ΤΟ «ΚΟΥΡΕΜΑ» ΤΩΝ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΩΝ

Νεανικό "κούρεμα" ελιάς στα Αγριανά...

Περπατάω εδώ και ημέρες την Κρήτη να τη γνωρίσω, αλλά προσπαθώ όσο γίνεται να μαθαίνω και νέα από την Αθήνα γιατί όσο και να μην το θέλουμε, οι αποφάσεις του εθνικού κέντρου (να μη λέω πολλά τώρα τι είναι αυτό το τέρας) αφορούν και επηρεάζουν κάθε γωνιά της άμοιρης αυτής χώρας που πάει από το κακό, όλο και στο χειρότερο και η πορεία της μοιάζει να μην έχει πουθενά αντιστροφή.

Εκτός λοιπόν από τις φωνές της γης, του τόπου και τη λαλιά των ανθρώπων ακούω και ραδιόφωνο όπου τις περασμένες ημέρες πολλά έλεγαν και συνεχίζουν για το λεγόμενο «κούρεμα» των χρεών μας προς τους δανειστές και άλλους επιτήδειους που κατάφεραν και μας έβαλαν στο χέρι και πρέπει να πληρώνουμε γενεές δεκατέσσερις να ξεχρεώσουμε.

Κακά τα ψέματα, όλο και κάτι καταλαβαίνω περί αυτού του «κουρέματος», αλλά ομολογώ πως μου αρέσει να βλέπω και να ακούω για ένα άλλο κούρεμα, το λεγόμενο κλάδεμα στα δέντρα και τούτο όπως και το αληθινό κούρεμα, έχει αρκετές διαβαθμίσεις, ανάλογα με το δέντρο και την εμπειρία που έχει ο δεντροκόμος της ελιάς επί του προκειμένου και φυσικά τι περιμένει από το αποτέλεσμα της πράξης αυτής πάνω στο δέντρο.

Κάθομαι λοιπόν όπου συναντώ κάποιον να κλαδεύει μια ελιά αρκετή ώρα και τον παρακολουθώ σιωπηρά μη κα χαλάσω άθελά μου την ιεροτελεστία, γιατί περί τέτοιας πρόκειται και άμα τον βλέπω να χαλαρώνει αρχίζω τις ερωτήσεις.

Ανάλογα λοιπόν με τις ανάγκες του δέντρου, ο κλαδευτής κόβει τα κλαδιά λίγο στις άκρες όταν πρόκειται για νεαρό για να του κόψει τη φόρα να δαπανά δυνάμεις στο φούντωμα και να παραμελεί την καρποφορία. Σε κάποια είναι πιο τολμηρός και αυτό το κάνει γιατί ξέρει πως αυτά δεν πρόκειται να καρπίσουν φέτος γιατί έβγαλαν τη σειρά τους τον περσινό χρονιά και έτσι θα έχουν μπροστά τους ένα ολόκληρο χρόνο να μεγαλώσουν τα κλαδιά τους και να βγάλουν νέα καρποφόρα βλαστάρια.

Σε κάποια όμως είδα πως το «κούρεμα» γίνεται σχεδόν σύριζα (καμιά σχέση με το γνωστό πολιτικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές συνιστώσες) και τούτο γίνεται χωρίς φόβο για την εμφάνιση που θα έχει κατόπιν η ελιά, για να ανανεώσει πλήρως τα κλαδιά της. Η ανανέωση αυτή φυσικά και δεν γίνεται μέσα σε ένα χρόνο και πολλές φορές περνάει και τα δύο και τα τρία, μέχρι το δέντρο να φτάσει πάλι στο επίπεδο της καρποφορίας που είχε πριν το κλάδεμα και ακόμα περισσότερο.

Θυσιάζει λοιπόν ο ελαιοπαραγωγός τον καρπό κάποιων χρόνων για να ανανεωθεί το δέντρο και είναι βέβαιος πως θα γίνει γιατί αυτός ευλαβικά υπακούει στην πείρα δεκάδων αιώνων πάνω σε αυτό το ζήτημα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν το άφηνε ακλάδευτο, το δέντρο θα κατανάλωνε όλες του τις δυνάμεις στο να ενισχύει ξερά κλαδιά και στο τέλος δεν θα παρήγαγε καθόλου καρπό και θα έμεινε σαν κούτσουρο στον ελαιώνα και κάποια στιγμή θα κατέληγε στο τζάκι ή στη σόμπα.

Αυστηρό "κούρεμα", σχεδόν σύριζα με το έδαφος...

Έτσι λοιπόν βλέποντας το αληθινό κούρεμα – κλάδεμα των ελαιοδέντρων ο νους μου επηρεασμένος από το «κούρεμα» των χρεών μας πάει και κατευθείαν στα κεφάλια εκείνων που μας οδήγησαν σε αυτή την οδυνηρή κατάσταση και σκέπτομαι με τι τρόπο θα έπρεπε να "κουρετούν" κάποια στιγμή κι αυτά, μήπως και αποδώσουν καλύτερα τα καινούργια βλαστάρια που θα φυτρώσουν στο δέντρο…