ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑΣ

Σαν μικρά μαύρα στίγματα πάνω στην επιφάνεια της λίμνης Πλαστήρα, έμοιαζε το κοπάδι από τις αγριόπαπιες που στάθηκε εκεί την περασμένη εβδομάδα για να βρει τροφή στα νερά της, να ξεκουραστεί λίγο και να συνεχίσει το ταξίδι του, όπου τις πάει ο καιρός…

Αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία της αγριόπαπιας, συνέβαινε και στις αρχαίες κοινωνίες των ανθρώπων, τον καιρό πριν ανακαλυφθεί η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν ακόμη στα σπάργανα. Όταν κατάφεραν αυτά τα πράγματα, σταμάτησαν τις περιπλανήσεις τους εδώ κι εκεί και σιγά – σιγά ίδρυσαν χωριά, κατόπιν πόλεις και έμαθαν να ζουν μόνιμα εκεί.

Οι αγριόπαπιες δεν έτυχαν αυτής της θαυμαστής εξέλιξης των ανθρώπων, έμειναν στις παλιές συνήθειες των πτηνών και θα συνεχίζουν -όσο υπάρχει το είδος τους- τις ετήσιες μετακινήσεις από το Βορά στο Νότο και αντιστρόφως που καθορίζονται από το ένστικτο της επιβίωσης και φυσικά από την προσοχή που δίνουν στον εχθρό, υπαρκτό ή νοητό.

Οι άνθρωποι σιγά – σιγά δημιούργησαν συνθήκες όπου ανθεί κατά πως λέγεται ο διάλογος και η πολιτική, αλλά από την άλλη ατόνησε η ατομική ευθύνη και η προσοχή για όσα ενδεχομένως μπορεί να βλάψουν την ομάδα ή την κοινωνία ολόκληρη, αφ’ ενός μεν γιατί θεώρησαν ότι πέτυχαν να ζουν σε ένα καθεστώς ασφάλειας ή γιατί αυτό το ρόλο τον έδωσαν σε υπαλλήλους και μισθοφόρους των οποίων η εμπιστοσύνη είναι αμφίβολη.

Στα κοπάδια της αγριόπαπιας, τα πράγματα έμειναν στάσιμα και κάθε μέλος είναι το ίδιο επιφορτισμένο με κάθε άλλο την ώρα που ψάχνουν για τροφή να προσέχει και μόλις καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά γύρω τους να δίνει σήμα και αμέσως , όλες μαζί να σηκώνονται σαν ένα σώμα από το νερό και να φεύγουν για άλλο σημείο να γλυτώσουν.

Στις κοινωνίες των ανθρώπων, αυτό που για την οικονομία του χώρου θα λέγαμε ένστικτο, έχει ατονήσει τόσο πολύ που κανένα σχεδόν μέλος του προσέχει γύρω του για να μη συμβεί κάτι κακό, αλλά σαν αυτό γίνει, τότε αρχίζουν και φωνάζουν όλοι μαζί, δημιουργούν οχληρές καταστάσεις και κατά πάγιο κανόνα ρίχνουν τις ευθύνες στους υπαλλήλους και τους μισθοφόρους φύλακες για να κρύψουν μέσα στο θόρυβο τις δικές τους.

Στις κοινωνίες της αγριόπαπιας όμως, καμιά δεν γυρίζει πίσω να κλάψει τα θύματα των κυνηγών, όλες οι επιζώσες φεύγουν να βρουν μέρος με περισσότερη τροφή και ασφάλεια γιατί το κοπάδι πρέπει να ζήσει για να συνεχίσει τον κύκλο των αέναων μετακινήσεων από το βορά στο Νότο και αντιστρόφως μέχρι κάποια στιγμή η γη σταματήσει να υπάρχει…

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07122011