ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΤΗ ΧΩΡΙΟ…

Τις Απόκριες στο χωριό παλιότερα τις γιορτάζαμε με τραπέζι το βράδυ στα σπίτια γιατί τις περισσότερες φορές ο καιρός ήταν κρύος και βροχερός - σαν τούτες τις μέρες που περνάμε και στα λασπωμένα σοκάκια φαίνονταν μόνο όσοι μασκαρεμένοι πήγαιναν από το ένα σπίτι στο άλλο για επισκέψεις. Με κάτι παλιόρουχα, τσουβάλια, μαντίλες στο πρόσωπο να μη γνωρίζονται και χοντρά ματσούκια στο χέρι που φόβιζαν τα μικρά παιδιά με τσουράπια γεμάτα στάχτη και εντυπωσίαζαν τους μεγάλους με την ευρηματικότητα στη μεταμφίεση. Την Καθαρά Δευτέρα δεν πετάγαμε αετούς γιατί δεν είχαμε και δεν ξέραμε καν να τον φτιάξουμε και αν ήταν βροχερή η μέρα μέναμε άπραγοι στα σπίτια. Αν ήταν καλός καιρός όμως και δεν είχε χιόνια ή πάγο, τότε ξεκινούσαμε να καθαρίσουμε τα χωράφια από τα έργα του χειμώνα και να τα ετοιμάσουμε για όργωμα, νηστεύοντες και μετρημένοι γιατί η νέα χρονιά των καλλιεργειών έρχονταν με πολλές απαιτήσεις…

- Η φωτογραφία συμβολική, με τις γυμνές λεύκες στα χωράφια προς την Παναγία γιατί λέγαμε πως αν είχαμε τότε χαρταετό, θα καταφέρναμε να τον πετάξουμε ψηλότερά τους…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 27022017

ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ…

Ο μέγας πλάτανος χωρίς φύλλα στο χοροστάσι της Αγίας Τριάδας σήμερα…

Καθώς μεγαλώνω και αθροίζω όλο και περισσότερες αναμνήσεις, για μένα και για την κοινότητα, όλο και διαπιστώνω πως λείπουν μεγάλα κομμάτια από το μωσαϊκό των εκφράσεων των μελών της αλλά και των εκδηλώσεων της μικρής κοινωνίας της Μεγάλης Κάψης. Τούτο μπορεί να ερμηνευτεί με λίγα σχόλια αλλά όπως διαπιστώνω, κάποια ιδιαίτερα πράγματα που αφορούσαν την εύρυθμη λειτουργία της, έσβησαν χωρίς κάτι το καινούργιο να πάρει τη θέση του παλαιού, εξελίσσοντας ή ταπεινώνοντας το, με αποτέλεσμα αυτά να μη σταθούν ικανά να αποτρέψουν τη διάλυσή της…

Τέτοιες σκέψεις καλλιέργησε η σημερινή, πηχτή ομίχλη που έχει καλύψει όλο τον τόπο και δεν επιτρέπει στο βλέμμα να προχωρήσει παραπάνω από δέκα μέτρα και ο νους μου γύρισε πίσω στις Απόκριες του 1963 και σε ένα γεγονός που αν δεν αντιμετωπίζονταν σωστά θα επηρέαζε τραγικά κατόπιν τη ζωή μου. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι, μια λαμπερή ανοιξιάτικη ημέρα, στη διάρκεια ενός παιχνιδιού με τον κλαροκόπο, έκοψα το δεξί μου πόδι ακριβώς στα δύο, πάνω από το γόνατο. Η πρώτη αντίδραση από τη μάνα μου ήταν να μου δόσει ένα γερό ξύλο για να ξεθυμάνει αδιαφορώντας αν το πόδι μου κρέμονταν από ένα νεύρο μόνο. Από τη μανία της με γλίτωσαν κάτι γριές που δεν θυμάμαι καν το όνομά τους και τα περί του συμμαζέματος του κομμένου ποδιού ανέλαβε ο μπάρμπα Μήτσος Λουκόπουλος (Λουκομήτσιος) ο οποίος ασκούσε επιτυχώς την τέχνη του πρακτικού κτηνιάτρου και χάρη στην επιδεξιότητά του μπόρεσα να περπατώ με δυο πόδια!

Πέρα απ’ αυτή την οδυνηρή ανάμνηση, εκείνο που σήμερα μου ήρθε έντονα στη μνήμη ήταν εκείνες οι γριές που με έσωσαν από τα χέρια της μάνας μου. Την είχα ρωτήσει και παλιά και η απάντηση ήταν ότι εκείνη την ημέρα είχαν έρθει όλες οι στο σπίτι όπου έμεινε και η γιαγιά Μαρούλα Παπαδοπούλου (1880 – 1963) να συγχωρεθούν. Το προσπέρασα, δεν έψαξα περισσότερο τότε αλλά τα τελευταία χρόνια άκουσα για τη «συγχώρεση» των Απόκρεω και σε άλλα μέρη κι έτσι ρώτησα τη μάνα μου γι’ αυτή τη παλιά συνήθεια. Δεν θυμόνταν πολλά αλλά ήταν αρκετά να συμπληρώσω τις πληροφορίες για τη "συγχώρεση" στο χωριό με στοιχεία από άλλες μικρές πατρίδες σε όλη την Ελλάδα.  

Ήταν μια συνήθεια που των παλιότερων συγχωριανών, την Κυριακή των Απόκρεω μετά τη λειτουργία να ξεκινούν και να πηγαίνουν, οι ηλικιωμένοι κυρίως, στα σπίτια εκείνων που είχαν μια αντιδικία σε λόγια ή πράξεις και ενόψει της Σαρακοστής ζητούσαν συγχώρεση και γινόταν, λόγω της ημέρας, πάντα αποδεκτή. Η κίνηση αυτή, η οποία ήταν δημόσια και εν γνώσει όλων αποσκοπούσε στην εκτόνωση των εντάσεων μεταξύ των χωριανών και την άμβλυνση των αντιθέσεων, στο ημέρωμα εντέλει της κοινότητας και απ’ όσο θυμάμαι ή με πληροφορούν αυτοί που την πρόλαβαν ως συνήθεια, είχε πολύ καλό αποτέλεσμα.

Για τη "συγχώρεση" λοιπόν είχαν έρθει στο σπίτι οι γριές και να αποχαιρετήσουν με τον δικό τους τρόπο τη γιαγιά Μαρούλα ή οποία μετά από δυο μέρες πέθανε. Αυτές με έσωσαν από το αδυσώπητο χέρι της μάνας μου αλλά από εκείνη τη χρονιά που σοβάρεψα ομολογώ και παρατηρούσα καλύτερα τα πράγματα του χωριού, δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει με αυτό τον τρόπο. Σήμερα δε που προσπαθώ να ανιχνεύσω κάποια πράγματα του παρελθόντος για το χωριό οι πληροφορίες είναι ελάχιστες γιατί δεν υπάρχουν πια άνθρωποι τέτοιας ηλικίας που να θυμούνται αυτά τα πράγματα και οι νεότεροι, μη δίνοντάς τους σημασία τα άφησαν να σβήσουν, όπως και κάθε τι εξάλλου και χωρίς να βάλουν κάτι άλλο στη θέση τους.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26022017

ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΧΑΡΗΚΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ!

Δεν ήμασταν παραπάνω από δεκαπέντε αυτοί που πήγαμε σήμερα το πρωί στην εκκλησία του χωριού μας (Αγία Τριάδα, τρίκλιτη βασιλική και σε μάρμαρο εντοιχισμένο στην πρόσοψή της διαβάζουμε ότι χτίστηκε το 1749, εποχή που πρέπει η Μεγάλη Κάψη να ήταν στο απόγειο της ακμής της) και πέντε - έξι ακόμη ήταν οι… κωλυόμενοι. Σύνολο είκοσι, άντε εικοσιπέντε να βάλουμε μέσα κι εκείνους που η μικρή πατρίδα φιλοξενεί απλά το εξοχικό τους και δεν μετέχουν καν στη ζωή του χωριού, ήμασταν σήμερα οι χωριανοί και η εκκλησία ο χώρος όπου δηλώσαμε την ύπαρξη της ετοιμοθάνατης κοινότητά μας.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες οι Απόκριες και ο εορτασμός τους με μασκαρέματα και καρναβάλια θα ήταν κάτι εξωπραγματικό για το χωριό αλλά η εορτή της Ορθοδοξίας τιμήθηκε ως το τυπικό της Εκκλησίας προβλέπει και τούτο ικανοποίησε σε ικανό βαθμό τους παρόντες.

Εκείνο όμως που λάμπρυνε ιδιαίτερα την ημέρα και της έδωσε τον αέρα της γιορτής ήταν η ευλογία («ύψωμα» κατά τον τυπικό πάλι της εκκλησίας) που έκανε ο παπα Βαγγέλης Γιαννουσιάς στην προσφορά της Φωτεινής Γεωργαντά για την ονομαστική γιορτή της σήμερα καθώς και της εγγονής της, όπως έκαναν πάντα οι άνθρωποι στο χωριό εξωτερικεύοντας με αυτό τον τρόπο τη χαρά τους και μοιράζοντάς την με την κοινότητα που επί του προκειμένου εκφράζεται σαν εκκλησίασμα. Η κίνηση από πλευράς της Φωτεινής ήταν που έδωσε σήμερα μια ανάσα ζωής στη χειμαζόμενη κοινωνία του χωριού μας και ολόθερμες ήταν οι ευχές απ’ όλους μας στην ίδια καθώς και στην εγγονή της…   

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26022017 

ΟΙ «ΟΨΕΙΣ ΑΔΗΛΩΝ» ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΟΚΟΡΟΥ

Από αριστερά: Κώστας Κουτσουρέλης, Παντελής Μπουκάλας,
Νίκος Ξυδάκης, Άγγελος Δεληβοριάς και Χρήστος Μποκόρος.

Τελειώνει σήμερα η έκθεση «Όψεις Αδήλων» του Χρήστου Μποκόρου  στο Μουσείο Μπενάκη με μια μεγάλη ξενάγηση από τον ίδιο το μεσημέρι. Την έκθεση επισκεφθήκαμε αρκετές φορές για να την χορτάσουμε, ακούσαμε με ευλάβεια στις ξεναγήσεις τον Χρήστο να μιλάει γι’ αυτή, θα θέλαμε να είχε και μεγαλύτερη διάρκεια να ξαναπάμε...

Από αριστερά: Χρήστος Μποκόρος. Νίκος Ξυδάκης, Κώστας Κουτσουρέλης,
Παντελής Μπουκάλας, Σταύρος Πετσόπουλος.

Γι’ αυτό και χαρήκαμε πολύ προχθές το βράδυ στη μεγάλη αίθουσα του Μουσείου Μπενάκη την παρουσίαση του λευκώματος της έκθεσης «Όψεις Αδήλων»καθώς και του εκπληκτικού e-ημερολογίου του που κυκλοφόρησε με την ευκαιρία της λειτουργίας της για να μπορούμε να τη μελετήσουμε περισσότερο και όσο καιρό θέλουμε. Γι’ αυτά τα δύο υψηλής ποιότητας βιβλία (με την υπογραφή των εκδόσεων «Αγρα») μίλησαν με πολύ αγάπη για τον Χρήστο Μποκόρο και το έργο του οι: Άγγελος Δεληβοριάς, Νίκος Ξυδάκης, Παντελής Μπουκάλας, Κώστας Κουτσουρέλης και Σταύρος Πετσόπουλος και απολαύσαμε μια συζήτηση υψηλού επιπέδου για ένα σπουδαίο άνθρωπο και το έργο του.

Για την έκθεση, δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση και έχω ξεκινήσει την μελέτη του ήταν το e-ημερολόγιο για το οποίο ο ίδιος σημειώνει:

Αφιέρωση αντί προλόγου

Πάει καιρός που μ’ έσπρωχναν φίλοι και γνωστοί ν’ ανοίξω μια σελίδα στο fb για να ενημερώνονται όσοι θέλανε να μάθουν για τα έργα και τις εκθέσεις μου μιας και δεν πολυκυκλοφορώ. Ήταν κι η ζωή μου μετέωρη εκείνον τον καιρό. Έτσι άρχισα να δημοσιεύω αραιά και που αυτά που έκανα και να που κατάληξε ημερολόγιο. Πολλές φορές στο παρελθόν προσπάθησα μάταια να κρατήσω τακτικές σημειώσεις αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα να συγκεντρωθώ πάνω από λίγες μέρες. Εδώ, με τη βοήθεια και των συνομιλητών, κάτι έγινε. Στην αρχή μάλιστα μετείχα, απαντούσα κιόλας στα σχόλιά σας και την αγάπη των εικονικών φίλων που όλο και πλήθαιναν αλλά σιγά σιγά το απέφευγα κι εντέλει έπαψα ολωσδιόλου να αποκρίνομαι, παρότι μάλλον σ’ αυτά τα ενθουσιώδη και παρήγορα σχόλια των ανθρώπων που με παρακολουθούσαν χρωστάω την επιμονή τεσσάρων και πλέον χρόνων. Απ’ το πρόσχημα της δυνητικής επικοινωνίας απέμεινε η καταγραφή ημερών, έργων και εικόνων. Τυπωμένα τώρα σε βιβλίο, σαρκωμένα σε ύλη, εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Άγρα επ' ευκαιρία της αναδρομικής έκθεσης "Όψεις αδήλων" στο Μουσείο Μπενάκη, αφιερωμένα μ’ ευγνωμοσύνη στους διαδικτυακούς φίλους που με συντρόφευαν στη φωτισμένη οθόνη του ηλεκτρονικού κενού.

ΑΘΗΝΑ, 26022017

Ο ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΑ ΤΟΥ!!!

Περνώντας πριν από λίγο μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, είδα το αποψινό φεγγάρι πίσω από τον φοίνικα (έναν από τους εναπομείναντες ζωντανούς στην πόλη)και καθώς έσκυψα λίγο, το έφερα δίπλα από τον μαρμαρωμένο ποιητή να ακούσει τι λέει και να τα μεταφέρει και σε άλλες πόλεις μακριά από την πονεμένη Αθήνα…

……………………….

Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι,

καὶ θὰ ξαναπλωθῇ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ,

καὶ θὰ πεθάνουμε· τὸ κῦμα καὶ τ᾿ ἀγέρι

 καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ,

καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τ᾿ ὁλόανθο καλοκαῖρι,

κ᾿ ἡ πλατιὰ πλάση τὸ χαμό μας δὲ θὰ νιώσῃ,

καὶ κάτου ἀπὸ τοῦ ἴσκιου σου τὰ μάγια πάλι

 θ᾿ ἀναστηθῇ μοσκόπνοη μιὰ βλάστηση ἄλλη.

Καὶ μήτε θὰ βρεθῇ γιὰ μᾶς κανένα μνῆμα

 τοῦ διάβα μας τὸ φάντασμα νὰ συγκρατήσῃ·

 μονάχα ὁλόφωτο τριγύρω σου ἕνα ντύμα

 μὲ νέα μία λάμψη ἀχάλαστη θὰ σὲ στολίσῃ,

καὶ θὰ εἶναι ἡ σκέψη μας κι ὁ λόγος μας καὶ ἡ ρίμα.

Καὶ θὰ φανῆς ἐσὺ στὴν ξαφνισμένη χτίση

 σὰν ἕνα χρυσοπράσινο καινούργιο ἀστέρι.

Καὶ μήτ᾿ ἐσύ, μήτε κανεὶς δὲ θὰ μᾶς ξέρῃ…

                                             

(*) Σε συμπαθάτε, αν δεν τα κατάφερα καλά στο πολυτονικό σύστημα γραφής ούτε και το εργαλείο βοηθάει σε κάτι τέτοια. Σας προτείνω όμως να διαβάσετε τη «Φοινικιά» του Κωστή Παλαμά σε οποιαδήποτε έκδοση με την ποίηση του μεγάλου μας ποιητή. Στην περίπτωση εγώ χρησιμοποίησα την ειδική έκδοση του περιοδικού «ΑΝΤΙ» και των εκδόσεων ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ, που κυκλοφόρησε με πρόλογο του Ηλία Λάγιου το καλοκαίρι του 2003 και για την περίσταση, ολόκληρη στο http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/h_foinikia.htm

ΑΘΗΝΑ, 25022013

Η ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΚΟΤΣΥΦΑ

Ξημερώσαμε στο χωριό μου -800 μέτρα ψηλά στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού- που ήδη είχε απελευθερωθεί από το χιόνι των τελευταίων ημερών και ορισμένα κομμάτια της γης του, κυρίως αυτά που καλλιεργούνται ή δέχονται κάποια άλλη φροντίδα έχουν ήδη ξεπαγώσει. Ανάμεσά τους και το μικρό τσιμεντένιο παρτεράκι της αυλής του πατρικού σπιτιού όπου η μάνα μου ανέκαθεν διατηρεί ωραίες τριανταφυλλιές, ορτανσίες και άλλα πολυετή καλλωπιστικά και φυτεύει κάθε άνοιξη πολλά άλλα λουλούδια.

Ως εκ τούτου έχει καλό χώμα το οποίο φιλοξενεί κάτω από την επιφάνειά του άφθονη τροφή για τα πουλιά, κάτι που ως φαίνεται γνώριζε πολύ καλά ο κυρ κότσυφας της φωτογραφίας με την κατακίτρινη μύτη, ο οποίος ήρθε μόλις ζέστανε κάπως η μέρα καμαρωτός – καμαρωτός και αφού έριξε μια προσεκτική ματιά γύρω του να δει αν βρίσκεται κάπου εκεί κοντά καμιά γάτα, άρχισε να σκαλίζει το χώμα και να τσιμπά με την κεχριμπαρένια του μύτη σκουλήκια.

Ακούνητος τον έβλεπα πάνω από πέντε λεπτά να σκαλίζει και να ρίχνει που και που κάποια ματιά για τον γάτο – η παρουσία μου ούτε καν που τον απασχολούσε και συμπέρανα πως τούτο οφείλεται στη συνήθεια που απέκτησε με τη μάνα μου η οποία τον βλέπει κάθε μέρα να κατεβαίνει στο παρτέρι και να ψάχνει ακόμα και μέσα στις γλάστρες και προσπαθούν να μην τον ενοχλούν καθόλου. Αντιθέτως δε, φροντίζουν να διώχνει τον αδίστακτο γάτο από την αυλή ενώ όταν έχει παγωνιά και ο κότσυφας δεν μπορεί να σκαλίσει, η μάνα μου ρίχνει στο παρτέρι ψίχουλα και σπόρους και έρχεται και χορταίνει όχι μόνος αυτός αλλά και άλλα πουλιά, κάτι μελλισουργοί, κάτι κομπογιάνοι που δεν μπορούν να βρουν τροφή στους κήπους.

Ως ανταπόδοση της προσοχής που του κάνουν ο κυρ κότσυφας, αφού χορτάσει πετάει και στέκεται σε διάφορα σημεία της αυλής και αφού περάσει με ένα άφοβο φτερούγισμα μπροστά από την πόρτα, κάθεται κατόπιν για λίγο ψηλά στην κρεβατίνα και με μια βραχνή φωνούλα λέει την καλημέρα του. Ας μη με γνώριζε, το ίδιο έκανε και σε μας προχθές το πρωί και μας είπε κι εμάς μια μελωδική καλημέρα!!!

ΥΓ. Η μάνα μου όταν τον παίρνει είδηση ψιθυρίζει: «θα σε ψήσω»,  χωρίς βέβαια να το εννοεί αλλά με αυτή την κουφή απειλή προς τον κότσυφα της αυλής της ξεθυμαίνει γιατί όπως λέει και δεν νομίζω πως κάνει λάθος, είναι ο ίδιος κότσυφας που όσες κλάρες κι αν βάλει πάνω από ένα υπαίθριο φυτώριο για ντομάτες, πηγαίνει κι εκεί και σκαλίζει και της χαλάει αρκετές. Γνωρίζει όμως πως έτσι γίνεται πάντα και γι’ αυτό βάζει περισσότερες για να χορταίνουν και τα κοτσύφια. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24022012

Ο ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΤΗΣ ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ

Μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ, που είδα χθες το πρωί στη σελίδα της φίλης Τζούτζης Μαντζουράνη τον Πετράκη! Ο οποίος Πετράκης, είναι ένας όμορφος κοκκινολαίμης που επισκέπτεται τακτικά τον κήπο της και ξέρει όταν πεινάει θα βρει εκεί τροφή. Η φωλιά του πρέπει να είναι ανάμεσα στα κλαδιά κάποιων πυκνών θάμνων στο διπλανό κήπο και από εκεί πετάει κάθε μέρα στις κοντινές αυλές και φυσικά στο παράθυρο της φίλης μας. Κάποια στιγμή μάλιστα η Τζούτζη επιχείρησε να τον δελεάσει με ένα ξύλινο σπιτάκι –σαν αυτά που βλέπουμε ότι βάζουν για τα πουλάκια σε άλλες χώρες- αλλά που αυτός να μπει μέσα. Φαίνεται πως δεν ήθελε καμία δέσμευση και προτιμούσε να κουρνιάζει όπου ήθελε τη νύχτα κι έτσι το σπιτάκι το κατέλαβαν χωρίς κανένα κόπο οι σπουργίτες, οι οποίοι είναι και οι μόνιμοι αντίπαλοί του στον κήπο της Τζούτζη. Κάθε φορά που πάει να τον ταίσει, πριν καλά – καλά τσιμπήσει ο Πετράκης το πρώτο ψίχουλο, να οι σπουργίτες εφορμούν σαν σμήνος καταδιωκτικών και τρομάζοντάς τον, τον κάνουν να φύγει νηστικός και πηγαίνει να κάτσει σε ένα κλαδί. Από εκεί τους παρακολουθεί μέχρι να τελειώσουν το φαγητό τους και με πολλές επιφυλάξεις να μην τον δουν πάλι, πετάει μέχρι την πόρτα και με μια ψιλή ευγενική φωνή προσπαθεί να δηλώσει πάλι την παρουσία του και αν δεν τον πάρουν πάλι είδηση οι άθλιοι σπουργίτες απολαμβάνει λίγα ψίχουλα και σπόρους.

Έτσι έγινε και προχθές που απαρατήρητος από τους σπουργίτες χόρτασε και κατόπιν έκατσε ήσυχος στα κλαδιά του θάμνου δίνοντας έτσι την ευκαιρία στη Τζούτζη να τον φωτογραφίσει με την καινούργια μηχανή της και μας μοίρασε τη φωτογραφία να το καμαρώσουμε κι εμείς. Βλέποντάς τον ομολογώ πως ζήλεψα λιγάκι γιατί στο δικό μου μπαλκόνι στην Ιπποκράτους, εκτός από κάτι βρωμερά και τρισάθλια περιστέρια κανένα άλλο πουλί δεν πλησιάζει...

ΑΘΗΝΑ, 22022010

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε σαν σήμερα πριν από επτά χρόνια, όταν η Τζούτζη έμεινε στην Κηφισιά και στον κήπο της έρχονταν και κοκκινολαίμηδες και σπουργίτια και ήταν σαν κάρτα για τα γενέθλιά της τότε και έμεινε στα συλλεκτικά και των δυο μας... 

ΕΝΑ ΧΩΡΑΦΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Σαν σήμερα, το προμνημονιακό έτος 2009 είχα πάει με τον καλό φίλο Αντώνη Παπαδάκο από την Καρδίτσα, στα Γρεβενά· περιοχή που μια φορά άλλοτε είχα προσπεράσει πηγαίνοντας στην Πίνδο και μέχρι σήμερα δεν αξιώθηκα να την επισκεφτώ πάλι. Τελειώσαμε ότι είχαμε να κάνουμε εκεί και πήραμε το δρόμο της επιστροφής πηγαίνοντας σιγά - σιγά για να δούμε τον τόπο που μόλις ξυπνούσε από τον χειμώνα.

Αυτό που μας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση τότε, ήταν τα χωράφια που βλέπαμε με φυτρωμένο το φρέσκο σιτάρι και απλώνονταν όμορφα στο κυματιστό υψίπεδο και η διαφορά που δημιουργούσε στο τοπίο ένα μεγάλο ακαλλιέργητο κομμάτι γης ανάμεσα στα καλλιεργημένα. Το θυμήθηκα σήμερα, που ως φαίνεται θα ζήσουμε μια ωραία «ημέρα πανηγυρισμών» από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για όσα έγιναν χθες στις Βρυξέλλες χωρίς βέβαια να ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς αποφασίστηκε μεταξύ των δανειστών και των δικών μας και φοβούμαι, πως αυτό το «τέλος στη λιτότητα» που ακούγεται από χθες το βράδυ από πολλούς πρόθυμους πανηγυριστές στα φίλια προς την κυβέρνηση ΜΜΕ θα το πληρώσουμε σύντομα και πολύ ακριβά!

Μια λιτότητα που στοιχειώνει τη χώρα τόσα χρόνια και δεν θα την κουβεντιάζαμε σήμερα αν ο νοικοκύρης του παρατημένου χωραφιού (και κάθε παρατημένου χωραφιού σε όλη την Ελλάδα) έκανε ότι κάνουν πριν από το χειμώνα οι διπλανοί του και το έσπερνε, ο ίδιος ή το έδινε σε κάποιον άλλο που θα ενδιαφέρονταν να έχει λίγο περισσότερη παραγωγή και έτσι λίγοι κόκκοι του πολύτιμου σιταριού κι απ’ αυτό θα συμπλήρωναν κάπως το διαρκές έλλειμμα στο τρύπιο αμπάρι της χειμαζόμενης οικονομίας της Ελλάδας… 

ΑΘΗΝΑ, 21022017

ΤΟ «ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ» ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΝΤΑΣΙΩΤΗ

Ο Σπύρος Ντασιώτης στο «Πάρκο των Ψυχών» στην Πάρνηθα           

Η Πάρνηθα δεν είναι για τον Σπύρο Ντασιώτη, δασοφύλακα με ρίζες από την Πρασιά της Ευρυτανίας, ένα οποιοδήποτε βουνό και το δάσος της, δεν ήταν γι’ αυτόν ένα πλήθος δέντρων στο οποίο έπρεπε να έχει την προσοχή του μόνο όσο στέκονταν όρθια... 

  

Στην Πάρνηθα ο Σπύρος έβλεπε κάθε ημέρα το λεηλατημένο κουφάρι του Σανατορίου να λιώνει, όπως οι άρρωστοι που στέγαζε πριν από πολλά χρόνια και ήθελε κάτι να πει: για τους ανθρώπους που έζησαν, πόνεσαν και έσβησαν εκεί μέσα πριν σταθεί δίπλα τους η επιστήμη με τις προόδους που έχει κάνει στην θεραπεία της φυματίωσης. Στην περίπτωση, τα λόγια του, που ξέρει καλά να τα βάζει στη σειρά και να πλάθει παραμύθια που κρύβουν πικρές αλήθειες, έκρινε πως θα ήταν λίγα, θα τα έπαιρνε ο αέρας πριν φτάσουν στα αυτιά μας και ήθελε να βρει έναν άλλο τρόπο, δημόσιο και πιο προκλητικό και να μπορεί να σταθεί ισοδύναμα και να συνδιαλεχθεί με το σκελετωμένο κτίριο του Σανατορίου.

Έτσι μια μέρα του ήρθε η έμπνευση και καθώς είχε ήδη δοκιμαστεί νωρίτερα στην τέχνη της γλυπτικής των ξύλων στη Χίο όπου υπηρέτησε κι εκεί έκανε και την πρώτη έκθεσή του. Πήρε 20 κορμούς από τα καμένα δέντρα της τελευταίας πυρκαγιάς στην Πάρνηθα, τους δούλεψε επί τόπου και τους έστησε τον Οκτώβριο του 2012 στην ανοιχτό χώρο απέναντι από το Σανατόριο. Ο καθένας από τους κορμούς μετατράπηκε από τα χέρια του σε ένα ξεχωριστό ξύλινο άγαλμα που με τη μορφή του λέει μια ιστορία, για τους ανθρώπους, τα δέντρα και τον τόπου όπου βρίσκονται. Στο σύνολό τους αποτελούν ένα δάσος ψυχών από δέντρα που βλέποντάς το θυμίζει ένα άλλο δάσος ψυχών που έζησαν και πόνεσαν μέσα στους τοίχους του Σανατορίου - στη μνήμη τους αφιέρωσε το έργο του.

Ο Σπύρος Ντασιώτης με τον Δημήτρη Παπαδιά στο «Πάρκο των Ψυχών» 

Με τον Σπύρο Ντασιώτη  στο «Πάρκο των Ψυχών» 

Το «Πάρκο των ψυχών» του Σπύρου Ντασιώτη επισκεφθήκαμε με τον φίλο Δημήτρη Παπαδιά την περασμένη Κυριακή που χιόνιζε μάλιστα και μας ξενάγησε ο ίδιος ο καλλιτέχνης στον οποίο οφείλουμε την δημοσίευση μιας μεγαλύτερης κουβέντας που κάναμε μαζί του για την τέχνη του, τις εμπνεύσεις και τα μελλοντικά σχέδιά του.

Ο Σπύρος Ντασιώτης στο «Πάρκο των Ψυχών» στην Πάρνηθα           

-     Το «Πάρκο των Ψυχών» του Σπύρου Ντασιώτη βρίσκεται απέναντι από το ερειπωμένο Σανατόριο της Πάρνηθας και είναι καλή αφορμή να το επισκεφθεί κάποιος όχι μόνο τα Ψυχοσάββατα, αλλά κάθε μέρα του χρόνου. 

ΑΘΗΝΑ, 20022017

ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Ο Γενάρης και ο Φλεβάρης είναι η εποχή που ερωτεύονται οι γάτες και όπως παρατηρώ στο χωριό μου όπου αφθονούν, το απολαμβάνουν και ας έχει και πολύ κρύο γεμίζοντας τις νύχτες με ερωτικά νιανουρίσματα και κραυγές από τρομερούς καυγάδες. Μέσα στο σκοτάδι δεν τους βλέπει κανείς αλλά καταλαβαίνει που παραμονεύουν καθώς τους προδίδουν τα φωτεινά μάτια τους ενώ την ημέρα χάνονται στους αχυρώνες να ξεκουραστούν και να «δέσουν» τα τραύματά τους – στη ψυχή και κυρίως στο σώμα από τις νυχιές των αντιπάλων. Κάποιοι βρίσκουν άλλα σημεία να μαζέψουν ήλιο κι εκεί δημιουργούν θέμα που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο από κανέναν φακό, ενόψει μάλιστα και της πανσελήνου που πέρασε πριν από λίγες ημέρες και τους τρέλανε…

- Στη φωτογραφία αρχείου, γάτος χρώματος κεραμιδί πάνω στη καπάκι φωτιστικού σε κήπο για να έχει πλήρη την εποπτεία του χώρου δράσης.

ΑΘΗΝΑ, 19022017

ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ Ι.Μ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ

Πήγα χθες το απόγευμα στο Επιστημονικό Συνέδριο «Το κριτικό έργο του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου» που γίνεται στον «Παρνασσό» (Καρύτση 8) για να ακούσω τις διαλέξεις των σπουδαίων φιλολόγων και πανεπιστημιακών για τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο, κείμενα του οποίου διάβασα πολύ νωρίς, καθώς, η βιβλιοθήκη του μικρού Γυμνασίου Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού που φοίτησα διέθετε αρκετά από τα βιβλία του. Με άγουρο μυαλό τότε επιχείρησα να διαβάσω τα δοκίμια από τον «Σύγχρονο άνθρωπο» και μου εντυπώθηκαν πολλά πράγματα. Σήμερα που τα ξαναδιαβάζω με άλλη πείρα και ματιά, εκτιμώ πως ήταν μεγάλη τύχη που μπόρεσα να τον διαβάσω εκείνα τα χρόνια.

Μετά όταν μπήκα στη δημοσιογραφία, συχνά κατέφευγα στα βιβλία του αλλά λόγω της δουλειάς που έκανα (σύνταξη ύλης), δεν μπορούσα να δουλέψω κείμενα πάνω σε όσα διάβασα απ’ αυτόν. Όταν κατά κάποιο τρόπο αποδεσμεύτηκα από την καθημερινή παρουσία στο γραφείο ξεκίνησα να γράφω κείμενα για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της στήριξα όλο το έργο μου πάνω στην ομιλία του «Θέσεις και αντιθέσεις του ελληνικού τοπίου» που έκανε το 1953 στην Ελληνική Περιηγητική Λέσχη καθώς και σε άλλα διαβάσματα από τα ταξιδιωτικά του βιβλία . Δεν ήταν εύκολο κάτι τέτοιο, γιατί ήδη τα ταξιδιωτικά κείμενα είχαν εκπέσει στο life style που κατέκλυσε την δεκαετία του ’90 όλα τα ΜΜΕ καθώς και στις δουλείες που υπαγόρευε η τουριστική προβολή και διαφήμιση. Τελικά εκείνη η εποχή τέλειωσε· έκλεισαν όλα σχεδόν τα περιοδικά που συνεργαζόμουν αλλά μου έμειναν τα κείμενα και οι συνεντεύξεις που έκανα έχοντας κατά νου τις «Θέσεις…» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου και το θεωρώ τιμή που τον είχα δάσκαλο χωρίς να τον έχω γνωρίσει!

Πηγαίνοντας χθες στο Συνέδριο ήξερα για τη θεματογραφία του και το ενδιαφέρον μου ήταν κατά πως φιλολογικό, άκουσα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα αλλά συγκινήθηκα πολύ όταν ανέβηκα στον τρίτο όροφο του «Παρνασσού» και είδα στην έκθεση με τα προσωπικά του αντικείμενα, χειρόγραφά του και τις πένες του. Όμορφα χειρόγραφα να τα χαίρεται το μάτι πριν ακόμη τα διαβάσει αράδα την αράδα και μακάρισα εκείνους τους παλιούς, τους επί της ύλης των εφημερίδων συναδέλφους που είχαν την τύχη να πιάνουν στα χέρια τους, ακολουθούν και τις εντολές του (10’ στιγμών απλά!) και να τα μεταφέρουν με φροντίδα στις σελίδες των εφημερίδων, των περιοδικών και των βιβλίων.

- Το σπουδαίο συνέδριο συνεχίζεται και σήμερα, από τις 09.00 – 15.00 στον «Παρνασσό».

ΑΘΗΝΑ, 18022017

Η ΚΑΤΙΝΑ ΨΑΡΙΑΝΟΥ – ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ…

Η Νένα Μεντή διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο της Κατίνας Ψαριανού

Πρόλαβα να γνωρίσω τον Δημήτρη Ν. Δημητρίου (Νικηφόρο), έναν ρουμελιώτη αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού από την Αγόριανη Παρνασσού, από τους πρωταγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και μίλησα λίγο μαζί του πριν πεθάνει. Έμαθα όμως περισσότερα γι’ αυτόν από το κλασικό για την περίοδο εκείνη βιβλίο του «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης». Με τον αδελφό του Ασημάκη αργότερα συνδέθηκα περισσότερο, συναντιόμασταν συχνά στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας» γιατί ήμασταν και γείτονες και απ’ αυτόν έμαθα περισσότερα για την οικογένεια Δημητρίου, τη συμμετοχή και τους ηρωϊσμούς της στην Εθνική Αντίσταση αλλά και τις διώξεις και τις περιπέτειες που υπέστησαν στα χρόνια που ακολούθησαν. Έφυγε και ο Ασημάκης αλλά διατήρησα επαφή με τα νεότερα μέλη της και έτσι έμαθα πριν από λίγα χρόνια  για το βιβλίο που έγραψε η αδελφή τους Λούλα Τύμπα – Δημητρίου με τίτλο «Μέσα από τα δικά μου μάτια» και γνώρισα περισσότερα για όλους τους Δημητρίου και φυσικά για τα πράγματα και τις καταστάσεις μετά το ’50 στην Αγόριανη και όπου αλλού σκορπίστηκε η οικογένεια.

 

Η Κατίνα Ψαριανού με την αδερφή της Λούλα Τύμπα

Προχθές στον «Ιανό» η άλλη αδελφή των Δημητρίου, η Κατίνα Ψαριανού συμπλήρωσε ένα μέρος της ιστορίας της οικογένειας Δημητρίου το βιβλίο «Ας ζήσει και κανένας» το οποίο αποτελεί την προσωπική μαρτυρία της για τα χρόνια του Εμφυλίου για ένα κορίτσι που για στα βουνά της Ρούμελης κοντά σε έναν άλλο ρουμελιώτη καπετάνιο, τον Διαμαντή (Γιάννης Αλεξάνδρου) από την Κάτω Αγόριανη (Λιλαία) και τις δύσκολες στιγμές που έζησε στις άνισες μάχες, στις ατέλειωτες διαδρομές, την αδυσώπητη πείνα, τον διαρκή φόβο και την απελπισία ενός αγώνα που έδειχνε από την αρχή πως ήταν χαμένος.

Από αριστερά: Χρήστος Χωμενίδης, Νένα Μεντή, Κατίνα Ψαριανού, Κώστας Μπακογιάννης,
Πέτρος Τατσόπουλος, Ανδρέας Παπαδόπουλος, Γρηγόρης Ψαριανός.

- Την παρουσίαση του βιβλίου της Κατίνας Ψαριανού «Ας ζήσει και κανένας»¨που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης» στην κατάμεστη αίθουσα του ΙΑΝΟΥ συντόνισε ο Ανδρέας Παπαδόπουλος με τον Γρηγόρη Ψαριανό και μίλησαν οι συγγραφείς Πέτρος Τατσόπουλος και Χρήστος Χωμενίδης και περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης ενώ αποσπάσματα διάβασε η ηθοποιός Νένα Μεντή. 

Περισσότερες φωτογραφίες στο https://web.facebook.com/ilias.p.ii/media_set?set=a.10208645507922828&type=3&pnref=story.unseen-section

ΑΘΗΝΑ, 16022017

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Π.Μ. (ΠΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ)

Θα το ρίξω λιγάκι το θέμα Gucci και Ακρόπολη –δεν μπορώ να παρακολουθήσω όσα γράφονται αλλά δεν θέλω να φανεί πως με αφήνει και αδιάφορο – με κάτι παλιότερο που μου αποκάλυψε σήμερα το αρχείο που διατηρώ από τις περιπλανήσεις μου στην πόλη. Πρόκειται για την πρωτοβουλία κάποιου «πρακτορείου» να προβάλλει την Ελλάδα, όπως φυσικά οι υπεύθυνοί του το αντιλαμβάνονταν χωρίς βέβαια να πάρουν άδεια από κανέναν και έβαλε τις όμορφες απ’ όλο τον κόσμο στην αράδα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, το ωραίο και ζεστό καλοκαίρι του 2009. Τότε που κανείς δεν πίστευε ότι θα έρχονταν οι μέρες που ζούμε και φυσικά πριν αρχίζει να ακούγεται και από την Πάνω και την Κάτω Πλατεία το ξεχασμένο σύνθημα: «να καεί, να καεί το μπ@@@@λο η Βουλή»! 

ΑΘΗΝΑ, 15022017

…ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΤΩΝ ΜΥΛΩΝ ΣΤΙΣ ΠΡΕΣΠΕΣ

Η πρόεδρος του ΙΤΕΜ Μαρία Γρυπάρη απονέμει τιμητικό δίπλωμα στους 

αρχιτέκτονες  Αγγέλα Γεωργαντά, Αχιλλέα Στόιο και Θύμιο Παπαγιάννη που εργάστηκαν 

για την αποκατάσταση του νερόμυλου στον Άγιο Γερμανό Πρεσπών.

Με την παρουσίαση του εξαιρετικού,  βραβευμένου έργου της αποκατάστασης και την επαναλειτουργία του νερομύλου του Αγίου Γερμανού Πρεσπών από τους μελετητές και επιβλέποντες του έργου αρχιτέκτονες Αγγέλα Γεωργαντά και Αχιλλέα Στόιο και τον Επίτιμο Πρόεδρο της Εταιρείας Προστασίας Πρεσπών αρχιτέκτονα Θύμιο Παπαγιάννη, έγινε την Κυριακή που μας πέρασε η κοπή της πίτας του Ινστιτούτου των Ελληνικών Μύλων στα γραφεία του ΙΤΕΜ (Ασωμάτων 45) και το ενδιαφέρον που παρουσιάστηκε από τους προσελθόντες, μέλη και φίλους του ΙΤΕΜ  ήταν εντυπωσιακό.

Η Αγγέλα και Αχιλλέας μας ταξίδεψαν μέσα από την προβολή του σχετικού βίντεο στην ωραία περιοχή και είδαμε βήμα – βήμα την προσπάθειά τους σε όλες τις φάσεις του έργου και γνωρίσαμε και κάποιους από τους πρωτεργάτες της αποκατάστασης, ντόπιους μάστορες που γνωρίζουν ακόμη την τέχνη του μυλωνά.

 Σημειώνουμε πως η αποκατάσταση του νερόμυλου του Αγίου Γερμανού Πρεσπών τιμήθηκε το 2016 με το grand prix για την πολιτιστική κληρονομιά της Europa Nostra. 

Ο μύλος επισκευάστηκε για πρώτη φορά μερικώς το 1997 από την Εταιρία Προστασίας Πρεσπών με τη βοήθεια κατοίκων του χωριού και εθελοντών. Το 2015 ολοκληρώθηκε

 η αποκατάστασή του, με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και του Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη και τη συμπαράσταση των αρμόδιων φορέων. Η αποκατάσταση του νερόμυλου περιελάμβανε την επισκευή του κτίσματος, την ανακατασκευή των μηχανισμών και του συστήματος υδροδότησής του, καθώς και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου. Σήμερα, αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο της προβιομηχανικής μας κληρονομιάς και έχει ανακτήσει το ρόλο του στην καθημερινότητα του χωριού προσφέροντας τις υπηρεσίες του.

Περισσότερα στο FACEBOOK νερόμυλος Αγίου Γερμανού.

ΑΘΗΝΑ, 15022017

ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥΣ

Με τον Κωνσταντή Θάνο, οι αφηγήσεις του οποίου αποτέλεσαν το βασικό υλικό 

για τη δημιουργία του βιβλίου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων». (2008)

Είναι μεγάλη τιμή ως εμένα το κάλεσμα να μιλήσω σήμερα στο 22^ο Σεμινάριο Συνεχιζόμενης Ιατρικής Εκπαίδευσης του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» ως προσκεκλημένος ομιλητής για ένα θέμα από αυτά που ασχολούμαι. Δέχθηκα με χαρά και ετοίμασα μια διάλεξη με τίτλο «Άνθρωποι και τόποι της Ορεινής Ελλάδας» και η οποία θα κινηθεί, τόσο στο λόγο όσο και στις εικόνες, στα γνωστά μονοπάτια που οδηγούν στον κόσμο των Αγράφων.

Έτσι άνοιξα πάλι αυτές τις ημέρες τα αρχεία από την έκδοση του τελευταίου μου βιβλίου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» και επέλεξα να παρουσιάσω από αυτό το υλικό μια σειρά φωτογραφιών με πρόσωπα που γνώρισα και μίλησα μαζί τους.  Χάρη αυτής της προσπάθειας πήρα και την απόφαση να το ξαναστείλω στο τυπογραφείο γιατί είχε εξαντληθεί και αισθανόμουν άσχημα όταν αρκετοί άνθρωποι το ψάχνουν και δεν το βρίσκουν. Με την ευκαιρία δε, είχα και την έμπνευση να το ντύσω με ένα πιο βαρύ εξώφυλλο κι έτσι θα το χαρούμε σε λίγες μέρες που θα το έχουμε στα χέρια μας.  

Η διάλεξη θα γίνει σήμερα το απόγευμα στις 18.00 – 18.40 στο αμφιθέατρο του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να την παρακολουθήσει ενώ το βιβλίο θα είναι έτοιμο προς τα τέλη της εβδομάδας και θα ακολουθήσει ανακοίνωση για το που θα μπορούν να το βρουν οι ενδιαφερόμενοι.  

ΑΘΗΝΑ, 13022017

ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ GREEK GASTRONOMY GUIDE

Για τη μεγάλη ημέρα του GREEK GASTRONOMY GUIDE και του Γιώργου Πίττα σήμερα 

του αφιερώνω μια στιγμή από τα ταξίδια μας στην Κρήτη πριν από έξι χρόνια που κράτησα 

για να θυμάμαι έναν άνθρωπο με μεγάλο πάθος για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Με τον Γιώργο Πίττα ταξιδέψαμε μαζί πολλές φορές σε διάφορα σημεία της Ελλάδας για να βγάλουμε «θέματα» την εποχή κυρίως που δούλευε το ωραίο του βιβλίο «Τα πανηγύρια του Αιγαίου». Όπου και αν πηγαίναμε, πέρα από το συγκεκριμένο θέμα ο Γιώργος με εξαιρετική προσοχή συνέλεγε πληροφορίες για ένα σωρό άλλα πράγματα που αφορούσαν τη ζωή και τον πολιτισμό των ανθρώπων και με ιδιαίτερη επιμέλεια κρατούσε σημειώσεις.

Κάτι ετοίμαζε, δεν το μαρτυρούσε σε κανέναν αλλά όλοι περιμέναμε την έκπληξη!!!

Έτσι, πέρσι τέτοιες ημέρες έβγαλε στον δικτυακό αέρα το μοναδικό GREEK GASTRONOMY GUIDE κι έτσι καταλάβαμε τι ετοίμαζε τόσα χρόνια και αύριο το βράδυ στις 8 στην «Αθηναΐδα» (Καστοριάς 34, Βοτανικός) γιορτάζει τα πρώτα γενέθλια σε μια γιορτή με χαρά, απολογισμούς και νέα όνειρα. Και βέβαια μαζί με τους φίλους, τους συνεργάτες, τους χορηγούς και τους υποστηρικτές του GREEK GASTRONOMY GUIDE.

Ένα από τα νέα στοιχεία της φετεινής χρονιάς για το GREEK GASTRONOMY GUIDE, σημειώνει θα είναι και η ενότητα-καμπάνια: Γνωρίστε τα εμβληματικά μας προϊόντα! Με τους leaders κάθε σημαντικού μας τρόφιμου, επιχειρούμε να γνωρίσουμε σε βάθος και από όλες τις πτυχές, τα προϊόντα που μας μεγάλωσαν, που τα αγαπήσαμε και που τώρα ξεθαρεύουν για να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές. Το υλικό αυτό μεταφράζεται και θα είναι ένα εργαλείο για την γνωριμία των εμβηματικών προϊόντων στις διεθνείς αγορές.
Ξεκίνησαμε με το μέλι και έπεται συνέχεια!

ΑΘΗΝΑ, 12022017

ΣΥΝΝΕΦΑ, ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΑ, ΣΥΝΝΕΦΟΠΟΥΛΑ

Καθρέφτης η λιμνοθάλασσα στην αυλή των σπιτιών

Καθώς και όλο πιο βαθιά κατεβαίνω στα κοιτάσματα του αρχείου, ήδη βρίσκομαι στο τελευταίο κοίτασμα της προμνημονιακής εποχής, το 2009 που κανείς δεν πίστευε πως θα έρχονταν οι μέρες που ζούμε και αν δεν βγάζω λαυράκια, μιας και πρόκειται για θέματα που αφορούν τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου βγάζω συννεφάκια από τους φακέλλους.

Σε έναν απ’ αυτούς, ο οποίος δυστυχώς οι πρωτότυπες φωτογραφίες έχουν χαθεί μαζί με το λάπτοπ που τις φιλοξενούσε το Πάσχα του ίδιου έτους, με το τίτλο «Σύννεφα, συννεφάκια και συννεφόπουλα» βρήκα μια ωραία σειρά και ελπίζω να αξιωθώ κάποια στιγμή να επαναλάβω την φωτογράφιση κάποια στιγμή που θα πλακώσουν δυνατοί νοτιάδες στο Ιόνιο. Σε αυτούς οφείλονταν και τα απίστευτα σχήματα που έπαιρναν τα σύννεφα πάνω από τη λιμνοθάλασσα και δεν χρειάζονταν τίποτα (σε όσους τα πιστεύουν αυτά) για να ανοίξει το μυαλό και να βλέπει στα σχήματά τους γυναίκες, φάλαινες, πιγκουίνους.

Έτσι γράφτηκαν επιτόπου και κάποιες λεζάντες οι οποίες εμπεριέχουν την έμπνευση να μεγαλώσουν και να γίνουν κανονικά κείμενα χωρίς να χάσουν τίποτα από το περιεχόμενό τους. Αυτές ανέσυρα από τα έγκατα του Facebook που μας τις θύμισε για να υπάρχουν στον «Ακτήμονα» και στον κατάλληλο χρόνο να τους δοθεί η δυνατότητα να μεγαλώσουν. 

Ορίζοντας σε τρία επίπεδα πάνω από τον Πατραϊκό

Στην πλάτη ενός σύννεφου το μικρό συννεφάκι 

Μια φάλαινα με το μικρό της πλέει στον ουρανό 

Σύννεφο που καπνίζει και μοιάζει του Μίκη  

Ένα πλοίο ταξιδεύει στο μάτι της καταιγίδας  

Το μάτι του Θεού πάνω στον Πατραϊκό  

Σαν γάλα το φως χύνεται από τα σύννεφα  

Ένα πλοίο ταξιδεύει στο μάτι της καταιγίδας 

Σαν αερόστατο το μεγάλο ψάρι στον ουρανό 

Το νησί που περνούν οι καταιγίδες  

Στίγμα στον ουρανό ένας γλάρος  

Γυναίκα με γυρισμένη την πλάτη  

Σύννεφο με κεφάλι πάπιας 

Η καρδιά της καταιγίδας πλησιάζει 

Πιγκουίνοι φεύγουν τρομαγμένοι 

Σύννεφο ήταν και πέρασε..  

Ποιος περιμένετε να ανέβει από τη σκάλα;  

Η "αρπαγή της Ευρώπης" είπε ο Θύμιος..  

Δυο ουράνια τόξα πάνω από τη θάλασσα της Σύρου.  

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, 10022009