έγινε και φυσικά να πάρουν τα μέτρα τους αν ήταν απαραίτητο και φυσικά μπορούσαν. Οι από σκηνές που ακολούθησαν ήταν σαν ταινία τρόμου γιατί κανείς δεν ήξερε πόσες φιάλες ήταν στοιβαγμένες μέσα στο κατάστημα και στο πεζοδρόμιο και οι δυνάμεις της πυροσβεστικής που έφτασαν πολύ σύντομα δυσκολεύτηκαν αρκετά για να περιορίσουν τον κίνδυνο να ανατιναχθεί όλη η γειτονιά.

Μετά από μια πολύωρη μάχη με την φωτιά και τις εκρήξεις και αφού κόπηκε η συγκοινωνία για να μπορούν να κινηθούν εύκολα οι πυροσβέστες κατάφεραν να αποκλείσουν τον κίνδυνο περεταίρω καταστροφών και άφησαν την γειτονιά του Αγίου Νικολάου στο δρόμο να συζητάει την καταστροφή που ομολογουμένως έβαλε πολύ κόσμο σε σκέψεις για το πόσο τέτοια καταστήματα μπορούν να λειτουργούν με ασφάλεια μέσα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή η οποία δεν φημίζεται και για την νομιμότητα που επικρατεί. Το γεγονός μάλιστα ότι πολλά άλλα ίδια καταστήματα λειτουργούν κατά μήκος της Αχαρνών και τούτο έχει να κάνει με πολλούς λόγους, κυριότερος από τους οποίους είναι ότι έπαψαν να λειτουργούν οι κεντρικές θερμάνσεις στις πολυκατοικίες και η ανέχεια και η οικονομική στενότητα αλλοδαπών αλλά και ντόπιων τους έχει οδηγήσει στην ευρεία χρήση των φιαλών υγραερίου για την θέρμανση αλλά και για άλλες ανάγκες των όποιων νοικοκυριών.

Η πολυκατοικία πάνω από το κατάστημα που πήραν φωτιά οι φιάλες καταστράφηκε εντελώς και οι ιδιοκτήτες ή ενοικιαστές της αναγκάστηκαν, σε μια δύσκολη μάλιστα περίοδο, να αναζητήσουν αλλού στέγη. Το πότε θα επιστρέψουν στα σπίτια τους είναι άγνωστο γιατί οι ζημιές είναι μεγάλες και δύσκολα θα αποκατασταθούν. Όσοι είχαν ασφαλισμένα τα σπίτια τους, ελπίζουν ότι σύντομα θα ζήσουν πάλι σε αυτά. Αυτοί όμως που τα είχαν ανασφάλιστα δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα καθώς ο αλλοδαπός «επιχειρηματίας» όπως λένε ζει μακριά και από εκεί διηύθυνε το «κατάστημα» και αν ποτέ εντοπιστεί και καταδικαστεί για την καταστροφή θα έχουν περάσει πολλά χρόνια. Το πως και από ποιους πήρε άδεια και με ποιους κανόνες ασφαλείας λειτουργούσε ένα τέτοιο κατάστημα είναι βέβαια ένα ερώτημα που έρχεται καθυστερημένα στα στόματα των πληγέντων αλλά και όλης της γειτονιάς και το οποίο μάλλον δεν θα απαντηθεί ποτέ.  

Η σειρά των παραβιάσεων για την λειτουργία ενός τέτοιου καταστήματος είναι μακριά και πιθανόν να απασχολήσει τις αρμόδιες αρχές και τις υπηρεσίες του Δήμου αλλά εκείνο που κανονικά θα έπρεπε να συζητηθεί πρώτο είναι το μερίδιο της ευθύνης για την ελλιπή ή ανύπαρκτη ασφαλιστική κάλυψη που έχει κάθε ιδιοκτήτης ή επαγγελματίας όχι μόνο στην περιοχή της Αχαρνών αλλά οπουδήποτε στην πόλη. Σε μια εποχή που οι αρχές δεν μπορούν ή δυσκολεύονται να επιβάλλουν την τήρηση των κανονισμών, η αυτενέργεια είναι μια λύση. Αλλά κι εδώ, η απογοήτευση που νιώθει ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας και η στενότητα που δοκιμάζει την καθημερινότητά τους, τους έχει αποκάμει και έτσι αφήνονται στην μοίρα τους η οποία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι οικτρή. Η καμένη πολυκατοικία ΗΝΑ, 06092022της Αχαρνών θα δείχνει πόσο εύκολα είναι να κάποιος να μείνει κάποια στιγμή χωρίς σπίτι…     

ΑΘΗΝΑ, 06092022

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟ ΑΡΚΑΛΟΧΩΡΙ

Μια ιδιαίτερης σημασίας εκδήλωση που οργανώνουν η Περιφέρεια Κρήτης, η Ιερά Μητρόπολη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου και ο Δήμος Μίνωα – Πεδιάδος σε ένα μαρτυρικό τόπο θα γίνει την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου στις 20.30 (ώρα προσέλευσης 19.00) στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο Αρκαλοχωρίου.

 Πρόκειται για ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη - Συναυλία με την Μαρία Φαραντούρη και τον Μανόλη Μητσιά. Οι δυο σπουδαίοι καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν σφραγίσει με τις αυθεντικές ερμηνείες τους τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, θα έχουμε την τιμή να τα παρουσιάσουν στους σεισμόπληκτους της ευρύτερης περιοχής σε μια μεγάλη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί. στο ανοιχτό δημοτικό θέατρο Αρκαλοχωρίου. Οι εκδηλώσεις, που γίνονται ένα χρόνο μετά την απώλεια του μεγάλου δημιουργού και τον καταστροφικό σεισμό που έπληξε την περιοχή θα έχουν ελεύθερη είσοδο για τους πολίτες. 

Το μουσικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη είναι πηγή έμπνευσης για κινητοποίηση, αλληλεγγύη και αγωνιστική διάθεση σε κάθε νέο ξεκίνημα, καθώς ο Μίκης Θεοδωράκης είναι διαχρονικό σύμβολο θάρρους και αγωνιστικότητας. Στο πλαίσιο του προγράμματος ανάδειξης και διάδοσης του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο «Η Πνευματική και Μουσική δωρεά του Μίκη Θεοδωράκη στον Ελληνικό Λαό», σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης θα οργανωθεί πολυεπίπεδο αφιέρωμα στον Μεγάλο Μουσικοσυνθέτη της χώρας για να τιμηθεί η μουσική δημιουργία και η δημόσια παρουσία του στον τόπο.

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελαροπούλου.

 Την εκδήλωση έχει οργανώσει η Φωτεινή Κοκολάκη και το αφιέρωμα παρουσιάζει ο Βασίλης Χατζηιακώβου.

ΑΘΗΝΑ, 02092022