ΤΟ ΤΡΟΛΕΪ 11 ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ…

Μπροστά στο ιστορικό τρόλεϊ 11 Παγκράτι - Κολιάτσου
(Έργο της Δικαίας Δεσποτάκη στην ArteVisione -φωτογραφία Τζένη Τόλου)

Το πώς βρέθηκε στην πλάτη μου και ζεστάθηκε φέτος για τα καλά το κορμάκι μου το μπουφάν με τη σημαία της Νορβηγίας στο μανίκι, είναι μια άλλη ιστορία που την διαβάσετε στο τέλος. Σημασία έχει ότι όπου κυκλοφορώ, αρκετοί είναι που με ρωτάνε αν είμαι Νορβηγός -βοηθάει και η κοψιά μου λίγο σε αυτό- ή έχω πάει στη Νορβηγία. Τους απαντώ στεναχωρημένος αρνητικά και στα δύο ερωτήματα - αν και για το δεύτερο το σκέπτομαι να αρχίσω να λέω ψέματα αλλά φοβάμαι μη βρεθεί κάποιος που να ξέρει αυτόν τον τόπο και με ρωτήσει λεπτομέρειες και βρεθώ εκτεθειμένος.

Χθες όμως που βρέθηκα στα εγκαίνια της έκθεσης «Παγκράτι – Κολιάτσου» στο εικαστικό χώρο ArteVisione  του Νίκου Χιωτίνη (Πηλίου 5 στην πλατεία Κολιάτσου) ζήτησα να με φωτογραφίσει η φίλη Τζένη Τόλου μπροστά σε έναν ωραίο πίνακα της Δικαίας Δεσποτάκη με το ιστορικό τρόλεϊ 11, είδα κατόπιν πως η σημαία της Νορβηγίας στο μανίκι κραύγαζε σε πρώτο πλάνο, σαν την υπογραφή που συχνά βάζω στις φωτογραφίες. Έτσι ενώ άλλα είχα να πω, για την πρώτη φορά που μπήκα σε αυτό το τρόλεϊ πριν από μισό σχεδόν αιώνα, άλλα μου μπήκαν στο μυαλό και αλλού κατέληξα τούτο το πόνημα.

Γύρισα πίσω μισό αιώνα και ανασκάλεψα τα δρομολόγια της ζωής που είχα να επιλέξω και διαπίστωσα πως  όλα είχαν μέσα τη διαδρομή Παγκράτι – Κολιάτσου σαν παρονομαστή. Λέω αυτή που ξέρουν οι περισσότεροι για να καταλαβαινόμαστε, ότι θα περνούσα τη ζωή μου στην Αθήνα κι έτσι έγινε. Τα πρώτα χρόνια, τα κρίσιμα και αυτά που δεν με δέσμευε τίποτα και μπορούσα να πετάξω αλλού, έξω από την Ελλάδα και με όποιο τίμημα κανένας δεν κουβέντιαζε μια τέτοια απόδραση, ούτε και για σπουδές εκτός αν είχες υποτροφία για την ΕΣΣΔ ή άλλες ανατολικές χώρες. Οι περισσότεροι σχεδόν που μπαίναμε στη ζωή εκείνα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαμε πάρει τον… Τρίτο Δρόμο για τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα που δυστυχώς αποδείχθηκε πως δεν πήγαινε μακρύτερα από το τρόλεϊ 11 και με το ίδιο εισιτήριο γυρίζαμε, άλλος στο Παγκράτι κι άλλος στην πλατεία Κολιάτσου.

Το χειρότερο απ’ όλα ήταν όμως ότι δεν είχαμε τότε και νου για την Ευρώπη, είχαν αρχίσει να έρχονται και τα πρώτα πακέτα από τις Βρυξέλλες και που να τρέχαμε στις κρύες χώρες για δουλειά και να αφήναμε τον ήλιο και το καλοκαίρι στους τουρίστες. Αντιθέτως, τότε ακούγονταν και σφόδρα γοήτευαν τους ρομαντικούς ταξίδια σε κάτι χώρες σαν την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα και άλλους εξωτικούς προορισμούς του πλανήτη όπου όλο κάποιος σοσιαλισμός θα χτίζονταν, να πάρουμε παραδείγματα και να μορφωθούμε πολιτικά. Πολλοί πήγαιναν και μας έλεγαν σημεία και τέρατα όταν γύριζαν και κατάφερναν μάλιστα να γίνονται πιστευτοί.  Κανένας όμως δεν έμεινε εκεί, να ζήσει οικοδομώντας σοσιαλιστικούς παραδείσους. Λίγο νωρίτερα δε από εκείνα τα χρόνια, κάποιοι άλλοι έβλεπαν την Κίνα του Μάο σαν παράδεισο, ακόμα και την Αλβανία του Χότζα αλλά δεν ξεκολλούσαν από εδώ γιατί μάλλον κάτι ήξεραν…

Τι τα λέω αυτά; Κανένας τότε δεν έλεγα τότε για τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φιλανδία, μια από τις χώρες που έχουν πλημμυρίσει τώρα από τα παιδιά μας γιατί με τους δρόμους που ακολουθήσαμε, τη Βενεζουέλα μας τη φτιάξαμε. Έτσι,  με καθυστέρηση δυο γενιές βρήκαμε τον σωστό δρόμο και δεν πειράζει που εμείς συνεχίζουμε το ίδιο δρομολόγιο «Παγκράτι – Πατήσια» ευτυχώς με καινούργια τρόλεϊ και λέμε σε καμιά μάζωξη (όσοι έχουμε αυτό το κουράγιο και δεν έχουμε κάνει πραγματικά και μεταφορικά μπλοκ στους άλλους) να έχουμε αναμνήσεις από την οικοδόμηση των σοσιαλιστικών παραδείσων…

ΥΓ. Μια και ξεκίνησα με το μπουφάν που έχει τη σημαία της Νορβηγίας, θα το πω. Είναι δώρο από μια καλή φίλη που έχει ζήσει πολλούς χειμώνες στη Σουηδία και με άκουγε πως ήθελα να πάω εκεί να δουλέψω στην υλοτομία, στα δάση του απώτατου βορά, έλεγα και το λέω ακόμη. Έτσι έκανα προπόνηση με αυτό τον περσινό βαρύ χειμώνα στο χωριό και είδα πως αντέχω, τόσο που μπορώ να ζητήσω δουλειά ακόμη και στα πετρέλαια της Βόρειας Θάλασσας που έχει ακόμη περισσότερο κρύο ή στο ψάρεμα μπακαλιάρου. Ήταν το καλύτερο δώρο, καλύτερο και από το εισιτήριο να φτάσω ως εκεί και το έχω πρόχειρο στην κρεμάστρα σαν έρθει εκείνη η ώρα με καθυστέρηση, σαράντα χρόνων…

ΑΘΗΝΑ, 28922018

ΜΙΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΤΟ ΤΡΟΛΕΪ 11

«Παγκράτι - Κολιάτσου» ο τίτλος της έκθεσης και το ίδιο είναι αν βάλουμε ανάποδα τα ονόματα, όπως  «Κολιάτσου – Παγkράτι» γιατί από εκεί ξεκίνησε χθες με τα εγκαίνιά της και η λειτουργία του νέου χώρου τέχνης Arte Visione (Πηλίου 5 – δίπλα στην πλατεία Κολιάτσου) και για εμάς που κατοικούμε στην…  Δύση της αθηναϊκής μητρόπολης αποτελεί ένα ιδιαίτερο γεγονός και το οποίο συνδέεται με την γραμμή του τρόλεϊ αριθμός  11!

Ο νέος εκθεσιακός χώρος με το όνομα ArteVisione, λέει η επιμελήτρια της έκθεσης Ίρις Κρητικού,  δημιουργήθηκε από τον βιολόγο και εικαστικό Νίκο Χιωτίνη. Ανακαινισμένος εκ βάθρων και επωφελούμενος από την εμφανή δυναμική του βιομηχανικού παρελθόντος του, φιλοδοξεί να φιλοξενεί ατομικές και ομαδικές εκθέσεις αλλά επίσης διαλέξεις, εργαστήρια, θεατρικά αναλόγια και άλλες εκδηλώσεις πολιτισμού. Ο νέος χώρος τέχνης που βρίσκεται στην οδό Πηλίου 5, στην πλατεία Κολιάτσου και ελπίζει να αποτελέσει σύντομα έναν φωτεινό πόλο έλξης τόσο για τους επισκέπτες από όλη την Αθήνα όσο και για τους κατοίκους της περιοχής που τον έχουν ήδη υποδεχθεί με χαρά από τις πρώτες ημέρες της πειραματικής λειτουργίας του. 

Η Ίρις Κρητικού και ο Νίκος Χιωτίνης μιλούν για την έκθεση.

Ο συμβολικός τίτλος της πρώτης έκθεσης που φιλοξενείται στην ArteVisione, υποδεικνύει την αφετηρία μιας νέας κυριολεκτικής και μεταφορικής διαδρομής που προτείνει στον επισκέπτη να επισκεφτεί την περιοχή και να ανακαλύψει τον χώρο. Η Γραμμή του κλασικού κίτρινου αθηναικού τρόλεϊ με τον αριθμό 11 και την επίσης κλασική αθηναϊκή διαδρομή «Παγκράτι – Κολιάτσου», περνώντας μέσα από την καρδιά της Αθήνας οδηγεί εδώ όπου ξεκινά και η δική μας εικαστική αφήγηση. 

Ματιές σε κτήρια αλλά και ματιές σε ανθρώπους και συναισθήματα, που θυμίζουν τα ασπρόμαυρα καρά και τα σελιλόιντ του Φίνου, λεπτομέρειες αθέατες, αθηναϊκά καφέ, καταστήματα, θέατρα και κινηματογράφοι όπως το Παλλάς ή το Ράδιο σίτυ, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Καλλιμάρμαρο, ο Εθνικός Κήπος και το Πεδίο του Άρεως, η Πλατεία Βικτωρίας και η θέα της Ακρόπολης από την οδό Πατησίων, η Βασιλίσσης Σοφίας και το Σύνταγμα, η οδός Πανεπιστημίου και η τριλογία αλλά οι αστικές μνήμες της Πατησίων και της Κυψέλης, η πύλη της ΑΣΟΕ και η οδός Μαυροματέων, η στάση Αγγελοπούλου ή η στάση Κεφαλληνίας, η δροσερή αυλή ενός ταβερνείου ή το παγωτατζίδικο «Χαρά», η οδός Μυθήμνης, το Αγκάθι, τα εργαστήρια των ζωγράφων και το παλιό φροντιστήριο του Στέφου, η κοίτη της Φωκίωνος Νέγρη και το Άσυλο Ανιάτων, ένα περαστικό ταξί ή το εσωτερικό ενός συνεργείου, το ηλιοβασίλεμμα και η νύχτα στην πόλη μετά τη βροχή, και δεκάδες ακόμη προσωπικές σημειώσεις μιας θραυσματικής μητρόπολης που εξακολουθεί να ψάχνει την ταυτότητά της, αποτελούν τις θεματικές της έκθεσης που τιμούν με τη συμμετοχή τους 36 σημαντικοί εικαστικοί. 

Στην έκθεση, συμμετέχουν οι εικαστικοί: Νεκτάριος Αποσπόρης, Ανδρέας Γεωργιάδης, Δικαία Δεσποτάκη, Φραγκίσκος Δουκάκης, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Αλεξία Ευσταθοπούλου, Νίκος Καλαφάτης, Μηνάς Καμπιτάκης, Διονύσης Καμπόλης, Εβίτα Κανέλλου, Νίκος Καρόκης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Νικόλας Κληρονόμος, Νίκος Κρανάκης, Βασίλης Λιαούρης, Αγγελική Λόη, Ειρήνη Ματσούκη, Στέλλα Μελετοπούλου, Τάσος Μισούρας, Γιάννης Μπεκιάρης, Άννα Μπίλη, Γεωργία Μπλιάτσου, Νίκος Νέσκες, Γεύσω Παπαδάκη, Άντζελα Πετροχείλου, Νίκη Πρόκου, Γιώργος Σαλταφέρος, Μίλτος Σκούρας, Μαρίνα Στελλάτου, Βάσω Τρίγκα, Κατερίνα Τσεμπελή, Αθηνά Χατζή, Νίκος Χιωτίνης, Νίκος Χριστοφοράκης, Αριστείδης Χρυσανθόπουλος.

Arte Visione: Πηλίου 5 - πλατεία Κολιάτσου. Τηλ: 6945 951345. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή: 16.00 - 21.00, Σάββατο: 11.00 - 16.00 ή κατόπιν ραντεβού.

ΑΘΗΝΑ, 28022018

ΦΛΟΓΑ ΑΠΟ ΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ

Η υγρασία που κατέβαινε από τις σκάλες με τα βρεγμένα παπούτσια και τις γαλότσες είχε πήξει περισσότερο το κίτρινο φως ομίχλης  που συνηθίζουν  εκεί, βάθυνε ακόμη πιο πολύ τα έγκατα της πλατείας και όλοι οι επιβάτες που στεκόμασταν στην αποβάθρα μυρίζαμε βρεγμένα ρούχα, πολυκαιρισμένα ή αγορασμένα από μαγαζιά που πουλάνε δεύτερο χέρι.

Ο χάρτης στην απέναντι αποβάθρα τυφλός από την αντανάκλαση δεν μαρτυρούσε σε ποιο τοίχο  περιμένει η κρεμάστρα για το ψιλό αδιάβροχο, που και ο ντενεκές για να σουρώσει η ομπρέλα που είχε τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ο επόμενος συρμός πέρασε γρήγορα και έσβησε την γαλάζια, σαν από φωτιστικό πετρέλαιο,  εικόνα μιας μουσκένης ημέρας.

[I klik Athens], 2602018

ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το είδα χθες στο Μοναστηράκι, σε ένα πάγκο από τους ευκαιριακούς παλαιοπώλες μαζί με διάφορα άλλα αντικείμενα, το παλιό τσίγκινο κουτί μιας ολλανδικής εταιρείας που εμπορεύονταν είδη ζαχαροπλαστικής να είχε στις πλευρές του σταμπωμένα τέσσερα πρόσωπα που απ’ ότι διάβασα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οι αποφάσεις τους καθόρισαν την εποχή που ακολούθησε.

Επρόκειτο για τον 28^ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Γούντροου Γουίλσον, τον άγγλο Πρωθυπουργό Λουντ Τζορτζ, τον στρατάρχη της Γαλλίας Φερδινάδο Φος  και τον βασιλιά Αλβέρτο 2^ο. Οι δυο πρώτοι μαζί με το Γάλλο πρωθυπουργό Ζορζ Κλεμανσό υπέγραψαν τη συνθήκη των Βερσαλλιών, ο Φος υπήρξε ο στρατάρχης των Συμμάχων ενώ για τον βασιλιά, συμπαθάτε με που δεν κατάφερα να βρω πολλά στοιχεία.

Η συνθήκη των Βερσαλλιών (1919) είναι η Συνθήκη ειρήνης που τερμάτισε επίσημα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ (γαλλ. Entente) και την Γερμανική Αυτοκρατορία. Μετά από έξι μήνες διαπραγματεύσεων, που έλαβαν χώρα στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, η συνθήκη υπεγράφη ως συνέχεια της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου 1918 του δάσους της Κομπιένης. Παρότι υπήρχαν πολλές διατάξεις στη Συνθήκη, μία από τις πιο σημαντικές όριζε ότι η Γερμανία αποδεχόταν την πλήρη ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και, σύμφωνα με τα άρθρα 231-248, αποδεχόταν να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις σε διάφορες χώρες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολλά αν αναλογιστούμε την πορεία που έκανε αυτό το κουτί, από το ολλανδικό εργοστάσιο σε διάφορα σπίτια και κουζίνες ενενήντα τόσα χρόνια μέχρι τον πάγκο στο Μοναστηράκι για να πωλείται ως συλλεκτικό αντικείμενο. Σε όλο αυτό τον καιρό πρέπει να κατασκευάστηκαν δισεκατομμύρια κουτιά για διάφορα προϊόντα, αλλά αυτό που μετέφερε  ένα αισιόδοξο μήνυμα για τους νικητές των Γερμανών και οπωσδήποτε ένα γλυκό περιεχόμενο για κάθε πικραμένο ίσως, κατάφερε και επέζησε να το μεταφέρει ακόμη και να ζητάει γι’ αυτό ο παλαιοπώλης 50 ευρώ!!!

ΑΘΗΝΑ, 26022012

Η ΧΕΙΡΑΨΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΝΕΦΟΥ ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΑΤΑΧΕΙΜΩΝΟ

Ατενίζοντας μια μουντή μέρα καταχείμωνο -την επαύριο μιας χιονόπτωσης στο Ορεινό Θέρμο- από το Θέση Θέας Γιδομανδρίτη στα Αμπέλια Κοκκινόβρυσης του Ορεινού Θέρμου προς το βάθος του ορίζοντα, όπου αρχίζουν να υποχωρούν σταδιακά από τα δυτικά προς τα ανατολικά τα σύννεφα πάνω από τη θάλασσα της Κάτω Βασιλικής στον Πατραϊκό Κόλπο αφήνοντας χώρο στο φως του ήλιου που βάφει πορτοκαλί τον ουρανό στο σημείο αυτό και μαβιά πιο κει τα βαριά μολυβένια σύννεφα, ενώ πιο δεξιά διακρίνεται το σύννεφο να έχει δώσει το χέρι του στην κορυφή της Βαράσοβας αποχαιρετώντας το βουνό, καθώς σε λίγο πρόκειται να αποχωρήσει από την περιοχή, και ευχαριστώντας το για τη συντροφιά που του πρόσφερε τις λίγες μέρες της χιονόπτωσης που ήταν θρονιασμένο πάνω του, ενώ το βουνό φαίνεται ν' ανταποδίδει τη φιλοφρόνηση μην αφήνοντας το χέρι του σύννεφου!
Μία από τις χειραψίες επουράνιων και επίγειων φυσικών στοιχείων!!!

ΘΕΡΜΟ, 26022018

H ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΕΦ

Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας, ο κορυφαίος φορέας της Ηπειρώτικης Αποδημίας στον κόσμο, μας προσκαλεί στη μεγαλύτερη ετήσια εκδήλωσή της, την «Πίτα του Ηπειρώτη 2018» σήμερα  Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018, στις 10.00' π.μ., στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Φάληρο. 

Η «Πίτα του Ηπειρώτη», είναι το μεγαλύτερο Ηπειρώτικο αντάμωμα στην Ελλάδα, η κορυφαία συνάντηση Αποδήμων κάθε χρόνο στην Αθήνα. Με τη συμμετοχή για φέτος, εκατόν δέκα και πλέον χορευτικών ομίλων, που είναι και ο μεγαλύτερος αριθμός, στην 30χρονη παρουσία της εκδήλωσης στο ΣΕΦ, με πάνω από 3.000 χορευτές, πλήθους Ηπειρωτών μουσικών και κομπανιών, της Χορωδίας της Παραδοσιακής Μουσικής της ΠΣΕ και του Πολυφωνικού Εργαστηρίου της, η εκδήλωση αποτελεί ένα πλουσιότατο γιορταστικό πολυθέαμα, μοναδικό στην εποχή μας. 

Οι Ηπειρώτες τολμούν και μπορούν να πέμπουν εγερτήρια μηνύματα και τεκμήρια συλλογικής έκφρασης, δημιουργίας και αγώνα, τόσο σημαντικά και απαραίτητα στους δύσκολους καιρούς μας. Οι απόδημοι Ηπειρώτες είναι μαθημένοι, γενιές τώρα, στο να κάνουν την αγωνία αγώνα κι αλληλεγγύη, το χώρια όλοι μαζί, τη φτώχια προκοπή. Σήμερα που όλα αυτά τα χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερο, η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος αφιερώνει την «Πίτα του Ηπειρώτη» σε ένα τομέα ανάπτυξης, που η Ήπειρος υστερεί και τώρα κάνει τα πρώτα ουσιαστικά της βήματα, τον Τουρισμό σε συνάρτηση με την Ηπειρώτικη παράδοση.

Μια άγρα από τα σημαντικότερα Ηπειρώτικα τραγούδια, συνθέτουν το πλουσιότατο μουσικοχορευτικό πρόγραμμα της “Πίτας του Ηπειρώτη”.
Με σολίστ τον Πέτρο-Λούκα Χαλκιά, οι κορυφαίοι Ηπειρώτες κλαρινίστες, Σταύρος Καψάλης, Ναπολέων Δάμος, Γιώργος Κοτσίνης, Θοδωρής Γεωργόπουλος, Τάσος Μαγκλάρας, Δόκιμος Χαραλάμπους, Λευτέρης Γκιώκας, Γιώργος Δάμος, αλλά και νέοι
Πετράκης Χαλκιάς, Κωνσταντίνος Λιόντος και Αντώνης Κακούρης και οι Ηπειρώτικες κομπανίες των, Ναπολέοντα Δάμου, Θοδωρή Γεωργόπουλου, Τάσου Μαγκλάρα και
Λευτέρη Γκιώκα, θα συνοδεύσουν τους τραγουδιστές, Σάββα Σιάτρα, Κώστα Μήτση,
Κώστα Λεοντίδη, Νίκο Δάσκαλο, Δημήτρη Καλογήρου, Θωμά Κυρίτση, Δημήτρη Τζουμερκιώτη, Νίκο Καλαμίδα, Μιχάλη Ζάμπα, Χρήστο Πότση, Λευτέρη Κωνσταντίνου,
Ανδρέα Μετσοβίτη, Δημήτρη Αχνούλα, Δάφνη Νικολάου, Ελένη Δήμου και Αδελφούς Κόντη.

Η Χορωδία Παραδοσιακής Μουσικής και το Εργαστήρι Ηπειρώτικου Πολυφωνικού Τραγουδιού της Π.Σ.Ε.,συμμετέχουν στο μουσικό πρόγραμμα που, διανθισμένο από ιστορικό και λαογραφικό αναλόγιο, του Ηπειρώτη λαογράφου και συγγραφέα Χρήστου Τούμπουρου. Παρουσιάζουν: σε σκηνοθεσία του Ηπειρώτη Νίκου Γκεσούλη οι Ηπειρώτες ηθοποιοί, Νίκος Βερλέκης και Γεωργία Ζώη, συνοδευόμενοι από τη Μαρίκα Γκόνη και

Αλέξανδρο Σπύρου, στην εκφώνηση των χορευτικών τμημάτων και των χοροδιδασκάλων.
Ξεχωριστή στιγμή κι αλλιώτικη νότα αποτελούν οι “Ηπειρώτικες Γέφυρες στην Ελλάδα και τον κόσμο”, που εδώ και 8 χρόνια ενσωματώθηκαν στην ¨Πίτα του Ηπειρώτη", αναδεικνύοντας τους ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με άλλες περιφέρειες και αποδήμους.

Φέτος οι Ηπειρώτες, καλωσορίζουν τους Ρουμελιώτες και τους Στερεοελλαδίτικους αποδημικούς Συλλόγους της Αττικής, που με πάνω από τριακόσιους χορευτές και με συντονιστή τον χοροδιδάσκαλο της Ένωσης Ηπειρωτών Ιλίου Βασίλη Τσούνη, θα ξεσηκώσουν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τους γεμάτους παλμό και ένταση Ρουμελιώτικους χορούς.

Η «Πίτα του Ηπειρώτη» αποτελεί μια τρίωρη πανδαισία της πλούσιας μουσικοχορευτικής παράδοσης της Ηπείρου και όχι μόνο, συνιστώντας μια εξαιρετική πολιτιστική πρόταση.
Μέσα σε συνθήκες κρίσης, η Π.Σ.Ε. φιλοδοξεί φέτος να συσπειρώσει ακόμα περισσότερους Ηπειρώτες, φίλους της Ηπείρου και του Λαϊκού Πολιτισμού, στη μεγαλύτερη γιορταστική σύναξη αλληλεγγύης και ψυχαγωγίας των τελευταίων χρόνων. 

Η ελεύθερη είσοδος στην εκδήλωση, με την αξιέπαινη εθελοντική προσφορά των συμμετεχόντων και εθελοντών και την οικονομική χορηγία, των,
Ζαππείου Μεγάρου, εταιρείας τηλεφωνίας Vodafone, ΑNGELOS OPTICS, Έξαρχος Άρτος-Γλυκά-Καφές, ΟΛΥΡΑ άρτος και γλυκίσματα, Τογρίδης Εταιρεία Κοινωνικής Εξυπηρέτησης,ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ Γεωργίου Ζώη, ΔΩΔΩΝΗ Τυρόπιτες, Φούρνος Ηπειρώτικο, ΖΑΓΟΡΙ Φυσικό μεταλλικό νερό, Φανοποϊα ZHKOS TEAM, Βίκος Φυσικό μεταλλικό νερό, Φούρνοι ΖΙΑΚΑΣ, Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ και το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου ''Γινάτι. Ο σοφός της λίμνης'', Συντεχνία Αρτοποιών Αθηνών-Προαστίων-Περιχώρων, Λέσχη Αρχιμαγείρων Ελλάδος και με χορηγούς επικοινωνίας την τηλεόραση της ΕΡΤ, ΕΡΑ σπορ 101.8 fm, η Φωνή της Ελλάδας, αποτελούν το καλύτερο ανοιχτό κάλεσμα για όλους.

Την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, η θέση όλων είναι στην “Πίτα του Ηπειρώτη”. Στην εκδήλωση συμμετέχει το σύνολο των φορέων της Ηπειρώτικης Αποδημίας της Αττικής και παρευρίσκονται εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, αλλά και αποδημικών ηπειρώτικων οργανώσεων του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εκεί, στην κορύφωση της γιορτής, οι θεατές γίνονται πρωταγωνιστές, χορεύοντας στον ίδιο, μεγάλο κύκλο των Ηπειρώτικων χορών που, όπως και η εποχή μας, μας θέλουν όλους μαζί.

Βραβεύσεις: Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος βραβεύει και τιμά την Πανεπιστημιακό Ελένη Κουρμαντζή, για τη συμβολή της στην έρευνα, συγγραφή και διδασκαλία της Ηπειρωτικής Λογιοσύνης, την ανάδειξη των Μαρτυρικών χωριών της Ηπείρου, και τη μελέτη Θεμάτων του ελληνικού Εβραϊσμού. Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος βραβεύει και τιμά το Φώτη Ραπακούση, ιδρυτή και Δ/ντή του ''Μουσείο Αλή Πασά και Επαναστατικής περιόδου'', για την εν γένει του προσφορά και ειδικά για τη περισυλλογή, διάσωση και επαναπατρισμό κειμηλίων.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες από την "Πίτα του Ηπειρώτη" το 2012.

ΑΘΗΝΑ, 24022018

ΕΝΑΣ «ΣΤΑΘΜΟΣ» ΣΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΑΣ

Τελικά δεν είδα πουθενά κανένα ξεχωριστό μπλοκ με φίλες - φίλους από το Facebook στη σημερινή απεργιακή συγκέντρωση  της 24 Φεβρουαρίου 2010 και την πορεία που ακολούθησε. Φαίνεται πως θα τους βάραιναν τα laptop ή μάλλον η «δουλειά» από το σπίτι είναι πιο αποτελεσματική και σαφώς πιο ξεκούραστη από το να τρέχεις τώρα στους δρόμους και να φωνάζεις, χώρια που έβρεξε και πάλι πέτρες και καπνογόνα. 

Είχα όμως μια πολύ ευχάριστη συνάντηση με τον φίλο από τη ζωή και στο Facebook Κώστα Ζυρίνη και την Ισαβέλλα Μπερτράν, με τους οποίους μας συνδέει η κοινή τέχνη του ταξιδιού – αυτοί στις εσχατιές του πλανήτη κι εγώ στις άκρες της Ελλάδας. Η στιγμή βεβαίως δεν μας επέτρεψε να πούμε και πολλά αλλά κανονίσαμε να βάλουμε μπροστά να ένα ταξίδι μαζί κάπου μακριά στον κόσμο ή κοντά στην Ελλάδα. Για την ιστορική αυτή συνάντηση δημοσιεύουμε και την φωτογραφία που μας τράβηξε η Ισαβέλλα μπροστά από το Μουσείο. 

Περισσότερα για την πορεία και τα όσα ακολούθησαν δεν έχω να σας γράψω αυτή τη στιγμή γιατί βρήκα τον φίλο και συνοδοιπόρο από τα βουνά Πάνο Νιαβή και πήγαμε για καφέ και γενική κουβέντα. Για την ενημέρωσή σας φαντάζομαι θα φροντίσουν πολλοί άλλοι φίλοι που βάδισαν και γι’ αυτό το λόγο ως τη Βουλή και έζησαν τα σημερινά γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας… 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μεταφέρω αυτούσια την ανάρτηση εκείνης της ημέρας χωρίς σχόλια για να δούμε και πως γράφαμε πριν από οχτώ χρόνια μια εποχή που δεν είχε κλιμακωθεί ο «αντιμνημονιακός» αγώνας και φυσικά δεν είχαν πλημμυρίσει το διαδίκτυο τα τρολς.

ΑΘΗΝΑ, 24022018

Η ΛΙΜΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΣΗΜΕΡΑ…

Πυκνά σύννεφα που εγκυμονούν χιόνια και παγετούς στις κορυφές και ομίχλες που κρύβουν τη λίμνη Πλαστήρα . Τίποτα δεν φαίνονταν από το αγνάντεμα του Νεοχωρίου σε όλη την έκταση της λίμνης, τίποτα δεν ακούγονταν από τη μεριά των Αγράφων. Σα να είχε γυρίσει ο χρόνος στη στιγμή που θα άνοιγαν για πρώτη φορά τα παραπετάσματα των ουρανών και θα φανερώνονταν η πλάση…

Ήταν πριν από οκτώ χρόνια που βρέθηκα τέτοιες ημέρες στη Λίμνη Πλαστήρα και το θέαμα ήταν εκπληκτικό καθώς πάνω απ’ όλη την έκτασή της είχε κάτσει ένα πυκνό σώμα ομίχλης που δεν άφηνε το μάτι να τη διακρίνει. Μόνο όποιος την ήξερε θα καταλάβαινε που βρίσκονταν και όποιος πάλι και μόνο αν ήταν κάποιας ηλικίας, θα θυμόνταν πως κάτω και από το παχύ στρώμα του νερού που έχει εγκιβωτιστεί στον Άνω Μέγδοβα είναι ένας άλλος κόσμος, το πνιγμένο οροπέδιο της Νευρόπολης. Αυτός θα μπορούσε να ξεχάσει πως στα πόδια του Νεοχωρίου υπάρχει μια λίμνη και να ξεκινήσει να πάρει τον παλιό χωματόδρομο που οδηγούσε κάποτε σε ποτιστικά χωράφια, μαντριά και εξοχές που σιγά – σιγά σβήνουν από τη μνήμη καθώς ο βυθός δεν χαρίζεται σε τίποτα και όλα τα ισοπεδώνει.

Η ομίχλη έκατσε μια μέρα πάνω από τη λίμνη, διαλύθηκε τη νύχτα και σαν θαύμα το πρωί φανερώθηκαν κατάλευκες οι κορυφές των Αγράφων να την κοιτάνε από ψηλά λάμποντας στον ήλιο. Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο αλλά όταν συμβαίνει είναι πάντα ξεχωριστό, ιδιαίτερα το χειμώνα και δίνει μια άλλη όψη της λίμνης που αρέσει σε όσους ζουν και απολαμβάνουν με τα μάτια της ψυχής τους τον Τόπο και το σκηνικό ταιριάζει για λογής αναπολήσεις του μύθου και της Ιστορίας. 

ΑΘΗΝΑ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 

ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;

Δεν το περίμενα ομολογώ, περπατώντας, σαν σήμερα το πρωί  πριν από πέντε χρόνια στη Ζωοδόχου Πηγής, στη γωνία με την Ισαύρων, όπου το πάλαι ποτέ ένδοξο «μπαράκι του Βασίλη» και το «Μακόντο» πολύ παλαιότερα, ένα χώρο που στο εσωτερικό του συνέβησαν ορισμένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, να δω κάτι πεταμένες αφίσες Μαοϊκών οι οποίες πιθανόν βρέθηκαν στο πεζοδρόμιο επειδή καθαρίστηκε κάποιο ξεχασμένο διαμέρισμα όπου από τους τοίχους ενέπνεαν την επανάσταση. 

Δεν είχα χρόνο να μάθω περισσότερα τότε, έστησα κάνα δυο αφίσες και τις φωτογράφισα στον τοίχο να θυμάμαι που τις βρήκα και τύλιξα τις υπόλοιπες με τον «μεγάλο τιμονιέρη» και άλλα επαναστατικά θέματα, σα θησαυρό των θολών εφηβικών χρόνων που ορισμένοι μάλιστα πιστεύαμε ως ιδανικό και το καθεστώς του Αλβανού γείτονα συντρόφου Εμβέρ Χόντζα και από τότε με ακολουθούσαν στις μετακομίσεις σε διάφορα σπίτια στην Αθήνα.  

Σήμερα που μου το θύμισε το Facebook τις κατέβασα από το πατάρι και ειλικρινά, οι εμπειρίες που  στα χρόνια της πρώτης φοράς Αριστερά – ΑΝΕΛ διακυβέρνησης, ομολογώ δεν είναι πια στο κλίμα της επανάστασης με οδηγούν σε άλλες σκέψεις. Φυσικά, για κανένα λόγο δεν πρόκειται να τις κρεμάσω σε κάποιο τοίχο μου γιατί αυτά τα κάνουν μόνο κάποιοι «αριστεροί» και μάλιστα σε μεγάλα και ευρύχωρα γραφεία...

ΑΘΗΝΑ, 23022018

ΟΙ ΚΡΑΝΙΕΣ ΑΝΘΙΣΑΝ ΚΙ ΕΦΕΤΟΣ

Είναι το κλαρί της εξοχής εκείνο που μαζί με τις φουντουκιές τολμούν να ανθίσουν μέσα στο καταχείμωνο αψηφώντας τις βροχές και τον πάγο και δίνουν με το σεμνό κίτρινο χρώμα των λουλουδιών τους μια ιδέα μελαγχολίας στα σύδεντρα ανάμεσα στα παρατημένα χωράφια. Φέτος που η πλάση δεν γνώρισε αληθινό χειμώνα αλλά μια περίοδο που θύμιζε παραστρατημένο φθινόπωρο με υψηλές θερμοκρασίες και ξηρασία, στο ύπαιθρο όλα μοιάζουν διστακτικά και δεν εκδηλώνονται καθώς όπως λένε οι παλιοί, τον τελευταίο λόγο στην εποχή τον έχει ο απρόοπτος Μάρτης. Οι κρανιές όμως, καθότι και κλαρί που αγαπά να φυτρώνει μέσα στα χωριά, το τολμούν και ανάλογα τώρα με την εξέλιξη της ανθοφορίας τους θα προσφέρουν λίγο ή πολύ καρπό για να έχουν να πορεύονται τα πουλιά και οι άνθρωποι να φτιάχνουν με αυτούς ωραία λικέρ καθώς και με κάποια εύρωστα και δυνατά κλαριά τους και τις περίφημες κρανίσιες γκλίτσες.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 20022018

Ο ΑΚΤΗΜΩΝ ΕΦΤΑΣΕ ΤΙΣ 1.5 ΕΚΑΤ. ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Σαν σήμερα, πριν από πέντε χρόνια, πήγα με τον καλό φίλο Αντώνη Παπαδάκο από την Καρδίτσα στα Γρεβενά, έναν τόπο που ελάχιστα γνωρίζω. Τελειώσαμε γρήγορα ότι είχαμε να κάνουμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής πηγαίνοντας σιγά - σιγά για να δούμε τον τόπο. Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση τότε, ήταν τα χωράφια με φρέσκο σιτάρι που απλώνονταν σε όλο το υψίπεδο και η διαφορά που δημιουργούσαν στο τοπίο κομμάτια γης που είχαν μείνει ακαλλιέργητα, τυλιγμένα μέσα στη θλίψη.

Το θυμήθηκα σήμερα, που είδα πως οι προβολές στο blog του Ακτήμονα ξεπέρασαν το ενάμιση εκατομμύριο και τούτο με κάνει σίγουρα χαρούμενο γιατί από τα δικά σας «κλικ» αισθάνομαι πως ένα είδος δημοσιογραφίας που μετά από τις εφημερίδες επιμένω να καλλιεργώ ακόμη από αυτό το μέσο έχει ακόμη πέραση και τα δημοσιεύματά του, (2.440) μέσα σε 8 χρόνια είναι ένας όγκος δουλειάς που τώρα αρχίζω να αποτιμώ και να δω τι θα την κάνω. Σκέφτομαι, μιας και είμαι ακόμη του χαρτιού και του τυπογραφείου και μάλλον δεν έχω και πολύ χρόνο μπροστά μου να αλλάξω, να διαλέξω κάποια απ’ αυτά και να τα κάνω μικρούς θεματικούς τόμους για τα διαβάζουμε με τον παραδοσιακό τρόπο.

Όπως με γοητεύουν τα οργωμένα χωράφια και με στεναχωρούν τα ακαλλιέργητα, σαν αυτά των Γρεβενών που προανέφερα, σκέφτομαι το ίδιο και για τα λευκά χαρτιά που παραμένουν ατύπωτα, όχι βεβαίως μόνο για τα δικά μου πονήματα αλλά και πολλών φίλων. Η ιδέα μάλιστα πως κάποια απ’ αυτά (δεν έχει σημασία ποια και τι) δεν θα αξιωθούν ποτέ να ξεφύγουν από την ψηφιακή μορφή τους και δεν θα διαβαστούν με την ευχέρεια που έχει ο αναγνώστης να κάνει σημειώσεις πάνω στη σελίδα και να υπογραμμίζει τις αράδες ή να τις δει κιτρινισμένες, ειλικρινά με απελπίζει.

Έτσι σκέφτομαι λοιπόν και προχωράμε με τον Ακτήμονα να κάνουμε τον επόμενο καιρό αυτές τις μικρές εκδόσεις αλλά παράλληλα να συνεχίσουμε να γράφουμε για πράγματα που μας αρέσουν και να βλέπουμε από τα «κλικ» σας πως μας διαβάζετε ακόμη. Είναι η μόνη μας αμοιβή γι' αυτή τη δημοσιογραφία και σας ευχαριστούμε πολύ!

ΑΘΗΝΑ, 20022018