ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΗΣ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΣΤΟ HONDOS CENTER

Η πλατεία Ομονοίας και η περιοχή γύρω της, ανέκαθεν υπήρξε ένας ιδιαίτερος χώρος στην πόλη καθώς αποτελούσε για τους κατοίκους της  αλλά και για τους περαστικούς βασικό σημείο αναφοράς και συνάντησης. Ο Ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ή άλλως Υπόγειος που περνούσε και έγκατά της όπου και ο κεντρικός σταθμός του ήταν ένα σκαλί για την έξοδο στην επιφάνεια της πόλης αλλά σε τούτο βοήθησε πολύ και η γειτνίαση της περιοχής με τους σταθμούς Λαρίσης και Πελοποννήσου όπου τα μεγάλα τραίνα έφερναν και έπαιρναν κόσμο που πήγαινε κι έρχονταν σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Αν και η πλατεία Ομονοίας, η οποία κυριολεκτικά μαρτυρά από τις εμπνεύσεις των εκάστοτε αναμορφωτών της που δεν είναι και λίγες μέσα στις τελευταίες δεκαετίες και οι οποίες καταλήγουν να την κάνουν πιο ανυπόφορη από την προηγούμενη, ποτέ δεν έπαψε να είναι ένας σημαντικός κόμβος της πόλης και έμεινε, μεταξύ άλλων ιστορική η γωνία που ήταν άλλοτε το φαρμακείο του Μπακάκου, στην αρχή της Αγίου Κωνσταντίνου για τα ραντεβού που έκλειναν Αθηναίοι και επαρχιώτες. Το φαρμακείο αυτό δεν υπάρχει πλέον, στη θέση του λειτουργεί φούρνος και ζαχαροπλαστείο και το σημείο των ραντεβού πλέον έχει μετατοπιστεί μπροστά στη είσοδο των πολυκαταστημάτων Hontos Center στην αρχή της 3^ης Σεπτεμβρίου και τούτο, γιατί παραμένει ένα σημείο που για ευνόητους λόγους δεν έχουν καταλάβει οι λογής – λογής μικροπωλητές και περιθωριακοί της πόλης.

Για όλο αυτόν τον κόσμο που περνούσε από την Ομόνοια, επόμενο ήταν να λειτουργήσουν πολλά καφενεία και διάφορα καταστήματα εστίασης, σουβλατζίδικα, τυροπιτάδικα, ψησταριές και κυρίως εστιατόρια που εξυπηρετούσαν τον κόσμο που δεν ήθελε να φάει στο πόδι και καθώς είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του, επιθυμούσε να κάτσει σε έναν άνετο χώρο και να τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης και φυσικά εγγυημένης ποιότητας φαγητού – αναλόγως της επιλογής του βέβαια γιατί όλα τα βαλάντια δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες. Βασικό επίσης στην επιλογή των εστιατορίων ήταν το γεγονός ότι στο χώρο τους περιορίζονταν η διαρκής ενόχληση του πελάτη από επιτηδευματίες τους πεζοδρομίου, ζητιάνους, εξαρτημένους, πωλητές διαφόρων ειδών, απατεώνων και φυσικά κλεφτών.  

Τα εστιατόρια αυτά λειτούργησαν μέχρι πριν από λίγα χρόνια που άρχισε η πλατεία Ομονοίας και γίνεται πλέον όχι ένα χωνευτήρι των Ελλήνων αλλά όλης της γης όπου οι άνθρωποι από κάθε γωνιά της προσπαθούν να βρουν μια θέση στον ήλιο και μετά να εξαφανιστούν, όπως είπε και διακεκριμένη κυρία που προεδρεύει σήμερα στη Βουλή. Ο κόσμος αυτός έφερε τις συνήθειες του στην πλατεία και επέβαλλε ένα ύφος που σε πολλούς δεν αρέσει καθώς η νομιμότητα, η καθαριότητα και η συμπεριφορά τους ενοχλεί ενώ βαθιές και εμφανείς είναι και οι πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους και μεταξύ μας.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να κλείσουν σχεδόν όλα τα εστιατόρια της περιοχής και το κοινό που θέλει να φάει κάτι να εξυπηρετείται από αυτά που λειτουργούν με τραπεζάκια έξω, προς την πλευρά της πεζοδρομημένης Δώρου και απέναντι από την άλλοτε περίφημη «Στοά της πείνας» των τυροπιτάδικων που στεγάζει τώρα μικρομάγαζα.

Έτσι γι’ αυτόν που θέλει να φάει σε ένα εστιατόριο με όλες τις προδιαγραφές που ορίζουν αυτό στην Ομόνοια έχει μείνει ο 10^ος όροφος του πολυκαταστήματος Hondos Center με την εκπληκτική θέα προς την Ακρόπολη καθώς από εκεί διακρίνεται η οδός Αθηνάς σε όλο το μήκος της αλλά και προς τον Λυκαβηττό. Προσωπικά εγώ που αγαπώ τα βουνά, θεωρώ ότι η πλευρά που βλέπει προς το Λυκαβηττό είναι η καλύτερη καθώς στο μπαλκόνι έχουν φυτευτεί κατόπιν επιθυμίας του Νίκου Χόντου, του ιδρυτή της αλυσίδας των πολυκαταστημάτων Hondos Center που καμαρώνει για την αγραφιώτικη καταγωγή του, φυτά και θάμνοι από τα βουνά της μικρής, όμορφης πατρίδας του. Όπως ρίγανη, αμάραντος, αγριομέντα, φλισκούνι, δυόσμος και άλλα που δημιουργούν ένα ωραίο, καταπράσινο και δροσερό κάδρο μπροστά στην εικόνα του Λυκαβηττού και όταν είναι ανοιχτά τα παράθυρα, ευωδιάζουν Άγραφα.

Οι εικόνες όμως της Αθήνας από τον 10^ο όροφο του  Hondos Center στην Ομόνοια και τα καταπράσινα μπαλκόνια του δεν είναι ο λόγος που πολλοί επισκέπτονται το εστιατόριο το οποίο λειτουργεί με προσωπική φροντίδα και ενδιαφέρον από τον ίδιο τον Νίκο Χόντο και των συνεργατών του που πασχίζουν να το κρατήσουν σε ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας και γεύσης. Γι’ αυτό όλα τα είδη που διατίθενται στο εστιατόριο παρασκευάζονται επί τόπου, στην κουζίνα όπου δουλεύουν έμπειροι μάγειρες, αλλά και στο ζαχαροπλαστείο και τον φούρνο ακόμη για φρέσκο ψωμί καθημερινά. Στα εδέσματα που περιλαμβάνει ο πλούσιος κατάλογος του εστιατορίου, εκτός των κλασσικών που χαρακτηρίζουν την ελληνική και μεσογειακή κουζίνα, ο πελάτης θα βρει και πίττες αγραφιώτικες που γίνονται με τυρί από τα Άγραφα και υλικά που επιλέγονται σχολαστικά και με ιδιαίτερη προσοχή όσον αφορά την προέλευσή τους. Με αυτά λοιπόν τα ωραία και προσεγμένα υλικά οι μάγειρες και οι ζαχαροπλάστες στα χέρια τους φτιάχνουν μοναδικά πιάτα που απολαμβάνει ο πελάτης σε ένα δροσερό, διακριτικό και ήσυχο περιβάλλον με θέα την Αθήνα από ψηλά.

Ο 10^ος όροφος των πολυκαταστημάτων Hondos Center στην Ομόνοια είναι μια πραγματική όαση στο κέντρο της Αθήνας και όποιος τον επισκεφτεί μπορεί να απολαύσει στιγμές ηρεμίας αλλά και ωραίες γεύσεις στο εστιατόριο και το καφενείο στο οποίο σημειώνουμε πως τηρούνται αυστηρά οι απαγορεύσεις για το κάπνισμα αλλά για τους καπνιστές έχει προβλεφθεί ειδικός χώρος να απολαμβάνουν κι αυτοί τη δροσιά και τη θέα της Αθήνας.

 

Φωτογραφίες: Βιολέτα Παπατσάκωνα  

ΑΘΗΝΑ, 24072018, εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 36

Η ΖΩΗ ΜΑΣ… ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Δεν ήταν ένα σύννεφο που θα έφερνε μπόρα αυτό που φάνηκε χθες το μεσημέρι να έρχεται από τη Σαλαμίνα μεριά, από εκεί που έρχονται συνήθως οι καταιγίδες που κουβαλάει ο νοτιάς και τρομάζουν που και που την ανοχύρωτη πόλη οι κάτοικοι της οποίας, το μόνο που ξέρουν καλά πια είναι να διαμαρτύρονται κατόπιν εορτής για όσα δεινά πέφτουν στα κεφάλια τους αλλά ότι έχουν μέσα το δικό τους κεφάλι μοιάζει να μην έχει κανένα βάρος.

Το κίτρινο σύννεφο που ήρθε χθες το μεσημέρι πάνω από την παραλυμένη από τον καύσωνα Αθήνα δεν έφερε καμιά βροχή αλλά ήταν το προμήνυμα μιας ανυπολόγιστης καταστροφής από πυρκαγιά σε ένα κοντινό θέρετρο των Αθηναίων, την Κινέττα όπου έγιναν παρανάλωμα ένα σωρό σπίτια και κτίρια και από τις πλαγιές των Γερανείων όπου ολόκληρες περιοχές και δάση έγινα μέσα σε λίγε ώρες στάχτη. Αργότερα προς το απόγευμα οι καπνοί πύκνωσαν καθώς νέες φωτιές αναγγέλθηκαν στα δελτία και ως το βράδυ ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Αττικής έγινε κι αυτό στάχτη και στον απολογισμό δυστυχώς τα ανθρώπινα θύματα μετριούνται σε δεκάδες και το ίδιο συμβαίνει για ζώα και σπίτια.

Δεν το περίμενε κανένας αυτό το κακό που μήνυσε το κίτρινο σύννεφο. Ούτε στις περιοχές που σάρωσε η φωτιά περίμεναν να είναι τόσα άγρια, τόσο αδυσώπητη και μπροστά της θα υποχωρούσε και ο πιο τέλειος αμυντικός σχεδιασμός για ένα τέτοιας κλίμακας φαινόμενο. Όλα υποχώρησαν μπροστά στη μανία της και πάνω από τη στάχτη επαναλαμβάνονται σήμερα τα ίδια ερωτήματα που ακούστηκαν και στις προηγούμενες καταστροφές ενώ από πλευράς κυβέρνησης και αρμοδίων ειπώθηκαν τα συνηθισμένα. Οι ευθύνες όμως για κάθε τέτοια περίπτωση είναι εκατέρωθεν και πολλές. Κάποιοι λίγοι τις αναλαμβάνουν, τις κουβαλάνε λίγο καιρό στην πλάτη τους και όσο απομακρυνόμαστε από το γεγονός και ατονεί το ενδιαφέρον, πέφτουν αθόρυβα σαν φύλλα του φθινοπώρου και ξεχνιούνται. Τόσο από την πλευρά αυτών που πλήττονται από κάθε καταστροφή, όσο και αυτών που αναλαμβάνουν, με το αζημίωτο εννοείται, να την αποτρέψουν. 

Έτσι φτάνουμε στην επόμενη συμφορά, με διαρκείς παραχωρήσεις πάνω σε κάθε τι που αφορά τη ζωή μας, με την απαξίωση της πρωτοβουλίας, με την σπίλωση των ικανών και τη χλεύη σε όποιον έχει καλές προθέσεις. Με κάθε τρόπο και όπως βόλευε τον καθένα, αφήνουμε τη διαχείριση των πάντων στους άλλους και επιλέγουμε την ιδιώτευση αλλά την ώρα της ανάγκης κλαιγόμαστε για την απουσία του κράτους και την ολιγωρία των υπηρεσιών του αλλά ξεχνάμε να υπολογίσουμε πόσες φορές κάναμε υποχωρήσεις ή ακόμα πόσες φορές καλοπιάσαμε με κάθε τρόπο το θηρίο της αποκάλυψης που λέγεται Εξουσία.

Όπως είδαμε χθες το σύννεφο από την φωτιά της Κινέττας να σκεπάζει την πόλη αδιάφορα έτσι μπορεί μετά από κάποια χρόνια να το δούμε πάλι και να κάνουμε μετά συγκρίσεις ποια φωτιά ήταν η μεγαλύτερη ή ποια είχε τους περισσότερους νεκρούς χωρίς πάλι να μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε κάτι να μην ξανασυμβεί το κακό. Και το χειρότερο, από την πλευρά μας να μην έχουμε κάνει τίποτα να την αποτρέψουμε γιατί την αρμοδιότητα την έχουμε δώσει στους άλλους χωρίς να ελέγξουμε αν είναι ικανοί ή άχρηστοι…   

ΑΘΗΝΑ, 2507217, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37. 

Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΩΧΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Ήταν πολύ συνηθισμένο πριν από κάνα αιώνα περίπου και σποραδικά κατόπιν στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι το έπος της αντιπαροχής, οι νοικοκυραίοι των Αθηνών να βάζουν στην οροφή μικρά αγάλματα από αρχαίους θεούς και θεές των Ελλήνων καθώς και από μικρότερες άλλες θεότητες, όπως νύμφες, νεράιδες, σατύρους και άλλα στοιχεία της μυθολογίας, υπηρετώντας μια μόδα που απηχούσε την αρχαία Ελλάδα και επηρέαζε δυναμικά την πνευματική ζωή στη μικρή φτωχή Ελλάδα και κυρίως την πρωτεύουσά της.

Στις παλιές φωτογραφίες βλέπουμε πολλά τέτοια αγάλματα να αιωρούνται στον αιθέρα της πόλης -άλλα ήταν γύψινα κι άλλα κεραμικά- να στολίζουν τις οροφές κάποιων κτιρίων τα οποία σιγά – σιγά κατέβηκαν στη γη επειδή το παλιό σπίτι και ο κήπος του έπρεπε να δώσουν τη θέση τους σε μια πολυκατοικία. Έτσι τα περισσότερα απ’ αυτά, όσα έκρινε η ευαισθησία του εργολάβου και μπορούσαν εύκολα να αποκολληθούν από τη στέγη, βρέθηκαν στο Μοναστηράκι και στα ακριβά παλαιοπωλεία κι από πήγαν σε σπίτια να στολίσουν σαλόνια, γραφεία, κήπους. Κανένα απ’ αυτά δεν ανέβηκε πάλι στον ουρανό!

Σήμερα βλέπουμε στον ουρανό της πόλης τέτοια μικρά αγάλματα μόνο σε ορισμένα ανακαινισμένα με πολύ κόστος και διατηρητέα με πολύ μεράκι κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες του Δημοσίου, πρεσβείες και άλλα ιδρύματα και μοιάζουν τόσο παράταιρα στον ουρανό μιας πόλης γεμάτο κεραίες, σύρματα και πιάτα δορυφορικών λήψεων. Σπίτια που να έχουν τέτοια αγάλματα στην στέγη τους ελάχιστα υπάρχουν και αποτελούν στολίδια στον ουρανό της πόλης που κυριαρχείται από ηλιακά θερμοσίφωνα και ποικίλες κεραίες.

Ένα απ’ αυτά τα αγαλματάκια που είναι ακόμη στη θέση του για παραπάνω από έξι – επτά δεκαετίες, είναι στην οδό Αγαθουπόλεως 92, κάτω από την Αχαρνών και τούτο γλίτωσε επειδή ως φαίνεται οι νοικοκυραίοι του δίπατου σπιτιού δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες της αντιπαροχής ή απλά ήθελαν να ζήσουν στο ίδιο σπίτι που έζησαν οι πρόγονοί τους. Σεβόμενοι το απλό ύφος που έδωσε ο κτήτορας του δίπατου απλού σπιτιού, το διατήρησαν χωρίς καμία φανερή παρέμβαση ως τις μέρες μας και παρότι δείχνει να μην κατοικείται συστηματικά, δείχνει εντούτοις ζωντανό και λειτουργικό. Η φθορά που εμφανίζει από την τελευταία επέμβαση στο εξωτερικό του είναι λογική για ένα τέτοιο κτίριο στα Κάτω Πατήσια όπου ανάλογα συνομήλικά του έχουν ή κοντεύουν να γίνουν ερείπια και σκουπιδότοποι.

Η ύπαρξη αυτού του κτιρίου στη γειτονιά που πιέζεται ασφυκτικά από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και κυρίως από την αλλαγή στην ταυτότητα των κατοίκων, αποτελεί ένα σπουδαίο τεκμήριο της μεταπολεμικής άνθησης της μεσαίας τάξης σε αυτό το τμήμα της Αχαρνών. Οι απόγονοί αυτής της τάξης που νοικοκύρεψε την ρημαγμένη από τους πολέμους Ελλάδα μετακινήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα σε άλλα προάστια αφήνοντας έτσι χώρο να εισδύσουν οι λογής αλλοδαποί οι οποίοι ραγδαία την μεταμορφώνουν όπως όλη εξάλλου την οδό Αχαρνών και τους παραδρόμους της σε ένα προάστιο μιας καινούργιας πόλης  όπου κάθε τι ελληνικό θα μοιάζει σαν… παρελθόν.

Ένα παρελθόν που θα συνεχίσει να θυμίζει σε όσους σηκώνουν βέβαια το κεφάλι ψηλά, η νεράιδα που βρίσκεται στην κώχη της προσόψεως ενός απλού αστικού σπιτιού στον οδό Αγαθουπόλεως που στέκει ακόμη όρθιο και φροντισμένο να διδάσκει ύφος και τρόπους…

ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΟΛΙΚΑ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Κάτω από τα μεγάλα πλατάνια στην πλατεία των Αγράφων η ιστορική ημερίδα.

Ο δήμαρχος Αγράφων Θόδωρος Μπαμπαλής ανοίγει τις εργασίες της ημερίδας. Δίπλα του ο συντονιστής της ημερίδας Γιώργος Λάγαρης και τα μέλη του Δ.Δ. Αγράφων Βάσω Φεγγούλη και Κ. Κολοκύθας.

Ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του Δήμου Αγράφων για μια συνάντηση ενημέρωσης των δημοτών σχετικά με την εγκατάσταση ΒΑΠΕ (Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) στ’ Άγραφα  μαζευτήκαμε πριν από λίγες ημέρες κάτω από τα μεγάλα πλατάνια και ακούσαμε με προσοχή και τις δυο πλευρές. Τους επενδυτές των έργων που στοχεύουν στο μέγιστο κέρδος και μάλιστα με επιδοτήσεις , τους γραφειοκράτες των οργανισμών και της Πολιτείας που τους υποστηρίζουν, τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που δίνουν γη, ύδωρ και… αέρα καθώς και αυτούς που εκφράζουν ένα άλλο λόγο, επιφυλακτικό ή και εντελώς αρνητικό και παραθέτουν στοιχεία που αντλούν από την ντόπια και τη διεθνή εμπειρία με την αιολική ενέργεια, έρευνες από ειδικούς οργανισμούς, ανακοινώσεις επιστημόνων αλλά και ανθρώπων που βλέπουν το θέμα και από την αισθητική του πλευρά καθώς και από πολλούς άλλους από την Ευρυτανία και την υπόλοιπη Ελλάδα που ήθελαν να μάθουν τι είναι αυτά τα κέρατα που θέλουν να φυτέψουν στις κορυφές και όλοι μαζί να αναλογιστούν τα κέρδη και τις ζημιές που θα προκύψουν. 

Ο Εκπροσώπος της ΕΛΕΤΑΕΝ  Παναγιώτης  Παπασταματίου

Ομιλία Εκπροσώπου ΚΑΠΕ Κυριάκου Ρώσση

Ομιλία Εκπροσώπων Εταιρειών Αθανασίου Κατσέλη

Ακούστηκαν πολλά απ’ όλους, γράφτηκαν ήδη αρκετά και θα γραφτούν περισσότερα καθώς θα μελετηθούν τα πρακτικά που κράτησε ο Δήμος Αγράφων για την ιστορική για τα Άγραφα αυτή ανοιχτή αυτή εκδήλωση δημοκρατίας που έγινε στην πλατεία και συμμετείχαν όλοι σχεδόν οι μόνιμοι κάτοικοι από το χωριό Άγραφα αλλά και από άλλα διπλανά καθώς το θέμα αυτούς πρώτα αφορά και έστω καθυστερημένα κλήθηκαν να ακούσουν και να πουν τη γνώμη τους. Τούτο βέβαια δεν είναι κάτι που φαίνεται αμέσως αλλά είναι βέβαιο πως με την κουβέντα, βάσει αυτών που άκουσαν, θα διαμορφώσουν μια διαφορετική γνώμη. Αυτό ήταν και το ζητούμενο από το Δήμο Αγράφων ο οποίος για να λύσει και τις όποιες παρεξηγήσεις και παρερμηνείες πρέπει να εκδώσει όσο το δυνατόν συντομότερα τα πρακτικά σε ένα τόμο ή να τα ανεβάσει στην ιστοσελίδα του ώστε να μπορούν όλοι να έχουν μια βάση ενημέρωσης για το θέμα και να σταματήσουν οι λαϊκισμοί καθώς και η προπαγάνδα παραπληροφόρησης που από χρόνια επιτελείται, όχι μόνο στα Άγραφα αλλά σε πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας που απειλούνται την «πράσινη» ανάπτυξη.

Ομιλία Καθηγητή & Προέδρου του Τμήματος Φυσικού Περιβάλλοντος ΑΠΘ Θεοχάρη Ζάγκα

Ομιλία Μηχανολόγου Μηχανικού και Υπεύθυνου Κέντρου Περιβαλλοντικής
 Εκπαίδευσης Καρπενησίου Μανώλη Κοπανάκη Εμμανουήλ  

Ομιλία Οικονομολόγου Χρήστου Φασούλα.

Το υλικό αυτό θα είναι επίσης πολύτιμο καθώς θα μπορούν να ανατρέξουν και όσοι από κοντά ή από μακριά προπαγανδίζουν αυτού του είδους την ανάπτυξη που θα προέλθει από την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων στα Άγραφα, με πρώτο βήμα τη δήωση των κορυφών της Νιάλας και της Κοιμωμένης και κατόπιν όλων των υπολοίπων όπως παρουσιάζονται σε ειδικό χάρτη που κυκλοφορεί η ΡΑΕ, χωρίς να λογαριάζουν πως αυτό θα προσβάλλει ανεπανόρθωτα, πραγματικά και μεταφορικά τη φύση των Αγράφων. Επί πλέον, το υλικό αυτό αποτελεί ένα σώμα λόγου της τοπικής κοινωνίας που κλήθηκε να ακούσει και να κρίνει για ένα θέμα που αποφασίζουν απόμακρα κέντρα εξουσίας που βλέπουν τη γη, το νερό και τον αέρα των Αγράφων σαν να είναι στοιχεία μιας αποικίας. Γι’ αυτό το λόγο και μόνο θα πρέπει τα πρακτικά αυτής της εκδήλωσης να είναι κιόλας έτοιμα…

Ο Θωμάς Κώτσιας δείχνει το χάρτη της Ευρυτανίας που παρουσιάζει το πρόσωπο του τόπου μετά την εγκατάσταση των ΒΑΠΕ σε όλες τις κορυφές και τα ποτάμια γεμάτα υδροηλεκτρικά.

Ο δικηγόρος Γιώργος Κοτσιώνης μιλάει στην ημερίδα στα Άγραφα.

Στο σύνδεσμο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε με τη σειρά που μίλησαν ο καθένας όλους όσους πήραν το λόγο για το ζήτημα που πρόεκυψε για τα Άγραφα και όλη την Ευρυτανία.

ΑΘΗΝΑ, 21072018

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΥΣΩΝΑ

Τέτοιες ημέρες του Ιουλίου πριν από 31 χρόνια ακριβώς, η Αθήνα και ολόκληρη η Ελλάδα γνώρισαν τον μεγαλύτερο καύσωνα (44 βαθμοί σημειώθηκαν σε κάποια σημεία της χώρας) και οι νεκροί, ηλικιωμένοι ως επί το πλείστον ξεπέρασαν τους 1.500 ενώ ακούστηκε πως ο αριθμός ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος αλλά τον έκρυψαν για διάφορους άγνωστους λόγους κι έγινε κι αυτό ένας αστικός μύθος που συντηρείται ακόμη. Το ιδιαίτερο δε αυτού του πρωτοφανούς και φονικού φαινομένου, ήταν ότι κράτησε 8 συνεχείς ημέρες, επικρατούσε άπνοια και η υγρασία ήταν πολύ υψηλή και έμεινε στην ιστορία της μετεωρολογίας.

Φυσικά και ακολούθησαν πάμπολλες συσκέψεις πολιτικών, αρμοδίων στη δημόσια υγεία,  περιβαλλοντολόγων, αρχιτεκτόνων και συναφών ειδικοτήτων γιατί το θέμα επικεντρώθηκε κυρίως στο πως κτίστηκε αυτή η πόλη και τις προδιαγραφές των κτιρίων που αποδείχθηκαν ότι λειτουργούν εκτός από ψυγεία το χειμώνα, εύκολα και ως φούρνοι το καλοκαίρι. Ειπώθηκαν και ακούστηκαν τόσα πολλά, που, αν το ένα δέκατό τους υλοποιούνταν, η Αττική θα ήταν σήμερα ένα κομμάτι Λουξεμβούργο στην άκρη του Αιγαίου. Οι εφημερίδες θυμάμαι ασχολιόνταν επί μήνες με το θέμα και διάφοροι, σχετικοί και άσχετοι έγραφαν τις απόψεις τους και τις προτάσεις τους ώστε η πόλη να μη βρεθεί πάλι ανοχύρωτη σε ένα καύσωνα αλλά με τα χρόνια, πολλοί από τους ίδιους ήταν που χειροκρότησαν την εξάπλωση των γυάλινων κτηρίων στην Κηφισίας που θέλουν δεκαπλάσια ενέργεια από ένα συμβατικό για να διατηρήσουν μια κανονική θερμοκρασία σε καύσωνα και κρύο.

Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα προβληματισμού και προτάσεων για την προστασία της πόλης και των πολιτών από τέτοια φαινόμενα τότε αλλά το αφήνω για τους ιστορικούς που ασχολούνται ειδικά με την παραπλάνηση των πολιτών από τους πολιτικούς που δεν είχαν τη θέληση να επιβάλλουν τα στοιχειώδη που ο κοινός νους απαιτεί.

Από εκείνο το κακό όμως, ένα έμεινε και άλλαξε ριζικά την εικόνα της πόλης: τα κλιματιστικά! Από εκεί που σε κάθε κτίριο εκείνα τα χρόνια βλέπαμε ένα – δυο, μέσα σε λίγους μήνες γέμισαν όλες οι προσόψεις και ακόμα και στα σπίτια. Δεν νομίζω πως υπήρξε και θα υπάρξει πιο χρυσή περίοδος για τους επαγγελματίες του κλιματισμού από την περίοδο Σεπτέμβριος 1987 – Ιούνιος 1988 καθώς δεν υπήρξε νοικοκυριό στην Αθήνα και στις πόλεις της νότιας Ελλάδας που να μην έβαλε κλιματιστικό. Ήταν η κουβέντα της χρονιάς η συζήτηση για τα κλιματιστικά και στο λεξιλόγιο των Ελλήνων προστέθηκαν ή ελληνοποιήθηκαν πάμπολλες λέξεις σχετικά με την τεχνολογία αυτού του εργαλείου.

Μέσα σε μια χρονιά γέμισαν οι προσόψεις όλων των κτιρίων κλιματιστικά, χωρίς φυσικά να τηρηθεί κάποιος κανονισμός. Όποιος ήθελε και όπως τον βόλευε, στο μπαλκόνι ή στο παράθυρο του κτιρίου έβαζε ένα κουτί, άσπρο ή γκρι ανάλογα με το μοντέλο που έπαιρνε. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η αλλαγή της εικόνας αλλά και ένα διαρκές ψιλόβροχο από τις σωλήνες που έσταζαν στα πεζοδρόμια, μιας και δεν υπήρχε κάποια πρόβλεψη να διοχετευτούν αλλού τα νερά του κλιματιστικού. Οι Αθηναίοι το συνήθισαν και τούτο αλλά πρόσεχαν πλέον περισσότερο να μην γλιστρήσουν καθώς περπατούσαν ενώ τα περιστέρια βρήκαν μια ωραία γωνιά να φωλιάζουν και να πολλαπλασιάζονται χωρίς τα πλαστικά καρφιά που συνήθως βάζουν σε κάποιες επιφάνειες να τα εμποδίσουν.

Με την πάροδο των ετών, σαφώς και βελτιώθηκε ο τρόπος της εγκατάστασης κλιματιστικών στα κτίρια αλλά στην περίοδο της κρίσης που ακολούθησε, τα κουφάρια τους δίνουν ένα άλλο τόνο απελπισίας σε μια πόλη που ρημάζει πλέον και με παγωνιά και με καύσωνα…

ΑΘΗΝΑ, 20072018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ

Πέρασε του Αϊ Λιά, και δεν σας κρύβω ότι δεν ήμουν, ούτε στη Σίφνο, ούτε στα Άγραφα, ούτε στο Γράμμο ή οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα γιορτάζεται ο προφήτης και προστάτης των κορυφών αλλά πέρασα την ημέρα μου περιδιαβαίνοντας στα πεδινά της Αθήνας, ήτοι Μεταξουργείο, Κεραμεικό, Βάθης, Αχαρνών αναζητώντας υλικό για την καθημερινή πλέον συνεργασία με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος». Έτσι δεν ήμουν ούτε στη θέση να ευχαριστήσω όλες και όλους ξεχωριστά για τις ωραίες ευχές που μου στείλατε και θα το προσπαθήσω με το φως της αυριανής ημέρας. Για να μη χαλάσουμε όμως την εικόνα που έχετε για μένα και την αγάπη μου για τα βουνά, σας στέλνω τις ευχαριστίες μου με μια φωτογραφία (δια χειρός Αντώνη Παπαδάκου)από την ανάβαση που κάναμε πριν από λίγα χρόνια με τους φίλους ποδηλάτες από την Καρδίτσα στην κορυφή του πανέμορφου Σβον στο κέντρο των Αγράφων που κινδυνεύει να γίνει δάσος από ανεμογεννήτριες ευχόμενος ο Προφήτης Ηλίας να βάλει εδώ το χεράκι του να αποτρέψει την βεβήλωση των ιερών του από αεριτζήδες και εργολάβους που σκέφτονται μόνο το εύκολο κέρδος.  

ΑΘΗΝΑ, 21072018 

Η ΠΑΧΙΑ ΣΚΙΑ ΜΙΑΣ ΧΑΡΟΥΠΙΑΣ

H αναζήτηση μιας δροσερής σκιάς δέντρου, τούτες τις μέρες που ο ήλιος λιώνει την πόλη, είναι ένα ζητούμενο που λίγοι μπορούν να απολαύσουν καθώς τα σημεία όπου μπορεί κάποιος να την διεκδικήσει είναι ελάχιστα. Όχι γιατί δεν έχουμε αρκετά δέντρα, σε δρόμους και κυρίως πλατείες αλλά γιατί των περισσότερων το φύλλωμα δεν είναι το κατάλληλο εκεί που είναι φυτεμένα εξυπηρετούν κυρίως παρκαρισμένα οχήματα και άλλες καταστάσεις.

Ένα ζήτημα επίσης που προκύπτει σε όποιον αναζητήσει σκιά κάτω από ένα δέντρο είναι ότι στις περισσότερες φορές θα συναντήσει έναν μικρό σκουπιδότοπο και πλήθος άλλα ανεπιθύμητα αντικείμενα ενώ κάτι συνηθισμένο επίσης είναι να μην μπορεί να σταθεί γιατί  από εκεί έχει περάσει νωρίτερα κάποιο οικόσιτο και έκανε την ανάγκη του στο χώμα ή στο γρασίδι αν υπάρχει. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει και με τα παγκάκια που αν υπάρχουν, δεν προσφέρονται γιατί είτε θα είναι χαλασμένα, είτε θα βρίσκονται σε μέρος που δεν θα έχει σκιά καθώς πάλι η χωροταξία τους γίνεται κυριολεκτικά στο πόδι. Με λίγα, η σκιά των δέντρων στην Αθήνα είναι κάτι σαν απαγορευμένος καρπός εκτός φυσικά από τον Εθνικό Κήπο που ευτυχώς τηρούνται κάποιες αρχές και οι ισχύουν οι σχετικές απαγορεύσεις ενώ τα δέντρα εκεί, χάρη πάλι στην φροντίδα που δέχονται πολλά χρόνια τώρα, είναι δυνατά, έχουν πυκνά φυλλώματα και προσφέρουν παχιά και μεγάλη σκιά σε όποιον την αναζητεί.

Το είδος των δέντρων που προσφέρει σκιά στην πόλη είναι ένα πονεμένο ζήτημα καθώς όπως φαίνεται οι υπάλληλοι του Δήμου που ασχολούνται με αυτά αρέσκονται στην ποικιλία και δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι το καλοκαίρι προσφέρουν αυτό τον σπουδαίο  ρόλο. Έτσι προτιμούν να φυτεύουν εδώ κι εκεί διάφορα εξωτικά καλλωπιστικά (ευτυχώς τα σκαθάρια σταμάτησαν την πολυτελή μόδα των φοινίκων και οι αροκάριες) που ενώ προσφέρουν για λίγο καιρό την ομορφιά τους μετά γίνονται ένας όγκος από σκονισμένα φύλλα και κλαριά που δεν τα πλησιάζουν ούτε τα σπουργίτια να κουρνιάσουν λίγη ώρα.

Εκείνα όμως που διακρίνονται για τη χρησιμότητά τους το καλοκαίρι είναι ασφαλώς τα ιθαγενή φυτά, όπως τα πεύκα και άλλα που τα φυλλώματά τους είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά ενώ δε έχουν ανάγκη από μεγάλες ποσότητες νερού. Ένα από αυτά που είδα και καμάρωσα είναι η μεγάλη χαρουπιά μπροστά – μπροστά στο πάρκο Βενιζέλου το οποίο παραδόξως είναι φροντισμένο και καταπράσινο. Τούτο με οδηγεί να σκεφτώ ότι για εκείνη την γειτονιά, και για γνωστούς λόγους, ισχύουν άλλες αρχές και κανόνες από τα δύσμοιρα Πατήσια.

Η χαρουπιά αυτή έχει ένα ιδιαίτερα πυκνό και δροσερό φύλλωμα που όποιος κάτσει από κάτω της νομίζει πως βρίσκεται σε δάσος, απ’ αυτά που ξεχάσαμε ότι υπήρχαν στην Αττική και σε όλου τη Νότια Ελλάδα όπου μπροστά του περνάνε και τρόλει και έχει και σταθμό το Μετρό. Στη ζούγκλα όμως της Αθήνας χαρουπιές σαν αυτή είναι ελάχιστες ενώ σε άλλα πάρκα και πλατείες περισσεύουν ανωφελή δέντρα, όπως οι λεύκες και οι ευκάλυπτοι που θυμίζουν κάπως και στρατόπεδα. Κάποιες άλλες χαρουπιές που είναι φυτεμένες εδώ κι εκεί, όπως στο στενό διάζωμα του δρόμου μπροστά από το Χίλτον, οι οποίες μάλιστα έχουν φέτος και αρκετό καρπό, η σκιά τους πάει χαμένη από την κυκλοφορία!!!

ΑΘΗΝΑ, 17072018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 34-35.

ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΙΚΙΑ…

Ήμασταν πολλοί προχθές την πλατεία των Αγράφων, κάτω από τα μεγάλα πλατάνια που μας χάρισαν την δροσιά τους χωρίς να βάλουμε ανεμιστήρες και κλιματιστικά, καθότι αυτός είναι ο ρόλος τους στον κόσμο: Να δροσίζουν τον κόσμο το καλοκαίρι χωρίς κανένα κόστος και να κρεμάνε τα άρματά τους οι καπεταναίοι και στη θέση αυτών να βάζουν μετά οι γύφτοι τα νταούλια τους…

Το θέμα της συνάντησης που είχε διοργανώσει με καθυστέρηση κάποιων χρόνων ο Δήμος Αγράφων ήταν τα αιολικά πάρκα που απειλούν όλες τις κορυφές των γύρω βουνών και από τους ομιλητές, τρεις υπέρ και τρεις κατά, μοιρασμένα πράγματα δηλαδή, ενώ ο διοργανωτής Δήμαρχος βρήκε την ευκαιρία να ανοίξει τον προεκλογικό αγώνα για τις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Από τον κόσμο που μαζεύτηκε να ενημερωθεί και να ακούσει, περί τα 250 άτομα μίλησαν κατά των αιολικών παραπάνω από τους τριάντα ενώ από τους υπέρμαχους, ελάχιστοι πήγαν κάτι να πουν κι αυτό συγκρατημένα γιατί η ιδέα του πλούτου που θα φέρει ο αέρας τους προκαλούσε συγκίνηση.  Δεν είναι ρεπορτάζ της ημερίδας, θα ακολουθήσει άλλο πιο δυνατό αλλά για να πάρουμε μια ιδέα πως μας αντιμετωπίζουν οι θιασώτες της πράσινης ανάπτυξης και οι οπαδοί τους, αρχίζω με ένα σημείωμα που θα το καταλάβουν και όλοι οι μπαρμπάδες στην περιοχή  χωρίς να καταφύγουν στο google να ενημερωθούν τι γίνεται πιο έξω από τη Βαρβαριάδα.

Στον κόσμο που ήταν κάτω από τα πλατάνια και περίμενε να ακούσει και να μάθει για το ζήτημα και από τις πλευρές κυκλοφορούσε ένα φυλλάδιο του Δασαρχείου που επιστούσε την προσοχή του κόσμου για μια ασθένεια που ρημάζει τα πλατάνια και περιέγραφε τον κίνδυνο ότι σε είκοσι χρόνια θα τα βλέπουμε μόνο σε φωτογραφίες. Στο θέμα αναφέρθηκε και ο καθηγητής Δασολογίας και πρόεδρος του Τμήματος Φυσικού Περιβάλοντος του ΑΠΘ Θεοχάρης Ζιάγκας. Αν και κάτω από τα πλατάνια ο περισσότερος κόσμος αδιαφόρησε για το θέμα αλλά να που το θύμισε ο εργολάβος Αθανάσιος Κατσέλης και το χρησιμοποίησε ως στοιχείο να αποκρούσει τους «οικολόγους» που ενδιαφέρονται για τα πλατάνια και δεν νοιάζονται καθόλου για τους Αγραφιώτες που η μοίρα τους στρίμωξε ανάμεσα στις κορφές που θέλει αυτός να κάνει εργοστάσιο ενέργειας και δεν έχουν οι άνθρωποι ένα δρόμο της προκοπής (θα τον φτιάξει είπε κι αυτόν ο ευεργέτης) να πάνε στο γιατρό ή να αυξηθεί η τουριστική κίνηση. Είπε και άλλα πολλά ο εργολάβος που είχε τον αέρα ανθρώπου που απευθύνονταν στην αποικία όπως θεωρεί τα Άγραφα και αυτό γιατί κάποιοι του το επέτρεψαν να μπει στην αυλή τους γιατί τους γυάλισαν τα μάτια τα καθρεφτάκια…

Δεν μακρηγορώ, αυτή η συμπεριφορά του εργολάβου είναι και η ουσία της υπόθεσης: Τίποτα δεν πρέπει να εμποδίσει το κέρδος, ούτε η απειλή ότι ένας κόσμος διαλύεται. Τα πλατάνια που στόλιζαν τα Άγραφα και κάθε δροσερή γωνιά της Ελλάδας θα ξεραθούν και θα αφήσουν γυμνά τα ρέματα και τα ποτάμια και κανένας δεν γνωρίζει αν και πότε θα φυτρώσουν πάλι. Και το κυριότερο, αν θα βρουν τόπο να φυτρώσουν αφού όλα τα ρέματα και τα ποτάμια θα είναι γεμάτα μπάζα από τις βιομηχανίες ενέργειας και μικρά υδροηλεκτρικά. Τότε θα καταλάβουν οι ιθαγενείς τη ζημιά που έγινε στην αποικία που επέτρεψαν να γίνει ο Τόπος τους αλλά οι εργολάβοι θα είναι μακριά να τους πετροβολήσουν ενώ αυτοί που τους έβαλαν στον Τόπο θα βρουν πάλι μια δικαιολογία.   

ΑΘΗΝΑ, 17072018

ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΣΤΗ ΒΙΟΛΕΤΑ

Με εξαιρετική δουλειά στο χώρο της φωτογραφίας, η Βιολέτα Παπατσάκωνα, (Violet Papa) αποτελεί παράλληλα και μια ιδιαίτερη περίπτωση φωτογράφου που ασχολείται συστηματικά με την καταγραφή και την μελέτη των γκράφιτι της Αθήνας, ήτοι μιας τέχνης εφήμερης που βλέπουμε να ανθίζει όπως τα λουλούδια μέσα σε μια νύχτα και πολλές φορές να μην την προλαβαίνει το απόγευμα καθώς η φθορά είναι και η ουσία της…

Η Βιολέτα ανακάλυψε τα γκράφιτι πριν από έξι χρόνια, όταν είδε φωτογραφίες ενός φίλου της που έδειχναν  έργα του γνωστού καλλιτέχνη της street art, Sonke (Αλέκος Σκουταριώτης). Της άρεσε πολύ, ξεκίνησε να ψάχνει και να φωτογραφίζει έργα του στους τοίχους της Αθήνας και σιγά – σιγά άρχισε να ανακαλύπτει και τους άλλους ομότεχνούς του καθώς και να γνωρίζει αρκετούς ανθρώπους που είχαν το ίδιο ενδιαφέρον με αυτή για τα γκράφιτι. Τότε ήταν που μαζί με τον Γιώργο Παρτσινέβελο, τον Γιώργο Νίκογλου και τον Διονύση Μεταξά έφτιαξαν και την ιστοσελίδα Graffiti the new art of our life που είχε θέμα τα γκράφιτι και τους καλλιτέχνες, ανέβαζε έργα τους, παρείχε πληροφορίες και για δύο χρόνια, από το 2013 έως το 2015 έγινε σημείο αναφοράς του χώρου. Σήμερα η σελίδα δεν λειτουργεί αλλά η Βιολέτα συνεχίζει να εμπλουτίζει και να συμπληρώνει το δικό της αρχείο με φωτογραφίες παλιών και νέων καλλιτεχνών καθώς και ξένων που έρχονται να δημιουργήσουν στην Αθήνα που θεωρείται πολύ πρόσφορη πόλη γι’ αυτή την τέχνη.

Έχει εξοικειωθεί πλέον με τα γκράφιτι, έχει γνωρίσει τους περισσότερους καλλιτέχνες και έχει συζητήσει μαζί τους για την τέχνη του καθενός αλλά και για γενικότερα ζητήματα αυτού του τόσου ιδιαίτερου και εν πολλοίς παρεξηγημένου χώρου. Καθένας από τους καλλιτέχνες είναι μια διαφορετική περίπτωση και οι δημιουργίες τους πηγάζουν από πλείστα όσα ζητήματα της κοινωνίας και της καθημερινότητας στην πόλη. Το ίδιο πολλές και διαφορετικές είναι οι απόψεις του καθενός για την τέχνη και τα έργα τους. Άλλοι δεν ενδιαφέρονται αν θα ζήσουν παραπάνω από λίγες μέρες σε ένα τοίχο και ακόμη ούτε τους νοιάζει αν τους ξέρει ο κόσμος ή τους θυμάται ενώ πολλοί είναι εκείνοι πάλι που έχουν διακριθεί και παίρνουν μέρος σε μεγάλα τοπικά και διεθνή φεστιβάλ και εκθέσεις.

Η Βιολέτα προσπαθεί να τα προλάβει όλα, ειδικά στις γειτονιές του κέντρου, στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα, στου Ψυρρή και στο Μεταξουργείο όπου εμφανίζονται και τα περισσότερα γκράφιτι αλλά και σε άλλα πιο απόμερα σημεία. Ξεκινάει κάθε μέρα την αναζήτησή της και δεν ξέρει τι θα συναντήσει. Ειδικά όταν έρχονται στην Ελλάδα και ξένοι, κάποιοι από τους οποίους είναι μεγάλα ονόματα σε αυτό το χώρο διεθνώς, έχει βαρύ πρόγραμμα γιατί δεν θέλει να χάσει κανένα τους έργο τους. Είναι σαν πηγαίνει σαφάρι στην πόλη και νιώθει ιδιαίτερα ικανοποιημένη που πάντα ανακαλύπτει ένα καινούργιο έργο, έναν νέο καλλιτέχνη και χαίρεται διπλά όταν αυτός δείχνει πως θα προχωρήσει.

Με το υλικό που έχει συγκεντρώσει μέχρι σήμερα η Βιολέτα έχει καταγράψει την ιστορία του γκράφιτι στην Αθήνα και θεωρείται πολύτιμο καθώς η τέχνη αυτή άνθισε σε μια περίοδο όπου στην Ελλάδα έγιναν τρομακτικές αλλαγές και φυσικά έχουν τον αντίκτυπό τους σε όλες τις πτυχές της ζωής μας σκηνές της οποίας πολλές φορές βλέπουμε στα γκράφιτι των τοίχων και χαμογελάμε νιώθοντας πως μας κλείνει το μάτι η Βιολέτα που έχει οργώσει την πόλη και έχει αφιερώσει άπειρες ώρες για να τα φωτογραφίσει!   

ΑΘΗΝΑ, 17972018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ.34-35/  

Ο ΛΑΦΙΑΤΗΣ ΤΟΥ ΑΪ - ΓΙΩΡΓΗ

Είναι από εκείνες τις αναρτήσεις στο Facebook που δεν τις προσπερνάς, όχι γιατί αφορούν κάτι που αθροίζει likes όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις ή προορίζεται να προκαλέσει το ενδιαφέρον για ένα σκοπό ή ένα γεγονός όπως πάλι έχει επικρατήσει να λειτουργούν πολλοί σε αυτούς τους χώρους για να διαφημίσουν τον εαυτό τους ή την πραμάτεια τους…

Η ανακοίνωση στο χρονολόγιο του χρήστη Palaioxorion Dorieon που συνόδευε μια φωτογραφία από το ιερό μιας παλιάς εκκλησίας ήταν: «Στον παλιό Αη Γιώργη υπάρχει ενα φίδι (λαφιάτης) με τα μικρά του. Είναι ακίνδυνα και δεν χρειάζεται να τα σκοτώνουμε. Απλά να κάνετε λίγο θόρυβο, αν πρόκειται να μπείτε για να ανάψετε το καντήλι μέχρι να φύγουν από εκεί» και την υπέγραφε ο Δημήτρης Κέρτης τον οποίο αναζήτησα και μίλησα μαζί του για το θέμα και έμαθα ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Άνθρωπος που αγαπά τον τόπο του ο Δημήτρης αγωνίζεται να περισώσει και να διατηρήσει ότι μπορεί από τον τοπικό πολιτισμό και συχνά αναφέρεται σε ορισμένους από τους τρόπους και τις συνήθειες της παλιάς ζωής των αγροτών και των κτηνοτρόφων, τρόπους που αφορούν τις σχέσεις τους με την γη και τα πλάσματα που την μοιράζονται, ήμερα και άγρια. Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν απομακρυνθεί από τον πραγματικό κόσμο και στο πέρασμα του χρόνου διαμόρφωσαν τέτοιες συνθήκες ώστε να χωράνε όλοι και ο καθένας να δίνει το μερτικό στη συνέχεια όλων των ειδών της πανίδας και της χλωρίδας.

Ξεχωριστή θέση σε εκείνο τον κόσμο είχαν τα φίδια, όλα τα φίδια αλλά πιο πολύ τα σπιτόφιδα, ο οικουρός όφις όπως αναφέρεται και σε πολλά κείμενα της ελληνικής γραμματείας που δεν ήταν κανένα θηρίο αλλά ένας άκακος λαφιάτης που μπορεί όμως καμιά φορά να τρόμαζε κανέναν ανύποπτο από το μέγεθός του ή να τον μπερδεύει και να τον θεωρεί δεντρογαλιά. Αυτά τα φίδια ξεπερνάνε πολλές φορές το ενάμισι μέτρο και δεν επιτίθενται εκτός αν βρεθούν σε κίνδυνο και φυσικά δεν έχουν δηλητήριο. Κινούνται κυρίως στο έδαφος αλλά καμιά φορά αναρριχούνται και σε δέντρα να κυνηγήσουν. Τρέφονται κυρίως με μικρά θηλαστικά, τρωκτικά, πτηνά, σαύρες, αμφίβια και αυγά.

Ο λαφιάτης ή λαφίτης ανήκει στην οικογένεια των Καινοφιίδων που περιλαμβάνει τα τυπικά φίδια με το μακρύ και λεπτό σώμα. Εξαπλώνεται στην νότια-νοτιοανατολική Ευρώπη και σε όλη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα και ορισμένα νησιά και απαντάται στις παρυφές δασών και ανοικτά δάση, παραποτάμια οικοσυστήματα, οικότοπους με βραχώδες υπόστρωμα αλλά και περιοχές με ανθρώπινη δραστηριότητα. Οφείλει δε το όνομά του στους ιδιαίτερους σχηματισμούς που έχει στο κεφάλι του, και μοιάζουν με κέρατα ελαφιού.

Η αδυναμία του στα τρωκτικά είναι που τον κάνει να πλησιάζει στα σπίτια και τις εγκαταστάσεις των ανθρώπων όπου παίζει το ρόλο της γάτας κυριολεκτικά καθώς τα καθαρίζει από ποντίκια αλλά αδειάζει και τις φωλιές στα κοτέτσια από τα αυγά. Κινείται αργά, πάνω στις στέγες (τις παλιές κεραμοσκεπείς στέγες κι όχι αυτές με τους τσίγκους) και μπαινοβγαίνει από τις τρύπες που βρίσκει στους τοίχους του κτιρίου. Πολλές φορές μάλιστα φωλιάζει μέσα στα καλύβια κι εκεί το θηλυκό γεννάει από 3 έως 18 αυγά και τα εκκολαπτόμενα φίδια έχουν μήκος ως 40 εκατοστά.

Οι χωρικοί γνωρίζουν τις συνήθειές του και δεν τον ενοχλούν, πολλοί μάλιστα απομακρύνουν τις γάτες από τα καλύβια για να τους προστατεύσουν και τους θεωρούν ως στοιχεία που φέρνουν τύχη. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι, ειδικά αυτοί που έχουν ξεκόψει από τη φύση ή τη θεωρούν ως οικόπεδό τους που δεν διστάζουν να σκοτώσουν τους λαφιάτες. Ειδικά οι παραθεριστές που πηγαίνουν να ανοίξουν τα κλειστά σπίτια όλο και κάποιο λαφιάτη που έχει ξεχειμωνιάσει γύρω απ’ αυτά βρίσκουν και τον κυνηγούν ανελέητα έχοντας την εντύπωση πως πρόκειται για φίδι με δηλητήριο.

Τελικά οι Παλαιοχωρίτες δεν ενόχλησαν καθόλου για μερικές ημέρες τον λαφίτη ο οποίος φαίνεται πως έφυγε και για ένα άλλο λόγο ακόμη από τον παλιό Αιγιώργη. Το κρύο των τελευταίων ημερών τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τα κεραμίδια της εκκλησίας και να βρει κάποια τρύπα να χωθεί αλλά άφησε πίσω του ένα σημάδι της εκεί παραμονής του. Ένα φιδόπκαμσο (πουκάμισο φιδιού) να τον θυμούνται και να τον περιμένουν πάλι την ερχόμενη άνοιξη να τους επισκεφθεί.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο παλιός Αι – Γιώργης που αναφέρει ο Δημήτρης Κέρτης είναι ότι έχει απομείνει από μια παλιά εκκλησία στο νεκροταφείο του χωριού Παλαιοχώρι χτισμένη με αρχαίες πέτρες στα τέλη του 19^ου αιώνα και από την οποία διατηρείται σήμερα μόνο το ιερό και ως ένα μνημείο του τόπου τους, τιμάται ιδιαίτερα από τους Παλαιοχωρίτες. Εκεί μέσα φώλιασε ο λαφιάτης και μάλιστα ανέβαινε στο τέμπλο τεντώνονταν και έπινε λάδι από το καντήλι, κάτι που συνηθίζουν να κάνουν σε όλα τα εξωκλήσια καθώς το ίδιο κυνηγάνε και πολλά ποντίκια που συχνάζουν σε αυτά…

ΑΘΗΝΑ, 11072018, "Κυνήγι - Δημοκρατία", σελ. 38-39.

Η ΡΗΜΑΓΜΕΝΗ ΚΩΧΗ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Δεν νομίζω ότι περίμενε, ο μέγας Αλεξανδρινός διαφορετική μεταχείριση από τους άλλους ποιητές στην πόλη που ρημάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και το χειρότερο γι’ αυτόν, όλες οι καλές γωνιές σε πλατείες και δρόμους για να στηθεί η προτομή του είχαν καταληφθεί από άλλους προγενέστερους, ήσσονες ή ελάσσονες δεν έχει σημασία.

Έτσι όταν ήρθε και η ώρα να αποκτήσει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης την προτομή του στην… πόλη που μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε, βρέθηκε μια γωνία στην πλατεία Αιγύπτου, εκεί που αρχίζει η Λεωφόρος Αλεξάνδρας στην Πατησίων απέναντι από το Πεδίον του Άρεως και στήθηκε κάπου ανάμεσα στις αφετηρίες των λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αττικής και τα στέγαστρα με τις μεγάλες διαφημίσεις που φιλοξενούν κατά καιρούς στα παραπέτα τους όπου τα χρόνια της εθνικής αυταπάτης φύτεψαν και ένα μεγάλο υπόγειο γκαράζ. Δεν ξέρω αν πριν την κατασκευή του γκαράζ η προτομή ήταν κάπου αλλού και μεταφέρθηκε στη σημείο που είναι σήμερα. Όπως και να έχει όμως, τούτο βεβαίως και δεν αποτελεί προσβολή προς στον ποιητή·  αντιθέτως, θα μπορούσε να είχε ξεχαστεί σε κάποια αποθήκη να σκουριάσει. Η προσβολή όμως είναι σε όλους μοιρασμένη, είτε αφορά τον Δήμο και τους υπαλλήλους του που μισθοδοτούνται για να προσέχουν αυτά τα πράγματα, είτε τους πολίτες που καθημερινά περνούν από εκεί και τον βλέπουν τόσο παρατημένο.

Το να τραβήξει κάποιος υπάλληλος του Δήμου τα χόρτα του περιορισμένου παρτεριού ή να κλαδέψει τον ατίθασο θάμνο (συμπαθάτε με αν αυτή είναι δουλειά υπαλλήλων της περιφέρειας Ατικκής, δεν μπορώ να το γνωρίζω) είναι μια υπόθεση δέκα λεπτών το μήνα στην περίοδο του καλοκαιριού που αυτά φουντώνουν περισσότερο. Έξι μήνες, από δέκα λεπτά συμπληρώνεται μια ώρα φροντίδας στον ποιητή τους στίχους του οποίου επιστρατεύουμε επιπόλαια πολλές φορές να δώσουμε κύρος στο λόγο μας. Στίχους που όλοι σχεδόν διδάχτηκαν στο σχολείο αλλά φαίνεται πως τους πήρε ο αέρας μετά.

Το καλό πάντως στην περίπτωση είναι ότι η μπρούντζινη προτομή του Ποιητή είναι ακόμη στη θέση της και δεν είχε την τύχη των προτομών του Καζαντζάκη ή του Ελ Γκρέκο που ήταν κάποτε τοποθετημένες στο αλσύλιο μπροστά στη Νομική Σχολή και κατέληξαν μια νύχτα σε κάποιο χυτήριο  για ένα παρά. Πιθανόν τούτο έγινε γιατί το αλσύλιο αλλά και άλλα σημεία της πόλης απ’ όπου ξηλώθηκε ότι ήταν από μπρούντζο δεν δείχνει κανένας ενδιαφέρον και για τούτο κατάντησε πρεζότοπος. Δίπλα από την είσοδο του γκαράζ στην πλατεία Αιγύπτου όμως όπου ο χώρος σίγουρα βιντεοσκοπείται όλο το 24ωρο, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να συμβεί και υπ’ αυτή την έννοια, φαίνεται πως καλά έκαναν αυτοί που τον έβαλαν εκεί.

Το στενάχωρο όμως είναι και νομίζω πως βαραίνει τον Ποιητή περισσότερο γιατί την έχει μόνιμα δίπλα του, είναι η πινακίδα με τις πληροφορίες για το σταθμό. Πόσο δύσκολο είναι να πήγαινε λίγο πιο πέρα ή να ήταν λίγο πιο διακριτική;  Οι στίχοι που έγραψε αυτός θαυμάζονται και διαβάζονται σε ολόκληρο τον κόσμο και ίσως θα έπρεπε αντί των πληροφοριών για το σταθμό στην πινακίδα να ήταν ένα ποίημά του. Το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» θα ταίριαζε πιστεύω περισσότερο και ας άφηναν τους οδηγούς να βρίσκουν το σταθμό στις συσκευές πλοήγησης που όλα τα αυτοκίνητα πλέον διαθέτουν…

ΑΘΗΝΑ, 11072018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37

ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΑΝΑΖΗΤΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Αν κρίνουμε από την κατάσταση της πράσινης λινάτσας που καλύπτει το παλιό κτίριο στην οδό Σουρμελή, λίγο πριν από την οδό Λιοσίων, δεν πρέπει να είναι πολλά τα χρόνια που το σαβάνωσαν και ως είθισται, το ξέχασαν. Έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις αν δεν έχει ορίζοντα απόδοσης η αναπαλαίωση ενώ για κάποιους άλλους λόγους η λινάτσα μπορεί να μείνει στις σκαλωσιές μέχρι αυτό να γίνει σωρός από υλικά που παίρνει ο αέρας. Πιθανόν δε να το κάλυψαν για να μη βλέπουν οι γείτονες και οι περαστικοί την κατάντια του.

Τούτο ενισχύει και η αφελής πολλές φορές εντύπωση για τη διατήρηση αναλόγων κατασκευών με τον ισχυρισμό ότι αποτελούν δείγματα της αρχιτεκτονικής σε μια πόλη που την έχει απαξιώσει προ πολλών δεκαετιών και οι νοικοκυραίοι τους τα έχουν παρατήσει γιατί τους είναι πια ασύμφορα. Τέτοια παραδείγματα μπορούμε να δούμε πολλά και σε διάφορα σημεία της πόλης και φανερώνουν πως η αγάπη για τα παλιά σπίτια είχε να κάνει με τις επιδοτήσεις που αφειδώς έρρεαν τα παλαιότερα χρόνια για την αποκατάσταση κάποιων κτιρίων που τα στοιχεία τους είναι τέτοια που αξίζει να διατηρηθούν για να νοσταλγούν όσοι τα έζησαν και να μελετούν οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής. Ένας επίσης λόγος που πολλές αναπαλαιώσεις εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους ήταν ότι εξέλιπε ο σκοπός τους που ήταν η στέγαση καταστημάτων ή υπηρεσιών αλλά από τη στιγμή που η αγορά γέμισε με άδεια μαγαζιά, κανένας δεν ρισκάρει να ανοίξει ένα και να χρεοκοπήσει.

Πέραν απ’ αυτά τα οποία αποτελούν και στοιχεία μιας ξεχασμένης, λόγω και της δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας στην κοινωνία μας συζήτηση για την εικόνα της πόλης, τα πράγματα έχουν και μια άλλη διάσταση. Αυτοί που σαβάνωσαν τα κτίριο έβαλαν μέσα από τη λινάτσα και το δεντράκι που ζούσε στο πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι χωρίς να σκεφτούν αν αυτό μπορεί να ζήσει χωρίς ήλιο ή αέρα. Τι τους ένοιαζε εξάλλου; Ένα λιγότερο δέντρο στους δρόμους της πόλης δεν το αντιλαμβάνεται κανένας και ειδικά στη Σουρμελή στην οποία ελάχιστα φαίνονται τα κατοικημένα σπίτια στους ορόφους ενώ από τα ισόγεια καταστήματα  τα περισσότερα είναι αμπαρωμένα και η κίνηση γενικώς περιορισμένη καθώς όλοι βιάζονται να απομακρυνθούν το γρηγορότερο από ένα άδειο δρόμο.   

Τα δέντρα όπως είναι γνωστό, δεν έχουν πόδια να περπατήσουν, να φύγουν, να σωθούν, αλλά έχουν μια ιδιαίτερη ικανότητα, να γέρνουν, να ελίσσονται, να ψάχνουν να βρουν μια θέση στον ήλιο και αυτό έκανε και το θύμα της λινάτσας. Αυτό στη Σουρμελή κατάφερε, με τον τρόπο του βεβαίως και τρύπησε σε ένα σημείο το ημιδιάφανο παραπέτασμα και αφού βγήκε το πρώτο του κλαράκι και είδε πως δεν καραδοκεί κανένας με ψαλίδι να το κουρέψει, έδωσε το σήμα και ξεχύθηκαν και τα άλλα έξω και πλέον απολαμβάνουν για λογαριασμό και των υπολοίπων που είναι κρυμμένα τον ήλιο και τους μεταφέρουν εκτός από τη ζεστασιά του και το τι βλέπουν στον δρόμο που η φθορά μέρα τη μέρα επικάθεται σε παχιές στρώσεις ερημιάς και μελαγχολίας για ένα άλλοτε ζωντανό κομμάτι της πόλης.

ΑΘΗΝΑ, 11072018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 38.

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΟΥΝΕΛ ΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΔΑ

Οι δρόμοι της Αθήνας δεν φημίζονται για τις δεντροστοιχίες τους και τούτο οφείλεται σε διάφορους λόγους με πρώτο και βασικό, τον σεβασμό των δημοτών στο δημόσιο χώρο γενικώς και ειδικώς για τα πεζοδρόμια όπου ο καθένας κάνει ότι θέλει. Τα δέντρα επί του προκειμένου και όπου υπάρχουν τις περισσότερες φορές λειτουργούν ως πάσσαλοι να αλυσοδένουν μηχανάκια οι κάτοχοί τους ή να ακουμπάνε πράγματα στον κορμό τους.

Ένας πάλι βασικός λόγος είναι το πλάτος των πεζοδρομίων που περιόρισε η μέχρι ασφυξίας τους από αξιοποίηση του οικοδομήσιμου χώρου όπου τα δέντρα και ασφυκτιούν στριμωγμένα ανάμεσα στα κτίρια και την άσφαλτο που μπορεί να γείρουν αν δεν βρουν εκεί τεντωμένα τα καλώδια κάποιου δικτύου οι τα σύρματα του τρόλει. Έτσι τα περισσότερα είναι ασθενικά και καθώς ξεραίνονται σπάνια τα αντικαθιστούν με άλλα.

Ένας δρόμος πάντως της Αθήνας που αν και έχει τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα αρνητικά για τα δέντρα στοιχεία, αποτελεί όμως την εξαίρεση και τους καλοκαιρινούς μήνες στο μεγαλύτερο τμήμα του μοιάζει με τούνελ από πράσινο και δίνει, εκτός από την αίσθηση της δροσιάς, ότι ανήκει σε μια άλλη πόλη. Αυτός ο δρόμος είναι η Μιχαήλ Βόδα που εκτείνεται από την πλατεία Βάθη ως το σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Νικόλαο και είναι από τους μακρύτερους ευθείς δρόμους της Αθήνας. Σε αυτό το δρόμο λοιπόν πριν από πολλές δεκαετίες φύτεψαν ακακίες σε πυκνή μάλιστα διάταξη και από αυτές οι περισσότερες επέζησαν ως τα σήμερα και συνθέτουν αυτόν τον μοναδικό αστικό βιότοπο που χαρίζει σκιά και ημερεύει το μάτι αυτού που τον περπατάει.

Αποτελεί παράδοξο ότι στη Μιχαήλ Βόδα μπορούμε να μιλάμε για μια πλήρη σχεδόν δεντροστοιχία με τόσο μεγάλα δέντρα και τούτο συγκροτεί και μια πρόκληση για τη δημιουργία και άλλων τέτοιων στην πόλη. Στη Μιχαήλ Βόδα πάντως υπήρξαν κάποτε οι συγκυρίες που επέτρεψαν να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα δέντρα και τούτο έχει να κάνει με την ανοικοδόμηση σε όλο το μήκος του δρόμου μέσα σε μια δεκαετία. Ανοικοδόμηση που βεβαίως στοίχισε τη ύπαρξη σε πάρα πολλά όμορφα σπίτια των αρχών του περασμένου αιώνα και του Μεσοπολέμου από τα οποία κάποια σώζονται και ξεχωρίζουν από την ομορφιά τους και την αρχοντιά τους. Μπροστά σε αυτές τις πολυκατοικίες, οι οποίες σημειωτέον καμιά δεν έχει πυλωτή όπως άρχισε να συνηθίζεται τα κατοπινά χρόνια κι έτσι δεν διακόπτεται η συνέχεια της δεντροστοιχίας, οι ακακίες που φυτεύτηκαν έτυχαν προσοχής από τον Δήμο αλλά και από τους περιοίκους. Ένας λόγος επίσης που με κατέπληξε όταν το άκουσα από κάποιον παλιό της γειτονιάς είναι ότι οι θυρωροί των πολυκατοικιών, γιατί τότε δεν υπήρχε πολυκατοικία χωρίς θυρωρό, ήταν αυτοί που πρόσεξαν και φρόντισαν τις ακακίες γιατί θεωρούσαν το πεζοδρόμιο αυλή τους!

Έτσι λοιπόν έφτασε σήμερα η Μιχαήλ Βόδα να έχει την μεγαλύτερη και πιο πυκνή δεντροστοιχία στην πόλη αλλά όπως βλέπουμε σε ορισμένα σημεία της, κάποιες ακακίες που ξεραίνονται κόβονται ένα μέτρο περίπου πάνω από το πεζοδρόμιο χωρίς να υπάρχει συνέχεια, το ξερίζωμα δηλαδή του νεκρού κορμού και το φύτεμα καινούργιου δέντρου. Δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο αλλά φαντάζομαι πως δεν θα περιμένουν να πετάξει το κούτσουρο νέα βλαστάρια για να πούμε ότι έγινε οικολογικό θαύμα στη Μιχαήλ Βόδα!

ΑΘΗΝΑ, 10072018

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Ξεκινάμε αύριο τη μάχη της ενημέρωσης για τη σωτηρία των Αγράφων αλλά και όλης της Ελλάδας από την εγκατάσταση Βιομηχανικών Αιολικών Πάρκων που σχεδιάζουν οι πράσινοι» επενδυτές με τις ευλογίες του σχετικού υπουργείου και την σιωπηρή ανοχή των τοπικών αρχόντων και σας θέλουμε όλους κοντά μας, να σας μοιράσουμε το σχετικό υλικό, να σας ακούσουμε και να συζητήσουμε τις απόψεις σας πάνω σε αυτό το μεγάλο θέμα που αν προχωρήσει θα αλλάξει ολοκληρωτικά τη μορφή και τη ζωή των Αγράφων.

Έτσι λοιπόν αύριο Τετάρτη 11 και μεθαύριο Πέμπτη 12 Ιουλίου μέλη από το Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων και της Κίνησης Πολιτών για την προστασία του Ευρυτανικού περιβάλλοντος καθώς και άλλων φορέων, συλλόγων και πολιτών αρχίζουμε τον αγώνα της ενημέρωσης από τον πεζόδρομο της πλατείας Κοραή, στην έξοδο του μετρό. Εκεί θα λειτουργήσει όλες τις ώρες και τις δυο ημέρες σημείο ενημέρωσης για τους πολίτες με συζητήσεις και διανομή υλικού ενώ το απόγευμα της Πέμπτης θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση Αγραφιωτών και φίλων των Αγράφων. Σας περιμένουμε…

ΑΘΗΝΑ, 10072018

Ο ΚΑΥΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ

Ο ήλιος του Ιουλίου είναι σκληρός, ανελέητος· κανένα πλάσμα δεν μπορεί να τον αντέξει εκτεθειμένο στις ακτίνες του πολύ ώρα και γι’ αυτό, όλα ψάχνουν να βρουν μια φυλλωσιά να χωθούν από κάτω, τρύπα να κρυφτούν ή κτίσμα να μετριάσουν τον καύσωνα. Ούτε οι πέτρες δεν αντέχουν καμιά φορά και το χώμα, στεγνό, σκασμένο και γεμάτο σκόνη πυρώνει σαν φούρνος που τον έχουν ξεχάσει ανοιχτό…

Ανέκαθεν, αυτές τις ζεστές ημέρες του Ιουλίου οι κάτοικοι της υπαίθρου απέφευγαν να μένουν πολλές ώρες στον ήλιο και το ίδιο έκαναν φυσικά και όσοι κατοικούσαν στις πόλεις. Τις δουλειές που είχαν να κάνουν όλοι τις διεκπεραίωναν τις πρωινές ώρες ή αργά το απόγευμα και τα μεσημέρια, ένας ύπνος σε δωμάτιο με δροσιά ήταν επιβεβλημένος.  

Φυσικά δεν έλλειπαν αυτοί που ήταν υποχρεωμένοι να δουλεύουν κάτω από τον ήλιο, όπως οι εργάτες στην οικοδομή ή στα τεχνικά έργα γιατί αυτή ακριβώς την περίοδο είναι η εποχή που είναι σταθερές οι καιρικές συνθήκες και η δουλειά προχωράει σταθερά.

Τους εργάτες στα τεχνικά έργα της πόλης μου θύμισαν προχθές οι αρχαιολόγοι που σκάβουν ένα τμήμα της Ποικίλης Στοάς, στο μεγάλο σκάμμα μεταξύ των οδών  Αδριανού και Άστιγγος, εκεί που πλησιάζει το Θησείο. Σε αυτό το μεγάλο σκάμμα βλέπουμε κάθε χρόνο να μπαίνουν σπουδαστές αρχαιολογίας από την Αμερικάνικη Σχολή Κλασσικών Σπουδών και να αρχίζουν να σκάβουν με προσοχή το έδαφος με τις στρωματώσεις των αιώνων, να το κοσκινίζουν, να ξεχωρίζουν κάθε πετραδάκι του ή ότι άλλο βρίσκουν και με τα ευρήματά τους να προσπαθούν να συμπληρώσουν την ιστορία της Αθήνας. Είναι δε  σε τέτοιο σημείο του μοναδικού αυτού δρόμου στον κόσμο με θέα την Ακρόπολη το σκάμμα που πολλοί από τους τουρίστες κάθονται και χαζεύουν τους αρχαιολόγους στο έργο τους και τους φωτογραφίζουν να τους θυμούνται.

Οι νεαροί αρχαιολόγοι με τους καθηγητές τους που επιβλέπουν την ανασκαφή δουλεύουν από νωρίς το πρωί να μην τους πιάσει η μεγάλη ζέστη, φοράνε ελαφρά ρούχα και απαραίτητα καπέλα ενώ όπου τους βολεύει βάζουν και μια τέντα να μην τους λιώσει ο ήλιος.  Δεν σηκώνουν κυριολεκτικά κεφάλι παρά μόνο να ξεδιψάσουν και ξαναπιάνουν αμέσως τη σκαπάνη τους γιατί πρέπει μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα που έχουν στη διάθεσή τους να σκάψουν ένα συγκεκριμένο κομμάτι του σκάμματος. Το ίδιο με το σκάμμα στην Ανδριανού γίνεται μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο σε πολλούς αρχαιολογικούς χώρους σε όλη την Ελλάδα με σπουδαστές που εκπαιδεύονται πρακτικά στην επιστήμη τους και ζωντανεύουν για λίγες εβδομάδες τους σιωπηλούς αυτούς ερειπιώνες.

Στην Ανδριανού όμως οι σπουδαστές εκτός από την εμπειρία που αποκτούν προσφέρουν και ένα άλλο πολύ μεγάλο πράγμα στην πόλη μας που είναι μια μητρόπολη της παγκόσμιας αρχαιολογίας και φιλοξενεί κάποια από τα πιο σπουδαία μνημεία της αρχαιότητας. Δείχνουν με τον τρόπο τους σε όλους και κυρίως στους επισκέπτες της Αθήνας στην πράξη την αρχαιολογία και πως υπάρχουν ακόμη πολλά κοιτάσματα ιστορίας κάτω από τις παλιές γειτονιές που περιμένουν να αποκαλυφθούν τους μήνες που ο ήλιος της Ελλάδας μπορεί να φωτίζει με ένα μοναδικό φως στον τόπο αλλά κάποιοι έχουν αλλού την προσοχή τους, στο χώμα και σε ότι αυτό κρύβει…

 ΑΘΗΝΑ, 09072018, εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 32.