ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Λευτέρης Ράπτης με τη γυναίκα του στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002.

Η Θεοδώρα και ο Επαμεινώντας Φαλαγκάρας στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου το 2002

 

Λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα οι άνθρωποι που γεφύρωναν με την ύπαρξή τους τα χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τον αιώνα μας κι έτσι χάνονται οι ζωντανές αναφορές για εκείνη την εποχή η οποία αρχίζει να φαντάζει ακόμη και για μας τους τρανότερους, πολύ, πολύ μακρινή. Για τους νεώτερους, ούτε λόγος· όποια αναφορά στα χρόνια του Μεσοπολέμου τους φαίνεται σαν είναι κάτι που έχει γίνει στα μυθικά χρόνια.

Γιατί τα λέω αυτά πρωί – πρωί σήμερα; Γιατί μόλις χθες έμαθα το θάνατο δυο ανθρώπων που γνώρισα πριν από είκοσι περίπου χρόνια και με τις αφηγήσεις τους με βοήθησαν πολύ για ότι έγραφα τότε για το Μυρόφυλλο Τρικάλων, ένα χωριό πάνω από τον Αχελώο και το οποίο έγινε γνωστό από την απειλή της κατάκλυσης του ιστορικού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου από την εκτροπή του Αχελώου η οποία μάλλον ξεχάστηκε αφού έγινε τεράστια σπατάλη χρημάτων και φοβερής καταστροφήςτου περιβάλλοντος .

Έτσι γνώρισα την Λευτέρη Ράπτη (1918 – 2012) και την αδερφή του Θεοδώρα Επαμεινώντα  Φαλαγκάρα (1916 –2012) οι οποίοι πέθαναν τον Μάη που μας πέρασε και το 40ήμερο μνημόσυνο τους θα γίνει αύριο στο χωριό, μαζί με του Επαμεινώντα Γαλαζούλα (1922 – 2012) ο οποίος τα τελευταία χρόνια ζούσε στα Τρίκαλα. Ο μπάρμπα Λευτέρης που έχασετην κυρά του πριν από λίγα χρόνια όπως και η κυρά Θεοδώρα έζησαν όλη τους τη ζωή στο χωριό εκτός από τους χειμερινούς μήνες που πήγαιναν για λόγους υγείας και ασφάλειας στα Τρίκαλα.

Την κυρά Θοδώρα πήγαινα και την έβλεπα όταν βρισκόμουν στο χωριό και μου άρεσαν πολύ αυτά που μου έλεγε για τα περασμένα χρόνια και ιδίως για τον τρόπο ζωής και τα νοικοκυριά στα χρόνια της νιότης και της ακμής της. Πρόλαβα μάλιστα να γνωρίσω και τον άντρα της τον κυρ Επαμεινώντα, έναν υπέροχο γέρο ο οποίος πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Με εκείνον όμως που μου άρεσε πολύ να μιλάω και να κρατάω πολύτιμες σημειώσεις ήταν ο μπάρμπα Λευτέρης Ράπτης (πατέρας του καλού φίλου Δημήτρη Ράπτη ο οποίος είναι καθηγητής Λαογραφίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) και η κουβέντα ήταν πάντα για τον πόλεμο του 1940 με τους Ιταλούς στην Αλβανία, την Αντίστασηκαι τις συγκρούσεις ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ στην περιοχή του Αχελώου, τον Εμφύλιο που ακολούθησε και τα κατοπινά χρόνια που προσπάθησαν και τα κατάφεραν να αναστήσουν πάλι το χωριό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα λείψουν μόνο στους οικείους τους και το Μυρόφυλλο που αδειάζει πια ραγδαία από τους γέροντες και τις γερόντισσες, αλλά σε όλους μας γιατί δεν θα έχουμε πλέον να αναφερόμαστε σε τέτοιους ανθρώπους σαν παραδείγματα δύναμης, πατριωτισμού και συνέπειας στον τόπο τους, τόπο που στην αγκαλιά του εν τέλει πλήρεις ημερών όλοι και χορτάτοι από τη ζωή αναπαύτηκαν. Ας είναι ελαφρό το χώμα που τους σκεπάζει και να είμαστε καλά όλοι να τους θυμόμαστε όσο είμαστε κι εμείς ζωντανοί.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Στο άνδηρο του Πικιώνη στου Φιλοπάππου

Τόση διάθεση για μουσική, ομολογώ πως δεν ήξερα ότι υπάρχει στην πόλη μας. Ή αφορμή για να το διαπιστώσω αυτό ήταν η χτεσινή «Ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής» που εορτάστηκε σε διάφορα σημεία των Αθηνών με συναυλίες στις οποίες η είσοδος για το κοινό ήταν ελεύθερη. Καθώς μάλιστα το έλεγαν χθες τα ποδαράκια μου πήρα από νωρίς τους δρόμους του κέντρου και με ένα μίνι μαραθώνιο κατάφερα να περάσω από αρκετά σημεία να δω τι γίνεται και να κάνω κάποιες φωτογραφίες απ’ αυτό το γεγονός.

Στην Πνύκα, η μεγάλη συναυλία

Πρώτα - πρώτα πέρασα από την πλατεία Κλαυθμώνος αλλά ήταν πολύ νωρίς και μόνο τους τεχνικούς είδα να προετοιμάζονται για τη συναυλία που θα ακολουθούσε κι έτσι προχώρησα προς το Σύνταγμα, όπου είδα μεγάλα ηχεία και τους τεχνικούς πάλι να ετοιμάζονται και λίγο νεαρόκοσμο που χόρευε από αυτές τις μουσικές που δεν ξέρω καλά και όλη η ατμόσφαιρα μου θύμισε τον περσινό Ιούνη των «αγανακτισμένων» αλλά στο πολύ βαριεστημένο και άτονο. Πραγματικά, αν δεν υπήρχαν οι εγκαταστάσεις με τα μουσικά μηχανήματα, όποιος περνούσε από εκεί θα νόμιζε πως το ημερολόγιο μετρούσε στον Ιούνη του 2011 αλλά πουθενά δεν φαινόταν ένας στοιχειώδης έστω πολιτικός λόγος.

Στο Μοναστηράκι, μια ωραία εικόνα της αθηναϊκής νύχτας

Από εκεί τράβηξα βιαστικά προς του Φιλοππάπου όπου γίνονταν τρεις συναυλίες. Στην Πνύκα, με τη συμφωνική ορχήστρα και τη μεικτή χορωδία του Δήμου Αθηναίων, όπου μου άρεσε ο κόσμος που κάθονταν στις αρχαίες πέτρες και απολάμβανε μέχρι να αρχίσει η συναυλία ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα πίσω από το Αιγάλεω. Μια μοναδική αττική ομορφιά θα έλεγα, την όποια ίδια και ανώτερη συνάντησα αργότερα στο άνδηρο Πικιώνη στη συναυλία του Εργαστηρίου Ελληνικής Μουσικής του Δήμου Αθηναίων υπό τη διεύθυνση του Χρίστου Χαλκιά και τραγουδιστές την Vivian Daglas και τον Κωνσταντίνο Μάτσικα.

Στο Μοναστηράκι η μπάντα με τα αφρικάνικα

Δεν πήγα προς το νοτιοδυτικό νταμάρι όπου έπαιζε η Big Band του Δήμου Αθηναίων συνθέσεις και ενορχηστρώσεις πρωτοπόρων δημιουργών της Band φιλοσοφίας και κατηφόρισα βιαστικά πάλι προς το Μοναστηράκι όπου ένα γνωστό από τα Σαββατοκύριακα συγκρότημα έπαιζε αφρικάνικη μουσική. Ανεβαίνοντας προς τα επάνω πέρασα από την οδό Καλαμιώτου και Αθηναίδος, όπου στο κατάστημα APERITIF όπου έπαιζε η ορχήστρα του Γιώργη Χριστοδούλου τάνγο και άλλους χορούς και χόρεψαν οι AthensLindy Hop.

Στο Aperitif, στην οδό Καλαμιώτου

Πέρασα πάλι από το Σύνταγμα όπου η κατάσταση έμοιαζε περισσότερο με τον Ιούνιο του 2011 και από εκεί πάλι στην Κλαυμώνος όπου τη συναυλία με σύγχρονες μουσικές είχε διοργανώσει η εφημερίδα ATHENS VOICE. Εκεί είδα αρκετό κόσμο και στην πίστα ένα συγκρότημα που έπαιζε και φορούσε κάτι πράσινα ρούχα με τη φίρμα μιας μπύρας. Κάθισα λίγο εκεί και κατέληξα στο Προδόρπιο να δω τι ψάρια έπιασα σχετικά με τις φωτογραφίες και να κάνω τις σημειώσεις μου κείμενο για την χθεσινή μουσική νύχτα την οποία όπως κατάλαβα άρεσε πολύ στους Αθηναίους και τους λίγους ξένους που την έζησαν και απορώ γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται συχνότερα. Όχι σε όλα, αλλά σε ορισμένα ιδιαίτερα σημεία θα μπορούσε να γίνονταν κάθε εβδομάδα τουλάχιστον και να αποτελεί σπουδαίο γεγονός.

Στην Κλαυθμώνος, το συγρότημα παίζει στα χρώματα της μπύρας.

Στο γεγονός θα επανέλθω σύντομα καθώς θεωρώ πως με κάτι τέτοια και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε την αρνητική εικόνα που έχει δημιουργηθεί για την Αθήνα και ιδιαίτερα για το κέντρο της, τόσο από τους ξένους αλλά και από τους ίδιους τους Αθηναίους που τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους έχουν απομακρυνθεί από το ιστορικό κέντρο και τις παλιές γειτονιές και να ζωντανέψει πάλι η ρημαγμένη πόλη.

ΕΓΩ, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ - ΠΡΑΣΙΝΟΙ

Με ρώτησαν αρκετοί φίλοι, αν έχω αποχωρήσει από τους Οικολόγους - Πράσινους και «πολιτεύομαι» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποιο τρόπο τον υποστηρίζω. Δικαιολογημένα με ρώτησαν, αφού είδαν πως ο τοίχος μου στο Facebook  φιλοξένησε κάποιες φωτογραφίες από την προεκλογική συγκέντρωση του προαναφερόμενου κόμματος στην Ομόνοια.

Λησμονούν όμως ότι αυτή η ανάρτηση έχει να κάνει με τη συνήθεια ενός δημοσιογράφου, που όταν μπορεί, πηγαίνει και παρακολουθεί διάφορα γεγονότα ή καταστάσεις που συμβαίνουν στην πόλη ανεξάρτητα αν αυτό γίνεται εντεταλμένα από ένα ΜΜΕ ή αποτελεί μέρος της δικής του διάθεσης. Η παρουσία μου επίσης στην συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε αυτό το χώρο διατηρώ με πολλούς παλιές φιλίες, φιλίες που ξεκινάνε από τα χρόνια του «Ρήγα» καθώς και πολλές γνωριμίες λόγω της δημοσιογραφίας από το 1981 έως σήμερα σε διάφορες εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένης και της «Αυγής».

Φυσικά και θα χαιρόμουν να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση με άλλες αριστερές δυνάμεις αλλά τούτο εξαρτάται από τον ελληνικό λαό, τον καθένα μας ξεχωριστά και εκφράζει αυτό που καλούμε δικαίωμα επιλογής, σε αυτό τον τόπο χρόνια τώρα  ταλανίζεται και υποφέρει από τις πράξεις αναξίων πολιτικών όλων των χρωμάτων.
Για να ξεκαθαρίσουμε αυτό το ζήτημα και να μην υπάρχουν παρανοήσεις: εγώ βρίσκομαι από το 1989 και παραμένω μέχρι σήμερα στο χώρο των Οικολόγων - Πράσινων και υποστηρίζω όσο μπορώ την αυτόνομη συμμετοχή μας στις σημερινές κρίσιμες εκλογές για τη χώρα μας, με προσωπικό αγώνα στον πραγματικό αλλά κυρίως στον δικτυακό κόσμο.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που γειτονεύει εμένα προσωπικά, είναι ο διαφορετικός λόγος που μπορώ κάλλιστα  να εκφράσω και ως μέλος των Οικολόγων - Πράσινων, σήμερα  δια της ψήφου και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, θα συνεχίσω και αύριο. Έτσι λοιπόν εγώ σήμερα ψηφίζω Οικολόγους - Πράσινους στην Α’ Αθηνών, καθότι μετά από τόσα χρόνια διαμονής στην Αθήνα έγινα και δημότης της και το ίδιο θα κάνουν συγγενείς, φίλοι και γνωστοί στην ιδιαίτερη πατρίδα, τη Φθιώτιδα και την Ευρυτανία.

Σας ευχαριστώ και εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους που θέλουν να ξημερώσει αύριο μια άλλη μέρα για τη ζωή μας και την Ελλάδα…

ΜΙΑ ΦΕΤΑ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΤΙΜΟ…

Πέρασα μια μέρα υπέροχη στη λαϊκή της Καλλιδρομίου και έβγαλα φωτογραφίες και ρεπορτάζ για μια εβδομάδα! Θα ξεκινούσα με κάτι ντομάτες που είχαν μηδενική τιμή αλλά με πρόλαβε ένα σχόλιο της Νανάς Νταουντάκη, αντιπροέδρου στην ΕΣΗΕΑ, αναφορικά με τις δεκάδες των ξένων δημοσιογράφων που είναι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και περιμένοντας τις αυριανές εκλογές κάνουν ρεπορτάζ όπου τους γυαλίσει θέμα που έχει να κάνει με την κατάντια μας. Οπότε η καλύτερη γι’ αυτούς ήταν μια λαϊκή στο κέντρο της Αθήνας αλλά κατά τη γνώμη μου έπεσαν σε λάθος τόπο και ημέρα.

Τραβούσε λοιπόν η κάμερα ενός αγνώστου για μένα τηλεοπτικού συνεργείου, διάφορα στιγμιότυπα από τη ζωή της λαϊκής, στέκονταν περισσότερο στα ταλαιπωρημένα πρόσωπα, τίμησαν για αρκετή ώρα τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του Κώστα Πλιάτσικα, έδειξαν ενδιαφέρον για το τι είναι γραμμένο στα σκαλιά της Εμμανουήλ Μπενάκη που οδηγούν στο λόφο Στρέφη κι εκεί πάνω στη γωνία, ο πωλητής καρπουζιών ο Ηλίας  που έχει πάγκο έξω από το φαρμακείο της Έφης, έκοψε μια μεγάλη φέτα καρπουζιού και τους την πρόσφερε, όπως κάνει εξάλλου και με άλλους πελάτες του καθώς και με τους περαστικούς.

Έδωσε και στην ωραία κοπέλα της φωτογραφίας και αυτή έβγαλε χρήματα να τον πληρώσει. Ο Ηλίας έκανε μια κίνηση που φανέρωνε πως η φέτα του καρπουζιού ήταν προσφορά, το ίδιο προσπάθησαν να της πει και κάποιος που τη συνόδευε αλλά αυτή τίποτα. Έπρεπε να πληρώσει και παρά τις αντιρρήσεις όλων, έβγαλε ένα κέρμα των δυο ευρώ και το άφησε σε ένα κουτί. Το γεγονός σχολιάστηκε από όσους το πήραν είδηση ως πλήρη άγνοια της κοπέλας για την ελληνική πραγματικότητα ή τις συνήθειες. Το χειρότερο δε που άκουσα είναι ότι μπορεί αυτή και οποιοσδήποτε άλλος δημοσιογράφος, να πιστεύει όντως ότι πεινάμε κι ας έβλεπε τη λαϊκή σήμερα γεμάτη με όλα τα καλά και τα πλούτη της ελληνικής γης και γι’ αυτό επέμενε να δώσει το δίφραγκο, για να μας βοηθήσει…

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΔΕΣΠΟΤΟΙ ΟΤΑΝ ΒΑΡΙΟΥΝΤΑΙ…

Σκυλοβαριούνται κυριολεκτικά οι αδέσποτοι σκύλοι της Αθήνας αφού έχει να γίνουν στο κέντρο σοβαρά επεισόδια αρκετό καιρό τώρα λόγω των εκλογών κυρίως κι έτσι τους βλέπω καθημερινά από το «Προδόρπιο» να έχουν κατασκηνώσει και μένουν ξαπλωμένοι και άπραγοι όλη τη μέρα μπροστά στο γκαζόν του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων.

Για να σπάνε την ανία τους σηκώνονται που και που και γαυγίζουν κανένα διερχόμενο μηχανάκι και ξανακάθονται να συνεχίσουν το αραλίκι τους. Σήμερα όμως το απόγευμα σήκωσαν τον τόπο στα γαυγίσματα και για πολλή ώρα είχαν περικυκλώσει ένα κουρεμένο θαμνοειδές και δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από εκεί. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο και αρκετοί ήταν αυτοί που ρωτούσαν τους γύρω τι άραγε να συμβαίνει.

Άλλος έλεγε το κοντό του και άλλος το μακρύ του, αλλά εκείνο που φάνηκε πιο προσιτό να καταλάβουμε τι έπαθαν οι σκύλοι και συμπεριφέρονται έτσι, ήταν ένα ποντίκι ,είπε κάποιος, που ξεπήδησε από ένα υπόνομο και μόλις το πήραν είδηση, αυτό άρχισε να τρέχει και βρήκε κρυψώνα μέσα στο θάμνο όπου δεν μπορούν να χωθούν οι μουσούδες των σκύλων. Αυτοί μη μπορώντας να το πιάσουν, περιορίστηκαν να γαυγίζουν αλλά κανένας φαντάζομαι (από τους σκύλους) δεν σκέφτηκε να καλέσει μια γάτα να κάνει τη δουλειά που δεν μπορούν γιατί απλά εδώ και χρόνια αυτό το είδος (γάτες) έχει εξαφανιστεί και γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι άνθρωποι με τις φόλες αλλά και οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους…

ΑΘΗΝΑ, 11062012

ΣΥΡΙΖΑ ΚΟΥΡΕΜΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ…

Δεν μπορώ να πω ότι στη φύση, και ιδιαίτερα τα Άγραφα που ήμουν αυτές τις ημέρες η ζωή είναι μονότονη και φωτογραφικά φτωχή, αντιθέτως κάθε σημείο τους έχει το δικό του ενδιαφέρον - εξαρτάται βεβαίως με ποια ματιά το βλέπει ο καθένας και τι θέλει να πει και να μεταφέρει με την εικόνα που θα τραβήξει. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους ανθρώπους που τους περισσότερους χαρακτηρίζει μια απλότητα ως προς τη φωτογράφιση.

Το ίδιο επίσης ισχύει και για την Αθήνα. Τολμώ δε να πω ότι η πόλη μας δίνει απείρως πολύ περισσότερες ευκαιρίες για φωτογραφίες πραγμάτων, γεγονότων και ανθρώπων γιατί απλά είναι και περισσότεροι και πολλές φορές μάλιστα κάνουν πράγματα που δεν συνηθίζονται και ως εκ τούτου γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των περαστικών και της πλατείας, ακόμη και της τηλεόρασης αν κρίνουν οι υπεύθυνοι πως μπορεί να πουλήσει.

Κάτι τέτοιο είδα σήμερα το μεσημέρι που πέρασα από το Μοναστηράκι να δω τι γίνεται εκεί πέρα και βρέθηκα μπροστά σε μια σκηνή που δεν περίμενα, αλλά αμέσως τη συνδύασα με το τηλεοπτικά σποτ της Νέας Δημοκρατίας και τα οποία επιτίθενται με ειρωνεία στον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας ως σκηνικό το περιβάλλον ενός κουρείου και την κατάσταση που προέκυψε στο κεφάλι ενός ανθρώπου που πήγε να κουρευτεί σύριζα.

Από εκεί θα εμπνεύστηκε, σκέφτηκα ο άνθρωπος (Βίκτωρ) που κάθονταν σε μια καρέκλα τυλιγμένος με μια άσπρη πετσέτα αφημένος στα χέρια ενός κοριτσιού (Αμαλία) να τον κουρέψει δημόσια και μάλιστα καταμεσήμερο στο Μοναστηράκι. Δεν ήταν έτσι όμως, γιατί αυτά τα παιδιά όπως μου είπαν, είναι μέλη μιας ομάδας που λέγεται Pubnormal που δημιουργεί διάφορα χάπενιγκ στην πόλη με πράγματα και συνήθειες που γίνονται μέσα στα σπίτια, αλλ’ αυτοί θέλουν τα κάνουν στο δημόσιο χώρο χωρίς να ντρέπονται και με αυτό τον τρόπο να μεταφέρουν το δικό τους ιδιαίτερο μήνυμα.

Έτσι απλά μου είπαν ότι σκηνοθέτησαν το μεσημεριάτικο κούρεμα στο Μοναστηράκι και εγώ έχασα τη χαρά να συνδυάσω το γεγονός ως ένα χάπενιγκ με πολιτικό περιεχόμενο και να μπω με αυτό τον τρόπο στον προεκλογικό διάλογο που ομολογώ μου έλειψε αυτές τις ημέρες στα βουνά και στα δάση των Αγράφων…

ΠΩΣ ΠΙΑΣΤΗΚΕ ΕΝΑ ΓΟΝΕΜΕΝΟ ΜΕΛΙΣΙ

Είχαμε πάει προχθές με τον φίλο από τα μαθητικά χρόνια, Κώστα Κόκκινο, στο μικρό ιχθυοτροφείο του, στα Κοκκινεϊκα, εκεί όπου κάποτε υπήρχε μύλος και κάποιος τον πήρε τηλέφωνο πως ένα μελίσσι από αυτά που ήταν δίπλα στο δρόμο «γόνεψε» και είχε κρεμαστεί σε μια τσαπουρνιά όχι μακριά από το σημείο που ήταν και τα άλλα.

Ο Κώστας που έχει την εμπειρία από τέτοια πράγματα, φόρεσε την ειδική στολή για να αποφύγει τα τσιμπήματα, πήρε το καπνιστήρι και μια άδεια κυψέλη και άρχισε το έργο το οποίο στην περίπτωση δεν ήταν και πολύ δύσκολο, γιατί έτσι που ήταν κρεμασμένο και στο ύψος του, μόλις το κάπνισε λιγάκι και κούνησε το κλαρί, ο κύριος όγκος του σμήνους έπεσε μέσα στην κυψέλη και σε πέντε λεπτά όλες οι μέλισσες βρήκαν τη θέση τους.

Ήταν μια στιγμή που χρόνια περίμενα να δω και να φωτογραφίσω ένα τέτοιο θέμα και ένοιωσα πολύ τυχερός που συνέβη αυτό χθες στη Σπινάσα. Για να βγει όμως καλύτερο και να σας αρέσει κι εσάς, θα ζητήσω λίγο χρόνο να το δουλέψω καλύτερα για να μη χαθεί όπως θα συνέβαινε και με το σμήνος αν ο Κώστας δεν ήξερε πώς να το μαζέψει…

ΝΕΡΑΙΔΑ, 10052012

ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ…

Είναι δύσκολο πράγμα οι άνθρωποι, όχι μόνο τούτη την περίοδο της κρίσης αλλά πάντα, όταν ο λόγος τους, η εικόνα τους, ο τόπος και τα έργα τους χρησιμοποιούνται ως υλικό για κείμενα και δημοσιεύσεις, όχι μόνο στο Facebook όπως καλή ώρα τώρα αλλά και σε πολλές άλλες εκδοχές του χώρου που λέγεται πνευματική, δημοσιογραφική ή καλλιτεχνική παραγωγή. Γι’ αυτό και πρέπει να δείχνουμε συνεχώς την προσοχή μας και κυρίως να μην ξεπερνάμε τα εσκαμμένα, στη χρήση αυτού του υλικού το οποίο πολλές φορές μπορεί να μην έχουμε αποκτήσει και με τον σωστό τρόπο και να το προβάλλουμε χωρίς ευθύνη.

Γι’ αυτό, πολλές φορές, καλύτερα είναι να καταφεύγουμε σε μεταφορές ή αντί σε ανθρώπους να αναφερόμαστε σε σκιάχτρα, όπως αυτό της φωτογραφίας που έπιασα με το φακό της μικρής Cannon σε ένα κήπο της Νεράϊδας (Σπινάσας) και το οποίο μου κίνησε το ενδιαφέρον για την χορευτική έκφραση που του έδωσε η δημιουργός του. Κάτι όμως που όπως έμαθα, το κατάλαβαν αμέσως τα κοράκια και δεν πτοούνται καθόλου και ρημάζουν συστηματικά τα καλαμπόκια, ξεριζώνοντάς τα  μάλιστα για να φάνε το σπόρο μαζί με το φύτρο. Και τούτο γιατί η δημιουργός του σκιάχτρου δεν θέλησε να φορτώσει το φόβο για την επιβίωση στη ζωή των κορακιών και αυτά πήραν θάρρος περισσότερο απ’ όσο πρέπει…