ΑΜΠΕΛΟΦΥΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟ

 

Ο μύθος της λαϊκής αγοράς όπως πολλοί θέλουν να τον πιστεύουν, είναι ότι τα προϊόντα που φέρνει ο παραγωγός κάθε μέρα προέρχονται από το περιβόλι του και μάλιστα τα έχει κόψει πρωί - πρωί και τα έχει φροντίσει για να είναι φρέσκα και δροσερά, μιας και μπήκαμε στο καλοκαίρι...

Με το πρώτο βήμα όμως σε μια λαϊκή, τούτο βέβαια αποδεικνύεται σωστός μύθος καθώς οι μπανάνες για παράδειγμα έχουν κοπεί πρίν από ένα μήνα από την Κόστα Ρίκα ή τα μήλα τον περασμένο Σεπτέμβριο από την Αγιά ή το Πήλιο. Με λίγα λόγια, τα περισσότερα από τα προσφερόμενα είδη έχουν περάσει μέσα από το κύκλωμα της αγοράς και έχουν αλλάξει πολλά χέρια εμπορευόμενων μέχρι να φτάσουν στον πάγκο της λαϊκής. Το γεγονός όμως έχει και τα καλά του καθώς ο καταναλωτής βρίσκει μια τεράστια ποικιλία προϊόντων.

Πέρα όμως αυτών, ο καταναλωτής και μάλιστα ο υποψιασμένος και ασφαλώς εκείνος που πηγαίνει στην ίδια λαϊκή αγορά πολλά χρόνια και γνωρίζει πωλητές και παραγωγούς μπορεί να βρεί και πράγματα εποχικά πολύ ενδιαφέροντα. Όπως για παράδειγμα αμπελόφυλλα για ντολμάδες από καλό αμπέλι και μάλιστα αράντιστα, όπως αυτά που είδα σήμερα το πρωί στη λαϊκή αγορά της οδού Αλκαμένους από τις πιο μεγάλες της Αθήνας.

Εκεί λοιπόν γνώρισα την Δημήτρη Λέκκα, παραγωγό από την Αρχαία Κόρινθο ο οποίος είχε αμπελόφυλλα στον πάγκο του, πιάσαμε κουβέντα και μου είπε ορισμένα πράγματα, χρήσιμα για όποια νοικοκυρά σκέφτεται να φτιάξει νοστιμιές με αυτά. Ο Δημήτρης μου είπε πως τα καλύτερα είναι από τη σταφίδα και αυτός αφήνει καμμιά διακοσαριά κούτσουρα (έτσι λένε οι αμπελουργοί τα κλήματα) από το αμπέλι του με κορινθιακή σταφίδα αράντιστα για να μην τρώνε οι καταναλωτές χημικά και εντομοκτόνα και από τα οποία κληματα βεβαίως δεν περιμένει να τρυγήσει και σταφύλια γιατί χωρίς φύλλα δεν θα ωριμάσουν σχεδόν καθόλου. Τα αμπελόφυλλά τα μαζεύει μαζί με τη γυναίκα του Εύα πολύ νωρίς το πρωί για να διατηρήσουν τη φρεσκάδα τους μέχρι τον πάγκο και η περίοδος συλλογής για να είναι τρυφερά δεν πάει παραπέρα από τα τέλη του Ιουνίου γιατί μετά γεμίζουν ξυλώδεις ίνες. Αυτά είναι πάνω κάτω τα μυστικά των αμπελόφυλλων με τα οποία η νοικοκυρά που ξέρει πώς να τα βράσει χωρίς να λυώσουν και να τυλίξει με αυτά διάφορα παρασκευάσματα θα φτιάξει υπέροχα φαγητά αντιπροσωπευτικά της ελληνικής κουζίνας.

Αράντιστα λοιπόν και τρυφερά τα αμπελόφυλλά του Δημήτρη Λέκκα και μοναδικά γιατί στην αγορά (επιστώ την προσοχή σας απλά) κυκλοφορούν πολλών ειδών αμπελόφυλλά και σε διάφορες συσκευασίες συντήρησης που εκτός του ότι δεν δείχνουν την προέλευσή τους δεν γνωρίζουμε πότε συλλέχθηκαν και αν όντως γι’ αυτό ήταν η κατάλληλη περίοδος...

ΑΘΗΝΑ, 31052014

ΕΝΑΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ

Θα έχετε παρατηρήσει πως από τα πετούμενα της πόλης εκείνα που παρακολουθώ περισσότερο από τα άλλα είναι τα κοτσύφια και τούτο έχει προφανώς να κάνει με την καταγωγή μου και τα βιώματα της παιδικής ηλικίας σε ένα χωριό του Τυμφρηστού...

Εκεί βέβαια τα κοτσύφια έπρεπε να αγωνιστούμε να δούμε που ήταν κρυμμένα και να περιμένουμε ώρες να τα ακούσουμε γιατί και περισσότερα ήταν τα φυλλώματα αλλά και γιατί αυτά τα ωραία πουλιά ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικά μαζί μας. Με τα κοτσύφια της πόλης όμως δεν υπάρχουν τέτοια προβλήματα γιατί φωλιάζουν σε συγκεκριμένα σημεία των πάρκων, των λόφων και των αλσυλίων ενώ ο μόνος εχθρός που θα είχαν, οι γάτες δηλαδή κοντεύει ως είδος να εξαφανιστεί από την Αθήνα. Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο να βλέπουμε κοτσύφια σε οποιοδήποτε μέρος της Αθήνας που μπορούν να βρουν τροφή.

Τροφή επι του προκειμένου τα κοτσύφια τα οποία δεν είναι σαν τα χελιδόνια που τρέφονται με μύγες, βρίσκουν στο έδαφος και μάλιστα εκεί που είναι κάπως υγρό, ήτοι ποτισμένο. Δεν αρκεί όμως να είναι ποτισμένο το έδαφος, πρέπει να είναι και σε κατάσταση να μπορεί να έχει σκουλήκια, να μην είναι ρυπασμένο δηλαδή με διάφορα τοξικά και επικινδυνα υλικά και να μην είναι γεμάτο σκουπίδια και βρωμιές.

Στην περίπτωση λοιπόν, τα νεράτζια είναι ένας καρπός εν αφθονία στην πόλη αλλά κανένας δεν τους δίνει σημασία είτε αυτά κρέμονται στα κλαδιά είτε είναι πεσμένα στο έδαφος όπως αυτό τον καιρό για παράδειγμα που οι νερατζιές έχουν δέσει τον καινούργιο καρπό. Πέφτουν λοιπόν και κανένας δεν τα μαζεύει, ειδικά όταν πρόκειται για παρατημένα πάρκα και αφήνονται εκεί να σαπίσουν δημιουργώντας έτσι με τα υλικά της αποσύνθεσής τους ένα περιβάλλον όπου μπορούν εύκολα να αναπτυχθούν συγκεντρώσεις υγιών σκουληκιών.

Στα πεσμένα λοιπόν νεράτζια πηγαίνουν τα κοτσύφια και βρίσκουν τροφή  γιατί από ένστικτο φαίνεται πως γνωρίζουν αυτή τη διαδικασία της αποσύνθεσης και δεν δίνουν καθόλου σημασία, όπως ο θηλυκός κότσυφας της φωτογραφίας που είδα χθες στον κάπως περιποιημένο πλέον πιο παλιό και ωραίο πεζόδρομο της Τοσίτσα (ανάμεσα Πολυτεχνείο και Μουσείο) να παίρνει το μεσημεριάτικο γεύμα του, σε κανέναν δίπλα του...

ΑΘΗΝΑ, 30052014

ΜΠΟΝΖΑΪ Α ΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ...

 

Τα μπονσάι απ’ όσο γνωρίζω είναι φυτά που η απίστευτη υπομονή ορισμένων κατοίκων της μακρινής Ιαπωνίας με τα χάδια που τους κάνουν, τα μετατρέπει σε ζωντανά γλυπτά. Τούτο είναι μάλλον αδιανόητο για τους Έλληνες και των μοναχών ακόμη που ουδόλως τους ενδιαφέρει αυτή η έκφραση της δεντροκομίας και σχολούνται μόνο με κομποσχοίνια...

Έτσι αν δούμε ένα φυτό να μοιάζει κάπως με μπονσάι, αυτό θα είναι αποτέλεσμα είτε της ιδιοτροπίας του ίδιου του φυτού ή συνέπεια κάποιου κλαδέματος. Όπως για παράδειγμα ο μικρός φύκος που φιλοξενείται (μέχρι πότε άραγε;) σε μια γλάστρα της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής και τον οποίον όπως βλέπεται το ψαλίδι του κηπουρού του έδωσε μια φόρμα απελπισίας που σαν τέτοια απέχει πολύ από την σιωπηλή έκφραση των χαϊδεμένων μπονσάι και των άλλων φυτών που λυώνουν στα χάδια. Μια έκφραση που έχουν δυστυχώς οι περισσότεροι πλέον άνθρωποι στο δρόμο αλλά επιμελώς την κρύβουν...

ΑΘΗΝΑ, 28052014

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΞΕΧΕΙΛΩΝΕΙ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

 

Σίγουρα όταν το φύτεψαν, αυτό το δέντρο στην οδο Τζώρτζ κοντά στη Στουρνάρη που ποτέ δεν μπορώ να είμαι βέβαιος για το όνομά του και το αποκαλώ γενικώς βρωμόδεντρο και το οποίο δεν θέλει καμιά σχεδόν φροντίδα να μεγαλώσει, είχαν αφήσει λίγα εκατοστά ελεύθερα γύρω από τη ρίζα του. Μπορεί ενδεχομένως να φύτρωσε και από μόνο του καθώς αυτό ευδοκιμεί παντού και φτάνει ένας σπόρος του να βλαστήσει νέο δεντράκι ακόμη και σε μια σχισμάδα του πεζοδρομίου και αφού δεν το κούρεψε κανένας την πρώτη χρονιά που ήταν χαμηλό, να ξέφυγε ψηλά και το άφησαν ήσυχο να μεγαλώνει.

Δεν πήρε όμως μόνο ύψος το βρωμόδεντρο, πήρε και πάχος, ειδικά στο σημείο που ο κορμός του εφάπτεται στο έδαφος και τούτο μάλλον συμβαίνει επειδή κάπου βρήκε καμιά σπασμένη αποχέτευση ή κανένα παμπάλαιο δίκτυο ύδρευσης και ρουφάει αχόρταγα νερό και έτσι φάρδαινε δυσανάλογα με τον πλάτος του. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να ξεχειλίζει πάνω στο πεζοδρόμιο όπως συμβαίνει και με ορισμένους ανθρώπους που λόγω υπερτροφίας βγαίνουν κυριολεκτικά έξω από τα ρούχα τους. Το παράδοξο επίσης στην περίπτωση είναι το πόσο γερές είναι οι παλιές τσιμεντόπλακες του πεζοδρομίου οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να σπάσουν από τη διαβρωτική δύναμη των ριζών πράγμα που δεν θα συνέβαινε με τα ψεύτικα πολύχρωμα πλακάκια και τα μάρμαρα που φόρτωσαν την Αθήνα τις προηγούμενες δεκαετίες τα οποία σπάνε στην παραμικρή πίεση πάνω τους.

ΑΘΗΝΑ, 27052014

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Η οδός Σμύρνης κοντά στην πλατεία Βικτωρίας είναι ένας δρόμος που φυσικά δεν διαθέτει τη φήμη της εμπορικής οδού Αθηνάς ή της αριστοκρατικής Ρηγγίλης όπου οι τζακαράντες αποτελούν ολόκληρες δεντροστοιχίες και οι οποίες με την ανθοφορία τους τούτες τις ημέρες και σε συνδυασμό με τα κτίρια τονίζουν αναλόγως το δρόμο το ύφος του δρόμου και δημιουργούν ποικίλες εντυπώσεις.

Στην οδό Σμύρνης την οποία μόνο οι γείτονες νομίζω γνωρίζουν και όσοι πηγαίνουν στο θέατρο καθώς εκεί υπάρχει το "Θέατρο της οδού Σμύρνης" υπάρχει μια μόνο τζακαράντα στην άκρη ενός υπαιθρίου πάρκινγκ στη γωνία με την οδό Aριστοτέλους η οποία φέτος έχει εξαιρετική ανθοφορία γιατί όπως μου είπε μια κυρία που εργάζεται στο πάρκινγκ ποτίζεται τακτικά. Έτσι τούτες τις ημέρες που είναι κατάφορτη με λουλούδια η κώμη της σκιάζει όμορφα την πρόσοψη ενός ιδιαίτερα περιποιημένου νεοκλασικού κτιρίου και καθώς ταιριάζει πολύ καλά με το χρώμα του τοίχου, δίνει ένα αέρα αρχοντιάς στο δρόμο.

Επί πλέον, η οδός Σμύρνης  η οποία είναι πεζόδρομος - τρόπος του λέγειν πεζόδρομος και έχει την ίδια εικόνα με τους υπόλοιπους της Αθήνας- αποτελεί και το χώρο όπου περνάνε τα παιδιά που πηγαίνουν στο παρακείμενο νηπιαγωγείο. Με πρωτοβουλία αυτών φαίνεται πως τοποθετήθηκε στον κορμό της τζακαράντας μια ξύλινη φωλιά για τα πουλιά στην οποία από κάτω έχουν κρεμάσει μια πινακίδα με την παράκληση να κρατούν το δρόμο καθαρό.

Περνώντας χθες από εκεί, φυσικά και δεν είδα πουλιά, τίποτα σπουργίτια δηλαδή  να μπαινοβγαίνουν στη φωλιά αλλά ούτε και το δρόμο να είναι καθαρός και ως αρμόζει σε ένα πεζόδρομο. Τα πουλιά μπορεί και να είχαν ήδη μεγαλώσει και να είχαν πετάξει προς τις στέγες και σε άλλα σημεία της πόλης και να ξαναγυρίσουν όταν ζευγαρώσουν αλλά οι άνθρωποι που περνάνε από εκεί φαίνεται ή πως δεν ξέρουν να διαβάζουν ή το χειρότερο να μην ξέρουν να εκτιμούν το προνόμιο που τους δίνει ο πεζόδρομος με την ωραί τζακαράντα η οποία χθες όντως έριχνε ένα μενεξεδί χιόνι στο βρώμικο δρόμο...

ΑΘΗΝΑ, 27052014

ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ ΑΚΡΟΚΕΡΑΜΟ ΤΗΣ ΕΫΝΑΡΔΟΥ

 

Η οδός Εϋνάρδου είναι ένας πολύ μικρός δρόμος κοντά στην πλατεία Αττικής και τον οποίο έτυχε να γνωρίζω γιατί κάποτε εκεί έμειναν κάποιοι συγγενείς μου και τους επισκεπτόμουν όταν είχα έρθει στην Αθήνα πριν πολλά, πολλά χρόνια. Τότε δεν καταλάβαινα  πολλά για την πόλη και ομολογώ πως μου άρεσαν οι πολυκατοικίες  και γενικά η κάθε τι που δήλωνε τη διαφορά από τον αγροτικό χώρο της επαρχίας που μέχρι τότε είχα ζήσει.

Δεν είχα δώσει καμιά σημασία τότε σε αυτό το δρόμο, ούτε είχα προσέξει τα κτίριά του. Προχθές όμως που περιπλανιόμουν στη λαϊκή αγορά της Αλκαμένους (μια από τις μεαλύτερες λαϊκές αγορές της Αθήνας)  πέρασα και από την Ευνάρδου η οποία όπως φαίνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό της κατοικείται από αλλοδαπούς και τούτο κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου άσχημο για την αναζωογόνηση της περιοχής.

Κοίταξα όμως μη και υπάρχει κάτι που να μου θυμίζει το δρόμο πριν από τρείς δεκαετίες και το μόνο που με ταξίδεψε σε εκείνη την εποχή ήταν ένα ερείπιο από το οποίο τότε καλόβλεπα τα ακροκέραμα που στόλιζαν την στέγη του και ήθελα να πάρω ένα γιατί μου άρεσαν. Δεν προχώρησα όμως ποτέ στην αρπαγή του ακροκέραμου γιατί αφενός μεν χρειαζόμουν σκάλα να το φτάσω κι έπειτα τι θα έλεγα αν με έπιαναν στα πράσα;

Έτσι εγκατέλειψα την προσπάθεια και δεν κρύβω, βολεύτηκα τότε με ένα άλλο που πήρα από μια άλλη στέγη στα Εξάρχεια αλλά χθες, βλέποντας ότι από εκείνη τη στέγη είχε απομείνει μόνο ένα ακροκέραμο και σε μάλιστα οικτρή κατάσταση, μετάνοιωσα αναδρομικά που δεν το αφαίρεσα τότε αλλά πλέον δεν είχε σημασία. Με πρόλαβαν όπως φαίνεται κάποιοι άλλοι και τα πήραν και ότι είχε απομείνει από το παλιό, φρόντισε ο χρόνος και ο καιρός να το αποτελειώσει. Είναι δε ζήτημα χρόνου αν μείνουν όρθιοι και οι τοίχοι και σαν πέσουν στο σωρό από τα μπάζα θα φυτρώσουν αγριόχορτα όπως συμβαίνει και στα παρατημένα μνήματα ανθρώπων που δεν έχουν κανένα να τους θυμάται...

ΤΑ ΜΠΑΝΙΑ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

 

Να σας προλάβω, πριν αρχίσουν τα κανάλια να δείχνουν λουόμενους στις παραλίες και οφθαλμολάγνους δημοσιογράφους να τους κάνουν τη χαζή (πολύ χαζή) ερώτηση αν πήγαν πρώτα να ψηφίσουν και μετά πήγαν για μπάνιο ή αν θα πάνε με μαγιό στο εκλογικό τμήμα και αν πρόκειται να αλλάξουν ρούχα πίσω από το παραβάν. Είναι πολύ βαρετά πράγματα αυτά αλλά είναι εύκολα και γεμίζουν το δελτίο χωρίς κόπο και προσφέρουν και θέαμα.

Αναφέρομαι σε ένα ρεπορτάζ, από τα πιο ωραία της πόλης που σήμερα κανένας δεν θα ασχοληθεί και δεν είναι τα παιχνίδια που κάνουν τις ημέρες που κάνει ζέστη τα παιδιά των μεταναστών στο ιδιότυπο συντριβάνι στο Πεδίον του Άρεως. Εκεί λοιπόν πηγαίνουν τα μεσημέρια και απολαμβάνουν το νερό και τη δροσιά εκτός από τα ζωηρά παιδιά και μαμάδες και καρότσια με μωρά καθώς και πολλοί άλλοι, αργόσχολοι ή υποψιασμένοι. Όλους αυτούς λοιπόν σήμερα κανένας δημοσιογράφος δεν πήγε να ρωτήσει, καμιά κάμερα δεν πλησίασε εκεί (θα έβλεπε επίσης πως η πιάτσα των τοξικομανών μεταφέρθηκε στην είσοδο του Πάρκου) γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν ψηφίζουν ούτε εδώ, ούτε πουθενά και δεν αποκλείεται να είναι και πιο ήσυχοι στον ύπνο τους από τους λογής - λογής ψηφοφόρους που εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες...

 

ΑΘΗΝΑ, 25052014

ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΗ ΚΟΤΑ ΣΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ...

Από την μικρή πατρίδα η φωτογραφία, πρωϊνή - πρωϊνή μάλιστα για να προλάβω να ψηφίσω κι εγώ στην Αθήνα με ένα απίστευτο θέμα που με έκανε να αναθεωρήσω την άποψή μου γενικώς  για τις κότες. Όχι που δεν πίστευα πως ήταν ιδιαίτερα έξυπνες σε ότι αφορά την αναζήτηση τροφής (πραγματικές αλανιάρες) αλλά αυτό που είδα τις ανέβασε πολύ στην εκτίμησή μου και τις καμάρωσα χωρίς να τις ενοχλήσω πλησιάζοντάς τες και γι’ αυτό και η κάπως πρόχειρη φωτογραφία με τη δράση τους γύρω από την κερασιά.

Οι κότες λοιπόν της μάνας μου αφού τους άνοιξε το πρωί την πόρτα από το τριπλά περιφραγμένο κοτέτσι από το φόβο των κουναβιών και των αλεπούδων, αυτές ξαμολύθηκαν στους κήπους και καθώς φαίνεται πως είχαν σταμπάρει από χθες που υπήρχε μια μικρή κερασιά που οι καρποί τους είχαν ωριμάσει πήγαν και άρχισαν να ψάχνουν από κάτω για κανένα πεσμένο κεράσι. Πως όμως να βρουν πεσμένα κεράσια αν δεν βρεθεί κάποιος να τους τα ρίξει γιατί αυτά αν δεν ωριμάσουν αρκετά δεν πέφτουν με τίποτα.

Δεν τις ένιαξε όμως γιατί ξαφνικά μια από τις πιο έξυπνες φαντάζομαι και αρκούντως ευλύγιστη και ελαφριά,άνοιξε τα φτερά της και με ένα πέταγμα βρέθηκε στα κλαδιά της κερασιάς και με το ράμφος της άρχισε να σπάζει τα μικρά κλαριά που ήταν γεμάτα κεράσια και αυτά να πέφτουν στο έδαφος. Στην πραγματικότητα δεν προλάβαιναν να πέσουν στο έδαφος γιατί οι λαίμαργες κότες τα άρπαζαν αμέσως στον αέρα και τα καταβρόχθιζαν. Φυσικά και γινόταν ένας μικρός καυγάς μεταξύ τους ποια θα φάει τα περισσότερα αλλά κάτι τέτοιο είναι συνηθισμένο για τις κότες αλλά εκείνο που μου κίνησε την περιέργεια ήταν ο κόκορας, ένας υπέροχος κόκορας δεν ακούμπησε ούτε ένα κεράσι και φαντάζομαι πως δεν το έκανε για λόγους ευγένειας - να χορτάσει δηλαδή το χαρέμι του - αλλά κάπου τον έπιασα να είναι λίγο ενοχλημένος που η ιδέα με τα κεράσια δεν ήταν δική του αλλά μιας απλής κότας που έτυχε να έχει λίγο περισσότερο μυαλό απ’ ολόκληρο το κοτέτσι.

Αυτό το γεγονός σήμερα το πρωί με τις κότες της μάνας μου, μου έφτιαξε τη διάθεση και παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής για να προλάβω κι εγώ να ψηφίσω στα ωραία Εξάρχεια όπου δεν υπάρχουν κερασιές αλλά από κοτέτσια είναι γεμάτος ο τόπος από το μυαλό μου δεν έφευγε η ιδέα ότι από εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί να γίνει το θαύμα και μια κότα, να βρει τον τρόπο να χορτάσει και τις υπόλοιπες κότες και τον κόκκορα μαζί...

ΑΘΗΝΑ, 25052014

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Μια μικρή φωτογραφική περιήγηση - πρόταση γνωριμίας με τις τζακαράντες του κέντρου της Αθήνας και ειδικά στην Καπνικαρέα και στην οδό Αθηνάς. Οι τζακαράντες είναι δέντρο της Νότιας Αφρικής (το αναφέρει και ο Σεφέρης στο «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’, στο ποίημα “Kerk Str. Oost, Pretoria, Transvaal” Οι τζακαράντες παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας/ ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι.[...]) το οποίο επιλέχθηκε κάποτε να φυτευτεί σε ορισμένες πλατείες και δρόμους και σήμερα, όταν βρίσκονται στην περίοδο της ανθοφορίας τους,  πράγματι αποτελούν ένα ιδιαίτερα στοιχείο της πόλης. 

 

Η «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ» ΜΙΑΣ ΝΕΑΡΗΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ...

 

Μιας και όμως δεν θυμάμαι την δική μου «πρώτη φορά», μόνο τη μυρωδιά κάποιων χορταριών διατηρώ στη μνήμη γιατί έγινε πριν από κάποιες δεκετίες στο λόγγο του χωριού μου, επιστρατεύω την «πρώτη φορά» μιας βετούλας (νεαρής κατσίκας) του Νίκου Κατσούλη από τη Νεράιδα Τρικάλων. Επειδή ο Νίκος, παλιός τσέλιγκας χωρίς κοπάδι που έχει κρατήσει μανάρια μια προβατίνα και μια κατσίκα δεν είχε τράγο την πήρε το πρωί της Τετάρτης 27 Νοεμβρίου 2013 και την οδήγησε στο μαντρί του Γιάννη Καραμέτου ο οποίος συντηρεί ένα μικρό κοπάδι από κατσίκες και βεβαίως κι ένα μικρό, ζωηρό τράγο.

Σε αυτόν τον τράγο λοιπόν πήγε την κατσίκα η οποία όπως είχε δείξει ήταν σε περίοδο αναπαραγωγής αλλά δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την περίμενε και έκανε ένα σωρό κόλπα για να αποφύγει τον τράγο. Επειδή όμως έκανε κρύο και δεν μπορούσαμε να φάμε και το πρωϊνό μας στο μαντρί, κάποια στιγμή την άρπαξε ο Νίκος από τα κέρατα και έτσι χωρίς δυσκολίες ο τράγος έκανε τη δουλειά του για πρώτη φορά! Μετά από λίγα λεπτά όμως και χωρίς τη βοήθεια ούτε του Νίκου,ούτε του Γιάννη η κατσίκα που ήθελε και δεύτερη φορά, έκατσε ήσυχη και ο τράγος επανέλαβε την πράξη του πολλαπλασιασμού του είδους...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στα ζωντανά η μία φορά δεν είναι ποτέ ασφαλής για το αποτέλεσμα και για αυτό την «πρώτη φορά» ακολουθεί και δεύτερη και τρίτη, μέχρι εξαντλήσεως σχεδόν...

ΑΘΗΝΑ, 22052014

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΘΗΝΑΣ

 

Προεκλογική και τούτη η εβδομάδα μας αλλά αυτό ουδόλως φαίνεται να απασχολεί τις τζακαράντες να προχωρήσουν όπως κάνουν  κάθε χρόνο στην ανθοφορία τους και να ομορφήνουν με τις ανάλαφρες αποχρώσεις των μωβ λουλουδιών τους τον ουρανό σε κάποιους δρόμους και πλατείες. Μπορεί αυτά τα δέντρα να προέρχονται από άλλα μέρη αλλά κατά τη γνώμη μου δένουν απόλυτα με την Αθήνα και ιδιαίτερα με την οδό Αθηνάς και των οποίων οι ανθισμένες κώμες όταν είναι πυκνές και στην προοπτική του δρόμου μοιάζουν να δημιουργούν ένα μωβ συννεφάκι και πάνω σε αυτό να κάθεται η Ακρόπολη.

Έτσι θα έπρεπε να ήταν και να αποτελεί αξιοθέατο παγκόσμιας φήμης, οι τζακαράντες της οδού Αθηνάς αλλά όπως κάθε δημόσιο πράγμα στην τόπο μας ταλαιπωρείται από τους ανθρώπους που κινούνται ή έχουν κάποια επαγγελματική δραστηριότητα κοντά τους. Για να μη φεύγουμε όμως από το θέμα μας. Τις τζακαράντες της οδού Αθηνάς ασφαλώς και πρέπει να φροντίζουν τα συνεργεία του Δήμου (πέρσι μάλιστα τις κλάδεψαν και γι’ αυτό φέτος έχουν εξαιρετική ανθοφορία) αλλά είναι καθήκον και των επαγγελματιών να τις φροντίσουν και να τις αναδείξουν ως ένα στοιχείο που υποστηρίζει το δρόμο που βγάζουν το ψωμί τους. Πως μπορούν να το κάνουν αυτό;  Φαντάζομαι με μια κουβέντα μεταξύ τους και φαντάζομαι πως θα βρουν τον τρόπο...

ΑΘΗΝΑ, 22052014

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 

Καλησπέρα σας... Οπωσδήποτε και το ενδιαφέρον μου αυτές τις ημέρες έχει τις αποχρώσεις του πράσινου, λόγω την υποψηφιότητάς μου στις ευρωεκλογές με τον συνδυασμό «Πράσινοι - Αλληλεγγύη, Δημιουργία,Οικολογία» με επικεφαλής το ΝίκοΧρυσόγελο αλλά δεν μπορώ να αποφύγω και τα άλλα χρώματα, όπως τα ωραίο,ελαφρό μωβ από τις τζακαράντες που η ανθοφορία τους είναι αυτές τις ημέρες στο αποκορύφωμά της στους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας. Αρχίζω σήμερα το αφιέρωμα σε αυτά τα ωραία δέντρα με τη μορφή κουιζ. Που είναι αυτή η γωνιά του αθηναϊκού ουρανού; Όποιος απαντήσει έχει κέρασμα καφέ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης μια από τις ημέρες που έρχονται κάτω από τις τζακαράντες...



 

 

ΜΕ ΡΙΖΕΣ ΔΥΝΑΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ...

 

Πολιτικός με τη στενή έννοια του όρου, ασφαλώς και δεν είμαι και παρά τη συνάφεια που είχα με το χώρο τους λόγω επαγγέλματος, ομολογώ πως ποτέ δεν με γοήτευσε ώστε να ασχοληθώ κι εγώ όπως έκαναν πολλοί συνάδελφοι συστηματικά με την πολιτική. Μου άρεσε περισσότερο η δουλειά μου και με ενθουσίαζε όταν κάποιοι πολιτικοί αντλούσαν από αυτή ιδέες, ανεξάρτητα αν τις προωθούσαν ή όχι. Μου αρκούσε πως έδιναν προσοχή και σε κάποια ζητήματα που χάρη στο ενδιαφέρον μου τα προέβαλλα μέσα από τα ΜΜΕ.

Μου έφτανε λοιπόν η δημοσιογραφία αλλά κάποιες φορές έμπαινα και στα χωράφια της πολιτικής με τη συμμετοχή μου στα ψηφοδέλτια των οικολογικού χώρου στις εθνικές εκλογές, από το 1989 με τους Οικολόγους Εναλλακτικούς μέχρι πέρσι με τους Οικολόγους Πράσινους πιστεύοντας πως έτσι συμβάλλω στην ανάπτυξη του οικολογικού κινήματος χωρίς ποτέ όμως να σκεφτώ να παραμελήσω μια εναλλακτική ή ακτιβίστικη δημοσιογραφία που κάνω ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και έχει και καλό αντίκτυπο στηνκοινωνία.

Η οικολογία, είναι ο χώρος ο οποίος μπορώ να πω ότι ανήκω πολιτικά και τούτο δεν είναι κατάληξη ή μεταπήδηση από κάποιον άλλο πολιτικό χώρο ή σχηματισμό, αλλά η εξέλιξη κάποιων θέσεων που έχω διαμορφώσει σαν πολίτης για ορισμένα πράγματα που παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια σε όλη την Ελλάδα και θεωρώ πως συμβάλλουν στο διάλογο για τη ζωή και τον πολιτισμό και το μέλλον των τοπικών κοινωνιών στην Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν θεώρησα πως είναι καλό να συμμετάσχω κι εγώ μαζί με πολλές φίλες και φίλους στο ψηφοδέλτιο των «Πράσινων, Αλληλεγγύη - Δημιουργία - Οικολογία» στο οποίο είναι επικεφαλής ο Ευρωβουλευτής Νίκος Χρυσόγελος, ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα και ο οποίος επί πολλά χρόνια αγωνίζεται με συνέπεια για την προόωθηση των οικολογικών θέσεων στην Ελλάδα και στα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Περισσότερα στο www.prasinoi.gr, prasinoi στο Facebook, greensgr στο twitter.

ΑΘΗΝΑ, 19052014