ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΧΩΡΙΣ PRETTY BRA…

 

Χθες ήταν η ημέρα που έκατσα όλη την ημέρα στο σπίτι, προκειμένου να τελειώσω κάτι δουλειές και παράλληλα κράτησα ανοιχτή την τηλεόραση, στο MEGA, όλες τις ώρες που ήμουν εκεί και έριχνα που και που καμιά κλεφτή ματιά για να δω τι περιέχει το πρόγραμμα.

 

Είδα λοιπόν Καμπουράκη και Οικονομέα, οι οποίοι είναι φίλοι μου και παλιότερα έχουμε μάλιστα δουλέψει στα ίδια μέσα και δεν λέω τίποτα γι’ αυτούς και το πώς δουλεύουν, συνέχισα με το ζεύγος Κωστόπουλου - Μπαλατσινού και πάλι δεν λέω τίποτα γιατί είναι πάνω από τα συνηθισμένα οι άνθρωποι και πάρα πολύ άξιοι για ότι κάνουν. Να μην πολυλογώ, συνέχισα και είδα όλο το πρόγραμμα μέχρι το απόγευμα που πήρα την απόφαση να βγω λίγο έξω και να δω και πως είναι ο αληθινός κόσμος και να ξεμυρίσω από τα τηλεμαγειρέματα.

Έκανα μια μακρά εισαγωγή για να πω κάτι και που χθες θα είδατε φαντάζομαι σε μια ανάρτηση, το πόσο δηλαδή διαφημιστικό χρόνο διαθέτουν για την προβολή των σουτιέν pretty bra, διαφήμιση για την οποία οι εμπνευστές τους κατά τη γνώμη μου πρέπει να πάρουν άριστα γιατί καταφέρνουν με λόγο και εικόνα να προσελκύσουν εκείνο ακριβώς τον κόσμο που θέλουν και όπως φαίνεται, ανταποκρίνεται γιατί προβολή χωρίς κέρδος δεν νομίζω πως κάνει κανένας. Και μάλιστα πολύ κέρδος απ’ ότι καταλαβαίνω…

Τέλος πάντων, η χθεσινή ανάρτηση δημιούργησε ένα ωραίο διάλογο κι έτσι υποχρεώθηκα να αναζητήσω στο αρχείο κάποιες φωτογραφίες με δέντρα, πλατάνια κυρίως που κάποια τμήματα του κορμού τους φέρνουν προς διάφορα μέρη του γυναικείου σώματος και τέτοια έχω πολλά φωτογραφίσει. Έτσι ανακάλυψα τρεις φωτογραφίες από πλατάνια που είναι στον παλιό δρόμο που οδηγεί από τη Μητρόπολη στη Λίμνη Πλαστήρα και τις ανεβάζω, όχι σαν κομμάτι της διαφήμισης, αλλά για να δείτε πως φαίνονται χωρίς φύλλα και γυμνά τα σώματα των πλατάνων πράγμα που κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον τον περίπατο στο δάσος και ιδιαίτερα κοντά στα ποτάμια όπου τα πλατάνια θριαμβεύουν και ομορφαίνουν τον τόπο όλο το χρόνο.

ΑΘΗΝΑ, 30112013

 

ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΣΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

 

Κοντεύει να περάσει η μέρα και δεν ανέβασα καμιά φωτογραφία φθινοπώρου και μόλις προλαβαίνω, με ένα ωραίο συνδυασμό από μια γωνιά της Καρδίτσας που πέρασα μια εβδομάδα, συγκεκριμένα από τον τοίχο του γηπέδου της Αναγέννησης ο οποίος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε γράφιτι τους αθηναϊκούς τοίχους. Ειδικά για ορισμένα από αυτά που «κοσμούν» το γήπεδο,νομίζω πως είναι ανώτερα των Αθηνών και γίνονται πιο όμορφα σαν τα χρώματά τους ταιριάζουν με τα χρώματα από τα φύλλα της μεγάλης λεύκας που δηλώνουν πως φεύγει το φθινόπωρο και έρχεται κι εκεί ο χειμώνας…

ΑΘΗΝΑ, 29112013

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Ο εκδότης Θανάσης Τσιλιβός, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Θεόδουλος Παρασκευαϊδης και ο Γιώργος Σχοινάς

 

Ε, δεν γίνεται να τα προλάβω και τα Άγραφα και την Αθήνα. Έτσι, δεν πρόλαβα, αν και το ήθελα πολύ χθες τα βράδυ να παρακολουθήσω ολόκληρη την εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Μετρονόμος» και το «Polis Art Cafe» για την παρουσίαση του βιβλίου «Tάσος Λειβαδίτης -Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι» και εκεί λίγο πριν από το τέλος απόλαυσα την Μπέτυ Χαρλαύτη και τον Νίκο Ανδρουλάκη να τραγουδάνε αξέχαστα τραγούδια που έγραψε ο μεγάλος ποιητής.

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης και η Μπέτυ Χαρλαύτη

Νωρίτερα για το βιβλί είχαν μιλήσει οι ποιητές Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Κουβαράς και Γιώργος Μαρκόπουλος,  ο φίλος του Τάσου Λειβαδίτη Γιάννης Βάγιας  και ο Σπύρος Αραβανής (φιλόλογος – δημοσιογράφος) ενώ τραγούδια σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη τραγούδησαν οι Νίκος Ανδρουλάκης, Zωή Παπαδοπούλου και Μπέττυ Χαρλαύτη. Στο πιάνο ήταν ο Γιώργος Σχοινάς και στο μπουζούκι ο Θεόδουλος Παρασκευαϊδης.

Σχετικά τώρα με τον αφιέρωμα του «Μετρονόμου» στον Τάσο Λειβαδίτη, διαβάζουμε στο σχετικό δελτίο: «Στις 30 Οκτωβρίου 2013 συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τον θάνατό του Tάσου Λειβαδίτη. Ήδη στο περιοδικό Μετρονόμος παρουσιάστηκε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον μελοποιημένο λόγο του ποιητή που ήρθε να συμπληρώσει την ιδιαίτερη σχέση του με τη μουσική (ο ίδιος έπαιζε πιάνο και βιολί) η οποία υπάρχει διάσπαρτη στο έργο του. Το αφιέρωμα αυτό, που επιμελήθηκε ο Σπύρος Αραβανής και ο Θανάσης Συλιβός, σε νέα επεξεργασμένη μορφή και με αρκετές προσθήκες περιλαμβάνεται στις σελίδες του παρόντος βιβλίου μαζί με όλους του στίχους που έχει γράψει ο Λειβαδίτης όπως μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε. Τα κείμενα υπογράφουν οι: Μίκης Θεοδωράκης, Φώντας Λάδης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Μίμης Πλέσσας, Πέτρος Πανδής, Μιχάλης Γρηγορίου, Θανάσης Συλιβός, Σταύρος Καρτσωνάκης, Λίνος Ιωαννίδης, Σπύρος Αραβανής, Μιχάλης Γελασάκης, Ηρακλής Οικονόμου (επιμ.), Αλέξης Λιόλης (επιμ.), Χρήστος Α. Μιχαήλ (επιμ.).

Για τον άνθρωπο Τάσο Λειβαδίτη γράφουν οι Γιάννης Βάγιας, Γιώργος Δουατζής, Γιάννης Κουβαράς, Γιώργος Μαρκόπουλος και Απόστολος Μπενάτσης. Επίσης, φιλοξενούνται δυο καινούρια ζωγραφικά έργα του Άντη Ιωαννίδη, εμπνευσμένα από την ποίηση του Λειβαδίτη, δημοσιεύεται το κείμενο του Ορατόριου «Σκοτεινή Πράξη», (σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη), του συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου καθώς και αναλυτικός κατάλογος της εργογραφίας και της δισκογραφίας του.  Το φωτογραφικό υλικό και τα χειρόγραφα που δημοσιεύονται παραχώρησε ευγενικά ο Στέλιος Χαλάς, εγγονός του Τάσου Λειβαδίτη και το εξώφυλλο του βιβλίου σχεδίασε ο Πέτρος Παράσχης»…

ΑΘΗΝΑ,29112013

ΤΡΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ «GUTENBERG»

 

Γέμισε ασφυκτικά από κόσμο χθες το απόγευμα η μεγάλη αίθουσα του «Φιλολογικού Συλόγου Παρνασσός» στην πλατεία Καρύτση και τούτο δεν είναι παρά η απόδειξη πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη για να ακούσουμε κάποιες απαντήσεις ή προσεγγίσεις πάνω στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας και ο τόπος μας.

Αφορμή ήταν η παρουσίαση τριών βιβλίων της σειράς «Ζητήματα Οικονομικής Ιστορίας» των εκδόσεων Gutenberg: «Το προπατορικό χρέος - Τα δάνεια της εθνικής ανεξαρτησίας» του Μ.Χ. Χατζηιωάννου, «Από την πτώχευση στην κρίση - Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος 1898» της Σ. Λαζαρέτου και «Άγος Απλήρωτον - Τα οφειλόμενα για το Κατοχικό Δάνειο και μια Ευκαιρία Επίλυσης» του Νίκου Χριστοδουλάκη. Για τα βιβλία μίλησαν οι Γιάννης Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της Βουλής, Τάσος Γιαννίτσης,καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην Υπουργός και Στέλιος Περράκης, καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου ενώ την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος Σοφία Παπαϊωάννου.

Από πλευράς μου δεν μπορώ να σας μεταφέρω τούτη τη στιγμή τα όσα ενδιαφέροντα ακούστηκαν από τους ομιλητές και τους συγγραφείς των βιβλίων αλλά όμως σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τα διαβάσετε γιατί είναι πραγματικά πολύτιμα και κατά τη γνώμη μου, εργαλεία που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε γιατί έγιναν όλα αυτά και γιατί η χώρα μας βρίσκεται σε αυτή την εξαιρετικά δυσάρεστη θέση.

ΑΘΗΝΑ, 28112013

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΣΠΙΤΙ…

 

Από τον ξεχασμένο οικισμό του Σαρανταπόρου Καρδίτσας, τα Λιαπέϊκα, η σημερινή καλημέρα μας. Με την αισιοδοξία που δίνει ένα μικρό όμορφο σπίτι στην κορυφή του λόφου που επιμένει να στέκει όρθιο πολλά χρόνια αφότου το παράτησαν οι νοικοκυραίοι του για να πάνε να ζήσουν στον κεντρικό οικισμό και επιζεί, χάρη στο δεύτερο ρόλο του, την χρήση του ως αποθήκη για τα άχυρα και το χορτάρι που θέλουν κάποια μουλάρια που κυκλοφορούν ελεύθερα σχεδόν στην περιοχή και μόνο όταν τα έχουν ανάγκη τα μαζεύουν.  

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 25112013 

ΕΝΑΣ ΛΩΤΟΣ ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΕΝΑΝ ΚΗΠΟ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

 

Μιας και αναφέραμε την Καρδίτσα σε προηγούμενο σημείωμα, ας σταθούμε πάλι σε ένα δρόμο της, την οδό Λάππα συγκεκριμένα και να ρίξουμε μια ματιά σε ένα κήπο που όλα τα λουλούδια και οι πρασινάδες έχουν γείρει προς το χειμώνα αλλά εκείνο που ανθίσταται και με την ομορφιά των γυμνών καρπών του στον αέρα, είναι ένας μεγάλο δέντρο λωτού. Αυτό είναι που θα αποχαιρετήσει σε λίγες ημέρες το φθινόπωρο καθώς οι καρποί του, αν δεν τους μαζέψει ο νοικούρης του σπιτιού ή θα πέσουν στο έδαφος και θα σαπίσουν ή στην καλύτερη περίπτωση θα γίνουν τροφή για τα πουλιά που πολλά αυτή η πόλη διαθέτει…

ΚΑΡΔΙΤΣΑ,28112013

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Δεν λέω, ωραίο είναι το φθινόπωρο στα βουνά και τα ποτάμια των Αγράφων αλλά δεν πάει πίσω σε εντυπώσεις και στην Καρδίτσα, ειδικά σε κάποιες πλατείες.Όπως αυτή για παράδειγμα, στην οδό Λάππα, όπου υπάρχει κι ένα μουντζουρωμένο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης. Καθώς μάλιστα δεν τυχαίνει αυτή η πλατεία να είναι κεντρική και άρα το γκαζόν δεν ταλαιπωρείται από τα βήματα των περαστικών, τούτο γίνεται χαλί να απλωθούν πάνω του τα φύλλα από τα εύρωστα πλατάνια που μεταξύ άλλων, στεγάζουν και την κομψή εγκατάσταση του δήμου για να παρκάρουν οι Καρδιτσιώτες τα ποδήλατα που αποτελούν και το κύριο μεταφορικό μέσο της πόλης και δίνουν έναν άλλο αέρα στην κίνηση των δρόμων της.

 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 28112013

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

… Φωτιά λέει η γνωστή παροιμία αλλά χωρίς να τρίψει κάποιος άνθρωπος ένα σπίρτο ή να πατήσει τον αναπτήρα, δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβει καπνός από την καμινάδα, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει πως αυτό το σπίτι κατοικείται ακόμη...

... Ανέκαθεν έτσι είχαν τα πράγματα με τον καπνό στα χωριά και την ύπαιθρο και κανένας δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος εκτός και αν η ημέρα ήταν τυλιγμένη στην ομίχλη. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, ο «άνω θρώσκων» καπνός, για να θυμηθούμε και τον μακρινό μας πρόγονο, τον ταξιδευτή Οδυσσέα και την επιστροφή του στην Ιθάκη, κοντεύει να εκλείψει ή έχει περιοριστεί δραματικά στους περισσότερους οικισμούς και χωριά της ελληνικής επικράτειας, λόγω της πληθυσμιακής αποψίλωσης που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια. Έτσι, όποιος επιχειρήσει, τούτη την ιδιότροπη εποχή να «επιστρέψει» στην πατρώα γη, να μην περιμένει να δει πολλά τζάκια να καπνίζουν και όσα καπνίζουν ζεσταίνουν τους τελευταίους ακρίτες της ορεινής Ελλάδας οι οποίοι ολοένα και λιγοστεύουν καθώς η γενιά τους, σβήνει σιγά - σιγά και αφήνει τα παραγώνια από τα παλιά σπίτια παγωμένα.   

(Η φωτογραφία, από τη Νεράιδα (Σπινάσα) Καρδίτσας τέτοιες ημέρες το 2013, μετά τη δυνατή βροχή που σαν σταμάτησε, φάνηκε να ανεβαίνει στα σύννεφα και ο καπνός από τα λίγα τζάκια που είναι ακόμη αναμμένα σε αυτό το χωριό με τους λίγους ανθρώπους).

ΝΕΡΑΙΔΑ (ΣΠΙΝΑΣΑ) 28112013

ΣΤΟΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟ ΛΙΑΠΕΪΚΑ

 

Καθώς οι ψηλές κορφές γύρω ασπρίζουν από το πρώτο χιόνι, αρχίζουν να σβήνουν και οι τελευταίες πινελιές με τα ζεστά χρώματα· τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα χρυσαφιά στα φύλλα των δέντρων και έτσι μπορεί ελεύθερα η όραση να διαβάσει τις λεπτομέρειες του τόπου. Παράλληλα έτσι αποκαλύπτεται και η ερήμωση κάποιων ξεχασμένων οικισμών στην περιοχή της παλιάς Δολοπίας, (περιοχή Νεράιδας - Σαρανταπόρου),όπως για παράδειγμα ο τα Λιαπέικα στο Σαραντάπορο που ο χρόνος λιώνει αβασάνιστα τη σεμνή ομορφιά του. Σε λίγα χρόνια εκεί που ήταν κάποτε σπίτια, καλύβες και μαντριά, τίποτα εκτός από μερικούς σωρούς πέτρες δεν θα διακρίνεται και τα μονοπάτια, κλεισμένα από βάτους και αγριόδεντρα να χαθούν στο δάσος.

ΝΕΡΑΙΔΑ (ΣΠΙΝΑΣΑ) 27112013

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κειμενάκι,καθώς και άλλα που θα ακολουθήσουν αυτές τις ημέρες, είναι σημειώσεις από το νέο βιβλίο μου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που αυτές τις ημέρες ξανακοιτάω επί τόπου, στη Νεράιδα (Σπινάσα) Καρδίτσας και μαζί με τους «ήρωες»και τους «πρωταγωνιστές» του, φορτωμένο μνήμες των ανθρώπων και γεγονότα της ιστορίας, ετοιμαζόμαστε να το κατευοδώσουμε την άλλη εβδομάδα στο μεγάλο ταξίδι του…

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΤΑΣΟ ΔΗΜΟ

 

To πρωί στα χωριά ξεκινάει με πρωινάδικα (πολιτικά, κοινωνικά και άλλα) στην τηλεόραση και στον λίγο μοναχικό κόσμο που έχει απομείνει στα πατρογονικά τους σπίτια, ηλικιωμένοι ως επί το πλείστον,  παρέα κάνουν μόνο οι Παπαδάκηδες, οι Καμπουράκηδες και άλλοι αστέρες της τηλοψίας μαζί με διάφορους μαϊντανούς την τηλεπαραθύρων. Και η υπόλοιπη ημέρα των περισσότερων κάπως έτσι συνεχίζει με ανοιχτή την τηλεόραση, μέχρι το βράδυ, στο δελτίο των 8  και που μόλις τελειώσει και ακούσουν τον καιρό πέφτουν για ύπνο. Έτσι κυλάνε οι μέρες για όσους απέμειναν στα χωριά της απραξίας και της ερήμωσης.

Γι’ αυτό και είναι πάντα μια ξεχωριστή ημέρα για αρκετούς που γνωρίζω και δουλεύω με τις συνεντεύξεις που κάνω,σαν συναντιόμαστε στα σπίτια τους δίπλα από τα τζάκια ή τις σόμπες ή στο καφενείο και σκαλίζουμε μνήμες και μιλάμε για γεγονότα των περασμένων χρόνων που με ενδιαφέρουν για να συμπληρώσω αυτά του γράφω. Έτσι έγινε και χθες στο καφενείο του Νίκου Χαλάτση,όπου με περίμενε,με ανυπομονησία μάλιστα ο μπάρμπα Τάσος Δήμος (1925) να ξαναδούμε κάποιες λεπτομέρειες στη συνέντευξή του και περάσαμε αρκετή ώρα μιλώντας για το πώς αυτός ο άνθρωπος και η οικογένειά του,ξανάφτιαξαν το χωριό τους μετά την τραγική δεκαετία του 1940 - 1950 που είναι και το θέμα του βιβλίου που τελειώνω και ο τίτλος του είναι «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων».

Σήμερα που βρέχει άγρια και κανένας από τους ηλιωκιωμένους του χωριού δεν πρόκειται να ξεμυτίσει από το σπίτι, είναι η σειρά μου να αρχίσω να χτυπάω μία - μια τις πόρτες για να πω μια καλημέρα και να ξαναβάλουμε κάτω τα όσα είπαμε για να μην κάνουμε και κανένα λάθος και να μαζευτώ αύριο - μεθαύριο στην Αθήνα να προχωρήσω την έκδοση.

ΝΕΡΑΙΔΑ (ΣΠΙΝΑΣΑ) ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ,26112013

ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΓΧΗ ΣΤΗ ΧΟΖΟΒΙΩΤΙΣΑ

Λένε ορισμένοι φίλοι καλοπροαίρετα και το γράφουν κιόλας κάτω από ορισμένες αναρτήσεις μου πως καθώς με βλέπουν να γυρνάω εδώ κι εκεί, περνάω καλά και εκφράζουν πλαγίως ή ευθέως την επιθυμία τους να έρθει κάποια στιγμή μαζί μου…

Τους ευχαριστώ πολύ για τα καλά τους λόγια και εύχομαι να μπορέσουν μια στιγμή να πάρουν τους δρόμους για τα βουνά ή τα πλοία για τα νησιά κι έτσι να γνωρίσουν κάποιες όμορφες γωνιές της Ελλάδας και φυσικά τους ανθρώπους που τις ζωντανεύουν. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω ότι αυτές οι περιπλανήσεις ήταν και παραμένουν ως ένα βαθμό, να είναι η δουλειά που έκανα αφότου έφυγα πριν από καμιά δεκαετία από την Ελευθεροτυπία και βρήκα αυτόν τον τρόπο να ζήσω ενώ τις περισσότερες φορές εγώ ήμουν που επέλεγα και το θέμα και το ρίσκο βεβαίως της δημοσίευσης με το Μέσο που συνεργαζόμουν.

Έτσι πήγα χειμώνα κάποτε στην άδεια από κόσμο Αβδέλλα των Γρεβενών, ένα καλοκαίρι στο πανηγύρι των Αντικυθήρων, στην Κίναρο πάλι για μια λειτουργία, στον Αη - Στράτη πάλι ένα φθινόπωρο. Μέχρι και στα απρόσιτα Γιούρα των Βόρειων Σποράδων πήγα μια φορά με κάποιους φίλους κυνηγούς γιατί άλλος τρόπος να φτάσει κανείς σε αυτό το νησί δεν υπάρχει. Με λίγα λόγια έκανα και μου άρεσε μια δημοσιογραφία που έχει το δικό μου, προσωπικό ύφος και επειδή καθώς ήταν επιλογή μου η οποία δεν είχε πάντα τον στόχο της δημοσίευσης τη βάφτισα δημοσιογραφία του ακτήμονος, χαρακτηρισμός που την εκφράζει απόλυτα τώρα που βούλιαξε εντελώς η πιάτσα και δεν υπάρχει καμιά δουλειά σε κανένα από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.

Τα λέω αυτά γιατί είδα πως σήμερα οι δυο αναρτήσεις στο Facebook, τόσο αυτή για το ξημέρωμα στην Παναγία Χοζοβιώτισα στην Αμοργό, ανήμερα της γιορτής και η άλλη για τα πιάτα με τους βρασμένους σπόρους που πήγαν οι γυναίκες του Παλαμά Καρδίτσας στην εκκλησία να ευλογηθούν,έτυχαν μιας ιδιαίτερης αποδοχής (likes) και σας ευχαριστώ όλους. Στην περίπτωση, τα like λειτουργούν όπως τα τηλέφωνα που με έπαιρναν κάποτε στην εφημερίδα για διάφορα κείμενα που έγραφα και μου άρεσε πολύ και έπαιρνα και θάρρος να συνεχίσω. Σημειώνω επίσης πως τον ίδιο ρόλο και μου αρέσει περισσότερο να βλέπω να πολλαπλασιάζονται οι αναγνώστες στον Ακτήμονα (actimon.blogspot.com) και δεν κρύβω πως στόχος μου είναι σιγά - σιγά οι αναγνώστες να αναζητούν κείμενά μου μόνο εκεί. 

Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα, θέλω να προσθέσω πως αυτή η δουλειά, δεν ήταν πάντα εύκολη και δεν είχε καθόλου τις ανέσεις των διακοπών ή του ταξιδιού. Πολλές φορές αναγκάστηκα να περπατήσω πολλές ώρες μόνος σε έρημα μέρη, να περιμένω σε λιμάνια και σταθμούς, να βαρεθώ στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου και να κοιμηθώ ακόμη στο ύπαιθρο γιατί έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς να προλάβω την ανατολή και να πάρω τη μέρα από την αρχή και να μη χάσω τίποτα. Έτσι έγινε και στη νυκτερινή λειτουργία στην Παναγία την Χοζοβιώτισα 2013)όπου λόγω του συνωστισμού στους στενούς διαδρόμους του Μοναστηριού,  βρήκα μια κόγχη στην οποία δεν χωρούσα και ολόκληρος και πήρα έναν υπνάκο για να μπορέσω να βγάλω την επόμενη μέρα.

Εκεί με έπιασε ο φακός μιας φίλης και την κράτησα για τότε που θα γράψω και τα απομνημονεύματά μου για τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και για το πώς γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους.

ΑΘΗΝΑ, 21112013

ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Μια μικρή καταιγίδα που ήδη πέρασε μας καλημέρισε και στα Εξάρχεια και όπως ακούω στις ειδήσεις και βλέπω στο ΜEGA τους φίλους Καμπουράκη - Οικονομέα διάφορα άτακτα καιρικά φαινόμενα αναμένεται να εκδηλωθούν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Καλώς να έρθουν, η εποχή τους αρκεί οι άνθρωποι να είναι έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουν. Ακούγοντας όλα αυτά θυμηθήκα και σας το μεταφέρω με δέκα χρόνια καθυστέρηση, μια φορά που αληθινά φοβήθηκα τον καιρό,τον Νοέμβρη του 2003 στη Νεράιδα Τρικάλων. Ήταν μεσημεράκι σαν ξαφνικά όρμησαν τα σύννεφα από τα Τζουμέρκαι και από τα βουνά του Χατζή απέναντι, αντάμωσαν πάνω από τον Αχελώο και έσβησαν κυριολεκτικά την ημέρα με μια μαυρίλα που προκαλούσε φόβο σε ανθρώπους και ζωντανά. Όλα έδειχναν πως θα ξεσπούσε μια καταιγίδα που θα έγδερνε τα βουνά και θα έκανε τον ποταμό θηρίο. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά δεν έγινε και η βροχή που περιμέναμε, κάπου αλλού έπεσε και ο φόβος μας για κατακλυσμό μετατέθηκε για άλλη φορά που ο θεός θα έχει περισσότερα νεύρα με εμάς και με τις πράξεις μας…    

Στη φωτογραφία, η κοιλάδα του Αχελώου όπως φαίνεται από τη Νεράιδα με άχρηστη γέφυρα στη Γκούρα μόλις να φαίνεται από το σκοτάδι που τύλιξαν τα σύννεφα τον κόσμο εκείνο το απόγευμα.

ΑΘΗΝΑ, 21112013

ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ

 

Οι πλατείες στα χωριά, φιλοξενούν και τα Ηρώα όπου σε μαρμάρινες συνήθως πλάκες αναγράφονται τα ονόματα των πεσόντων συγχωριανών στους πολέμους, από τους Βαλκανικούς και δώθε μέχρι και την Κύπρο το 1974. Εκεί στις εθνικές επετείους οι τοπικές αρχές και διάφοροι εκπρόσωποι των τοπικής κοινωνίας καταθέτουν στεφάνια και με τον τρόπο αυτό τιμούν τους ήρωές τους. Προϋπόθεση όμως για να γίνει κάτι τέτοιο στις ημέρες μας είναι να υπάρχει χωριό, ήτοι να κατοικείται και να αριθμεί βεβαίως κάποιους κατοίκους έτσι ώστε να δωθεί η ανάλογη σημασία από τους νέους καλλικρατικούς δήμους που έχουν καταπιεί κάθε κοινότητα και κάθε μικρή και ιδιαίτερη πατρίδα καθενός μας.

Η φωτογραφία είναι από τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου 1940,στην πλατεία του χωριού Κορυφή Τρικάλων, (Καπρό) για τους ντόπιους, κρεμασμένο πάνω από μέσο ρου του Αχελώου το 2005 και καταντίκρυ στα επιβλητικά Τζουμέρκα, χρονιά κατά την οποία το χωριό αριθμούσε καμιά 80 ψυχές να κατοικούν μόνιμα εκεί και υπήρχαν ακόμη κάποιοι γέροντες που είχαν πολεμήσει στην Αλβανία και κάποιους γερόντισσες που ο πόνος για το χαμό κάποιου δικού τους τόσα χρόνια μετά δεν είχε κρυώσει και βάραινε την ψυχή.

Το σημαντικότερο όμως σε αυτό τον εορτασμό, ήταν ότι μέχρι εκείνη τη χρονιά λειτουργούσε ακόμη το Δημοτικό Σχολείο της Κορυφής, το μοναδικό σε όλη τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράιδας Τρικάλων και έτσι η ελπίδα που εκφράζονταν με τα τραγούδια και τις απαγγελίες των παιδιών ήταν ακόμη δροσερή και άνθιζε με θάρρος στην πλατεία ανάμεσα στους ηλικιωμένους συγχωριανούς τους οι οποίοι καμάρωναν τα παιδιά. Τα καμάρωναν και κρυφά αντλούσαν δύναμη για να πορευτούν αυτοί ήμερα στη δύση της ζωής τους.

Το σχολείο της Κορυφής λειτούργησε ακόμη δυο - χρόνια και μετά έκλεισε, γιατί γονείς και παιδιά αναζήτησαν καλύτερη τύχη σε άλλα, πιο ζωντανά μέρη στην Άρτα και στα Τρίκαλα κι έτσι η πλατεία τέτοιες ημέρες δεν γεμίζει πλέον από παιδιά και το Ηρώο, άντε να φιλοξενεί ένα απλό στεφάνι που στέλνουν από την Πύλη, την έδρα του Δήμου που ανήκει πλέον το χωριό που σβήνει όπως και όλα τα άλλα χωριά σε αυτή την λησμονημένη γωνιά της Ελλάδας.

-          Η φωτογραφία προέρχεταιαπό το βιβλίο μου «ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, Στον Άσπρο - στην Πίνδο» που έχει εξαντληθεί και σιγα - σιγά ζεσταίνομαι να κάνω τη δεύτερη έκδοση.

 

ΑΘΗΝΑ, 19112013

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΙΜΒΡΟΥ

 

Γέμισε χθες η αίθουσα του Συλλόγου Ιμβρίων στην πρώτη εκτέλεση του

τραγουδιού "Ίμβρο με τα εφτά χωριά" από τον Παντελή Θαλασσινό

 

Η αίθουσα του Συλλόγου Ιμβρίων, αποδείχθηκε πολύ μικρή χθες το βράδυ για να χωρέσει όλους που πήγαν να ακούσουν τον Παντελή Θαλασσινό να τραγουδάει σε πρώτη ζωντανή εκτέλεση το τραγούδι  του Στέλιου Μαργωμένου «Ίμβρο με τα επτά χωριά». Ένα τραγούδι που έντυσε με μουσική ο Θανάσης Βασιλάς και το οποίο όπως φαίνεται από την υποδοχή που του επιφύλαξαν οι Ίμβριοι της Ελλάδας αλλά και πρόσωπα διεθνούς ακτινοβολίας, όπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ.Βαρθολομαίος θα γίνει το «τραγούδι της Ίμβρου».

Στην πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού "Ιμβρο μετα εφτά χωριά" στο Σύλλογο Ιμβριών. Από αριστερά, Θανάσης Βασιλάς, λαγούτο, Γιάννης Ματσούκας, κιθάρα, Λάζος Ιωαννίδης, λύρα, Αντώνης Τζήκα, κοντραμπάσο και ο Παντελής Θαλασσινός.

"Η εκδήλωση" ανέφερε στο καλωσόρισμά του ο Νίκος Κύλος «ήταν αφιερωμένη στους νεοφώτιστους 4 μαθητές του νεοσύστατου σχολείου των Αγίων Θεοδώρων Ίμβρου, στα αδέρφια μας Ιμβρίους που είναι εδώ και δεκαετίες σκόρπια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της του κόσμου, στους αδερφούς μας που φύλαγαν Θερμοπύλες και έφυγαν άδικα πριν από πολλά χρόνια και σε όλους που ήταν στην αίθουσα». 

Την παρουσίαση της εκδήλωσης είχε η ηθοποιός Νάταλι Μαργωμένου η οποία, αφού καλωσόρισε και χαιρέτισε τους επισήμους που παραβρέθηκαν, κάλεσε στο βήμα τον Πρόεδρο του Συλλόγου, Κωνσταντίνο Χριστοφορίδη ο οποίος μίλησε για τη σημασία αυτού του τραγουδιού και ανέφερε:

«Είναι γεγονός ότι η Ίμβρος εμπνέει και ευαισθητοποιεί. Πρώτα τους Ιμβρίους που αναγκάστηκαν πρίν από πολλά χρόνια να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες λόγω των επιλογών κάποιων που δεν ήταν οι ίδιοι, τους Ιμβρίους που αφήνουν πίσω τους το τραυματικό παρελθόν και βάζουν μπροστά πρώτα την αγάπη για τον τόπο τους παραμερίζοντας μισαλλοδοξίες, παραμερίζοντας εθνικισμούς, παραμερίζοντας όλα αυτά τα πράγματα που κρατάνε χώρια τον ένα άνθρωπο από τον άλλο, για να γυρίσουν πίσω στις εστίες τους, να αναβιώσουν τα έθιμά τους και να δείξουν αυτή την ταυτότητα τοων Ιμβρίων με την χιλιάδων ετών της παρουσία τους πάνω στο νησί.

Αυτοί που ευαισθητοποιούνται, οι Ίμβριοι ευαισθητοποιούν μετά και άλλους. Όποιους τυχαίνει να βρεθούνε πάνω στο νησί, όποιους τυχαίνει να ακολουθήσουν την προσπάθεια που γίνεται, όποιους τυχαίνει να ακούσουν, να καταλάβουν, να αντιληφθούν αυτό το πράγμα που συμβαίνει στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, στη συγκεκριμένη κατάσταση, να κάνουμε μια καινούργια αρχή, να σκεφτόμαστε δηλαδή θετικά. Αυτό λοιπόν τοπράγμα συμβολίζει απόψε η εκδήλωσή μας. Ένας δημιουργός, ο Στέλιος Μαργωμένος,καταξιωμένος στο χώρο του και καταξιωμένος κι εδώ τα τέσσερα τελευταία χρόνια που βοηθάει του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, συναντιέται με ένα καταξιωμένο συνθέτη και με ένα καταξιωμένο καλλιτέχνη. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι πάρα πολύ θετικό, πάρα πολύ πετυχημένο και να δημιουργεί σε όλους μας μια ανάταση, μια αισιοδοξία, μια αίσθηση ότι έχουμε ξεκινήσει κάτι καινούργιο, ειδικά φέτος που τέσσερα παιδιά ξεκίνησαν το σχολείο μετά από 49 χρόνια, τη χρονιά που δυο - τρία παιδιά γεννήθηκαν μετά από πολλά χρόνια στην ιδιαίτερη πατρίδα μας».

Ακολούθησε χαιρετισμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου την οποία διάβασε η Μαρία Ασανάκη και κατόπιν ο άρχων του πατριαρχικού θρόνου και τέως πρόεδρος του Συλλόγου, Χρυσόστομος Χριστοφορίδης διάβασε την επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολμαίου με την οποία εξέφραζε την ευαρέσκειά του και τις ευχές προς τους συντελεστές του τραγουδιού καθώς και προς τον Πρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Ιμβρίων για την πρωτοβουλία της διοργάνωσης της εκδήλωσης. Εκδήλωσεις σαν αυτή ανέφερε προάγουν τα πολιτιστικά πράγματα του πολύπαθου νησιού. Κλείνοντας, μετέφερε την επιθυμία του Πατριάρχη να δει όλους τους Ιμβρίους το καλοκαίρι στο νησί όπου θα βρίσκεται και ο ίδιος.

Ακολουθήσαν σύντομοι χαιρετισμοί του συνθέτη Θανάση Βασιλά και του στιχουργού Στέλιου Μαργωμένου και κατόπιν στη μικρή σκηνή που είχαν στήσει για την περίσταση ανέβηκαν ο Παντελής Θαλασσινός και η ορχήστρα την οποία απάρτιζαν, ο Λάζος Ιωαννίδης στην λύρα, ο Αντώνης Τζήκας στο κοντραμπάσο, ο Άγγελος Χρουσάκης στα κρουστά και ο Γιάννης Ματσούκας στην κιθάρα. Μετά το τραγούδι το οποίο χειροκρότησαν όλοι θερμά, ο κόσμος ζήτησε από τον Παντελή να τραγουδήσει κάποια από τα πολύ γνωστά τραγούδια του, πράγμαπου έγινε και ενθουσίασε άλλη μια φορά την αίθουσα και η εκδήλωση έκλεισε με την επανάληψη του τραγουδιού που ήδη άρχισε να κυκλοφορεί στα χείλη των Ιμβρίων.

-       Για όποιον επιθυμεί να προμηθευτεί το single με το τραγούδι «Ίμβρο με τα επτά χωριά»,μπορεί να απευθυνθεί στα γραφεία του Συλλόγου Ιμβρίων (Ελευθερίου Βενιζέλου 80, 17122 Νέα Σμύρνη, τηλ.2109347957 και e-mail:info@imvrosisland.org). Περισσότερες πληροφορίες για το Σύλλογο Ιμβρίων στο www.imvrosisland.org.

 

ΑΘΗΝΑ, 29112013

Περισσότερες φωτογραφίες, στο  https://www.facebook.com/ilias.provopoulos?ref=tn_tnmn#!/ilias.provopoulos/media_set?set=a.10202431554247556.1073741853.1154808196&type=1

ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Μιας και στην ομάδα «ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΚΑΙ ΜΗ» πιάσαμε το θέμα «πλατείες», σε όλη την Ελλάδα, πλατείες ωραίες ή άσχημες,άδειες ή γεμάτες κόσμο, ιστορικές ή άσημες, εγώ μέσα από αυτή την ενότητα, θα σας μεταφέρω σε στις πλατείες κάποιων χωριών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Και ξεκινάμε από την πλατεία στο ωραίο χωριό Νεράϊδα (Γρεβενοσέλι παλιότερα) του νομού Τρικάλων που βρίσκεται στις ανατολικές πλαγιές των Τζουμέρκων, πάνω από τον Αχελώο. Η μεγάλη αυτή πλακόστρωτη πλατεία μπροστά στην πολύ ωραία εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, δείχνει πόσο κόσμο είχε αυτό το χωριό κάποτε ενώ σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοί του μετριούνται σε λίγες δεκάδες και ακόμη, πόσο κόσμο θα μπορούσε να μαζέψει το απόγευμα της Αγίας Παρασκευής που χόρευαν τα περίφημα «κάγκελα», ήτοι τον πιο ωραίο κλειστό χορό σε όλα τα Τζουμέρκα.

- Και μιας και λέω για ορεινή Ελλάδα, θα αναφέρω χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι προβολή, πως οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο μου «Ορεινή Πατρίδα - Στον Άσπρο, στην Πίνδο» που εξέδωσε πριν από λίγα χρόνια η Διευρυμένη Κοινότητα Νεράιδας Τρικάλων, έχει εξαντηθεί και σκέφτομαι πως θα το ξαναεκδώσω.

 

ΑΘΗΝΑ, 18112013

Ο ΠΑΛΙΟΣ ΝΕΡΟΜΥΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΣΤΕΣΑΣ

Πάνε πολλά χρόνια, τον Οκτώβρη του 1994 συγκεκριμένα, που ένα φίλο φωτογράφο, τον Χάρη Μπίλιο ταξιδέψαμε και αυτός κι εγώ για πρώτη φορά στα Άγραφα και φτάσαμε μέχρι την Κουστέσα, τον απόκρυφο μικρό οικισμό των Μεγάλων Βραγγιανών. Δεν είχαμε τίποτα συγκεκριμένο να κάνουμε και φωτογραφίζαμε ότι κρίναμε ενδιαφέρον. Έτσι προέκυψε και η φωτογράφιση του μύλου στην Κουστέσα που τον βρήκαμε εκείνη την εποχή κλειδωμένο.

Από εκείνες τις φωτογραφίες προέκυψε και μια δημοσίευση στην "Ελευθεροτυπία" (Στήλη «Ανθρώπινα») και η οποία ήταν και η πρώτη που έκανα για τα Άγραφα που άρχισα να γνωρίζω και δεν περίμενα ποτέ πως θα έρχονταν η ημέρα που θα έχανα το λογαρισμό, καθώς από το 2000 και μετά που έφυγα από τη "μάχιμη δημοσιογραφία" έχω ταξιδέψει στα Άγραφα πάνω από 150 φορές υπολογίζω, έχω γράψει άπειρα κείμενα και έχω τραβήξει επίσης χιλιάδες φωτογραφίες. Αυτό το παλιό κείμενο βρήκα χθες το βραδυ σε ένα cd που αποθήκευα αυτά που έγραφα στην εφημερίδα και με πολλή χαρά το δημοσιεύω σήμερα στον «Ακτήμονα».

Της ψυχής και των υδάτων

Οι δυνατές φετινές βροχοπτώσεις θα ήσαν, κάποτε, ευλογία για το μυλωνά του μικρού συνοικισμού Κουστέσα που ανήκει στο χωριό Μεγάλα Βραγγιανά των Αγράφων. Η δύναμη του τρομερού ορεινού χειμάρρου θα έδινε περισσότερη ενέργεια για τον προγονικό νερόμυλο, τον οποίο ως τελευταίος κληρονόμος ο Βασίλης Μουστάκας, φροντίζει και λειτουργεί ώς αργά το καλοκαίρι. Παρά την εγκατάλειψη της καλλιέργειας στην περιοχή, αυτός και ο μύλος του ακούσια συντελούν στην εισαγωγή των απαιτούμενων για την πενιχρή κτηνοτροφία δημητριακών από μακρινούς σιτοβολώνες.

Στο ίδιο σημείο, στο μυχό της πλατανοσκεπούς ρεματιάς, από τότε που χτίστηκε, το πέτρινο κτίριο στεγάζει τον πανάρχαιο μηχανισμό που εκμεταλλεύεται την πτώση των υδάτων και μετατρέπει την αόρατη δύναμή τους στην ιδιότροπη κίνηση των επιδέξια σμιλεμένων από λησμονημένο τεχνίτη πάνω και κάτω μυλόλιθων. Σημείο αναφοράς της τοπικής οικογεωγραφίας και οικονομίας, ο μύλος διατηρήθηκε ακέραιος και είναι έτοιμος να καλύψει ανά πάσα στιγμή την ανάγκη.

Ο Βασίλης Μουστάκας που το χειμώνα ζει στη Βοιωτία, τον ανοίγει κάθε καλοκαίρι, λειτουργώντας την παράδοση από συνέπεια στον τόπο και την ιστορία του. Ο μύλος του ζωντανεύει και αλέθει τα γεννήματα όσων ακόμη, έστω και με κάποια φύρα, αποτίουν φόρο ευλάβειας προς το φτενοχώραφο, τη ροζιασμένη αξίνα, το ζευγάρι των βοδιών και το πέτρινο αλώνι. Ολα όσα κράτησαν στη ζωή τόσους και τόσους προγόνους, τους οποίους και μ' αυτόν τον τρόπο τιμούν. Και επανέρχονται, φυτρώνουν θαρρείς από τη χέρσα γη τα εφέστια στοιχειά, βγαίνουν από το έρημο ελατόδασος τα ξωτικά, από νάρκη βαθιά ξυπνάνε νεράιδες και άλλα υδρόβια αερικά των πηγών και των χειμάρρων και όλα, μικρές και μεγαλύτερες θεότητες της υπαίθρου, μαζί με μαγεμένα από το μονότονο γύρισμα των λιθαριών κοτσύφια, σπουργίτια και άλλα του λόγγου και της ποταμιάς ερημοπούλια στήνουν χορό στην αυλή του μυλωνά.

Για να υπενθυμίσουν στον ανυποψίαστο επισκέπτη, Νοέμβριο μήνα του 1994 στα Αγραφα, ότι από τον τόπο αυτό δεν χάθηκε η πρώτη ύλη με την οποία δουλεύτηκε στην αρχή ο μύθος, για να ακολουθήσει μετά παρεξηγημένη η Ιστορία...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 03121994

Ο Βασίλης λειτουργεί ακόμη τον παλιό νερόμυλο στην Κουστέσα

και αλέθει όταν του φέρνουν σοδέματα οι ντόπιοι.

Πέρασαν τα χρόνια και σαν έφυγα από την εφημερίδα όπως προανέφερα, άρχισα τα ταξίδια στα Άγραφα και είχα ενθουσιαστεί που ανακάλυπτα ένα καινούργιο και πολύ ενδιαφέροντα κόσμο, ένα κόσμο όμως που ζούσε τις τελευταίες αναλαμπές του πολιτισμού και των κοινοτήτων του καθώς όλα τα χωριά και οι οικισμοί είχαν σχεδόν αδειάσει. Έτσι δεν περίμενα όταν ξεκινήσαμε με τον φίλο Σωτήρη Τσιώλη, τον Νοέμβριο του 2001 να πάμε ένα πρωί από τα Μεγάλα Βραγγιανά στην Κουστέσα ότι θα βρίσκαμε κάποιον εκεί και χαρήκαμε πολύ σαν είδαμε πως η πόρτα του μύλου ήταν ανοιχτή και ο αέρας μύριζε αλεσμένο καλαμπόκι. Ήταν εκεί ο Βασίλης Μουστάκας που τον χειμώνα όπως ήξερα ζούσε στη Βοιωτία και το καλοκαίρι σαν επέστρεφε έβαζε και το μύλο σε λειτουργία κι έτσι εξυπηρετούσε στο άλεσμα τους κτηνοτρόφους της περιοχής. Κάτσαμε, τα είπαμε κι έτσι προέκυψαν οι φωτογραφίες με το μύλο σε λειτουργία που δεν είχαμε την τύχη να κάνουμε όταν πήγαμε με τον Χάρη Μπίλιο το 1994. 

Με τον Βασίλη Μουστάκα, στο μύλο της Κουστέσας τον Νοέμβριο του 2001

Αυτή η φωτογραφία του μύλου της Κουστέσας που σήμερα την έκανα και «καλημέρα» για όλους τους δικτυακούς φίλους μαζί με ορισμένες άλλες, ήταν η αφορμή να αρχίσω τότε να συγκετρώνω ένα υλικό από τα Άγραφα και να σχεδιάσω μια έκδοση με τίτλο «Τα Άγραφα των Χρωμάτων» μέρος του οποίου εκτέθηκε δυο φορές σε δυο μικρές φωτογραφικές εκθέσεις στην Αθήνα αλλά εκεί έμεινε. Τώρα, που μπορεί μεν τα πράγματα να είναι πιο δύσκολα αλλά και γόνιμα όπως θέλω να τα βλέπω στην εξέλιξή τους, τούτες οι λίγες φωτογραφίες από το μύλο της Κουστέσας πήρα την απόφαση να γίνουν το θεμέλιο για την μεγάλη αυτή έκδοση...

ΑΘΗΝΑ, 16112013

«Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΘΩ ΔΑΝΕΛΛΗ

 

O Άθως Δανέλλης πίσω από τον μπερντέ που έστησε χθες στο Polis Art Cafe

 

Μια ωραία βραδιά περάσαμε χθες το βράδυ στο Polis Art Café (Αίθριον Αρσακείου) όπου το περιοδικό «ΦΡΕΑΡ» διοργάνωσε παράσταση θεάτρου σκιών για ενήλικες «Η κηδεία του Καραγκιόζη» με τον καλό φίλο Άθω Δανέλλη. Μετά την παράσταση η οποία ήταν όντως απολαυστική και γελάσαμε με την καρδιά μας, ακολούθησε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση του Άθω με τον συγγραφέα Γιάννη Κιουρτσάκη με θέμα πόσο ζωντανός είναι σήμερα ο Καραγκιόζης ή αν ο λαϊκός πολιτισμός έχει μια θέση στη ζωή μας, όχι σαν μουσειακό αντικείμενο αλλά σαν οργανικό μέρος αυτής της ζωής.Ομολογώ πως ακούστηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και από τους δυο συνομιλητές και φυσικά το εκλεκτό κοινό που με τα ερωτήματά του έδωσε μια άλλη δυναμική σε αυτό το διάλογο.

Ελπίζω πως κάποια στιγμή, όταν προχωρήσει η δημιουργία της ιστοσελίδας «Μικρές Πατρίδες» να απολαύσουμε και από εδώ τον Άθω με μια παράστασή του καθώς και τον Γιάννη Κιουρτσάκη με τις εξαιρετικές προσεγγίσεις πάνω στον Καραγκιόζη.

 

O Άθως Δανέλλης συνομιλεί με τον Γιάννη Κιουρτσάκη

 

Μετά το τέλος της εκδήλωσης: Από αριστερά: Βασίλης Χατζηϊακώβου, Κώστας Χατζηνατωνίου, Λάκης Παπαστάθης, Δημήτρης Αγγελής, Άθως Δανέλλης και Γιάννης Κιουρτσάκης

- Σημειώνουμε πως στην αρχή της εκδήλωσης, μίλησαν και χαιρέτησαν το κοινό ο υπεύθυνος του Polis Art Café για τις εκδηλώσεις Βασίλης Χατζηϊακώβου και ο εκδότης του ΦΡΕΑΡ Δημήτρης Αγγελής. (Περισσότερα, www.frear.gr).

 

ΕΝΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΛΥΩΝΕΙ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Ωραία τα μπαλκόνια των παλιών σπιτιών που φωτογραφίζουμε στην Αθήνα και αλλού, με τα περίτεχνα κάγκελά τους και την εξαιρετική θέα που προσφέρουν σε όμορφα μέρη και σπουδαίους δρόμους και τοπία. Υπάρχουν όμως και κάποια και άλλα, που η απλότητα της λαϊκής τέχνης και τα υλικά που χρησιμοποίησε ο μάστορας - νοικοκύρης τα κάνουν και αυτά μοναδικά και τα οποία δυστυχώς λιγοστεύουν, καθώς ακολουθούν κι αυτά τη φθορά που λΙώνει τα σπίτια που πάνω τους φωλιάζουν και ομορφαίνουν τα πρόσωπά τους.

[Η φωτογραφία από ένα παρατημένο σπίτι στο χωριό Μεγάλα Βραγγιανά της Ευρυτανίας, τραβηγμένη τον Νοέμβρη του 1999 και δεν είμαι βέβαιος πως υπάρχει τίποτα όρθιο εκεί].

ΥΓ. Οι σημειώσεις είχαν σκοπό να γίνουν κάποτε ένα βιβλίο με τον τίτλο τα "Αγραφα των Χρωμάτων" και δεν αποκλείεται να προχωρήσει μέσα στη χρονιά που έρχεται.

ΑΘΗΝΑ, 15112009

ΕΝΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΑΡΓΙΘΕΑ

Ο Νοέμβριος, κατά τα προηγούμενα χρόνια ήταν πάντα ο μήνας που πήγαινα στα βουνά, στα Άγραφα και στην Πίνδο και τούτο γιατί μου άρεσαν τα χρώματα που έπαιρνε η φύση και ακόμη γιατί, επειδή απ’  όλα ορεινά τα χωριά έφευγαν οι επισκέπτες του καλοκαιριού και έμειναν οι μόνιμοι κάτοικοι στην μοναξιά τους. Έτσι μπορούσα καλύτερα να μιλήσω καλύτερα με αυτούς και να κάνω τα θέματα τα οποία δούλευα τότε για τα περιοδικά.

Από αυτή την εποχή έχω να θυμηθώ ένα σωρό ωραίες στιγμές, ειδικά τα πρωϊνά που ξυπνούσαμε σε κάποια χωριά μουσκεμένα από τη βροχή της νύχτας και σε άλλα τυλιγμένα με τις ομίχλες. Ένα από τα πιο ωραία πρωϊνά που θυμάμαι ήταν όταν από το χωριό Μάραθος της Αργιθέας, το 2003 ακολούθησα πριν ακόμα ξημερώσει κάποιους φίλους που θα πήγαιναν για κυνήγι λαγού στην περιοχή πάνω από το χωριό Βραγκιανά, στα Ρόγκια.

Αξημέρωτα πήγα μαζί τους μέχρι ένα σημείο και σαν αυτοί κατέβηκαν και αμόλυσαν τα σκυλιά εγώ δεν είχα τι να κάνω και καθώς είχα αλλού το νου μου,  πήρα το δρόμο της επιστροφής προς τα Βραγκιανά και για να αποφύγω τις στροφές, έκοβα δρόμο μέσα από τα παρατημένα χωράφια. Έτσι πέρασα από πολλούς παρατημένους οικισμούς όπου φωτογράφισα αρκετά ερειπωμένα σπίτια και άλλες αγροτοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις.

Εκείνο όμως που μου έμεινε αξέχαστο και ευτυχώς έχω κρατήσει στο αρχείο τις φωτογραφίες ήταν το πανόραμα της κοιλάδας του Αχελώου με την ομίχλη της βροχής να ανεβαίνει πάνω από την κοίτη του. Κάθησα αρκετή ώρα θαυμάζοντας αυτό το ωραίο σκηνικό με την ομίχλη και τα Τζουμέρκα απέναντι με τα φώτα του χωριού Πηγές και των οικισμών του αναμμένα και περίμενα να βγει κάποια στιγμή ο ήλιος αλλά εις μάτην. Πάλεψε αρκετή ώρα με τα σύννεφα και αποσύρθηκε γιατί δεν μπορούσε να τα περάσει και να φωτίσει τον τόπο. Ήταν πια χειμώνας και δεν ήταν τη σειρά του να διευθύνει τον καιρό…

ΑΘΗΝΑ, 14112016

ENA ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ «ΚΟΙΜΩΜΕΝΗΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ»

 

Μπορεί το σώμα μου να είναι «δεμένο» τούτες τις ημέρες στην Αθήνα και τα μάτια μου καρφωμένα σε μια οθόνη μια και ως το τέλος της εβδομάδας πρέπει να στείλω το βιβλίο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» στο τυπογραφείο αλλά η ψυχή μου πετάει στα Άγραφα και η καρδιά μου χτυπάει σε κάποιες κορφές και στις πλαγιές του Μέγδοβα…

Έτσι θυμήθηκα τούτο το απόγευμα πως πριν από 12 χρόνια ακριβώς σαν σήμερα, ήμουν με ένα φίλο στα Άγραφα, τον Νίκο Μπαλωμένο και συγκεκριμένα στο άδειο χωριό Τροβάτο και αγναντεύαμε τον ήλιο που κατέβαινε στη δύση του φωτίζοντας με εκπληκτικό τρόπο την «Κοιμωμένη των Αγράφων», το γιγαντιαίο σώμα γυναίκας που σχηματίζουν οι αιχμηρές κορυφές των Πέντε Πύργων (κεφάλι) και Φλυντζάνι (το στήθος).  

Ήταν μια εκπληκτική στιγμή, καθώς οι σκιές της νύχτας δεν άρχισαν να περπατάνε πάνω στην πλαγιά και να σβήνουν τις λεπτομέρειες των βράχων ενώ το φως του χειμώνα που ενέσκηψε την επόμενη ημέρα έδινε μια απόκοσμη εικόνα στην τόπο. Τα λίγα σπίτια που φαίνονταν στον αυχένα πάνω από το χωριό Μεγάλα Βραγγιανά,απλά σχολιάζαν πως κάπου εκεί από κάτω, μπορεί να κάπνιζαν λίγα τζάκια και κάποια πόρτα μπορεί να άνοιγε.

Αυτή ήταν μόνο μια στιγμή απέναντι στο μοναδικό αυτό τοπίο των Αγράφων αλλά και κάθε άλλη στιγμή της ημέρας, είτε πρόκειται για το πρωί ή το απόγευμα είναι μοναδική και δεν χορταίνουν τα μάτια εικόνες και ομορφιές από αυτό τον υπέροχο τόπο.

 

ΑΘΗΝΑ, 13112013

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία όπως και κάποιες άλλες που θα δείτε σε επόμενες δημοσιεύσεις είναι τραβγηγμένες με αναλογική μηχανή, μια σπουδαία NIKON 90 και η διαφάνειες σκαναρισμένες σε κανονικό εργαλείο.



ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑΚΙ ΣΤΟ ΔΡΥΟΔΑΣΟΣ

Ωραία,ήρθε μετά από αρκετή καθυστέρηση το φθινόπωρο και η φύση φόρεσε τα χρώματα που ταιριάζουν στην εποχή που όλα αποσύρρονται στον εσωτερικό τους κόσμο,να μιλήσουν με τον εαυτό τους ή και να μονάσουν, αν νιώθουν πως έτσι πρέπει να κάνουν…

Με λίγα λόγια, ο καιρός που όλη η ζωή κινείται στο ύπαιθρο τελειώνει και για λίγους μήνες όλα τα πράγματα μοιάζει να αποζητούν μια στέγη ή μια αγκαλιά για να περάσουν το χειμώνα ενώ όσα απομείνουν εκεί έξω, στις παγωμένες βροχές και τον τσουχτερό αέρα ξέρουν πως θα περάσουν και μια άλλη φορά παρέα με τα άγρια θηρία του λόγγου.

Τούτο όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τους μικρούς αγίους της ελληνικής φύσης που κατοικούν στο πέτρινο εικονισματάκι, δίπλα στο δρόμο που οδηγεί από τον ορεινό Μάραθο Β’ στον παραποτάμιο Μάραθο γιατί από τον καιρό δεν καταλαβαίνουν. Τους αρκούν αυτούς για στέγη οι δυο πλάκες πέτρας που κάποιος ευλαβής συντοπίτης έβαλε κάποτε πάνω από τις εικονίτσες τους και έχουν πάντα παρέα τα μικροπούλια του δάσους, αφού πολλές φορές αυτά κουρνιάζουν μέσα στο μικρό χώρο που έχει πολλά χρόνια να ζεσταθεί από κεριά ή καντήλι για να μη τα βρει το ξημέρωμα με παγωμένες τις φτερούγες.

Εκείνο που τους απασχολεί είναι ότι χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει η μοναξιά στο δρόμο καθώς λιγοστεύουν οι ψυχές που ξεχειμωνιάζουν στα χωριά. Νοσταλγούν την εποχή που πριν περάσουν από εκεί οι μπουλντόζες και ταράξουν τον τόπο, οι σκιές από τους διαβάτες και τα φορτωμένα ζωντανά φώτιζαν σε κάθε στροφή του, ανηφόρα ή κατηφόρα, το παλιό μονοπάτι που περνούσε μέσα από το δάσος με τις βασιλικές δρυς και το οποίο είχαν αναλάβει να προσέχουν και να δίνουν θάρρος και κουράγιο στον περαστικό οδοιπόρο και τον στρατολάτη του κόσμου που κανένας τους δεν φαίνεται πια να το περπατάει…

ΑΘΗΝΑ, 12112013

Η «ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ» ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ…

 

Το νοερό ταξίδι που κάναμε χθες στα Άγραφα, απ’ όπου προέκυψε και μια σειρά φωτογραφιών από το φθινόπωρο στον Αϊ-Λιά των Μεγγάλων Βραγγιανών, εξελίχθηκε στη διάρκεια της ημέρας σε νοσταλγία και η οποία δεν βλέπω να υποχωρεί με απλές αναδιφήσεις στα περασμένα και ανασκαφές στο αρχείο και μάλλον οδηγεί στην οργάνωση και την δημιουργία της έκδοσης που θα έχει τον τίτλο «Τ’ Άγραφα των Χρωμάτων»…

Τούτο το σκοπό έχει και αυτό το μικρό σημείωμα, να αρχίσει να θεμελιώνει δηλαδή μια βάση σημειώσεων οι οποίες αργότερα θα εξελιχθούν σε κείμενα και λεζάντες για να αρχίσει να χτίζεται σελίδα τη σελίδα η έκδοση. Και για την αρχή, λέω να ξεκινήσουμε από τα ψηλά, από τις κορφές και μάλιστα από την περίφημη «Κοιμωμένη των Αγράφων», ήτοι τις κορυφές που γράφουν στον αιθέρα το σώμα μιας γυναίκας να κοιμάται αλλά όχι όπως τη βλέπουμε από την πλευρά της Καρδίτσας αλλά από το εσωτερικό των Αγράφων.

Για την ακρίβεια, όπως φαίνεται από την πλατεία του μεγάλου χωριού, μητρόπολη της νομαδικής ποιμενικής ζωής άλλοτε, του Τροβάτου που το χειμώνα μένει σχεδόν ακατοίκητο αφού ο καιρός εκεί πάνω δεν αστειεύεται και τα χιόνια κλείνουν τους δρόμους. Εκεί λοιπόν βρεθήκαμε μια μέρα του Νοέμβρη του 1999, σαν σήμερα πάνω κάτω ήταν και καμαρώσαμε την ωραία «Κοιμωμένη» στο φως ενός ουρανού που προμήνυε τον ερχομό της κακοκαιρίας η οποία ενέσκυψε την επομένη ημέρα με καταρακτώδεις βροχές και λίγο χιόνι, που σκέπασε σαν λευκό σεντόνι το στήθος της και ένας βαθύς ύπνος που κράτησε μέχρι τα μέσα του Απρίλη απλώθηκε στα βουνά και στα ποτάμια του μοναδικού αυτού τόπου.

ΑΘΗΝΑ,11112013

ΦΙΔΟΚΡΑΣΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ…

 

Μου είπε προχθές τα καλύτερα λόγια, ο Κώστας Τσώνος από το Γαλαξίδι που έχει το καφενείο - σταθμός για το ΚΤΕΛ, σαν ανέβασε πάνω στη μπαρ το μεγάλο μπουκάλι με τα τρία φίδια να σαπίζουν μέσα σε βαρύ οινόπνευμα και μου πρότεινε μάλιστα να δοκιμάσω, αλλά το άφησα για άλλη φορά που δεν θα έχω τόσους πολλούς καημούς…

«Φιδόκρασο» μου είπε είναι και το έφερε ένας συμπατριώτης του που είχε ταξιδέψει στην Κίνα και δεν είναι λίγοι αυτοί που το δοκίμασαν και έμειναν ενθουσιασμένοι. Δεν είχα κανένα λόγο να μην τον πιστέψω καθώς είδα πως από το μεγάλο μπουκάλι έλλειπε αρκετό από το περιεχόμενό του. Δεν είχα ξαναδεί όμως από κοντά αυτό το κατασκεύασμα και γι’ αυτό κατέφυγα στα λεξικά, όπου στο Wikipedia βρήκα ορισμένα στοιχεία. Πρόκειται όντως για ένα παράξενο ποτό που φτιάχνουν στην Κίνα και στο Βιετνάμ  και είναι και πολύ δημοφιλές εκεί και ακριβό καθώς λένε πως έχει διάφορες ιατρικές και αφροδισιακές ιδιότητες. Όπως και να έχει όμως, η ιδέα ότι θα πιείς κάτι που έχει να κάνει με φίδια, όσο και ελκυστικό να είναι προκαλεί κάτι στον ουρανίσκο. Ακόμα και στη χώρα σαν τη δική μας που ευδοκιμούν τα κάθε λογής φίδια,είτε αυτά βγαίνουν ζωντανά από το αυγό τους, όπως οι οχιές ή επωάζονται,σαν της δεντρογαλιάς για παράδειγμα, ας λείπει το κέρασμα. Φτάνει που αηδιάζουμε από όλα αυτά, το φιδόκρασο μας λείπει…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για φιδόκρασο, αυτό που είδα στο Γαλαξείδι το παράγει η εταίρεία Jiahua Winery Yang Lin. Τα υπόλοιπα είναι γραμμένα στα κινέζικα...