ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ

Ορεινή η σημερινή, τελευταία του Απρίλη καλημέρα μας από τις πλαγιές του Τυμφρηστού που κάθε ξημέρωμα γίνεται και πιο πράσινος, πιο ωραίος….

Με όλα τα πανιά της ανοιγμένα ανεβαίνει η άνοιξη και στα βουνά, ξυπνάει τα μάτια των κλαδιών και τα μπουμπούκια γίνονται πολύ γοργά φύλλα και κάποια  που ξεχωρίζουν, όπως οι λεύκες στο Ζυγό της γειτονικής μικρής πατρίδας Μερκάδας Φθιώτιδας, θα μοιάζουν με μεγάλα πλοία που θα πλέουν στη θάλασσα με τα έλατα του Ανατολικού Τυμφρηστού…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30042015

ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΗ ΒΡΥΣΗ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ…

Στη μικρή πατρίδα, δίπλα σε μια σκουριασμένη βρύση – μνημείο της ακμής του χωριού που μετράει από την εγκατάστασή της ένα χρόνο περισσότερο από τα δικά μου. Η φωτογραφία συμβολική και συνδέεται με μια σοβαρή επανεγκατάσταση, τουλάχιστον για την καλλιεργητική περίοδο με στόχο τη δοκιμαστική ενασχόληση με τα πράγματα του χωριού, ήτοι τις καλλιέργειες και τη δεντροκομία χωρίς βέβαια να αφήσω να ατονήσει το ενδιαφέρον και για τις άλλες, σε ολόκληρη την Ελλάδα μικρές πατρίδες μου. (Τη φωτογραφία τράβηξε η Άρτεμη σε ένα περίπατό μας να γνωρίσει το χωριό και τα στοιχεία του). 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25042015

ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΗΝ ΡΑΧΟΥΛΑ

Από τα ριζά των Αγράφων στην Καρδίτσα, ο σημερινός μας χαιρετισμός με μια εικόνα της άνοιξης που βάζει όλα τα δυνατά της να κερδίσει τον χαμένο από τον φετινό καιρό χρόνο…

Αφήσαμε για λίγες ημέρες την μικρή πατρίδα στις πλαγιές του Τυμφρηστού και από το δρόμο που πετάει κυριολεκτικά από τον Αϊ – Λιά του Νεοχωρίου ως το Ζαχαράκι και μέσω Φουρνάς και Κλειτσού, βρεθήκαμε στον Αμάραντο Ιτάμου Καρδίτσας όπου μαζί με τον Αντώνη Παπαδάκο και τους άλλους καλούς φίλους ξεκινάμε ένα καινούργιο έργο γι’αυτό το χωριό και τους ανθρώπους του. Λεπτομέρειες γι’ αυτό το ξεκίνημα θα σας δώσω τις επόμενες ημέρες αλλά πριν αρχίσουμε αυτό το ταξίδι, σας καλημερίζω με μια ζωγραφιά του Απρίλη που είδαμε και θαυμάσαμε φεύγοντας, στο δρόμο λίγο μετά τη Ραχούλα και πριν πέσουμε στον κάμπο της Καρδίτσας.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 29042015

ΟΙ ΜΥΚΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΟΜΟΥΝ ΤΟ ΞΥΛΟ

Η έξαρση της ανθοφορίας των κερασιών πέρασε και ο καιρός στην μικρή πατρίδα ήταν παραπάνω από ευνοϊκός για την επικονίαση τόσο με τον αέρα όσο και με τα έντομα, κυρίως τις μέλισσες. Έτσι έρχεται τώρα η σειρά να ανθίσουν οι μηλιές και οι κυδωνιές, ανάλογα δε με το υψόμετρο που βρίσκονται αυτά τα δέντρα στο βουνό ενώ κάτω απ' αυτά, άλλες λειτουργίες, όπως η σήψη της ύλης της προηγούμενης χρονιάς δηλώνουν πως αυτός ο κόσμος, είναι ακόμη ζωντανός.

Όπως καταλαβαίνετε η ενασχόληση με την ανθοφορία των δέντρων έχει και αυτή τα όριά της ειδικά μάλιστα όταν μέσα σε αυτό το ανοιξιάτικο κλίμα, δίπλα ή κάτω απ’ αυτά πρέπει να γίνουν κάποιες δουλειές, όπως οργώματα, φυτέματα, καθάρισμα των άλλων δέντρων όπως οι καστανιές και οι καρυδιές οι οποίες μόλις τώρα αρχίζουν να σκάνε φυλλαράκια.

Έτσι λοιπόν, καθώς χθες το απόγευμα είχα μπει σε μια πυκνή συστάδα από αγριόχορτα και βάτους που είχαν καταλάβει το ωφέλιμο χώρο μιας καστανιάς εδώ και χρόνια και κανείς δεν είχε παρέμβει να τα απομακρύνει, σκαλίζοντας το χώμα που ήταν γεμάτο σπασμένα ξύλα, ρίζες, φύλλα και όλα μαζί δημιουργούσαν μια μάζα που μύριζε σήψη, είδα πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο καστανιάς μια πανέμορφη αποικία μυκήτων που μαζί με άλλους, ορατούς και αόρατους αποδομούν το ξύλο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα από αυτό τον κόσμο, εντυπωσιάστηκα όμως από την εμφάνιση τους με τις μακριές ρίζες τους και τον καρπό τους που έμοιαζε σαν γαλακτόχρωμη λάμπα φωτισμού ή σαν μικρή άσπρη μελιντζάνα. Δεν ξέρω πως το λένε αυτό το είδος, το φωτογράφησα να το δείτε κι εσείς και σας πληροφορώ, λυπήθηκα που τάραξα το έργο τους ανασύροντας το ξύλο από το σωρό με την ύλη που σάπιζε και φοβάμαι, πως και αυτή η κίνηση με τη έκθεση στο φως του ήλιου μπορεί να έβλαψε (και να σκότωσε ίσως) αυτή την αποικία των μυκήτων με το σημαντικό έργο και το όμορφο αποτέλεσμα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25042015

ΩΣ Η ΣΚΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΟΣΜΟ

Στο χωράφι μας, στις Καριές, χθες όπου φυτέψαμε πατάτες. Η μνήμη αδυνατεί να υπολογίσει πόσες γενιές ανθρώπων έζησαν απ’ αυτό και πόσα χέρια προγόνων έσκαψαν, φύτεψαν, σκάλισαν, πότισαν, σόδεψαν τον καρπό του και η μάνα μου, για μια ακόμη φορά μπαίνει στον αγώνα για της καλλιέργειας. Χωρίς τον πατέρα φέτος και σαφώς με λιγότερες δυνάμεις και απαιτήσεις. Η ίδια, εκπληρώνει για μια ακόμη φορά το ετήσιο, απαράγραπτο, χρέος προς τη γη που ποτέ δεν έφυγε από κοντά της… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25042015

Η ΗΧΩ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΤΟΑ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ…

Ξέρω, θα πείτε περίμενα τη στιγμή να μην περνάει κανένας από τη Στοά Αρσακείου σήμερα το μεσημέρι να τραβήξω τη φωτογραφία με άδειο το χώρο και τον μουσικό (στη σκιά) να παίζει και κατά πως αληθεύει. Σε δέκα λεπτά που περίμενα, ομολογώ πως πρέπει να πέρασαν τη στοά και από τις δυο κατευθύνσεις καμιά δεκαριά άτομα και έτσι δεν χρειάστηκε να αφιερώσω πολύ χρόνο σε μια φωτογράφιση που θέμα της έχει ένα μουσικό να παίζει μπροστά στην παλιά τυπογραφική μηχανή γιατί αληθινά, σχεδόν καμιά δραστηριότητα δεν σημειώνεται στον άλλοτε πολύβουο χώρο καθώς όλα σχεδόν τα μαγαζιά που ήταν εκεί έκλεισαν όπως εξάλλου και στη λεγόμενη Στοά του Βιβλίου. Τράβηξα τη φωτογραφία από την είσοδο της Σταδίου  και έφυγα, δεν ήθελα να περάσω τη στοά με την τόση μοναξιά ούτε να ακούσω την ηχώ της στο πιο άδειο και έρημο κεντρικό σημείο της πόλης.

ΑΘΗΝΑ, 22042015

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΟΔΗΓΕΙ…

Από τη μικρή μου πατρίδα, Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού, λόγω της ανατολικής θέσης της, δεν βλέπουμε το Βελούχι (Τυμφρηστός), το έχουμε στην πλάτη μας, νοιώθουμε την ανάσα του και πιάνουμε στον αέρα τον καιρό του. Αντιθέτως, όσοι ζουν δυτικά του βουνού, μέσα στην Ευρυτανία δηλαδή με τη μοναδική θωριά του ξημερώνουν, με την έγνοια τι καιρό θα φέρουν οι κορυφές του πλαγιάζουν το βράδυ και όλοι βεβαίως καμαρώνουν πως ζουν στη σκιά του.

…

Όταν ταξιδεύω από το χωριό προς την Ευρυτανία, η πρώτη εικόνα που Βελουχιού που βλέπω είναι καθώς βγαίνουμε από τη σήραγγα στη στροφή απέναντι από την Λάσπη (Άγιος Νικόλαος) και του στέλνω ένα χαιρετισμό, να στέρξει και τούτο το ταξίδι στον αγαπημένο μου τόπο και το βουνό πάντα με προσέχει καθώς με βλέπει να το καμαρώνω απ’ όλες τις μεριές της Ευρυτανίας και να το φωτογραφίζω από κάθε κορυφή που πατάω. Φέτος μάλιστα έχω προγραμματίσει να κλείσω έναν ακόμη μεγάλο κύκλο περιπλανήσεων στην Ευρυτανία και τα Άγραφα για να συμπληρώσω το έργο που έχω ξεκινήσει πριν από 20 χρόνια και πρέπει να το τελειώσω γιατί και τα χρόνια μαζεύουν και οι δυνάμεις λιγοστεύουν. Γι’ αυτό, αυτός ο πρώτος χαιρετισμός του Τυμφρηστού από ευρυτανικό έδαφος, είχε μεγαλύτερη σημασία και οι κορυφές του βουνού μου το ανταπέδωσαν μ’ ένα λαμπερό ανοιξιάτικο χαμόγελο…

ΑΘΗΝΑ, 22042015

Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ

Παρατηρώ με ενδιαφέρον τις αναρτήσεις πολλών φίλων, συνομηλίκων βεβαίως και κάπως ωριμότερων οι οποίοι αναφέρονται, με αφορμή την επέτειο σήμερα, στην επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967 γράφοντας πως τις θυμούνται και μάλλον ζηλεύω…

Η φωτογραφία συμβολική (και δένει με την προηγούμενη ανάρτηση για το γραφείο του υπουργού Υποδομών Χρίστου Σπίτζη με τη Ραχήλ Μακρή κάτω από το πορτραίτο του Άρη Βελουχιώτη) για να θυμηθούμε πως μέχρι το 1974 στο χωριό μου, δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Καπετάνιο…

Τους ζηλεύω γιατί εγώ δεν έχω να θυμηθώ σχεδόν τίποτα από εκείνη την ημέρα η οποία κύλησε όπως όλες οι άλλες ημέρες του Απρίλη στο χωριό, που τέτοιο καιρό ήταν και είναι γεμάτες με επείγουσες αγροτικές εργασίες όπως το όργωμα και το φύτεμα των κήπων. Μόνο κάποια στιγμή κατάλαβα μια ανησυχία στον πατέρα μου ο οποίος έλαβε μήνυμα από τον ομαδάρχη των ΤΕΑ του χωριού να έχει πρόχειρο το εγγλέζικο Enfield που είχε στο σπίτι. Κάποια στιγμή έφυγε και πήγε σε μια συγκέντρωση των ΤΕΑ και επέστρεψε για να συνεχίσουμε την επομένη κανονικά τη ζωή μας. Ούτε στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού μας με τα 40 παιδιά τότε, καταλάβαμε εκείνες τις ημέρες καμιά σπουδαία αλλαγή, καθώς ήδη η χρονιά πήγαινε προς το τέλος της και οι τάξεις είχαν ψιλοδιαλυθεί καθώς για τα περισσότερα αγόρια και κορίτσια οι γονείς έκριναν πως ήταν πιο χρήσιμα στο σπίτι, στο χωράφι και στο κοπάδι παρά στο σχολείο.

Δεν θα υπήρχε λόγος να τα γράψω αυτά αν μετά από λίγα χρόνια που μεγάλωσα και άρχισα να μαθαίνω περισσότερα πράγματα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί δεν ήξερα τίποτα από την ιστορία του χωριού μου και των ανθρώπων του από το 1940 και μετά, κυρίως δε κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Παρότι δεν ήμουν και κανένα παιδί που στερούνταν την περιέργεια και είχα και μια έντονη διάθεση για να μαθαίνω, διαπίστωσα πως από τότε που καταλάβαινα, δεν είχα ακούσει τίποτα για την παρουσία του Άρη Βελουχιώτη στο χωριό, την καταστροφή του από τους Γερμανούς, πως έζησαν οι χωριανοί εκείνα τα χρόνια, ποιοι σκοτώθηκαν στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ποιοι χάθηκαν στα βουνά με τον ΔΣΕ, ποιους σκότωσαν οι αντάρτες το 1947 στη Λελούδα, που εξόρισαν όλες τις οικογένειες, πως ξανάφτιαξαν πάλι το χωριό.

Για όλα αυτά, τα ηρωϊκά και τα τραγικά που σημάδεψαν το χωριό και κλόνισαν τη συνέχειά του, δεν άκουγα παρά μισόλογα και σκόρπια πράγματα που δεν έμπαιναν σε καμιά σειρά στο παιδικό μυαλό μου. Ούτε και στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και τη φοίτησή μου στο Γυμνάσιο θυμάμαι να άκουσα κάτι ή κάποιο στόμα να μιλάει για όσα πέρασε ο τόπος και οι άνθρωπό του. Από το καλοκαίρι του 1974 και κυρίως από την 20^η Ιουλίου 1974 και μετά, ημέρα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο άνοιξαν με μιας τα στόματα και βγήκαν όλες οι θύμησες για τα περασμένα και έτσι πήραμε κι εμείς οι νεότεροι το νήμα της ιστορίας να ψάξουμε το παρελθόν και τα γεγονότα στον τόπο μας, αλλά, κακά τα ψέματα, η σιωπή στην την οποία αυτοβούλως είχαν επιλέξει οι άνθρωποι, ήταν απελπιστικά επιζήμια για όλους και τούτο, φαίνεται ακόμη και στις μέρες μας, μισό αιώνα μετά από την επιβολή της δικτατορίας… 

ΑΘΗΝΑ, 21042015

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ… 01

ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ, ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΝ…

Φαίνεται πως είχαν καλυφθεί πλήρως οι τοίχοι των προσόψεων των κτιρίων της οδού Πανεπιστημίου από αφίσες και συνθήματα των γνωστών κύκλων της «επανάστασης» που πορεύτηκαν την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα και κάποιοι «καλλιτέχνες» είδαν πως στη είσοδο του κτιρίου της Αρχαιολογικής Εταιρείας (Πανεπιστημίου και Ομήρου) υπήρχε αρκετός χώρος και άφησαν κι εκεί την υπογραφή τους η οποία υπήρχε μέχρι χθες το απόγευμα… 

Δεν είναι καθόλου περίεργο, οι «καλλιτέχνες» της «εξέγερσης» να βάζουν την υπογραφή τους οπουδήποτε στην πόλη αλλά προκαλεί ενδιαφέρον,  το πόσο καιρό αυτά αφήνονται να τα καμαρώνει ο κόσμος. Περιμένουν φαίνεται όπως και στα Προπύλαια μια διμοιρία ΜΑΤ να έρθει το συνεργείο να τα σβήσει άφοβα και να βάλουν βάρδιες φύλαξης να μην τα ξαναγράψουν…

ΑΘΗΝΑ, 21042015

ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ…

Από τον καιρό ίσως αλλά και για άλλους λόγους πιθανόν που μόνο τα δέντρα γνωρίζουν η φετινή ανθοφορία των νερατζιών – αυτού του ευλογημένου δέντρου της Αθήνας που μοσχομυρίζει τούτες τις ημέρες- είναι φέτος προβληματική. Τούτο παρατήρησα τόσο στον περίβολο της Παλαιάς Βουλής όσο και στις μικρά πάρκα και τους δρόμους δίπλα και πίσω από την «Τριλογία» της Πανεπιστημίου καθώς και στα στενά των Εξαρχείων.

Δεν έχω γνώσεις δεντροκομίας, ούτε και καν γνωρίζω πολλά γύρω από τη φύση των νερατζιών γιατί αυτές δεν ευδοκιμούσαν στη μικρή μου πατρίδα αλλά μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτά τα εμβληματικά δέντρα της άνοιξης για την Αθήνα, φέτος δείχνουν κουρασμένα, απογοητευμένα και απρόθυμα να φουντώσουν όπως τις άλλες χρονιές. Σε πολλά μάλιστα αν και είναι εμφανή τα σημάδια της περιποίησης τους από τους ειδικούς του Δήμου και σε αυτά πάλι η διάθεση για ανθοφορία είναι μειωμένη. Θα έλεγα πως οι νεραντζιές του κέντρου της πόλης μοιράζονται την κατήφεια των ανθρώπων που κυκλοφορούν με σκυμμένο κεφάλι στους δρόμους και βιάζονται να φύγουν για τις γειτονιές τους καθώς μέρα με την ημέρα, η Αθήνα ερημώνει, ρημάζει και αληθινά φοβίζει…

ΑΘΗΝΑ, 19042015

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ…

Οι ταπεινές «Καρυάτιδες της οδού Ασωμάτων» από τη θέση τους, μοιράζονται κι αυτές την απριλιάτικη μελαγχολία της πόλης και την υπομένουν την αταξία που επικρατεί δίπλα τους και μπροστά τους.. 

Καλησπέρα σας και καλή δύναμη να έχουμε να δούμε πως θα βγει και τούτη, η καινούργια εβδομάδα των παθών (με το παλαιό ημερολόγιο σήμερα νομίζω πως είναι των Βαϊων) και έπεται συνέχεια όπως όλοι γνωρίζουμε και διαισθανόμαστε σοβαρά τα πράγματα. Στο μεταξύ, η αφρικάνικη σκόνη που γέμισε τον ουρανό μας μπορεί να είναι ενοχλητική για τον πολύ κόσμο αλλά δίνει μια πολύ καλή ευκαιρία για όσους φωτογραφίζουν την πόλη και τη ζωή της γιατί τους απαλλάσσει από τις σκιές και τις αντανακλάσεις κι έτσι αναδεικνύονται καλύτερα κάποια θέματα ενώ δίνουν με την ελαφρά συννεφιά μια νότα απριλιάτικη. 

Λαμβάνοντας λοιπόν υπ’ όψιν τα ανωτέρω και εκτιμώντας τις τεχνικές δυνατότητές των εργαλείων μου βγήκα μια μικρή βόλτα στην πόλη και από τη σημερινή σοδειά θα σας μοιράσω κάποιες φωτογραφίες που λίγο – πολύ σχολιάζουν την επικαιρότητα, τόσο στον καιρό, όσο και στη διάθεση των ανθρώπων. Διάθεση που ομολογώ την είδα κάπως πεσμένη, όπως πεσμένη είδα και την κίνηση στο Μοναστηράκι και τους πέριξ χώρους όπου παραδοσιακά βγαίνει ο κόσμος τέτοιες μέρες να περπατήσει και να πιει κανένα φθηνό καφέ για παρηγοριά. Υπολογίζω πως κάθε χρονιά που περνάει λιγοστεύει από τη φτώχεια η κίνηση και δεν αποκλείεται στον επόμενο καιρό εκεί να βλέπουμε να κυκλοφορούν μόνο αλλοδαποί και τουρίστες που θα φωτογραφίζουν μια χρεοκοπημένη πόλη...

Σημείωση: Θα ακολουθήσει μια σειρά αναρτήσεων και σχολίων με θέμα την πόλη και τη ζωή της σήμερα στο Μοναστηράκι και τους γύρω χώρους.

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ IIΙ

Τα γίδια που δοκιμάζουν τα καινούργια φύλλα…

Χθες σταθήκαμε για λίγο στο κοπαδάκι που βοσκούσε μπροστά από το ερειπωμένο σπίτι με το αλώνι πάνω από τον Αγαλιανό. Σήμερα θα σταθούμε σε ένα άλλο κοπαδάκι, αυτό με τα γίδια του Καρατζούνη που είδαμε λίγο πιο πάνω από το χωριό Επισκοπή να βόσκει (να κουρεύει στην ουσία) τα βλαστάρια που μόλις είχαν πετάξει οι γκορτσιές στην άκρη του δρόμου και τα άλλα δεντράκια. Το γεγονός δεν θα είχε καμιά σημασία πριν από λίγα χρόνια και εμπίπτει στην προσοχή μας σήμερα γιατί σε μια διαδρομή εκατό και παραπάνω χιλιομέτρων στην κεντρική Ευρυτανία που κάποτε βογγούσε  ο τόπος από τα γιδοπρόβατα, ήταν τα μόνα κοπάδια που συναντήσαμε και για ευνόητους λόγους, δεν το χαρήκαμε… 

ΑΘΗΝΑ, 19042015

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ II

Λευκά κρίνα πίσω από τον φράχτη

Έχουν αλλάξει πολλά, από τότε που γνώρισα τον τόπο και τους ανθρώπους της ορεινής μου πατρίδας ενώ καινούργια πράγματα έχουν πλημμυρίσει τον τόπο και ανάμεσά τους λουλούδια από άλλα μέρη που παλεύουν να γίνουν ντόπια και συχνά τα καταφέρνουν καθώς είναι πιο φανταχτερά κι έτσι βλέπουμε πολλά ξενικά είδη να ομορφαίνουν τις αυλές. Το γεγονός έχει παραμερίσει τα παλιά, ντόπια λουλούδια, όπως οι λευκοί και μωβ κρίνοι που γέμιζαν τον τόπο κάποτε και σήμερα μόνο σε ελάχιστα σημεία στα χωριά τους βλέπουμε και μας θυμίζουν μια άλλη εποχή, σαφώς πιο απλή και διακριτική. (Τα κρίνα της φωτογραφίας είναι από ένα κήπο στην Επισκοπή,  δίπλα στο δρόμο που οδηγεί κάτω από τη γέφυρα προς τον Αγαλιανό). 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17042015

ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ

Το κοπάδι, το αλώνι, τα ερείπια…

Η σπάνια εικόνα περίμενε στη στροφή του δρόμου που κατηφορίζει από τα Βελωτά προς τον Αγαλιανό. Μια εικόνα απρόσμενη – ένα μικρό σκηνικό ερειπίων με το χορταριασμένο αλώνι και ένα κοπάδι πρόβατα μπροστά του ενώ πίσω του ο ποταμός Αγαλιανός και τα αγρία βουνά υπέβαλαν το ύφος μιας άνοιξης που κάνει τα πρώτα διαστακτικά βήματά της στα κλαριά των πλατάνων. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 18042015

ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ…

Με το παλιό ημερολόγιο φαίνεται πως εννοούσε ο υπερυπουργός Αλέκος Φλαμπουράρης πως θα έβαφαν αυγά οι καταληψίες της Πρυτανείας οι οποίοι, ύστερα από τόσες ημέρες κατάληψης και υπομονής εκ μέρους των αρχών, σήμερα το πρωί απομακρύνθηκαν από το κτίριο και αμέσως έπιασαν δουλειά, για μια ακόμη φορά οι μπογιατζήδες ενώ πίσω από της μαρμάρινες κολώνες, δύναμη της ΕΛΑΣ καλού – κακού είναι σε επιφυλακή…

ΑΘΗΝΑ, 17042015

Ο ΑΓΑΛΙΑΝΟΣ ΡΙΧΝΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

Την άνοιξη οι ποταμοί της κεντρικής Ελλάδας, ειδικά του Αχελώου και των πολλών παραποτάμων αυτού, παίρνουν ένα γαλακτερό, στις αποχρώσεις του χειμωνιάτικου ουρανού χρώμα και τούτο οφείλεται στα νερά τα οποία από τα λιωμένα χιόνια που στραγγίζουν στη γη όπου κυριαρχεί η γαλαζωπή άργιλος η οποία καλείται φλίσχης και κατόπιν αναβλύζουν σε κάθε σπιθαμή του τόπου πριν πάρουν το δρόμο τους προς τον μεγάλο ποταμό.

Τα ίχνη λοιπόν αυτού υπεδάφους, που ευθύνεται και για τις περισσότερες κατολισθήσεις στην περιοχή, κουβαλάνε τα νερά στα ποτάμια και πολλές φορές αν δεν πέσουν μέσα τους σκουπίδια ή ενισχυθούν από άλλα νερά που συμβάλλουν στον κορμό τους και έρχονται από διαφορετικά μέρη με σκούρα εδάφη και καλλιέργειες, κουβαλάνε το γαλάζιο του ουρανού που πήραν από την Πίνδο και τα Άγραφα, ως τις θάλασσες όπου εκβάλουν. 

Βασική πάντα προϋπόθεση να δει έτσι κάποιος τα νερά ενός ποταμού, είναι να έχουν προηγηθεί λίγες στεγνές ημέρες, όπως προχθές όταν με μια παρέα καλών φίλων διασχίσαμε την κεντρική Ευρυτανία και από τον Προυσσό πήραμε το δρόμο που μέσω Ανδράνοβας και Βελωτά, καταλήγει στη λίμνη Κρεμαστών. Διαβήκαμε τον ήμερο ποταμό Αγαλιανό ο οποίος μας αντάμειψε με την εξαιρετική γαλαζωπή πορεία του ανάμεσα στα στενά κάτω από τη Βλαχέρνα και το σμίξιμό του με τα νερά της λίμνης η οποία φέτος λόγω των ισχυρών βροχοπτώσεων έχει φτάσει και στο ανώτατο όριο συγκέντρωσης υδάτων.

Σημείωση: Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με μια Nikon D80 και χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι φακοί που εξαιτίας τους μπορεί να μην αποδόθηκε στην εντέλεια το χρώμα των νερών αλλά άξιζε η προσπάθεια...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17042015 

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΛΑΔΕΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

Είναι μια πρόκληση η σκυτάλη -επί του προκειμένου το ψαλίδι του κλαδέματος- να περάσει από τα χέρια της μάνας μου στα δικά μου και να συνεχίσει τούτο να αποτελεί το εργαλείο που θα βοηθάει την εξέλιξη του αμπελιού και να μη προκαλεί βάσανο και πηγή τραυμάτων στο σώμα του που μπορεί να το ταπεινώσουν, ενδεχομένως ανεπανόρθωτα.

Είναι μια τέχνη το κλάδεμα που δεν μαθαίνεται στα θρανία αλλά επί τόπου, και προϋποθέτει, μακρόχρονη εμπειρία προπαντός δε, διάλογο ανάμεσα στον άνθρωπο και το αμπέλι. Πρέπει δηλαδή ο κλαυδευτής να καταλαβαίνει τη γλώσσα του κλήματος και να κατανοεί ακριβώς τις ανάγκες του και μετά να ακουμπήσει πάνω στο σώμα του το κλαδευτήρι έτσι ώστε το κλάδεμα να το ωφελήσει και τούτο να αποτελέσει πηγή καρποφορίας. Τούτο βέβαια γίνεται καλύτερο αν ο κλαυδευτής είναι ο ίδιος που έχει πριν από χρόνια φυτέψει το κλήμα και το έχει επί πολλά χρόνια το παρακολουθήσει να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε αμπέλι η κρεββατίνα, όπως συνηθίζουν στο χωριό μου.

Ομολογώ πως δεν ασχολήθηκα ποτέ με το κλάδεμα των αμπελιών ή των δέντρων, το έκανε και μεγάλη μάλιστα επιτυχία όσο ζούσε ο πατέρας μου και τώρα που δεν είναι εκεί να συνεχίσει, το κλαδευτήρι πήρε θαρραλέα η μάνα μου η οποία σιγά – σιγά παραμερίζει τη λύπη της και αναλαμβάνει , όσο της επιτρέπουν οι δυνάμεις της, να συνεχίσει κάποιες υποχρεώσεις απέναντι στα χωράφια, τα δέντρα και τα κλαριά. Υποχρεώσεις που δεν χωρούν αναβολή γιατί η άνοιξη που έχει αναλάβει στον ετήσιο κύκλο να προωθήσει την καρποφορία, βιάζεται να παραδώσει στο καλοκαίρι και δεν δικαιολογεί καμία καθυστέρηση, είτε αυτή πηγάζει από πόνους στο κορμί, είτε από την καρδιά γιατί αν μέναμε σε αυτά, ίσως η ζωή μας να ήταν ένας διαρκής και σκοτεινός χειμώνας… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16042015

Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ…

Ο καιρός ήταν που εμπόδισε φέτος τη φύση να ανοίξει φέτος τα πανιά της και στα βουνά και μόνο κάτι αγριοκορομηλιές εδώ κι εκεί στα παρατημένα χωράφια ήταν αυτές που με την ανθοφορία τους – σαν έρμες βαρκούλες με άσπρα πανιά στο άγριο δάσος έμοιαζαν και τούτο δεν είναι μεταφορά.

Φέτος λόγω των ειδικών συνθηκών του Πάσχα στο χωριό, είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου να παρατηρήσω πως στα χρόνια που γνωρίζω τον τόπο, το δάσος αγρίεψε και κατέλαβε σχεδόν όλα τα χωράφια που καλλιεργούνταν κάποτε και τούτες τις ημέρες ξεχώριζαν από το όργωμά τους. Στις άκρες αυτών των χωραφιών άρεσε και κι εκεί ευδοκιμούσαν οι αγριοκορομηλιές, πιθανόν επειδή αυτά τα κλαριά βρίσκονταν ένα βήμα πριν ή μετά την εξαγρίωση του είδους τους ή γιατί περίμεναν τον άνθρωπο που με τα σύνεργά του θα τις εμβολίαζε και θα τις ημέρωνε. Όχι βέβαια γιατί οι καρποί των ήμερων κορομηλιών είναι καλύτεροι από εκείνων των αγρίων αλλά επειδή δίνονταν έτσι η δυνατότητα να έχει μια μεγαλύτερη ποικιλία καρπών καθώς οι χυμοί τους μπορούσαν να γίνου δαμάσκηνα, μπαρδάκια και ένα σωρό άλλα εύγεστα δώρα του δέντρου.

Επελαύνοντος λοιπόν του δάσους και μη υπαρχούσης άμυνας ή ανάγκης πλέον από μέρους των ανθρώπων, οι αγριοκορομηλιές περιορίστηκαν και σχεδόν εγκατέλειψαν τον αγώνα να προσπαθούν με την ανθοφορία τους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων και να διατηρήσουν το επίμαχο σύνορο μεταξύ του ήμερου τόπου και του άγριου δάσους…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 13042015 

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΦΕΤΟΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ…

Αν και ολόκληρη η Μεγάλη εβδομάδα ήταν χειμωνιάτικη, η χθεσινή νύχτα της Ανάστασης ήταν γλυκιά – έως ανοιξιάτικη θα έλεγα- και τούτο βοήθησε να γίνει η Ανάσταση ως θέλει η τοπική παράδοση στο μεγάλο χοροστάσι έξω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας. 

Χάρη της ευρεσιτεχνίας με το ανάποδο πλαστικό κυπελάκι στις άσπρες λαμπάδες και βεβαίως του γεγονότος ότι δεν φυσούσε καθόλου αέρας, όλοι σχεδόν οι συγχωριανοί κατάφεραν να μεταφέρουν «άγιο φως» στο σπίτι τους αφήνοντας ως συνήθως, τον παπά, τους ψάλτες και τους λίγους πιστούς που ήθελαν να μεταλάβουν, μόνους μέχρι το τέλος της λειτουργίας στην εκκλησία. Καθώς είχα να πάω για Ανάσταση στο χωριό αρκετά χρόνια από το στασίδι μου, μέτρησα επιμελώς τις απουσίες αλλά παρατήρησα πως η κοινότητά μας έχει συνέχεια μιας και πολλοί νεότεροι συγχωριανοί μας έκαναν οικογένειες και παιδιά, των οποίων η παρουσία χθες στην εκκλησία ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή.

Και του χρόνου περισσότεροι…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 13042015

ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΠΟΥΠΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ειρηνικός, γιατί δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, ο μαξιλαροπόλεμος που έλαβε χώρα χθες το μεσημέρι στην πλατεία Κλαυθμώνος και διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της ιστοσελίδας Pillοwfighters.gr και προσέλκυσε αρκετά νέα αγόρια και κορίτσια που ήρθαν να λάβουν μέρος ακόμη και από μακρινές συνοικίες της Αθήνας και το απόλαυσαν.

Ήταν ένα παιχνίδι, ασφαλώς πρωτότυπο για την πόλη μας μιας και γίνονταν για πρώτη φορά και η ιδέα ξεσηκώθηκε από την Νέα Υόρκη όπου έχει καθιερωθεί από χρόνια τώρα η «ημέρα του μαξιλαροπόλεμου»  που στοχεύει να περάσει μηνύματα κατά της βίας εναντίον των γυναικών και το χάρηκαν όλοι, συμμετέχοντες και θεατές που ασφαλώς το θέαμα τους παρέπεμπε στα παιδικά τους χρόνια και στιγμές αταξίας στο σπίτι. 

Ενδιαφέρον είχε και η ποικιλία των μαξιλαριών που έφεραν από τα σπίτια τους, από απλά μαξιλάρια μέχρι εργόχειρα κεντημένα από γιαγιάδες είδαμε να κρατάει ένα κορίτσι ενώ δεν έλειψαν και άλλα του καναπέ και του σαλονιού επίσης. Επίσης, κάτι το οποίο μπορεί να πέρασε και απαρατήρητο ήταν το περιεχόμενο των μαξιλαριών που σκίστηκαν στη μάχη και πλημμύρισε την πλατεία. Τα περισσότερα ήταν συνθετικά ενώ δεν έλειψαν και κάποια που είχαν πούπουλα – πράγμα που φανερώνει και τις συνήθειες του ύπνου σε ορισμένα σπίτια. 

Κάτι που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι οι πάντες, συμμετέχοντες και θεατές κρατούσαν φωτογραφικές μηχανές ή κινητά τηλέφωνα και φωτογράφιζαν ασταμάτητα το γεγονός, τόσο που μπορούσε να θεωρηθεί ότι διοργανώθηκε επί τούτου ενώ οργανωμένη ήταν επίσης και φωτογράφιση και η βιντεοσκόπηση της «μάχης». Δεν ξέρω κατά πόσο αυτές οι φωτογραφίες θα αποτελέσουν μέρος της μνήμης των συμμετεχόντων νεαρών αλλά όπως και να έχει, νίκες και ήττες έστω και από πούπουλα θα έχουν καιρό να τις θυμούνται ενώ από την πλευρά τους ικανοποιημένοι φαντάζομαι θα έμειναν και οι διοργανωτές καθώς και οι χορηγοί και οι διαφημιζόμενοι μέσω αυτής της μάχης.

ΑΘΗΝΑ, 05042015