Στεφάνια στη μνήμη ενός μεγάλου Έλληνα, στο σημείο της δολοφονίας
του στρίμωξαν σε ένα πεζοδρόμιο που τα κάγκελα δεν επιτρέπουν στον περαστικό
ούτε να διαβάσει τη γράφει η αναμνηστική στήλη. Ευτυχώς κάποιοι τα κατάφεραν
και σήμερα…
Λευκή ας βαλθή όπου έπεσες Κολώνα
(Πως έπεσες, γραφή
να μην το λέη)
Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη
Βουβή μαρμαρωμένη να σε κλαίη.
Κωστής Παλαμάς
ΑΘΗΝΑ, 31072022
Αποχαιρετήσαμε χθες στο κοιμητήριο του μικρού μας χωριού την
Μαρία Δημητροπούλου (1927 – 2022). Την θειά – Μαρία όπως την αποκαλούσα, γειτόνισσα.
Τα σπίτια μας ήταν αντικρυστά και τόσα χρόνια κάθε πρωί βλέπαμε το ξύπνημά τους
και το τελευταίο φως να σβήνει το βράδυ και οι κουβέντες μας πολλές φορές
γίνονταν από τα μπαλκόνια…
Η θειά Μαρία ή Καραϊνομαρία όπως την ήξεραν όλοι καθώς
συνήθιζαν ακόμη να βάζουν το επώνυμο πίσω από το όνομα, πέθανε παραμονές της
Αγίας Παρασκευής, μια μέρα που πάντα την στεναχωρούσε γιατί θύμιζε την κόρη της
Βούλα που πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία. Έτσι διάλεξε την ημέρα να πάει να την
συναντήσει στους ουρανούς γιατί πάντα παραπονιόνταν ότι της έλειπε και
τελευταία έλεγε πως την έβλεπε συχνά
στον ύπνο της.
Τα τελευταία χρόνια που ήμουν κι εγώ στο χωριό, την έβλεπα
καθημερινά καθώς έρχονταν και έκαναν συντροφιά με την συνομήλικη μάνα μου. Εκεί
εύρισκα την ευκαιρία να αρχίσω κουβέντα μαζί τους και να ρωτάω διάφορα πράγματα
για το χωριό και τους ανθρώπους του και σαν άρχιζαν δεν σταματούσαν. Τα
περισσότερα βέβαια τα είχα ξανακούσει αλλά ήθελα να επιβεβαιωθώ για κάποια
πράγματα και η πορεία τους στη ζωή αρκούσε.
Η θειά – Μαρία ήρθε στο χωριό πριν από την Κατοχή και έζησε
μαζί με τους γέροντες παππούδες της μέχρι που παντρεύτηκε τον Σεραφείμ
Δημητρόπουλο, χρόνια μακαρισμένος κι αυτός και έκαναν μαζί τρία παιδιά, τη
Βούλα που πέθανε, τον Κώστα και τον Γιάννη. Μαθημένη από κορίτσι στη δουλειά,
στα χωράφια και στα κοπάδια αλλά και σε ότι άλλο βρίσκονταν τότε στο χωριό,
κατάφερε μαζί με τον άντρα της να δημιουργήσουν μια προκομένη οικογένεια και ο
γιός της Κώστας θεωρείται σήμερα πρώτος νοικοκύρης.
Από τις αφηγήσεις της, εκείνο που κράτησα ήταν η δουλειά που
έριξε στην ανοικοδόμηση του χωριού μετά το κάψιμό του από τους Γερμανούς το
1944 και τη λήξη του Εμφυλίου. Κορίτσι ακόμη έφτιαχνε λάσπη και έφερνε πέτρες
στους μαστόρους που έχτιζαν τα σπίτια και ευχαριστιόνταν πολύ σαν θυμόνταν σε
ποια είχε δουλέψει. Εκείνο όμως που την έκανε πιο γνωστή και απαραίτητη στο
χωριό ήταν τα καλοκαίρια που αναλάμβανε το ρόλο του νεροφόρου, ήτοι του
ανθρώπου που επέβλεπε να τηρείται η σειρά στα ποτίσματα και να μην γίνονται
παρεκτροπές στην διανομή του νερού. Αυτό ήταν αφορμή να μαλώνει με όλους (γιατί
όλοι λίγο – πολύ έκλεβαν νερό ή δεν τηρούσαν τη σειρά) αλλά αυτοί οι καυγάδες
ξεχνιόνταν μόλις άρχιζε το φθινόπωρο και μαζεύονταν οι δουλειές στα χωράφια.
Η θεια – Μαρία έφυγε πλήρης ημερών. Ήσυχα, σαν τα πουλιά εκείνα που δεν ξαναγυρίζουν
στο χωριό και η απουσία της θα είναι αισθητή, τόσο στην οικογένειά της, όσο και
στο τόπο. Μαζί με λίγες άλλες συνομήλικές της αποτελούν τις αγαθές υπάρξεις του
χωριού, βάθρο που τις έχει αναγάγει η τραγική πληθυσμιακή αποψίλωση όλης της
περιοχής και είναι αυτές που συντηρούν την αίσθηση της χαμένης κοινότητας. Ούτε στο
εγγύς μέλλον, ούτε και στο απώτερο τη θέση αυτών των τελευταίων γυναικών θα
πάρουν άλλες και η κοινότητα της Μεγάλης Κάψης δεν πρόκειται ποτέ να αναστηθεί.
Γι’ αυτό την αποχαιρετούμε με τον σεβασμό που πρέπει και της ευχόμαστε καλή αντάμωση με τη Βούλα της και φυσικά να έχει το νου της και σε μάς μέχρι να έρθει η ώρα μας…
ΑΘΗΝΑ, 27072022
Ήθελα από καιρό να το γράψω και να τελικά, εν μέσω καύσωνος
το κατόρθωσα. Για την δημοσιογραφία των ημερών μας (έντυπα, τηλεόραση,
ραδιόφωνα, ΜΚΔ) που για τους παλαιότερους καμιά σχέση δεν έχει με εκείνη που
υπηρετήσαμε οι ωριμότεροι τα περασμένα χρόνια. Είναι φυσικά μεγάλο θέμα και δεν
εξαντλείται σε ένα σημείωμα και γι’ αυτό θα περιοριστώ σε ένα μέρος: την έρευνα
και την αξιοπιστία των… ειδήσεων.
Η αφορμή μου δόθηκε από την φωτογραφία του μουσικού που
εμφανίστηκε στο κήπο του Προεδρικού Μεγάρου με σαγιονάρες και βερμούδα και
ξεσηκώθηκε πρωτοφανής θόρυβος - τόσος που κάλυψε τους τριγμούς των δασών που
καίγονται σε όλη την Ελλάδα. Γιατί έγινε αυτό και παρέσυρε στον δικτυακό διάλογο
και επαγγελματίες δημοσιογράφους; Απλά κάποιος που είδε την φωτογραφία, έκανε
ένα σχόλιο χωρίς καν να ψάξει ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός και ποια ώρα τραβήχτηκε.
Αυτός είχε δει φαίνεται κάποτε το πρόσωπο του Νικόλα Βουλέλη, διευθυντή της Εφημερίδας
των Συντακτών και το φόρτωσε το γεγονός. Αυτό ξεσήκωσε την οργή πολλών και
άρχισαν να γράφουν ότι θέλουν μέχρι που το πήρε είδηση ο Ιωάννης Στρατάκης,
μουσικός της συμφωνικής ορχήστρας της ΕΡΤ και καταλάγιασε η σκόνη και ευτυχώς
ακούστηκαν και κάποιες συγνώμες. Το γεγονός όμως χαρακτήρισε την ημέρα και
άφησε σε δεύτερο πλάνο τα όσα έπρεπε να ειπωθούν και να γραφτούν για την δεξίωση
και άλλα λειτουργικά που αφορούν το Προεδρικό Μέγαρο.
Δούλεψα δυο δεκαετίες σχεδόν τον περασμένο αιώνα σαν
συντάκτης ύλης σε εφημερίδες, τα περισσότερα χρόνια στην Ελευθεροτυπία και εκείνο
που έμαθα, κοντά σε μεγάλες μορφές της δημοσιογραφίας (Σεραφείμ Φυντανίδης, Πότης
Παρασκευόπουλος, Βαγγέλης Παναγόπουλος, Σήφης Πολυμίλης, Γιώργος Παπαδόπουλος –
Τετράδης – αναφέρω αυτούς που ήμουν πιο κοντά λόγω θέσης) ήταν ότι τίποτα δεν
φτάνει στο τυπογραφείο χωρίς να το έχουν δει πέντε ζευγάρια μάτια. Αυτό βέβαια
δεν ισχύει για την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο γιατί λειτουργούν με άλλους χρόνους
αλλά υπάρχουν άλλοι κανόνες που ακολουθούν, αν θέλουν οι συνάδελφοι ώστε να είναι έγκαιροι σε ότι
λένε. Φυσικά δεν μιλάμε καν για τα ΜΚΔ όπου όπως θέλει ο καθένας βλέπει τα
πράγματα και υπάρχουν στρατιές πρόθυμων να τον ακολουθήσουν και να πάρουν και τα
όπλα εναντίον όσων έχουν αντίθετη γνώμη.
Για να φτάσει λοιπόν η εφημερίδα στον αναγνώστη έπρεπε να
τηρηθούν όλα αυτά και εργαλείο για την σωστή λειτουργία σε όλες τις φάσεις της παραγωγής
της ήταν το… στιγμόμετρο. Ένα εργαλείο που η πλειονότητα των δημοσιογράφων σήμερα
αγνοεί (ισχύει και για όλα τα ΜΜΕ καθώς αυτό συμβόλιζε όχι μόνο τον χώρο που
είχαν οι εφημερίδες στη διάθεσή τους για να βάλουν τις ειδήσεις αλλά και την
ποιότητά τους καθώς συνδυάζονταν ακόμη με την τυπογραφία και όχι την γραφιστική
όπως επικράτησε και τις διέλυσε).
Χάρη στο στιγμόμετρο
λοιπόν, λειτούργησαν και άφησαν ιστορία οι εφημερίδες τον περασμένο αιώνα και
οι σελίδες τους αποτελούν κιβωτό πληροφοριών στις οποίες συνεχώς ανατρέχουμε.
Ένα εργαλείο που θυμόνταν και οι πρώτοι συνάδελφοι που στελέχωσαν τα κανάλια της
ιδιωτικής τηλεόρασης και ακολούθησαν εν μέρει αλλά μετά από τόσα χρόνια, ποιος
από τους νεότερους το θυμάται; Ένα απλό εργαλείο που χάρη σε αυτό οι εφημερίδες
κράτησαν την αξιοπρέπειά τους και τίμησαν την ταυτότητά τους. Ένα τέτοιο
εργαλείο αναζητείται σήμερα ώστε να επανέλθει η σοβαρότητα και η εκτίμηση σε
όλα τα ΜΜΕ και τούτο καλλιεργήσει και την σχέση κάθε μέσου με τον αναγνώστη και
τον θεατή.
ΥΓ. Το στιγμόμετρο που κρατώ είναι κληρονομιά από την μεγάλη
«Ελευθεροτυπία». Μου το έδωσε ο Σεραφείμ Φυντανίδης όταν μια μέρα πριν μετακομίσουμε
από την οδό Κολοκοτρώνη στην Μίνωος και είναι από τα πιο σημαντικά ενθυμήματα από
εκείνη την λαμπρή περίοδο της εφημερίδας και της ελληνικής δημοσιογραφίας εν γένει…
(Επί Κολωνώ – 25072022)
Μπροστά στην τραγωδία που ζουν σήμερα πολλές περιοχές της
χώρας μας, διστάζω να πω ακόμη ότι είμαι σε ένα μπαλκόνι και περιμένω να φυσήσει
λίγο δροσερό αεράκι από το δασάκι στον Κολωνό. Πόσο μάλλον όταν βλέπω τη στάχτη
να βαραίνει τους ορίζοντές μας να σκεφτώ παραλίες, σκάφη, γλέντια, θέατρα, πανηγύρια.
Κρατηθείτε, ξεπεράσαμε τα όρια της ανοχής και της ντροπής. Κρατήστε την αναπνοή
σας γιατί λιγοστεύει και ο αέρας…
ΑΘΗΝΑ, 24072022
Έπεσα από τα σύννεφα προχθές στη Λάρισα όταν με τον
Πρόεδρο Βασίλη Χατζηϊακώβου καθίσαμε σε ένα καφενείο κάποιας πλατείας (πολλές πλατείες
αυτή η πόλη και δεν είχαμε και gps)
να πιούμε καφέ και τολμήσαμε να παραγγείλουμε φραπέ! Δεν φτιάχνουμε, μας είπε ορθά
– κοφτά το γκαρσόνι κοιτώντας μας σαν φαινόμενα που ήρθαμε από το παρελθόν. Μας
πληροφόρησε επίσης ότι ούτε και σε άλλα μαγαζιά θα βρούμε φραπέ. Τον πιστέψαμε
και να μην χαλάσουμε την καρδιά μας, ήμασταν και σε ξένο τόπο, παραγγείλαμε και
αυτό που μας ήρθε ήταν σκέτο νερόπλυμα. Το συζητήσαμε και καταλήξαμε πως οι
εταιρείες καφέ έχουν επιβάλλει διάφορα δικά τους προϊόντα που αμφιβάλλω αν
περιέχουν καφέ και είναι διάφορα χημικά παρασκευάσματα που έχουν μυρωδιά καφέ.
ΑΑΘΗΝΑ, 22072022
Δεν είναι είδηση που θα βρείτε πια στα ΜΜΕ, ούτε καν στα
ειδικά περιοδικά καθώς κάθε τι περνάει από κάποιο φίλτρο που τους δίνει σε άλλα
διαφημιστικό χρώμα, σε άλλα πολιτικό προσανατολισμό ενώ σε πολλά η πολιτική
ορθότητα κοντεύει να καταργήσει την πραγματική αξία των γεγονότων και το
χειρότερο, οδηγεί την σκέψη σε άλλους δρόμους…
Η «είδηση», η φωτογραφία δηλαδή αλιεύτηκε στα ΜΚΔ όπου
τελευταία παρατηρείται ότι είναι πολλοί εκείνοι που ανεβάζουν συνειδητά κάποια
πράγματα που φαντάζομαι θα ήθελαν να διαβάζουν και να βλέπουν στα ΜΜΕ αλλά αυτό
είναι φρούδα ελπίδα. Πράγματα δηλαδή που
δεν είναι κατευθυνόμενη πολιτική, ακαταλόγιστη βία, προκλητικά κοινωνικά και
πολιτιστικά πρότυπα, κενολογία και ένα σωρό άλλα που τα απαξιώνουν και απορούν
μετά οι παράγοντές τους γιατί ο κόσμος τους έχει γυρίσει την πλάτη.
Πρόκειται για μια εξαιρετική φωτογραφία που ανέβασε ο φίλος
Απόστολος Τριαντόπουλος από την Αχαΐα στη σελίδα «Ερπετά και αμφίβια της
Ελλάδας και της Κύπρου» και αμέσως άρχισε από κάτω ένας πολύ ωραίος διάλογος για
τον μεγάλο, ενήλικο λαφιάτη που τον έπιασε ο φακός μέσα στο καλάθι με τα αυγά
έχοντας ένα μεγάλο μάλιστα στο στόμα του. Τέτοιες φωτογραφίες μπορούσε μέχρι
πριν από λίγα χρόνια να δει κάποιος μόνο σε συγκεκριμένα περιοδικά τραβηγμένες
από ειδικά εκπαιδευμένους φωτογράφους αλλά
τώρα με την ευκολία που παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα και η διάθεση να δημοσιεύει
ο καθένας ότι βλέπει και του αρέσει ή τον παραξενεύει, βλέπουμε πάρα πολλές και
μάλιστα με εξαιρετικές λήψεις και ποιότητα. Είναι δε πολύ ενδιαφέρον καθώς βλέπουμε
συχνά πράγματα που σε άλλες καταστάσεις θα ήταν αδύνατο να δούμε και συμβάλλουν
σε μια καλύτερη γνωριμία με τα πράγματα και τα πλάσματα του κόσμου που μας
περιβάλλει.
Ο λαφιάτης είναι ένα μεγάλο φίδι, (ο ενήλικος φτάνει μέχρι
και 2 μέτρα μήκος) άκακο και χωρίς δηλητήριο που πράγματι ομορφαίνει τον τόπο όταν
κινείται ανάμεσα στα χορτάρια και τους θάμνους ενώ επίσης είναι και δεινός
αναρριχητής. Ανεβαίνει στα δέντρα, παραμονεύει πουλιά και ρημάζει τις φωλιές
τους. Είναι όμως και ιδιαίτερα κοινωνικός καθώς του αρέσει να κινείται κοντά
στα σπίτια των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις αχυρώνες και τα κοτέτσια γιατί εκεί
ξέρει ότι θα βρει ποντίκια που είναι και η κύρια τροφή του. Οι περισσότεροι
άνθρωποι γνωρίζουν το ρόλο του και δεν τον διώχνουν ούτε τον σκοτώνουν ενώ σε
κάποια μέρη, όπως η Σκύρος τον λένε και αυγουλά. Οι αγρότες παλιότερα ήθελαν να
κινείται ένας λαφιάτης στους κήπους τους και όταν συνέβαινε αυτό τον είχαν σαν
οικόσιτο και τον πρόσεχαν. Βέβαια
υπάρχουν και οι κακορίζικοι που κάνουν κακό όχι μόνο στα συγκεκριμένα φίδια
αλλά σε κάθε τι που βρίσκουν μπροστά τους. Αν έβρισκε ένας απ’ αυτούς τον λαφιάτη
μέσα στο καλάθι, σίγουρα θα τον σκότωνε και στην περίπτωση αυτό το υπέροχο
πλάσμα ευτυχώς έτυχε να το δει ένας άνθρωπος με αγάπη για τον κόσμο.
Γιατί και ο λαφιάτης είναι κομμάτι του κόσμου που ζούμε και
πιέζεται κι αυτός όσο οι άνθρωποι από ένα σωρό δυσκολίες αλλά με λίγη καλή
διάθεση, μπορούμε να πούμε πως όλοι χωράμε. Τώρα αν ο λαφιάτης στην Αχαΐα έφαγε
για αλλαγή στη διατροφή του και κάποια αυγά, δεν πειράζει. Θα γεννήσουν οι
κότες κι άλλα και καθώς θεωρεί το κοτέτσι οικείο χώρο μπορεί να ξανάρθει και να
φάει κι άλλα. Πόσο θα κρατήσουν αυτές οι επισκέψεις; Άντε δυο – τρείς μήνες
ακόμη και μετά θα πέσει σε χειμέρια νάρκη. Η επανεμφάνισή του την Άνοιξη θα
είναι ένα καλό δείγμα ότι ο κύκλος της ζωής στην συγκεκριμένη περιοχή ή
οπουδήποτε αλλού συνεχίζεται όπως πρέπει. Ο λαφιάτης στην περίπτωση είναι ο
ρυθμιστής στον πληθυσμό των ποντικιών και κατά συνέπεια, είναι χρήσιμος στον
αγρότη και βεβαίως σχεδόν χωρίς κανένα κόστος. Οι γάτες που έπαιζαν αυτό το
ρόλο εκτός του ότι ξέμαθαν, έχουν πια κι αυτές το κόστος τους. Χώρια που ο
λαφιάτης δεν κουβαλάει όπως οι γάτες τσιμπούρια και άλλα ζωύφια στο σπίτι.
Χάρη λοιπόν στην ξαδέλφη του Απόστολου που έβγαλε τη
φωτογραφία του λαφιάτη στο καλάθι με τα αυγά (σαν να ήταν εκεί για κλώσημα
φαίνονται) είδαμε μια φωτογραφία από τον αληθινό κόσμο, χωρίς σκηνοθεσία και με
ιδιαίτερη ευαισθησία για ένα όμορφο πλάσμα που δεν βλέπουμε και κάθε μέρα και
κοντεύουμε σχεδόν να ξεχάσουμε ότι υπάρχει…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Πληροφορίες για τους λαφιάτες κι ερπετά γενικώς
μπορείτε να βρείτε στο www.herpetofauna.gr
ΑΘΗΝΑ, 15072022
 |
Ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης. |
Ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα χθες για την Αρχαία Ολυμπία καθώς με μια ωραία τελετή ανακοινώθηκε η ολοκλήρωση του σπουδαίο έργου «Ξαναφυτεύουμε τους ελαιώνες της Αρχαίας Ολυμπίας» που είχε ως στόχο την αναγέννηση των ελαιώνων που καταστράφηκαν πέρσι από την μεγάλη πυρκαγιά. Στην τελετή που έγινε στο Δημοτικό Μέγαρο της Αρχαίας Ολυμπίας βραβεύτηκαν από τον Υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνι – Σπυρίδωνα Γεωργιάδη οι χορηγοί και ο ίδιος έκανε τα αποκαλυπτήρια μαρμάρινης στήλης σε ανάμνηση του έργου.
 |
Ο επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού
Επιμελητηρίου Γιάννος Γραμματίδης |
Η μεγάλη δωρεά κατέστη εφικτή ύστερα από πρωτοβουλίες που ανέλαβε ο εμπνευστής του έργου και επίτιμος πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, Γιάννος Γραμματίδης, σε συνεργασία με το ζεύγος Steve και Dianne de Laet, επικεφαλής του «Arete Fund» και την Ζωζώ Λιδωρίκη από την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού». Έτσι χάρη στο δίκτυο επαφών του τόσο στην ομογένεια των ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα και στις ενέργειές που ακολούθησαν παραδόθηκαν 135.000 νέα δεντρύλλια στους καλλιεργητές ελιάς που έχασαν το εισόδημά τους καλύπτοντας ένα σημαντικό μέρος της ζημιάς.
 |
Η Dianne de Laet,
επικεφαλής του οργανισμού «Arete Fund» |
Με τον τρόπο αυτό, είπε ο Γιάννος Γραμματίδης στην ομιλία
του, «πίστεψα πως με αυτόν τον τρόπο βοηθώ στην αποκατάσταση μέρους της
περιβαλλοντικής ζημιάς που υπέστη η περιοχή αισθανόμενος ως πολίτης αυτής της
χώρας την στοιχειώδη υποχρέωση να συμβάλλω τόσο στην ενίσχυση της εμβληματικής
σημασίας της Αρχαίας Ολυμπίας, αυτού του απαράμιλλου κάλλους και πολιτιστικής
αξίας παγκόσμιου μνημείου όσο και για την αναγέννηση της ευρύτερης περιοχής της
Ηλείας. Μιας περιοχής που παραμένει παραμελημένη αν και θα έπρεπε να αποτελεί
προτεραιότητά μας, λόγω και της μεγάλης πολιτιστικής παράδοσης. Συνεργεία μας
όργωσαν όλη τη χώρα για την ανεύρεση φυτωρίων με κατάλληλα δεντρύλλια που
αγοράσαμε και μεταφέραμε στην περιοχή, όπου τα διανείμαμε στους πληγέντες
καλλιεργητές με βάση τις καταστάσεις του ΕΛΓΑ. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν
καλύψαμε το σύνολο της ζημιάς, αλλά ένα σημαντικό μέρος της.
 |
Η Ζωζώ Λιδωρίκη, επικεφαλής της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού» |
Ο Γιάννος Γραμματίδης επισήμανε επίσης ότι η πρωτοβουλίας «Ξαναφυτεύουμε τους ελαιώνες της Αρχαίας Ολυμπίας» ήταν η πρώτη στην Ελλάδα όσον αφορά την αποκατάσταση του περιβάλλοντος από φυσική καταστροφή, μετά τις φονικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού. Αυτό οφείλεται στην αποτελεσματικότητα και τα ταχύτατα κοινωνικά αντανακλαστικά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που ξεπέρασε γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια, προκειμένου να σταθεί άμεσα δίπλα στους πληγέντες συμπατριώτες μας.
Ο Γιάννος Γραμματίδης ευχαρίστησε για την αμέριστη
συμπαράστασή τους του Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδας Νεκτάριο Φαρμάκη, τον
Αντιπεριφερειάρχη Βασίλειο Γιαννόπουλο, τον Δήμαρχο Αρχαίας Ολυμπίας Γεώργιο
Ανδριόπουλο, τους γεωπόνους της Περιφέρειας Σταύρο Βέρρα και Γεώργιο Μικέογλου, το
προσωπικό της Περιφέρειας και του Δήμου, όπως και τους προέδρους των κοινοτήτων
που επλήγησαν. Τέλος ευχαρίστησε τον μεγάλο χορηγό, τη ΔΕΗ και τον πρόεδρό της
Γιώργο Στάσση, την Eurobank και όλες τις ελληνικές και ξένες εταιρείες που
ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα.
Τα αποκαλυπτήρια της αναμνηστικής στήλης του έργου με
κεντρικό σύμβολο την ελιά και στίχους του Ελύτη πραγματοποίησε ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης απέναντι
από το Δημοτικό Μέγαρο ενώ μαθητές δημοτικού και γυμνασίου, μέλη της Χορωδίας
Παιδιών του ΚΔΑΠ Αρχαίας Ολυμπίας υπό την διεύθυνση της Σοφίας Ψαρά τραγούδησαν
τον Ολυμπιακό Ύμνο.
Την εκδήλωση συντόνισε η Βίκυ Φλέσσα, δημοσιογράφος –
κλασσική φιλόλογος.
ΑΘΗΝΑ, 13072022
Το πιο εύκολο πάντως στην περίπτωση είναι να αντικατασταθεί, όπως και έγινε πρόσφατα με μια παραγγελία στο ίδιο μαρμαράδικο και την ίδια γραμματοσειρά για τα ονόματα των θυμάτων. Τούτο μας θυμίζει το κομμάτι της σπασμένης πλάκας που άφησαν στη ρίζα παρακείμενου δέντρου, πράγμα που απερίφραστα μας οδηγεί στην διαπίστωση για το πόσο πρόχειρα γίνονται κάποια πράγματα σε αυτόν τον τόπο. Από τον πολυδιαφημιζόμενο, εδώ και ενάμιση χρόνο εντοπισμό (μετά από μια δεκαετία) των δολοφόνων μέχρι την απλή κίνηση κάποιου να απομακρύνει το σπασμένο κομμάτι από το νέο «μνημείο». Έτσι, όποιος και να θέλει να τους πάρει σοβαρά, οι επιφυλάξεις δυστυχώς τον αποθαρρύνουν…
ΑΘΗΝΑ, 08072022
Μεσημέρι και έλιωνε ο κόσμος στα Σεπόλια. Με την τέντα
κατεβασμένη ως τα κάγκελα του μπαλκονιού να κόβει τον αέρα που πυρώνεται από τα
κτίρια και την άσφαλτο, ο θόρυβος που ήρθε ξαφνικά έμοιαζε σαν να έπεσε κάποιο
βαρύ αντικείμενο από ψηλά στο δρόμο. Δεν πρόλαβε να σβήσει κι όλα τα μπαλκόνια
γέμισαν κόσμο που είδε με τρόμο μια τσιμεντένια κολώνα του ηλεκτρικού (η ΔΕΔΗΕ
τις έχει χρεωμένες αυτές) να έχει σωριαστεί κάθετα από την οδό Δράμας προς τον
μικρό δρόμο που λέγεται Τμώλου και εκτός του ότι έκοψε την κυκλοφορία άφησε και
πολλά σπίτια χωρίς ρεύμα. Την μόνη δε ζημιά που έκανε με το πέσιμό της ήταν τα
πίσω τζάμια ενός αυτοκινήτου που ήταν από κάτω της.
Ο τρόμος έφερε αμέσως στο στόμα όλων το ερώτημα και την
διαπίστωση ότι ευτυχώς δεν περνούσε κανένας τη στιγμή που έπεσε η κολώνα από
κάτω. Ούτε πεζός αλλά ούτε και αυτοκίνητο. Επειδή δε η οδός Δράμας έχει αρκετή
κυκλοφορία, τούτο θεωρήθηκε θαύμα! Ειδοποιήθηκε αμέσως η ΔΕΔΗΕ, η Αστυνομία, ο
Δήμος, η Πυροβεστική και πολύ σύντομα ήρθαν τα ειδικά για τέτοιες περιπτώσεις
συνεργεία να αποκαταστήσουν τις ζημιές.
Αμέσως ακολούθησε το άλλο ερώτημα. Πώς έπεσε η κολώνα; Δεν χρειάζονταν πολλά για να απαντηθεί. Όλοι οι γείτονες συμμετείχαμε στην αυτοψία. Σε ένα παρατημένο οικόπεδο πιο κάτω, στη γωνία των οδών Τμώλου και Μέτρων είναι φυτρωμένες δυο τεράστιες βρωμοκαρυδιές. Από τη μία, εξαιτίας του αέρα φαίνεται ξεκόλλησε ένα μεγάλο κλαρί, έπεσε πάνω στα καλώδια που εφάπτονται σχεδόν των κτιρίων και από το βάρος λύγισε η κολώνα και σωριάστηκε στο δρόμο. Είχαν πει έλεγαν οι γείτονες να έρθουν να κλαδέψουν τις βρωμοκαρυδιές αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ και να τώρα το αποτέλεσμα. Γύρω απ’ αυτό ειπώθηκαν πολλά από τους γείτονες οι οποίοι σε κάθε συνεργείο έθεταν αυτό το ερώτημα. Γιατί δεν τις κλάδεψαν και έπαιρναν αόριστες απαντήσεις. Το γεγονός όμως ότι δεν υπήρξε κανένα θύμα, ούτε και μεγάλες ζημιές επισκίασε όλα τις κουβέντες και έμειναν να κοιτάζουν το συνεργείο να μεταφέρει την πεσμένη κολώνα και να φυτεύει στη θέση της μια άλλη και να εξετάζει παράλληλα την αντοχή του δικτύου στις υπόλοιπες κολώνες.
Το γεγονός το οποίο υπήρξε η αφορμή να βγούμε όλοι στα μπαλκόνια και κατόπιν στο δρόμο και κατά συνέπεια, να γνωριστούμε και μεταξύ μας (εγώ περισσότερο γιατί είμαι και καινούργιος στη γειτονιά) συζητήθηκε και σήμερα παντού και φαντάζομαι πως θα συζητιέται για πολύ καιρό καιρό. Όχι όσο για την ολιγόωρη διακοπή τους ρεύματος αλλά για το θαύμα που δεν υπήρξε κανένα θύμα. Ο Άγιος Αιμιλιανός που είναι στην κορφή του λόφου Σκουζέ μας προστάτευσε, έλεγαν, και του έταξαν κεριά και λαμπάδες…
ΑΘΗΝΑ, 06072022
