ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΖΗΤΑ ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Αν κρίνουμε από την κατάσταση της πράσινης λινάτσας που καλύπτει το παλιό κτίριο στην οδό Σουρμελή, λίγο πριν από τη Λιοσίων, δεν πρέπει να είναι πολλά τα χρόνια που το σαβάνωσαν και ως είθισται, το ξέχασαν. Έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις αν δεν έχει ορίζοντα απόδοσης η αναπαλαίωση ενώ για κάποιους άλλους λόγους η λινάτσα μπορεί να μείνει στις σκαλωσιές μέχρι αυτό να γίνει σωρός από υλικά. Προφανώς το καλύπτουν για να μη βλέπουν οι γείτονες και οι περαστικοί την κατάντια του. Τούτο ενισχύει και η αφελής πολλές φορές εντύπωση για τη διατήρηση αναλόγων κατασκευών με τον ισχυρισμό ότι αποτελούν δείγματα της αρχιτεκτονικής σε μια πόλη που την έχει απαξιώσει προ πολλών δεκαετιών και οι νοικοκυραίοι τους τα έχουν παρατήσει γιατί τους είναι πια ασύμφορα.

Πέραν απ’ αυτά τα οποία αποτελούν και στοιχεία μιας ξεχασμένης, λόγω και της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας στην κοινωνία μας συζήτηση για την εικόνα της πόλης, τα πράγματα έχουν και μια άλλη διάσταση. Αυτοί που σαβάνωσαν τα κτίριο έβαλαν μέσα από τη λινάτσα και το δεντράκι που ζούσε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι χωρίς να σκεφτούν αν αυτό μπορεί να ζήσει χωρίς ήλιο ή αέρα. Τι τους ένοιαζε εξάλλου; Ένα λιγότερο δέντρο στους δρόμους της πόλης δεν το αντιλαμβάνεται κανένας και ειδικά στη Σουρμελή στην οποία ελάχιστα φαίνονται τα κατοικημένα σπίτια στους ορόφους ενώ από τα ισόγεια καταστήματα  τα περισσότερα είναι αμπαρωμένα και η κίνηση γενικώς περιορισμένη.

Τα δέντρα είπαμε και σε άλλο σημείωμα, δεν έχουν πόδια να περπατήσουν, να φύγουν, να σωθούν, αλλά έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα, να γέρνουν, να ελίσσονται, να ψάχνουν να βρουν μια θέση στον ήλιο και αυτό έκανε και το θύμα της λινάτσας. Αυτό στη Σουρμελή κατάφερε, με τον τρόπο του βεβαίως και τρύπησε σε ένα σημείο το σκοτεινό περαπέτασμα και αφού βγήκε το πρώτο του κλαράκι και είδε πως δεν καραδοκεί κανένας με ψαλίδι να το κουρέψει, έδωσε το σήμα και ξεχύθηκαν και τα άλλα έξω και πλέον απολαμβάνουν για λογαριασμό και των υπολοίπων που είναι κρυμμένα τον ήλιο και τους μεταφέρουν εκτός από τη ζεστασιά του και το τι βλέπουν στον δρόμο που η φθορά μέρα τη μέρα επικάθεται σε παχιές στρώσεις ερημιάς και μελαγχολίας για ένα άλλοτε ζωντανό κομμάτι της πόλης.

Ακτήμων Αθηναίος 

ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ

Στη φωτογραφία, το καζάνι του Λάμπρου Τσαντήλα το οποίο λειτουργεί αδιάλειπτα για περισσότερο από μισό αιώνα στο χωριό Αμάραντος Καρδίτσας μαζί με την κυρά Σταυρούλα που πάντα βάζει πλάτη σε τέτοιες δουλειές…

Στάζουν ακόμη οι σωλήνες των καζανιών σε όλες τις περιοχές της χώρας όπου καλλιεργούνται αμπέλια και οι άνθρωποι φτιάχνουν εκτός από κρασί και τσίπουρο. Πολλά σπίτια γιορτάζουν το μέγα γεγονός της απόσταξης με ωραίο τρόπο και καλούν φίλους και γνωστούς να συμμετάσχουν στην παρέα και δίπλα στο καζάνι που αχνίζει και τη φωτιά που πυρώνει, δοκιμάζουν το πρωτοστάλαγμα και εκτιμούν αναλόγως την παραγωγή. 

Παλιότερα ήταν μια περιπέτεια η απόσταξη των τσίπουρων και τούτο γιατί πάντα κάποιος θα ήθελε να ελέγξει την παραγωγή και αυτό έβαζε σε μια σειρά ανατρεπτικών σκέψεων  τους παραγωγούς οι οποίοι, ούτως ή άλλως πάντα γοητεύονταν από την παρανομία και δεν έχαναν ευκαιρία να την κάνουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πριν η πολιτεία επιβάλει τέλη, οι εκκλησίες είχαν προλάβει και είχαν στην ιδιοκτησία της τα περισσότερα καζάνια τα οποία νοίκιαζε στους ενδιαφερόμενους κι έτσι γέμιζαν το παγκάρι τους. Όσοι δε δεν ήθελαν να πληρώσουν στην εκκλησία (του χωριού συνήθως ή του κοντινού μοναστηριού) εύρισκαν τίποτα παλιοκάζανα και χώνονταν στα ρέματα που είχαν τρεχούμενο νερό και μέσα σε καλύβες έκαναν την παράνομη απόσταξη αλλά αν τους ανακάλυπταν πλήρωναν ακριβά την πράξη τους και το τσίπουρο αντί να τους γλυκάνει το στόμα, τους φαρμάκωνε.

Αυτά τα πράγματα όμως αποτελούν παρελθόν και σήμερα οι περισσότερες αποστάξεις γίνονται με σύγχρονα καζάνια τα οποία δεν θέλουν συνέχεια γάνωμα και οι μέθοδοι που ακολουθούνται αποδίδουν ωραία τσίπουρα. Πολλοί παραγωγοί μάλιστα θέλοντας να βγάλουν καλύτερο προϊόν προχωρούν σε διπλές αποστάξεις, προσεκτικό φιλτράρισμα και φυσικά το αποθηκεύουν στα κατάλληλα δοχεία από πλαστικό ή γυαλί ενώ φροντίζουν να έχουν εκπληρώσει και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο Ταμείο για να μπορούν να το διακινήσουν ελεύθερα και ανάλογα τώρα με την ποιότητά του, το προτιμούν τα καλά τσιπουράδικα.  Σε ορισμένες περιοχές οι παραγωγοί και ειδικά στην ανατολική Θεσσαλία τού βάζουν και γλυκάνισο ενώ αντιθέτως στην περιοχή της Καρδίτσας και της Ευρυτανίας το προτιμούν σκέτο και αναλόγως δε με τη γεύση, συνοδεύεται και από τους σχετικούς μεζέδες οι οποίοι είχαν να κάνουν και με τα εποχικά προϊόντα του κάθε τόπου.

Υπήρξε μια μακρά περίοδος, αυτή που αναστοχαζόμενοι σήμερα αποκαλούμε περίοδο της επιπόλαιης ευημερίας κατά την οποία η κατανάλωση τσίπουρου περιορίστηκε εξαιτίας της εξάπλωσης των εισαγόμενων αλκοολούχων ποτών σε κάθε γωνιά και μαγαζί της χώρας.  Τελευταία, λόγω και της κλιμακούμενης οικονομικής στενότητας, η κατανάλωσή του αυξήθηκε πράγμα το οποίο ώθησε στην συστηματοποίηση της παραγωγής και από αρκετές ποτοποιίες αλλά η χάρη που έχει το παλιό καζάνι στην καλύβα του αμπελουργού που έχει κοντά τρεχούμενο νερό, είναι άλλο πράγμα και όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές δύσκολα ξεχνάνε τη μικρή γιορτή του Νοέμβρη που στήνονταν για μερόνυχτα σε κάθε χωριό.  

ΑΘΗΝΑ, 28112015

Και στο http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3689

ΜΕΤΡΑΜΕ ΜΕΡΕΣ ΩΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ…

Καλημέρα από την πόλη που η βροχή πότισε γερά απόψε τη νύχτα της και θα ξημερώσει με διάθεση χειμωνιάτικη και αν το θέλουμε και εορταστική...

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε όλοι και να απολαύσουμε τις πρώτες ημέρες του χειμώνα και τις άλλες κρύες που θα ακολουθήσουν χωρίς γκρίνιες για τη μοίρα μας και άλλα φαιδρά που δεν έχουν θέση σε μια ακόμη αυταπάτη που βιώνουμε. Όπως στρώσαμε, έτσι θα το γιορτάσουμε και θα λέμε συνέχεια, κάθε πέρσι και καλύτερα… (Η φωτογραφία στο Γκάζι, από τα τεράστια γκράφιτι μιας άλλης εποχής που σβήνονται από το χρόνο). 

ΑΘΗΝΑ, 28112015

«ΛΙΠΕΣΑΝΟΡΕΣ – ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ»

Έξω μαίνονταν η καταιγίδα που τρόμαξε χθες το απόγευμα την πόλη και μέσα στη σκηνή του θεάτρου «Βαφείο – Λάκης Καράλης», πέντε γυναίκες έδιναν ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας με το έργο «Λιπεσάνορες – Τα χρόνια του φιδιού» του Δημήτρη Βαρβαρήγου και σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη σε πέντε ρόλους: Η Γεωργία Ζώη (Εκάβη – η μάνα των μανάδων), η Ελίζα Σολωμού (Ανδρομάχη), Ορνέλα Λούτη (Βρισηίδα), Ντομένικα Ρέγκου (Κασσάνδρα) και Αρετή Κοκκίνου η οποία έντυσε μουσικά την παράσταση ενώ τα κουστούμια είναι του Θεοδόση Δαυλού. Μια παράσταση με πέντε τραγικές φιγούρες γυναικών με το ίδιο πεπρωμένο οι οποίες αφηγούνται με εξαιρετικό τρόπο την τραγωδία του πολέμου, τον ηρωισμό της καθημερινής ζωής, την αξία της καρτερίας, τη νοσταλγία της ειρήνης, τις ευθύνες του ανθρώπου για τις πράξεις του, για τους υπερασπιστές του δικαίου. 

Με τη Γεωργία Ζώη μετά το τέλος της παράστασης.

Μην τη χάσετε κάθε  Τετάρτη. (Πληροφορίες: Θέατρο «Βαφείο – Λάκης Καράλης», Κωνσταντινουπόλεως 115 - Αγίου Όρους 15, τηλ 2103425637). 

ΑΘΗΝΑ, 25112015

ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΣΤΟ ΣΚΑΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

Είναι θαρρείς οι γάτες, οι ταγμένοι φύλακες των αρχαιολογικών χώρων στην Αθήνα και όχι τυχαία γιατί εκεί βρίσκουν την ησυχία τους και χωρίς να τις ενοχλεί κανένας γεννοβολούν. Έτσι δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν οι υπηρεσίες τους  απέναντι στα ερείπια και το κλέη του παρελθόντος που περιμένουν υπομονετικά την ανασκαφή. Ένας άλλος λόγος που ευδοκιμούν οι γάτες σε αυτά τα σημεία είναι ότι όλο και κάποιοι ποντικοί και ερπετά έχουν τις φωλιές τους κάτω και ανάμεσα στις πέτρες και τα σπαράγματα των μνημείων κι έτσι εξασφαλίζουν κάπως τη διατροφή τους. Δεν είναι όμως άπειρα τα τρωκτικά που χορταίνουν τις γάτες κι έτσι πολλές απ’ αυτές έβγαιναν καμιά βόλτα στα πέριξ σουβλατζίδικα και ταβερνεία και όλο και κάτι άρπαζαν αλλά από τότε που δυσκόλεψαν τα πράγματα με τους κάδους απορριμμάτων τις αποδεκάτισε η πείνα.

Το γεγονός φαίνεται πως έπεσε στην αντίληψη ορισμένων φιλόζωων και αυτοί έχουν αναλάβει το συσσίτιο για ορισμένες ομάδες από γάτες και επισκέπτονται τακτικά τους χώρους που διαβιώνουν και τους μοιράζουν τροφή. Αυτές μόλις τους καταλαβαίνουν να πλησιάζουν και να αδειάζουν τις σακούλες του ξεφυτρώνουν από κάθε πιθανό και απίθανο σημείο και πέφτουν πάνω τους. Απ’ ότι έχω παρατηρήσει σε ορισμένες περιπτώσεις τροφοδοτών, οι γάτες τους γνωρίζουν και τους ακούνε, όταν εμφανίζουν τάσεις απληστίας και οι μεγάλες ποδοπατάνε τίποτα γατάκια. Με μια παρατήρηση του τροφοδότη επανέρχονται όλες στην τάξη κι έτσι καμιά δεν μένει νηστική.

Εκείνο όμως που παρατήρησα προχθές την Κυριακή σε ένα γατοσυσσίτιο στην αρχή της Ερμού, στον πεζόδρομο κάτω από το σταθμό του Θησείου, είναι, ότι από τις κάνα δυο δεκάδες γάτες που ξεφύτρωσαν από το σκάμμα μόλις μυρίστηκαν τον τροφοδότη, μόνο δυο – τρεις δεν ήταν της ίδιας τιγρέ αγέλης η οποία φαίνεται πως είτε έχει τόσο ισχυρό DNA ώστε να βγαίνουν όλα τα γατάκια ίδια με τους γονείς τους, είτε πως σε αυτή την αγέλη επικρατεί το καθεστώς της ενδογαμίας. Ολόιδιες ήταν όλες και εντελώς αδιάφορε για την παρουσία μου όσο ήταν σκυμμένες πάνω από τις κροκέτες. Μόλις δε τις εξαφάνισαν ξαναμπήκαν ήσυχες στο σκάμα και έπιασαν θέσεις να λιάζονται αφού πλέον το κυνήγι των ποντικών δεν θα είχε κανένα νόημα με γεμάτο το στομάχι…

Ακτήμων Αθηναίος

ΕΝΑΣ ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Τόχει το κτήμα του στην κορυφή του χωριού ο κυρ Σταύρος Καραμπέρης, στα σύνορα του δάσους και κάτω από τις όμορφες κορυφές που καθρεφτίζονται στη λίμνη Πλαστήρα. Βλάσδο το έλεγαν παλιά και σήμερα Μοσχάτο, χάρη στα ονομαστά μοσχάτα σταφύλια της περιοχής και τη φήμη του ευλογημένου αυτού καρπού της ημιορεινής Καρδίτσας μοιράζεται με τα διπλανά χωριά, τον Μεσηνικόλα, την Καστανιά, το Λαμπερό και άλλα…

Όντως το υψόμετρο που είναι χτισμένο το Μοσχάτο είναι ιδανικό για τα αμπέλια καθώς δροσίζονται από το αγραφιώτικο αεράκι το καλοκαίρι και δεν ψήνονται  όπως στον κάμπο και το κρασί που παράγουν έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει τέλειο. Αλλά σε αυτή τη ζώνη δεν ευδοκιμούν μόνο τα αμπέλια, κάθε κλαρί της πλάσης μπορεί να καρπίσει και δώσει εξαιρετικά προϊόντα εφ’ όσον βέβαια ο νοικοκύρης ασχοληθεί συστηματικά με τα δέντρα του και τον κήπο του και τους αφιερώνει καθημερινά χρόνο, κόπο και φροντίδα.

Στην περίπτωση, νοικοκύρης είναι ο κυρ Σταύρος, συνταξιούχος της ΔΕΗ αλλά καθώς η εργασία του ήταν πάντα κοντά στο χωριό, δεν εγκατέλειψε ποτέ το Μοσχάτο κι έτσι δεν υπήρξε σχεδόν καμιά ημέρα στη ζωή του που να μην πέρασε από το κτήμα στο οποίο κάθε γωνιά έχει τα σημάδια από τον διαρκή αγώνα του. Και δεν είναι για τον κυρ Σταύρο μόνο ο καθημερινός αγώνας για τα κηπευτικά αλλά και για τα δέντρα και το αμπέλι, για την σωστή λειτουργία του κτήματος που θαυμάζουν όλοι στο χωριό και φυσικά γεύονται τα εξαιρετικά προϊόντα του καθώς ποτέ δεν τα πήγε στην αγορά αλλά στα σπίτια των συγχωριανών του.

Το κτήμα του κυρ Σταύρου έχει παραγωγή από όλων των ειδών τα κηπευτικά μέσα το χρόνο και δεν του λείπουν ούτε οι φράουλες, ούτε και τα φραγκοστάφυλα. Από δέντρα δε, όλα τα είδη έχει φυτεμένα. Καρυδιές, καστανιές, μηλιές καθώς και ροδιές ενώ ονομαστή είναι και η αχλαδιά με κοντούλες. Ο ίδιος έχει φροντίσει να έχει επάρκεια νερού με τις δεξαμενές που κατασκεύασε ενώ για τις ανεπιθύμητες επισκέψεις των άγριων ζώων στο κτήμα έχει βάλει σε όλη την περίφραξη από ένα μέτρο τσίγκο για να μην μπορούν οι ασβοί να την τρυπάνε. Όσο όμως τα έχει καταφέρει να κρατήσει μακριά τα ζωντανά του δάσους, έχει σηκώσει τα χέρια με τα πουλιά τα οποία φέτος άρπαξαν τη μισή παραγωγή από το αμπέλι και τα άτιμα του τρύγησαν για λογαριασμό τους όλη την παραγωγή από την εξαιρετική παλιά θεσσαλική ποικιλία μπατίκι. Το υπόλοιπο αμπέλι που είχε άλλες δεν το τίμησαν τόσο πολύ κι έτσι περίσσεψαν σταφύλια να κάνει το κρασί του και το τσίπουρό του.

Ο κυρ Σταύρος είναι σήμερα 85 χρονών, ζει μόνος του στο Μοσχάτο γιατί έχει πεθάνει η γυναίκα του και δουλεύει καθημερινά στο κτήμα σαν να είναι δυο – τρεις δεκαετίες μικρότερος κι έτσι ξεγελά όποιον τον βλέπει με το λισγάρι στο χέρι, όπως τον είδαμε μαζί με τον Δημήτρη Τσιτσιά πριν από λίγες ημέρες να το ετοιμάζει να φυτέψει κηπευτικά την άνοιξη καθώς ο ίδιος πιστεύει πως έτσι πρέπει να γίνεται και τούτο διδάσκει ακόμη. Γιατί, εκτός από συστηματικός παραγωγός ο κυρ Σταύρος είναι και δάσκαλος, καθώς είναι από τους τελευταίους στην περιοχή ο οποίος θυμάται τους τρόπους καλλιέργειας από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα και τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί και οι οποίες στόχευαν στη βελτίωση και την αφθονία. Τις σημειώσεις, για την παραγωγή, τις καλές και τις κακές χρονιές, τις αρρώστιες, τα εργαλεία, τις νέες μεθόδους που δοκίμασε, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες  που έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια τις έχει στη διάθεση οποιουδήποτε θελήσει να αναστήσει ένα κτήμα και σίγουρα είναι πολύτιμες. 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 22112015

και στο bostanistas http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3670

ΟΙ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΣΤΟΥΡΝΑΡΗ

Καλημέρα, αθηναϊκή με μια εικόνα και λίγα λόγια για εκείνα τα στοιχεία της πόλης που εκτός του ότι δεν έχουν μιλιά, δεν έχουν και πόδια να περπατήσουν να φύγουν…

Την οδό Στουρνάρη τη γνώρισα τότε που άρχιζε να μοιάζει ως η Silicon Valley, όπως έλεγαν και τα νέα περιοδικά του life style που φύτρωσαν στην κοινωνία μας εκεί προς τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και διαμόρφωσαν status που σήμερα είναι να τους κλαίνε όλα τα ψάρια. Σε αυτό τον ωραίο δρόμο τότε με τις ψηλές ακακίες ήταν που όποιος επιθυμούσε εύρισκε τον παράδεισό του σε χαρτιά, είδη σχεδίου και ζωγραφικής και φυσικά υπολογιστές και όλα τα παραφερνάλια της τεχνολογίας που έμπαινε δυναμικά στη ζωή μας και στη δουλειά μας. Από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά και στη Στουρνάρη όλες οι αλλαγές έγιναν σε βάρος της και τούτο οφείλεται στο ότι η μια πλευρά της είναι το μνημείο του Πολυτεχνείου.

Είναι αμέτρητες οι φορές κατά τις οποίες η Στουρνάρη έγινε πεδίο μάχης με τους νεαρούς μπαχαλάκηδες, κουκουλοφόρους ή επαναστάτες (όπως θέλετε πείτε τους αλλά την ίδια δουλειά κάνουν) από τη μια πλευρά και από την άλλη τις βραδύποδες αστυνομικές δυνάμεις και κάθε φορά, οι κάτοικοι της περιοχής βλαστημούσαν την ώρα και τη στιγμή που διάλεξαν κάποτε αυτό τον ωραίο δρόμο να κατοικήσουν. Το ίδιο έκαναν και οι καταστηματάρχες που δεν ήξεραν πως θα βρουν το μαγαζί τους το επόμενο πρωί και για να είναι ήσυχοι, σιγά – σιγά την εγκατέλειψαν. Το ίδιο έκαναν επίσης και πολλοί από τους νοικοκυραίους που κάποτε χρυσοπλήρωσαν τα διαμερίσματα με θέα το Πολυτεχνείο κι έτσι ερήμωσε και οι δραστηριότητες πλέον που γίνονται εκεί οι περισσότερες κατάντησαν να εμπίπτουν στη σφαίρα της ασυδοσίας και της παρανομίας.

Από τα στοιχεία της Στουρνάρη που είχα γνωρίσει στα τέλη της δεκαετίας του ’70  έμειναν στη θέση τους εκτός από το διαρκώς απαξιούμενο κτίριο και το μονίμως ευτελιζόμενο «Πολυτεχνείο» και οι μεγάλες ακακίες γιατί απλά δεν είχαν πόδια να περπατήσουν να φύγουν και μένουν εκεί – μάρτυρες και θύματα των τυφλών δυνάμεων που καταστρέφουν συστηματικά και κατ’ επανάληψη την περιοχή και ότι ακόμη την ομορφαίνει. Στη μανία τους δεν παραμερίζουν και την τύφλωση ακόμη και κάποιων αξιόλογων graffiti (φωτογραφία)  όπως αυτό του Sonke που τύφλωσαν για να μη βλέπει τον αργό θάνατο της ακακίας που είχε την ατυχία να τη φυτέψουν κάποτε να ομορφήνει ένα δρόμο…

Ακτήμων Αθηναίος

ΟΙ ΝΕΕΣ ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΤΗΣΙΩΝ

Κάνει καλό, ομολογώ, η απόσταση για ένα διάστημα από την πόλη γιατί μεταξύ άλλων, η επιστροφή βοηθάει να τη δούμε με άλλα μάτια και να εκτιμήσουμε διαφορετικά τις αλλαγές που έχουν γίνει, τόσο στα στοιχεία της όσο και στις ιδέες που εκφράζουν οι άνθρωποι που την κατοικούν και επηρεάζουν τη ζωή όχι μόνο των δημοτών, αλλά δυστυχώς και όλων των Ελλήνων.

Η Πατησίων, ως το Πολυτεχνείο τουλάχιστον, δεν είναι ένας δρόμος που προσφέρεται για εικαστικές παρεμβάσεις, ήτοι ωραία graffiti ή μουντζούρες στους τοίχους  γιατί όλες οι προσόψεις των κτιρίων είναι προσόψεις καταστημάτων και κατά συνέπεια, ελεγχόμενες τις περισσότερες ώρες της ημέρας και κάποιες και της νύχτας. Έτσι, αποτρέπονται οι επίδοξοι «καλλιτέχνες» να δημιουργήσουν και ορισμένοι άλλοι να πουν τα άναρθρα δικά τους. Τούτο όμως δεν ισχύει όταν τα καταστήματα διαθέτουν ρολά στων οποίων την επιφάνεια μπορεί να γίνουν σε ανύποπτο χρόνο πίνακας ανακοινώσεων και τοίχοι πινακοθήκης.  

Είναι όμως τόσες πολλές οι αυτού τους είδους παρεμβάσεις που αφήνουν πλέον αδιάφορους και τους πιο παρατηρητικούς δημότες εκτός αν ο καλλιτέχνης ή ο δράστης των συνθημάτων, διαθέτει έστω και το στοιχειώδες πολιτικό ένστικτο και καταφέρει να συνδυάσει το σύνθημα με άλλα στοιχεία, όπως το είδος του καταστήματος για παράδειγμα. Στην περίπτωση που βλέπετε στην φωτογραφία, τα κατάφερε τέλεια καθώς το σύνθημα που απλώνεται στα κλειστά ρολά, λέει δυστυχώς την αλήθεια, γιατί οι εγκαλούμενοι και κατά κοινή εντύπωση μάλιστα, είναι αυτοί και οι πολιτικές τους που έφεραν αυτού του είδους τα καταστήματα, από τις παρόδους της Πατησίων και τα κρυφά γραφεία σε ορόφους των πολυκατοικιών, στη βιτρίνα ενός από τους πιο κεντρικούς, εμπορικούς δρόμους της πόλης. Εκεί που κάποτε στα υπερφωτισμένα μαγαζιά  με τις προκλητικές διακοσμήσεις έσφυζε η κατανάλωση, τώρα πίσω από τις κλειστές πόρτες πράγματα πολύτιμα που με θυσίες αποκτήθηκαν, πωλούνται με πόνο και εκτιμώνται με το κιλό…

Ακτήμων Αθηναίος

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Έχοντας κατά στο νου τη δημιουργία μιας σειράς κειμένων για την πόλη, όπως την βλέπω και την ανασαίνω μετά από τον πενταετή αντιμνημονιακό αγώνα (2010 – 2015) που κατέληξε όπως ξέρουμε όλοι, αρχίζω τις αναρτήσεις οι οποίες υπογράφονται ως Ακτήμων Αθηναίος και φυσικά φιλοξενούνται εκτός από το facebook και στον action.blogspot.com γιατί είναι πολλές οι φίλες και οι φίλοι που βρίσκονται εκτός κοινωνικών δικτύων.

Το ΗΧΟΡΑΜΑ 'ΙΟΝΙΟ - ΠΟΡΕΙΑ ΔΥΤΙΚΑ"

Ένα ταξίδι στο Ιόνιο Πέλαγος, στη Δύση, με εικόνες, στίχους και μουσική μας επιφύλαξαν και απολαύσαμε χθες το βράδυ στο Μουσείο Γουλανδρή στην Κηφισιά, ο φωτογράφος Δημήτρης Ταλιάνης, ο ποιητής Διονύσης Καρατζάς και ο μουσικός Γεώργιος Αθανασακόπουλος.

Το «Ηχόραμα Ιόνιο - Πορεία Δυτικά» προβάλλει την ομορφιά του Ιόνιου τοπίου, παραλληλίζοντας τα νερά, τους βράχους και τους ανέμους και βοηθώντας στην προσπάθεια έκφρασης του αθέατου. Ο θεατής – ακροατής ταξιδεύει, μέσα από ήχους, λέξεις και εικόνες, σε μέρη άγνωστα ίσως, αλλά οικεία, στα χρώματα, στις μνήμες, στους μύθους του Ιονίου, στη μαγική αυτή θάλασσα που χωρίζει και μαζί ενώνει, που ξεπροβοδίζει και ταυτόχρονα υποδέχεται.

Στο Ηχόραμα συμμετέχει το μουσικό σχήμα Vibrato της Πολυφωνικής Πατρών με τη Λάουρα Λούκα, βιολί. Σέργιος Σοϊλέ, φλάουτο, Τέτη Ζέρβα, μαντολίνο, Αγλαΐα Μαραθιά, Βασίλης Αναστασόπουλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Κασσιανή Αναστασοπούλου, Μαρίνος Αστερής, Φώτης Τσιλεμέκης, κιθάρες, Βιλέντ Καραπετιάν, κοντραμπάσο, Κώστας Κονδύλης, κρουστά  και Δέσποινα Κριμπά, τραγούδι. Την ορχήστρα διεύθυνε ο Γεώργιος Αθανασακόπουλος Τη διοργάνωση της εκδήλωσης έκαναν οι  «Οι Φίλοι του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας» και τα έσοδα διατέθηκαν για του σκοπούς του Μουσείου.

-          Το φωτογραφικό λεύκωμα Ιόνιο, Πορεία Δυτικά με φωτογραφίες του Δημήτρη Ταλιάνη και κείμενα του Διονύση Καρατζά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τοπίο. ΤΗΛ. 2109407642 και www.topio.gr.

aΑΘΗΝΑ, 19112015

ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΤΟΥ ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΎ

Ότι ήταν να δώσουν φέτος οι καστανιές, το έδωσαν. Ακόμη και κάποιες από τις όψιμες στέγνωσαν από την καλοκαιρία του Νοέμβρη και έριξαν όλα τα καβούκια τους με ότι κάστανα είχαν μέσα και χάθηκαν στο παχύ στρώμα των φύλλων κάτω από τα δέντρα. Τα περισσότερα από αυτά θα γίνουν τροφή των τρωκτικών που αλωνίζουν στα χωράφια και θα παχύνουν ακόμη περισσότερο τα αγριογούρουνα για τα οποία το φθινόπωρο με την πληθώρα των καρπών είναι γι’ αυτά ότι το Πάσχα για τους ανθρώπους. 

Σε γενικές γραμμές, η φετινή χρονιά για τα κάστανα στα χωριά πέριξ του Τυμφρηστού ήταν καλή και τούτο οφείλεται στο δροσερό καλοκαίρι που περάσαμε και το οποίο βοήθησε πολύ τα δέντρα να δέσουν μεγάλο καρπό αλλά από την άλλη, η υγρασία που επικρατούσε όλο το προηγούμενο διάστημα τα έκανε πιο ευάλωτα στους λογής μύκητες. Έτσι από την παραγωγή κάθε δέντρου ένα μεγάλο ποσοστό ήταν χαλασμένο και άρα έβγαιναν εκτός εμπορίου ή συντήρησης. Αυτά τα κάστανα όμως δεν πήγαιναν ποτέ χαμένα γιατί οι νοικοκυρές  έκοβαν το χαλασμένο μέρος τους και τα έβραζαν ή τα έψηναν για το σπίτι και μάλιστα αυτά εκτός του ότι έβραζαν πιο γρήγορα ήταν και πιο νόστιμα. Όμως και το χαλασμένο μέρος του κάστανου δεν πήγαινε κι αυτό χαμένο γιατί τότε στα σπίτια υπήρχαν κότες και γουρούνια που δεν περιφρονούσαν καθόλου αυτά τα μεζεδάκια.

Από τα καλά τώρα κάστανα, άλλα πήγαιναν στο εμπόριο και έβγαζε ένα μικρό εισόδημα ο παραγωγός και άλλα τα συντηρούσαν με διάφορους τρόπους έτσι ώστε να τα έχουν φρέσκα μέχρι το τα Χριστούγεννα και ακόμη παραπέρα. Ο κύριος τρόπος συντήρησής τους ήταν να τα βάζουν μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, να σπέρνουν ανάμεσά τους βρώμη, την οποία κατάβρεχαν και αυτή δεν αργούσε να φυτρώσει και να αγκαλιάσει σφιχτά τα κάστανα παρέχοντάς τους έτσι δροσιά μέχρι την ημέρα που θα τα ξέθαβαν. Εξυπακούεται ότι με αυτό τον τρόπο συντηρούσαν κάστανα που ο καρπός τους δεν είχε το παραμικρό σκάσιμο το οποίο θα επέτρεπε την είσοδο υγρασίας στον καρπό και θα τον σάπιζε. Σε αντίθετη περίπτωση, η συντήρηση πήγαινε περίπατο όπως το συνέβαινε και όταν έβγαζαν τα κάστανα από την υγρή φωλιά τους και δεν καταναλώνονταν γιατί ξεραίνονταν αμέσως.

Ένας άλλος τρόπος διατήρησης των κάστανων ήταν η ξήρανση με ή χωρίς τη φλούδα τους στον ήλιο, πράγμα που τα έκανε πιο εύγεστα γιατί έφευγε όλη η υγρασία τους. Αυτά τα ξηρά κάστανα τα έβραζαν και ήταν νοστιμότατα ενώ εκείνα που διατηρούσαν στην υγρή βρώμη συνήθως τα έψηναν και θεωρούνταν μάλιστα ιδιαίτερη προσφορά στο τραπέζι. Στα κάστανα που ξήραναν συγκαταλλέγονταν και τα άγρια κάστανα, μικρότερα σε μέγεθος, με περισσότερες ίνες και κάπως πικρά αλλά ήταν εξαιρετικά όταν τα έβραζαν και σέρβιραν ζεστά ενώ πολλές φορές στα φτωχά νοικοκυριά ήταν και το κυρίως δείπνο.

Να θυμήσουμε, ότι κατά τα περασμένα χρόνια τα κάστανα δεν ήταν ποτέ αρκετά και λίγα από τα χωριά του Τυμφρηστού που προαναφέραμε είχαν μεγάλη παραγωγή η οποία έβγαινε στο εμπόριο και ακόμη ότι όλα τα νοικοκυριά δεν είχαν καστανιές γιατί το έδαφος των χωραφιών τους δεν ήταν κατάλληλο για την ανάπτυξή τους αλλά όλοι λίγο πολύ βολεύονταν με τις ανταλλαγές προϊόντων που έκαναν κι έτσι δεν έλειπαν από κανένα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 19112015

και στο http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3658

ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ

Χθες  κυριολεκτικά «το κάψαμε» στη μικρή πατρίδα και να σας προλάβω - πριν πάει το μυααλό σας σε τίποτα ωραία γλέντια - το φοβερό κάψιμο έγινε στα χωράφια που επιτέλους καθαρίστηκαν από τις αγριάδες, τα βάτα, τις φτέρες και τα χαμόδεντρα που τα είχαν καταλάβει επί πολλά χρόνια και  έτοιμα πλέον περιμένουν πότε θα πάει το τρακτέρ να τα οργώσει έτσι ώστε να είναι έτοιμα την άνοιξη για τη σπορά.

Το κάψιμο δεν είναι πάντα απαραίτητο σε ένα χωράφι γιατί μαζί με τα αγριόχορτα καίγονται και ένα σωρό ωφέλιμοι μικροοργανισμοί και μύκητες που κρατούν ζωντανό το χώμα και την επιφάνειά του αλλά γίνεται όταν ξαναμπαίνουμε σε αυτό μετά από τριάντα και παραπάνω χρόνια εγκατάλειψης και πρέπει να γίνει με δραστικό τρόπο. Το καθάρισμά του ήταν εξαιρετικά επίπονο και για την έκταση κάποιων στρεμμάτων απαιτήθηκαν πολλές ημέρες δουλειάς με το χορτοκοπτικό, το αλυσοπρίονο και βέβαια με τα χέρια αλλά άξιζε τον κόπο γιατί πρόκειται για ένα χωράφι με μικρή κλίση και μπορεί να οργωθεί. Το μειονέκτημά του είναι ότι στο υπέδαφος έχει αρκετές πέτρες και δεν μπορεί να γίνει κήπος αλλά κάλλιστα μπορεί να φυτευτούν σε αυτά δέντρα, μηλιές για παράδειγμα γιατί είδα πως είχαν φυτρώσει μερικές άγριες και της κράτησα να της μπολιάσω με ντόπιες ποικιλίες. 

Σε αυτό το χωράφι οι γονείς παλιότερα έσπερναν σιτάρι, φακές ή ρεβύθια αλλά σιγά – σιγά παράτησαν τις καλλιέργειες και πριν καταντήσει δασωμένος χερσότοπος ήταν βοσκή. Καθαρίζοντάς το πόντο τον πόντο ήταν σαν να επαναλάμβανα κατά κάποιο τρόπο τις κινήσεις κάποιων μακρινών προγόνων που το κέρδισαν με τις αξίνες και τα χέρια πριν από άγνωστο αριθμό χρόνων από το δάσος σε μια πλαγιά του Τυμφρηστού και το έβαλαν στη δούλεψή τους όπως εξάλλου το ίδιο έκαναν και άλλοι συγχωριανοί σε διάφορες στιγμές της ιστορίας. Το γεγονός δηλώνει το ρίζωμα που επιχείρησαν να κάνουν σε αυτόν τον τόπο και οι δικές μου κινήσεις, τολμώ να πω, μνημόσυνο στον αγώνα που έδωσαν τότε και σαν έπιανα τίποτα πέτρες να τις βάλω στη διαλυμένη ξερολιθιά, καταλάβαινα πως πριν από μένα τις έχουν πιάσει μια ατέλειωτη σειρά προγόνων που έζησαν απ’ αυτό το χωράφι. 

    

Πρακτικά τώρα το κάψιμο ενός χωραφιού προϋποθέτει κατ’ αρχάς να είναι στεγνά τα υπολείμματα του καθαρισμού, να είναι ο καιρός κάπως υγρός ώστε να μην προκληθεί πυρκαγιά σε διπλανά χωράφια ή το δάσος. Γι’ αυτό και γίνεται συνήθως αργά το φθινόπωρο ή νωρίς την άνοιξη. Πρέπει επίσης τα υλικά που πρέπει να καούν να συγκεντρώνονται σε σωρούς ώστε να περιορίζεται το κάψιμο του εδάφους και βέβαια να μην φυσάει πολύς αέρας γιατί μπορεί να αρπάξει καμιά σπίθα και να την πάει στο δάσος. Με το μάζεμα του υλικού προς κάψιμο σε σωρούς την ίδια ημέρα επιτυγχάνεται επίσης και η απομάκρυνση τίποτα ζώων που κρύβονται μέσα σε αυτά, όπως χελώνες, φίδια, σαύρες κι έτσι γλυτώνουν από τη φωτιά ή οποία προκαλεί υψηλότατες θερμοκρασίες όταν πρόκειται για εντελώς ξηρή ύλη και για κάθε σωρό δεν διαρκεί παραπάνω από πέντε – δέκα λεπτά. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17102015

Και στο http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3649

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΤΗΣ ΕΛΑΣ

Την καλησπέρα μου από την πόλη η οποία ζει απόψε μια ήσυχη, σαν όλες τις άλλες νύχτες του φετινού ζεστού Νοέμβρη και κατά συνέπεια, δεν έχουμε και θέμα με την πόλη διαλυμένη όπως τις άλλες χρονιές.

Απόψε στον ουρανό της Αθήνας, την ώρα που η πορεία για το Πολυτεχνείο έφτανε για μια ακόμη φορά στην αμερικάνικη πρεσβεία και οι αμέτρητες αστυνομικές δυνάμεις είχαν ξεροσταλιάσει να περιμένουν γύρω από το Πολυτεχνείο τους γνωστούς – άγνωστους μπαχαλάκηδες και κουκουλοφόρους να κάνουν κατ’ έθιμο, ότι έκαναν επί 42 χρόνια στην Αθήνα. Αριστερά γαρ και τα… αναρχόσκυλα δεμένα…

ΑΘΗΝΑ. 17112015

ΕΓΓΛΕΖΙΚΑ ΡΕΤΣΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

Ρετσέλια από κολοκύθια φτιάχνουν παντού, όπου έχουν διαθέσιμο και καλό πετιμέζι και κάθε νοικοκυρά θεωρεί πως τα δικά της είναι τα καλύτερα. Τούτο ασφαλώς και ευνοεί την άμιλλα και τον «διάλογο» στα χωριά, τις πόλεις και εσχάτως πολύ και την τηλεόραση…

Ρετσέλια από κολοκύθια επίσης μπορούμε να βρούμε στην αγορά και η προέλευσή τους ποικίλλει, καθώς αποτελούν το βασικό υλικό για την παρασκευή τους και ευδοκιμούν σε κάθε σημείο της χώρας ενώ μπορούν να γίνουν και με εισαγόμενα  από την Αμερική – για παράδειγμα.  Ο τρόπος της παρασκευής τους επίσης είναι ο ίδιος και η μόνη διαφορά που μπορεί να επισημανθεί, είναι το χρονικό διάστημα που παραμένουν τα κομμάτια στην σκόνη του ασβέστη. Τούτο επαφίεται στην αίσθηση του παρασκευαστή ή της παρασκευάστριας καλύτερα, μιας και τα ρετσέλια ήταν μια υπόθεση που επί αιώνες αφορούσε τις γυναίκες που ξεχώριζαν στην παρασκευή τέτοιων γλυκών εδεσμάτων.

Υπάρχουν όμως και κάποια στοιχεία στην κατασκευή τους που κάνουν τη διαφορά και τα οποία δεν είναι παρά ο μούστος που έγινε το πετιμέζι, λίγο η στάχτη, λίγο ο ασβέστης και λίγο τα κολοκύθια αρκεί βέβαια να είναι ώριμα. Αυτά τα ξέρει πολύ καλά η κυρά Ευσταθία Εγγλέζου από την Καστανιά Καρδίτσας η οποία παρασκευάζει τα καλύτερα ρετσέλια στην περιοχή αλλά δεν κρύβει δα και κανένα μυστικό. Η επιτυχία της έγκειται στο ότι χρησιμοποιεί το καλύτερο πετιμέζι το οποίο προέρχεται από τον πιο σημαντικό αμπελώνα της περιοχής, στον Μαραθιά και τον οποίο φρόντιζε με ευλάβεια  περισσότερο από μισό αιώνα ο άντρας της Λάμπρος Εγγλέζος και σήμερα ασχολούνται με αυτόν ο γιός της Χρήστος και ο εγγονός της Λάμπρος. Αυτός ο αμπελώνας είναι ίσως και ο μοναδικός στην Καρδίτσα που έχει τις παραδοσιακές ποικιλίες ασπρούδια και μαυρούδια που επέζησαν από τη συμφορά της φυλλοξήρας το 1953 που έπληξε την περιοχή και εδώ πρέπει να οφείλεται και η εξαιρετική ποιότητα των σταφυλιών και όλων των άλλων ποικιλιών σε συνδυασμό βεβαίως με την διαρκή φροντίδα από μέρους των Εγγλέζων από τρεις γενιές.

Τα ρετσέλια αυτά εμπορεύεται ο Χρήστος Εγγλέζος και προμηθεύει τους Καρδιτσιώτες με ένα προϊόν που δεν έχει σύγκριση με οτιδήποτε παράγεται από τον μούστο και βεβαίως παίρνει περισσότερη αξία σαν τη συνταγή υπογράφει η κυρία Ευσταθία Εγγλέζου.  Όσοι δε επιθυμούν να τα δοκιμάσουν και δεν τα βρίσκουν στην αγορά της Καρδίτσας μπορούν να απευθυνθούν στον Χρήστο Εγγλέζο, τηλ. 24441097101 και 6972071633.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 13112015

O Ακτήμων βλέπει και τη γλυκιά πλευρά των πραγμάτων και στο http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.paragoume&id=3638

ΠΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ

Καλησπέρα από τη μικρή πατρίδα όπου σήμερα ο Νοέμβριος μας υποχρέωσε να φορέσουμε κοντομάνικα και απόψε βλέπουμε πως δεν είναι απαραίτητο να ανάψουμε και τζάκι…

Το χωριό μας είναι χτισμένο στην ανατολικά πλευρά του Τυμφρηστού· έχει στην πλάτη του το υπέροχο βουνό και δεν το βλέπουμε καθόλου αλλά αισθανόμαστε τον όγκο του στον αιθέρα του τόπου. Από το χωριό βλέπουμε υπέροχες ανατολές αλλά δεν βλέπουμε τη δύση αλλά καθώς ο ήλιος περνάει από τις κορυφές του βουνού να γείρει προς την Δυτική Ελλάδα και είναι καθαρή η ημέρα, όπως η σημερινή, καταλαβαίνουμε πως έρχεται η νύχτα από τη σκιά των κορυφών του Τυμφρηστού η οποία αργά – αργά ανεβαίνει από την κοίτη του Σπερχειού, από τα Διπόταμα στο απέναντι δασωμένο βουνό πάνω από τον Άγιο Γεώργιο και όταν φτάσει στην κορυφή του, στο οροπέδιο το οποίο καλείται Ασπρόκαμπος, σημαίνει πως ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις δουλειές στα χωράφια και να μαζευτούμε σπίτι…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 11112015

ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Ο Δημήτρης Τσιτσιάς τρυγάει σταφύλια από το ταβάνι του

Ασφαλώς και υπήρξαν εποχές που δεν υπήρχαν ψυγεία και οι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να έχουν κάποια φρούτα και πέρα από την εποχή τους, έψαχναν να βρουν τρόπους να τα διατηρήσουν.  Ο κλασικός τρόπος ήταν η αποξήρανσή τους αλλά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλα ενώ ορισμένοι ήθελαν με αυτά και να στολίσουν για ένα διάστημα και το σπίτι τους, να δηλώσουν την παραγωγή τους και να ενθυμούνται όλοι την υπέροχη εποχή της καρποφορίας. Παράλληλα ήθελαν αυτά τα φρούτα να μην είναι στη διάθεση του καθενός, ιδιαίτερα για τα αχόρταγα σε τέτοια πράγματα παιδιά και φυσικά να μην είναι στο έλεος των τρωκτικών που ποτέ δεν έπαψαν να συγκατοικούν με τους ανθρώπους.

Γι’ αυτό μια από τις λύσεις που επέλεξαν ήταν να τα κρεμάνε στο ταβάνι μιας κάμαρας του σπιτιού, συνήθως της καλής κάμαρας κι εκεί ψηλά να χρωματίζουν την σανιδένια στέγη και να αρωματίζουν και το χώρο με την λεπτή μυρωδιά της ωρίμανσής τους. Τα φρούτα που κρεμούσαν στα ταβάνια ήταν συνήθως κυδώνια, μήλα, ρόδια, αχλάδια αλλά και σταφύλια. Εξυπακούεται πως διάλεγαν τα πιο γερά αλλά και φανταχτερά φρούτα γιατί και ήθελαν να τα διατηρήσουν τουλάχιστον μέχρι τις εορτές των Χριστουγέννων αλλά και καθώς τούτα θα φαίνονταν από τους επισκέπτες του σπιτιού να αποτελούν και στοιχείο που θα φανέρωνε την προκοπή των δέντρων κάθε νοικοκυριού. Όσον αφορά τα σταφύλια, αυτά ήταν συνήθως από την ποικιλία κέρινα τα οποία όπως λέει και το όνομά τους όχι μόνο είχαν το χρώμα το κεριού, προς το ξανθότερο κάπως, αλλά και η φλούδα τους ήταν πιο σκληρή και ανθεκτική από τα άλλα. Μια άλλη επίσης ποικιλία σταφυλιών που κρεμούσαν στο ταβάνι ήταν και οι λεγόμενη απλπονουρά (ουρά τους αλεπούς) η οποία ήταν κόκκινη και είχε μακρύ τσαμπί. Όσον αφορά τα αχλάδια, κρεμούσαν εκείνα μιας ποικιλίας που ωρίμαζε αργά το φθινόπωρο και ήταν ιδιαίτερα σκληρά αλλά πολύ εύγεστα και αρωματικά. 

Το τέλος αυτής της ωραίας εποχής με τα φρούτα κρεμασμένα στα ταβάνια δεν ήρθε μόνο γιατί μπήκαν σε όλα τα νοικοκυριά ηλεκτρικά  ψυγεία αλλά και γιατί άλλαξαν τα σπίτια καθώς γκρεμίστηκαν τα παλιά με τις ξύλινες σκεπές και τα πατώματα που φαίνονταν τα μαδέρια όπου μπορούσαν να μπουν κρεμαστάρια ή και ξύλινα ταβάνια που είχαν ειδικά άγκιστρα να κρεμάνε τα φρούτα. Έτσι μόνο σε τίποτα παλιά σπίτια όπως του Δημήτρη Τσιτσιά στο Μοσχάτο (Βλάσδο) της Καρδίτσας το οποίο γλίτωσε την πυρπόληση από τους Γερμανούς το 1943, βλέπουμε φρούτα κρεμασμένα στα δοκάρια όπως παλιά και τούτο οφείλεται στο μεράκι του νοικοκύρη καθώς αυτός δεν θέλει να διατηρήσει το πατρογονικό σπίτι σαν μουσείο αλλά προσπαθεί οι μνήμες να είναι μια μικρή πραγματικότητα…  

ΚΑΡΔΙΤΣΑ. 09112015 

Το κείμενο και οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στο bostanistas στις 10112015 

http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3625

Η ΚΑΡΥΔΙΑ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Την καλημέρα μου από την μικρή πατρίδα που τούτες τις ημέρες απογειώνεται το φθινόπωρο με όλα τα χρώματά του στη γη, στα δέντρα, στα βουνά, στον ουρανό…

Δεν μοιάζει με τις άλλες αυτή η καρυδιά που απόμεινε μόνη στον χερσότοπο που ήταν κάποτε λιβάδι και κήπος και μποστάνι, στη θέση Κόματα του χωριού μου. Δεν είναι σαν τις άλλες που φόρεσαν μόλις λίγες μέρες τα χρώματα του φθινοπώρου στα φύλλα τους και τινάχτηκαν μέσα σε μια νύχτα και γυμνώθηκαν εντελώς. Τούτη επιμένει, άγνωστο με ποια δύναμη, να φωτίζει επί μέρες τον τόπο με το καθαρό κίτρινο φόρεμά της και φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά, από τις απέναντι πλαγιές σαν σύννεφο που δεν λέει να σβήσει…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10112015

ΠΕΡΙ ΦΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ…

Παρενέργειες του θερμού Νοέμβρη είναι και η «ανάσταση» ορισμένων φιδιών που έχουν πέσει ήδη σε νάρκη και μοιάζει σαν να βγαίνουν πάλι από το αυγό τους με τη διαφορά όμως ότι είναι λίγο μεγαλύτερα και το δάγκωμά τους πονάει περισσότερο. 

Λέγεται από πολλούς και το διαβάζουμε στα εγχειρίδια ζωολογίας πως τα φίδια τούτο τον καιρό πέφτουν σε χειμερία νάρκη, ήτοι φωλιάζουν σε βαθιές τρύπες και περιμένουν κοιμισμένα ή άγρυπνα δεν ξέρουμε, και βεβαίως νηστικά, τον ερχομό της άνοιξης να ξαναβγούν στην επιφάνεια της γης, να αναζητήσουν τροφή για να ζήσουν, να πολλαπλασιαστούν και το φθινόπωρο να ξαναχωθούνε πάλι στις υπόγειες φωλιές τους. Ορισμένα όμως τα οποία μάλλον έχουν χωθεί σε ρηχή φωλιά, παρασύρονται από την καλοκαιρία, όπως αυτή των ημερών μας, και βγαίνουν να ζεσταθούν στον ήλιο αλλά πολλές φορές τα προλαβαίνει το κρύο και μένουν δια παντός στο φως. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα φίδια, όπως ορισμένα από τα μικρά των τυφλιτών για παράδειγμα, τα οποία μάλλον είχαν λάθος γραμμένο DNA ή μπορεί να βγήκαν από τα αυγά τους αργά και τα βλέπουμε να χαζολογούν ακόμη στα μέρη που χτυπάει ο ήλιος και να κρύβονται μόλις νιώσουν κανένα θόρυβο που τα υποψιάζει για την ακεραιότητά τους και τη ζωή τους. Συνήθως προλαβαίνουν και χώνονται μέσα στα χόρτα αλλά σίγουρα και δεν καταλαβαίνουν πόσο εύκολο είναι σε κάποιο αρπακτικό να τους στερήσει το ξύπνημα της άνοιξης στα ανθισμένα λιβάδια και δάση… (Η φωτογραφία (δύσκολη γιατί έτρεχε σαν αστραπή) του μικρού τυφλίτη, στον παλιό περιφερειακό δρόμο της λίμνης Πλαστήρα προχθές. 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07112015

ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Την καλησπέρα μου με χρώματα ενός όμορφου δειλινού από τη μικρή πατρίδα…

Ναι, απόψε θα ήθελα να ήμουν απέναντι από τη μικρή πατρίδα, στην πατρώα Ζιώψη, στον μυθικό Ασπρόκαμπο, στο σιωπηλό Μαυρογιάννη έστω, που δεν έχουν όπως εμείς στην πλάτη το βουνό αλλά βλέπουν καθρέφτη τις κορυφές του θεϊκού Τυμφρηστού να με χωνέψει βαθιά η αποψινή γλυκιά νύχτα του Νοέμβρη καθώς θα σβήνουν τα υπέροχα χρώματα του αιθέρα πέρα, μακριά σε άλλους τόπους και κόσμους… 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 07112015

ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΠΑΔΙ ΑΛΟΓΟΜΟΥΛΑΡΑ

Καλησπέρα σας… Με μια όμορφη εικόνα που εκτός από την αισθητική, των πλασμάτων και του τοπίου, μας αποκαλύπτει πως και στην ελευθερία κάποιος φτάνει μετά από πολλούς κόπους και βάρη που πρέπει να σηκώσει μια μεγάλη περίοδο πριν την αποκτήσει....

Ένα κοπάδι με αλογομούλαρα που δούλεψαν σκληρά όλο το καλοκαίρι στις μεταφορές ξύλων στα δάση της ορεινής Καρδίτσας, ξεκουράζεται και βόσκει στα παρατημένα λιβάδια δίπλα από το δρόμο που οδηγεί από το Λαμπερό προς την Καστανιά.  Μέχρι που θα έρθει πάλι ο καιρός των ξύλων την άνοιξη, θα χαρούν μια ελευθερία που οφείλεται και στη διάθεση του νοικοκύρη τους να μην ξοδέψει γι’ αυτά ούτε μια δεκάρα και τη διατροφή τους επαφίεται στη φύση, όπως και στην εποχή που το είδος τους δεν είχε ακόμη γνωρίσει τη σέλα και το χαλινάρι.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07112015

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ

ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΠΟΥ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

Ασφαλώς και υπήρξαν εποχές που δεν υπήρχαν ψυγεία και οι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να έχουν κάποια φρούτα και πέρα από την εποχή τους, έψαχναν να βρουν τρόπους να τα διατηρήσουν.  Ο κλασικός τρόπος ήταν η αποξήρανσή τους αλλά δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε όλα ενώ ορισμένοι ήθελαν με αυτά και να στολίσουν για ένα διάστημα και το σπίτι τους, να δηλώσουν την παραγωγή τους και να ενθυμούνται όλοι την υπέροχη εποχή της καρποφορίας. Παράλληλα ήθελαν αυτά τα φρούτα να μην είναι στη διάθεση του καθενός, ιδιαίτερα για τα αχόρταγα σε τέτοια πράγματα παιδιά και φυσικά να μην είναι στο έλεος των τρωκτικών που ποτέ δεν έπαψαν να συγκατοικούν με τους ανθρώπους.

Γι’ αυτό μια από τις λύσεις που επέλεξαν ήταν να τα κρεμάνε στο ταβάνι μιας κάμαρας του σπιτιού, συνήθως της καλής κάμαρας κι εκεί ψηλά να χρωματίζουν την σανιδένια στέγη και να αρωματίζουν και το χώρο με την λεπτή μυρωδιά της ωρίμανσής τους. Τα φρούτα που κρεμούσαν στα ταβάνια ήταν συνήθως κυδώνια, μήλα, ρόδια, αχλάδια αλλά και σταφύλια. Εξυπακούεται πως διάλεγαν τα πιο γερά αλλά και φανταχτερά φρούτα γιατί και ήθελαν να τα διατηρήσουν τουλάχιστον μέχρι τις εορτές των Χριστουγέννων αλλά και καθώς τούτα θα φαίνονταν από τους επισκέπτες του σπιτιού να αποτελούν και στοιχείο που θα φανέρωνε την προκοπή των δέντρων κάθε νοικοκυριού. Όσον αφορά τα σταφύλια, αυτά ήταν συνήθως από την ποικιλία κέρινα τα οποία όπως λέει και το όνομά τους όχι μόνο είχαν το χρώμα το κεριού, προς το ξανθότερο κάπως, αλλά και η φλούδα τους ήταν πιο σκληρή και ανθεκτική από τα άλλα. Μια άλλη επίσης ποικιλία σταφυλιών που κρεμούσαν στο ταβάνι ήταν και οι λεγόμενη απλπονουρά (ουρά τους αλεπούς) η οποία ήταν κόκκινη και είχε μακρύ τσαμπί καθώς και σιδερίτες, ένα σταφύλι με βαθύ ροζ χρώμα. Όσον αφορά τα αχλάδια, κρεμούσαν εκείνα μιας ποικιλίας που ωρίμαζε αργά το φθινόπωρο και ήταν ιδιαίτερα σκληρά αλλά πολύ εύγεστα και αρωματικά. 

Το τέλος αυτής της ωραίας εποχής με τα φρούτα κρεμασμένα στα ταβάνια δεν ήρθε μόνο γιατί μπήκαν σε όλα τα νοικοκυριά ηλεκτρικά  ψυγεία αλλά και γιατί άλλαξαν τα σπίτια καθώς γκρεμίστηκαν τα παλιά με τις ξύλινες σκεπές και τα πατώματα που φαίνονταν τα μαδέρια όπου μπορούσαν να μπουν κρεμαστάρια ή και ξύλινα ταβάνια που είχαν ειδικά άγκιστρα να κρεμάνε τα φρούτα. Έτσι μόνο σε τίποτα παλιά σπίτια όπως του Δημήτρη Τσιτσιά στο Μοσχάτο (Βλάσδο) της Καρδίτσας το οποίο γλίτωσε την πυρπόληση από τους Γερμανούς το 1943, βλέπουμε φρούτα κρεμασμένα στα δοκάρια όπως παλιά και τούτο οφείλεται στο μεράκι του νοικοκύρη καθώς αυτός δεν θέλει να διατηρήσει το πατρογονικό σπίτι σαν μουσείο αλλά προσπαθεί οι μνήμες να είναι μια μικρή πραγματικότητα…   

Δημοσιεύμενο στο  http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3594

ΕΝΑ ΧΙΟΝΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ…

Καλησπέρα μιας λαμπερής και ιδιαίτερα ζεστής ημέρας από τη λίμνη Πλαστήρα… 

Δεν προχώρησε ακόμη το φθινόπωρο για να κιτρινίσουν τα φύλλα αλλά ο Νοέμβριος μπήκε με χιόνια στις κορυφές των Αγράφων. Τις «γάνωσε» όπως λένε οι ντόπιοι και εννοούν ότι ίσια – ίσια που έριξε λίγους πόντους χιόνι έτσι ώστε γυαλίσουν, όπως κάνουν οι γανωτζήδες στα χαλκώματα, αλλά από χθες και ιδιαίτερα σήμερα ένας λαμπρός ήλιος το έφαγε κιόλας και ούτε που προλάβαμε να κάνουμε λίγες φωτογραφίες με χιονισμένη την «Κοιμωμένη των Αγράφων» για να κάνουμε μια μικρή εισαγωγή στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου για τη λίμνη Πλαστήρα και την περιοχή της.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 03112015