ΟΙ ΑΓΡΙΟΚΟΡΟΜΗΛΙΕΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Δεν κατάφερα φέτος να βρεθώ τούτες τις μέρες στην ελληνικές εξοχές, - στη Ρούμελη και στα Άγραφα- για να δω την άνοιξη να έρχεται στολίζοντας πρώτες από τα άγρια δέντρα τις αγριοκορομηλιές και τα άλλα κλαριά της ίδιας οικογένειας, με πλημμύρα από λευκά λουλούδια. Είχα την ευκαιρία όμως να δω την άνοιξη να στολίζει τα ίδια δέντρα στις εξοχές γύρω από την Μπολώνια, στα πάρκα της και στους κατάφυτους λόφους που την ομορφαίνουν και της δίνουν έναν αέρα καθώς όλα τα δέντρα «πάσχουν» από την πολλή φροντίδα και την προσοχή.

Ήταν όντως πολύ όμορφη εικόνα στις κατακάθαρες, προσεγμένες και οπωσδήποτε παραγωγικές ιταλικές εξοχές, αλλά ομολογώ πως κάποια στιγμή νοστάλγησα την ανοιξιάτικη αταξία της ελληνικής φύσης, στα βουνά, τους κάμπους και τα νησιά που την κάνει μοναδική στον κόσμο…

ΜΠΟΛΟΝΙΑ, 31032011

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στα ΄Αγραφα πρόλαβα να γνωρίσω κάποιους ανθρώπους που η φύτρα φαίνεται να κρατάει από τα παλληκάρια του τόπου που γέννησε τον Κατσαντώνη, τον Βελή, τον Καραϊσκάκη και τόσους άλλους ήρωες και πολεμιστές που έδωσαν την ζωή τους και πότισαν τη γη με αίμα για να λευτερωθεί η πατρίδα, όχι μόνο 1821 αλλά και στα μετά το 1940 χρόνια, στην Κατοχή για να διώξει η μικρή πατρίδα τους τον κατακτητή, όποιος κι αν αυτός ήταν.

Τούτους τους ελάχιστους -όπως τους υπέροχους γέροντες από τον Κλειτσό Ευρυτανίας που χόρεψαν πρόπερσι στη γιορτή για τον Κατσαντώνη που γίνεται κάθε χρόνο στο Μάραθο- θέλησα να τιμήσω με τούτο το σημείωμα σήμερα. Και να πω ακόμα πως αυτοί οι άνθρωποι είναι και οι τελευταίοι από τους συμπατριώτες μας που καθώς έζησαν και μεγάλωσαν μέσα τις περιπέτειες της ιταλογερμανικής κατοχής και του αντιστασιακού αγώνα, είναι οι μόνοι που μπορούν να μιλήσουν τι είναι αληθινά ο πόλεμος, το αίμα και η καταστροφή.

Κι όχι μόνο, αλλά να πούνε πως ο τόπος τους που υπέφερε όλα τα δεινά από τον κατακτητή αλλά και την πενταετή δυστυχία του τραγικού εμφυλίου που ακολούθησε, κατάφερε πάλι να ζωντανέψει και να νοικοκυρευτεί μέχρι που στο τέλος υποτάχθηκε στο κράτος των Αθηνών και όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα είναι που θα σβήσει οριστικά και για πάντα.

Είναι οι τελευταίοι μιας ανεπανάληπτης γενιάς αυτοί οι άνθρωποι που δυστυχώς τους επιστρατεύουμε και τους καμαρώνουμε βεβαίως, μόνο σε πατριωτικές εκδηλώσεις αλλά ποτέ δεν τους βάλαμε να ιστορήσουν πως κατάφεραν να κάνουν την Ελλάδα μετά την καταστροφή να ανθίσει. Έτσι δε όπως αποψιλώνεται η γενιά τους και ο ένας μετά τον άλλο μας αποχαιρετά, τόσο πιο έντονη γίνεται η απουσία τους και μας λείπει η εμπειρία τους…

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ, ΕΝΑΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ....

Είναι κάποια σημεία που αν το δούμε το ανάγλυφο της γης μέσα από το φακό λίγο διαφορετικά, μπορεί να δημιουργήσουμε πολύ εύκολα ένα άλλο τοπίο. Πολλές φορές όμως δεν χρειάζεται μια τέτοια λήψη, όπως για παράδειγμα στη θαυμαστή Αμοργό, στη Μεγάλη Στράτα, λίγο μετά από τον παρατημένο οικισμό Άγριλας και κοντά στον Ασφοντυλίτη, απ’ όπου ο ορίζοντας με τη χαμηλή βλάστηση που ενώνει τους δυο λόφους, είναι εντελώς κυκλικός, τόσο που χωρίς κανένα φωτογραφικό τρικ, ο ανοιξιάτικος ουρανός μοιάζει ως ένας υπέροχος γαλάζιος πλανήτης…

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΤΟ «ΕΙΔΙΚΟ ΒΑΡΟΣ» ΕΝΟΣ ΚΟΤΣΥΦΑ

Τα κοτσύφια, όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι διαβάζετε τα γραφόμενά μου, είναι ένα είδος του φτερωτού κόσμου που αγαπώ πολύ και παρακολουθώ συστηματικά, είτε αυτά τα βλέπω στα βουνά, είτε στην πόλη. Σκέπτομαι δε κάποια στιγμή να συγκεντρώσω αυτά τα μικρά κείμενα γι’ αυτά σε ένα τόμο για να μη χαθούν στα χαρτιά και στο δίκτυο…

Στην Κρήτη όπου ζω τον τελευταίο καιρό λόγω του χειμώνα έχουν κατέβει στα χαμηλά, στους ελαιώνες όπου βρίσκουν άφθονη τροφή και είναι κάπως ήρεμα επειδή εδώ το κυνήγι δεν είναι τόσο διαδομένο όσο στην Άρτα και στα Άγραφα. Έτσι τα βλέπω να έρχονται άφοβα στα δέντρα του κήπου του σπιτιού στην Χερσόνησο και να τσιμπολογάνε τους καρπούς από τις δάφνες, τις ελιές και τα φρέσκα χαρούπια και τα βλαστάρια από τις γλάστρες των μπαλκονιών.

Το ίδιο φαντάστηκα πως θα συμβαίνει και στην πόλη, στο Ηράκλειο και δεν γελάστηκα. Επιβεβαιώθηκα δε προχθές, σαν περπατώντας στον κεντρικό δρόμο, λίγα μέτρα από τα περίφημα «Λιοντάρια», είδα ένα λεπτοκαμωμένο κότσυφα να είναι αναμεμειγμένος σε μια ομάδα αθλίων περιστεριών και να τσιμπολογά και αυτός κάτι ψίχουλα από τις πλάκες.

Εξαιρετικά τολμηρός ο τύπος με την κεχριμπαρένια μύτη, σαν κατάλαβε πως έγινε στόχος του φακού μου, πέταξε από το δρόμο και κάθισε στα κλαδιά μιας ασθενικής χαρουπιάς. Τον πλησίασα και είδα πως ήταν κάπως διστακτικός να απομακρυνθεί από το δρόμο λόγω του φαγητού, αλλά κάποια στιγμή, ξαφνικά πέταξε προς ένα χώρο πίσω από τα κτίρια. Τον ακολούθησα στοχεύοντάς τον και τον πρόλαβα να κάθεται πάνω σε ένα καλώδιο που είχε λυγίσει υπερβολικά από το βάρος του…

Εκεί, μέσα στα λίγα δευτερόλεπτα που μου έκανε τη χάρη να ποζάρει, κατάλαβα πως τα κοτσύφια της Κρήτης είναι πολύ διαφορετικά απ’ όπου αλλού τόσο σε κομψότητα, όσο και σε «ειδικό βάρος», ποιητικό το είπα εκείνη τη στιγμή και γι’ αυτό τον διάλεξα σήμερα, ημέρα της ποίησης απ’ ότι κατάλαβα να τον κρεμάσω στη σελίδα μου να τον γνωρίσετε…

ΗΡΑΚΛΕΙΟ, 20032011

ΤΟ «ΧΑΝΕΜΑ» ΤΟΥ ΒΛΑΧΟΥ….

Με τις βάρκες και τα εργαλεία που είχαν τα παλιότερα χρόνια, οι κάτοικοι της Αμοργού μόνο για χάνεμα μπορούσαν να πάνε κι έτσι κατάφερναν να βάζουν και λίγο ψάρι στο τραπέζι τους. Πολλές φορές όμως στέκονταν πιο τυχεροί και συχνά κάποιο μεγαλύτερο ψάρι πιάνονταν «σαν χάνος» στα αγκίστρια τους και τότε ήταν που έκαναν πανηγύρι…

Όπως και στην περίπτωση του παπα Νικήτα Δεσποτίδη και των Μιχάλη Οικονομίδη και Δημήτρη Συνοδινού από τα Θολάρια που ξεκίνησαν τον Μάϊο του 1952 από τη Μεγάλη Βλυχάδα των Θολαρίων για χάνους, αλλά κρατούσαν στα χέρια τους αντί για τους παραδοσιακούς σπάγκους για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα νάιλον σκοινί, ένα υλικό που δεν γνώριζαν και τόσο καλά αλλά όπως είχαν ακούσει ήταν πολύ ανθεκτικό.

Έριξαν λοιπόν τα παραγάδια τους κοντά στη Μονόπετρα, ένα βράχο μπροστά από τον όρμο της Αιγιάλης και κατάλαβαν πως σε ένα που είχε φθάσει τα 150 βάθος κάτι μεγάλο τσίμπησε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μπορεί να ήταν αυτό και πάλεψαν πάνω από τρεις ώρες με ματωμένα τα χέρια από το νάιλον μέχρι που βγήκε σκασμένος στην επιφάνεια ένας τεράστιος βλάχος.

Με ένα σωρό δυσκολίες κατάφεραν να βγάλουν το θηρίο στη στεριά και με άλλες τόσες να το κουβαλήσουν ως τα Θολάρια. Κάποιοι δε που τους είδαν να ανηφορίζουν κρατώντας το τεράστιο ψάρι, ένας από μπροστά και ο άλλος από την ουρά νόμισαν πως επρόκειτο για κάποιον πνιγμένο και το χωριό αναστατώθηκε και μαζεύτηκε στην πλατεία και τους περίμενε.

Εκεί έφθασαν οι τρεις ψαράδες με τον τεράστιο βλάχο και αφού τον ζύγισαν (38 οκάδες βγήκε το τέρας) τον τεμάχισαν και τον μοίρασαν στο χωριό που μέχρι σήμερα συζητά το κατόρθωμα και το διηγούνται σε όσους ρωτούν σαν βλέπουν τη σχετική φωτογραφία που τράβηξε ένας ερασιτέχνης φωτογράφος που βρέθηκε εκεί και την έχει κρεμασμένη ο Μιχάλης Οικονομίδης στο καφενείο του στα Θολάρια.

ΑΜΟΡΓΟΣ, 19032011

ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΘΩΑ…

Είχαμε ακούσει πως αν συμβεί πυρηνικό ατύχημα σε περίοδο ειρήνης ή βομβαρδισμός σε καιρό πολέμου, ο θάνατος θα έρχονταν από τον ουρανό και το πιθανότερο θα ήταν να έβγαινε αόρατος μέσα από ένα σύννεφο κάποια στιγμή της μέρας…

Αυτά ήταν στην καθημερινή κουβέντα μας την περίοδο της έκρηξης στο Τσερνομπίλ πριν από 25 χρόνια αλλά σιγά – σιγά ξεχάστηκαν εντελώς μέχρι που τούτες τις ημέρες, μετά την τραγωδία στην Ιαπωνία το θυμηθήκαμε με περισσότερο τρόμο καθώς τα ποσοστά ραδιενέργειας που εκλύονται από το διαλυμένο εργοστάσιο είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα και είναι άγνωστο το τι θα επακολουθήσει τις επόμενες ημέρες.

Το σημαντικό επίσης είναι πως από τη δεκαετία του ‘80 και μετά ατόνησαν μέχρι που έπαψαν εντελώς όχι μόνο οι διαμαρτυρίες για την χρήση και την ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας αλλά και η κριτική ή οι όποιες αναφορές πάνω σε αυτή καθώς πάλι όλοι νιώθαμε πως ζούμε σε μια κατάσταση που ποτέ δεν επρόκειτο να συμβεί ένα τέτοιο κακό.

Μέχρι που ήρθε πάλι το κακό, από μια χώρα τούτη τη φορά που είναι στην κορυφή της τεχνολογίας και αρχίσαμε να βλέπουμε με φόβο όποιο σύννεφο περνάει πάνω από το κεφάλι μας…

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Καλά είναι στην επαρχία, είτε στα Άγραφα είτε στην Κρήτη δεν έχει σημασία, αλλά να που και στην Αθήνα συμβαίνουν κάποια πράγματα που χαίρεσαι να τα ζεις και απ’ αυτά να μαθαίνεις…

Όπως για παράδειγμα η αποψινή παρουσίαση στο Floral του βιβλίου του σπουδαίου σουηδού δημοσιογράφου Μπιορν Κουμ με τίτλο «Η ιστορία της τρομοκρατίας» (Εκδόσεις Εμπειρία) που μετέφρασε ο Ξενοφών Παγκαλιάς και με εισαγωγή του Περικλή Κοροβέση ο οποίος μαζί με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Μουλόπουλο μίλησαν για το έργο.

Δεν θα μιλήσω εδώ για το βιβλίο γιατί δεν το έχω διαβάσει ακόμα και ούτε τις σημειώσεις μου έχω προλάβει να κοιτάξω. Αλλά γράφω για την εκδήλωση επειδή ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μπιορν Κουμ κατάφερε σε αυτό το βιβλίο να κάνει μια εντυπωσιακή αναδρομή, περιγράφοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο την αιματηρή ιστορία της τρομοκρατίας, από τους Εβραίους Ζηλωτές μέχρι το δίκτυο του Οσάμα Μπιν Λάντε και τις πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες χωρίς να στέκεται στην απλή περιγραφή των τρομοκρατικών αυτών ομάδων, αλλά τις εντάσσει στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι που έδρασαν.

Ασφαλώς και το βιβλίο είναι ένα εξαιρετικό σημείο αναφοράς για όλους όσοι θέλουν να ανατρέξουν στα γεγονότα αυτά και να κατανοήσουν τους λόγους που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σημαδεύουν βαθιά τις ανθρώπινες κοινωνίες αλλά αυτό αποκτά διαφορετικό νόημα όταν τον έχεις ακούσει να μιλά για το έργο του και να δίνει απαντήσεις για πράγματα που αφορούν είτε την Ελλάδα, είτε τον κόσμο που μας περιβάλλει.

ΤΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΟΥ ΑΣΠΡΟΥ ΤΟΙΧΟΥ…

Και να το ήθελε κάποιος άνθρωπος, να σπείρει στην εσοχή του ασβεστωμένου τοίχου στον περίβολο της Παναγίας της Πανοχωριανής, (λίγο πιο πάνω από τη Λαγκάδα της Αιγιάλης στην Αμοργό) τη φετινή γενιά του ποώδους φυτού με το καμαρωτό μωβ σκουφάκι το οποίο παντού στην Ελλάδα καλείται κούκος, ούτε που ποτέ θα το κατάφερνε.

Και να όμως που ο αέρας που δεν ξεχωρίζει ψηλούς ή κοντούς τοίχους, ασβεστωμένες επιφάνειες ή λιθοσωρούς, άδειασε εκεί την ποδιά του και κατόρθωσε και έχωσε σε κάποια κρυφή ρωγμή του ασβέστη λίγους σπόρους. Με τη βοήθεια δε της υγρασίας του χειμώνα αυτοί κυοφόρησαν το καινούργιο φυτό το οποίο μεγάλωσε ταχύτατα, έβγαλε λουλούδια και έδεσε κιόλας το σπόρο για την επόμενη γενιά γιατί φοβάται την αναβροχιά που θα φέρει η άνοιξη και την ξηρασία που θα ακολουθήσει ως το επόμενο φθινόπωρο.

Τον ίδιο κύκλο ζωής του ωραίου κούκου στις ρωγμές ενός τοίχου, ακολουθούν και άλλα, λιγότερο συμπαθή φυτά, όπως τα παράσιτα και τα ζιζάνια - οι τσουκνίδες για παράδειγμα ή ορισμένα άλλα που καμώνονται τα αθώα αλλά στα φύλλα τους μπορεί και να κρύβουν δηλητήριο- χωρίς όμως τα οποία, φυσικά και θα ήταν φτωχότερος ο κόσμος μας.

Προς αποφυγήν δε των δυσάρεστων συνεπειών που θα είχε μια επαφή ή ακόμη το ελάχιστο ενδιαφέρον στα διάφορα είδη της δεύτερης κατηγορίας, συνιστάται απλά η εμπειρία που αποκτάται δια της προσεκτικής γνωριμίας με τα διάφορα είδη της χλωρίδας του κήπου, της εξοχής, ακόμα και με τα λουλούδια των δικτυακών «τοίχων»…

ΑΜΟΡΓΟΣ, 17032011

«Ο ΘΑΛΛΟΣ Ο ΑΔΗΜΟΝΩΝΤΑΣ…»*

Φυσικά και το κρύο που επικράτησε τις μέρες που πέρασαν στην Αμοργό δεν εμπόδισε τους νάρθηκες να υψώσουν ταχύτατα το σώμα τους και να ανθίσουν, πρώτοι σχεδόν απ’ όλα τα φυτά του νησιού και τούτη την άνοιξη. Στην ουσία είναι και οι πρώτοι απ’ όλα τα φυτά που δηλώνουν από αρκετό ύψος πάνω από το χώμα με τις κατακίτρινες ταξιανθίες τους που ξεχωρίζουν στη χειμωνιάτικη ύπαιθρο την αρχή της ανθοφορίας που θα ακολουθήσει σύντομα όλη η γη.

Την ιδέα να τους αναζητήσω στην Κάτω Μεριά, όπου φυτρώνουν σε μεγάλες ομάδες ανάμεσα στα πουρνάρια και στις άκρες των χωραφιών, μου την έδωσε ο Νικήτας Ρούσσος, ο νέος δήμαρχος της Αμοργού με τις ιδιαίτερες γνώσεις που έχει πάνω στη χλωρίδα της πατρίδας του. Έτσι λοιπόν φθάσαμε ένα πρωί που έριχνε παγωμένο νερόχιονο στα χωράφια πάνω από την Καλοταρίτισσα αλλά λόγω των ειδικών καιρικών συνθηκών δεν μπορέσαμε να τους πλησιάσουμε τόσο ώστε να έχουμε μια πιο κοντινή φωτογραφία τους.

Ο νάρθηκας ή ferula communis διατηρεί το πανάρχαιο όνομά του (νάρθηκας ή άρτηκας ) και είναι και συνδεδεμένος με παλιές ελληνικές παραδόσεις. Ο κορμός του ο οποίος πολλές φορές ξεπερνάει τα δυο μέτρα ύψος και στο εσωτερικό του περιέχει την ουσία εντεριώνη που είναι πανάλαφρη όταν ξεραθεί και κρατάει τη φωτιά χωρίς να καίει το περίβλημα. Από τα κλαδιά του νάρθηκα οι άνθρωποι έφτιαχναν μικροέπιπλα και κυρίως καθίσματα ενώ χρησιμοποιούσαν μεγάλα κομμάτια για να ακινητοποιούν σπασμένα μέλη των ανθρώπων αλλά και των ζώων και έτσι επικράτησε όρος «νάρθηκας» και στην ορθοπεδική ιατρική.

Από νάρθηκα ήταν οι θύρσοι που κρατούσαν οι μαινάδες στις γιορτές του Διονύσου ενώ μέσα στον κούφιο κορμό του ο τιτάνας Προμηθέας μετέφερε τη φωτιά που έκλεψε από τους θεούς στους ανθρώπους και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από το Δία ο οποίος έδωσε εντολή να τον αλυσοδέσουν στον Καύκασο και να έρχεται κάθε πρωί ένας αετός να του τρώει το συκώτι το οποίο μεγάλωνε νύχτα. Τον Προμηθέα ελευθέρωσε ο Ηρακλής κι έτσι σταμάτησε το μαρτύριο του μεγάλου ευεργέτη της ανθρωπότητας.

Ο νάρθηκας έδωσε το όνομά του και σε ένα τμήμα της εκκλησίας από τη χρήση του φυτού στις ιεροτελεστίες του Διονύσου όπου οι πιστοί κρατούσαν τον θύρσο από εκεί πέρασε σε κάποιες τελετουργίες της χριστιανικής θρησκείας και διατηρήθηκε το όνομα στο χώρο.

*Ο Νικήτας Ρούσσος που έχει εκτός της φαρμακευτικής επιστήμης έχει μελετήσει και την ελληνική ποίηση μου ανέφερε και το στίχο του Ελύτη «Ο θαλλός ο αδημονώντας» που έβαλα τίτλο σε αυτή την αναφορά σε αυτό το σπουδαίο φυτό της ελληνικής υπαίθρου.

ΑΜΟΡΓΟΣ, 16032011

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑΣ

Βεβαίως και καταλάβαμε πολύ καλά τι σημαίνει πραγματικός χειμώνας στις Κυκλάδες, αυτές τις ημέρες στην Αμοργό όπου τα καιρικά φαινόμενα μας υποχρέωσαν να μείνουμε αποκλεισμένοι λίγο παραπάνω, αλλά η απρόοπτη κατάσταση που βρεθήκαμε είχε και τις καλές της πλευρές...

Πρώτα – πρώτα είχε ωραία ζέστη στα όμορφα καφενεία της Λαγκάδας και των Θολαρίων όπου περάσαμε αρκετές ώρες με καλούς φίλους κουβεντιάζοντας και πίνοντας ρακές (κανονικές και ψημένες) καθώς και άλλα αφεψήματα με αμοργιανά βότανα. Προχθές μάλιστα στο καφενείο του Αντώνη Ρούσσου που ακούει στο ωραίο όνομα «Έρωντας και …μέλι» στη Λαγκάδα μια ομάδα μουσικών μας αποχαιρέτησε με τον πιο ευχάριστο τρόπο.

Το ίδιο ζεστά και όμορφα περάσαμε μαζί με τον νέο δήμαρχο της Αμοργού Νικήτα Ρούσσο και στο όμορφο καφέ – ταβερνείο το «Σαντουράκι», στα Θολάρια, όπου γευτήκαμε αμοργιανή φάβα, υπέροχο χταπόδι και σουπιές που είχε πιάσει ο Αργύρης Κωβαίος στα νερά του Αγίου Παύλου στη Νικουριά λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η κακοκαιρία και είχε μαγειρέψει με το δικό της νόστιμο τρόπο η γυναίκα του Λίλη στο κατάστημά τους.

Το πιο σπουδαίο όμως τις ημέρες που πέρασαν στην Αμοργό, ήταν ότι εξαιτίας του δυνατού αέρα και κρύου, όλο το νησί υποχρεώθηκε να κλειστεί στον εαυτό του και όσοι άνθρωποί έβγαιναν από τα σπίτια τους κυκλοφορούσαν μόνο για τις πιο απαραίτητες δουλειές κι έτσι παρουσίαζε μια εικόνα που σπάνια βλέπουμε άλλες εποχές του χρόνου. Μια εικόνα που μας προκαλούσε να χτυπήσουμε όποια πόρτα βλέπαμε ξεμαντάλωτη και να μπούμε μέσα στο σπίτι και να καθίσουμε μαζί με τους ενοίκους του στο τραπέζι, να ανοίξουμε κουβέντα για την αληθινή ζωή του νησιού, τους ανθρώπους του, τις χαρές και τα βάσανά τους που κρατάνε ολόκληρο το χρόνο και όχι τους λίγους μήνες του καλοκαιριού.

ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΓΙΟ ΤΟΥ ΑΛΙΜΠΡΑΝΤΗ

Καθώς έψαχνα χθες τη σελίδα του Γιώργου Πίττα, είδα κάτι που ανέβασε για τα πλεούμενα του Αιγαίου που ήρθε πια η ώρα τους μετά από μερικούς μήνες απραξίας και φροντίδας στο γιαλό να πέσουν πάλι στη θάλασσα κι έτσι διάλεξα κι εγώ από το αρχείο κάτι συμβολικό να ξεκινήσω σήμερα τη μέρα μας.

Από μια σειρά φωτογραφίες λοιπόν που έκανα πέρσι τέτοιο καιρό στο καρνάγιο του Αλιμπράντη στην Πάρο διάλεξα τη σημερινή «καλημέρα» μας ενώ παράλληλα έφτιαξα τη νύχτα κι ένα αφιερωματάκι για το περιοδικό που συνεργάζομαι και το οποίο –για να κρατάμε και τους τύπους- θα διαβάσετε όταν κυκλοφορήσει στα τέλη του μήνα.

Το καρνάγιο της Πάρου λειτουργεί από το 1966 που το έφτιαξε ο Γιώργος Αλιμπράντης ο οποίος είχε μάθει την τέχνη του καραβομαραγκού από τον πατέρα του Στάθη που διατηρούσε καρνάγιο στους Αγίους Αναργύρους και σήμερα το λειτουργεί ο γιός του Στάθης, είναι πια το μοναδικό σε όλο το νησί. Εκεί καταφεύγουν για επισκευές όλα τα παραδοσιακά και σύγχρονα πλεούμενα της Πάρου αλλά και των γειτονικών νησιών και τούτες τις ημέρες μέχρι το Πάσχα επικρατεί πάντα ένας οργασμός δουλειάς γιατί καθώς ημερεύουν οι θάλασσες αρχίζει κανονικά το ψάρεμα και τα μικρά ταξίδια.

Τούτες τις μέρες παλαιότερα ήταν που άρχιζε πάλι η επικοινωνία μεταξύ των νησιών με τα μικρά σκάφη αλλά καθώς πλέον δεν υπάρχει νησί στις Κυκλάδες που να μην έχει τακτική συγκοινωνία με τα μεγάλα πλοία τα «περάματα» έχουν σχεδόν χαθεί από τη θάλασσα ή έχουν αντικατασταθεί με φουσκωτά και ταχύπλοα.

Το καρνάγιο του Αλιμπράντη, εκτός από ένα χώρο δουλειάς που μυρίζει διαχρονικό Αιγαίο είναι παράλληλα και ένα ανοιχτό μουσείο της ναυτοσύνης αυτής της μοναδικής θάλασσας στον κόσμο και ο Στάθης ένας άνθρωπος που δεν φροντίζει απλά τα πλεούμενα αλλά ένας λειτουργός του αρχαίου κόσμου που σε πείσμα των καιρών και της βιαστικής «ανάπτυξης» ασκεί ακόμα μια ιερή για τους Έλληνες τέχνη…

ΟΤΑΝ ΩΡΙΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΧΑΡΟΥΠΙΑ…

Είπα να αφήσω λίγο στην άκρη τα λουλουδάκια, τα πουλάκια και άλλα σχετικά με τα οποία σας στέλνω την καλημέρα μου από διάφορα μέρη που βρίσκομαι και να ανεβάσω σήμερα κάτι πιο ωφέλιμο. Όπως αυτά τα άγουρα χαρούπια που είδα χθες στο κλαρί της χαρουπιάς στον κήπο και το μυαλό μου πήγε στο Σεπτέμβρη που θα έχουν ωριμάσει...


Επειδή στις δύσκολες μέρες που ζούμε και για τις δυσκολότερες που φαίνεται πως θα ακολουθήσουν, ποιος ξέρει μπορεί να ανακαλύψουμε πάλι την θρεπτική αξία που έχουν τα χαρούπια και να αντικαταστήσουν για παράδειγμα τις σοκολάτες που καταναλώνουμε.

Γιατί όμως τις σοκολάτες; Ένας φίλος όταν τον ρώτησα σχετικά τον περασμένο Σεπτέμβριο με τα χαρούπια που είδα να κρέμονται αμάζευτα από τα δέντρα μου είπε πως τα παλιότερα χρόνια αυτά δεν ήταν μόνο τροφή για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους και πολλές φορές ξεγελούσαν τα παιδιά που ζητούσαν σοκολάτα, με χαρούπια που τους μοιάζουν!

Εγώ πάντως τα δοκίμασα και ομολογώ πως μου άρεσαν παρότι δεν έχουν καμιά σχέση με τις σοκολάτες, μάζεψα μάλιστα και αρκετά και τα έβαλα σε ένα μεγάλο δίσκο στο σαλόνι γιατί είναι ένας όμορφος καρπός που δεν χαλάει αλλά και γιατί κρατάνε και σκορπίζουν για πολύ καιρό το άρωμα της κρητικής υπαίθρου σε όλο το χώρο. Από εκεί όταν μου αρέσει, χωρίς να παραμυθιάζομαι πως είναι σοκολάτα τραβάω ένα και το απολαμβάνω…