Όπως για παράδειγμα το μικρό άγαλμα που κοσμεί το πάρκο μπροστά στο Βαρόσι των Τρικάλων που εμφανίζει ένα αγόρι να δροσίζει τον κόσμο με πίδακες νερού που βγαίνουν από το στόμα του η μια και η άλλη από το τσουτσούνι του, εικόνα που μπορεί να φέρνει χαμόγελα σε τίποτα σεμνότυφες κυρίες ή άγουρα κοριτσάκια αναφορικά με την διαρκή ροή του νερού από τη φύση του αγοριού την οποία παρατηρούν προσεκτικά και με θαυμασμό.
Κι όπως φαίνεται, κανένας δεν κλείνει ποτέ τη βάνα αλλά κατά κάποιο τρόπο, κανένας πάλι δεν νοιάζεται και για τα άλατα του νερού που καθώς στραγγίζουν από το στόμα του αγάλματος έχουν δημιουργήσει μια πλατειά παλιομοδίτικη λευκή γραβάτα στο στήθος του, σημάδι πως διαβρώνεται ραγδαία το μέταλλο που είναι φτιαγμένο και δεν αποκλείεται μια μέρα να διαλυθεί και να καταλήξει στο χυτήριο μαζί με άλλα παλιοσίδερα.
Καθώς δε έχουμε μπει από καιρό τώρα σε μια μακρά περίοδο πολιτιστικής ανυδρίας και άγονης σκέψης, φοβάμαι πως τη δημοτική αρχή του μέλλοντος που θα κληθεί να το αντικαταστήσει, θα την πιάσουν οι σεμνοτυφίες και αρνηθεί στον να δημιουργήσει ένα ανάλογο ή μπορεί και πιο σκανδαλιστικό έργο για να έχουν να ασχολούνται οι σεμνότυφες κυρίες των Τρικάλων και τα κοριτσάκια κι έτσι το πάρκο στο Βαρόσι θα χάσει ένα σημείο αναφοράς για εποχές σαφώς πιο γόνιμες και δροσερές που πέρασαν ανεπιστρεπτί…
