ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Α’

Είδα κόσμο πολύ σήμερα το απόγευμα στην Αθήνα, τόσο που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στους δρόμους της πόλης. Ένα κόσμο αποφασισμένο να βγει επιτέλους έξω από το σπίτι του να διαμαρτυρηθεί και να φωνάξει για όσα τον πνίγουν και όσα του ακυρώνουν τη ζωή και την αξιοπρέπεια…

Ένα κόσμο που είχε να ξαναδεί η Αθήνα που αριθμούσε τους μισούς κατοίκους τότε, από το 1974 και πιθανόν από τα πρώτα χρόνια των φαραωνικών συγκεντρώσεων του ΠΑΣΟΚ, μου είπαν κάποιοι φίλοι που είχαν ζήσει εκείνες τις εποχές που περίσσευαν οι ελπίδες.

Το σημερινό απόγευμα πρέπει να καταγράφτηκε στην ιστορία των Αθηνών ως το απόγευμα του μεγαλύτερου ξυπνήματος στη ιστορία της από τη μεταπολίτευση και δώθε. Ένα ξύπνημα που έγινε ταυτόχρονα σε δυο συμβολικά σημεία, στο Σύνταγμα όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο από τους «αγανακτισμένους» και τους σπουδαίους νέους της «άμεσης δημοκρατίας» και στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη μεγαλειώδη συγκέντρωση των πνευματικών ανθρώπων που άνοιξε με ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη.

Μια συγκέντρωση που ξεπέρασε κατά πολύ και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις των διοργανωτών της και πιστεύω πως θα καταφέρει να ξυπνήσει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας που βλέπει να αλλάζουν τόσο γρήγορα τα πράγματα και δεν θέλει να εννοήσει πως πρέπει επιτέλους να βγει στην άκρη.

Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα αυτή τη στιγμή, τα όσα έγιναν θα τα διαβάσετε υποθέτω και θα τα δείτε στα άλλα ΜΜΕ αν βέβαια καταφέρουν να δουν τα πράγματα όπως έχουν και δεν επιχειρήσουν να τα περάσουν μέσα από το φίλτρο τους και περιορίζομαι σε δυο τρεις σημειώσεις που θα ακολουθήσουν αφιερωμένες στο μεγάλο ξύπνημα…

ΟΙ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

Είχα πολλά χρόνια να επισκεφτώ την πόλη του Ναυπλίου και μόλις χθες αξιώθηκα για ένα έκτακτο λόγο να περπατήσω για λίγη ώρα στην παλιά πόλη που διατηρεί ακόμη πολλά από τα παραδοσιακά στοιχεία της και αρέσει σε πολλούς να την επισκέπτονται.

Δεν είχα πολύ χρόνο να βγω μακρύτερα από το κέντρο της και να ανέβω στο Παλαμήδι ή να πάω στο Μπούρτζι, στις Μυκήνες και στην Τίρυνθα αλλά το έβαλα στο πρόγραμμα να το κάνω όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Εκείνο που πρόλαβα χθες ήταν να δω πως σε κάθε στενό δρομάκι της υπήρχαν μεγάλες ανθισμένες βουκαμβίλιες σε όλα τα χρώματα που μπορεί να βάψει τα λουλούδια του αυτό το κατ’ εξοχήν καλοκαιριάτικο καλλωπιστικό φυτό.

Οι περισσότερες απ’ όσες βουκαμβίλιες που πρόλαβα να δω κατάλαβα ότι πρέπει να είναι πολύ μεγάλες στα χρόνια και τούτο δείχνει πόσο τις εκτιμούν και τις προσέχουν οι Ναυπλιώτες και οι περισσότερες, λόγω και της στενότητας του ζωτικού τους χώρου βέβαια, είχαν απλώσει τα πολύχρωμα συννεφάκια τους πάνω από το δρόμο και δημιουργούσαν μικρές ανθισμένες γέφυρες πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων και των περαστικών.

Μου άρεσε πολύ αυτό το ανθισμένο πανηγύρι των βουκαμβιλιών στους δρόμους του Ναυπλίου και ζήλεψα γιατί σε τούτη εδώ την άθλια πόλη που ζούμε, κανένας, μα κανένας δεν παίρνει την πρωτοβουλία να φυτέψει στη χαραμάδα ενός πεζοδρομίου έστω ένα τέτοιο φυτό και να το προσέξουμε όλοι ώστε όταν μεγαλώσει να χρωματίζει τις καλοκαιριάτικες μέρες μας και να διώχνει το γκρίζο που σκεπάζει πια τα πάντα.

Γνωρίζω πως δεν είναι πολύ δύσκολο να φυτευτούν βουκαμβίλιες στις άκρες των δρόμων της Αθήνας αλλά όπως έχω συνειδητοποιήσει πια, κανένας δεν διαθέτει ούτε ένα πόντο από το έδαφος, ανεξάρτητα αν είναι ιδιώτης ή εκπροσωπεί το Δήμο που φοβάται να πάρει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες γιατί θα χαλάσει τη μακαριότητα της μιζέριας που ζούμε…

ΝΑΥΠΛΙΟ, 01062011

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ…

Πήγα σήμερα ένα σύντομο ταξίδι ως το Ναύπλιο, για το οποίο θα σας γράψω αύριο και καθώς είχα αρκετό χρόνο μπροστά μου, περπάτησα λιγάκι το πρωί στο κέντρο της ωραίας πόλης που της έμελε να γίνει η πρώτη πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους.

Ευτυχώς σε αυτή την πόλη κάποιοι λόγοι την υποχρέωσαν να κρατήσει αρκετό από το χρώμα και το ύφος εκείνης της εποχής που ελεύθερο πια το έθνος, ξεκινούσε να γράψει τις δικές του σελίδες στην ιστορία αλλά το αποτέλεσμα που βλέπουμε σήμερα δεν μας αρέσει καθόλου και «αγανακτούμε» πια για όσα έγιναν ή αφήσαμε κι εμείς να γίνουν.

Τούτο σκέφτηκα βλέποντας σήμερα το πρωί τον Καποδίστρια στον μαρμάρινο ύπνο του, τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας που τον σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι γιατί δεν ικανοποιούσε πρώτα τα συμφέροντά τους και μετά των υπολοίπων Ελλήνων, τη δολοφονία του οποίου ποτέ δεν εκτιμήσαμε όσο θα έπρεπε και μάλλον ξεχάσαμε γιατί έγινε.

Γι’ αυτό και ίσως προτιμούμε να φτάνουμε πρώτα στην «αγανάκτηση» και μετά να κάνουμε την αυτοκριτική μας για όσα από τα δικαιώματά μας άρπαξαν ή απλά τους αφήσαμε να τα αρπάξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο…

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

Δεν είναι αξιοπρόσεκτα μόνο όσα γίνονται τούτες τις ημέρες στην «Πάνω» και στην «Κάτω» πλατεία στο Σύνταγμα, στις κινητοποιήσεις και τις συνελεύσεις των «αγανακτισμένων», αλλά συμβαίνουν και ορισμένα πράγματα ψηλά στον ουρανό και έχουν και αυτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον και φυσικά την ερμηνεία τους και οπωσδήποτε την κάποια σημειολογία τους.

Όπως για παράδειγμα τα γνωστά προφυλακτικά που κάποιοι τα φουσκώνουν σαν μπαλόνια (γιατί όμως δεν είδα πουθενά καμιά φωτογραφία να γίνεται αυτή η ωραία κίνηση;), γράφουν στην επιφάνειά τους με μαρκαδόρο κάποιο σύνθημα με σεξουαλικό περιεχόμενο συνήθως και μετά τα αφήνουν να τα πάρει ο αέρας και να τα ανεβάσει ψηλά στον ουρανό.

Το γεγονός είναι βεβαίως αρκετά αστείο και η ερμηνεία του μπορεί να γίνει ένα ωραίο αντικείμενο γόνιμης ψυχανάλυσης τόσο γι’ αυτόν που το φουσκώνει, αλλά και για εκείνους που «διονυσιακώ τω τρόπω» εκστασιάζονται σαν το βλέπουν να ανεβαίνει ψηλά και συνοδεύουν την άνοδό του με διάφορα συνθήματα χυδαίου σεξουαλικού περιεχομένου.

Σίγουρα γι’ πολλούς από τους δράστες έχει κάποιο νόημα αυτή η πράξη, αλλά ένας άλλος που θα την παρατηρήσει προσεκτικά από μακριά, το μόνο που μπορεί να διαπιστώσει, είναι η τερατώδης ανθεκτικότητα των προφυλακτικών και ενδεχομένως σκεφτεί ότι μπορεί αυτά όταν προσγειωθούν σε κάποιο μπαλκόνι, να δημιουργήσουν πρόβλημα και υποψίες στην οικογένεια που θα τα μαζέψει για τις περιπέτειες του ενός ή της άλλης.

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ένα σωρό πράγματα για τα φουσκωμένα προφυλακτικά που βλέπουμε να πετάνε στον ουρανό πάνω από τη Βουλή, όπως για παράδειγμα ένα μήνυμα των συμπολιτών μας προς στους προγόνους των πολιτικών μας που βλέπουν από ψηλά γιατί δεν τα χρησιμοποιούσαν σωστά όταν έπρεπε και μας κληρονόμησαν ανάξιους απογόνους και πολλά άλλα που θα κάνουν την φαντασία σας απόψε να οργιάσει.

ΕΙΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ…

Μπερδεύτηκα μόλις μπήκα στη συχνότητα γνωστού ραδιοφώνου με το ύφος του εκφωνητή που περιγράφει αυτή τη στιγμή τη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» στην «Πάνω Πλατεία» στο Σύνταγμα και νόμισα πως επρόκειτο για περιγραφή μεγάλου ποδοσφαιρικού αγώνα, δενδροφύτευσης ή ανακύκλωσης, όπως ειδικεύεται ο σταθμός.


Τέτοια είναι η περιγραφή αλλά υποθέτω, πως όταν ο εκφωνητής τελειώσει με τους γραφικούς που χτυπάνε κατσαρόλες και βρίζουν τον Πάγκαλο και όλους τους βουλευτές και αποφασίσει να κατέβει τα σκαλάκια προς την «Κάτω Πλατεία» να μη βρει τόσους πολλούς πρόθυμους που ψάχνουν κάμερα ή μικρόφωνο να λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του για να μεταφέρει το κλίμα των σπουδαίων συνελεύσεων στο αέρα…

ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑ ΜΕ ΤΑ ΜΟΥΡΑ…

Με όλα αυτά που συμβαίνουν στο Σύνταγμα και με τα οποία ασχολούμαι αρκετές ώρες σήμερα, παραλίγο να ξεχάσω την υπόσχεση που σας έδωσα σχετικά με τη μουριά του ακαλύπτου και τα μούρα που έχουν ξετρελάνει με τις φωνές τα πουλιά αυτές τις ημέρες.

Κατέβηκα λοιπόν γεμάτος χαρά το απόγευμα να δω τι γίνεται με αυτό το πράγμα. Βρήκα μια σκάλα ερείπιο στην αποθήκη του αόρατου διαχειριστή και με αυτή σκαρφάλωσα στο δέντρο. Δεν ήταν δύσκολο να ανέβω στα κλαδιά γιατί δεν έχω ξεχάσει ακόμα την αγροτική περίοδο της ζωής και με πολλή προσοχή έφτασα κοντά στα λαχταριστά μούρα. Μόλις τα δοκίμασα όμως διαπίστωσα πως ήταν εντελώς άνοστα, σαν νερό ήταν στη γεύση.

Τι έφταιξε όμως και ξεγελάστηκα έτσι και έκανα και τόσο κόπο να ανεβώ στο δέντρο;

Απλά, δεν εκτίμησα ότι αυτό μεγάλο δέντρο του ακαλύπτου δεν παίρνει από πουθενά ζωντανό αέρα και περισσότερο, δεν το βλέπει πολλές ώρες την ημέρα ο ήλιος και γι’ αυτό δεν καταφέρνει να κάνει γλυκά και νόστιμα μούρα. Μπορεί βεβαίως να ποτίζεται άφθονα, από τις σπασμένες αποχετεύσεις και τα δίκτυα ύδρευσης και να δείχνει έτσι υγιές και καρπερό αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά επιφάνεια που ξεγελάει και μόνο αν δοκιμάσει κάποιος τον καρπό του καταλαβαίνει πως τα πράγματα δεν έχουν όπως φαίνεται.

Θα γλίτωνα πάντως το άγονο ανέβασμα στο δέντρο αν είχε προσέξει ότι στο έδαφος τα πεσμένα μούρα ούτε καν τα είχαν πλησιάσει τα συνήθη έντομα γιατί δεν αξίζουν καθόλου ως τροφή αφού τους λείπουν εκείνα τα συστατικά που δεν γίνονται χωρίς ήλιο…

ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗ ΜΟΥΤΖΑ ΜΑΣ…

Που κολλάει τώρα το «ξύπνημα» των Ελλήνων που τάχα θίχτηκαν σαν άκουσαν από τους Ισπανούς να λένε ότι «κοιμόμαστε» και ανέλαβαν να διορθώσουν την εικόνα του Έλληνα επαναστάτη τις τελευταίες μέρες στο Σύνταγμα, με το «σύνθημα» που διαβάζετε στο πολύχρωμο πανό που είδα μπροστά στη Βουλή, ούτε καν το φαντάζομαι.

Πιθανόν ο εμπνευστής του να σκέφτηκε πως καμιά φορά από τον ύπνο μας μπορεί να ξυπνήσουμε, αν κάποιο πρόσωπο, οπωσδήποτε φιλικό μας ή κάποιο που να έχει ιδιαίτερο θάρρος μαζί μας αντί να μας ρίξει ένα μπουγέλο νερό στο κεφάλι μας αρχίσει στα γαργαλητά οπότε μπορεί να σηκωθούμε με τρανταχτά γέλια και κάνουμε και επανάσταση.

Αλλά και πάλι, κάτι δεν μου πάει με αυτό το πανό και σπάω το κεφάλι μου για το τι θα ήθελε να πει ο καλλιτέχνης με αυτό το έργο που εκθέτει στην πλατεία. Αν ήθελε να ενισχύσει την περίπτωση του γαργαλήματος, πιστεύω πως θα ζωγράφιζε κάτι ειδικό - ένα φτερό για παράδειγμα που είναι το συνηθέστερο εργαλείο γαργαλήματος ή ένα δάχτυλο που κάνει κάπως τη δουλειά όταν ακουμπήσει ή μπει στο κατάλληλο σημείο του σώματος.

Με τις μούντζες τώρα που στόλισε τον πανό το μόνο που μπορώ να καταλάβω είναι ότι ο καλλιτέχνης εμπνεύστηκε από την «πάνω πλατεία», όπου ο κάθε ένας που πηγαίνει εκεί θεωρεί υποχρέωση να περάσει μπροστά από τη Βουλή και αφού την βρίσει όπως στο γήπεδο και την καταραστεί να καεί, θα της ρίξει και μια πλατειά μούντζα να ξεθυμάνει.

Εκτός και αν πάλι, έψησε λίγους «αγανακτισμένους» και αφού πρώτα ξεθύμαναν στη Βουλή, τους έβαλε να βουτήξουν τις παλάμες τους στη μπογιά και μετά να τις ακουμπήσουν στο πανό για να αφήσουν τάχα την υπογραφή τους στη μεγάλη στιγμή της ελληνικής ιστορίας κι έτσι προέκυψε το έργο.

ΥΓ. Παρατηρώ πως για την ανάρτηση αυτού του πανό, ο καλλιτέχνης δεν έφερε καδρόνια από το σπίτι αλλά το έδεσε, όπως και οι άλλοι στο διπλανό πανό, στις κολώνες που ανεβάζουν τις σημαίες κατά τις παρελάσεις και τις εθνικές εορτές. Κάτι λέει αυτό…

ΕΝΑΣ ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ…

Κάποιος από τους ιδιόφυείς συμπολίτες μας έστησε χθες στην Αμαλίας, απέναντι ακριβώς από τη Βουλή, με τα σίδερα μιας σκηνής μια συναρμολογούμενη εγκατάσταση από την οποία κρέμονταν ένας πλαστικός σκελετός πιθανόν να μας δείξει πως έτσι θα καταντήσουμε αν συνεχίσουμε να έχουμε στο σβέρκο μας αυτούς τους ανάξιους πολιτικούς ή ότι μας κυβερνούν διάφορα ζόμπι που μοιάζουν με σκελετούς.

Η περίπτωσή του μου κίνησε το ενδιαφέρον και κάθισα όσο μπορούσα βέβαια γιατί με έσπρωχνε το πλήθος κοντά να παρατηρώ τις αντιδράσεις των ανθρώπων σαν έβλεπαν το σκελετό. Τίποτα, σαν να ήξεραν πως είναι ψεύτικος δεν του έδιναν εκείνη τη στιγμή σημασία, ούτε διάβαζαν την αλλοπρόσαλλη μπροσούρα – μανιφέστο που είχε γράψει. Πρόσεξα όμως πως πολλοί μόλις τον προσπερνούσαν έστρεφαν και λίγο στα κρυφά με το κινητό τους ή τη φωτογραφική μηχανή τους το «έπαιρναν» φωτογραφία, πιθανόν για να μελετήσουν το θέμα αργότερα με άνεση μακριά από το συνωστισμό.

Πέρα απ’ αυτά με εντυπωσίασε το κουράγιο αυτού του ανθρώπου και η τεχνική να στήσει μια εγκατάσταση με ένα σκελετό στο κέντρο της Αθήνας και επειδή φαντάζομαι οποιαδήποτε άλλη ημέρα του χρόνου δεν θα τον άφηνε κανένας, βρήκε την ευκαιρία και εξέθεσε με τον μακάβριο αυτό τρόπο τις ιδέες του για τη ζωή και τους πολιτικούς…

ΑΘΗΝΑ, 30052011

Ο «ΕΛΛΗΝΑΣ» ΤΟ ΤΑΒΛΙ ΤΟΥ…

Έτσι που το πάω, ούτε αράδα δεν πρόκειται να γράψω για τη δουλειά αλλά όπως κοιτάζω τη σημερινή σοδειά των φωτογραφιών στο Σύνταγμα δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω κι εγώ το λόγο μου για αυτά που φαντάζομαι είδατε και πολλοί από εσάς…

Ένας από τους λόγους που φτάσαμε να συγκεντρωθούμε «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα νομίζω ήταν γιατί η Ελλάδα είχε καταντήσει τα τελευταία χρόνια ένα απέραντο καφενείο και ο καφετζής βαρέθηκε πλέον να του ζητάμε συνέχεια βερεσέ καφέδες, μπύρες, μεζέδες και φυσικά τζάμπα χρόνο για παίγνια, τυχερά ή φιλικά δεν έχει σημασία.

Μεταξύ των παιγνίων βέβαια είναι το τάβλι που κάποτε όταν μας έβλεπαν οι Ευρωπαίοι να το παίζουμε ατέλειωτες ώρες τους άρεσε αλλά από τότε που τους ζητάμε συνέχεια όλο και περισσότερα δάνεια κάτι τους έπιασε και δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για μας και οπωσδήποτε για το καταραμένο τάβλι που μας εξέθεσε δια παντός σε όλο τον κόσμο.

Δεν ξέρω λοιπόν τι τον έπιασε τον συμπαθή συμπολίτη μας να κουβαλήσει το τάβλι στο Σύνταγμα και την παρέα του φυσικά και να στρωθούν στη μέση στο δρόμο και να στρώσουν μια παρτίδα. Γύρω τους αμέσως σχηματίστηκε ένα πηγαδάκι περίεργων και όλοι μαζί έγιναν σε χρόνο μηδέν θέαμα και θέμα για τους φωτογράφους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που όργωναν όλη τη συγκέντρωση και βρουν καλές φωτογραφίες και πόζες.

Δεν σκέφτηκε ο αθεόφοβος πόσοι απ’ αυτούς είναι και κάποιοι πράκτορες και δουλεύουν ποιος ξέρει για ποια αφεντικά, πιθανόν και αυτούς που μας δανείζουν και μπορεί όταν πάμε να τους ζητήσουμε καμιά δόση ακόμα να μας τρίψουν στη μούρη τη φωτογραφία με το εθνικό μας σπορ…

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Ε’

Το πρωί έγραψα για ποιους πάνε στο Σύνταγμα και ανέφερα χοντρικά τρεις κατηγορίες που ξεχωρίζουν ανάμεσά τους: Την «Πάνω Πλατεία» με τους φανατικούς που όλη την ώρα (που τη βρίσκουν την αντοχή;) φωνάζουν συνθήματα και χτυπάνε τις κατσαρόλες, την «Κάτω Πλατεία» που νέοι κυρίως οργανώνουν, μιλάνε, συσκέπτονται και τους «περαστικούς», που στεγάζει μια τεράστια γκάμα ανθρώπων, από περίεργους μέχρι βαρεμένους και τουρίστες.

Δεν θα επιχειρήσω να προσεγγίσω περισσότερο το φαινόμενο ούτε να βγάλω διάφορα συμπεράσματα γιατί απλά είναι πάρα πολύ νωρίς να πούμε οτιδήποτε για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες και τους δρόμους της χώρας.

Θα σταθώ απλά σε μια φωτογραφία, από την «Επάνω Πλατεία» αλλά από το ρεύμα της Αμαλίας κοντά στις σκάλες που έχει και καμιά εικοσαριά μέτρα απόσταση από το «μέτωπο» προς τον Άγνωστο Στρατιώτη με τις κατσαρόλες και τις σημαίες και τα συνθήματα.

Η φωτογραφία η οποία έγινε κατά τύχη ομολογώ γιατί δεν είναι και εύκολο να κινηθείς κάποιος μέσα σε τόσο πλήθος και να σηκώνεις ψηλά τη μηχανή, δείχνει αυτό που πραγματικά λείπει από την Ελλάδα και το λόγο των πολιτών της:

Κόσμο που να βλέπει με σοβαρότητα τα πράγματα που γίνονται μπροστά του. Κόσμο που τη ματιά του δεν σκιάζει καμιά σημαία και το κεφάλι του δεν καπελώνει κανένα κομματικό πανό, κανένα σύνθημα. Κόσμο που θέλει να ακούει και να βλέπει την αλήθεια και μετά να αποφασίζει τι θα κάνει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τον διπλανό του.

- Το μόνο πλακάτ ανάμεσά τους κραυγάζει με το γνωστό σύνθημα και υπογραμμίζει αυτό που πιστεύουν όλοι κατά βάθος για τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Δεν είναι και τυχαίο...

ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΞΕΧΑΣΑΜΕ;

Φεύγοντας από το Σύνταγμα λίγο πριν τις 9 πήρα την Πανεπιστημίου με προορισμό την Πατησίων, περνώντας μπροστά από τα Προπύλαια άκουσα παραδοσιακές μουσικές από τις μικρές πατρίδες των Ελλήνων και λίγο κόσμο μαζεμένο μπροστά στην είσοδο του Πανεπιστημίου.

Πλησίασα κοντά και είδα και χορούς από νέες και νέους. Ζήτησα το πρόγραμμα που είδα να κρατά κάποια κυρία και διάβασα πως επρόκειτο για την ετήσια παράσταση των χορευτικών τμημάτων των φοιτητών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν το ήξερα, γιατί κάτι τέτοιες ειδήσεις είναι αδύνατον να δείτε σε οποιαδήποτε εφημερίδα ή να ακούσετε ή δείτε σε κάποιο άλλο μέσο για τους γνωστούς λόγους τους οποίους δεν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε ούτε τις συνέπειές του να εκτιμήσουμε.

Τέλος πάντων, μετά από τόσο θόρυβο στ’ αυτιά μου από τα συνθήματα της «Πάνω Πλατείας» μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και τόσα άλλα που άκουγα στην «Κάτω Πλατεία» ένοιωσα κάπως σα να παίρνω τα βουνά και να ταξιδεύω στις θάλασσες.

Και μου άρεσε πολύ, γιατί μπορεί να μοιάζει σαν κάτι απόμακρο στα μάτια πολλών η χορευτική παράσταση αλλά η σύμπτωση με το σημερινό ξεσηκωμό των Ελλήνων για την οικονομία δεν μπορεί να ληφθεί ως τυχαία. Γιατί κατά τη γνώμη μου πρέπει και για τον έρμο τον ελληνικό πολιτισμό να κάνουμε επανάσταση κάποια μέρα εκτός βέβαια αν νομίζουμε πως σήμερα με την παρουσία μας στο Σύνταγμα ξεμπερδέψαμε…

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Δ’

Δεν τελειώνει εύκολα με το «ρεπορτάζ» για τη χθεσινή μέρα και νύχτα στο Σύνταγμα καθώς κάθε άνθρωπος που έρχεται εκεί και κάθε στιγμή που περνάει, είναι ένα γεγονός που θέλει την δική του προσέγγιση και τον ανάλογο σχολιασμό – από την πλευρά βεβαίως που βλέπει ο καθένας μας τα πράγματα και φυσικά, το στόχο που έχουν οι πληροφορίες που μοιράζει.

Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα λοιπόν που προσελκύουν την δική μου προσοχή αλλά και όλων των άλλων ανθρώπων που γυρίζουν την πλατεία με μια φωτογραφική μηχανή ή άλλο εργαλείο και αναζητούν το «θέμα» που θα τους εντυπωσιάσει ή απλά θα τους αρέσει και θα το κρατήσουν να τους θυμίζει την ημέρα. Καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει.

Εκείνο όμως που είναι δύσκολο να αποτυπωθεί και να περάσει είτε μέσω μιας απλής φωτογραφίας είτε κάποιου σχολίου, είναι ο τρόπος που λειτουργεί η συνέλευση των «αγανακτισμένων» και η προσοχή με την οποία που δουλεύουν όλοι εκεί. Και γι’ αυτό σας προτείνω να το ζήσετε απόψε από κοντά να το δείτε με τα μάτια σας γιατί όσα και να σας πω εγώ ή να σας παρουσιάσω, θα είναι μέσα ένα προσωπικό φίλτρο από το οποίο συνηθίζω να περνάω αυτά που ασχολούμαι και δεν θέλω να μπούμε σε διαλόγους για το άλφα ή το βήτα που ο καθένας το βλέπει με τη δική του ματιά και αναλόγως το ερμηνεύει γιατί απλά θα χάσουμε το χρόνο μας και θα χαλάσουμε τις καρδιές μας…

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Γ’

Όταν στις συγκεντρώσεις ακούς θορύβους από μεγάλες μηχανές είσαι βέβαιος ότι κάτι δεν πάει καλά και καθώς πλησιάζουν οι εποχούμενοι αστυνομικοί, τα πράγματα θα πάνε στο χειρότερο. Έτσι δυστυχώς γίνονταν πάντα και μάλλον έτσι θα συνεχίσει...

Την ίδια αίσθηση ένιωσα και χθες, όταν από την πλευρά της λεωφόρου Αμαλίας οι συγκεντρωμένοι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη ακούσαμε βαριές μηχανές να πλησιάζουν το σημείο που είχε «ανάψει» από τα συνθήματα κατά Πάγκαλου και ΓΑΠ και τα χτυπήματα στις κατσαρόλες αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι έρχονταν και κοιταχτήκαμε ένα γύρο με υποψία. Όσοι ήταν στην άκρη είδαν τι έρχεται και άνοιξαν δρόμο να παρκάρουν μπροστά μας, με δυσκολία ομολογουμένως, τέσσερις – πέντε θηριώδεις αλλά πανέμορφες HARLEY με τις οποίες οι κάτοχοί τους ήθελαν να παραβρεθούν στη συγκέντρωση κι έτσι έδωσαν ένα συμβολισμό κι ένα χρώμα από άλλες εποχές…

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Β’

Κανείς δεν έχει νομίζω αντίρρηση πως για τις τελευταίες κινητοποιήσεις και τη μορφή τους, τεράστιο ρόλο έπαιξε το Facebook και τα σχετικά δίκτυα. Από αυτή την επικοινωνιακή επανάσταση φυσικά και δεν θα απουσίαζε το YOU TUBE και οι δημιουργοί τους, στους οποίους οφείλουμε πολλά και περιμένουμε ακόμα περισσότερες ωραίες αναρτήσεις όχι για να διασκεδάζουμε αλλά και για να μαθαίνουμε πράγματα που θάβουν τα μεγάλα ΜΜΕ..

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Α’

Τα συνθήματα έφυγαν από το στόμα και τα πανό και φοριούνται παντού. Στην πλάτη, στο στήθος, στην καρδιά και στην ψυχή….

Και να μη πιστεύει κάποιος σε αυτά πια, δεν πειράζει, αρκεί μόνο να πάει σήμερα σε κάποια πλατεία της Ελλάδας, θα δει τον κόσμο να αλλάζει και σίγουρα θα πεισθεί πως και η παρουσία του μόνο φτάνει για να γίνει μια καινούργια αρχή για όλα σε αυτό τον τόπο…

Η ΜΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΛΥΠΤΟΥ..

Αφορμή για το σημερινό κυριακάτικο σημείωμα μου έδωσε η χθεσινή συναυλία των πουλιών της πόλης (σπουργίτια, κοτσύφια, δεκαοχτούρες, περιστέρια) που άκουσα να γίνεται πρωί –πρωί μάλιστα στην πίσω πλευρά της παλαιάς προπολεμικής πολυκατοικίας που μένω, στην 3ης Σεπτεμβρίου, κοντά στην πλατεία Αμερικής.

Τι είχε συμβεί και ξαφνικά όλα τα πουλιά της πόλης έμοιαζε να μαζεύτηκαν στο μπαλκόνι μου; Απλά ωρίμασαν χωρίς να το πάρω είδηση οι καρποί (λευκά μούρα) της τεράστιας μουριάς που το ύψος της φτάνει ως τον τρίτο όροφο και είχαν φυτέψει, άγνωστο πριν από πόσα χρόνια, οι κατασκευαστές στον κήπο του ακαλύπτου, κάτι που σπάνια βλέπω να γίνεται σήμερα γιατί στους ακάλυπτους χώρους δημιουργού μόνο θέσεις στάθμευσης.

Την ωρίμανση των μούρων ανακάλυψαν τα πουλιά κι έτσι όχι μόνο θα χορτάσουν για πολλές ημέρες αλλά φοβάμαι πως θα μεθύσουν κιόλας από τη γλύκα των μούρων που ζήλεψα αλλά δεν με έπαιρνε ο χρόνος να ανέβω χθες κι εγώ στα κλαδιά και να τα γευτώ. Το σπουδαίο γεγονός, της ωρίμανσης των μούρων δηλαδή, το είπα στον καλό φίλο και σπουδαίο συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου που έγραψε το ωραίο βιβλίο «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» που είδα χθες στο Σύνταγμα και ξέρει πολύ καλά από τέτοιες οάσεις καρποφορίας μέσα στην πόλη και με προέτρεψε να βρω μια σκάλα και να ανέβω σήμερα κιόλας στην μουριά, κάτι που βεβαίως και θα κάνω και θα σας ενημερώσω για την ποιότητά τους.

- Το μόνο που με στεναχώρησε χθες με την μουριά, ήταν η απουσία της μικρής μου Cannon G11 που μου απαλλοτρίωσε κάποιος άγνωστος προχθές στο τρόλει με την οποία έκανα φωτογραφίες - θαύματα από μεγάλη απόσταση. Το μόνο που μπορούσα να πω εκείνη τη στιγμή, ήταν αυτός που την έκλεψε να μη χαρεί ούτε ένα μούρο στη ζωή του, ούτε να ευχαριστηθεί τα πουλιά που πετάνε αυτές τις ημέρες χορτάτα από τα κλαδιά της μουριάς μας στις φωλιές τους.

ΠΟΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ...

Πήγε κι απόψε κόσμος στο Σύνταγμα, αρκετός αλλά όχι τόσος όσος υπολογίζαμε κάποιοι που βλέπουμε με ενδιαφέρον αυτό που γίνεται. Πιθανόν επειδή είναι Σάββατο και κατά συνήθεια πολλοί Αθηναίοι ξεκουράζονται από την δουλειά της εβδομάδας (αν έχουν δουλειά βέβαια) ή αφιερώνουν αυτό το βράδυ στα παιδιά τους και την οικογένεια…

Οι «αγανακτισμένοι» που συγκεντρώνονται κάθε βράδυ στο Σύνταγμα, για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται μπορούμε να πούμε πως χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:

Αυτοί που συγκεντρώνονται στην Αμαλίας, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και εν χορώ όταν δώσει κάποιος το σύνθημα ή δουν κάτι να κινείται μπροστά στο κτίριο ξεσπούν σε διάφορα ειρωνικά συνθήματα ποδοσφαιρικού ύφους εναντίον των πολιτικών και μουντζώνουν ταυτόχρονα τη Βουλή. Νεαροί κυρίως αυτοί οι συγκεντρωμένοι δείχνουν μια εξαιρετική αντοχή στα συνθήματα και στο χοροπήδημα που είναι απαραίτητο ως φαίνεται για να βγει δυνατότερη η φωνή τους ενώ την ίδια αντοχή παρουσιάζουν και αυτοί που χτυπάνε κατσαρόλες και διάφορα άλλα σκεύη που έχουν αποτυπωμένα πάνω τους διάφορες καρικατούρες πολιτικών και κυρίως του ΓΑΠ και του Πάγκαλου. Σημειώνεται πως σε αυτό το σημείο ανεμίζουν οι περισσότερες γαλανόλευκες και αυτό κάτι λέει..

Μια άλλη κατηγορία και η πιο σημαντική βεβαίως είναι οι νέοι που έχουν μετατρέψει την πλατεία από το σιντριβάνι και κάτω σαν ένα χώρο έκφρασης της άμεσης δημοκρατίας με τις βραδινές συνελεύσεις τα υλικά των οποίων μπορείτε σε διάφορες ιστοσελίδες. Οι νέοι αυτοί έχουν προχωρήσει μάλιστα στην οργάνωση βασικών υπηρεσιών και λειτουργιών όπως ταιριάζει σε μια τέτοια κίνηση που εξυπηρετεί τις πρώτες ανάγκες. Όπως ενημέρωση, ιατρείο, φαγητό και άλλα πράγματα ενώ ο κόσμος εκεί μπορεί να υπογράψει σε διάφορα κείμενα διαμαρτυρίας και πρωτοβουλιών. Εκεί επίσης μπορεί όποιος θέλει να δηλώσει συμμετοχή σε διάφορα απαραίτητα πράγματα για τη λειτουργία του κινήματος. Ουρές μπορώ να πω πως στέκονται οι ενδιαφερόμενοι μπροστά σε αυτά τα τραπεζάκια που δείχνουν ενδιαφέρον για την εξέλιξη του κινήματος και θέλουν να συμμετάσχουν.

Η τρίτη κατηγορία απ’ αυτούς που είδα σήμερα στο Σύνταγμα είναι φυσικά κάποιοι τουρίστες που χαζεύουν τα πράγματα, άλλο υποψιασμένοι και άλλοι παντελώς αδιάφοροι αλλά όλοι φωτογραφίζουν ότι τους χτυπάει στο μάτι και ιδιαίτερα τις καρικατούρες των πολιτικών όπου όπως παρατήρησα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει πάλι ο Πάγκαλος. Το ίδιο φωτογραφίζουν και πολλοί Αθηναίοι που κατέβηκαν στο Σύνταγμα είτε γιατί το αισθάνονται, είτε γιατί το άκουσαν, το είδαν στα δίκτυα ή τους το σφύριξαν κάποιοι. Πάντως είναι αρκετοί και αυτοί που έχουν φέρει μαζί τα παιδιά τους για να πάρουν μια γεύση από το γεγονός και να δούνε από κοντά, το «ξύπνημα της Ελλάδας» και παράλληλα παίρνουν και μια γεύση από την τσίκνα των λουκάνικων που ψήνουν οι δεκάδες μικροπωλητές που έχουν καταλάβει σε δυο ζώνες μάλιστα το κάτω μέρος του Συντάγματος.

ΥΓ. Φυσικά και έχω τραβήξει και πολλές φωτογραφίες σήμερα στο Σύνταγμα, αλλά μη βιαζόμαστε, θα έρθει και αυτών η σειρά τους να δημοσιευτούν κάποια μέρα...

ΜΑΞΙΜΟΥ – ΣΥΝΤΑΓΜΑ ON LINE!!!

Καλά, νομίζω πως ο ΓΑΠ και οι σύμβουλοί του έρχονται μεταμφιεσμένοι στο Σύνταγμα, ζουν τον παλμό της πλατείας, ακούνε τα συνθήματα, αφουγκράζονται τα όσα λέει ο κόσμος για την κατάσταση που ζούμε και φτιάχνουν τις ανακοινώσεις που λέει…

Ναι γιατί αλλιώς δεν εξηγούνται αυτά που λέει: «Πρότεινα να δουλέψουμε μαζί για τις μεγάλες αλλαγές, να διαμορφώσουμε κοινές θέσεις με τους εταίρους, να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή. Να δείξουμε ότι δεν είμαστε εχθροί γιατί αυτό αποτελεί εγγύηση σε όσους αμφισβητούν τη χώρα… Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να συγκλίνουμε... Να μην ολιγωρήσουμε στη μέση ενός δύσκολου δρόμου...»

ΥΓ. Τα κυριότερα στοιχεία από την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού μετά τη χθεσινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών από το δελτίο του ΣΚΑΙ όπου μπορείτε να διαβάσετε και όσα είπαν και οι υπόλοιποι, μη τη Ντόρας Μπακογιάννη εξαιρουμένης!!!

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ...

Στο Σύνταγμα τούτες τις νύχτες γεννιέται όντως κάτι καινούργιο για τους πολίτες της Αθήνας και όλους τους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν και να καταθέσουν για τη ζωή τους και την πορεία αυτής της χώρας που όσοι διαβάζουν σωστά τα πράγματα, βλέπουν ότι πνέει πια τα λοίσθια στα χέρια των αναξίων πολιτικών που την διαφεντεύουν μόνο για λογαριασμό τους και δεν λένε να την αφήσουν να πάρει ούτε μια ανάσα...
- Δεν πήγα χθες βράδυ στο Σύνταγμα να κάνω ρεπορτάζ, ούτε για να πω τα δικά μου στη συνέλευση της άμεσης δημοκρατίας, πήγα να δω φίλους από τα παλιά αλλά και να κάνω καινούργιους και εύχομαι σήμερα το απόγευμα και αύριο, να δω περισσότερους…

ΤΑ ΠΕΡΙΦΗΜΑ …ΛΑΣΤΙΧΟΠΑΠΟΥΤΣΑ

Απ’ ότι μαθαίνω, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες της Ελλάδας πάνε πολύ καλά και μου αρέσει που επιτέλους «ξύπνησαν» και οι Ελληνίδες και οι Έλληνες…

Όσο μπορώ πηγαίνω και εγώ εκεί αλλά η όλη υπόθεση έτυχε να με βρει πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή για το τέλος του περίφημου για τις αναποδιές που βρήκε στο δρόμο του βιβλίο για τον Ασφοντυλίτη της Αμοργού, το οποίο από την άλλη εβδομάδα πρέπει να πάει οπωσδήποτε στο τυπογραφείο γιατί κλείσαμε και ημερομηνία για την παρουσίαση!

Δουλεύω όλη τη μέρα λοιπόν τα κείμενα και συμπληρώνω ότι λείπει στις φωτογραφίες και τα σχετικά και ελπίζω να προλάβω να τελειώσω, αλλά πέφτω συνέχεια μπροστά σε κάποια πράγματα που με υποχρεώνουν να ξεστρατίσω κάπως αλλά ομολογώ πως τα βλέπω και σαν διάλειμμα αλλά με πάνε και ακόμη παραπέρα από την αρχική ιδέα του βιβλίου.

Έτσι λοιπόν δεν μπορούσα να μη σταθώ μπροστά σε ένα ζευγάρι παράξενα παπούτσια (φωτογραφία) που φορούσαν οι άνθρωποι στην εποχή της φτώχειας και τα οποία μάλιστα μπορεί να θεωρηθούν ως προϊόν ανακύκλωσης και τα οποία εντόπισα ανάμεσα σε ένα σωρό άλλα πεταμένα αντικείμενα προχθές στην παρατημένη κατοικιά του Οικονομίδη, στην περιοχή Πλακόγουρνα, που βρίσκεται κοντά στο πέλαγος.

Αυτά τα παπούτσια που ήταν η εξέλιξη των γουρνοτσάρουχων (τα ίδια φορούσαν και στην μικρή μου πατρίδα θυμάμαι λίγο) ήταν και η πρώτη ποδεσιά στην ιστορία που ανακούφισε κάπως τα ρημαγμένα από τις πέτρες και τα αγκάθια ανθρώπων της υπαίθρου και κατασκευάζονταν από κομμάτια ελαστικού που έπαιρναν από τους τροχούς των αυτοκινήτων. Αυτή ήταν η σόλα τους και στο πάνω μέρος έβαζαν δέρματα ανάλογα με το γούστο και την τσέπη του ο καθένας και όποιος τα φορούσε ασφαλώς και ξεχώριζε γιατί τουλάχιστον δεν ήταν ξυπόλητος.

Το σημαντικότερο με αυτά τα παπούτσια ήταν να βρεθεί το ελαστικό, πράγμα σπάνιο για όλη την ύπαιθρο Ελλάδα και πιο πολύ για την Αμοργό όπου το αυτοκίνητο ήταν άγνωστο είδος μέχρι κάποια εποχή. Γι’ αυτό και θεωρούνταν τυχερός όποιος εύρισκε ένα κομμάτι ελαστικό να αγοράσει και με αυτό να φτιάξει ένα ζευγάρι λαστιχοπάπουτσα για να μπορέσει να περπατήσει λιγάκι σαν άνθρωπος.

Τώρα με τη «χρεωκοπία» που θα μας επιβάλλουν, δεν πιστεύω πως θα ξαναγυρίσουμε σε αυτή την εποχή των λαστιχοπάπουτσων αλλά και να γυρίσουμε, θα είμαστε σε πολύ πιο καλή κατάσταση γιατί με τόσα λάστιχα που θα περισσεύουν από τα παρατημένα λόγω φτώχειας πια αυτοκίνητα, θα μπορούμε να έχουμε πολλά ζευγάρια. Αρκεί βέβαια να έχουμε και το ανάλογο προϊόν (στάρι, λάδι, κρασί) αφού δεν θα βλέπουμε πουθενά δραχμή να κυκλοφορά για να δώσουμε στον τσαγκάρη να τα φτιάξει…

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΕΡΑΣΙΩΝ…

Τα καιρικά φαινόμενα είναι θέματα που απασχολούν τα «κοινωνικά δίκτυα» μόνο όταν οι υπογράφοντες και αναρτώντες κάποιες σημειώσεις υφίστανται και περιγράφουν τις αρνητικές τους κυρίως συνέπειες ή αν πρόκειται να απολαύσουν το αυτονόητο μιας εποχής, όπως το χιόνι το χειμώνα στα Άγραφα ή τον λαμπερό ήλιο σε μια παραλία.

Τι τα λέω αυτά; Απλά γιατί από ένα τηλεφώνημα που νωρίς – νωρίς που έλαβα σήμερα το πρωί από την ορεινή πατρίδα, την Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού πληροφορήθηκα πως η βροχή και το χαλάζι που έγδαρε χθες στη Δυτική Φθιώτιδα κατέστρεψε σχεδόν όλες τις μικροκαλλιέργειες και τον καρπό των δέντρων. Έτσι πολλά νοικοκυριά θα υποχρεωθούν να ξαναφυτέψουν φασολιές, ντομάτες, πιπεριές και μελιτζάνες ενώ είναι άδηλο τι θα μπορέσουν να κάνουν οι πατάτες που έμειναν χωρίς ούτε ένα φίλο. Τα κρεμμύδια και τα σκόρδα είχαν προλάβει ευτυχώς και σκλήρυναν τα φύλλα τους…

Την ίδια ζημιά έπαθαν και τα οπωροφόρα δέντρα, τα περισσότερα των οποίων έχουν δέσει καρπό που μεγαλώνει σιγά – σιγά και είναι πολύ ευαίσθητος τούτη την εποχή. Τις μεγαλύτερες καταστροφές έμαθα έπαθαν οι κερασιές που ο καρπός τους κοντεύει να ωριμάσει αυτόν τον καιρό, καθώς και οι λίγες βυσσινιές ενώ οι κορομηλιές που είναι ποιο ανθεκτικές, τη γλυτώνουν πάντα με λιγότερες απώλειες.

Σε γενικές γραμμές όμως, παρ’ όλη την έκταση των καταστροφών η φύση καταφέρνει και επουλώνει σε ικανοποιητικό βαθμό τις ζημιές που υφίσταται και παρά την εντύπωση πως καταστρέφεται ολόκληρη η παραγωγή, όλο και κάποια κεράσια που ήταν κρυμμένα βαθιά μέσα στο φύλλωμα θα γλυτώσουν για να γλυκαθεί λιγάκι το στόμα των ανθρώπων και των πουλιών βεβαίως που θα τα ανακαλύψουν…

ΥΓ. Η φωτογραφία αρχείου, από μια κατάφορτη από καρπό κερασιά στη Φετόκο των Μαστοροχωρίων που θαύμασα πέρσι που πήγα με φίλους στην περιοχή και ελπίζω πως δεν έπαθε τη ζημιά των άλλων στον Τυμφρηστό…

ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΙΕΝΤΕ…

Δεν ήταν σήμερα να μείνω αρκετή ώρα στο Σύνταγμα λόγω πολλών και ποικίλων υποχρεώσεων στη δουλειά και ομολογώ πως δεν ξέρω τι έγινε και τι γίνεται ακόμα…

Πέρασα όμως λίγο πριν νυχτώσει και λίγο μετά τη δυνατή βροχή που όπως κατάλαβα αποθάρρυνε αρκετούς να παραβρεθούν. Είδα όμως αρκετό κόσμο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη και πολλοί (μεταξύ των οποίων και οι κάμερες που βρήκαν «λαυράκι») χάζευαν κάτι λίγους γραφικούς που χτυπούσαν κατσαρόλες και έλεγαν διάφορα σχετικά με την πείνα.

«Αργεντινή, Αργεντινή…» έλεγαν ορισμένοι από το πλήθος που φαντασιώνονται με το παράδειγμα αυτής της χώρας. «Θα γίνει της Αργεντινής» αναπαρήγαγαν εν χορώ κάποιοι άλλοι και έτσι συνεχίζονταν το γαϊτανάκι.

Πλησιάζοντας το σημείο που γίνονταν αυτά τα πράγματα με πολλή χαρά είδα μέσα στο πλήθος ένα καλό φίλο, συνταξιούχο καθηγητή πανεπιστήμιου και δυναμικό πρόεδρο δημόσιας επιχείρησης στο παρελθόν και χαιρετηθήκαμε. Είπαμε στην αρχή κάτι δικά μας για την ορεινή πατρίδα (είμαστε συμπατριώτες από την Ευρυτανία) και η κουβέντα το έφερε στις κατσαρόλες που ακούγαμε.

«Είναι λάθος» μου είπε «να λέμε πως οι κατσαρόλες προήλθαν από την Αργεντινή. Ούτε πάλι είναι έχει και τόσο δημοκρατικό παρελθόν το χτύπημα της κατσαρόλας στις διαδηλώσεις γιατί την πρώτη φορά που έγινε αυτό, ήταν όταν έγινε πρόεδρος της Χιλής ο Αλλιέντε. Τότε η ντόπια αντίδραση και η αστική τάξη της Χιλής που είδε να περιορίζεται ο αρπακτικός ρόλος της, συνεπικουρούμενη από τις χιλιανές και αμερικάνικες υπηρεσίες, προώθησε το κίνημα διαμαρτυρίας κατά του Αλλιέντε που εκφράζονταν με αυτό το θορυβώδη τρόπο. Αυτό το επανέλαβαν κατόπιν στην Αργεντινή όταν χρεοκόπησε η χώρα, αλλά είχε εντελώς άλλο στόχο και γι’ αυτό δεν έχει νόημα να το επαναλαμβάνουμε εδώ γιατί δείχνει τουλάχιστον άγνοια της ιστορίας των λαών και των κινημάτων».

ΤΙ ΔΡΑΧΜΕΣ; ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΔΕΚΑΡΕΣ!!!!

Ότι και να πείτε, μετά απ' αυτά που ακούω, εγώ το πήρα απόφαση και βγαίνω κιόλας να αλλάξω κάτι λίγα ευρώ που μου έχουν αφήσει σε δραχμές ή ότι άλλο βρω μπροστά μου γιατί θέλω να πάρω και αύριο ψωμί, τσιγάρα, μπαταρίες και να πληρώσω και το ασύρματο στη Vodaphone...

Το πλήρες κείμενο της δήλωσης της Μ. Δαμανάκη, περί της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ που σήκωσε θύελλα αντιδράσεων σήμερα στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, όπως αντιγράφω από τον «Σκαι» έχει ως εξής:

«Η μεγαλύτερη κατάκτηση της μεταπολεμικής Ελλάδας, το ευρώ και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας είναι σε κίνδυνο. Το σενάριο της απομάκρυνσης της Ελλάδας από το ευρώ βρίσκεται πλέον στο τραπέζι καθώς και η μεθόδευσή του. Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω ανοικτά.

Έχουμε ιστορική ευθύνη να δούμε το δίλημμα καθαρά: Ή συμφωνούμε με τους δανειστές μας σε ένα πρόγραμμα σκληρών θυσιών με αποτελέσματα, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες για το παρελθόν μας ή επιστρέφουμε πίσω στη δραχμή. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα στις σημερινές συνθήκες».

Η ΔΕΗτζηδες ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ…

Όντως είχε πολύ κόσμο η χθεσινή συγκέντρωση των «αγανακτισμένων» συμπολιτών μας στο Σύνταγμα και οι εκτιμήσεις που έγιναν και γίνονται όπως παρατηρώ αυτή τη στιγμή σε πολλούς ιστοχώρους και σελίδες, αν και κρίνω πως είναι κάπως πρόωρες να βγάλουμε συμπεράσματα, είναι αρκετά ενδιαφέρουσες. Δεν πειράζει, έτσι συμβαίνει σε όλα τα καινούργια πράγματα και θα δούμε τι θα γίνει σήμερα και αύριο.

Συμμετέχοντας κι εγώ, είτε με τη φυσική παρουσία μου χθες στο Σύνταγμα και βεβαίως στο διάλογο, (όσο μπορώ βέβαια γιατί τρέχουν και άλλα πράγματα αυτές τις μέρες στη ζωή μου και στη δουλειά μου) θα ήθελα να ξεκινήσω τη μέρα μας με μια μόνο παρατήρηση πάνω σε όσα είδα χθες στο Σύνταγμα και δεν μου άρεσαν.

Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν πολύς και τα πράγματα έγιναν όπως έπρεπε και χωρίς να έχει κάνει κανένας πρόγραμμα. Κάποια στιγμή όμως πέρασε από το Σύνταγμα η πορεία που είχαν διοργανώσει οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ αμέσως φάνηκε η μεγάλη διαφορά.

Οι «αγανακτισμένοι» είχαν συγκεντρωθεί ήσυχα και ήρεμα, δεν κρατούσαν πανό με χιλιοειπωμένα συνθήματα και είχαν έρθει με τα πόδια, άντε και ορισμένοι με ποδήλατα τα οποία δυστυχώς δημιουργούν πρόβλημα σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Οι ΔΕΗτζήδες όμως, οι οποίοι προφανώς ήθελαν να δείξουν πως δεν πάνε χαμένα τα λεφτά που παίρνει το συνδικαλιστικό τους όργανο από την επιχείρηση και δεν είναι καθόλου λίγα, είχαν νοικιάσει δυο γερανοφόρα οχήματα να κρεμάσουν ένα τεράστιο πανό με ένα σύνθημα.

Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τον κόσμο ο οποίος κοιτούσε με απορία το προκλητικό πανό που δεν χωρούσε πουθενά στο δρόμο και έπρεπε να κάνουν ειδικές μανούβρες τα οχήματα σε ανοιχτά σημεία να το σηκώσουν. Τούτο νομίζω πρέπει να ήταν μέρος του θεάματος μέσω του οποίου ήθελαν να προβάλουν τα αιτήματά τους και να διαμαρτυρηθούν οι ΔΕΗτζήδες. Αλήθεια που ήθελαν να το στήσουν ή να το κρεμάσουν; Σε γήπεδο ή μπροστά στη Βουλή μάλλον και τους χάλασαν την δουλειά οι «αγανακτισμένοι»!

Όπου και να ήθελαν πάντως δεν το κατάφεραν. Κατάφεραν όμως κάτι άλλο, που χωρίς κανένας να το πει, να το οργανώσει και να το φωνάξει από τους «αγανακτισμένους», καθώς αυτό ήταν και στην ουσία το κεντρικό σύνθημα τους της μεγάλης συγκέντρωσης, προκάλεσαν με το πομπώδες και πολυδάπανο συνδικαλιστικό τους ύφος τον κόσμο που εκείνη τη στιγμή ακριβώς γι’ αυτό διαμαρτύρονταν σιωπηλά στο Σύνταγμα.

ΑΘΗΝΑ, 26052017

ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΥΛΩΦ…

Το κοπάδι νομίζει πως του φέρνουμε τροφή και έρχεται ...

Καταλαβαίνει όμως πως έκανε λάθος και μας γυρίζει την πλάτη...

Πηγαίναμε πριν από λίγες μέρες με το φίλο Σοφοκλή Βαρδιάμπαση, μέσω ενός πανάθλιου αγροτικού δρόμου από το χωριό του Αμαρίου, Μέρωνας προς τα συννεφιασμένα ψηλώματα του Μερωνιότικου βουνού (αόρι στη ντόπια διάλεκτο) όταν κάποια στιγμή, βλέπουμε από μακριά ένα μεγάλο κοπάδι προβάτων να ξεσηκώνεται ξαφνικά από την πλαγιά που βοσκούσε και όλα μαζί να αρχίσουν να τρέχουν ως ένα σώμα προς το μέρος μας.

Δεν είχα ξαναδεί άλλοτε τέτοιο πράγμα ή τουλάχιστον δεν το είχα ξαναζήσει με τέτοιο μέγεθος κοπαδιού και ρώτησα το Σοφοκλή τι συμβαίνει με αυτά τα πρόβατα. Μου απάντησε ότι τα πρόβατα άκουσαν τη μηχανή του αυτοκινήτου μας και νόμισαν πως είναι του ιδιοκτήτη τους που πηγαίνει πάντα κάποια ώρα της μέρας και γεμίζει τις ταίστρες τους γιατί δεν επαρκεί η τροφή στο λιβάδι λόγω του αριθμού τους και κατά συνέπεια της υπερβόσκησης.

«Περίμενε όμως να δεις τι θα γίνει μόλις μας πλησιάσουν και δουν το αυτοκίνητο» μου είπε και μου κέντρισε την περιέργεια για το γεγονός που έμελλε να ακολουθήσει.

Κάρφωσα λοιπόν τα μάτια μου στο κοπάδι που έτρεχε σαν τυφλό προς το αυτοκίνητο και το βλέπω, μόλις φτάνει σε απόσταση αναπνοής να σταματάει απότομα και αμέσως να κάνει μεταβολή και απογοητευμένο να απομακρύνεται πάλι προς την πλαγιά με τις γδαρμένες πέτρες.

Τον ρώτησα τι έγινε και έστριψε έτσι το κοπάδι και μου απάντησε πως άκουσαν τη μηχανή του αυτοκινήτου μας ο θόρυβος της οποίας μοιάζει με του ιδιοκτήτη τους και νόμισαν πως ήταν αυτός και θα τους έβαζε τροφή, αλλά σαν μας πλησίασαν είδαν πως έκαναν λάθος και βλαστημώντας σίγουρα την τύχη τους, μας γύρισαν τα νώτα και επιστρέφουν στην πλαγιά.

Το ίδιο συμπλήρωσε μπορεί να κάνουν με όλα τα αυτοκίνητα της ίδιας μάρκας που ενδέχεται να περάσουν από κοντά τους την ημέρα αλλά δεν πρόκειται να βάλουν ποτέ μυαλό. Μόνο σαν έρθει ο ιδιοκτήτης τους και γεμίσουν το στομάχι τους δεν δίνουν κατόπιν σημασία στα διερχόμενα αυτοκίνητα αλλά την επόμενη ημέρα θα κάνουν πάλι το ίδιο, γιατί η πείνα, είτε στα πρόβατα είτε στους ανθρώπους δεν είναι μια απλή κατάσταση που ξεμπερδεύεις άπαξ και διαπαντός αλλά κάθε μέρα θέλει τον τρόπο της να αντιμετωπιστεί.

Πρόβατα είναι, συλλογίστηκα και το έχει το είδος τους να παθαίνουν αυτές τις μαζικές παρακρούσεις με τη τροφή αλλά ο Σοφοκλής με έκοψε με μια εύστοχη παρατήρηση. «Γι΄ αυτά έπρεπε να γράψει ο Παυλώφ» μου είπε «και όχι για τα σκυλιά. Τα είδες; Ούτε καν κουνήθηκαν από τη θέση τους γιατί έχουν περισσότερο μυαλό από τα πρόβατα, τα οποία πρέπει να βαριούνται αφάνταστα για τη δουλειά που κάνουν προσέχοντας ένα κοπάδι με ηλίθια όντα. Αυτά ξέρουν να ξεχωρίζουν και θορύβους και χρώματα και μόνο όταν είναι βέβαια ότι πρόκειται για το αφεντικό τους, τότε θα σηκωθούν να πάνε να φάνε».

Κοίταξα πιο προσεκτικά τα σκυλιά που ήταν ξαπλωμένοι στα βράχια και δεν τους καίγονταν καρφί για τον παντζουρλισμό του κοπαδιού και συμφώνησα σιωπηλά με την παρατήρηση του Σοφοκλή. Ο Παυλώφ αδίκησε τα σκυλιά με το γνωστό πείραμα το οποίο, μόνο τα πρόβατα και οι άνθρωποι το δικαιώνουν…

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ…

« …Έμεινα αρκετή ώρα στην αμμουδιά των Παλιάμπελων της Βόνιτσας εκείνη την ωραία ημέρα να παρακολουθώ το ζευγάρι των Αριδαίων να φροντίζει με τρυφερότητα την γαίτα τους «Κυριακή» που δεν είναι τόσο τα χρόνια της που τους υποχρεώνει να τη φροντίζουν κάθε τρίμηνο αλλά η ίδια η φύση της θάλασσας με τους οργανισμούς της που κολλάνε στο σώμα της και τη βαραίνουν. Δεν συνηθίζουν να την «καίνε» όπως σε άλλα μέρη αλλά τη βάφουν τακτικά με το ωραίο κόκκινο χρώμα «Μοράβια» που αρέσει στο Γιώργο και που γράφει και πολύ όμορφα στις αντανακλάσεις στο μουντό νερό που έχει συνήθως ο κόλπος.

Είναι μικρή και τη βολεύονται, μας είπε η κυρά Ελένη από τα χέρια της οποίας περνάει ένα – ένα τα ξύλα της «Κυριακής» πριν τα πιάσει ευλαβικά, σαν οστά προγόνων ο Γιώργος και τα βάλει στη θέση τους, εκεί που το καθένα έχει ένα ρόλο και σκοπό. Τελετουργικά αργή η κίνηση, έχει και σκοπό τον έλεγχο κάθε κομματιού που συνθέτει, χωρίς καρφιά βέβαια, το σώμα της όμορφης γαίτας που όπως δείχνει είναι από τα πιο σεβαστά μέλη του σπιτιού τους και η βάση του νοικοκυριού τους εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια.

Τελευταίο κομμάτι που έβαλε με πολλή προσοχή ο Γιώργος στην «Κυριακή», μόλις η γαίτα γλίστρησε στο νερό, ήταν το τιμόνι γιατί ήταν στα ρηχά και θα κόλλαγε στο λασπωμένο βυθό. Έπιασε κατόπιν τα μακριά κουπιά και ανοίχτηκε λίγο για να βάλει μπροστά τη μηχανή και να τη φέρει στη θέση της στο λιμάνι έτοιμη για την επόμενη ημέρα που θα βγει πάλι στη δουλειά του όπως κάνει σαράντα χρόνια τώρα…»

ΘΑ ΧΟΡΤΑINΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ…

Φαγώθηκαν αυτές τις ημέρες να μας πείσουν πως τα λεφτά του Δημοσίου φτάνουν μέχρι τις 18 Ιουλίου (!!!) και από εκεί και πέρα αρχίζει η στάση πληρωμών και η χρεοκοπία…

Βγήκε χθες το βράδυ στην τηλεόραση του Σκάι, στην εκπομπή του Αλέξη Παπαχειλά ο υπουργός Οικονομικών Παπακωνσταντίνου, αυτή η μουσίτσα με το σεμνό ύφος και χωρίς ντροπή καμία είπε πως τα λεφτά φτάνουν ως το τέλος του Ιουλίου χωρίς να πει όμως ημερομηνία και τούτο με έβαλε σε χοντρές υποψίες…

Δεν πειράζει, θα ζήσουμε κι ας φτωχύνουμε περισσότερο και ας πεινάσουμε και λιγάκι αλλά σίγουρα μυαλό δεν θα βάλουμε και όταν έρθει η ώρα των εκλογών πάλι θα εκλέξουμε κάποιους άλλους ανάξιους να μας κυβερνήσουν σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που έρχεται.

Εκείνο όμως που μου άρεσε, είναι πως θα χρεοκοπήσουμε ντάλα καλοκαίρι και θα υπάρχουν άφθονα λαχανικά, όχι για να τους στολίσουμε αλλά για να φάμε λίγες μέρες μέχρι να έρθει καμιά επισιτιστική βοήθεια από το εξωτερικό, όπως στην Κατοχή για παράδειγμα που η Τουρκία μας έστελνε σταφίδες με του περίφημο πλοίο «Κουρτουλού» και μετά ακολούθησαν οι άλλες συμμαχικές δυνάμεις που μας τάισαν με ότι σάπιο και μπαγιάτικο είχε απομείνει μετά τον πόλεμο κι έτσι άδειασαν τις αποθήκες τους.

Θα μπούμε στον Αύγουστο λοιπόν χρεωκοπημένοι και θα πέσει πείνα αλλά μη σκάτε, ας είναι καλά τα πανηγύρια των αγίων που γίνονται σχεδόν κάθε μέρα σε όλη την Ελλάδα και τα καζάνια που οι επίτροποι των εκκλησιών βράζουν κοψίδια με μανέστρα ή πατάτες ή νηστήσιμα κατά την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου που φέτος θα γνωρίσουν δόξες. Όχι γιατί ξαφνικά κάποιοι έγιναν πιστοί αλλά γιατί τζάμπα φαγητό δεν θα βρίσκουν πουθενά πλέον αφού θα έχουν χρεοκοπήσει και όλοι οι φιλανθρωπικοί οργανισμοί.

Έτσι μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι, η κυβέρνηση πιστεύω πως δεν θα γνωρίσει και τίποτα φοβερές αντιδράσεις αλλά το Σεπτέμβριο που θα τελειώσουν οι γιορτές και τα πανηγύρια, τότε θα αρχίσουν να παίζουν τα όργανα παράξενους σκοπούς για όλους…

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ CANNON G11...

Η σκηνή της φωτογραφίας παίχθηκε χθες το μεσημέρι στην οδό Αδριανού, όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν έναν αλλοδαπό μικροπωλητή που δεν ήθελε να σηκώσει την πραμάτεια του από το πόστο στο δρόμο, απέναντι ακριβώς από το καφενείο «Διόσκουροι».

Είχε προηγηθεί το γνωστό παιχνίδι: κάποιος ειδοποιεί τους μικροπωλητές ότι έσκασαν μύτη οι αστυνομικοί, αυτοί μαζεύουν στα γρήγορα τα πράγματα που έχουν απλωμένα σε ένα σεντόνι, το βάζουν βιαστικά στην πλάτη και φεύγουν ο ένας πίσω από τον άλλο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκεί κάπου περιμένουν να περάσει η περιπολία και αμέσως εμφανίζονται πάλι στο συγκεκριμένο σημείο και απλώνουν το σεντόνι με τα πράγματα μέχρι να ειδοποιηθούν πάλι ότι έρχονται οι αστυνομικοί και να επαναληφθούν οι ίδιες κινήσεις διαφυγής – επιστροφής.

Αυτό το πράγμα επαναλαμβάνεται άγνωστο πόσες φορές την ημέρα, τόσο που αμφιβάλλω αν προλαβαίνουν από το πήγαινε – έλα οι αλλοδαποί να βγάλουν μεροκάματο αλλά για να επιμένουν τόσο, πάει να πει πως όλο και κάτι κερδίζουν και έτσι έχουν ένα πιάτο φαγητό. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω, στο παιχνίδι αλλοδαπών – αστυνομίας σαφώς και είμαι με τους πρώτους για λόγους ευνόητους και με τον τρόπο μου πάντα τους υποστηρίζω.

Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις, όπως αυτή της φωτογραφίας η οποία τραβήχτηκε με πολλή προσοχή, η βία εκ μέρους των αστυνομικών δεν είναι δα και τόσο προκλητική. Πάντα, όπως στο παρελθόν έχω παρατηρήσει, προσπαθούν να διώξουν τον μικροπωλητή από το πόστο του με τρόπο αλλά όταν αυτός βλέπει να χάνεται το μεροκάματο γι’ αυτό το λόγο, επόμενο είναι να αντιδράσει και μάλιστα δυναμικά. Τότε είναι που αγριεύουν και οι αστυνομικοί και τότε είναι που επιστρατεύονται οι χειροπέδες για τη μεταφορά στην κλούβα.

Έτσι έγινε και χθες και η φωτογραφία που τράβηξα με σεμνό τρόπο ομολογώ για να μη με δει κανένας προοριζόταν να συνοδέψει ένα κειμενάκι που λίγο πολύ θα έγερνε στο μέρος των αλλοδαπών μικροπωλητών συμμεριζόμενος οπωσδήποτε την αγωνία τους για την επιβίωση σε μια πόλη που η φτώχια είναι πλέον πολύ φανερή και η κατάσταση κάθε μέρα επιδεινώνεται όλο και περισσότερο τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους αλλοδαπούς. Κατάσταση που πρέπει να μας υποχρεώσει να βρούμε ένα άλλο τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας μεταξύ μας ώστε να μην επαναληφθούν διάφορα αιματηρά γεγονότα.

Να όμως που αλλιώς το υπολόγισα και αλλιώς μου βγήκε. Η φωτογραφία αυτή είναι και η τελευταία που τράβηξα χθες και πρόλαβα να την βγάλω στον υπολογιστή, από μια μηχανή (Cannon G11) που με βόλευε πολύ λόγω της ποιότητας και του μεγέθους της, την αγαπούσα ιδιαίτερα και τον τελευταίο καιρό είχε τραβήξει μοναδικές φωτογραφίες.

Ήταν η τελευταία φωτογραφία, γιατί πριν από δυο ώρες μου έκλεψαν τη μηχανή μέσα από το τσαντάκι που την κουβαλούσα, στο παστωμένο από επιβάτες τρόλει, στη διαδρομή Πανεπιστημίου – Κεφαλληνίας. Βεβαίως και λυπεί και με εξοργίζει πολύ το γεγονός της κλοπής αλλά εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι πρέπει πλέον να χάσω την οποιαδήποτε άνεση κινήσεων είχα μέχρι σήμερα στην πόλη και να παραδεχτώ πια τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα για όλους μας.

Μια μηχανή βεβαίως όσο ακριβή και αν είναι και μπορεί κάποτε και με κάποιο τρόπο να αντικατασταθεί, αλλά η εμπιστοσύνη που χάνεται κάθε μέρα δεν είναι εύκολο να επανακτηθεί απέναντι σε κανέναν, είτε ιθαγενής Έλληνας είναι αυτός, είτε αλλοδαπός νόμιμος ή παράνομος δεν έχει καμιά σημασία. Λέω εμπιστοσύνη μόνο και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη φόβος γιατί δεν θέλω να παρασυρθώ σε άλλου είδους περίεργες σκέψεις και να υιοθετήσω αλλόκοτες συμπεριφορές απέναντι στους συμπολίτες μου στην πόλη...

ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟΥΤΗ Η ΚΑΡΔΙΑ;

Το τι βλέπω όταν περπατώ την Αθήνα, δεν λέγεται. Και όταν λέμε «βλέπω», δεν εννοώ μόνο αυτά που συμβαίνουν σήμερα αλλά και την κατάσταση που έχουν περιέλθει κάποια πράγματα από εποχές που ασφαλώς περίσσευε η αισιοδοξία ή αν θέλετε, η αδιαφορία για το τι θα επακολουθήσει της εποχής των παχιών αγελάδων και της ανοιχτής καρδιάς...

Όπως αυτής της μεγάλης φακελωμένης κόκκινης καρδιάς που βρίσκεται μέσα στην περίκλειστη με ψηλά κάγκελα αυλή του συγκροτήματος του Βρεφοκομείου που βλέπει προς την οδό Πειραιώς, στην πλατεία Κουμουνδούρου. Δεν λέω, μπορεί αυτό το «έργο» τέχνης να περικλείει κάποια βαθύτερα νοήματα του καλλιτέχνη που έχουν να κάνουν με την υγεία της καρδιάς ή απλά να υπονοεί την καρδιά της ίδιας της Αθήνας αλλά έτσι όπως είναι μέσα στη φραγμένη αυλή, αμφιβάλω αν μπορεί όποιος θέλει να την ακούσει να χτυπάει να την πλησιάσει γιατί να τη νιώσει, είναι λόγω της απόστασης και του θορύβου αδύνατον…

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ;

Ξεκίνησα σήμερα να κάνω μια βόλτα στην Αθήνα και διάλεξα ένα καινούργιο δρομολόγιο, από την Πειραιώς ως το Γκάζι να δω τι γίνεται εκεί στο παζάρι των σκουπιδιών και μετά να πάρω τον ανήφορο της Ερμού όπως έκανα παλιά πριν με κερδίσει κάπως η Κρήτη.

Ομολογώ πως κάπως έτσι περίμενα την κίνηση σήμερα, αραιή, μετά απ’ όσα έγιναν τον τελευταίο καιρό στο πάλαι ποτέ εμπορικό κέντρο της Αθήνας με το μαχαίρωμα στην Ηπείρου, το κυνηγητό των μεταναστών, τις συγκρούσεις με την αστυνομία, την εγκληματικότητα όπως λένε στα κανάλια και ένα σωρό άλλα δυσάρεστα που συμβάλλουν στη γενικότερη απαξίωση της ζωής της πόλης και των κατοίκων της, ιθαγενών, μεταναστών και οπωσδήποτε των περαστικών τουριστών που γυροφέρνουν σα χαμένοι στον αλλόκοτο κόσμο της Αθήνας που απέχει πολύ από τις περιγραφές των ταξιδιωτικών οδηγών.

Αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν αυτή η κατάσταση στην Αθήνα να έχει και τίτλο, όπως οι ειδήσεις. Τίτλο μάλιστα με τεράστια «ξύλινα» γράμματα όπως λέγαμε τα παλιά χρόνια στις εφημερίδες που κάλυπτε τη μισή σχεδόν πρώτη σελίδα και είχε ως στόχο να εντυπωσιάσει πολύ τον αναγνώστη και να την αγοράσει αν και ο τίτλος πολλές φορές δεν ανταποκρινόταν στο μέγεθος της είδησης που υπήρχε κρυμμένη στις μέσα σελίδες.

Όλος κι όλος ο τίτλος της σημερινής ημέρας ήταν η λέξη «λάθως» γραμμένη με μαύρα γράμματα στον άσπρισμένο τοίχο ενός κτιρίου που βρίσκεται στο βάθος ενός πάρκινγκ στην αρχή της Πειραιώς.

Ένα «λάθος» που είμαι βέβαιος ότι κρύβει πολλά υπονοούμενα αλλά ο δράστης της μεγάλης αυτής ανορθογραφίας με άφησε, όπως και πολλούς άλλους φαντάζομαι που το βλέπουν κάθε μέρα μπροστά τους με ένα σωρό ερωτηματικά και μια βεβαιότητα: ότι κάπου κάναμε λάθος αλλά δεν θέλουμε με τίποτα να το παραδεχτούμε κι ας βιώνουμε οδυνηρά τις συνέπειές του…

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΑΠΟ ΣΥΝΝΕΦΑ

Είχα να διαλέξω μέσα από ένα σωρό ωραίες φωτογραφίες από το προχθεσινό ταξίδι μου στην Αμοργό (άλλες με πολύ φως του Αιγαίου αλλά και πολλές με συννεφιά, βροχή και χαλάζι όπως θα είδατε σε προηγούμενη ανάρτηση) αλλά είπα να σας καλημερίσω με μια διαφορετική της Νικουριάς, το μεγάλο νησί της Αιγιάλης που τράβηξα από το πλοίο καθώς φεύγαμε το πρωί.

Προχθές η Αμοργός είχε ξημερώσει μουσκεμένη ως τις ρίζες των βράχων της από τη βροχή που έπεφτε επί ατέλειωτες ώρες την προηγουμένη μέρα και γδαρμένη από το χαλάζι που δέχθηκε άγρια στο έδαφός της. Στον ουρανό, τα σκοτεινά σύννεφα έμοιαζαν σαν να είχαν ρίξει άγκυρα πάνω από το σώμα της χωρίς να αφήνουν ούτε μια ακτίνα να περάσει από το πυκνό πέπλο που την κάλυπτε ασφυκτικά από τη μια άκρη της ως την άλλη και κρέμονταν σε ύψος περίπου 300 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η βραχώδης νήσος Νικουριά που απέχει ούτε εκατό μέτρα από την Αμοργό δεν μπορούσε να μην βρίσκεται και αυτή στην ίδια κατάσταση κάτω από τα σύννεφα κι εκείνο μάλιστα που την κάλυπτε φαίνονταν από μακριά καθώς φεύγαμε σαν να είχε βγει από το ίδιο καλούπι της φύσης που έφτιαξε το νησί.

Έμοιαζαν τόσο πολύ και φαντάζομαι πως αν με κάποιο τρόπο ξαφνικά βούλιαζε εκείνη τη στιγμή η Νικουριά στο πέλαγος, το σύννεφο που τις έμοιαζε θα κατέβαινε απότομα ως την επιφάνεια της θάλασσας και μέχρι να φυσήξει δυνατός αέρας και να το διαλύσει, για λίγα δευτερόλεπτα θα πιστεύαμε ακόμη πως ήταν η Νικουριά…

ΑΜΟΡΓΟΣ, 25052011

ΤΟ ΣΤ'ΧΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΓΙΘΕΑΣ

ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Λίμνη της Στεφανιάδας, η το Στ’χειό όπως λένε οι ντόπιοι είναι η νεώτερη λίμνη της Ελλάδας, μόλις 47 χρονών και η ομορφιά της είναι ακόμη άγνωστη σε πολλούς.

Ήταν ένας τόπος που οι ντόπιοι τον έλεγαν Στ’χειό – από τα μεγάλα φίδια που ζούσαν εκεί και τρόμαζαν τους ανθρώπους της Στεφανιάδας σαν διάβαιναν από αυτό το μέρος. Δυο οργιές και παραπάνω έλεγαν πως ήταν αυτά τα στοιχειά του τόπου και πιστεύουν πως υπάρχουν ακόμα, αλλά πρόσφατη περί αυτών μαρτυρία από κανέναν δεν υπάρχει…


Πώς άλλωστε να υπάρχει αφού οι περισσότεροι Στεφανιώτες έφυγαν εδώ και πολλά χρόνια από τον τόπο τους, έζησαν όπως έζησαν με τα κοπάδια τους στην αρχή στον κάμπο και σιγά – σιγά έγινε και γι’ αυτούς παρελθόν η κτηνοτροφία. Άλλαξαν δουλειές, σκόρπισαν στην Ελλάδα και κόσμο αναζητώντας καλύτερη τύχη, έφτασαν ως και την μακρινή Αμερική. Απ’ όπου κι αν βρίσκονται όμως προσπαθούν να μην ξεχνάνε την κοιτίδα τους και προς τούτο έχουν αναγάγει το Στ’χειό (Στοιχειό) ως ένα από τα κυριότερα στοιχεία που τους συνδέει με τη γενέτειρα κι’ αυτό, γιατί οι νέοι καιροί θέλουν πλέον ως στοιχείο προβολής και διάκρισης κάθε τόπου όχι αυτή καθ΄ εαυτή την ιστορία του και των ανθρώπων τα πεπραγμένα, αλλά τις ομορφιές και τα προνόμια που τον έχει προικίσει η φύση.

Φυσικά και δεν πρόκειται για κανένα τεράστιο φίδι που ζει εκεί και βγαίνει να το βλέπει ο κόσμος και αναλόγως να χαίρεται ή να φοβάται το Στ’χειό, αλλά για μια λίμνη που δημιουργήθηκε όταν μια ημέρα, η μεγάλη πλαγιά δηλαδή που ήταν ο βιότοπος των τεράστιων φιδιών γλίστρησε από το βουνό το 1963 και έφραξε το μικρό ποτάμι που το λένε Στεφανιώτη. Έτσι δημιουργήθηκε η νεώτερη και βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας στην αγκαλιά των βουνών της Αργιθέας η οποία έχει επιφάνεια 173 στρέμματα και βάθος πάνω από 154 μέτρα και είναι γεμάτη ψάρια καθώς αρκετοί πληθυσμοί τους κλείστηκαν μέσα όταν έγινε το φράξιμο και από τον εμπλουτισμό της που ακολούθησε κατά τα κατοπινά χρόνια.

Ήταν κάτι το τρομερό λένε όσοι έζησαν το κοσμογονικό γεγονός. Σιγά – σιγά ξεκολλούσε η πλαγιά από το βουνό της Ιτιάς και έπεσε πάνω στο ποτάμι. Οι άνθρωποι πρόλαβαν και έφυγαν αλλά κάτω από τους σωρούς των χωμάτων άφησαν καμιά δεκαριά σπίτια με όλο το νοικοκυριό τους. Τα χώματα επίσης πλάκωσαν και κατέστρεψαν δυο μύλους ενώ στέρησαν από τους χωριανούς όλες τις γόνιμες λογγές που ήταν δίπλα στο ποτάμι κι αυτό συντέλεσε στα μέγιστα για τον πρόωρο ξεριζωμό τους και την εγκατάστασή τους στη Φθιώτιδα κυρίως.

Αυτή η λίμνη με το σμαραγδένιο χρώμα που στην επιφάνειά της καθρεφτίζονται οι κορυφές της Αργιθέας είναι λοιπόν το Στ’ χειό για την οποία καμαρώνουν τώρα οι Στεφανιώτες και την έχουν κάνει έμβλημα του χωριού τους και κάθε χρόνο τα Θεοφάνεια την αγιάζουν ενώ τα καλοκαίρια στις πλατανοσκεπείς όχθες της κάνουν γλέντια και πανηγύρια. Αυτό φυσικά και είναι το καινούργιο, αλλά και με κάθε άλλο τρόπο προσπαθούν να ζωντανεύουν το χωριό, όπως για παράδειγμα με το ανοιξιάτικο πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στο Αετοχώρι.

Μαρκελέσι το έλεγαν κάποτε το χωριό και ήταν γεμάτο ζωή, Αετοχώρι το λένε τώρα και είναι άδειο από ανθρώπους και στον ουρανό του κανένας αετός δεν πετάει…

Όταν λέμε Στεφανιάδα, σαφώς και εννοούμε μια μεγάλη περιοχή, όλη την ανατολική πλαγιά του μεγάλου βουνού της Αργιθέας που λέγεται Ιτιά, (Ασημίνικο, Σημίν’κο, Ασημένιο, Ασημί) το απαντούμε στους χάρτες εξαιτίας της ασημί λάμψης των πετρωμάτων του και έχει σπουδαία βοσκοτόπια με τους οικισμούς Ρωμιά, πάνω ακριβώς από τη λίμνη όπου μόνιμος κάτοικος είναι ο αειθαλής μελισσοκόμος Μέλιος (Μιλτιάδης) Καϊμακάμης, τη Στεφανιάδα που ήταν το κέντρο όλων των άλλων οικισμών και μέχρι πριν από δυο χρόνια κατοικούσε μόνιμα ο Φώτης Καραούζας, το Αετοχώρι (Μαρκελέσι) πάνω από τον Κουμπουριανίτη ποταμό και τους οικισμούς που γέρνουν προς την περιοχή του Δήμου Αχελώου και ακούνε στο όνομα Μάραθος Β΄ και Γ΄ που κατοικείται όλο το χρόνο από τους Βασίλη, Κυριακή (Κούλα) και Αχιλλέα Τσαπραίλη, την Όλγα Αντωνίου και τον Ηλία Τσαπραϊλη.

Ο συνοικισμός Ρωμιά ζωντανεύει κάθε καλοκαίρι και η εκκλησία της, ο Άγιος Δημήτριος για ευνόητους λόγους κι αυτή πανηγυρίζει στα τέλη του Ιουλίου.

Όλοι αυτοί οι οικισμοί συνδέονται σήμερα από ένα δρόμο που ακολούθησε βέβαια κατά πόδας το παλαιό μονοπάτι και αφού ξεκινήσει από ψηλά από τη λίμνη, από τη ράχη Μαυροβούνι όπου λειτουργεί καφενείο – ταβέρνα ο Αχιλλέας Τσαπραίλης, περνάει από τη Ρωμιά και ανεβαίνει ασφαλτοστρωμένος ως στη Στεφανιάδα. Από εκεί και πέρα ανεβαίνει την πλαγιά μέχρι την περιοχή Κεραμάρι που η ονομασία της αναγάγει σε παλιά κεραμοποιεία και αρχίζει κατόπιν να διασχίζει το πυκνό ελατόδασος – ένα από τα πιο ωραία και παραγωγικά της Αργιθέας γιατί μέχρι την εποχή που το χωριό είχε κόσμο ξυλεύονταν συστηματικά αλλά τώρα έχει αρχίσει να φθίνει και υπενθυμίζει πως χωρίς την ανθρώπινη επέμβαση κάθε δάσος γίνεται μέσα σε λίγα χρόνια ζούγκλα.

Μια γειτονιά της Ρωμιάς με θέα στη λίμνη

Από εκεί συνεχίζει πάντα μέσα στο ελατόδασος μέχρι το ξάγναντο που λέγεται Ιτιά και εκεί είναι η περίφημη για το νερό της βρύση της Ιτιάς με την περιποιημένη, πετρόχτιστη ποτίστρα. Παλαιότερα, εκεί αντάμωναν όλα τα κοπάδια που έβοσκαν σε όλες τις πλαγιές της Ιτιάς ως την κορυφή Γαλάτσι να ξεδιψάσουν αλλά τώρα, ούτε ένα κουδούνι δεν ακούγεται σε όλο τον τόπο. Την λαμπρή εποχή της κτηνοτροφίας στην Ιτιά θυμίζουν τα παρατημένα καλύβια – δίπλα στη βρύση στέκει μάλιστα ακόμη όρθιο το καλύβι του Καραφρύδη που έχει εγκαταληφθεί μόλις πριν από τρία χρόνια αλλά οι καιρός εκεί πάνω δεν επιτρέπει να αφήσεις κάτι στην τύχη του και επεμβαίνει δραστικά. Σε λίγα χρόνια, αν δεν βρεθεί ένας άνθρωπος να κάνει κάποιες απαραίτητες παρεμβάσεις πάνω στο καλύβι, τότε αυτό θα γίνει μόνο μια ανάμνηση για τους Στεφανιώτες και όσους αγαπάνε την Αργιθέα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα άλλα καλύβια στη θέση Στρούγες ή Τσατούρια, τα οποία βρίσκονται δίπλα στο δρόμο λίγο μακρύτερα από τη βρύση και η αυλή τους είναι πραγματικά ένα μπαλκόνι που αγναντεύεις όλη την ανατολική Αργιθέα.

Πάνε δυο χρόνια που ο μπάρμπα Φώτης Κρανιάς σταμάτησε να μένει και το χειμώνα στη Στεφανιάδα αλλά είναι απ’ όλους ο πρώτος που την άνοιξη ανεβαίνει στο χωριό.

Λόγω της εγκατάλειψης πάλι, έχουν ερειπωθεί και τα πέτρινα μαντριά που βρίσκονται στον αυχένα της Ιτιάς αλλά λόγω της σκληρής και βαριάς πέτρας, αυτά σημαδεύουν ακόμα τον τόπο και θυμίζουν την εποχή που αντιλαλούσε όλος ο τόπος από τα κοπάδια και τους τσοπαναραίους. Από τον αυχένα ο δρόμος οδηγεί στον Αι Λιά, μια κορυφή που έχει θέα σε όλες τις κορυφές της Κεντρικής Πίνδου και τον Αχελώο δυτικά και βόρεια και βλέπει μέχρι το Παναιτωλικό στα νότια και τα Ανατολικά Άγραφα προς την Ανατολή.

Εκεί που έδειχνε πως θα σβήσει η Στεφανιάδα, άρχισε σιγά να μεγαλώνει καθώς όλο και καινούργια σπίτια φτιάχνουν οι χωριανοί και επισκευάζουν τα πατρικά τους.

Ήταν μια ιδιαίτερα λαμπρή ημέρα και λόγω του βοριά η υγρασία της ατμόσφαιρας ήταν περιορισμένη κι έτσι μπορούσαμε να αγναντέψουμε και να διαβάσουμε κορυφή την κορυφή, τα βουνά Νεγκόζι και Φρούσια της Άρτας, όλες τις κορυφές των Τζουμέρκων, τον Κριάκουρα, τον Καταραχιά, την Παχτουρνάτσα, το Δοκίμι και το Αυγό στην κεντρική Πίνδο καθώς και το φοβερό συγκρότημα του Χατζή πάνω από τα χωριά Μυρόφυλλο και Πολυνέρι Τρικάλων. Από εκεί φαίνονταν καθαρά όλα τα χωριά του Δήμου Αργιθέας, Ανθηρό, Πετρωτό, Καλή Κώμη και Ελληνικά ενώ ο Αχελώος, πότε χάνονταν και πότε φαίνονταν μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο των βουνών. Απέναντι δεσπόζει η βαριά Καράβα πάνω από τα χωριά Βλάσι και Οξια…

Το πανόραμα της Κεντρικής Πίνδου από τον Αι Λιά της Στεφανιάδας. Μπροστά φαίνονται τα χωριά της Ανατολικής Αργιθέας και στο βάθος η κορυφή Χατζή.

Στην περιοχή Κεραμαριά, στην κορυφή της Στεφανιάδας όπου όπως λένε κάποτε λειτουργούσαν κεραμοποιεία άρχισαν να χτίζονται καινούργια, σύγχρονα σπίτια.

Η περίφημη βρύση της Ιτιάς που τα παλιότερα χρόνια ποτίζονταν όλα τα κοπάδια που βοσκούσαν στο μεγάλο βουνό και ήταν σημείο συνάντησης για τους τσοπάνηδες.

Αφήνοντας τον Αι – Λιά όπου πρόσφατα έχτισαν εκκλησία λίγο πιο πέρα από το σημείο που υπήρχε παλιό πέτρινο εικόνισμα και πανηγυρίζουν κάθε χρόνο στην γιορτή του, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε έχοντας πάντα αριστερά μας το πανόραμα της Αργιθέας και του Αχελώου. Περάσαμε από μια σειρά μεγάλες λάκες που δεν ακούγονταν ούτε η ανάσα από ένα πρόβατο, σταθήκαμε λίγο στη θέση Λάκκος να δούμε το στεγνό ξεροπήγαδο που είχαν φτιάξει κάποτε να τραβάνε νερό για να ποτίζουν τα ζωντανά και προχωρήσαμε προς τους οικισμούς Μάραθο Γ και Μάραθο Β΄ που είδαμε από ψηλά και αφού περάσαμε τον επίφοβο τους χειμώνες αυχένα της Κρανιάς φτάσαμε στο Αετοχώρι στον οικισμό Κάμποι ή Σ’κάμποι (Στους κάμπους) και ακούσαμε από την απέναντι πλευρά του, από τη γειτονιά Μαρκελέσι και την αυλή του Αγίου Κωνσταντίνου το πανηγύρι να έχει ανάψει για τα καλά…

Η καλύβα του Καραφρύδη αν αποτελεί το μεγαλύτερο μνημείο της κτηνοτροφικής παράδοσης της Στεφανιάδας εντούτοις δεν έχει την προσοχή που της αρμόζει.

Τα λείψανα από τις στρούγγες στον αυχένα της Ιτιάς θυμίζουν μια εποχή που όλος ο τόπος αντιλαλούσε από τα κουδούνια, τα αλυχτίσματα και τις φωνές των τσοπάνηδων

Στην θέση Τσιατούρια, μια άλλη καλύβα που στέκει ακόμα όρθια κάτω από τον μεγάλο έλατο έχει πολλά χρόνια να ακούσει την ανάσα του κοπαδιού κοντά της.

Στον αυχένα του Αϊ Λιά, ο σωρός από τα ερείπια είναι από το παλιό προσκύνημα του ορεινού Προφήτη τον οποίο προσφάτως στέγασαν σε ένα συμπαθές κτίριο εκεί κοντά.

 Στον τεράστιο μαλόκεδρο κοντά στην εκκλησία του Αι Λιά, κρέμεται το παλιό σήμαντρο που σαν λυσσομανάει το χειμώνα ο αέρας ακούγεται στη σιωπή να καλεί .

Ο δασικός δρόμος πηγαίνει για αρκετή ώρα στον αυχένα του Αϊ Λιά περνάει μέσα από τα μεγάλα λιβάδια που βοσκούσαν κάποτε τα κοπάδια της Στεφανιάδας

Στα πόδια του βουνού κυλάει ο Αχελώος. Διακρίνεται ο οικισμός της Συκιάς, η νέα γέφυρα του Κοράκου και η σήραγγα της εκτροπής του ποταμού προς τη Θεσσαλία.

Στα πόδια του βουνού κυλάει ο Αχελώος. Διακρίνεται ο οικισμός της Συκιάς, η νέα γέφυρα του Κοράκου και η σήραγγα της εκτροπής του ποταμού προς τη Θεσσαλία.

Ήμασταν οι πρώτοι επισκέπτες που καλημερίσαμε εκείνη την ημέρα τον μπάρμπα Φώτη Κρανιά στην Στεφανιάδα και η περίσταση απαιτούσε τη σχετική φωτογραφία. Από αριστερά, ο Αχιλλέας Αντωνίου, ο Δημήτρης Παπαδιάς, ο Φώτης Κρανιάς, ο Θανάσης Πλούμπης με το γιό του Σταύρο και ο βασίλης Στεργίου.

ΑΘΗΝΑ, 21052011