ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΔΕΝ ΤΡΟΜΑΞΕ ΤΙΣ ΚΟΡΟΜΗΛΙΕΣ

Το χωριό γεμάτο ανθισμένες κορομηλίες. Η φωτογραφία από το σπίτι του Σακκά!

Η ανθισμένη κορομηλιά στου Λεωνίδα Παπαγιάννη που έδωσε την αφορμή γι' αυτό το κείμενο.

Πάει καμιά εβδομάδα τώρα που στη μικρή πατρίδα (Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας, στις ανατολικές πλαγιές του θεϊκού Τυμφρηστού) έπεσε ένα χιονάκι, από το μισό χωριό και πάνω. Κανονικά παραμένουμε κι εμείς στο σπίτι, αλλά να τα ξαναπούμε. Σπίτι στο χωριό, όταν είσαι μόνιμος κάτοικος και δεν έρχεσαι μόνο για διακοπές ή για να γλιτώσεις από κάτι, είναι και η αυλή, ο κήπος, το χωράφι, το κοτέτσι, το μαντρί. Έχεις δηλαδή να κάνεις κάτι το οποίο μέσα στον κύκλο του χρόνου και στην κάθε μέρα που περνάει δεν το αφήνεις γιατί από τη συνέχειά του εξαρτάται η επιβίωσή σου. Βέβαια εγώ μέσα σε αυτό τον κύκλο εγώ δεν είμαι πλήρως ενταγμένος, το προσπαθώ και τα μέτρα για την υγεία με βολεύουν πολύ αλλά είναι η μάνα που παρά την ηλικία της συνεχίζει να κάνει κήπο και να φροντίζει τις λίγες κότες που έχει. Όταν δεν βρέχει, εμένα τουλάχιστον δεν μου φτάνει η ημέρα γιατί καθαρίζω και συμμαζεύω το μεγάλο χωράφι έτσι ώστε να φυτευτεί με καινούργια δέντρα.

Η μεγάλη κορομηλιά στο οικόπεδο του Δημήτρη Τσιρώνη στην Κοκαλιάρα.

Όταν χιονίζει όμως (αστείο χιόνι ήταν αλλά αυτό μας έστειλε ο ουρανός φέτος και είναι βέβαιο πως θα διψάσουν και οι άνθρωποι και ο τόπος) βρίσκω την ευκαιρία να κάνω καμιά δική μου δουλειά, να δω ειδήσεις, να παρακολουθήσω την επικαιρότητα και στο διαδίκτυο, να μιλήσω με κανέναν άνθρωπο, αλλά και να κάνω βόλτες στο χωριό. Έτσι εκείνη την ημέρα που χιόνισε περπάτησα πάνω κάτω και πέρα δώθε όλο το σιωπηλό χωριό και τις κοντινές εξοχές και όπως πάντα κάνω τράβηξα αρκετές φωτογραφίες τις οποίες θα ανεβάσω κάποια στιγμή αφού γράψω και κανένα συνοδευτικό κείμενο.

Μια κορομηλιά στο πλάι του Υφαντή κάτω από τον δρομο. 

Η κορομηλιά με τα υπέροχα κεχρμπαρί κορόμηλα στου Φώτη Παπαγιάννη στην Παναγία.

Ανθισμένες κορομηλιές στα χωράφια του Γιωργούλα Δεδούση κάτω από τον Άγιο Παντελεήμονα. 

Ανθισμένες κορομηλιές με φόντο τα χιονισμένα έλατα στον Άγιο Παντελεήμονα.

Κορομηλιά στο χωράφι του Φάνη Κολοκύθα στην Παναγία.

Από τη σοδειά φωτογραφιών εκείνης της ημέρας ξεχώρισα μια που θεωρώ ότι με αυτή η φύση και ο Τόπος μας στέλνουν ένα μεγάλο μήνυμα ελπίδας. Η φωτογραφία δείχνει την μεγάλη κορομηλιά στον κήπο του αείμνηστου Λεωνίδα Παπαγιάννη να είναι ανθισμένη ως το τελευταίο κλαράκι της ενώ στο έδαφος να είναι στρωμένο το χιόνι στο ύψος ενός δάχτυλου. Κάτω από το ανθισμένο δέντρο δεν έχει καθόλου χιόνι γιατί καθώς πέφτει πάνω στα άνθη της, από την ελάχιστη διαφορά θερμοκρασίας που έχουν αυτά λόγω της θέρμης του δέντρου να ξεκινήσει τον νέο κύκλο της καρποφορίας, λιώνει αμέσως και πέφτει σαν κρύα βροχή στη γη.  Αυτό λειτουργεί και προστατευτικά για τα άνθη καθώς στεγνώνουν πιο γρήγορα και έτσι σε περίπτωση που πέσει πολύ η θερμοκρασία να μην παγώσουν.

Ανθισμένη κορμηλιά με χιόνια στο δρόμο προς τη Δεξαμενή. 

Ανθισμένες κορομηλιές και φουντουκιές στο ρέμα πάνω από τη Σβαρνή.

Ανθισμένες κορομηλιές μπροστά από το σπίτι του Λουκά Σακκά. 

Ένα δάσος από ανθισμένες κορομηλιές στο χωράφι του Μάμαλη στην Παναγία.

Η βρύση Καμάρα ανάμεσα σε δυο ανθισμένες κορομηλιές.

Έκατσα αρκετή ώρα και έβλεπα την κορομηλιά, σαν καϊκι με άσπρα πανιά έμοιαζε μέσα στο μουντό φως του χιονιά στον σιωπηλό τόπο. Χαιρόμουν για την ομορφιά της, της ευχήθηκα καλή δύναμη και στον δικό της αγώνα για την επιβίωση και την φαντάστηκα σε λίγες ημέρες να αρχίζει να μεγαλώνει τους εκατοντάδες μικρούς καρπούς της και το καλοκαίρι να είναι γεμάτη κορόμηλα. Κάτι μικρά μωβ είναι, τα έχω δοκιμάσει και είναι πολύ νόστιμα και ελπίζω πως θα κάνουμε και εξαιρετική μαρμελάδα.  

Ανθισμένες κορομηλιές στο χερσότοπο στο νεκροταφείο. 

Ανιθσμένες κορομηλιές στα σύνορα του χωραφιού του Κατσαδιώτη με τα Γεωργουλαίικα.

Οι κορομηλιές στη Σβαρνή και στο χωράφι του Λουκογιάννη ανθισμένες.

ΥΠ. Μη με παρεξηγήσουν οι άλλες κορομηλιές του χωριού, όλες ήταν όμορφες και όλες τραβούσαν το ίδιο ζόρι με την κορομηλιά στο Παπαγιαννέϊκο αλλά αυτή σήμερα προηγείται. Στις υπόλοιπες η τιμή περιορίζεται σε κάποιες φωτογραφίες (δεν τις πρόλαβα όλες να με συγχωρούν οι υπόλοιπες) θα είναι ξεχωριστή μια άλλη στιγμή μέσα στο χρόνο, όταν θα αρχίσει η καρποφορία τους.  

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 30032020.