ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Α’

Είδα κόσμο πολύ σήμερα το απόγευμα στην Αθήνα, τόσο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στους δρόμους της πόλης. Ένα κόσμο αποφασισμένο να βγει επιτέλους έξω από το σπίτι του να διαμαρτυρηθεί και να φωνάξει για όσα τον πνίγουν και όσα του ακυρώνουν τη ζωή και την αξιοπρέπεια…

Ένα κόσμο που είχε να ξαναδεί η Αθήνα που αριθμούσε τους μισούς κατοίκους τότε, από το 1974 και πιθανόν από τα πρώτα χρόνια των φαραωνικών συγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ, μου είπαν κάποιοι φίλοι που είχαν ζήσει εκείνες τις εποχές που περίσσευαν οι ελπίδες.

Το σημερινό απόγευμα πρέπει να καταγράφτηκε στην ιστορία των Αθηνών ως το απόγευμα του μεγαλύτερου ξυπνήματος στη ιστορία της από τη μεταπολίτευση και δώθε. Ένα ξύπνημα που έγινε ταυτόχρονα σε δυο συμβολικά σημεία, στο Σύνταγμα όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο από τους «αγανακτισμένους» και τους σπουδαίους νέους της «άμεσης δημοκρατίας» και στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη μεγαλειώδη συγκέντρωση των πνευματικών ανθρώπων που άνοιξε με ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη.

Μια συγκέντρωση που ξεπέρασε κατά πολύ και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των διοργανωτών της και πιστεύω πως θα καταφέρει να ξυπνήσει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας που βλέπει να αλλάζουν τόσο γρήγορα τα πράγματα και δεν θέλει να εννοήσει πως πρέπει επιτέλους να βγει στην άκρη.

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα αυτή τη στιγμή, τα όσα έγιναν θα τα διαβάσετε υποθέτω και θα τα δείτε στα άλλα ΜΜΕ αν βέβαια καταφέρουν να δουν τα πράγματα όπως έχουν και δεν επιχειρήσουν να τα περάσουν μέσα από το φίλτρο τους και περιορίζομαι σε δυο τρεις σημειώσεις που θα ακολουθήσουν αφιερωμένες στο μεγάλο ξύπνημα…