ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΓΚΟΛΙΟ…

Έβρεχε δυνατά χθες μέχρι αργά τη νύχτα στα χαμηλά μέρη των χωριών δίπλα και πάνω από τον Σαραντάπορο ενώ στα κορυφές των γύρω βουνών, το αισθανόμασταν από το κρύο, πως έριχνε χιόνι για να αντικαταστήσει αυτό που έφαγε ο ήλιος τις προηγούμενες ημέρες…

Έτσι ξημέρωσε η σημερινή, τελευταία μέρα της χρονιάς του φοβερού έτους 2011 με τις κορφές των βουνών της ελληνοαλβανικής μεθορίου με φρέσκο, παγωμένο χιόνι, πάχνη σε όλες τις πλαγιές και επικίνδυνο πάγο στους δρόμους. Ένας αδύναμος ήλιος παλεύει μέχρι τούτη τη στιγμή να διαλύσει τα σύννεφα και φωτίζει που και που τον τόπο, πέρα ως το Γράμμο που είναι τυλιγμένος κι αυτός στα σύννεφα και μόλις άρχισε να ξεπαγώνει λίγο το έδαφος, να κυλάνε τα νερά και να πετάνε τα πουλιά από τους θάμνους στο χωριό Οξιά.

Κάπως έτσι τελειώνει σήμερα το δικό μου έτος στα σύνορα, βλέποντας από το καφενείο του χωριού Οξιά (Σέλτση το έλεγαν παλαιότερα) την κορφή του δασωμένου Γκόλιου με τα παγωμένα δέντρα πάνω από τη Βούρμπιανη και τις ομίχλες να ανεβαίνουν από τις ρεματιές μαζί με αλυχτίσματα των κυνηγόσκυλων που ψάχνουν θήραμα κοντά στο ποτάμι…

Η ΑΕΤΟΜΗΛΙΤΣΑ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που τέτοιες μέρες, παραμονή της νέας χρονιάς, βρίσκομαι πολύ μακριά από την Αθήνα και τη βάση μου, σε ένα τόπο που σαφώς προσφέρει μια σειρά καινούργιων συγκινήσεων και εντυπώσεων, προσωπικών αλλά και επαγγελματικών - στα μεθοριακά χωριά του Γράμμου- από την πλευρά των Μαστοροχωρίων και της Καστοριάς.

Από καιρό ήθελα να έρθω εδώ πάνω, να τελειώσω ένα βιβλίο για τον τόπο με ιστορίες των ανθρώπων και των συνόρων και διάλεξα νομίζω την πιο κατάλληλη εποχή γιατί το χιόνι είναι ένα ακόμη σύνορο που ορίζει τη ζωή των τόπων και επηρεάζει την επικοινωνία τους.

Εκείνο όμως που δεν πρόβλεψα ήταν ότι εδώ στα σύνορα δύσκολα πιάνει το internet και για να γίνει αυτό κατορθωτό πρέπει κάποιος να κατέβει στην Κόνιτσα ή να πάει προς τη μεριά της Κοζάνης, πράγμα που απαιτεί πολύτιμο χρόνο και αυτός πρέπει να κοπεί από το έργο. Έτσι θα χάσω για λίγες μέρες την επικοινωνία μας και φυσικά δεν θα μπορέσω να σας στείλω σε όλους τις μου ευχές για τη νέα χρονιά με τις κάρτες των «άσπρων ημερών».

Θα φροντίσω με κάποιον άλλο τρόπο όμως σας μαζευτώ στη βάση μου μετά τα Φώτα, να σας μοιράσω πολλές και ωραίες «άσπρες μέρες» για όλη τη χρονιά που έρχεται…

Ο ΞΑΔΕΡΦΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΥ

Τον είδα χθες να λιάζεται στην παραλία και να αγναντεύει το πέλαγος, μπροστά από το κέντρο της Καλλικράτειας στη Χαλκιδική και να χαζεύει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι χειμερινών κολυμβητών και προς στιγμή, μου φάνηκε πως ήταν ο διάσημος Λουκάνικος, των συγκρούσεων με τα ΜΑΤ στην Αθήνα που έγινε και εξώφυλλο σε διεθνές περιοδικό.

Αναρωτήθηκα τι μπορεί να γύρευε εκεί πάνω και ξεκίνησα να τον πλησιάσω, να τον «πιάσω» στη στάση της ηλιοθεραπείας, αλλά με κατάλαβε και αμέσως σηκώθηκε να φύγει σαν να μην ήθελε καθόλου τον φακό και τη δημοσιότητα. Αυτό με έκανε να καταλάβω πως δεν ήταν ο Λουκάνικος, αλλά κάποιος άλλος σκύλος που απλά του μοιάζει και σκέφτηκα πως και αυτός δικαιούται να γίνει γνωστός με ένα κλικ και λίγες λέξεις…

ΓΙΑ ΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ…

Τη Λουκία την ήξερα από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, τότε που επιχείρησε και έβγαλε το πρωτοποριακό περιοδικό για την εποχή “PHENOMENON”, από τις σελίδες του οποίου πολλές και πολλοί συνάδελφοι είδαν για πρώτη φορά τυπωμένη την υπογραφή τους κι απ’ εκεί ξεκίνησαν την καριέρα τους. Εγώ δεν συνεργάστηκα μαζί της και με λύπησε πολύ το γεγονός ότι ο βίος του περιοδικού ήταν πολύ σύντομος αλλά όπως διαπιστώθηκε αργότερα, η απόπειρα της Λουκίας είχε προλάβει να ανοίξει το δρόμο για τα επόμενα.

…

Τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα κι ξαναήρθαμε σε επαφή με αφορμή το φεστιβάλ κινηματογράφου με ταινίες οικολογικού περιεχομένου στη Ρόδο και κυρίως με το φεστιβάλ κινηματογράφου ταινιών που σχετίζονταν με την υγεία, στην Κω. Πέρσι μάλιστα, είχαμε την τύχη και την χαρά με τον σύντροφο και καπετάνιο Γιώργο Πίττα, να το παρακολουθήσουμε (φωτογραφία) σε όλη τη διάρκειά του σχεδόν και να ζήσουμε από κοντά τον ενθουσιασμό της Λουκίας. Λίγο πολύ το θεωρούσε ως μια κορύφωση της καλλιτεχνικής της πορείας και χαίρονταν πολύ που το εκτίμησε και το αγκάλιασε η κοινωνία της Κω και όλος ο κόσμος.

…

Τον Μάρτη που μας πέρασε η Λουκία ήταν στην Κρήτη για την παρουσίαση ενός ειδικού καλλιτεχνικού προγράμματος στα σχολεία και ένα ζεστό απόγευμα συναντηθήκαμε στο λιμάνι του Ηρακλείου όπου κουβεντιάσαμε να βάλουμε μπροστά μια συνεργασία πάνω στα πράγματα που ασχολούμαι. Το αφήσαμε να μιλήσουμε μετά το Πάσχα, αλλά από τότε τα πράγματα άρχισαν με μετρούν ανάποδα για τη Λουκία και κάπως το ξεχάσαμε. Το συζητήσαμε άλλη μια φορά στην Πάρο, στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Πίττα «Τα πανηγύρια του Αιγαίου», αλλά η εξελίξεις στην υγεία της δεν μας άφησαν περιθώρια…

…

Τώρα που η Λουκία έφυγε, οι πολύτιμες συμβουλές της θα είναι ο άξονας που θα κινηθεί το έργο που θα δείτε πολύ σύντομα και ελπίζω να της αρέσει από εκεί ψηλά που θα βρίσκεται και θα μας βλέπει, να παλεύουμε κι εμείς να δώσουμε ένα νόημα σε ότι κάνουμε, στο σύντομο πέρασμά μας απ’ αυτόν τον κόσμο…

ΜΙΚΡΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ…

Όταν κάποιος άνθρωπος δεν βλέπει από το ένα του μάτι και εφ’ όσον βέβαια αυτό γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ή είναι εμφανές από το είδος των γυαλιών που φοράει ή τις κινήσεις του ακόμα, αυτός καλείται ευγενώς μονόφθαλμος και όχι πάντα στραβός.

Κατά συνέπεια, πολλοί θεωρούμε πως αυτός ο βλέπει τα πράγματα μισά γιατί δεν έχει δυο μάτια ενώ πολλές φορές, με αφορμή αυτή την ιδιαίτερη μειονεξία χρησιμοποιούμε σε διάφορες εκφράσεις της επικοινωνίας μας το χαρακτηριστικό επίθετο «μονόφθαλμος – η» για να δηλώσουμε κάτι που περιορίζεται στην μονομερή αντίληψη ή άποψη στα πράγματα.

Είναι μακριά κουβέντα αυτή με τα μάτια και το τι βλέπει ο καθένας μας και η αφορμή για να την ανοίξω μου δόθηκε βλέποντας ένα φανάρι φωτισμού που ξημέρωσε προχθές ανισομερώς φορτωμένο με χιόνι στο αίθριο του ξενοδοχείο Καζάρμα, στη Λίμνη Πλαστήρα.

Θα ήταν μια συνηθισμένη σκηνή αν δεν παρουσιάζονταν κάτι το παράξενο μέσα σε αυτό το ασπρόμαυρο σύμπλεγμα και το χιόνι ήταν στο ίδιο ύψος πάνω και από τα δυο φανάρια. Για κάποιο ανεξήγητο για όλους όμως λόγο, προέκυψε αυτή η διαφορά. Ενώ και στα δυο φανάρια έσβησε το φως την ίδια στιγμή –έτσι εξαιρούμε την περίπτωση κάποιο να έμεινε περισσότερο ζεστό από το άλλο- το ένα έμεινε γυμνό και το άλλο σκεπασμένο. Έμοιαζαν σαν το ένα να μην έχει τίποτα ενώ το άλλο να φορούσε χοντρούς γαλακτώδεις φακούς πιθανόν για να μην φαίνεται στο εσωτερικό του πως είχε καμένη τη λάμπα φωτισμού.…

ΟΤΙ ΑΝΘΙΖΕΙ ΕΚΤΟΣ EΠΟΧΗΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

Δεν είναι της εποχής· τα υποχρεώνουν οι άνθρωποι να ανθίζουν όλο το χρόνο για να ομορφαίνουν τάχα το χώρο που τα έχουν φυτέψει. Χωρίς να λογαριάζουν πως με ξαφνική αλλαγή του καιρού – όπως έγινε αυτές τις μέρες με τις έντονες χιονοπτώσεις και το δριμύ κρύο στη μικρή πατρίδα- οι πανσέδες ή οτιδήποτε άλλο λουλούδι στα παρτέρια και στις αυλές θα σβήσουν με την πρώτη παγωνιά γιατί απλά δεν είναι μαθημένα να ζουν έξω από τα σύνορα που τους έχει βάλει η φύση όταν αυτή συμπλήρωσε τη δημιουργία τους. 

Και δεν είναι μόνο οι πανσέδες της φωτογραφίας, αλλά πολλά· πάρα πολλά άλλα πράγματα γύρω μας που έπαψαν ή υποχρεώθηκαν να πάψουν να ζουν μέσα στα όρια της δημιουργίας τους και του ρόλου που έπρεπε να παίζουν στη φύση. Στην περίπτωση, φυσικά και δεν εξαιρούνται οι άνθρωποι που υποτίθεται έχουν και μια στάλα μυαλό στο κεφάλι τους αλλά ως φαίνεται, αυτό δεν περισσεύει και λειτουργεί έξω από την πραγματικότητα και δεν είναι λίγε οι φορές που το "καίει" η πρώτη παγωνιά...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26122011

Ο ΣΑΛΕΠΙΤΖΗΣ ΤΗΣ ΕΡΜΟΥ

Βγήκα χθες στην Αθήνα, όχι τόσο για να δω τη φτώχεια της πόλης - αυτή φαίνεται καθημερινά και δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε- αλλά για να χαιρετήσω κάποιους φίλους κάτω εκεί στην αγορά που με τη δουλειά τους και την παρουσία τους στους δρόμους, είναι οι μόνοι που συνεχίζουν να εκφράζουν το φιλικό πρόσωπό της.

Πρόκειται για ανθρώπους που γνωρίζω πάνω από τριάντα χρόνια, από την εποχή που κι εγώ δούλευα σε ένα κατάστημα υφασμάτων στη Μητροπόλεως και πηγαινοερχόμουν σε όλους τους δρόμους του εμπορικού κέντρου με ένα καρότσι. Εκεί τους γνώρισα, στο πεζοδρόμιο να κάνουν δουλειές βασικές στη λειτουργία και την κοινωνία της πόλης που δεν έτρεχε να ψωνίσει ρούχα θυμάμαι στα πολυκαταστήματα αλλά στην περίφημη Αγίου Μάρκου που σήμερα μοιάζει σαν έναν οποιοδήποτε δρόμο κάποιας αθηναϊκής συνοικίας.

Δεν θα αναφερθώ σήμερα σε όλους αυτούς τους τύπους, μια άλλη φορά σκέπτομαι να γράψω μερικές αράδες για τον καθένα απ’ όσους γνώρισα για να τους θυμηθούμε οι παλιότεροι και να τους γνωρίσουν, όσοι είναι ακόμη στην πιάτσα, οι νεότεροι στην ηλικία.

Θα σταθώ μόνο σε έναν, τον Βασίλη Καραγεώργο, από το χωριό Αρματολικό των Τρικάλων που πουλάει εδώ και πολλά χρόνια καρύδες στη γωνία Ερμού και Καπνικαρέας. Ο Βασίλης είναι φίλος μου, περνάω πάντα από εκεί, τον βλέπω, με κερνάει πάντα μια καρύδα και καθώς βρίσκεται εκεί στημένος όλη την ημέρα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κουβεντιάσουμε για την κίνηση στην Ερμού και τις διαθέσεις του κόσμου σαν βγαίνει να ψωνίσει.

Ανεξάρτητα τώρα αν είναι φίλος μου ή όχι, ο Βασίλης είναι από τους καλύτερους επαγγελματίες του δρόμου και τούτο φαίνεται όχι μόνο στην συμπεριφορά του απέναντι στον πελάτη αλλά και από την εντυπωσιακή κατασκευή που στεγάζει το εμπόρευμά του.

Χθες όμως που τον είδα, δεν έκανε τη γνωστή κίνηση να με κεράσει μια γλυκιά καρύδα αλλά μου είπε με νόημα ότι λόγω του κρύου χρειάζομαι κάτι άλλο. Τσίπουρο από το χωριό, σκέφτηκα, αλλά βιάστηκα. Τον είδα να κάνει λίγα βήματα πίσω από το πόστο του όπου είχε στημένο το λαμπερό καρότσι του σαλεπιτζή και να γεμίζει ένα πλαστικό ποτηράκι και να μου το προσφέρει με αρκετή κανέλα και την προειδοποίηση να προσέχω ότι καίει.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι απόλαυση ήταν και σας προτείνω να το δοκιμάσετε κι εσείς στη σημερινή σας βόλτα στην Αθήνα και αν θέλετε βεβαίως, μπορείτε να μου γράψετε τις παρατηρήσεις σας. Για να προετοιμάσω μάλιστα, σας λέω πως ο Βασίλης, αν και νέος ακόμη, είναι από τους παλαιότερους σαλεπιτζήδες της Αθήνας και την τέχνη την έμαθε κοντά σε παλιούς σπουδαίους σαλεπιτζήδες και ότι το ωραίο καρότσι του είναι κι αυτό από τα παλαιότερα και αποτελεί ένα αληθινό στολίδι της Αθήνας όπου το βάζει.

Φέτος μάλιστα ο Βασίλης είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος που μετά από κάνα δυο χρόνια βρήκε πάλι σαλέπι από την Πίνδο, συγκεκριμένα από το Χαλίκι Τρικάλων το οποίο είναι ανώτερης ποιότητας. Το λέω αυτό γιατί όπως κι εγώ γνωρίζω, τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανιστεί «σαλεπιζήδες» που πουλάνε σαλέπι Αλβανίας και Τουρκίας, το δεύτερο μάλιστα το διαφημίζουν και στα τούρκικα αλλά όπως λένε όλοι όσοι το δοκιμάζουν είναι επιεικώς άνοστο και τούτο οφείλεται στον τρόπο της συλλογής του ο οποίος φαίνεται πως γίνεται πρόωρα και η ξήρανσή του δεν γίνεται με τον σωστό τρόπο.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Με το τόσο σκοτάδι που ζούμε τον τελευταίο καιρό γύρω μας, που να καταλάβουμε πως απόψε περνάμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους. Σιμά – κοντά τις 14 ώρες θα κρατήσει η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου και όπως είθισται, από τη δημιουργία του σύμπαντος μέχρι απόψε, ο ήλιος αύριο το πρωί θα αρχίσει σιγά – σιγά να πορεύεται προς το καλοκαίρι.

Έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα απόψε και αύριο στο γαλαξία μας αλλά δεν είναι βέβαιο πως κάτι θα αλλάξει και στη ζωή μας της οποίας, η νύχτα όπως φαίνεται θα συνεχίσει να μεγαλώνει διαρκώς και να γίνεται πυκνότερη και κανένας νόμος της φύσης δεν θα την επηρεάσει, ώστε να ξημερώσει κάποτε μια μέρα που να μας βρει όλους ευχαριστημένους…

ΑΘΗΝΑ, 21122016

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ...

Πάει μια ολόκληρη μέρα από τη χθεσινή καλημέρα μας, για την οποία επιστράτευσα μια φωτογραφία αρχείου γιατί το χιόνι δεν είχε έρθει ακόμη στην Ελάτη των Τρικάλων, αλλά κάτι μας έλεγε πως θα ξημέρωνε με τις κορφές των γύρω βουνών ντυμένες στα άσπρα.

Έτσι και έγινε. Όλη τη νύχτα μια έπεφτε μια δυνατή βροχή που στράγγιξε τα σύννεφα μέχρι να μείνει σαν αφρός το χιόνι, που έπεσε αργά μετά τα μεσάνυχτα μέχρι την κορυφή του χωριού και στρώθηκε ανάλογα με το υψόμετρο για τα καλά πάνω στο έδαφος. Στην περιοχή του χιονοδρομικού του Περτουλίου μάλιστα, οι αρμόδιοι έκριναν πως ήρθε και η ώρα να λειτουργήσει και ως την Πέμπτη θα είναι όλα έτοιμα να υποδεχτούν το κοινό.

Από εκεί και πέρα λοιπόν όλο το δάσος των ελατιών και οι γυμνές κορυφές ήταν ντυμένες από βαρύ νοτισμένο χιόνι που κρατήθηκε ως αργά το απόγευμα πάνω στα κλαδιά και χθες το βράδυ μάλιστα πάγωσε. Έτσι το σημερινό που όπως λέει το δελτίο που θα πέσει, θα βρει ένα κρύο υπόστρωμα κι έτσι θα ψηλώσει πολύ γρήγορα και θα μείνει αρκετό καιρό αν φυσικά δεν αλλάξει η ατμόσφαιρα και επικρατήσουν έντονοι νοτιάδες που το λιώνουν.

Έτσι απλά, με λίγους πόντους χιονιού άρχισε και επίσημα χθες η χειμερινή περίοδος για την Πίνδο, αρχή η οποία συμπίπτει και με τις εορτές των Χριστουγέννων και του νέου έτους και κατά την οποίαθα παρατηρηθεί κάποια κίνηση στο ορεινό δίκτυο και θα καπνίσουν αρκετά τζάκια στα σιωπηλά χωριά από την Πύλη και πάνω ως τον Αχελώο και τον Ασπροπόταμο.

Από των Φώτων και πέρα όμως, οι ψυχές που θα μετρηθούν με το χειμώνα θα αρχίσουν το δικό τους αγώνα που κανένας δεν ξέρει πως θα καταλήξει την άνοιξη που θα αρχίσει να αποτραβιέται το χιόνι στα ψηλά και θα αρχίσει μια νέα περίοδος βλάστησης στην Πίνδο που ήδη θα έχει φορτωθεί ένα ακόμα χειμώνα στην πλάτη της αιωνιότητάς της…

ΟΤΑΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΜΕ ΧΙΟΝΙ....

Το χιόνι είναι ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο δεν δείχνει κάποια φανερά σημάδια για τη στιγμή που θα πέσει, όπως η βροχή για παράδειγμα ή οι κεραυνοί που φωλιάζουν μέσα στην κοιλιά των βαριών σύννεφων που φέρνει ο αέρας από το νοτιά και τον βοριά…

Φυσικά και το χιόνι κι αυτό έρχεται με τα σύννεφα αλλά έχει κάποια σημεία που το κάνουν να ξεχωρίζει από τη βροχή και αυτά δεν τα καταλαβαίνουν μόνο οι μετεωρολόγοι, αλλά και όσοι ζουν στην ύπαιθρο χώρα χωρίς όμως να έχουν χάσει την επαφή τους με την φύση.

Το βασικό σημείο που φανερώνει ότι κάποια στιγμή θα χιονίσει είναι η σιωπή, μια σιωπή που καλύπτει όλο το θόλο του συννεφιασμένου ουρανού που κατεβαίνει πολύ χαμηλά, ως τα γόνατα των βουνών θα έλεγα · σιωπή που την κάνει πιο βαριά ένα γαλακτερό φως που μοιάζει να βγαίνει από παλιά γυάλινη φιάλη, σαν εκείνες τις παλιές που είχαν μια γαλαζωπή απόχρωση.

Ένα άλλο στοιχείο εκτός από τη σιωπή, είναι ή μυρωδιά ενός απόλυτου γεγονότος που κυριαρχεί σε όλη την ατμόσφαιρα. Δεν είναι μια συγκεκριμένη μυρωδιά αλλά όλος ο αέρας «μυρίζει» παράξενα, σαν ενέργεια που απελευθερώνει το σύμπαν προκειμένου οι υδρατμοί της ατμόσφαιρας να παγώσουν έτσι ώστε να μην γίνουν ρινίσματα πάγου αλλά άπειρες χιονονιφάδες που θα πέσουν από τον ουρανό και καμιά δεν μοιάζει με την άλλη.

Είναι και ένα σωρό άλλα στοιχεία που κάνουν το χιόνι την πιο μυστική ενέργεια της φύσης, στοιχεία που δεν εξηγούνται, όπως ο φόβος των πουλιών και των ζωντανών στη διάρκεια της χιονόπτωσης, φόβος που κατά πως εξηγείται γιατί κανένας δεν ξέρει πότε μπορεί να σταματήσει ή ακόμη σε ποιο ύψος μπορεί να φτάσει μέσα σε μια νύχτα το χιόνι και πόσο καιρό θα μείνει στη γη και θα τα δυσκολέψει πολύ στην αναζήτηση της τροφής τους.

Όλα αυτά τα σημεία γίνονται πιο παράξενα τη νύχτα που χιονίζει και ούτε κάτω από το φως της επόμενης ημέρας δεν μπορούν να δοθούν εξηγήσεις γιατί έγινε έτσι ή αλλιώς…

ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΝΑΠΟΔΑ

Αν γνώριζα τον κάτοχο αυτού του ποδηλάτου, ασφαλώς και θα τον ρωτούσα τι ήταν αυτό που τον ώθησε να το τοποθετήσει ανάποδα, με τις ρόδες πάνω, σε κάποιο δρόμο γειτονιάς του Λυκαβηττού και τούτο φαντάζομαι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος το έβλεπε.


Πρόκειται ασφαλώς για μια σπαζοκεφαλιά. Θα ήθελε άραγε να προστατεύσει τα λάστιχά του τα οποία μπορεί να σαπίσουν αν μείνουν καιρό να πατάνε στο τσιμέντο; Πιθανόν αλλά με αυτό τον τρόπο το ίδιο ταλαιπωρούνται το τιμόνι και η σέλλα του, χώρια δε που είναι και ακριβότερα αν υπολογίσουμε το κόστος τους σε συντήρηση ή και αντικατάσταση.


Πιθανόν να το έβαλε έτσι να προκαλεί με τις ρόδες τους τον ουρανό, ότι μια μέρα το ποδήλατο μπορεί να βγάλει φτερά και θα αρχίσει να τρέχει στα σύννεφα, με ή χωρίς επιβάτη δεν έχει σημασία. Αν είναι έτσι όμως, γιατί το έδεσε με χοντρή αλυσίδα;


Μάλλον επειδή εδώ κάτω στη γη έπαψαν πια να κυκλοφορούν άγγελοι και γέμισε ο τόπος δαίμονες που δεν αφήνουν τίποτα στη θέση του και βρίσκουν πάντα ένα τρόπο να διασαλεύουν την τάξη του κόσμου όπως κάνουν οι καλλικάντζαροι αυτές τις ημέρες


Τάξη επί του προκειμένου – μη τρομάξουν και κάποιοι με αυτή τη λέξη- είναι να βρούμε το ποδήλατο αύριο στη θέση που το αφήσαμε χθες το βράδυ και τούτο, αν το δούμε σαν δημόσιο αγαθό, ακυρώνεται αν πρέπει να το δένουμε με μια αλυσίδα και να το διπλοκλειδώνουμε...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστώ τη Δέσποινα Κολατσιδάκη για την ωραία φωτογραφία που «σήκωσα» από τον τοίχο της και έγινε η αφορμή για αυτό το κείμενο που οπωσδήποτε θέλει και τις δικές σας γνώμες και παρατηρήσεις για να ολοκληρωθεί.

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ…

Δεν λέω, είναι πολύ καλύτερα τα φεγγάρια στα λιμάνια, στα νησιά, σε παλιές σιωπηλές πόλεις και χωριά ξεχασμένα από το θεό και τους ανθρώπους αλλά είναι στιγμές που ακόμη και στην πόλη μπορεί να δημιουργήσουν κάποιες ωραίες εντυπώσεις και να οδηγήσουν την ψυχή σε συνειρμούς που θέλει να κάνει για να γαληνέψει - τούτο τον καιρό που αλλάζει όλος ο κόσμος γύρω μας.

Με τον Ηλία Σωτηρόπουλο ανεβήκαμε τη Φωκίωνος Νέγρη απόψε και γυρνώντας, εκεί έξω από την παλιά Αγορά, στρέψαμε τα μάτια μας προς τα ορεινά της Κυψέλης και το είδαμε να ανεβαίνει πάνω από τα μεγάλα σπίτια στον ουρανό, να λάμπει περισσότερο απ’ όλα τα ηλεκτρικά φανάρια και να απλώνει το φως του στο μεγάλο δρόμο που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, τα εορταστικά λαμπιόνια του έμοιαζαν να φέγγουν λιγότερο και από λυχναράκια του λαδιού σε σπίτι που βαραίνουν οι δυσκολίες και η στεναχώρια..

ΤΑ ΚΟΥΜΑΡΑ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ…

Όσο και να σας φαίνεται παράξενο στη Μάνη και στον Ταϋγετο πρώτη φορά προχθές πάτησα το πόδι μου και ήταν σαν να γνώριζα ένα άλλο κόσμο, πέρα από τα Άγραφα, την Πίνδο και τις Κυκλάδες που μέχρι τώρα τριγύριζα και αποφάσισα να αρχίσω να γράφω κείμενα και γι’ αυτόν τον τόπο και φυσικά να ξαναπάω σύντομα εκεί κάτω για να τον γνωρίσω καλύτερα και να αποκτήσω επαφή με ανθρώπους που με ενδιαφέρουν.

Είναι λοιπόν ένας καινούργιος κόσμος για μένα ολόκληρη η Λακωνία και επειδή έχει τις ιδιαιτερότητές της, θα αρχίσω με μικρές σημειώσεις για πράγματα που γνωρίζω και σιγά – σιγά θα επεκταθώ και θέματα που αφορούν τους ανθρώπους που όσο και να έχει, είναι και το δυσκολότερο κομμάτι στην ανάγνωση αυτού του μοναδικού τόπου της Ελλάδας.

Έτσι λοιπόν σήμερα στέκομαι σε κάτι που κατά κάποιο τρόπο συνδέει τα Τζουμέρκα και τα Άγραφα με τον Ταϋγετο και τούτη την εποχή δεν είναι τίποτα άλλο από τα κούμαρα, αυτούς τους εκπληκτικούς καρπούς του ελληνικού δάσους που είναι θείο δώρο για τα πουλιά και με τα οποία τρέφονται όσο διαρκεί η διατήρησή τους στα κλαδιά – ένα μήνα σχεδόν- από τώρα ως τα μέσα του Γενάρη, ανάλογα με το υψόμετρο που είναι και τον καιρό βεβαίως.

Η διαφορά λοιπόν των κούμαρων που ήξερα με αυτά που είδα χθες πάνω από το χωριό Καστανιά, είναι ότι ήταν πιο μεγάλα και ζουμερά από εκείνα των Αγράφων και των Τζουμέρκων κυρίως που δεν πολυπροκόβουν εξαιτίας του άγονου εδάφους των πλαγιών των βουνών που κυριαρχεί κυρίως ο φλύσχης, ενώ στον Ταϋγετο ο τόπος είναι περισσότερο αργιλώδης και κατά πως πιο ποτιστικός ακόμα και από τα Άγραφα.

Το ιδιαίτερο πάλι ήταν ότι χάρη στη νότια θέση το Ταϋγέτου στον ελληνικό χάρτη είχαν ανθίσει κιόλας τα λουλούδια μιας ποικιλίας κουμαριάς που δένει καρπό γύρω στο Μάρτη και αποτελούν αυτή τη στιγμή τη μεγάλη δεξαμενή απ’ όπου αντλούν για πολλές μέρες του χειμώνα οι μέλισσες πολύτιμους και ευωδιαστούς χυμούς κι έτσι δεν αντιμετωπίζουν ζήτημα τροφής ενώ αν τις βοηθήσει και λίγο ο καιρός μπορεί να φτιάξουν και αρκετό μέλι.

Τα κούμαρα λοιπόν που γνωρίζω καλά και από άλλα βουνά και αποτελούν ένα θείο δώρο του χειμώνα στα ελληνικά βουνά είναι αυτά με τα οποία κάνω την εισαγωγή μου σε μια σειρά κειμένων για τη Λακωνία και σιγά – σιγά θα επεκταθώ και στα υπόλοιπα…

ΒΑΘΥ ΓΥΘΕΙΟΥ,12/12/2011

Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ

Δεν αποκλείεται να έχουν ζήσει κάποτε και στη γη της Λακωνίας ελέφαντες ή ανάλογα θηρία με μεγάλους χαυλιόδοντες αλλά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν στις εποχές που ακολούθησαν, όπως συνέβη στην Αφρική ή την Ασία, και οι σκελετοί τους θάφτηκαν στη γη ή πέτρωσαν, όπως συνέβη για παράδειγμα στην Τήλο ή στο κοντινό μας Πικέρμι.

Αυτά είναι ζητήματα που απασχολούν κυρίως τους παλαιοντολόγους και άλλους επιστήμονες που σκάβουν να βρουν στοιχεία με οποία προσπαθούν να ανασυνθέσουν προηγούμενες περιόδους της ιστορίας και να βγάλουν ασφαλή συμπεράσματα.

Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να απασχόλησε κάποιον άγνωστο, τουλάχιστον για μένα άνθρωπο, που βρήκε στους λιθοσωρούς του Ταϋγέτου μια μεγάλη πέτρα που μοιάζει απίστευτα με το κεφάλι ενός ελέφαντα και την έβαλε στον κήπο του σαν αληθινό άγαλμα. Τόσο αληθινό που μπορεί να ξεγελάσει ακόμα και ένα επιστήμονα ή ένα γλύπτη αν δεν την δει από κοντά και έτσι να διαπιστώσει πως τούτο είναι ένα παιχνίδι της φύσης πάνω στην πέτρα και στην περίπτωση το μόνο που θα τον ξενίσει, είναι η απουσία των χαυλιόδοντων…

ΒΑΘΥ ΓΥΘΕΙΟΥ, 13122016

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ…

Τι να σημαίνει άραγε ένα πέταλο καρφωμένο σε ένα σιδερένιο στύλο, στην αρχή ενός αμπελιού που είδα πριν από χρόνια σε κάπου κοντά στη Σκάλα Λακωνίας; Πολλά και ένα: την πρόκληση της τύχης για να πάει καλά το αμπέλι και να δώσει χυμώδεις καρπούς στο νοικοκύρη - να τον αποζημιώσει για τον κόπο και τα έξοδα που έχει κάνει γι' αυτό.

Τη συνήθεια αυτή την ήξερα να και από τα δικά μου μέρη, στη Ρούμελη και το είχα δει και σε άλλα μέρη αλλά το πέταλο το κάρφωναν συνήθως πάνω από την πόρτα του σπιτιού ή το χάραζαν σε ένα αγκωνάρι των τοίχων. Σε αμπέλι πρώτη φορά το είδα και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα και προς στιγμή μου γέννησε και μια απορία. Που να το βρήκαν άραγε;

Κι αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά πως τα συμπαθή υποζύγια τα οποία απελευθέρωναν τον νοικοκύρη από το άγχος του πετρελαίου και της βενζίνης έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, λόγω της απαξίωσής τους απ’ όλη την επικράτεια και τούτο ασφαλώς και αποτελεί ένα κομμάτι της κρίσης που βιώνουμε και μαζί τους έχουν χαθεί και όλα τα στοιχεία που τα συνόδευαν.

Όπως τα πέταλα, για παράδειγμα και γι’ αυτό θεώρησα ως πρώτη τύχη σε αυτόν τον νοικοκύρη την ανεύρεσή του μέσα στο χώμα μάλλον και την ανάδειξή του με αυτό τον τρόπο. Τύχη που εύχομαι σε αυτόν να συνεχιστεί και με το αμπέλι και τους καρπούς του.

ΓΥΘΕΙΟ, 12122011

Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ….

Τον είδα χθες τον Λουκάνικο να είναι μαζί με έναν άλλο σκύλο παρατεταγμένοι μπροστά στη Βουλή και κοίταζαν προς τη μεριά της Μεγάλης Βρεττανίας, σαν κάτι να περίμεναν. Παρ’ όλα που του έγραψα προχθές και το ενδιαφέρον που μοιραστήκαμε όλοι για το που κοιμάται, ούτε καν γύρισε να με κοιτάξει και σαν πέρασε ένα μηχανάκι του όρμησαν, το κυνήγησαν λίγο και με τις ουρές σηκωμένες έφυγαν προς την Αμαλίας, για να επαναλάβουν κάπου άλλο το παιχνίδι τους με κάποια δίτροχα και αυτοκίνητα που δεν τους αρέσουν.

Τους ζήλεψα ομολογώ γιατί ήταν οι μόνες ψυχές χθες το μεσημέρι στην πλατεία Συντάγματος που δεν είχαν κανένα άγχος για το πώς θα προχωρήσει η διοργάνωση της εναρκτήριας εκδήλωσης για τις γιορτές από το Δήμο και πως φυσικά θα τελειώσει. Και πιο πολύ βέβαια τους χάρηκα γιατί και οι δυο τους ήταν οι μόνοι που περπατούσαν, έστω και στα τέσσερα αντί στα δύο πόδια όπως οι άνθρωποι, με το κεφάλι ψηλά και την ουρά τους να πηγαίνει όπου θέλει και λογαριασμό να μη δίνει σε κανέναν.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Από κοντά ο Λουκάνικος ούτε καν μοιάζει με αδέσποτο σκύλο. Καθαρός, περιποιημένος, γυμνασμένος και χωρίς παραμορφώσεις στο σώμα από τη στείρωση σε κάνει να σκέφτεσαι πως κάτι κάνει ο άτιμος και πάντα ξεχωρίζει…

ΑΘΗΝΑ, 10122011

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…

Η Σιμόνη Ζαφειροπούλου μιλάει για το βιβλίο της

«Στα παιδιά που ζουν, που ονειρεύονται, που θέλουν, που ελπίζουν, που χαμογελούν, που τραγουδούν, που σε κοιτούν ίσια στα μάτια…» είναι αφιερωμένο το λεύκωμα της Σιμόνης Ζαφεροπούλου «Ελπίδα – Τα παιδιά του κόσμου» (Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) που παρουσιάστηκε προχθές το απόγευμα της Πέμπτης στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση .

Για το λεύκωμα μίλησαν ο πρόεδρος της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης Κρις Σπύρου, ο Σωτήρης Μουσούρης, πρώην Αναπλ. Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ο Λάμπρος Κανελλόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής Unicef και o Γιάννης Δήμου, φωτογράφος ενώ την παρουσίαση συντόνισε ο συνάδελφος Γιώργος Κιούσης.

«Φωτογραφίζω παιδιά», είπε κλείνοντας την εκδήλωση η Σιμόνη Ζαφειροπούλου, «γιατί πιστεύω πως είναι πιο αληθινά. Κανένα πρόσωπο δεν λέει τόσο την αλήθεια όσο το πρόσωπο των παιδιών. […] Έρχονται κοντά σου, προσπαθούν να σε εξιχνιάσουν πολλές φορές περισσότερο απ’ ότι θα ήθελες. Η αδυναμία της προσωπικής επικοινωνίας αντισταθμίζεται με τη ματιά, με το χαμόγελο. Σε αυτά τα παιδιά που δεν ακούγεται η φωνή τους αλλά προσπαθούν όμως θέλουν, αφιερώνεται αυτό το βιβλίο».

Η Λυδία Μπουντούνη, η Βασιλική Καρακώστα  και Κωνσταντίνος Μπουντούνης  

Την εκδήλωση συνοδεύσαν μουσικά οι: Βασιλική Καρακώστα (τραγούδι), Λυδία Μπουντούνη (βιολί), Κωνσταντίνος Μπουντούνης (τσέλο) και ερμήνευσαν σχετικά με τα παιδιά τραγούδια και φυσικά είπαν και ένα ελληνοαμερικανικό χριστουγεννιάτικο.

Θα ήθελα πολύ χρόνο ομολογώ να μελετήσω το λεύκωμα της Σιμόνης και να γράψω για το έργο της, έργο που απλώνεται σε όλες της ηπείρους της γης που έχει ταξιδεύσει να φωτογραφίσει τα παιδιά και υπόσχομαι πως θα το κάνω πολύ σύντομα. Αλλά τι σημασία έχει να περιμένετε από μένα, μπορείτε και μόνοι σας να δείτε στις σελίδες του τα μάτια των παιδιών και να ακούσετε τον κτύπο της καρδιάς τους και την ανάσα της ψυχής τους σε όλες τις άκρες της γης…

Με τη Σιμόνη, την κόρη της Κάτια και τη Μάρω Κουρή μετά το τέλος της εκδήλωσης. (Φωτογραφία: Νίκος Καράμπελας).

ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Στο αέτωμα της Ακαδημίας

Είναι σπάνιο τέτοιο καιρό, στην ορμή του χειμώνα που έρχεται με τον Δεκέμβριο, να έχουμε τόσο καθαρό ουρανό όπως αυτές τις ημέρες και τούτο οφείλεται στον βοριά που πιο ισχυρός φέτος από τους νοτιάδες διώχνει τα σύννεφα που κουβαλάνε. Το γεγονός βέβαια ότι έχει να βρέξει από αμνημόνευτων ημερών στην Αθήνα δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν γιατί απλά κανένας πια από την απογοήτευση δεν νοιάζεται να καλλιεργήσει τίποτα σε αυτόν τον τόπο που κατέληξε να τρώει ακόμα και εισαγόμενα πορτοκάλια.

Πίσω από τα κλαδιά ενός πλατάνου

Αποτέλεσμα των βοριάδων είναι όπως προαναφέρθηκε η διαφάνεια στον ουρανό και τούτο είναι διακριτό τόσο την ημέρα που μπορούμε από το Λυκαβηττό για παράδειγμα να μετρήσουμε τα πλοία στον Σαρωνικό όσο και τη νύχτα πάλι, όπως χθες, που ένα λαμπερό φεγγάρι έκανε βόλτα πάνω από τις στέγες της Αθήνας, τόσο λαμπερό μάλιστα που έμοιαζε σαν το θρυλούμενο του Ιανουαρίου που το φως του είναι τόσο δυνατό σαν μέρα.

Πίσω από το φύλλωμα μιας ελιάς

Και του χθεσινού πάνω κάτω έτσι ήταν το φως αλλά ήταν ωραιότερο να το βλέπεις να κυλάει μέσα σε ένα άδειο, γυμνό ουρανό αλλά μέσα από τα ξερά φύλλα στα κλαδιά των πλατάνων στην Πανεπιστημίου (μεγάλωσαν αρκετά αλλά ποιος τα προσέχει;) που του έδιναν μια διάσταση δάσους αλλά και μέσα από το φύλλωμα μιας ελιάς στον πεζόδρομο της Ακαδημίας που το έκαναν, οπωσδήποτε πιο μυστηριώδες, αττικό στην κυριολεξία.

Χωρίς βέβαια και φανεί ως κοινοτυπία θα το ξαναπώ, ότι αυτές τις νύχτες με το φεγγάρι γεμάτο στον ουρανό της Αθήνας, τα μνημεία της, η Ακρόπολη και τα άλλα της κλασσικής εποχής καθώς και τα νεότερα, τα νεοκλασικά όπως τα αετώματα της Ακαδημίας φωτίζονται με ένα τρόπο που τα κάνει μοναδικά, όπως μόνο στην Αττική μπορεί να είναι…

ΑΘΗΝΑ, 09122011

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ …ΦΑΙΔΡΑΣ ΝΕΡΑΤΖΕΑΣ

Εκτός από τις βιτρίνες ορισμένων μεγάλων πολυκαταστημάτων που στολίστηκαν κάπως χριστουγεννιάτικα, τίποτα άλλο που δείχνει στην Αθήνα ότι βρισκόμαστε σε εορταστική περίοδο και φυσικά τούτο επηρεάζει την ψυχολογία του κόσμου που διαθέτει ακόμη λίγα χρήματα να κατέβει στην αγορά η οποία παλεύει να κρατηθεί όρθια με ψέματα.

Φυσικά και αυτό μπορεί να εκφράζει μια πικρή αλήθεια, αλήθεια που καθημερινά εμπεδώνουμε στην τσέπη μας από τα εισπρακτικά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση και την αδυναμία των περισσοτέρων να αντεπεξέλθουν ακόμη και στην ικανοποίηση βασικών αναγκών της ζωής και έτσι κάποια έξοδα ιεραρχούνται διαφορετικά από άλλοτε.

Γι’ αυτό λοιπόν και ο στολισμός της πόλης και των καταστημάτων έχει πέσει σε δεύτερη μοίρα και φυσικά ο καθένας βολεύεται όπως τον εκφράζει το «έχειν» του και το «μέσα» του - εννοείται στο ιδιωτικό του χώρο ή στο εμπορικό – επιχειρηματικό περιβάλλον του ενώ από πλευράς του ο Δήμος έχει ξεκαθαρίσει πως φέτος τα πράγματα θα είναι φτωχικά.

Κάποιοι όμως βέβαια το ξεπέρασαν αυτό και είπαν να εκφράσουν το «μέσα» τους δημόσια και πρόλαβαν να στολίσουν κάποιες νεραντζιές της κατακαημένης πλατείας Συντάγματος με ντενεκεδάκια από αναψυκτικά χάριν παιδιάς μάλλον παρά ως έκφραση τέχνης νομίζω ή διαμαρτυρίας. Το αποτέλεσμα αμέσως παραπέμπει στο «μέσα» τους που ποτέ ως φαίνεται δεν εορτάζει ή τουλάχιστον δεν το έμαθαν από το σπίτι να γιορτάζει έστω και μια μέρα…

ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ;

Ασφαλώς και πολλοί αναρωτιούνται που κοιμάται τα βράδια ο γνωστός Λουκάνικος των διαδηλώσεων· ο σκύλος ίνδαλμα για όλους τους εξεγερμένους της πόλης, το παράδειγμα αντοχής στα δακρυγόνα και τα χημικά της Αστυνομίας αλλά και τυχερός που δεν έχει φάει ακόμα κανένα σπασμένο μάρμαρο στο κεφάλι· ο αρχηγός σε όλο το σκυλολόι των αδέσποτων, αρσενικών, θηλυκών και στειρωμένων.
...

Το απόγευμα καθώς περπατούσαμε με τον συνάδελφο Ηλία Σωτηρόπουλο, σταθήκαμε στο φανάρι της Ακαδημίας προς το Πνευματικό Κέντρο και τον είδα μόνο και ολομόναχο να έρχεται δίπλα μας και περάσαμε μαζί το δρόμο σαν άναψε πράσινο για τους πεζούς και μια στιγμή μάλιστα αλληλοκοιταχτήκαμε σαν καλοί φίλοι και μας κούνησε την ουρά. 
Μόλις πατήσαμε το πεζοδρόμιο εγώ ανηφόρισα προς τη Μασσαλίας και αυτός τράβηξε προς τα δέντρα όπου τον είδα να πλησιάζει κάποιους άστεγους που έχουν κοιμούνται εκεί πέρα και νομίζω πως εκεί δίπλα τους μπορεί να βγάλει όλη τη νύχτα…

ΑΘΗΝΑ, 09122011

ΠΩΣ ΣΩΘΗΚΕ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΠΟΥΛΙΩΝ…

Οι μουριές είναι ένα δέντρο που ο αριθμός τους πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος απ’ όλα τα άλλα στην Αθήνα και εκείνο βεβαίως το οποίο απασχολεί περισσότερο τους εργάτες του Δήμου γιατί θέλει μια φορά το χρόνο κούρεμα, ανεξάρτητα από το αν είναι θηλυκές ή αρσενικές για να επιτυγχάνεται απ’ ότι καταλαβαίνω μια ομοιομορφία στις δενδροστοιχίες.

Και θέλει κούρεμα γιατί αν αφήσουν τα κλαδιά του ελεύθερα θα γεμίσει καρπούς (τα γλυκά μούρα, σε άσπρες, μαύρες και ροζέ εκδοχές) τα οποία σαν ωριμάσουν πέφτουν σωρός στα πεζοδρόμια και στα πάρκα και βρωμίζουν κυριολεκτικά όταν σαπίζουν τον τόπο, ενώ γίνονται εστίες μόλυνσης από τα ποικίλα έντομα που σαν σύννεφα πέφτουν πάνω τους.

Γι’ αυτό λοιπόν κάθε χρόνο περνούν τα συνεργεία του Δήμου και τις κουρεύουν μέχρι τον κορμό και τούτο απαιτεί πολύ χρόνο και φυσικά και ειδικευμένο προσωπικό. Απ’ αυτούς λοιπόν ένας εργαζόμενος έδειξε μια εξαιρετική ευαισθησία σαν βρήκε πάνω στα κλαδιά μιας μουριάς στην πλατεία Αλεξάνδρας μια φωλιά πουλιών. Αντί λοιπόν να την πετάξει, την τοποθέτησε με προσοχή στην ανοιχτή χούφτα που δημιουργούν τα μεγάλα κλαδιά του δέντρου, πιστεύοντας ίσως πως την άνοιξη που θα αρχίσει πάλι η περίοδος της αναπαραγωγής των πουλιών, σε κάποιο ζευγάρι θα φανεί χρήσιμη και θα του δώσει περισσότερο χρόνο να ασχοληθεί με τους έρωτές του παρά με τα …τεχνικά έργα!

ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ «ΚΕΝΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ»

Είναι πολλές οι φίλες και πολλοί οι φίλοι τις τελευταίες μέρες που με ρωτάνε που μπορούν να βρουν το νέο βιβλίο μου Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του που αναφέρεται στο Μιχάλη Ρούσσο ο οποίος στόλισε τις εξοχές της Αμοργού με ωραία έργα κεντημένα πάνω στις πέτρες του οικισμού Ασφοντυλίτης.


Για την Αθήνα, το βιβλίο υπάρχει στα βιβλιοπωλεία:

- Ν.& Σ. Μπατσιούλας, Πανόρμου 83, τηλ. 2103315186, το οποίο έχει και τη διανομή.

- ΙΑΝΟΣ, Σταδίου 24, τηλ. 2103217917

- ΠΟΛΙΤΕΙΑ, Ασκληπιού 13 & Ακαδημίας, τηλ. 2103639336

- ΝΑΥΤΙΛΟΣ, Χαρ. Τρικούπη 28, τηλ. 3616204.

- ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ, Ιπποκράτους 10 – 12, τηλ. 2103639336.

Επειδή όπως καταλαβαίνεται οι Μικρές Πατρίδες δεν είναι δα και κανένα φοβερός εκδοτικός οίκος που να έχει μεγάλες δυνατότητες διανομής σε όλη την Ελλάδα, έχει δώσει τη διανομή του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο Ν. & Σ. Μπατσιούλας όπου μπορείτε να απευθυνθείτε και τηλεφωνικά να το παραγγείλετε και επί αντικαταβολή.
Τηλ: 2103315186, Fax: 2103315134, email: info@batsioulas.gr url: www.batsioulas.gr

Μπορείτε επίσης να απευθυνθείτε στον βιβλιοπώλη σας οπουδήποτε στην Ελλάδα και αυτός με τη σειρά του να το παραγγείλει στο βιβλιοπωλείο Ν. & Σ. Μπατσιούλας για τα περαιτέρω . Αν πάλι κάπου βρείτε δυσκολίες, μπορείτε να απευθυνθείτε σε μένα με ένα μήνυμα στο inbox και θα σας εξυπηρετήσω.

Σας ευχαριστώ πολύ…

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ…

Δεν έφερε κανένας το κάθισμα του να κάτσει δίπλα του το καλοκαίρι. Έβλεπαν όλοι τη νεκρή καστανιά και σκέφτονταν πως αν μείνουν έστω και λίγο κάτω από τον άδειο ίσκιο της θα κουβαλήσουν την αρρώστια που σκότωσε το δέντρο και στα δικά τους, στις αυλές και τα χωράφια κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Έτσι τον άφησαν μόνο να κάθεται να βλέπει πως μεγάλωναν τα καλαμπόκια στο χωράφι κοντά στη λίμνη και να έχει το νου του μην πλακώσουν ασβοί και αλεπούδες και του καταστρέψουν τη σοδειά από τα καλαμπόκια.

Κατά βάθος αυτός το ήξερε πως έτσι θα γίνονταν, γιατί,  την αρρώστια που ξεκλήρισε όλες τις καστανιές στην Κεντρική Ελλάδα, δεν την έφερε κανένας άνθρωπος, ούτε τα πουλιά καθώς ορισμένοι λένε, ούτε οι κολώνες του ΟΤΕ που ήρθαν από την Ιταλία. Την έφερε ο ουρανός και ο αέρας και με τα σύννεφα ή τη βροχή αυτή στράγγιξε στα κλαριά του δέντρου και μέσα σε πολύ μικρό διάστημα το ξέρανε. Χάρη όμως στην ιδιαίτερη αντοχή του ξύλου της καστανιάς, το δέντρο έμεινε όρθιο σαν φάντασμα να δηλώνει την επιδημία που πλάκωσε τα δέντρα.

Λίγο – πολύ το ήξερα όλοι πως έτσι έγινε, αλλά στη σκιά της νεκρής καστανιάς κανένας δεν ήθελε να κάτσει κι αυτός φέτος μετά τη συγκομιδή, η οποία δεν πήγε και άσχημα, πήρε την απόφαση την άνοιξη να μην ξαναβάλει αλέτρι και να αφήσει το χωράφι να το καταπιούν τα βάτα και τα αγριόδεντρα γιατί όπως φαίνεται, αυτά καμιά αρρώστια δεν τα πιάνει και άφησε το καρεκλάκι εκεί να θυμίζει πως κάποτε ο τόπος ήταν άλλος...

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07122011

ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ…

Κι εκεί που κάποιοι φώναζαν πως τάχα ο Καμίνης, ο δήμαρχος της Αθήνας ξήλωσε τα παγκάκια της πλατείας Κλαυθμώνος για να μην κοιμούνται οι άστεγοι, να τι έκαναν σήμερα στο Σύνταγμα κάποιοι άλλοι επίσης ευαίσθητοι περί τον συνάνθρωπο και την κοινωνία παίδες, οι γνωστοί ως «κουκουλοφόροι» ή «μπαχαλάκηδες» οι οποίοι δρουν ανενόχλητοι και δημιουργούν ένα σωρό προβλήματα στη ζωή της πόλης και των κατοίκων της.

Αυτοί λοιπόν σήμερα για να μην κουβαλάνε πέτρες να πετάξουν στην, από το σπίτι τους -είναι και βαριές αλλά και δυσεύρετες στην τσιμεντένια Αθήνα- έπιασαν τα σφυράκια και τις βαριοπούλες τους και τις σχάρες της ΕΥΔΑΠ και έσπασαν κυριολεκτικά όλα τα μαρμάρινα παγκάκια της πλατείας Συντάγματος προκειμένου να εξοικονομήσουν και τα κομμάτια τους «όπλα» για τη μάχη που είχαν αποφασίσει να δώσουν σήμερα με τα ΜΑΤ.

Ουδόλως τους ένοιαξε αν στην σημερινή πορεία ήταν και άλλα παιδιά που ήθελαν να γυρίσουν στο σπίτι με γερό κεφάλι, ουδόλως τους ένοιαξε αν αυτά τα παγκάκια αποτελούν κομμάτι της ιστορίας της πόλης, ουδόλως τους ενδιέφερε αν αυτά τα έφτιαξε με τον κόπο του ένας άνθρωπος, πόσο τα έχουν πληρώσει οι συμπολίτες μας και αν μπορούν βέβαια να τα ξαναπληρώσουν και βεβαίως να έχουν την ομορφιά που τους έδωσε ο χρόνος. Ουδόλως τους ένοιαξε πάλι αν σε αυτά κοιμούνται τα βράδια κάποιοι άστεγοι συμπολίτες μας.. .

Αυτοί απλά ήθελαν να κάνουν το κομμάτι τους και τα έκαναν όλα κομμάτια…

ΤΟ ΝΤΑΜΑΡΙ ΤΗΣ «ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ»

Τέτοιες μέρες τον Δεκέμβρη του 1944 το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», είχε φιλοξενήσει τον Ουίνστολ Τσόρτσιλ, πρωθυπουργό της Αγγλίας και ο βασικό υπεύθυνος για την τραγωδία της Ελλάδας εκείνη την εποχή και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε.

Φυσικά και το ξενοδοχείο ήταν στο στόχαστρο των ανταρτών αλλά με τα λιανοτούφεκα που διέθεταν τότε, τίποτα δεν μπορούσαν να κάνουν. Χώρια δε που όλο το Σύνταγμα ήταν ζωσμένο με τα εγγλέζικα τανκς και διμοιρίες εγγλεζοτσολιάδων και δεν μπορούσε ούτε πουλί να το πλησιάσει, πόσο βέβαια να επιχειρήσει κάποια ενέργεια εναντίον του.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το ξενοδοχείο ψήλωσε περισσότερο, έγινε διεθνώς γνωστό για τη φιλοξενία του και το προτιμούν πολλοί να μένουν όταν έρχονται στην Αθήνα, να απολαύσουν την πόλη, τη ζωή της και εσχάτως τα γεγονότα που συμβαίνουν στην πλατεία. Έτσι η «Μεγάλη Βρεταννία» απέκτησε και άλλα συν στο προφίλ της όπως την διαρκή αντικατάσταση και επισκευή των μαρμάρινων σκαλοπατιών της γιατί σε κάθε πορεία, γίνεται νταμάρι απ’ όπου παίρνουν κομμάτια οι αντίπαλοι των ΜΑΤ και τους τα πετάνε κι εκείνοι τους απαντούν με βόμβες κρότου λάμψης και πολλά δακρυγόνα.

Έτσι έγινε για μια άλλη φορά σήμερα, όταν για μια ώρα περίπου δεκάδες νεαροί έπιασαν άλλοι τα σφυριά που κουβαλούσαν μαζί τους και άλλοι τις μαντεμένιες σχάρες της αποχέτευσης και με φοβερή όντως υπομονή κατάφεραν και τα έκαναν κομμάτια για να παίξουν πάλι το γνωστό παιχνίδι με τα ΜΑΤ που διαλύει εντελώς τη ζωή της πόλης και αποθαρρύνει και όποιον άλλο να ήθελε να συμμετάσχει ακόμα και σε αυτή την πορεία…

ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Δεν λέω, σε όλες τις πορείες γίνονται ένα σωρό ωραία πράγματα μπροστά στα μάτια μας που πρακτικά είναι αδύνατο να τα καταγράψει όλα ο φακός. Για πολλούς βεβαίως λόγους και ο κυριότερος είναι η προσπάθεια να μη φανούν πρόσωπα σε ώρα δράσης και από τις δυο πλευρές των αντιμαχομένων γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να έχει περίεργες συνέπειες…

Έτσι λοιπόν εγώ προσπαθώ να κάνω κάποιες φωτογραφίες από απόσταση και βεβαίως κυνηγάω, σκηνές συνήθως εκτός μάχης που δίνουν ένα διαφορετικό στίγμα στην ημέρα και μπορεί να μην χρειάζονται καθόλου λόγια να τις παρουσιάσω αλλά δεν γίνεται, έτσι έμαθα τόσα χρόνια στις εφημερίδες και δεν μου πάει να αφήνω φωτογραφίες χωρίς λεζάντες.

Στα μετόπισθεν λοιπόν των σημερινών επεισοδίων στο Σύνταγμα, πήρε το μάτι μου την μεταφορά αλά μπρατσέτα ενός εκ των συλληφθέντων, ο οποίος φυσικά και δεν έμοιαζε να έχει κάνει τίποτα, χώρια που δεν φορούσε τη γνωστή μαύρη στολή με την οποία κατεβαίνουν ντυμένοι οι νεαροί σε αυτού του είδους τις αναμετρήσεις με τα ΜΑΤ, αλλά ένα πορτοκαλί φούτερ σαν να πήγαινε βόλτα στη γειτονιά. Επειδή πάντως καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται, σίγουρα κάτι έκανε, δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί και το τσίμπησαν και τώρα ποιος ξέρει με τι τρόπο θα τη γλυτώσει και ποιος θα τον υπερασπιστεί.

Το σκηνή παρακολουθούσαν αρκετοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και κάποιος συμπολίτης μας ο οποίος διάλεξε μέρα μάλλον να πάει βόλτα με το λουρί τον σκύλο του στο Σύνταγμα ή μπορεί να τον κατέβασε στην Αθήνα πιθανόν να γνωρίσει τον Λουκάνικο και την υπόλοιπη αναρχοσκυλοπαρέα αλλά τους βρήκε όλους απασχολημένους κι έτσι απογοητευμένος τον κυκλοφορούσε ανάμεσα στα σπασμένα μάρμαρα και τα νεράτζια και συμπλήρωσε με ωραίο τρόπο τη φωτογραφία της μεταφοράς του συλληφθέντος.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Το τι έγινε στη σημερινή πορεία των μαθητών – σπουδαστών για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στους δρόμους της Αθήνας, δεν είναι βέβαια και κάτι το πρωτοφανές αλλά πάντα κάτι καινούργιο φαίνεται πάνω σε αυτά τα ζητήματα και καλό είναι να τα σημειώνουμε καθώς αυτά συμπληρώνουν την ιστορία της πόλης.

Περί τα 2.000 χιλιάδες και λίγο παραπάνω πρέπει να ήταν οι νεαροί που πορεύτηκαν από τα Προπύλαια προς το Σύνταγμα όπου μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη ήταν αναπτυγμένε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, από την Αθήνα αλλά και από την επαρχία που μεταφέρθηκαν όπως γίνεται συχνά τελευταία σε τέτοιες περιπτώσεις για ενίσχυση.

Εκεί οι νεαροί άρχισαν αμέσως το γνωστό παιχνίδι αναμέτρησης με τα ΜΑΤ ρίχνοντας εναντίον τους μάρμαρα που έσπασαν από διάφορα σημεία της πλατείας και φυσικά από τα φρεσκοτοποθετημένα σκαλιά της Μεγάλης Βρετανίας τα οποία όπως υποθέτω δεν είναι δα και από τα καλύτερα σε ποιότητα. Για να σπάσουν τα σκαλιά του ξενοδοχείου μάλιστα αφού δεν μπορούσαν να κάνουν και σπουδαία πράγματα με τα σφυράκια που κουβαλούσαν, εφάρμοσαν ένα καινούργιο σύστημα. Τα κοπάναγαν με τις μαντεμένιες σχάρες της ΕΥΔΑΠ που ξεκολλούσαν από το δρόμο κι έτσι κάτι κατάφερναν αλλά με πολύ κόπο γιατί αυτά τα αντικείμενα είναι αρκετά βαριά και απαιτούν αρκετή δύναμη.

Η «μάχη» με τα ΜΑΤ σε στάση άμυνας πρέπει να κράτησε σχεδόν μια ώρα, χρόνος που ήταν αρκετός για να γίνουν χίλια κομμάτια τα παγκάκια της πλατείας, για τον ανεφοδιασμό με πυρομαχικά των νεαρών. Κάποια στιγμή κινήθηκαν εναντίον τους τα ΜΑΤ, έριξαν λίγα δακρυγόνα επειδή υποθέτω έβλεπαν πως η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στη διαδήλωση ήταν εντελώς άσχετοι με τέτοια πράγματα και καταστάσεις και εύκολα τους διέλυσαν. Άλλοι έφυγαν προς το Μοναστηράκι ενώ ένα μεγάλο μπλοκ νεαρών κατέβηκε προς την Πανεπιστημίου κάνοντας διάφορες ζημιές, συγκεντρώθηκαν για λίγο μπροστά στα Προπύλαια αλλά μετά από μια επίθεση των ΜΑΤ διαλύθηκαν και έφυγαν προς τα Εξάρχεια.

Το καινούργιο, για μένα τουλάχιστον είναι ότι τα ΜΑΤ έκαναν πλάκα με τους νεαρούς και απ’ ότι παρατήρησα έχουν εξελιχθεί πολύ στο να αποκρούουν με τις ασπίδες ότι αντικείμενο πετιέται εναντίον τους. Έναν – δυο αστυνομικούς που ήταν στην πρώτη γραμμή όντως τους θαύμασα για τις αποκρούσεις ακόμα και μεγάλων κομματιών μαρμάρων όταν πετύχαινε η βολή – πράγμα πολύ δύσκολο για τους άμαθους νεαρούς σε τέτοιες ρίψεις.

Κάτι άλλο που έχει κι αυτό τη σημασία του είναι ότι καταστράφηκαν τα περισσότερα από τα μαρμάρινα παγκάκια της πλατείας κι έτσι κάποιοι άστεγοι τους βλέπουν να ψάχνουν απόψε αλλού να κοιμηθούν καθώς το κρεβάτι τους έγινε κομμάτια για να εξοπλιστούν οι νεαροί. Ξήλωσαν ακόμη και τα μεγάλα ξύλα για να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον των ΜΑΤ αλλά γρήγορα διαπίστωσαν πως κάτι τέτοιο είναι μάταιο γιατί ήταν πολύ βαριά και δύσχρηστα και τα παράτησαν ενώ κατάφεραν, πως δεν ξέρω, να κάψουν και μερικά

Και το τελευταίο, όπως είδα σήμερα, οι συγκρούσεις νεαρών – ΜΑΤ έγιναν κάτι σαν θέαμα για πολλούς Αθηναίους αλλά και αρκετούς ξένους που μαζεύονται σε διάφορα σημεία της πλατείας να τους βλέπουν και να καταγράφουν με φωτογραφικές μηχανές και βίντεο τα γεγονότα που κάνουν την Αθήνα, μια πόλη μοναδικών συγκινήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑΣ

Σαν μικρά μαύρα στίγματα πάνω στην επιφάνεια της λίμνης Πλαστήρα, έμοιαζε το κοπάδι από τις αγριόπαπιες που στάθηκε εκεί την περασμένη εβδομάδα για να βρει τροφή στα νερά της, να ξεκουραστεί λίγο και να συνεχίσει το ταξίδι του, όπου τις πάει ο καιρός…

Αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία της αγριόπαπιας, συνέβαινε και στις αρχαίες κοινωνίες των ανθρώπων, τον καιρό πριν ανακαλυφθεί η γεωργία και η κτηνοτροφία ήταν ακόμη στα σπάργανα. Όταν κατάφεραν αυτά τα πράγματα, σταμάτησαν τις περιπλανήσεις τους εδώ κι εκεί και σιγά – σιγά ίδρυσαν χωριά, κατόπιν πόλεις και έμαθαν να ζουν μόνιμα εκεί.

Οι αγριόπαπιες δεν έτυχαν αυτής της θαυμαστής εξέλιξης των ανθρώπων, έμειναν στις παλιές συνήθειες των πτηνών και θα συνεχίζουν -όσο υπάρχει το είδος τους- τις ετήσιες μετακινήσεις από το Βορά στο Νότο και αντιστρόφως που καθορίζονται από το ένστικτο της επιβίωσης και φυσικά από την προσοχή που δίνουν στον εχθρό, υπαρκτό ή νοητό.

Οι άνθρωποι σιγά – σιγά δημιούργησαν συνθήκες όπου ανθεί κατά πως λέγεται ο διάλογος και η πολιτική, αλλά από την άλλη ατόνησε η ατομική ευθύνη και η προσοχή για όσα ενδεχομένως μπορεί να βλάψουν την ομάδα ή την κοινωνία ολόκληρη, αφ’ ενός μεν γιατί θεώρησαν ότι πέτυχαν να ζουν σε ένα καθεστώς ασφάλειας ή γιατί αυτό το ρόλο τον έδωσαν σε υπαλλήλους και μισθοφόρους των οποίων η εμπιστοσύνη είναι αμφίβολη.

Στα κοπάδια της αγριόπαπιας, τα πράγματα έμειναν στάσιμα και κάθε μέλος είναι το ίδιο επιφορτισμένο με κάθε άλλο την ώρα που ψάχνουν για τροφή να προσέχει και μόλις καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά γύρω τους να δίνει σήμα και αμέσως , όλες μαζί να σηκώνονται σαν ένα σώμα από το νερό και να φεύγουν για άλλο σημείο να γλυτώσουν.

Στις κοινωνίες των ανθρώπων, αυτό που για την οικονομία του χώρου θα λέγαμε ένστικτο, έχει ατονήσει τόσο πολύ που κανένα σχεδόν μέλος του προσέχει γύρω του για να μη συμβεί κάτι κακό, αλλά σαν αυτό γίνει, τότε αρχίζουν και φωνάζουν όλοι μαζί, δημιουργούν οχληρές καταστάσεις και κατά πάγιο κανόνα ρίχνουν τις ευθύνες στους υπαλλήλους και τους μισθοφόρους φύλακες για να κρύψουν μέσα στο θόρυβο τις δικές τους.

Στις κοινωνίες της αγριόπαπιας όμως, καμιά δεν γυρίζει πίσω να κλάψει τα θύματα των κυνηγών, όλες οι επιζώσες φεύγουν να βρουν μέρος με περισσότερη τροφή και ασφάλεια γιατί το κοπάδι πρέπει να ζήσει για να συνεχίσει τον κύκλο των αέναων μετακινήσεων από το βορά στο Νότο και αντιστρόφως μέχρι κάποια στιγμή η γη σταματήσει να υπάρχει…

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07122011

ΕΝΑ JUKE BOX ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Να κλείνουμε σιγά – σιγά με τα χθεσινά και τα προηγούμενα γιατί από εδώ και πέρα μας περιμένουν δουλειές με φούντες – στην πραγματικότητα αλλά και στον δικτυακό κόσμο…

Για τα πράγματα που αποσύρονται ο λόγος, αυτά που φτάνουν ως παλιά, μεταχειρισμένα, κλεμμένα, αγορασμένα στο παζάρι της Κυριακής στο Μοναστηράκι. Οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου ή μάλλον και οτιδήποτε έχουν φτιάξει τα χέρια των ανθρώπων και οι μηχανές που δημιούργησε ο νους τους, ακόμα και σκουπίδια -πολλά σκουπίδια- φτάνουν κάθε Κυριακή στο Μοναστηράκι και προκαλούν τον κόσμο.

Έτσι ανάμεσα σε όλα αυτά, είδα χθες στην καρότσα ενός DATSUN ένα ωραίο Juke Box, μάρκας Symphonie η οποία φαντάζομαι πως ήταν αμερικάνικη. Αρκετά ταλαιπωρημένο, όχι τόσο από τη χρήση γιατί όπως είδα στη δισκοθήκη του δεν πρέπει να ανανεώθηκε από το “Mamy Blue” και εντεύθεν αλλά από την εγκατάλειψη σε κάποια αποθήκη πιθανώς, ήταν δεμένο με ένα σκοινί και βουβό προκαλούσε τα βλέμματα των περαστικών.

Αρκετοί ήταν εκείνοι που στέκονταν και ρωτούσαν την τιμή του, αλλά το έκαναν από περιέργεια περισσότερο παρά από συλλεκτικό ενδιαφέρον γιατί όντως ήταν απαγορευτική ακόμα και για ένα χοντρό πορτοφόλι και απομακρύνονταν με ένα ύφος νοσταλγίας στο πρόσωπο. Νοσταλγία που προκαλούσε το ίδιο το Juke Box στη θέα του γιατί έφερνε στη μνήμη τα χρόνια που η ακρόαση μιας μουσικής επιτυχίας για τους νέους ήταν δημόσια και μάλιστα με αντίτιμο, σε κάποιο καφενείο, σε μια ταβέρνα οπουδήποτε στην Ελλάδα και τα επακόλουθα ανάλογα με το νεωτερισμό που τους διακατείχε ή τις μόδες που τους άρεσαν.

…

Ρώτησα την κυρά που ήταν καθισμένη στην καρότσα του DATSUN που το βρήκε και με παρέπεμψε στον άντρα της ο οποίος απουσίαζε κάπου για άλλες δουλειές. Έτσι δεν έμαθα, από πια περιοχή τουλάχιστον το μάζεψαν για να μεταφερθώ, νοερά έστω, σε ένα χώρο που σίγουρα δεν υπάρχει πια και να αναζητήσω κάποιες ρίζες που να δένουν κι εμένα με αυτό.

Η ΑΘΗΝΑ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ…

Μπορεί η Αθήνα, ειδικά το Σύνταγμα και οι κεντρικοί δρόμοι της να μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ πολλών άλλων χωρών του κόσμου κατά τη διάρκεια των αντιμνημονιακών αγώνων και των ημερών της «άμεσης δημοκρατίας» και εικόνες με ματωμένα κεφάλια, κουκουκοφόρους να σπάνε τα μάρμαρα και ΜΑΤατζήδες να πνίγουν την πόλη στα δακρυγόνα να έφτασαν στην άκρη της γης, αλλά κάποιοι δεν έπαψαν να την κεντρική πλατείας μας βλέπουν με άλλο μάτι και να το δείχνουν μάλιστα με το έργο τους.

Όπως χθες το πρωί, αυτός ο αλλοδαπός φωτογράφος με το άγνωστο φωτομοντέλο που την έβαζε να περνάει το δρόμο πολλές φορές με τους πεζούς όταν άναβε γι’ αυτούς το φανάρι και έκανε φωτογραφίες πιθανόν για κάποιο διαφημιστικό ή τουριστικό πρότζεκτ. Σίγουρα κάτι τέτοιο θα ήταν γιατί τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το πέρα δώθε πρωινιάτικα της ελαφρά ντυμένης κοπέλας πάνω τα ψηλά τακούνια, στο Σύνταγμα, που έμοιαζε άδειο καθώς κανένας από αυτούς που αποτελούν την κλασσική ατραξιόν, εκτός του «Χριστοπιστία» δεν ήταν στη θέση του ακόμα να κάνουν το δικό τους πρόγραμμα…

Η ΓΛΑΥΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ…

Τι καλημέρα με καρφιά θα μου πείτε είναι αυτή η σημερινή; Ναι, έχετε δίκιο αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ούτε να βάλω τη φωτογραφία στο Photoshop να τα εξαφανίσω από το κεφάλι και τα φτερά της μαρμάρινης κουκουβάγιας που «κοσμεί» τη στέγη της Ακαδημίας Αθηνών, που στεγάζει ως λέγεται τα κορυφαία πνεύματα του ελληνισμού.

Σε αυτή λοιπόν την κουκουβάγια, τη «γλαύκα» που είναι το σύμβολο της θεάς Αθηνάς -της προστάτιδας της πόλης των Αθηνών- οι αρμόδιοι κατάφεραν (με τι τρόπο άραγε και πότε;) και έμπηξαν μακριά σύρματα για να αποθαρρύνουν τα περιστέρια και τα άλλα πτηνά της πόλης να στέκονται εκεί και κατά συνέπεια να λερώνουν τα μάρμαρα με κουτσουλιές τους.

Μοιάζει παράδοξο, αλλά έτσι είναι. Τίποτα απ’ ότι πετάει στον ουρανό της Αθήνας δεν μπορεί να πλησιάσει την έκπληκτη για το γεγονός γλαύκα που όπως και να έχει το πράγμα σίγουρα θα ήθελε κι αυτή συντροφιά την οποία όμως αποκλείουν τα καρφιά. Η ίδια δεν μπορεί βέβαια ούτε να τινάξει με ένα κούνημα των φτερών της τα καρφιά από πάνω της, ούτε και να πετάξει μακριά από τη στέγη να γλυτώσει γιατί απλά είναι μαρμαρωμένη.

Ούτε και η Αθηνά και ο Απόλλων δίπλα της μπορούν να τη βοηθήσουν, γιατί εκτός του ότι έχουν χάσει τη δύναμη και τη διάθεσή τους με όσα βλέπουν, ενδέχεται να το πάρει είδηση αυτός που είχε την έμπνευση με τα καρφιά και να σηκώσει σκαλωσιά και να ντύσει και αυτούς με τέτοια πανοπλία προστασίας που να αποτρέπει τα πουλιά να τους πλησιάσουν…

ΕΓΚΩΜΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΘΗΝΑΙΟ ΓΑΤΟ

Πνίγομαι ομολογώ από ένα σωρό πράγματα που κάνω και άλλα που ανοίγω απόψε, αλλά πρέπει να γράψω και κάτι για τις γάτες των Αθηνών μη και με παρεξηγήσουν επειδή αναφέρομαι συνέχεια σε αυτές των βουνών και των νησιών και σχολιάζω μάλιστα πως οι κάποιες από αυτές μπορούν να ζήσουν και μόνες τους κυνηγώντας πουλιά και τρωκτικά.

Την αφορμή μου την έδωσε σήμερα το μεσημέρι που καθόμασταν στους Διόσκουρους, δίπλα στα κάγκελα της Στοάς του Αττάλου, ένα κοπάδι από μαύρες και γκρίζες γάτες, ενήλικες αλλά και κάτι γατάκια, από το οποίο κοπάδι που είχε το νου του πότε θα ορμήσει σε κανένα τραπέζι που έφυγαν οι πελάτες, ξεχώριζε όμως ένας ωραίος νευρικός γάτος.

Αυτός λοιπόν ο λεβέντης είχε πάρει στάση αναμονής μέσα στο αραιό γκαζόν και είχε τα μάτια του καρφωμένα σε ένα τοίχο που πηγαινοέρχονταν μια σουσουράδα αναζητώντας κι αυτή λίγη τροφή. Περίμενε, σιωπηλός και μόλις την είδε όρμησε να την αρπάξει αλλά το πουλί τον πήρε νωρίς είδηση και με ένα φτερούγισμα πέταξε μακρύτερα κι έτσι γλύτωσε.

Ο γάτος επέστρεψε στο γκαζόν και πήρε πάλι την ίδια θέση που είχε προηγουμένως, προφανώς επειδή άλλες φορές είχε καταφέρει να πιάσει κάποιο πουλί, σίγουρα σπουργίτη που είναι πιο δυσκίνητο και στο κορμί και στο μυαλό από τις σουσουράδες και χάρη αυτής της επιτυχίας δικαίως αναγνωρίζεται ως κυνηγός όπως οι βουνήσιοι που δεν περιμένουν να ζήσουν από αποφάγια και ειδικές γατοτροφές όπως οι γάτες των σαλονιών της Αθήνας.

ΑΘΗΝΑ, 05122011  

Ο «ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ» ΤΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Έχει εξελιχθεί σε θεσμό πλέον, κάθε Δεκέμβρη οι εφημερίδες και τα περιοδικά να κάνουν διάφορα πρόχειρα «αφιερώματα» για τον ματωμένο αυτό μήνα του 1944 που άρχισε η ελληνική τραγωδία του εμφυλίου πολέμου που τις συνέπειες του ζούμε ακόμη και σήμερα.

Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτά τα «αφιερώματα», λίγο πολύ οι περισσότεροι τα γνωρίζεται και αναλόγως τα εκτιμάτε για τη συνεισφορά τους στην ιστορική γνώση και φυσικά για τη συμβολή τους στην πληροφόρηση των νεώτερων πάνω σε αυτό το φοβερό ζήτημα.

Επειδή όμως το έφερε η τύχη σήμερα και βρήκα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο το σπάνιο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης» (Εκδόσεις Μαρή - Κορόντζη, Αθήνα 1945) το καταχάρηκα και πήρα και το θάρρος να πω πως είναι το σπουδαιότερο βιβλίο που γράφτηκε αμέσως μετά από αυτά τα γεγονότα. Με εξαιρετικό τρόπο ο Λουντέμης γράφει για τα αυτονόητα, πως δηλαδή μας έβαλαν οι Σύμμαχοι να σφαχτούμε μεταξύ μας και το ρόλο των πρωταγωνιστών πολιτικών εκείνης της μαύρης εποχής.

Σαν παραμύθι είναι το μόλις 80 σελίδων βιβλίο και διαβάζεται με τη μια, αλλά από εκείνη τη μοναδική έκδοση δεν ξαναπήγε στο τυπογραφείο, άγνωστο για ποιο λόγο πιθανόν γιατί ήταν τόσο αληθινό και ενοχλούσε κάποιους, οπότε και αφέθηκε να ξεχαστεί. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κατηγορήσω γι’ αυτό κανέναν. Υπάρχουν άλλοι ποιο αρμόδιοι από μένα να το ερευνήσουν και να το επανεκδώσουν γιατί πέρα από τη λογοτεχνία του Λουντέμη, αποτελεί ένα σοβαρό ντοκουμέντο για την προσέγγιση της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Θα ήθελα πολύ να αντιγράψω στον actimon ορισμένα κεφάλαια του βιβλίου να τα διαβέσετε, αλλά όπως καταλαβαίνετε είναι πρακτικά αδύνατον. Περιορίζομαι σε λίγες αράδες για να σας βάλω στο πνεύμα του Λουντέμη και να σας κάνω να αναλογιστείτε τι ακολουθεί στις επόμενες σελίδες…


«Ο Δεκέμβρης άνοιξε πληγές πάνω στα σπίτια μας, μα άνοιξε και τα μάτια μας. Τώρα αρχίσαμε να εξηγήσουμε μερικά πράγματα που συνέβαιναν στην Κατοχή εδώ κι’ έξω. Κι’ ας αρχίσουμε απ’ έξω. Στο κατεχόμενο από τους Ναζιφασίστες Μιλάνο μια μέρα ο λαός ξεσηκώθηκε και ξεχύθηκε στις πλατείες και τους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για την αιματοχυσία., να ζητήσει ειρήνη, να χαιρετήσει τη R.A.F. και να φωνάξει ότι υπάκουσε τις εντολές της. Κι’ η R.A.F. τους έστειλε τις ευχαριστίες της μ’ έναν από τους βαρβαρότερους βομβαρδισμούς του πολέμου.


Τώρα επίσης αρχίσαμε να εξηγούμε γιατί τα «Λυμπερέϊτορς» αντιπαρήρχοντο τα κατάφορτα οπλιταγωγά του Πειραιά, τα εργοστάσια και τις πολεμικές βάσεις του εχθρού και πήγαιναν και έριχναν τις μπόμπες τους στις φτωχογειτονιές μας. Και τώρα εξηγεί κανείς γιατί μετά την κατάρρευση τα πολεμικά εργοστάσια της Γερμανίας βρέθηκαν άθικτα και γιατί βρέθηκαν ερείπια τα σπίτια.


Η ξεσπιτωμένη γρηούλα του Πειραιά που ανέβηκε ένα βράδυ αλαλιασμένη μετά απ’ τον απάνθρωπο βομβαρδισμό του στην Αθήνα δεν ήξερε διόλου από την πολεμική ταχτική των Συμμάχων. Ήξερε όμως καλά τούτο: Πως ούτε τα στούκας των Γερμανών, ούτε τα Καπρόνι των Ιταλιάνων ρίξανε το σπίτι της και σκοτώσανε τα παιδιά της. Και στάθηκε αδύνατο, μ’ όλη μας η ρητορική, να την πείσουμε ότι αυτοί που σκότωναν τον πειραιώτικο λαό τον σκότωναν για να τον απελευθερώσουν. Όσο πίστεψε αυτό άλλο τόσο πίστεψε και το ότι ο Ράλλης τους έστελνε στον Πειραιά για… καλό δικό τους».


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία από τα «προσφυγικά» της Λεοφώρου Αλεξάνδρας όπου στους τοίχους τους φαίνονται ακόμα σημάδια από τις σφαίρες από τις μάχες των Αθηναίων με τους Άγγλους.

ΑΘΗΝΑ, 04122011