ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Μεσούσης της περιόδου των εορτών και η κουβέντα εκτός από  τα χρήματα που περιμέναμε από τους δανειστές για να ζεσταθεί κάπως η χειμάζουσα οικονομία μας και άλλα πεζά της πολιτικής, ήτοι λίστες, επιταγές και ανυπόληπτα πρόσωπα, πολύς λόγος έγινε και παρουσιάστηκε ιδιαίτερη κινητικότητα από πολλούς συμπολίτες μας αναφορικά με το ζήτημα των αστέγων και των ανέργων συμπολιτών μας.

Κάτι τέτοιο βεβαίως γίνονταν πάντα, τέτοιες ημέρες όπου κατά παράδοση αναβλύζει η ευαισθησία για τους αδύναμους και τους πάσχοντες μέχρι να αρχίσει το νέο έτος και να ξεχαστούν και να επανέλθουν στην επικαιρότητα την επόμενη εορταστική περίοδο του Πάσχα. Φέτος όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί, με τον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό ανέργων, τα πράγματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αναστολές στην κατανόηση της πραγματικότητας και αναβολές ως προς την αντιμέτωπισή της. Ο καθένας μας νομίζω πως έχει διαμορφώσει μια άποψη απέναντι σε αυτά τα στενάχωρα πράγματα και όλοι μαζί περιμένουμε την κοινωνία να παρέμβει, έτσι ώστε, για λίγες έστω ημέρες να ανακουφιστούν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερή και δύσκολη θέση.

Όπως και να έχει το ζήτημα αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας και θα αποτελέσει πεδίο μελέτης από τις ερχόμενες γενιές. Προς τούτο θεωρώ πως κατατείνει και το άγνωστο «μνημείο των αστέγων» που ανεξάρτητα αν το έκανε κάποιος εσκεμένα ή από σύμπτωση, μπορεί να εκτιμηθεί ως μια πολύ καλή ιδέα· την διασώζω και την προβάλλω για να την έχει πρόχειρη ο καλλιτέχνης που στο μέλλον θα κληθεί να την υλοποιήσει.

Και ιδέα επί του προκειμένου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μαξιλάρι πάνω στο άδειο βάθρο που βρίσκεται στον ταλαίπωρο κήπο πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου όταν το επιτρέπει ο καιρός, εκτός από ανοιχτό χώρο ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών γίνεται και υπνωτήριο αστέγων οι οποόοι κατά τη διάρκεια της ημέρας σηκώνουν τις κουβέρτες και τις ανεβάζουν στα κλαριά των νερατζιών μη και βρεθεί κάποιος φαντάζομαι και τους τις πάρει.

Η σύνθεση με το μαξιλάρι είναι όντως συγλονιστική. Από μόνη της δε αποτελεί μνημείο, για τους άστεγους και τους πλάνητες της Αθήνας και καλείται ο καλλιτέχνης να την αρπάξει, να μη πάει χαμένη και να αποκτήσει επιτέλους και το άδειο βάθρο, ένα βάρος στην πλάτη του.

ΑΘΗΝΑ, 28122012

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Άντε, τελειώνουν όπου να’ναι τα σπυριά από το ρόδι και τούτου του χρόνου, του δίσεκτου 2012 και κοντεύει η ημέρα που θα σπάσουμε το καινούργιο για το 2013, το οποίο, όπως και το περσινό θα συνοδεύεται από ένα σωρό ευχές για κάθε τι που συνδέεται με τη ζωή μας και έχει να κάνει με τον κόσμο που ζούμε σήμερα και αυτόν που μας περιμένει αύριο.

Ας είναι λοιπόν οι μέρες της νέας χρονιάς λαμπερές σαν τους σπόρους του τυχερού ροδιού, γεμάτες γλυκούς χυμούς και φωτεινές εκπλήξεις γιατί μπουχτίσαμε με όλα αυτά που περάσαμε τα τελευταία χρόνια και μας έκαναν τη ζωή δύσκολη - για πολλούς αβίωτη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη νέα χρονιά. Mε πολλές - πολλές ευχές για καλή Yγεία πρώτα - πρώτα, το αγκωνάρι που πατάμε για να ζούμε καλά, υγεία στο σώμα και στο μυαλό βεβαίως. Γαλήνη κατόπιν, για να τη μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους και να την εκπέμπουμε και προς τους άλλους, τους δίπλα και τους παραπέρα. Δημιουργία, γόνιμη με φαντασία που να αγγίζει το μέτρο και να το ξεπερνάει μόνο εκεί που πρέπει. Ευημερία, απ’ αυτή που δημιουργεί ο προσωπικός κόπος και η εσωτερική αγωνία και όχι τα εύκολα δάνεια που βαραίνουν κατόπιν αφόρτητα τη ζωή και χαλάνε το μυαλό.

Τέλος, για Aγάπη, για όλα αυτά που μας περιβάλλουν, αγάπη για τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα και κυρίως για εκείνα που παραπατάνε και χάνουν το δρόμο και θέλουν ένα σημάδι να βρούνε μια ίσια γραμμή να προχωρήσουν.  Αγάπη για να μας φέρει όλους πιο κοντά. Αγάπη για τον τόπο μας, την ελληνική φύση, τα ορατά και τα αόρατα της πατρίδα μας.  

ΑΘΗΝΑ 21122012

 

Ο «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΙΩΤΗΣ» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

Από αριστερά: Βασίλης Χατζηιακώβου, Πέτρος Παπασαραντόπουλος, Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Χρήστος Χωμενίδης και Ηλίας Κανέλλης.

Είναι όλοι φίλοι και συνάδελφοι τους οποίους γνωρίζω πολλά χρόνια και έχουμε δουλέψει μαζί σε διάφορες εφημερίδες. Είμαστε θα έλεγα μια γενιά δημοσιογράφων που ζήσαμε στον επαγγελματικό μας χώρο όλες τις αλλαγές μετά τη μεταπολίτευση στο χώρο του Τύπου και πιο πολύ βεβαίως τη μεγάλη φούσκα στο χώρο των ΜΜΕ της δεκαετίας του ’90.

Ευτυχώς όμως, δεν ήμασταν εμείς που φυσήξαμε το μπαλόνι μέχρι να σκάσει και κατά συνέπεια δεν μας πήραν τα χοντρά σκάγια γιατί είχαμε ήδη κρατηθεί σε μια απόσταση. Με λίγα λόγια, διατηρήσαμε το δικαίωμα να εκφράζουμε με θάρρος τις σκέψεις μας και το κυριότερο, κορυφαίο μάλιστα για τη δουλειά μας, διατηρήσαμε το δικαίωμα να υπογράφουμε με ειλικρίνεια και το λόγο μας, στο χαρτί, στα ερτζιανά, στην εικόνα, στη φωτογραφία, στους προσωπικούς ιστοχώρους, στο διαδίκτυο, στο βιβλίο εν τέλει.

 

Ο λόγος όπως θα καταλάβατε και από τη φωτογραφία, για τον συνάδελφο Δημήτρη Τριανταφυλλίδη το βιβλίο του οποίου «Κάτοικος Μεταξουργείου - Ημερολόγιο κρίσης» κατευοδώσαμε πολλοί φίλοι προχθες το βράδυ στο φιλόξενο «Πόλις» στο αίθριο του συγκροτήματος του Αρσακείου στο κέντρο της πόλης και του ευχηθήκαμε να είναι καλοτάξιδο και σύντομα να υπογράψει ένα άλλο βιβλίο ως κάτοικος όλης της Αθήνας.    

Δεν θα πω πολλά για το βιβλίο, σας αφήνω να απολαύσετε όταν βρεθεί στα χέρια σας μια - μια τις σελίδες του και εύχομαι να αρχίσουμε να σας βλέπουμε κι εσας, αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες, συχνότερα στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό και στα πέριξ της Ομόνοιας και να ψάχνετε κι εσείς να βρίσκετε από πού αντλεί τις εμπνεύσεις του ο Δημήτρης.

 

 Αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα είναι ότι χάσατε που δεν ήρθατε στην παρουσίαση γιατί θα ακούγατε να μιλούν για τον Δημήτρη, ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος, ο συνάδελφος Ηλίας Κανέλης, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης και φυσικά ο εκδότης Βασίλης Χατζηιακώβου που μας υπόσχεται σύντομα πολλές εκπλήξεις στο κέντρο της πόλης.

ΑΘΗΝΑ 19122012

ΤΑ «ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ ΙΧΝΗ» ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΖΑΜΤΖΗ

«Ίχνη στα χρόνια» ονομάζεται η έκθεση του φίλου Νίκου Τζαμτζή στην αίθουσα εκδηλώσεων «Ζp 87» στα Εξάρχεια και περιλαμβάνει το σύνολο των έργων του από το 1981 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για 75+1 δημιουργίες που κινούνται πάνω στο τρίπτυχο του στοχασμού, των εικαστικών αναζητήσεων και της πολιτικής. Ορισμένα έργα είναι ενταγμένα σε μικρές σειρές με κοινό τίτλο, όμως όλα παραμένουν αυτιτελή και χαρακτηρίζονται από τους τίτλους τους. Την έκθεση συμπληρώνει και η προβολή της ταινίας του Δημήτρη Κανέλλου που είναι αφιερωμένη στην αναδρομική έκθεση του Νίκου, τον Οκτώβρη που μας πέρασε στην Άμφισα. Η έκθεση άνοιξε χθες και θα λειτουργήσει και σήμερα για όσους δεν την πρόλαβαν. Από τις 8.30 και μετά. Η προβολή θα γίνει στις 10.00. («Zp», zita-p87.blogspot.com, Ζωοδόχου Πηγής 87, τηλ. 6980665404).

ΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Είχα αρκετό καιρό να πάω στη "Στοά του Βιβλίου" και περισσότερο μάλιστα να κατέβω στην μεγάλη αίθουσα των εκδηλώσεων  γιατί έλειπα και γενικώς δεν είχα πάρει είδηση πως πολλά είχαν αλλάξει εκεί και ο χώρος που όντως δοξάστηκε από πολλές και μεγάλες εκδηλώσεις είχε αλλάξει και εντελώς καινούργιος , με τη σοβαρότητα που αρμόζει στους νέους καιρούς, έχει ανοίξει μια νέα λαμπρή περίοδο  στην καρδιά ακριβώς της πόλης.

 

Αφορμή να πάω χθες στη «Στοά του Βιβλίου» ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του μαθηματικού, συγγραφέα και μουσικού Γιώργου Λυκούρα: «Ήλιος Ανατέλλων και Ήλιος Δύων» που συντόνισε ο εκδότης Βασίλης Χατζηιακώβου και παρουσίασαν: η Ζωή Μπέλλα, κριτικός Λογοτεχνίας - Δρ. Φιλολογίας,  η Σύλβια Κουτρούλη - Κορρέ, μουσικός - αρχιτέκτων, ο Γιάννης Πετρόπουλος, καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης - Πρόεδρος του Center for Hellenic Studies, Harvard Univesity και η Αριστοτελία Πελώνη, Δημοσιογράφος.

 

Δεν θα πω πολλά για το βιβλίο, το αφήνω να το αναζητήσετε στα βιβλιοπωλεία (εκδόσεις «Παρουσία» του αγαπητού σε όλους μας φίλου Βασίλη Χατζηιακώβου) και να το κρίνετε οι ίδιοι σαν το διαβάσετε. Θα περιοριστώ στο ρεπορτάζ για την εκδήλωση που ήταν από τις μεγαλύτερες από όσες έχω παρακολουθήσει μέχρι σήμερα, για το 2012 τουλάχιστον. Τούτο κατά τη γνώμη μου οφείλεται αφ’ ενός στην εκτίμηση και την αγάπη που τρέφουν πολλοί για το Γιώργο Λυκούρα και αφ΄ετέρου στον αέρα και το κύρος που δίνει για τέτοια πράγματα η ευρύχωρη και ανακαινισμένη πλέον «Στοά του Βιβλίου» που προανέφερα.

Γέμισε λοιπόν η αίθουσα (παραπάνω από τους 400 ήταν οι παρευρεθέντες) και όλοι απόλαυσαν εκτός από τα ωραία λόγια για το βιβλίο και ένα εξαιρετικό πρόγραμμα με μελοποιημένα τραγούδια του Γιώργου Λυκούρα όπως «Το τραγούδι των Σειρήνων» που τραγούδησαν η Μυρτώ Καμβυσίδου και η Γιούλα Χατζηχρήστου. Ακολούθησαν τα συγρότηματα του Νίκου Χωμενίδη και το ο «Πάπυρος του κ. Fackelman» με ένα τμήμα της Βυζαντινής Χορωδίας του Μουσικού Σχολείου Ιλίου υπό τη διεύθυνση του Γρηγόρη Κακούρη.

Στα τραγούδια που ερμήνευσαν οι τραγουδιστές και ο μουσικοί των προαναφερόμενων συγκροτημάτων, την τιμήτική τους εκτός από αυτά του Γιώργου Λυκούρα, είχαν ποιητές όπως ο Νίκος Λάζαρης, ο Στάθης Κουτσούνης, ο δικός μας Βασίλης Καλαμαράς, ο Γιάννης Υφαντής, ο Μπ. Μπρεχτ και το κοινό τους χειροκρότησε θερμά. Στο τέλος της ωραίας εκδήλωσης, με τον τρόπο του ο διευθυντής του Μουσικού Σχολείου του Ιλίου Φώτης Μαρκόπουλος έθεσε το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα μουσικά σχολεία στην Ελλάδα και το άδηλο μέλλον που τους επιφυλλάσει η Πολιτεία που παντελώς αδιαφορεί για τον πολιτισμό. Μιας  Πολιτείας που με λίγα λόγια, πολλά θα μάθαινε κάποιος από αυτούς που ξεθεμελιώνουν τον ελληνικό πολιτισμό αν χθες το βράδυ ήταν μαζί μας και έβλεπε την ομορφιά αυτών των παιδιών...

ΑΘΗΝΑ, 24112012

ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ «ΚΕΝΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ»

Τα βιβλία, όπως και κάθε άλλος ζωντανός οργανισμός, μεγαλώνουν και έρχεται κάποια στιγμή που η παρουσία τους στα βιβλιοπωλεία και σε άλλους χώρους διανομής, παύει να υπάρχει. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει πως χάνονται ή ξεχνιούνται -απλά περνούν στο χώρο της μνήμης, άλλοτε σαν αγαπημένα πρόσωπα κι άλλοτε σαν αδύνατες σκιές που σβήνουν απότομα στο βάθος ενός συρταριού ή στο πίσω μέρος του ραφιού στη βιβλιοθήκη…

Αυτή τη μοίρα είχε και το περσινό μου βιβλίο, το πρώτο της σειράς των «Μικρών Πατρίδων» με τίτλο «Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του» και ήταν αφιερωμένο στον Μιχάλη Ρούσσο, έναν άνθρωπο της παλιάς Αμοργού που έκανε τη μειονεξία του δύναμη και τα πόδια που του έλειπαν τα έκανε φτερά και πέταξε ψηλότερα από τους άλλους συντοπίτες του, στο λιθότοπο που είναι η  Όξω Μεριά, στο νότιο μέτωπο του νησιού.

Αυτό το βιβλίο μου έδωσε μεγάλη χαρά όταν το έφτιαξα και ακόμη περισσότερη όταν το είδα να κυκλοφορεί σε πολλά χέρια και να διαβάζεται από πολύ κόσμο, στην Αμοργό, στην Αθήνα και αλλού. Ήταν η ανταμοιβή μου και η ικανοποίηση πως έκανα γνωστή πιο πέρα από την Αμοργό την ιστορία ενός ανθρώπου που με τα μόνα ακέραια άκρα που είχε, τα χέρια του δηλαδή, έκανε τέχνη και μέσω αυτής, πέρασε στην ιστορία κάποιες στιγμές από τη ζωή του αγροτικού οικισμού Ασφοντυλίτης που αλλιώς θα έσβηνε και θα χάνονταν.

Αποτέλεσμα επίσης της κυκλοφορίας αυτού του βιβλίου ήταν να γίνει ευρύτερα γνωστός ο Ασφοντυλίτης και μάλιστα να επιδεχθεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συντήρησή του και την προστασία του ως μνημείο αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και ζωντανό στοιχείο της ιστορίας του Αρχιπελάγους. Και τούτο με ικανοποίησε αρκετά και χάρηκα πολύ γι΄αυτό το ρόλο του βιβλίου που ελάχιστα αντίτυπά του έχουν απομείνει και κοντεύει να εξαντληθεί.

Έτσι θεώρησα απαραίτητο να σας μεταφέρω αυτή την πληροφορία μέσα από αυτό τον δικτυακό χώρο γιατί πραγματικά, οι «Μικρές Πατρίδες» που κάποια ημέρα ονειρεύονται να γίνουν ένας μεγάλος εκδοτικός οίκος με πολλά βιβλία, βρίσκονται σε μια γόνιμη περίοδο. Είναι πολλοί οι τίτλοι που ετοιμάζονται και είναι αφιερωμένοι στο μικρό, στο ελάχιστο της ελληνικής γης και της ψυχής βεβαίως και οι οποίες, εκτός από τις σελίδες της αείμνηστης παλαιάς «Ελευθεροτυπίας», από το Facebook και τους ιστοχώρους actimon.blogspot.com και myamorgos.blogspot.com κυρίως έγιναν γνωστές και αναγνωρίστηκαν από χιλιάδες δικτυακούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Καθώς λοιπόν ολοκληρώθηκε το πρώτο βήμα των «Μικρών Πατρίδων» με το «Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του» στην Αμοργό και τελειώνοντας το δεύτερο στα Άγραφα, θέλω να ενημερώσω τους φίλους που ενδιαφέρονται να προμηθευτούν τα τελευταία αντίτυπά του, ότι μπορούν να τα αναζητήσουν στο βιβλιοπωλείο  « Ν. & Σ. Μπατσιούλας» ( Πανόρμου 83, Τηλ. 2103315186 www.batsioulas.gr, info@batsioulas.gr), στο βιβλιοπωλείο «Ναυτίλος» (Χαρ. Τρικούπη 23, τηλ. 2103616204 και βεβαίως σε μένα ώστε να φροντίσω να τους σταλεί με αντικαταβολή στην τιμή των 14 ευρώ μαζί με τα ταχυδρομικά τέλη.(Τηλ. 6973187627 και provoilias@gmail.com).

 

ΑΘΗΝΑ, 15112012

ΠΩΣ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ…

Κάτι που μου θύμισε χούντα, βαθιά μάλιστα, ήταν απόψε μια ομάδα ΜΑΤατζήδων που είχε αποκλείσει την οδό Αμερικής, στο ύψος της Βαλαωρίτου, και δεν επέτρεπε σε κανέναν που έρχονταν κλαμένος και βαμένος με MALOX από την Πανεπιστημίου να περάσει επάνω ενώ προς τα κάτω επιτρέπονταν! Ο λόγος; Αμφιβάλλω και αν τον ήξερε και ο θρασύς κρετίνος που ήταν επικεφαλής και απειλούσε μάλιστα όσους, με το δίκιο τους ζητούσαν να μάθουν γιατί απαγορεύεται. Όταν άρχισε να γελά ο κόσμος που μαζεύτηκε κεί, τότε «λύγισε» και έδωσε εντολή στην ομάδα να αφήσει τον κόσμο να περάσει προς την Ακαδημίας. Το ίδιο όπως διαπίστωσα αργότερα είχε γίνει και στους άλλους δρόμους και οι πιο αυστηροί ΜΑΤατζήδες ήταν εκείνοι που δεν άφηναν να περάσουμε τη Ρήγα Φερραίου ενώ το επέτρεπαν από την Ιπποκράτους.

Κάτι άλλο που μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον είναι το πλήθος των μυστικών της αστυνομίας που ήταν σπαρμένοι από το πρωί σε κάθε γωνία της οδού Ακαδημίας με περισσότερους στην Ιπποκράτους και την Χαριλάου Τρικούπη (φωτογραφία). Τι ήταν αυτοί; Διάφοροι νεαροί που αντί να πίνουν τους φραπέδες τους (όλοι κρατούσαν ένα φραπέ στα χέρια που έμοιαζε να είναι ατέλειωτος) στις καφετέριες της γειτονιάς τους, τους πίνουν στις γωνιές της Αθήνας για ένα μεροκάματο που δεν διαφέρει σε τίποτα με άλλους συνομίληκους τους αν έχουν δουλειά βεβαίως και έχουν το νού τους για προληπτικές συλλήψεις και άλλα ωραία που κατεβάζει το μυαλό των στρατηγών της Αστυνομίας και των συμβούλων τους.

 

… ΒΡΕΓΜΕΝΟΙ, ΔΑΡΜΕΝΟΙ, ΚΛΑΜΕΝΟΙ

Δεν επρόκειτο δα να γίνει και κάτι καινούργιο, ότι έγινε και γίνεται μέχρι στιγμής στο Σύνταγμα και στην Αθήνα. Η εντολή ήταν, αφού συγκεντρωθεί ο κόσμος  και γίνει κάτι, να αρχίσει ο βομβαρδισμός με χημικά και άλλα όπλα έτσι ώστε να αδειάσει η πλατεία και οι πέριξ δρόμοι. Κι έτσι έγινε: μόλις τέλειωσε η δεκάλεπτη (όχι καταρρακτώδης που είπε το MEGA ) βροχή η οποία όντως αποθάρρυνε ορισμένους και άρχισαν να φεύγουν, άρχισαν να παίζουν τα όργανα της τάξης!

Δεν τρόμαξε όμως ο κόσμος, η αποπνικτική ατμόσφαιρα που έγινε πιο βαριά λόγω της βροχής τον έσπρωξε πιο κάτω, προς την Πανεπιστημίου (φωτογραφία στο Σύνταγμα) και μόλις ξεκίνησε πάλι να κατευθυνθεί προς την πλατεία, άρχισαν οι δυνάμεις καταστολής να ρίχνουν με πυκνό ρυθμό δακρυγόνα από τους παράδρομους προς το Κολωνάκι κι έτσι σιγά - σιγά άρχισε να απομακρύνεται από το πεδίο μάχης και να διαλύεται χωρίς να μπορέσει να πλησιάσει πάλι προς το Σύνταγμα…

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΒΑΓΓΕΛΗ ΦΙΛΟ

Από αριστερά: Πάνος Σταθόγιαννης, Θεοδώρα Σιάρκου, Άντα Κατσίκη - Γκίβαλου, Βαγγέλης Φίλος και στο βήμα ο πρόεδρος της "Πανηπειρωτικής" Γιώργος Οικονόμου

Μέσα στην ταχύτητα που τρέχουν τα πράγματα στην καθημερινότητά μας και στις αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή μας, να μη ξεχάσουμε και να σταθούμε για λίγο στην χθεσινή εκδήλωση στην αίθουσα της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας που διοργάνωσαν η Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Τζουμέρκων, ο Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων και η Αδελφότητα  Αγναντιτών Αθηνών σας που ήταν αφιερωμένη στον Τζουμερκιώτη Λογοτέχνη Βαγγέλη Φίλο.

Ο πρόεδρος του Δημοτικού συμβιυλίου Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων Νίκος Ρίζος

 Η εκδήλωση που συντόνισε ο πρόεδρος της ΙΛΕΤ Κώστας Μαργώνης περιελάμβανε: εισήγηση της καθηγήτριας της Ελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών Άντας Κατσίκη – Γκίβαλου με τίτλο : «... Δραπέτης από το κοιμητήριο της συνείδησης, ρεμβάζω στην κοιλάδα του ήλιου... - Η περίπτωση του Βαγγέλη Φίλου" καθώς και του συγγραφέα Πάνου Σταθόγιαννη με τίτλο : «Η γλώσσα στη γραφή του Βαγγέλη Φίλου: «από τη ρίζα ως τη γύρη». Απόσπάσμα από το ποιητικό έργο του Βαγγέλη Φίλου απήγγειλε η ηθοποιός Θεοδώρα Σιάρκου.

Ο πρόεδρος του Δημοτικού συμβιυλίου Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων Νίκος Ρίζος

 

Από πλευράς Ηπειρωτών, χαιρέτησαν οι πρόεδρος της «Πανηπειρωτικής» Γιώργος Οικονόμου, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων Νίκος Ρίζος και ο Πρόεδρος της Αδελφότητας Αγναντιτών Χρήστος Παπακίτσος. Ακόμη, το παρόν τους έδωσαν πολλοί φίλοι του Βαγγέλη Φίλιου και ποιητές, από την Ήπειρο και την Αθήνα…

Βιβλία του συγγραφέα: «Μηδενική Ακολουθία», Ιωάννινα,1989, «Ενθαλπία», Ιωάννινα, 2005, «Αλιάνθη», Ιωάννινα, 2007, «Θεάλια», Εκδόσεις Ενδοχώρα,2009» και «Αχ! Σεμέλη», Εκδόσεις Γρηγόρη, 2012.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επειδή δεν τα πάω και τόσο καλά στα λογοτεχνικά και κυρίως στα ποιητικά πράγματα, για περισσότερα σας παραπέμπω στη σελίδα του Βαγγέλη Φίλου vfilos.blogspot.com όπου θα βρείτε κομμάτια από το έργο του, δημοσιεύσεις, κριτικές και άλλα πολλά και όμορφα…

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ…

Να υποθέσω πως οι Έλληνες έχουν βρει άλλο τρόπο διαμαρτυρίας για όσα δεινά σωρεύονται στη ζωή τους; Μάλλον όχι, γιατί αν παρακολουθούσε κάποιος τη σημερινή πορεία στο Σύνταγμα, θα διαπίστωνε ότι πλήν ορισμένων συνδικαλιστών και των φίλα προσκείμενων σε αυτούς εργαζόμενων, διάφορων αριστερών πολιτικών σχηματισμών και ομάδων, φοιτητές καθώς και πολλών από τους συνήθεις γραφικούς, οι υπόλοιποι αδιαφόρησαν παντελώς για την απεργιακή πρόσκληση των μεγάλων συνδικάτων.

 

Έτσι μέχρι πριν από λίγη ώρα, άρχισε να διαλύεται ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί κάπως ανόρεχτα στο Σύνταγμα χωρίς να παιχθεί καμιά σκηνή από τη γνωστή διαμάχη μπαχαλάκηδων - κουκουλοφόρων με τα ΜΑΤ και να μείνουν απούλητες οι μάσκες και τα νερά που κουβαλούσαν οι ασιάτες πωλητές που φαίνεται, είδαν πως κάνει αρκετή ζέστη και γέμισαν τον τόπο με καροτσάκια. Κι ακόμη, υπήρχε αρκετός χώρος σε όλους τους δρόμους να κινηθούν άνετα οι ποδηλάτες (τι μανία και αυτή να έρχονται στις διαδηλώσεις με ποδήλατα και να δημουργούν ένα σωρό προβλήματα;) καθώς και ορισμένων που ήρθαν καβάλα στις ταπεινές κατά τα άλλα αλλά προκλητικές «γουρούνες» και μη υπάρχοντος άλλου θέματος σήμερα, έγιναν το επίκεντρο και των δεκάδων φωτογράφων.

 

Να σημειώσουμε επίσης, ότι μια μικρή παρέλαση έκαναν σήμερα και οι ταξιτζήδες, ανεβαίνοντας μάλιστα μαζί με άλλα μπλκ αντί την Σταδίου, την Πανεπιστημίου κα διαλύθηκαν πολύ σύντομα και ακόμη, πως ιδιαίτερα έντονη ήταν η παρουσία της Αστυνομίας μπροστά πάντα από τα μεγάλα ξενοδοχεία της πλατείας και φυσικά σε κάθε γωνία των δρόμων πάνω και κάτω στην Πανεπιστημίου, πράγμα που απέτρεπε τη δράση οποιουδήποτε εναντίον τους.  

ΑΘΗΝΑ 07112012

ΟΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΣΤΟΝ ΚΛΟΙΟ ΤΩΝ ΜΑΤ

Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ σε δυο - τρία πράγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση σήμερα, όσον αφορά την νευρικότητα εν γένει και την επιθετικότητα που έδειξαν κάποιες στιγμές οι δυνάμεις καταστολής, ήτοι τα ΜΑΤ σε χακί ή μπλε περιβολή. Δεν το είχαν για τίποτα να αδειάζουν τα όπλα ψεκαστήρες επάνω στους διαδηλωτές και να πετάνε χημικά τα οποία όντως είναι πιο ισχυρά από άλλες φορές και δεν διαλύονται ούτε με θύελλα.

Η κορυφαία όμως στιγμή τους ήταν όταν περικύκλωσαν στο Σύνταγμα την Ομάδα Περίθαλψης που έχουν συστήσει από τον Ιούνιο του 2010 εθελοντές πολίτες (τους βλέπουμε πάντα με τις κόκκινες φόρμες και το ιατρικό σήμα να δίνουν το παρόν τους σε όλες τις πορείες) και παρέχουν από τότε πρώτες βοήθειες στα θύματα των ΜΑΤ και παρά τις φωνές και τις διαμαρτυρίες όλων όσων ήταν εκεί, άρπαξαν με τη βία ένα νεαρό και τον έσυραν στην κλούβα. Δεν δίστασαν μάλιστα, ένας ψηλός και ιδιαίτερα θρασύς ΜΑΤτζής να επιτεθεί σε ένα εθελοντή που τον εμπόδιζε να πιάσει το νεαρό και μαζί του, το ίδιο απειλητικά κινήθηκαν και οι υπόλοιποι ΜΑΤατζήδες λες και είχαν απέναντί τους τον σούπερ κουκουλοφόρο και όχι μια ομάδα νεαρών και κοριτσιών που παρέχουν βοήθεια.

Το γιατί το κάνουν, δεν νομίζω πως χρειάζονται εξηγήσεις...  

 ΑΘΗΝΑ 18102012

 

ΜΙΑ ΒΟΜΒΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ

Όταν αλλάζουν οι συνήθειες, επόμενο είναι να έρθουν και τα απρόοπτα. Ο λόγος για τη σημερινή συγκέντρωση της ΕΣΗΕΑ και των εργαζόμενων στον Τύπο και τα ΜΜΕ γενικώς, αντί της γνωστής γωνίας, Ακαδημίας και Βουκουρεστίου, μαζευτήκαμε έξω από το βιβλιοπωλείο του Κυριακίδη στην είσοδο της «Στοάς του Βιβλίου», ως ένδειξη συμπαράστασης στους συναδέλφους που έχουν προβλήματα στα «μαγαζιά» του.

Από εκεί λοιπόν, οι μερικές εκατοντάδες συνάδελφοι πορευτήκαμε την Πανεπιστημίου στην κάθοδό της και από τα Χαυτεία προχωρήσαμε ως το Υπουργείο Εργασίας κοντά στην πλατεία Κλαυθμώνος όπου και διαλυθήκαμε. Καθώς δε ήταν κοντά η Κοραή και τα καφενεία της, προτιμήσαμε να αράξουμε εκεί να σχολιάσουμε τα πράγματα και να μη τρέχουμε στη Βαλαωρίτου όπου κλασσικά αναπτύσσονται τέτοιου είδους συζητήσεις.

Τι το θέλαμε; Άρχισαν σε λίγο να καταφτάνουν αστυνομικές δυνάμεις και να μας διώχνουν γιατί, όπως μάθαμε έπεσε ένα τηλέφωνο για βόμβα στη Eurobank.  Έτσι άλλοι έφυγαν ενώ ορισμένοι καταφύγαμε στο καφενείο της πλατείας και αρχίσαμε την κουβέντα χωρίς να δίνουμε σημασία σε ότι γίνονταν στην Κοραή. Κάποια στιγμή όμως ακούσαμε ένα κούφιο κρότο από την πλευρά της Κοραή και οι πιο έμπειροι, είπαν πως ήταν βόμβα.

Ρωτήσαμε αμέσως και μάθαμε πως όντως, η ειδική υπηρεσία της Αστυνομίας εξουδετέρωσε μια βόμβα και για να μη χάσουμε το θέαμα, έστω και καθυστερημένα δυο - τρεις πεταχτήκαμε ως εκεί αλλά δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε κι έτσι δεν μάθαμε τίποτα περισσότερο ώστε να πληροφορήσουμε κι εσάς. Σημασία έχει πως δεν υπήρξαν θύματα και βεβαίως ότι ένα γεγονός, δεν μας έκανε όπως κάποιες άλλες φορές να σπάσουμε την απεργία…  

ΑΘΗΝΑ, 17102012

Η ΠΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΑΡΟΥ ΓΑΤΟΥ ΑΠΟ ΔΕΝΤΡΟ…

 

Χθες το πρωί καθώς πίναμε καφέ στο ωραίο μπαλκόνι του ξενοδοχείου «Αγνάντι» με την πανοραμική θέα στη λίμνη Πλαστήρα, παρακολουθήσαμε εντελώς τυχαία μια άλλη πτώση, ενός νεαρού γάτου από μια μικρή βελανιδιά πού ήταν μπροστά μας. Στην αρχή νομίσαμε πως ήταν σκίουρος, εκείνο το μαλιαρό πράγμα που κινούνταν στα κλαδιά του δέντρου. Παρατηρώντας όμως καλυτέρα, είδαμε πως επρόκειτο για ένα μικρό γάτο ο οποίος πρέπει να βρέθηκε με ένα σάλτο δυο μέτρα πάνω από το έδαφος ασκούμενος στις αναριχήσεις, οι οποίες θα είναι κομμάτι της ζωής του, για να μάθει να κυνηγάει πουλιά ή να επισκέπτεται καμιά φωλιά ή ακόμη όταν από εκεί ψηλά, θα είναι απαρατήρητος  για το άτυχο ποντίκι ή οποιοδήποτε άλλο τρωκτικό ή ερπετό περάσει από κάτω.

Ο γάτος που είδαμε χθες στο "Αγνάντι", ήταν ένας νέος γατούλης ο οποίος προφανώς έπαιζε και μάλιστα υπό την επιτήρηση της μητέρας του και χρειάστηκε να του φωνάξω να φοβηθεί για να τραβήξω τη φωτογραφία της πτώσης και τα ψιλοκατάφερα νομίζω γιατί η ταχύτητα που ανέπτυξε ήταν σχεδόν ανάλογη του Αυστριακού. Η διαφορά με αυτόν ήταν ότι όταν βρέθηκε στη γη, δεν φάνηκε και τόσο χαρούμενος αλλά έδειχε ενοχλημένος γιατί του χάλασα το παιχνίδι. Με ένα κλείσιμο του ματιού όμως, το έδωσα να καταλάβει πως δεν το ξανακάνω και του ευχήθηκα πολλά, καλά και επιτυχημένα ως προς το σκοπό τους άλματα…

 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ 14102012

ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ…

 

 

Ανάμεσα στα παλαιά αντικείμενα που εκθέτουν προς πώληση οι ρακοσυλλέκτες, πολλές φορές υπάρχουν και ορισμένα που η αξία τους είναι ανεκτίμητη, είτε γιατί αυτά είναι μοναδικά, είτε γιατί οι άνθρωποι που τα κατείχαν ήταν πρόσωπα που έμειναν στην ιστορία.

Ένα από τα πρόσωπα της νεοελληνικής ιστορίας που πέρασαν μάλιστα και στο μύθο, είναι ο Άρης Βελουχιώτης, του οποίου ελάχιστα από τα προσωπικά αντικείμενα σώζονται γιατί ο χαμός του δεν είχε να κάνε μόνο με τη φυσική του εξόντωση αλλά, αν ήταν δυνατόν, να διαγραφεί εντελώς ο ρόλος του στην ιστορία και σιγά - σιγά να μην τον θυμάται κανείς.

Να όμως που οι διώκτες του τότε δεν τα λογάριασαν καλά και δεν έλαβαν υπ΄όψιν ότι ορισμένοι άνθρωποι, λαϊκοί καλλιτέχνες ή τεχνίτες στην περίπτωσή μας πρόλαβαν και δημιούργησαν ή κατέγραψαν πράγματα από τη δράση του που ενδεχομένως αγνοεί και η ίδια η ιστορία ή με τον τρόπο τους την συμπληρώνουν.

Έτσι έγινε και με το μαχαίρι που είδα χθες στα χέρια του Αλέξανδρου Βραχνού, ενός εκ των παλαιοτέρων ρακοσυλλεκτών της Αθήνας, στο φεστιβάλ των ρακοσυλλεκτών που έγινε στον Τεχνοχώρο του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι και το οποίο όπως μου είπε, είχε φτιάξει ένας γύφτος που ακολούθησε τον Άρη και παρέμεινε πολύ καιρό στην ομάδα του. Αυτός ο γύφτος, όπως είχε μάθει όταν το μαχαίρι έφτασε στα χέρια του, είχε κατασκευάσει πολλά μαχαίρια στη λάμα των οποίων χάραζε διάφορες σύντομες πληροφορίες, όπως αυτή που θα διαβάσετε παρακάτω.

Στη μια πλευρά λοιπόν του μαχαιριού με την κοκκάλινη λαβή γράφει: «Αρχηγός του ΕΛΑΣ. Ο Άρης Βελουχιώτης - Αθανάσιος Κλάρας. Από το 1942 έως το 1945 ότε και αυτοκτόνησε στις 15-6- 1945 με τον Τζαβέλλα στη θέση Φέγγος στη χαράδρα της Μεσούντας. Τα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλλα τα κρέμασαν στην πλατεία Τρικάλων στις 18-6-1945». Στην άλλη γράφει: «Στις 8-7-1943 στη Γουρίτσα,τμήμα του ΕΛΑΣ με τον έφεδρο υπολοχαγό Β. Σκιαδά (Επαμεινώνδα), συνέτριψε φάλαγγα 120 Γερμανών. Ουδείς διεσώθη. Ελασίτες έπεσαν 4: Χαματζής, Σ. Παπουτσής, Σ. Σαρδελής, Μ. Υφαντής».

Έτσι θεώρησε ο γύφτος πως κάποια πράγματα πρέπει να μείνουν στην ιστορία κι την έγραψε πάνω στο μαχαίρι που έφτιαξε κι αυτό, από χέρι σε χέρι αυτό έφτασε και στο Μοναστηράκι με άγνωστο πια που θα καταλήξει να συνεχίσει να μιλά για τον Άρη, τον ΕΛΑΣ και τις μεγάλες στιγμές που έζησαν οι Έλληνες στο μεγάλο αντιστασιακό τους αγώνα…

ΤΟ ΜΠΟΥΡΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ…

Για όσους δεν ξέρουν τι εστί «μπουρί», τους πληροφορώ ότι πρόκειται για μια σωλήνα με ευτελές συνήθως μέταλο (τσίγκο από την ανακύκλωση) η οποία προσαρμόζεται στη σόμπα ή στη θερμάστρα και μέσω της οποίας, ο καπνός που παράγεται οδηγείται στο εξωτερικό του δωματίου γιατί αλλιώς θα πνίξει αυτούς που είναι μέσα και ζεσταίνονται. Αναλόγως δε της διαμέτρου της σωλήνας, έχει και άλλη ονομασία στο εμπόριο ενώ πολλές φορές απαντάται και σε έκδοση με αλουμίνιο που είναι λίγο ακριβότερο ενώ για αποφεύγει το μπούκωμα από τον αέρα, ο κατασκευαστής επιννοεί διάφορες συνθέσεις, όπως αυτό που βλέπεται σε ένα σπίτι στην Καστανιά Ευρυτανίας, δίπλα από την κατάφωρτη συκιά με τα άσπρα σύκα.

Το μπουρί σημαιώνουμε, είναι ένα συνηθισμένο στοιχείο στα παραθύρια των χωριών σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, λιγότερο στα νησιά και ο καπνός που βγαίνει από μέσα του, προέρχεται είτε από ξύλα, είτε από πετρέλαιο που εσχάτως έχει γίνει είδος πολυτελείας...  

 

ΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ…

Η σοδειά των φωτογράφων, απ’ ότι βλέπω στις αναρτήσεις στο διαδίκτυο, σήμερα δεν υπήρξε ιδιαίτερα ικανοποιητική. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν βλέπω και αυτά που χαρακτήριζαν τη σημερινή μεγάλη πορεία: τα σφιγμένα πρόσωπα, τα κλειστά στόματα, τα άδεια μάτια, τους γερμένους ώμους, τα μουδιασμένα χέρια, τα κουρασμένα βήματα.

Δεν ξέρω γιατί και δεν νομίζω πως πρόκειται για την περίπτωση προστασίας των προσωπικών δεδομένων των διαδηλωτών, αλλά για κάτι άλλο που έχει να κάνει και με το τι θέλουν να δημοσιεύσουν και τα ΜΜΕ, εγχώρια και διεθνή. Έτσι χάρη της σημειολογίας που επιβάλλουν, χάνεται και η ουσία της είδησης και οι πραγματικές εικόνες μένουν μόνο στα μάτια των διαδηλωτών που δεν θέλουν να πιστέψουν ότι άδικα οργώνουν τους δρόμους.

(Στη φωτογραφία, η πλατεία Συντάγματος όπως την κράτησαν σήμερα άδεια οι δυνάμεις της Αστυνομίας που εφάρμοσαν καινούργιο σύστημα προστασίας του χώρου!!!).

Η ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ «Η ΕΙΔΗΣΗ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ»

Ο τέως πρόεδρος της ΕΦΕ Ζήσης Αγγελόπουλος, ο Δημήτρης Γκιώνης και η Φανή Πετραλιά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ και πρόεδρος της ΕΦΕ Μάριος Λώλος στα σημερινά εγκαίνια.

Τι να πω περισσότερο, όταν ο τίτλος «Η είδηση υπό διωγμό», τα λέει όλα; Ο λόγος για την ομώνυμη έκθεση που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας (ΕΦΕ) και εγιανιάστηκε απόψε στη «Γκαλερί 7», Σόλωνος 20 και Βουκουρεστίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 5 Οκτωβρίου 2012.

Η έκθεση όπως διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους του Τύπου που γίνονται οι ίδιοι πρωταγωνιστές της είδησης στην προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τα τεκταινόμενα, οι εργαζόμενοι στον Τύπο -με κύριους πρωταγωνιστές τυς φωτορεπόρτερ και τους εικονολήπτες, αφού ο εξοπλισμός τους προδίδει την ιδιότητά τους- γίνονται οι ίδιοι θύματα.

Η έκθεση «Η είδηση υπό διωγμό» παρυσιάζει στο ευρύ κοινό τους κινδύνους που εμπεριέχει μια δημοσιευμένη -ή μη- φωτογραφία. Πολλές από τις φωτογραφίες που παρουσιάζονται δεν έχουν δημοσιευθεί. Για τον πρόσθετο αυτό λόγο, η έκθεση αποτελεί ένα ελάχιστο φόρο τιμής στους φωτορεπόρτερ, που καθημερινά προσπαθούν να αποτυπώσουν  -και να αποκαλύψουν- την αλήθεια, με οποιδήποτε κόστος, σε πολύ δύσκολες στιγμές, είτε οι ίδιοι ως πρωταγωνιστές της ωτογραφιζόμενης στιγμής, είτε ως αυτόπτες μάρτυρες ενός ντοκουμέντου, που για το «κλικ» που τράβηξαν τους ασκήθηκε βία, χωρίς κάποιος άλλος φακός να είναι παρών για να αποτυπώσει τη στιγμή.  

 

Οι φωτογράφοι που συμμετέχουν: Αναγνωστόπουλος Παύλος, Βλάχος Αλέξανδρος, Θεοδόσης Δημήτρης, Κουτρουμάνος Βασίλης, Ματσάγγος Στέλιος, Μπελτές Αλέξανδρος, Μπεχράκης Γιάννης, Νικολαϊδης Γιώργος, Νικολόπουλος Αντώνης, Παναγιώτου Ορέστης, Παντζαρτζή Συμέλα, Πανουσιάδου Χρύσα, Πιταράκης Λευτέρης, Σαίτας Παντελής, Σαρρηκώστας Πάρης, Σταματίου Αλέξανδρος, Χρυσοχοίδης Γρηγόρης.

Περισσότερες πληροφορίες στο www.esiea.gr, morfotiko@esiea.gr, www.photounion.gr, feel@otenet.gr, www.gallery7.gr, gallery7@hol.gr.

Ο ΑΚΤΗΜΩΝ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Μαζεύονται πολλά αυτά που βλέπω και γράφω κάθε μέρα για ανθρώπους, πράγματα και γεγονότα, στην πόλη, στα βουνά, στα νησιά, στα χωριά, παντού όπου πάω στην Ελλάδα και συναντώ κάτι που μου κινεί το ενδιαφέρον, προσωπικό ή δημοσιογραφικό και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας ή να το δημοσιεύσω, όπως χρόνια τώρα ήξερα και έκανα στις εφημερίδες και τα περιοδικά και τελευταία, το βλέπετε μέσα από άτακτες δημοσιεύσεις στα προφίλ που διατηρώ στο Facebook και κυρίως από τον Ακτήμων (actimon.blogspot.com).

Τούτα όμως τα παραδοσιακά εργαλεία επικοινωνίας, ενημέρωσης και πολιτισμού, όπως όλοι βλέπουμε δεν πάνε καθόλου καλά και είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσουν να λειτουργούν όπως ξέραμε ως τα σήμερα ενώ καινούργια μέσα, δικτυακά κερδίζουν συνέχεια έδαφος, χωρίς όμως αυτά να μπορούν να θεωρηθούν ακόμη ως πλήρη. Θεωρώ όμως ότι αυτά σιγά – σιγά θα ωριμάσουν, θα ολοκληρωθούν και για τις επόμενες γενιές θα είναι τα κύρια μέσα επικοινωνίας και πληροφόρησης. Είναι μια εξέλιξη που το ρόλο και τις συνέπειές της, κανείς δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να υπολογίσει και ενδεχομένως προκαλεί και λίγο φόβο σε κάποιους.

Τέλος πάντων, είναι μια μεγάλη κουβέντα αυτή γύρω από τα ΜΜΕ του μέλλοντος και δεν είναι της παρούσης στιγμής να αναπτυχθεί γιατί ο λόγος του σημειώματος είναι ότι  η επικοινωνία μας από σήμερα μπαίνει σε περισσότερες ανοιχτές γραμμές όπου θα μπορεί ο καθένας αναγνώστης να βρίσκει  αυτό που επιθυμεί, να συμπληρώνει αν κρίνει το θέμα και γιατί όχι, να ανοίγουμε όλοι μαζί διάλογο. Στην ουσία, ο Ακτήμων αναλαμβάνει το ρόλο του διαχειριστή μιας σειράς ιστοχώρων (blogs) τα οποία θα έχουν συγκεκριμένο ειδική θεματογραφία η οποία θα πηγάζει από ένα τόπο ή ένα γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας. Όλα αυτά τα blogs θα αποτελέσουν και τις συνιστώσες που θα συνθέσουν σε λίγο καιρό την μεγάλη ιστοσελίδα  των Μικρών Πατρίδων.

Συγκριμένα, ο Ακτήμων θα διαχειρίζεται τους εξής ιστοτόπους:

Η Αμοργός μου - myamorgosblogspot.com: Με θέματα που θα αναφέρονται στην Αμοργό και τα μικρά νησιά γύρω της που καλούνται Μικρές Κυκλάδες. Το Blog θα περιέχει και φωτογραφίες  κείμενα που έχουν δημοσιευτεί τα προηγούμενα χρόνια σε εφημερίδες και περιοδικά, με σελίδες από το βιβλίο «Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του», με ειδήσεις, αναφορές, ρεπορτάζ, πληροφορίες και πολλά άλλα ενδιαφέροντα από αυτό το μοναδικό νησί. 

The AGRAFA / T’ Άγραφα - agrafagroup.bogspot.com: με θέματα που έχουν να κάνουν με τον τόπο, την ιστορία και τη φύση του ορεινού συγκροτήματος των Αγράφων, όπως αυτά αναπτύσσονται σε τέσσερις νομούς της κεντρικής Ελλάδας. Ιδιαίτερο βάρος σε αυτό το blog θα έχει η μνήμη των ανθρώπων και η λαλιά του το τόπου όπως αυτή εκφράστηκε με την παράδοση και τους αγώνες της ελευθερίας μέχρι πριν εξήντα από τώρα χρόνια.
Η δική μας Ευρυτανία - ourevrytania.blogspot.com: Με θέματα που έχουν να κάνουν με την Ευρυτανία και τους γειτονικούς σε αυτή τόπους, όπως η Αιτωλία ή ο Βάλτος και το κύριο βάρος θα δίνεται στους ανθρώπους που διατηρούν ακόμη τις παραδόσεις και πιο πολύ σε αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους και διατηρούν μια ιδιαίτερη σχέση με αυτον.  

ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ - oreinipatridabook.blogspot.com: Σε αυτό το blog τα περισσότερα κείμενα και φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο «Ορεινή πατρίδα- στον Άσπρο, την Πίνδο», έκδοση της Διευρυμένης Κοινότητας Νεράιδας Τρικάλων (2007) το οποίο έχει σχεδόν εξαντληθεί. Πέραν από αυτό το γεγονός, σε αυτό το blog θα εμφανίζονται και καινούργια κείμενα και φωτογραφίες που θα αφορούν πάλι τον ίδιο τόπο εν’ όψει βέβαια της συμπλήρωσης και της επανέκδοσης του βιβλίου. Παράλληλα στο ίδιο blog θα εμφανίζονται και άλλα κείμενα και φωτογραφίες που θα αφορούν την ευρύτερη ορεινή ζώνη του νομού Τρικάλων.

Η ΑΘΗΝΑ ΜΟΥ – civilias.blogspot.com Σε αυτό το blog θα συγκεντρωθούν όσα κείμενα και φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν εδώ κει εκεί τα τελευταία χρόνια για την πόλη, τη ζωή της, τα ιδιαίτερα γεγονότα που τη σημάδεψαν, τους ανθρώπους της, τα μνημεία της, τις εκδηλώσεις της, τα φυτά και τα ζώα της. Παράλληλα, πάλι θα γίνει προσπάθεια με κείμενα και φωτογραφίες να παρουσιάζεται όσο γίνεται βέβαια και η καθημερινή ζωή της Αθήνας σε μικρούς και μεγάλους δρόμους της καθώς και οι δραστηριότητες και οι συνήθειες ορισμένων από τους ανθρώπους της που ξεχωρίζουν.

ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ – mikrespatrides-actimon.blogspot.com: Σε αυτό το blog θα συγκεντρωθούν διάφορα κείμενα και φωτογραφίες δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά τα τελευταία είκοσι χρόνια και αφορούν, όπως λέει και ο τίτλος, τις «Μικρές πατρίδες» των Ελλήνων και θα συνεχίσουν να φιλοξενούν καινούργια, όσα βέβαια δεν μπορούν να ενταχθούν στα άλλα ειδικά blogs. Βασικά, αυτό το blog θα εξελιχθεί, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, στη ιστοσελίδα mikres patrides.

Α, υπάρχει και ένα ακόμα blog, το ΣΕ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΟΝΤΟ - greenilias.blogspot.com: που είχε δημιουργηθεί για τις ανάγκες των διαφόρων εκλογών (Δημοτικές εκλογές στην Αθήνα, εθνικές εκλογές 2009, 2012) που κατέβαινα με τους Οικολόγους – Πράσινους και διατηρεί την αξία του καθώς κάποια κείμενα δεν έχουν χάσει την επικαιρότητά τους και ανάλογα με τον φόρτο εργασίας και φυσικά τις πολιτικές εξελίξεις θα συνεχίσει να συμπληρώνεται με καινούργια.

Ελπίζω ότι με αυτό το μοίρασμα θα πάμε καλύτερα και θα δημιουργήσουμε πιο στενούς και βεβαίως πιο παραγωγικούς δεσμούς επικοινωνίας ανάμεσά μας με βάση πάντα την αντίληψη για τα πράγματα που προέβαλε και υπηρέτησε ο δικτυακός Ακτήμων που μαζί με το ρόλο του διαχειριστή όπως προαναφέρθηκε, αναλαμβάνει και ένα άλλο, πιο του ανεξάρτητου σχολιαστή πραγμάτων και καταστάσεων γενικότερου ενδιαφέροντος. Τέλος, ο Ακτήμων, εγκαινιάζει από σήμερα και μια νέα σχέση με τους φίλους, συναδέλφους και τους αναγνώστες του με τη δημοσιεύση κειμένων και φωτογραφιών του σε όλα τα blogs υπό την προϋπόθεση ότι θα συνάδουν με το πνεύμα και την αντίληψη τους και βεβαίως ότι αυτά δεν θα αποτελούν αφορμή για αντιπαλότητες και πεδίο διενέξεων καθώς και δεν θα περιέχουν υβριστικό περιεχόμενο.

Καλή μας αρχή και καλή συνέχεια να έχουμε...

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΒΟΥΝ ΤΗ ΘΕΑ …

Είπαμε, πως με την εξάπλωση της οικονομικής κρίσης θα περιορίζονταν κάπως το φαινόμενο της «α λα ΠΑΣΟΚ» αναβίωσης και προβολής των παραδοσιακών εθίμων που άδειαζαν τα ταμεία των Δήμων για να γεμίζουν οι τσέπες διαφόρων αμφίβολων καλλιτεχνών και φυσικά των επιτηδείων μεσαζόντων, αλλά ευτυχώς, δεν βάλαμε και στοίχημα για αυτό το πράγμα. Απ’ ότι βλέπουμε, συνεχίζουν να γίνονται παντού και είναι απορίας άξιον, που οι καταχρεωμένοι δήμαρχοι βρίσκουν τέτοιο καιρό χρήματα να μοιράζουν σε κάποιους, που ξαναλέω, η σχέση τους με την παράδοση είναι εντελώς επιφανειακή και το μόνο που τους νοιάζει είναι το χρήμα και πως θα το αρπάξουν.

Είναι μεγάλη κουβέντα για την αξία και το ρόλο αυτών των «εκδηλώσεων» και είναι καλύτερα να γίνει άλλη στιγμή που θα κρυώσουν κάπως τα πράγματα και ο καιρός βεβαίως αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ένα καινούργιο φαινόμενο που κλιμακώνεται χάρη στην ανάπτυξη της τεχνολογίας των οπτικών μέσων, ήτοι των φωτογραφικών μηχανών και των καμερών είτε αυτές αποτελούν αυτόνομες συσκευές, είτε είναι ενσωματωμένες στα κινητά τηλέφωνα. Έβλεπα λοιπόν στην Αμοργό, στη γιορτή της ματαψημένης ρακής που έγινε το βράδυ της 26^ης Ιουλίου στο λιμάνι και μετρούσα ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων  να πιέζουν ασφυκτικά το χορευτικό συγκρότημα για να τραβήξουν έστω και λίγα δευτερόλεπτα ένα βίντεο με τις κινήσεις τους. Στην ουσία, είχαν έρθει εκεί όχι για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση αλλά για να καταγράψουν, με αμφίβολη επιτυχία, λίγα στιγμιότυπα από το χορό για να τα δούνε αργότερα στη μηχανή τους ή να τα ανεβάσουν πιθανώς στο You Tube.

Λογαριασμός του καθενός θα μου πείτε να κάνει ότι θέλει αλλά στην περίπτωση, όταν όλοι αυτοί μπαίνουν μπροστά από τους θεατές και κολλάνε κυριολεκτικά πάνω στους συντελεστές της εκδήλωσης, ασφαλώς και δεν αποτελούν ωραίο θέαμα και κυρίως εμποδίζουν τους υπόλοιπους που έχουν πάει να δούνε ζωντανό το πρόγραμμα και όχι σε κονσέρβα αργότερα στο σπίτι ή στην οθόνη. Και εμποδίζουν διπλά, όπως ο εύσωμος κύριος με το γκρίζο φανελάκι στη φωτογραφία που δεν αρκείται να «γράφει» με την κάμερά του την εκδήλωση αλλά έχει προσπαθεί με το άλλο χέρι και το κινητό τηλέφωνο, μη και χάσει κάποια σκηνή απ’ όσα θα μπορούσε ήσυχα και απλά να απολαύσει μόνο με τα μάτια του…

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΩΣ «ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ»…

Ο Κώστας Ποντικόπουλος είναι συγχωριανός μου και από τους πιο καλούς φίλους που έχω. Είμαστε ίσια στην ηλικία και έχουμε ζήσει πολλά μαζί στην Αθήνα τα τελευταία 40 και βάλε χρόνια αλλά δεν είχε τύχει να ταξιδέψουμε ποτέ μαζί στα βουνά και στα ποτάμια της Ευρυτανίας. Το τολμήσαμε όμως προχθές οι δυο μας και πήγαμε σε ένα σωρό μέρη και περάσαμε πολύ όμορφα. Η καλύτερή μας στιγμή όμως ήταν όταν πήγαμε για μπάνιο στο Μέγδοβα και φυσικά αποθανατίσαμε το σπουδαίο γεγονός φωτογραφίζοντας ό ένας τον άλλο. Αν υπήρχε και τρίτος τότε θα είχαμε μια ακόμη ωραία φωτογραφία οι δυο μας μέσα στο κρυστάλλινο νερό. Το σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε την επόμενη φορά να πάρουμε και κανέναν άλλο μαζί μας να γνωρίσει και αυτός τις ομορφιές της Ευρυτανίας. Βλέποντας πάντως τον Κώστα μέσα από το μάτι της φωτογραφικής μηχανής  και τη στάση που πήρε μέσα στο ποτάμι, θυμήθηκα εκείνη τη φωτογραφία του Μαο Τσετούνγκ, του «μεγάλου τιμονιέρη» αν θυμούνται κάποιοι παλιοί, που είχαμε κολλήσει πάνω από τα γραφεία μας, αλλά κρατήθηκα να κάνω σχόλια γιατί δεν σήκωνε ο τόπος μελαγχολίες για την εφηβεία…

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Λευτέρης Ράπτης με τη γυναίκα του στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002.

Η Θεοδώρα και ο Επαμεινώντας Φαλαγκάρας στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002

 

Λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα οι άνθρωποι που γεφύρωναν με την ύπαρξή τους τα χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον αιώνα μας κι έτσι χάνονται οι ζωντανές αναφορές για εκείνη την εποχή η οποία αρχίζει να φαντάζει ακόμη και για μας τους τρανότερους, πολύ, πολύ μακρινή. Για τους νεώτερους, ούτε λόγος· όποια αναφορά στα χρόνια του Μεσοπολέμου τους φαίνεται σαν είναι κάτι που έχει γίνει στα μυθικά χρόνια.

Γιατί τα λέω αυτά πρωί – πρωί σήμερα; Γιατί μόλις χθες έμαθα το θάνατο δυο ανθρώπων που γνώρισα πριν από είκοσι περίπου χρόνια και με τις αφηγήσεις τους με βοήθησαν πολύ για ότι έγραφα τότε για το Μυρόφυλλο Τρικάλων, ένα χωριό πάνω από τον Αχελώο και το οποίο έγινε γνωστό από την απειλή της κατάκλυσης του ιστορικού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου από την εκτροπή του Αχελώου η οποία μάλλον ξεχάστηκε αφού έγινε τεράστια σπατάλη χρημάτων και φοβερής καταστροφήςτου περιβάλλοντος .

Έτσι γνώρισα την Λευτέρη Ράπτη (1918 – 2012) και την αδερφή του Θεοδώρα Επαμεινώντα  Φαλαγκάρα (1916 –2012) οι οποίοι πέθαναν τον Μάη που μας πέρασε και το 40ήμερο μνημόσυνο τους θα γίνει αύριο στο χωριό, μαζί με του Επαμεινώντα Γαλαζούλα (1922 – 2012) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζούσε στα Τρίκαλα. Ο μπάρμπα Λευτέρης που έχασετην κυρά του πριν από λίγα χρόνια όπως και η κυρά Θεοδώρα έζησαν όλη τους τη ζωή στο χωριό εκτός από τους χειμερινούς μήνες που πήγαιναν για λόγους υγείας και ασφάλειας στα Τρίκαλα.

Την κυρά Θοδώρα πήγαινα και την έβλεπα όταν βρισκόμουν στο χωριό και μου άρεσαν πολύ αυτά που μου έλεγε για τα περασμένα χρόνια και ιδίως για τον τρόπο ζωής και τα νοικοκυριά στα χρόνια της νιότης και της ακμής της. Πρόλαβα μάλιστα να γνωρίσω και τον άντρα της τον κυρ Επαμεινώντα, έναν υπέροχο γέρο ο οποίος πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Με εκείνον όμως που μου άρεσε πολύ να μιλάω και να κρατάω πολύτιμες σημειώσεις ήταν ο μπάρμπα Λευτέρης Ράπτης (πατέρας του καλού φίλου Δημήτρη Ράπτη ο οποίος είναι καθηγητής Λαογραφίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) και η κουβέντα ήταν πάντα για τον πόλεμο του 1940 με τους Ιταλούς στην Αλβανία, την Αντίστασηκαι τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ στην περιοχή του Αχελώου, τον Εμφύλιο που ακολούθησε και τα κατοπινά χρόνια που προσπάθησαν και τα κατάφεραν να αναστήσουν πάλι το χωριό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα λείψουν μόνο στους οικείους τους και το Μυρόφυλλο που αδειάζει πια ραγδαία από τους γέροντες και τις γερόντισσες, αλλά σε όλους μας γιατί δεν θα έχουμε πλέον να αναφερόμαστε σε τέτοιους ανθρώπους σαν παραδείγματα δύναμης, πατριωτισμού και συνέπειας στον τόπο τους, τόπο που στην αγκαλιά του εν τέλει πλήρεις ημερών όλοι και χορτάτοι από τη ζωή αναπαύτηκαν. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει και να είμαστε καλά όλοι να τους θυμόμαστε όσο είμαστε κι εμείς ζωντανοί.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Στο άνδηρο του Πικιώνη στου Φιλοπάππου

Τόση διάθεση για μουσική, ομολογώ πως δεν ήξερα ότι υπάρχει στην πόλη μας. Ή αφορμή για να το διαπιστώσω αυτό ήταν η χτεσινή «Ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής» που εορτάστηκε σε διάφορα σημεία των Αθηνών με συναυλίες στις οποίες η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη. Καθώς μάλιστα το έλεγαν χθες τα ποδαράκια μου πήρα από νωρίς τους δρόμους του κέντρου και με ένα μίνι μαραθώνιο κατάφερα να περάσω από αρκετά σημεία να δω τι γίνεται και να κάνω κάποιες φωτογραφίες απ’ αυτό το γεγονός.

Στην Πνύκα, η μεγάλη συναυλία

Πρώτα - πρώτα πέρασα από την πλατεία Κλαυθμώνος αλλά ήταν πολύ νωρίς και μόνο τους τεχνικούς είδα να προετοιμάζονται για τη συναυλία που θα ακολουθούσε κι έτσι προχώρησα προς το Σύνταγμα, όπου είδα μεγάλα ηχεία και τους τεχνικούς πάλι να ετοιμάζονται και λίγο νεαρόκοσμο που χόρευε από αυτές τις μουσικές που δεν ξέρω καλά και όλη η ατμόσφαιρα μου θύμισε τον περσινό Ιούνη των «αγανακτισμένων» αλλά στο πολύ βαριεστημένο και άτονο. Πραγματικά, αν δεν υπήρχαν οι εγκαταστάσεις με τα μουσικά μηχανήματα, όποιος περνούσε από εκεί θα νόμιζε πως το ημερολόγιο μετρούσε στον Ιούνη του 2011 αλλά πουθενά δεν φαινόταν ένας στοιχειώδης έστω πολιτικός λόγος.

Στο Μοναστηράκι, μια ωραία εικόνα της αθηναϊκής νύχτας

Από εκεί τράβηξα βιαστικά προς του Φιλοππάπου όπου γίνονταν τρεις συναυλίες. Στην Πνύκα, με τη συμφωνική ορχήστρα και τη μεικτή χορωδία του Δήμου Αθηναίων, όπου μου άρεσε ο κόσμος που κάθονταν στις αρχαίες πέτρες και απολάμβανε μέχρι να αρχίσει η συναυλία ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα πίσω από το Αιγάλεω. Μια μοναδική αττική ομορφιά θα έλεγα, την όποια ίδια και ανώτερη συνάντησα αργότερα στο άνδηρο Πικιώνη στη συναυλία του Εργαστηρίου Ελληνικής Μουσικής του Δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του Χρίστου Χαλκιά και τραγουδιστές την Vivian Daglas και τον Κωνσταντίνο Μάτσικα.

Στο Μοναστηράκι η μπάντα με τα αφρικάνικα

Δεν πήγα προς το νοτιοδυτικό νταμάρι όπου έπαιζε η Big Band του Δήμου Αθηναίων συνθέσεις και ενορχηστρώσεις πρωτοπόρων δημιουργών της Band φιλοσοφίας και κατηφόρισα βιαστικά πάλι προς το Μοναστηράκι όπου ένα γνωστό από τα Σαββατοκύριακα συγκρότημα έπαιζε αφρικάνικη μουσική. Ανεβαίνοντας προς τα επάνω πέρασα από την οδό Καλαμιώτου και Αθηναίδος, όπου στο κατάστημα APERITIF όπου έπαιζε η ορχήστρα του Γιώργη Χριστοδούλου τάνγο και άλλους χορούς και χόρεψαν οι AthensLindy Hop.

Στο Aperitif, στην οδό Καλαμιώτου

Πέρασα πάλι από το Σύνταγμα όπου η κατάσταση έμοιαζε περισσότερο με τον Ιούνιο του 2011 και από εκεί πάλι στην Κλαυμώνος όπου τη συναυλία με σύγχρονες μουσικές είχε διοργανώσει η εφημερίδα ATHENS VOICE. Εκεί είδα αρκετό κόσμο και στην πίστα ένα συγκρότημα που έπαιζε και φορούσε κάτι πράσινα ρούχα με τη φίρμα μιας μπύρας. Κάθισα λίγο εκεί και κατέληξα στο Προδόρπιο να δω τι ψάρια έπιασα σχετικά με τις φωτογραφίες και να κάνω τις σημειώσεις μου κείμενο για την χθεσινή μουσική νύχτα την οποία όπως κατάλαβα άρεσε πολύ στους Αθηναίους και τους λίγους ξένους που την έζησαν και απορώ γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται συχνότερα. Όχι σε όλα, αλλά σε ορισμένα ιδιαίτερα σημεία θα μπορούσε να γίνονταν κάθε εβδομάδα τουλάχιστον και να αποτελεί σπουδαίο γεγονός.

Στην Κλαυθμώνος, το συγρότημα παίζει στα χρώματα της μπύρας.

Στο γεγονός θα επανέλθω σύντομα καθώς θεωρώ πως με κάτι τέτοια και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε την αρνητική εικόνα που έχει δημιουργηθεί για την Αθήνα και ιδιαίτερα για το κέντρο της, τόσο από τους ξένους αλλά και από τους ίδιους τους Αθηναίους που τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους έχουν απομακρυνθεί από το ιστορικό κέντρο και τις παλιές γειτονιές και να ζωντανέψει πάλι η ρημαγμένη πόλη.