ΔΥΟ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΙΩΝΙΟΥ

Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι δίδυμα,  τα δυο νεοκλασικά σπίτια στην οδό Παιωνίου, στην πλατεία Βικτωρίας, κάτω από την Αχαρνών που είναι στριμωγμένα ανάμεσα στις μεγάλες πολυκατοικίες. Μπορεί να χτίστηκαν παράλληλα το ένα με το άλλο από το ίδιο συνεργείο και την επίβλεψη ενός αρχιτέκτονα ή πρωτομάστορα ή μπορεί να χτίστηκε πρώτα το ένα και μετά ο νοικοκύρης του άλλου να ζήτησε να ακολουθήσουν τον ρυθμό του διπλανού για να ομορφύνει διπλά ο δρόμος και σε αυτή τη γειτονιά της πόλης.

Το βέβαιο πάντως και ανεξάρτητα ποιο χτίστηκε πρώτο είναι ότι οι τεχνίτες ακολούθησαν το ρυθμό αλλά δεν έχτισαν ένα πανομοιότυπο και κατάφεραν με τα ίδια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα νεοκλασικά κτίρια να δημιουργήσουν ένα εντελώς διαφορετικό σπίτι. Αυτό την ωραία πρακτική πήγαν να ακολουθήσουν αργότερα, από τη δεκαετία του ‘50 όσοι έχτισαν πολυκατοικίες και στην αρχή τα κατάφεραν αλλά μπροστά στη ζήτηση και την ευκολία που παρείχαν τα νέα υλικά γρήγορα την παράτησαν και γέμισαν την πόλη και κτίρια που μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους και ισοπέδωσαν κάθε αισθητική.

Στον ίδιο δρόμο σίγουρα υπήρχαν και άλλα νεοκλασικά κτίρια πρέπει να ήταν μια όμορφη  γειτονιά αλλά δεν νομίζω πως ζουν και πολλοί εκεί που να την θυμούνται πως ήταν. Αυτά ισοπεδώθηκαν για να γίνουν οι πολυκατοικίες που βλέπουμε σήμερα να παρακμάζουν σε μια γειτονιά που κοντεύει να θυμίζει προάστιο μιας πόλης κομμουνιστικής χώρας. Και θα ήταν αν δεν υπήρχαν αυτά τα δυο σπίτια καθώς και μερικά άλλα που ρημάζουν στην ίδια περιοχή και θυμίζουν στους κατοίκους, στους περαστικούς αλλά και στους μετανάστες ότι βρίσκονται στην Αθήνα και όχι κάπου στην Αφρική ή την Ασία.

Τα δυο σπίτια στην Παιωνίου όμως δεν είχαν την ίδια τύχη. Το ένα οι κληρονόμοι του ή κάποιος άλλος που ενδεχομένως έγινε κύριός του, το φρόντισαν πριν αυτό αρχίσει να γερνάει να το περιποιηθούν, να το ομορφύνουν και τα ανοιχτά παράθυρά του και το φροντισμένο μπαλκόνι, φανερώνουν ότι κατοικείται. Το άλλο όμως ποιος ξέρει σε τι μπερδέματα κληρονομικά βρέθηκαν οι κληρονόμοι και το άφησαν στην τύχη του να ρημάξει και μια μέρα να γίνει, όπως το άλλο πριν από λίγες μέρες στον Κεραμεικό, ερείπιο.

Το γεγονός δεν περνά απαρατήρητο και όποιος βρεθεί στη γειτονιά μπορεί να δει το παράπονο που δημιουργεί η φθορά στην πρόσοψη του παρατημένου σπιτιού αλλά και την αγωνία του φροντισμένου μη και χάσει, από μια έντονη βροχόπτωση για παράδειγμα την συντροφιά του και βρεθεί μια μέρα δίπλα του ένα οικόπεδο γεμάτο σκουπίδια ή στην καλύτερη περίπτωση χώρος παρκαρίσματος αυτοκινήτων. Μια τέτοια περίπτωση ασφαλώς και θα είναι μια απώλεια για την γειτονιά αλλά περισσότερο θα κοστίσει στο διπλανό σπίτι που θα χάσει την συντροφιά που είχε εδώ και έναν αιώνα και θα κλονιστεί…

ΑΘΗΝΑ, 28012019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 28012018.

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΜΕ ΕΔΕΣΜΑΤΑ «ΠΡΟΔΟΡΠΙΟΝ»

Αντωνάκης και Βασίλης, έτοιμοι να μας περιποιηθούν

Όσοι κινούμαστε στο κέντρο της πόλης, προς Ακαδημίας μεριά και Ιπποκράτους και πίσω από την Τριλογία γνωρίζουμε πως τα καλύτερα σουβλάκια τα διαθέτει το κατάστημα «Προδόρπιον» (Ακαδημίας και Ασκληπιού 2) και κατά συνέπεια το προτιμούμε και ορισμένοι είμαστε πελάτες του από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του. Επόμενο λοιπόν είναι να γνωριζόμαστε και με όλο το προσωπικό στο οποίο φυσικά ξεχωρίζει ο αεικίνητος Αντωνάκης Βούρτσας που αγαπάμε όλοι και αυτόν θέλουμε να μας εξυπηρετεί.

Αλέξης, από τους καλύτερους ψήστες στην Αθήνα

Μετρ της ψησταριάς ο Στέλιος με ειδίκευση στις μπριζόλες 

Στο «Προδόρπιον» που άνοιξε πριν από δυο δεκαετίες σχεδόν ο φίλος όλων μας Παναγιώτης Κουτρούμπας όμως δεν είναι μόνο ο Αντωνάκης αλλά και πολλοί άλλοι συνεργάτες του: ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Αλέξανδρος, ο Στέλιος, ο Βασίλης, ο άλλος Στέλιος, ο Τέλης στις διανομές και σήμερα Τσικνοπέμπτη που θα γεμίσει η πόλη ψησταριές και σύννεφα από τσίκνα, όλοι έχουν προετοιμαστεί να μας εξυπηρετήσουν από νωρίς το πρωί, όπως κάνουν εξάλλου κάθε χρόνο, με εξαιρετικά εδέσματα και να γιορτάσουμε μαζί τους αυτή την ωραία μέρα είτε στα τραπεζάκια του είτε μας τα φέρνουν πολύ γρήγορα με τα μηχανάκια τους όπου βρισκόμαστε στην Αθήνα. 

Όλο το προσωπικό του "Προδόρπιου" στη μεγάλη μάχη της Τσικνοπέμπτης

Ο Αντωνάκης όπως κάθε Τσικνοπέμπτη μας περιμένει στο "Προδόρπιον"

Για όσους δε θέλουν να δοκιμάσουν μια καινούργια γεύση πέρα από τα συνηθισμένα σουβλάκια, κεμπάπ, μπιφτέκια και μπριζόλες, τους συνιστώ να παραγγείλουν κοτόπουλο κοντοσούβλι ή τυλιχτό και θα είναι βέβαιο πως θα κολλήσουν…   

Για πληροφορίες και παραγγελίες 210 3630400.

ΑΘΗΝΑ, 28022019

ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Στη γωνία Μιχαήλ Βόδα και Λεμεσού, στη γειτονιά του Αγίου Νικολάου Αχαρνών, λειτουργεί ένα νηπιαγωγείο, από τα πιο σύγχρονα στην Αθήνα και έχει ακόμα και την πινακίδα για το πόσο κόστισε (κοντά στο μισό εκατομμύριο ευρώ) και τα ονόματα των εργολάβων που το κατασκεύασαν. Φέρει δε το  όνομα «Λέων Αυδής» προς τιμήν του Λέοντος Αυδή που διετέλεσε δήμαρχος Αθηναίων πριν από λίγες τετραετίες και άφησε πίσω του σημαντικό έργο γι’ αυτό και μια πλατεία στο Μεταξουργείο επίσης φέρει το όνομά του.   

Το νηπιαγωγείο όντως είναι από τα πιο σύγχρονα καθώς το οικόπεδο που χτίστηκε ήταν αρκετά μεγάλο κι έτσι προέκυψε και μια ευρύχωρη αυλή που σε μεγάλο μέρος της είναι γκαζόν. Εκεί όταν έχει καλό καιρό παίζουν πολλές φορές τα παιδιά ενώ εκεί πάλι βρίσκει ασφαλές καταφύγιο και αράζει όλη τη μέρα και το κοπάδι των αδέσποτων γατιών της γειτονιάς πράγμα που δεν απασχολεί κανέναν για τυχόν συνέπειες ως προς την υγιεινή τόσο των ζωντανών όσο και των ανηλίκων που αρέσκονται να κυλιούνται στο γρασίδι.

Στη γωνία αυτής της αυλής υπάρχει μια ξύλινη κατασκευή, ένας πυργίσκος, κατάλοιπο μιας παιδικής χαράς που κάποτε έκανε αυτό το νηπιαγωγείο να το ζηλεύουν όλα τα παιδιά. Αυτή η κατασκευή όμως εδώ δυο χρόνια υπέστη κάποιες φθορές που την κάνουν ακατάλληλη για παιχνίδι και όπως βλέπω, καθώς περνάω από εκεί καθημερινά, ουδεμία επισκευής έτυχε και οι νηπιαγωγοί απλά φροντίζουν να μην αφήνουν τα παιδιά να την πλησιάζουν και προκληθεί κάποιο ατύχημα στη σάπια σκάλα της και στην ετοιμόρροπη τσουλήθρα της.

Το γεγονός φαντάζομαι το έχει ανακοινώσει η διεύθυνση του νηπιαγωγείου στις αρμόδιες αρχές, του Δήμου ή του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων από τη στιγμή που παρουσιάστηκε το πρόβλημα και φυσικά το βλέπουν κάθε φορά οι κηπουροί που έρχονται και κουρεύουν το γκαζόν και οι οποίοι πιστεύω το αναφέρουν στους προϊσταμένους τους. Την σάπια και επικίνδυνη κατασκευή φυσικά και βλέπουν καθημερινά και οι γονείς που πηγαίνουν και παίρνουν τα παιδιά τους από το νηπιαγωγείο καθώς και όσοι οι γείτονες διατηρούν και εκφράζουν κάποιες ευαισθησίες για την πόλη και τη γειτονιά μας.

Με λίγα λόγια,  οι πάντες γνωρίζουν ότι στην αυλή του 129^ου Νηπιαγωγείου υπάρχει μια επικίνδυνη κατασκευή αλλά δυο χρόνια τώρα από τότε που έχει πέσει στην αντίληψή μου, καμιά ενέργεια δεν έγινε για την επισκευή της ή την απομάκρυνσή της αν αυτή είναι καταδικασμένη να πάει στη χωματερή και να αντικατασταθεί με μια άλλη καινούργια και ασφαλή για τα παιδιά. Ίσως περιμένουν να συμβεί κάποιο ατύχημα και τότε, είμαι βέβαιος πως θα αρχίσουν όλοι να αναζητούν τους υπεύθυνους αλλά ποιος θα βγει μπροστά να πει ότι η αδιαφορία για ότι συμβαίνει δίπλα μας έχει ριζώσει καλά στην κοινωνία μας και που και που έρχεται και η στιγμή να γευτούμε τους καρπούς της οι οποίοι συνήθως είναι πικροί!   

  

ΑΘΗΝΑ 27022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.

ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟΝ

Η οδός Αθηνάς είναι από τους μεγάλους δρόμους της Αθήνας που διατηρεί ακόμη το παλιό ύφος της  πόλης χάρη στην κίνηση της Βαρβακείου αλλά και των περιορισμών που έχει βάλει από πολύ νωρίς η Αρχαιολογία για κάποια από τα πιο παλιά κτίρια της πόλης και τα περισσότερα απ’ αυτά είναι καλή κατάσταση λόγω των καταστημάτων και των εργαστηρίων που στεγάζουν παραπάνω από έναν αιώνα. Κάποια απ’ αυτά είναι καταδικασμένα λόγω της φθοράς που έχει επισωρευτεί επί δεκαετίες πάνω τους ενώ κάποια άλλα παίρνουν παράταση ζωής ή μπαίνουν σε έναν άλλο κύκλο μετατρεπόμενα σε ξενοδοχεία της μόδας.

Με τούτα και με τα άλλα, η Αθηνάς καταφέρνει να είναι από τις πιο ζωντανούς δρόμους της πόλης και στην οποία ανταμώνουν άνθρωποι χαμηλών εισοδημάτων που επιμένουν να επισκέπτονται τη Βαρβάκειο για φθηνότερα ψώνια, άλλους που προμηθεύονται εργαλεία για διάφορες δουλειές του σπιτιού και του κήπου, τουρίστες που γοητεύονται από την εικόνα του παζαριού που δημιουργούν οι επαγγελματίες του δρόμου με τους πάγκους αλλά και οι καταστηματάρχες που έχουν επεκτείνει τα μαγαζιά τους στα πεζοδρόμια. Την εικόνα συμπληρώνουν και οι λογής μετανάστες που κυνηγάνε κι αυτοί το μεροκάματο με κάθε τρόπο καθώς και οι τσιγγάνοι που θεωρούν ότι εκεί μπορούν να κάνουν ότι θέλουν.

Στα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την οδό Αθηνάς είναι εδώ και πολλά χρόνια και οι εξωτικές τζακαράντες, ένα δέντρο ιθαγενές της Νότια Αφρικής που από αυτό έφτιαξαν μια από τις καλύτερες δεντροστοιχίες της πόλης και δημιουργεί μια ωραία ατμόσφαιρα στον ουρανό του δρόμου την άνοιξη με τα γαλάζια λουλούδια αλλά κάποιες φορές και το φθινόπωρο.  Μια τέτοια επίσης όμορφο δεντροστοιχία υπάρχει και το Ζάππειο και μια μικρότερη στη Ρηγγίλης και αποτελούν επίσης αξιοθέατο όταν είναι ανθισμένες και όχι μόνο.  

Η διαφορά με τις δεντροστοιχίες των τζακαράντων της Αθηνάς με αυτές του Ζαππείου και της Ρηγγίλης είναι ότι στις δεύτερες τα δέντρα έχουν αφεθεί να πάρουν όσο ύψος μπορούν και να σχηματίσουν με τα κλαδιά τους ένα θόλο. Στην Αθηνάς όμως τα δέντρα αυτά κάθε δυο – τρία χρόνια υφίστανται έναν αποτρόπαιο ακρωτηριασμό που κατ’ ευφημισμόν λέγεται κλάδεμα και είναι βέβαιο πως γίνεται χωρίς την επίβλεψη των γεωπόνων αλλά από ανειδίκευτους εργάτες που προσλαμβάνουν οι εργολάβοι τέτοιων εργασιών.

Τούτο γίνεται προφανώς για να μην πέφτουν κλαδιά στους περαστικούς και πάνω στα αυτοκίνητα αλλά πίσω απ’ αυτό φαίνεται καθαρά πως οι τζακαράντες της Αθηνάς είναι ανεπιθύμητες και έχουν κηρυχθεί σε διωγμό εδώ και πολλά χρόνια γιατί εμποδίζουν την κίνηση στα προαναφερόμενα καταστήματα που λειτουργούν κατά μήκος της.  Το γεγονός επιβεβαιώνει η αδράνεια που δείχνουν οι αρμόδιοι στην συμπλήρωση της δεντροστοιχίας από τα δέντρα που ξηραίνονται και δεν αντικαθίστανται. Με το ρυθμό δε που γίνεται αυτό είναι βέβαιο πως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε μια τζακαράντα να ομορφαίνει την οδό Αθηνάς και η δεντροστοιχία θα είναι μια ανάμνηση για όσους αγαπούν την Αθήνα.

ΑΘΗΝΑ 27022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 25022019, σελ. 37.

H «ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ» ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Δεν γίνεται να ακούσουν από τα δελτία των ειδήσεων οι κάτοικοι της Αθήνας ότι επίκειται σφοδρή κακοκαιρία και να μην τους πιάσει κάποιος πανικός· φυσικά και έχουν τους λόγους τους καθώς νιώθουν αδύναμοι μπροστά και σε ήπια και συνηθισμένα φαινόμενα αφού ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό που λέγεται κρατικός μηχανισμός, αν ο μη γένοιτο τον χρειαστούν, δεν θα είναι κοντά τους ή θα ασχοληθεί με κάποιες ώρες καθυστέρηση.

Αυτό είναι ένα θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία από κτίσεως ελληνικού κράτους  και συζητιέται κάθε φορά που ανακύπτει πρόβλημα αλλά από συζήτηση σε συζήτηση και από επιτροπή σε επιτροπή, περνάει καιρός και βεβαίως ή λύση την οποία όλοι γνωρίζουμε ποια είναι αλλά κανένας δεν διαχωρίζει τη θέση του από το πλήθος μη και παρεξηγηθεί.

Κάθε φορά λοιπόν που επίκειται κακοκαιρία η πόλη υπολειτουργεί και αν τύχει μάλιστα να είναι και Κυριακή όταν κορυφωθούν τα φαινόμενα, τότε μοιάζει σαν να την έχουν εγκαταλείψει οι κάτοικοί της λες και έχει πλακώσει κάποια επιδημία ή επίκειται εισβολή εξωγήινων. Τούτο φαίνεται κυρίως στο κέντρο της πόλης από τα αραιά δρομολόγια των λεωφορείων που μόλις αρχίσει να νυχτώνει γίνονται αραιότερα μέχρι και σπάνια για τις απόμακρες συνοικίες που ούτως ή άλλως υπολείπονται της καθημερινής κανονικότητας. Ακόμη και το μετρό που δεν επηρεάζεται από τα καιρικά φαινόμενα μειώνει τα δρομολόγιά του λες και οι αρμόδιοι φοβούνται να μην το πάρει ο αέρας η βραχούν οι συρμοί του. 

Μόνο ελάχιστοι τολμούν να βγουν στο δρόμο να περπατήσουν να αναμετρηθούν με τα καιρικά φαινόμενα. Έτσι βρέθηκε προχθές το απόγευμα και ένα κορίτσι που με το κόκκινο πανωφόρι της από μακριά έμοιαζε με την Κοκκινοσκουφίτσα να περιμένει ματαίως στην οδό Πανεπιστημίου να περάσει κάποιο μέσο να πάει στον προορισμό της κάτω από το ανεπαρκές στέγαστρο που το έδερνε ο αέρας. Κι έμοιαζε το κορίτσι να είναι πιο εκτεθειμένο απ’ ότι στο δάσος που ζούσε με την γιαγιά της παρά στο κέντρο μιας πόλης στο οποίο ως γνωστόν η ζωή κυλάει όλο το εικοσιτετράωρο και σίγουρα κυκλοφορούν όχι ένας αλλά πολλοί λύκοι που δεν το έχουν και δύσκολο να δείξουν τα δόντια τους όχι μόνο σε ένα κοριτσάκι που χάθηκε στις λεωφόρους αλλά και σε οποιονδήποτε νιώσει χαμένος μέσα ένα άγνωστο, αφιλόξενο περιβάλλον που θυμίζει ταινίες που έχουν ως θέμα την καταστροφή.

Ναι, είναι ένα άγνωστο περιβάλλον η πόλη όταν ο καιρός εκφράζεται όπως πρέπει στην εποχή του, χιονιάς το χειμώνα και καύσωνας το καλοκαίρι ή σε κάποια καταιγίδα γιατί από τότε που φούσκωσε και ξεχείλωσε σε όλη την Αττική, όλες οι προϋποθέσεις για τη λειτουργία της παραβλέφτηκαν ή έγιναν στο πόδι και κατά καιρούς γίνονται κάποιες προσπάθειες να μπαλωθούν τα όποια προβλήματα με λύσεις που δεν αποδίδουν. Το χειρότερο στην περίπτωση είναι ότι αυτή η κατάσταση, έχει οδηγήσει τους κατοίκους της στην παραδοχή του εγκατάλειψης που φανερά καλλιεργεί το φόβο ότι κυκλοφορούν ανυπεράσπιστοι στην πόλη.

ΑΘΗΝΑ 26022019, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35

ΔΕΝ ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΛΑΝΕ…

Δεν πολυπιστεύω αυτά που λέγονται και γράφονται περί ψεκασμών από άγνωστες και ανθελληνικές δυνάμεις που επιβουλεύονται το μυαλό μας, τη λεβεντιά μας και το μεγάλο δικαίωμα που μας έδωσε ο Θεός να είμαστε το ξεχωριστό έθνος στη γη και κανένα άλλο δεν μας μοιάζει και γι’ αυτό μας ζηλεύουν όλοι και θέλουν το κακό μας.  Κι επειδή δεν το πετυχαίνουν με άλλο τρόπο να μας εκμηδενίσουν, βάζουν αεροπλάνα με άθλιους και ασυνείδητους πιλότους και μας ψεκάζουν με απίστευτα χημικά ώστε να αποβλακωθούμε όλοι, να πάθουμε μαλάκυνση και άλλα τέτοια φοβερά και να μας λιώσουν πιο εύκολα.

Δεν τα πιστεύω όλα αυτά αλλά χθες το απόγευμα κατηφορίζοντας προς τη πλατεία Βάθης, σήκωσα το κεφάλι και είδα αυτόν τον φοβερό σχηματισμό (σαν παλιό αεροπλάνο ήταν) με τα άθλια περιστέρια της πόλης να ισορροπούν πάνω στα καλώδια του τρόλει και τρόμαξα. Μου ήρθε στο μυαλό η ψεκασμός και έκανα πίσω, με τίποτα δεν ήθελα να περάσω από κάτω τους γιατί ποιος ξέρει με τι υλικό από τα αποφάγια της πόλης με τα οποία τρέφονται θα με έλουζαν και άντε μετά, να αποδείξω ότι θα πάθαινα θα ήταν μόνο από τις κουτσουλιές και όχι από τα χημικά που φόρτωσαν μέσω της τροφής στην κοιλιά τους οι άγνωστες ανθελληνικές δυνάμεις που προανέφερα και θέλουν να μας κάνουν τα σκουπίδια του πλανήτη και να μας κρατάνε στο χέρι και να μας συμπονάνε δίνοντας επιδόματα.

Δεν έχω τίποτα με τα περιστέρια κι εδώ τα βάζω στο στόχαστρο μεταφορικά γιατί το χειρότερο που μπορεί να πάθει κάποιος σε αυτή την πόλη είναι να αρχίσει διάλογο με κάποιον απ’ αυτούς που πιστεύουν στους ψεκασμούς και άντε να του αποδείξεις πως μπερδεύει το ψιχάλισμα με τη νεροποντή. Του δείχνεις για παράδειγμα τα περιστέρια κι αυτός επιμένει πως αυτά είναι κοτσύφια που είναι καθαρά και έχουν και ωραία κελαηδίσματα στα πάρκα. Δεν έχει πρόβλημα όρασης αλλά δεν θέλει να δει πως έτσι έχουν τα πράγματα κι όλα τ’ άλλα γι’ αυτόν είναι λεπτομέρειες που ενισχύουν την άποψή του. 

Τότε είναι που παρακαλάς τα περιστέρια να αρχίσουν να αδειάζουν όλα μαζί το στομάχι πάνω του καθώς θα περνάει από κάτω ή καλύτερα, στο αυτοκίνητό του που φαίνονται οι κουτσουλιές και από τον φόβο του να μην σκουριάσει όπως έχει ακούσει, θα το πάει επειγόντως στο πλυντήριο και θα σκάσει και δέκα ευρώ το λιγότερο να το καθαρίσουν. Ούτε και τότε θα αλλάξει γνώμη, θα επιμένει ότι μας ψεκάζουν ενώ όλα αυτά που πέφτουν από του ουρανό δεν είναι παρά κουτσουλιές και οι οποίες αν πέσουν στο χώμα είναι λίπασμα και βοηθάει δυστυχώς μόνο τα φυτά και τα λουλούδια στην ανάπτυξή τους. 

ΑΘΗΝΑ, 25022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 21022019, σελ. 39.   

"ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ" ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

H Χρύσα Χρονοπούλου - Πανταζή έρχεται μια ακόμη φορά με το καινούργιο της βιβλίο «Θεοί και δαίμονες» να μας θυμίσει τους αρχαίους μύθους και με αυτούς να κάνει ένα σπουδαίο μάθημα σε όσους αναζητούν στέρεες βάσεις για μια ελεύθερη και ανοιχτή σκέψη. Η ακούραστη συγγραφέας και ερευνήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και ιδιαίτερα των Ομηρικών Επών ξανασκύβει πάνω στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια και με ωραίο τρόπο γράφει ιστορίες που μπορούν να διαβαστούν από μικρούς και μεγάλους.

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για το βιβλίο αλλά και τις εμπνεύσεις που αντλεί και για τους μύθους της εποχής μας.

Μετά τα «Σημεία και τα Τέρατα της Μυθολογίας» έρχεσαι με ένα  καινούργιο βιβλίο και αναφέρεσαι στους ήρωες της τέταρτης γενιάς, αυτούς προήλθαν από τον έρωτα ενός θεού και ενός θνητού. Έχει κάποια σημασία αυτό για σένα;

Το τελευταίο μου βιβλίο έχει τίτλο  «Ήρωες και Δαίμονες». Πρόκειται για μια τριλογία εμπνευσμένη από τα παλάτια  της Ιθάκης και οι ήρωες καθώς και οι ηρωίδες που πρωταγωνιστούν έχουν τους δικούς τους δαίμονες που καθορίζουν την ζωή και την μοίρα τους. Πρώτα ο Λαέρτης, γιος του Αρκεσία και πατέρας του Οδυσσέα. Είναι ήρωας, απόγονος του Δία και ο δαίμονάς του είναι ο βαθύς του έρωτας για μια όμορφη κόρη, αλλά δούλη, την οποία η κοινωνική του θέση δεν του επιτρέπει να την κάνει γυναίκα του και βασίλισσα στο πλευρό του, ενώ του επιτρέπει να την έχει ερωμένη. Αλλά μια πραγματική αγάπη δεν βλέπει το αντικείμενο του πόθου της ως μέσον ηδονής, το αντιμετωπίζει με σεβασμό και το αποδεικνύει κιόλας.  

Για τούτο και η Ευρύκλεια συμβιβάζεται με τον δαίμονά της, τον μεγάλο της έρωτα για τον Λαέρτη, και τάζει τον εαυτό της στην διατήρηση του οίκου του Λαέρτη και στην ανατροφή των παιδιών του, κυρίως του δαιμόνιου Οδυσσέα. Επόμενος ήρωας είναι ο θαλασσοπόρος Οδυσσέας. Ο δαίμονας του Οδυσσέα είναι η αγάπη του για τα ταξίδια, την γνώση, την περιπέτεια. Για χάρη της δράσης αποποιείται την ευκαιρία που του δίνει η νύφη Καλυψώ να κερδίσει στο πλευρό της την αθανασία. Αλλά επειδή είναι ένας πολύ ευφυής Αχαιός διεκδικεί και κερδίζει την αθανασία μέσα από τα ταξίδια και τις περιπέτειές του. Τελευταία έρχεται στο προσκήνιο η Πηνελόπη, της οποίας ο έρωτας ήταν ο Οδυσσέας. 

Για χάρη του εγκαταλείπει την Λακεδαίμονα και την ελευθερία που απολαμβάνει ως γυναίκα εκεί και έρχεται να κλειστεί στους γυναικωνίτες της Ιθάκης, να περιμένει μια ζωή τον Οδυσσέα της, να του μεγαλώσει τον διάδοχο και να κρατήσει με παντοίους τρόπους τον οίκο του στην κυβέρνηση του βασιλείου του.  Αυτοί οι ήρωες και η σύντομη προσωπική τους ιστορία έχει σημασία όχι μόνον για μένα, αλλά για τον καθένα μας, γιατί όλοι μας έχουμε κάποιον δαίμονα που μας καθοδηγεί και μαζί του φτιάχνουμε το πεπρωμένο μας. Επί τη ευκαιρία ο δαίμονας είναι ο φωτισμένος, αυτός που μας βοηθάει να βρούμε και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Η αναφορά σου σε αυτό το βιβλίο  εκτός από τους Ήρωες στους Δαίμονες εμπεριέχει την υπενθύμιση  ότι στην εποχή μας η σχέση αυτή έχει διαρραγεί και οι όποιοι ήρωες πορεύονται χωρίς να συνομιλούν με τους δαίμονές τους. 

Όντως, ο σύγχρονος άνθρωπος κυριευμένος από την παγκοσμιοποίηση ως το κόκκαλο δεν βλέπει γύρω του ούτε μελετά τον εαυτό του. Αδιαφορεί ή παραβλέπει τα θέλω του και κυνηγάει το χρήμα, γιατί ό,τι καθορίζει το πεπρωμένο του πλέον είναι το γνωστό και αμερικάνικο time is money.

Μπαίνεις μέσα στον οίκο του Κεφάλου στην Ιθάκη και δεν δίνεις τον πρώτο λόγο στον Οδυσσέα αλλά στις γυναίκες, την Πηνελόπη και κυρίως την Ευρύκλεια. Είναι μια τιμή για αυτή τη γυναίκα που γνωρίζουμε μόνο από τη σκιά της; 

Η είσοδός μου στα παλάτια της Ιθάκης έγινε από την κυρία είσοδο και με όλους τους τύπους. Απλά, η ενασχόλησή μου με τις ηρωίδες αυτές ήταν απαραίτητη, γιατί εκεί με οδήγησε το ίδιο το βιβλίο. Ξέρετε, ξεκινάς να γράψεις ένα έργο, μια υπόθεση, και στην πορεία το έργο το ίδιο αρχίζει μια συνομιλία μέσα σου,  καθορίζει τον δρόμο και σε οδηγεί εκεί που πρέπει να φτάσει. Δεν το είδα το θέμα φεμινιστικά, για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που δεν με εκφράζει. Όχι γιατί δεν πιστεύω στην αξία της γυναίκας, αλλοίμονο, απλά, γιατί πιστεύω στην ισότητα και έτσι αντιμετωπίζω τις σχέσεις και τις θέσεις των ανθρώπων. Καταγράφοντας τον ρόλο της Ευρύκλειας και της Πηνελόπης το έκανα γιατί το επέβαλαν όροι ιστορικοί και για μένα η ιστορία είναι πολύ σημαντική γνώση.

Ξανασκύβεις πάνω στην Οδύσσεια και μας χαρίζεις με τον δικό σου τρόπο μια σειρά κειμένων για κάποια θέματα που δεν έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή οι σχολιαστές της. Θα περιμένουμε κι άλλες εκπλήξεις από αυτόν τον Θησαυρό; 

Τα έπη του Ομήρου αποτελούν χρυσοφόρα πηγή γνώσης και πνευματικών θησαυρών  μοναδικών στην ανθρωπότητα. Κάθε φορά που τα μελετάει κανείς ανακαλύπτει και καινούργια  πράγματα. Το ίδιο και εμείς οι φιλόλογοι, κάθε φορά που σκύβουμε στις ραψωδίες αυτές μας ανοίγουν νέοι ορίζοντες και νέοι δρόμοι αναζήτησης. Πάντως για την ώρα δεν προβλέπω να ασχοληθώ με κάτι άλλο μέσα από τον Όμηρο. Ήδη έχω ασχοληθεί με τους δούλους του Ομήρου, πρόκειται για την μελέτη Δούλοι και δουλεία στον Όμηρο, που ετοιμάζομαι να την δημοσιεύσω για τρίτη φορά, επειδή οι δύο προηγούμενες εκδόσεις εξαντλήθηκαν. Μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι δεν πρόκειται να σταματήσω να μελετώ τον Όμηρο και να μην τον χορταίνω. Επίσης με το ίδιο ενδιαφέρον μελετώ και τις τραγωδίες των ποιητών μας. Και από κει διδάσκεται κανείς πολλά πράγματα για τον κόσμο τον τότε και τον τώρα. Αλλά ο μέγας δάσκαλος παραμένει ο Όμηρος.

Το έχουμε ξαναπεί. Η μυθολογία έχει εξοριστεί από τα σχολεία και ιδίως από τα δημοτικά ενώ το ρόλο αυτό έχει αναλάβει η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα. Βλέπεις πως μπορεί να επιστρέψει και διδάσκεται όπως παλιότερα;

Στο σχολείο, μέχρι πρόσφατα νομίζω, διδασκόμασταν την εβραϊκή μυθολογία και πως οι Ισραηλίτες είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού επί της γης. Αναρωτιέμαι ακόμη και σήμερα ποιοι επέβαλαν αυτήν την ασέβεια. Και ισχυρίζομαι ότι είναι ασέβεια και μάλιστα εγκληματική, γιατί εξοβελίστηκε η ελληνική μυθολογία από όλους τους κύκλους του σχολείου και όπου διδάσκεται, διδάσκεται σαν παραμύθι. Η ελληνική μυθολογία δεν είναι παραμύθι, είναι η πρωτοϊστορία του ανθρώπου και κρύβει έναν τεράστιο πλούτο μηνυμάτων. Η διδασκαλία της λοιπόν επιβάλλεται να περάσει αυτόνομα στο σχολείο και φωτισμένοι δάσκαλοι να καθοδηγήσουν τα παιδιά μας να βρουν μέσα της τους θησαυρούς που κρύβει, γιατί κάθε μύθος κρύβει νουν αληθείας. Και όταν έγραψα και δημοσίευσα το βιβλίο μου Σημαία και τέρατα της μυθολογίας, αυτόν τον σκοπό υπηρετούσα, όπως φαίνεται και στην εισαγωγή του βιβλίου.

Περισσότερα για τη Χρύσα Χρονοπούλου – Πανταζή και το έργο της στο http://chryssablog.wordpress.com

- Το βιβλίο της Χρύσας Χρονοπούλου «Ήρωες και δαίμονες» (Εκδόσεις «Σ.Ν. Μπατσιούλας») θα παρουσιαστεί σήμερα στις 19.00 στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς Π.Π.Ι. Ε. Δ. (Δεκελείας 152 και Αιτωλίας 2, Νέα Φιλαδέλφεια). Για το βιβλίο θα μιλήσουν: Αριστείδης Βασιλόπουλος, Δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας – Νέας Χαλκηδόνας και Κώστας Μαυροειδής, δικηγόρος. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο Κωνσταντίνος Μπέζελος.

ΑΘΗΝΑ, 25022019

ΠΩΣ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ

Ο Ηλίας Κουσάνας από τη Νεράιδα (Σπινάσα) της Καρδίτσας όλη τη ζωή του την πέρασε στο κοπάδι και χάρη στην προσοχή και την αγάπη που έδειχνε στα ζωντανά του πρόκοψε και μέχρι το τέλος της ζωής του αναγνωρίζονταν ως ένας νοικοκύρης. Σε μια από τις τελευταίες φωτογραφίες του τον βλέπουμε να καλεί σε προσκλητήριο ένα το ένα τα πρόβατα από το μικρό κοπαδάκι που συντηρούσε μέχρι τον θάνατό του πριν από ένα χρόνο.   

Το έχει φαίνεται η μοίρα αυτού του τόπου να σβήνει σελίδες από την ιστορία του και μάλιστα με αμοιβή. Δεν μιλάμε βέβαια για τους ιστορικούς που χάριν της ιδεολογίας τους ορισμένοι παραχαράσσουν κυριολεκτικά την ιστορία και την διαμορφώνουν έτσι ώστε να εξυπηρετεί τους σκοπούς μιας συγκεκριμένης ομάδας η οποία μέσω αυτών ασκεί εξουσία και αυτοί ικανοποιούνται με υψηλές και καλά αμειβόμενες θέσεις σε εκπαιδευτικά ιδρύματα κυρίως και άλλους ειδικούς οργανισμούς που γι’ αυτό το λόγο συστήνονται.

Το φαινόμενο της παραχάραξης της ιστορίας είναι παλιό κα αντιμετωπίζεται μόνο με την αλήθεια που μπορεί να εκφραστεί από τους κύκλους που ασχολούνται με αυτά τα θέματα βάζοντας ως προμετωπίδα του έργου τους το καλό της κοινωνίας ή του έθνους σε άλλες περιπτώσεις. Τα πρόσφατα παραδείγματα με τα εθνικά ζητήματα είναι χαρακτηριστικά της αντίληψης που καλλιεργείται από αυτούς τους κύκλους της εξουσίας και της αριστερής «διανόησης» που την χειραγωγεί και τις συνέπειες δεν θα αργήσουμε να τις βιώσουμε.

Πέρα όμως από την ιστορία, υπάρχουν και ένα σωρό άλλα στοιχεία τα οποία στη δυναμική τους το καθένα και στην διαχρονία τους είναι αυτά που συνθέτουν την ιστορία και τον πολιτισμό κάθε τόπου, είτε πρόκειται για την υλική του διάσταση είτε την άυλη και βεβαίως την παράδοση. Το περισσότερα απ’ αυτά αποτελούν και τον πυρήνα που γύρω του κινείται η οικονομική ζωή του τόπου και κατά συνέπεια η κοινωνική σε όλες τις εκφάνσεις της. Ορισμένα δε απ’ αυτά συνθέτουν και τα λεγόμενα χαρακτηριστικά που έχει αποκτήσει η κοινωνία στο διάβα της και την εξέλιξή της μέσα σε δεκάδες αιώνες.

Ένας άλλος κτηνοτρόφος από τη Νεράιδα (Σπινάσα) της Καρδίτσας ο Γιάννης Βούλγαρης 

έζησε κι αυτός όλη του τη ζωή κοντά στα κοπάδια και συνεχίζει και σήμερα όσο τον κρατούν 

οι δυνάμεις του να βοηθάει τον γιό του που πήρε τη θέση του στα βουνά.

Στην Ελλάδα, το σύνθετο γεωφυσικό και κλιματικό ανάγλυφό της αλλά και η ανάγκη και εφευρετικότητα των Ελλήνων, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε να αναπτυχθεί σε εκπληκτικό βαθμό η ναυσιπλοΐα, η λιτή γεωργία και βεβαίως η κτηνοτροφία, τέχνες επιβίωσης δηλαδή που εκμεταλλευόμενες τις ιδιαίτερες συνθήκες της χώρας, κατάφεραν και δημιούργησαν εξαιρετικές μεθόδους παραγωγής και εμπορίας των προϊόντων και κατά συνέπεια στήριξαν ικανοποιητικά τις τοπικές κοινωνίες και παρήγαγαν πλούτο.

Φυσικά, στην πάροδο των ετών και με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, όλες αυτές οι τέχνες της ζωής εκμεταλλεύτηκαν τις προκλήσεις της εξέλιξης και προσαρμόστηκαν στις νέες μεθόδους σε όλους τους τομείς. Τούτο συντελέστηκε χάρη στην ευελιξία που είχε κάθε κοινωνική ομάδα και βεβαίως χάριν της διορατικότητας που είχαν ορισμένα φωτισμένα μέλη τους και πολλές φορές έγινε μετά από αγώνες  κυρίως κατά της δυσπιστίας απέναντι στις νέες ιδέες. Ακόμη, μοχλός ανάπτυξης υπήρξε και ο ανταγωνισμός που προκλήθηκε όταν μεγάλωσαν οι αγορές και φυσικά το θάρρος που έδειξαν ορισμένοι να δοκιμαστούν στις αλλαγές που έρχονταν από κάθε σημείο του κόσμου.

Όλα αυτά όμως ήρθε μια ώρα να αλλάξουν και να προσαρμοστούν σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον και να ακολουθήσουν τις οδηγίες ενός υπερεθνικού κέντρου, την Ευρωπαϊκή Ένωση κυρίως για την περίπτωση της Ελλάδας και λιγότερο άλλων κέντρων του κόσμου. Οι Βρυξέλλες όπως συνηθίσαμε πλέον να λέμε, όπου κατοικοεδρεύει και ευημερεί η γραφειοκρατία των Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι αυτή πια που βάζει τους κανόνες τις περισσότερες ενέργειες των παραγωγικών τάξεων ενώ κάποιες φορές παίρνει και πρωτοβουλίες που για να μην φανούν οι προθέσεις των συμφερόντων, τις ντύνει κυριολεκτικά με χρυσόχαρτο να εντυπωσιάσει όπως επί αποικιοκρατίας, τους ιθαγενείς.

Στα Καμάρια των Αγράφων που κάποτε ήταν η μητρόπολη των τσελιγκάτων και βοσκούσαν χιλιάδες 

αιγοπρόβατα τώρα μόνο ένα κοπάδι γίδια του Χρήστου Τσιγαρίδα περπατάει. 

Έτσι κατάφεραν τα προηγούμενα χρόνια και έπεισαν με γερές επιδοτήσεις τους αγρότες της Ελλάδας να ασχοληθούν αποκλειστικά με την μονοκαλλιέργεια του βαμβακιού και κατόπιν τους άφησαν με το τρακτέρ στην αποθήκη να σκουριάζει. Το ίδιο έκαναν με τους αμπελουργούς, τους έβαλαν και ξερίζωσαν αρχαία αμπέλια για να πλημμυρίσει η Ελλάδα κρασιά από την άκρη του κόσμου, το ίδιο έκαναν και με τις ελιές. Τελευταία έχουν πείσει πολύ κόσμο να φυτέψει στα χωράφια φυτά που θα παράγουν ενέργεια και είναι αρκετοί αυτοί που νομίζουν πως θα προκόψουν σαν βεντζινάδες. Στην ίδια λογική κινήθηκαν και με τα φωτοβολταϊκά συστήματα και οι «επενδυτές» καταπάτησαν την γόνιμη γη για να μην έχουν πολλά έξοδα και το ίδιο γίνεται και με τα αιολικά πάρκα να γδάρουν όλα τα βουνά.  

Δεν τους έφτανε όμως η γη, έβαλαν χέρι και στη θάλασσα και την αλιεία. Έπεισαν με γενναία όντως επιδότηση τους ψαράδες να καταστρέψουν τα παραδοσιακά καΐκια τους, αυτά που επί αιώνες εξελίσσονταν στις ελληνικές θάλασσες  και να πάρουν πλαστικά ή να εγκαταλείψουν την δραστηριότητά τους. Η περίπτωση δεν ήταν μια απλή υπόθεση, κατάφεραν έτσι να εξαφανίσουν μια τέχνη αιώνων, να στερήσουν από τους ψαράδες τα αξιόπιστα παραδοσιακά καΐκια τους και να προσβάλλουν την ομορφιά του Αιγαίου.

Είναι ατέλειωτη η σειρά αυτών των ενεργειών που με το πρόσχημα της επιδότησης ή της αποζημίωσης διαλύθηκαν και υπονομεύτηκαν τα βασικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας και παραγωγικότητας . Τελευταίο κρούσμα είναι η διάθεση που αναπτύσσεται από τις Βρυξέλες πάλι για την απόσυρση της κτηνοτροφίας από τα ελληνικά βουνά! Η είδηση διαψεύστηκε από το αρμόδιο υπουργείο αλλά από το μικρό διάλογο οι κτηνοτρόφοι, όσοι απόμειναν απ’ αυτούς, το πήραν το μήνυμα: Ετοιμάζεται  από τις Βρυξέλες ψαλίδισμα των όποιων επιδοτήσεων έχουν μείνει ενώ από την άλλη, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν  με την διάθεση των προϊόντων τους οδηγούν  στο μοιραίο. Να πάρουν δηλαδή την μεγάλη απόφαση να διαλύσουν τα κοπάδια τους και αθροιστούν κι αυτοί στις λίστες των ανέργων ή των ημιαπασχολούμενων που είναι πλέον μόνιμα φαινόμενα της ζωής στην Ελλάδα.

Με λίγα λόγια, να κρεμάσουν τα κουδούνια στον τοίχο και πάψουν να είναι νοικοκυραίοι στον τόπο τους.  Με τον τρόπο αυτό  σβήνει μετά τον Έλληνα αγρότη και ο κτηνοτρόφος όπως αυτός διαμορφώθηκε επί αιώνες στην Ελλάδα και στήριξε με τον τρόπο του γενιές και γενιές ανθρώπων που κατοίκησαν σε αυτόν τον τόπο.  Στη θέση του ονειρεύονται μονάδες που θα εξαρτώνται από τις πολυεθνικές εταιρείες ζωοτροφών και φαρμάκων και στην αγορά γαλακτοκομικά προϊόντα και κρέας από τις φάρμες βοοειδών της Ευρώπης απολύτως ελεγχόμενα από την αγορά και με αμφίβολη διατροφική αξία. 

Δεν θέλουν τα αιγοπρόβατα της Ελλάδας  γιατί με τον λιτό τρόπο που εκτρέφονται (αν είναι σωστός βέβαια και ο νοικοκύρης) συντηρούν πρώτα απ’ όλα μια μακραίωνη παράδοση ελευθερίας στην οικονομία αλλά και στη ζωή του κάθε ανθρώπου που ασχολείται με αυτά. Γι’ αυτό και βάζουν εδώ και χρόνια μάλιστα ένα σωρό εμπόδια σε αυτού του είδους την κτηνοτροφία με μια σειρά απαγορεύσεων και περιορισμών που δυστυχώς αναλαμβάνουν τα κατά τόπους Δασαρχεία να τις επιβάλλουν και να δημιουργούν μικρούς εμφυλίους σε πολλές περιοχές. Τώρα που η οικονομική κρίση έχει γονατίσει την ελληνική αιγοπροβατοτροφία, έρχονται με φακέλους γεμάτους χρήμα να δώσουν την χαριστική βολή και το χειρότερο, βρίσκουν σύμφωνους σε αυτό και τους υπόδουλους πολιτικούς μας. 

ΑΘΗΝΑ 20022019. Περιοδικό "Κυνήγι" στην εφημερίδα "Δημοκρατία". 

Η ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Οι άστεγοι που όπως όλοι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται, είναι ένα αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της Αθήνας, ιδιαίτερα στο λεγόμενο εμπορικό κέντρο και η εικόνα τους προκαλεί διάφορα συναισθήματα στους περαστικούς, οι οποίοι, μάλλον έχουν συνηθίσει το θέαμα που απαντάται σε όλα τα σημεία της πόλης και όπου παρατηρείται κίνηση τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Τούτο γίνεται σύμφωνα με αφηγήσεις πολλών από τους αστέγους γιατί εκεί είναι πιο ασφαλείς ενώ για κάποιους άλλους είναι και μια ευκαιρία  να κάνουν και πιο εύκολα και διακριτική επαιτεία, γιατί στην περίπτωση τηρείται ο παλιός νόμος της αγοράς που θέλει και τη σκόνη που αφήνει ο περαστικός… να αποδίδει!

Το ζήτημα των αστέγων στην Αθήνα ασφαλώς και συζητιέται έντονα τα τελευταία χρόνια και ακούγονται προτάσεις από διάφορους φορείς και οργανώσεις που αναλαμβάνουν να ανακουφίσουν εκείνους τους συμπολίτες μας οι οποίοι για μια σειρά λόγων βρέθηκαν στο δρόμο και προσπαθούν να τους οδηγήσουν να κάνουν στη αντίθετη διαδρομή. Να ξαναβρεθούν με ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους δηλαδή και να κοιμούνται σε ένα καθαρό κρεβάτι σε ένα ζεστό σπίτι και να έχουν ένα πιάτο φαγητό φτιαγμένο στην κουζίνα τους. Πράγματα δηλαδή αυτονόητα για τον πολιτισμό μιας κοινωνίας που παρά την δεκαετή σχεδόν οικονομική κρίση διατηρεί μια καλή θέση στον κατάλογο των χωρών με εύρωστη οικονομία. Το αν τώρα από απ’ αυτή τη διάκριση υπολείπεται ο μισός πληθυσμός της χώρας που περιθωριοποιείται από την αυξανόμενη φτώχεια είναι ένα θέμα που δεν απασχολεί την κυβέρνηση που την ενδιαφέρουν μόνο οι φοροεισπράξεις και τα επιδόματα.  

Το φαινόμενο των αστέγων είναι πιο εμφανές στα κεντρικά σημεία της πόλης, στην Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας και κυρίως στην Σταδίου, στις εσοχές μπροστά από την τράπεζα της Ελλάδος καθώς και στην Ερμού προς το Μοναστηράκι. Οι λόγοι είναι προφανείς, και αφορούν την ασφάλειά τους ειδικά τη νύχτα αλλά αυτό που βλέπουν όλοι όσοι περνάνε από τα προαναφερόμενα σημεία είναι η περιποιημένη κρεβατοκάμαρά τους. Ανάλογα τη νοικοκυροσύνη του καθενός, εντυπωσιάζει και οδηγεί τη σκέψη ότι έτσι θα την έστρωνε και στο σπίτι του όταν είχε, γιατί αυτές οι συνήθειες δεν ξεχνιούνται.

Οι πιο νοικοκυρεμένοι είναι εκείνοι που έχουν εξοικονομήσει κι ένα στρώμα να μην ταλαιπωρούν το κορμί τους το πεζοδρόμιο και χρησιμοποιούν κουβέρτες, απ’ αυτές που σκέπαζαν την ελληνική οικογένεια δυο γενιές τώρα και προέρχονται από κάποια εργοστάσια που λειτουργούν ακόμη. Ο τρόπος που μαζεύουν αυτή την ελάχιστη, σαν του σαλίγκαρου οικοσκευή την οποία προσέχουν και οι καταστηματάρχες γιατί πολλές φορές οι άστεγοι λειτουργούν άτυπα και ως φύλακες της επιχείρησης τους όλο το εικοσιτετράωρο  δείχνει ότι από εκεί που την έχουν απλώσει, μόνο αν συμβεί κάτι πολύ ιδιαίτερο θα φύγουν. Αντιθέτως, αυτοί που βλέπουμε να απλώνουν υπνόσακους στα πεζοδρόμια και να βάζουν μπροστά το κυπελάκι της επαιτείας, είναι περαστικοί απ’ αυτή την πιάτσα και μάλλον αλλοδαποί που κάνουν και καμιά αρπαχτή στην Αθήνα που βρέθηκαν.  

ΑΘΗΝΑ, 20022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37      

ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΡΙΧΩΜΕΝΟΥ

Το πιο γνωστό από τα αναρριχώμενα φυτά είναι ο κισσός καθώς αυτός διαθέτει ιδιαίτερες ικανότητες για αναρρίχηση και τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι δεν κάνει διακρίσεις στον ξενιστή του. Ανεβαίνει σε όποιο δέντρο ή κλαρί βρίσκει μπροστά του και πολλές φορές προκαλεί το θάνατό του από το σφίξιμο που του κάνει και την απομύζηση που προκαλούν οι ρίζες του στο κορμί του άτυχου φυτού που κοντά του θα φυτρώσει. 

Το φαινόμενο αυτό είναι πλέον συνηθισμένο στα δάση  στα οποία από τότε που έπαψε να περπατάει ο άνθρωπος και να τα βόσκουν τα ζωντανά, οι κισσοί έχουν αποθρασυνθεί και εξαπλωθεί σε σημείο που να θεωρούνται κίνδυνος για τη φυσιολογική ανάπτυξη των δέντρων.

Τέτοια ζητήματα φυσικά και δεν απασχολούν τα κτίρια καθώς ο κισσός τα αποφεύγει γιατί πιθανόν δεν θέλει να αγκαλιάζει τσιμέντα και πέτρες που δεν έχουν κανέναν χυμό να τραβήξει ούτε  και να αναδεύει τις ρίζες του ανάμεσα σε θεμέλια και σωλήνες αποχέτευσης και άλλων δικτύων. Αφήνει αυτόν τον καλλωπισμό που επιβάλλουν καμιά φορά οι άνθρωποι να τον κάνουν με άλλα φυτά, αγιοκλήματα, βουκαμβίλιες, γιασεμιά και άλλα σχετικά είδη από τα οποία ελάχιστα έχουν τον πυκνό αειθαλές φύλλωμά του. Έτσι βλέπουμε πολλά απ’ αυτά να αγκαλιάζουν και να απλώνονται ακόμη και σαν σύννεφα πάνω από κτίρια και αναλόγως με το χρώμα των λουλουδιών τους δίνουν  έναν άλλο αέρα την εποχή που ανθίζουν και δημιουργούν εντυπώσεις πάρκου και σε κάποιες γειτονιές.

Τέτοια κτίρια με αναρριχώμενα αυτού του είδους βλέπουμε αρκετά στην πόλη και κάποια απ’ αυτά μάλιστα έχουν κηρυχθεί ως διατηρητέα και μάλιστα έχουν αποκτήσει και ρόλο που τους δίνει το δικαίωμα να μη ρημάζουν και να γίνονται ερείπια. Ένα απ’ αυτά είναι το ωραίο πέτρινο κτίριο που βρίσκεται στο λεγόμενο «Πάρκο Ελευθερίας» δίπλα στη Βασιλίσσης Σοφίας το οποίο φέρνει και βαρύ παρελθόν στην πλάτη του. Αρχικά ήταν η έδρα του 34 Συντάγματος και από την πόρτα του οποίου ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποχαιρετούσε τους στρατιώτες που πήγαιναν στους Βαλκανικούς Πολέμους. Πολύ αργότερα, στα χρόνια της δικτατορίας στέγασε την Διοίκηση της ΕΣΑ και από την μεταπολίτευση και πέρα που όλος ο χώρος ονομάστηκε Πάρκο Ελευθερίας σε αυτό λειτουργεί το Μουσείο Ελευθερίου Βενιζέλου. 

Όλος ο χώρος αποτελεί μια όαση πρασίνου στην  Αθήνα και ένα σημείο που φαίνεται η εναλλαγή των εποχών τόσο από τα δέντρα αλλά κυρίως από το γυμνό φυλοβόλλο αναρριχώμενο το οποίο καθώς ρίχνει τα φύλλα του τον χειμώνα αποκαλύπτει την εξαιρετική τοιχοποιία των παλιών στρατιωτικών κτιρίων που τα καθιστά αθάνατα και διδάσκει μια αρχιτεκτονική διαρκείας στο χρόνο. Και τούτο φυσικά δεν συμβαίνει επειδή είναι ένα στρατιωτικό κτίριο αλλά έτσι ήταν η αντίληψη τότε για τα έργα τα οποία προβλέπονταν να ζήσουν πολλά χρόνια χωρίς μάλιστα ιδιαίτερες επεμβάσεις στο εξωτερικό της χάρη στην καλοδουλεμένη πέτρα από έμπειρους μάστορες. Και τούτο, χάρη στην συνήθεια ενός αναρριχώμενου να ρίχνει τα φύλλα του και να αποκαλύπτει τη κρύβει από κάτω τις εποχές που είναι φουντωμένο.   

ΑΘΗΝΑ 19022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.   

ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

Ο Γενάρης και ο Φλεβάρης είναι η εποχή που ερωτεύονται οι γάτες και όπως παρατηρώ στο χωριό μου όπου αφθονούν, θριαμβεύουν και ας μην έχει και πολύ κρύο και γεμίζουν τις νύχτες με ερωτικά νιανουρίσματα και κραυγές από τρομερούς καυγάδες. Μέσα στο σκοτάδι δεν τους βλέπει κανείς αλλά καταλαβαίνει που παραμονεύουν καθώς τους προδίδουν τα φωτεινά μάτια τους ενώ την ημέρα χάνονται στους αχυρώνες να ξεκουραστούν και να «δέσουν» τα τραύματά τους – στη ψυχή και κυρίως στο σώμα από τις νυχιές των αντιπάλων. Κάποιοι βρίσκουν άλλα σημεία να μαζέψουν ήλιο κι εκεί δημιουργούν θέμα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από κανέναν φακό, ενόψει μάλιστα και της πανσελήνου που έρχεται αύριο στον ουρανό και τους τρελαίνει…

ΥΓ. Στη φωτογραφία, γάτος από την Σπερχειάδα ζεσταίνεται πάνω στο καπάκι φωτιστικού κήπου μια κρύα νύχτα πριν από λίγα χρόνια.

ΑΘΗΝΑ, 18022019

ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΓΕΛΑΝΕ ΟΙ ΓΑΤΕΣ

Στην ανατολική πλευρά της Ακρόπολης υπάρχει μια μικρή γειτονιά που θυμίζει έντονα παλιά Αθήνα και της οποίας τα σύνορά με τον ιερό βράχο και τον αρχαιολογικό  χώρο όπου βρίσκεται το θέατρο του Διονύσου, είναι η οδός Θρασύλλου, αφιερωμένη στον φιλόσοφο, γραμματικό και αστρολόγο Θρασύλλο ο οποίος έζησε την ίδια περίοδο με τον Χριστό.

Ένα ανηφορικό δρομάκι είναι η Θρασύλλου· ξεκινάει από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και μετά από λίγες δεκάδες μέτρα λέγεται Στράτωνος η οποία σβήνει στα Αναφιώτικα. Από την πλευρά του βράχου αυτοί οι δρόμοι οι οποίοι αποτελούν ένα μικρό τμήμα του περιπάτου γύρω από την Ακρόπολη η ωραία διαδρομή συνοδεύεται από ένα ψηλό κιγκλίδωμα ενώ από την άλλη, χαμηλά παλιά κτίρια αποκαλύπτουν σκηνές από την ιστορία της πόλης.

Τα περισσότερα είναι χτισμένα πριν από δυο αιώνες σχεδόν και διατηρήθηκαν έτσι, όπως και όλες οι γειτονιές γύρω από την Ακρόπολη επειδή στο υπέδαφός τους ησυχάζουν ερείπια από όλες τις περιόδους της ιστορίας της Αθήνας. Οπωσδήποτε, για την ανέγερσή τους χρησιμοποιήθηκαν πέτρες και μάρμαρα που βρέθηκαν επί τόπου καθώς στην μακρά πορεία της πόλης μας δεν ήταν λίγες οι φορές που έγινε ερείπια και οι στρώσεις αυτών είναι πυκνές και ανέγγιχτες μιας και από πάνω τους χτίστηκαν σπίτια. Όταν δε χτίστηκαν αυτά που βλέπουμε σήμερα, δεν υπήρχαν ή ήταν ακόμη άτονοι οι κανονισμοί της Αρχαιολογίας και όσα δεν απαλλοτριώθηκαν είναι δεσμευμένα να παραμείνουν όπως είναι και όταν πέσουν, τότε είναι που θα επέμβουν οι αρχαιολόγοι και μετά από την ανασκαφή που θα κάνουν και την σπουδαιότητα των ευρημάτων, θα αποφασίσουν για το μέλλον που θα έχει το οικόπεδο. Στην περίπτωση η συνηθισμένη πρακτική είναι να μείνει ανοιχτό για να βλέπουν, όταν δεν είναι χορταριασμένο, οι περαστικοί και οι τουρίστες τα θεμέλια της πόλης. Τέτοια οικόπεδα παρατηρούμε πολλά στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, στον Κεραμικό και αλλού και σαν νησίδες πράσινου που συνήθως είναι γεμάτοι σκουπίδια  σπάνε την ενότητα των οικοδομικών τετραγώνων.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τα σπίτια των προαναφερόμενων δρόμων σε αυτό το σημείο του περιπάτου γύρω από την Ακρόπολη. Κάποια παραμένουν ζωντανά χάρη στη λειτουργία τους ως ταβέρνες που ενθουσιάζουν τους τουρίστες αλλά εκείνα που για διάφορους λόγους έπαψαν να είναι κατοικήσιμα, αφέθηκαν στο έλεος του χρόνου και του καιρού που φέτος είναι ιδιαίτερα βροχερός και τα νερά μπαίνουν στο εσωτερικό τους από τις διαλυμένες στέγες και αποσαθρώνουν τους ήδη ταλαιπωρημένους τοίχους  καθιστώντας τα επικίνδυνα για όποιον βρίσκεται κοντά τους τη στιγμή που αρχίσουν να γέρνουν στο χώμα.

Αυτά τα ερείπια στην Αθήνα γίνονται καταφύγια για τις γάτες που σε ορισμένες γειτονιές, όπως αυτή που αναφέρουμε, είναι κοπάδια ολόκληρα και μπορεί η παρουσία τους να μην ενθουσιάζει όλους στη γειτονιά και κάποιοι να ψάχνουν τρόπους να τις διώξουν. Αυτό όμως που έκανε κάποιος με την άτεχνη ζωγραφιά του σκύλου στο πλαίσιο που φράζει την πόρτα για να τις προειδοποιεί, μόνο γέλια τους προκαλεί, αν φυσικά του δίνουν σημασία…  

  

ΑΘΗΝΑ 18022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.