ΟΣΑ ΛΕΕΙ ΕΝΑ ΠΑΝΟ…

Ασφαλώς και έχετε τη γνώμη σας έχετε για τους φορτηγατζήδες - τη σέβομαι και την ακούω όποια και αν είναι- αλλά εκείνο που κατά τη γνώμη μου τους ξεχώρισε χθες ήταν το μεγάλο πανό στην κεφαλή της πορείας.


Ήταν το πιο εύγλωττο πανό που είδα να «περπατάει» στους δρόμους της Αθήνας τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο και δεν μασούσε τα λόγια του με αόριστα συνθήματα και θεωρήματα που συνηθίζουν άλλες ομάδες διαδηλωτών και κομματικές παρατάξεις. Για την περιουσία τους είχαν κατέβει οι άνθρωποι στο δρόμο και το έδειχναν χωρίς να ντρέπονται, όπως και για τις σημαίες που ανέμιζαν…

Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Εντάξει, αφού με έφτιαξε πρωί – πρωί ο Στράτος με τα χρώματα από το Μεξικό πήρα τους δρόμους να δω την πορεία των φορτηγατζήδων τους οποίους συμπαθώ αρκετά γιατί με εξυπηρετούν σε πολλές διαδρομές σαν ξεμένω από μεταφορικό μέσο…

Όσο επέτρεπε βέβαια έκανα κάποιες καλές φωτογραφίες στη διάρκεια της πορείας στη Σταδίου και τις οποίες μπορεί να ανεβάσω αργότερα γιατί τώρα τρέχουν και άλλα πράγματα που πρέπει να προλάβω τις επόμενες ώρες.

Εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι απουσίαζαν παντελώς οι γνωστοί σκύλοι που για μένα και πολλούς άλλους αποτελούν και το δείκτη αν θα γίνουν επεισόδια. Παρόλο που τα συνθήματα (καθαρά φορτηγατζίδικα και ήταν αρκετά υβριστικά για τον υπουργό Ρέππα) από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα δεν φάνηκε κανένας σκύλος να περπατάει ανάμεσα ή μπροστά στους διαδηλωτές γιατί φαίνεται ότι από τη χροιά της φωνής τους δεν τους έπαιρνε σοβαρά! Ούτε κι εμείς εξάλλου, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και άλλοι που τους ακούγαμε πως θα μπουκάριζαν στη Βουλή τους πιστεύαμε γιατί απλά τους λείπει το «τσαγανό» όπως θα λέγαμε οι παλιοί στο δρόμο και στις διαδηλώσεις.

Καθώς προπορευόμουν της πορείας που έστριψε να περάσει μπροστά από τη «Μεγάλη Βρεταννία» βλέπω μπροστά στην πόρτα του ξενοδοχείου τους υπαλλήλους να κατεβάζουν τα ρολά και να σπρώχνουν απαλά ένα από τους γνωστούς σκύλους να μη μείνει μέσα.

Βαριεστημένος αυτός σηκώθηκε σιγά - σιγά, έριξε μια βαθιά ματιά στην κεφαλή της πορείας, μύρισε φαίνεται πως κανένας απ’ αυτούς δεν είχε στην τσέπη κάτι να πετάξει στα ΜΑΤ, ούτε βαζελίνη και μάσκες να τους προφυλάξουν από τα χημικά που θα έπεφταν μετά, και μετά κατέβηκε περήφανα τα σκαλάκια και έστριψε καμαρωτός – καμαρωτός προς την Πανεπιστημίου βέβαιος πως δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα το σοβαρό σήμερα από τους φορτηγατζήδες στη Βουλή…

ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΝΤΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Έτσι έχουν όλα τα ωραία πράγματα σε τούτη τη ζωή• κάνουν τον κύκλο τους και κάποια στιγμή, όπως αθόρυβα είχαν ανατείλει, σβήνουν. Σαν τις εποχές που σιωπηλά η μια διαδέχεται την άλλη και σ’ εκείνο το σημείο της αόρατης γέφυρας που σμίγουν, ο καιρός μπερδεύεται κάπως και πότε θυμίζει τη μία και πότε την άλλη…

Λίγες μέρες διαρκεί αυτή η αμφιβολία και κατόπιν όλα παίρνουν το δρόμο τους. Η επόμενη εποχή βάζει τη σφραγίδα της στο ημερολόγιο και οι άνθρωποι που έχουν μάθει πλέον να ρυθμίζουν τη ζωή τους με ημερομηνίες και διήμερα ανάπαυσης από την εβδομάδα εργασίας προσαρμόζονται στις επίκαιρες υποχρεώσεις. Μόνο που στην ψυχή τους, όπως και ακριβώς συμβαίνει και στα δέντρα μετά από κάθε χυμώδη και φωτεινή περίοδο αθροίζεται άλλος ένας κύκλος ζωής που δεν δηλώνει τίποτα άλλο παρά τη λάμψη μιας δύναμης που ήρθε από τον αιθέρα, πύρωσε τη θάλασσα και κατέβασε τον κόσμο στις ακτές για να απολαύσουν ακόμα ένα καλοκαίρι το Αιγαίο.

Από εκείνα όμως τα στοιχεία που θεμελιώνουν τη μοναδικότητα κάθε καλοκαιριού είναι και οι ποικίλες πράξεις που στοχεύουν στην πλήρωση όλων των αισθήσεων, πράξεις αρχαϊκές, πανομοιότυπες με εκείνου του ανθρώπου που για πρώτη φορά κατάφερε να κουμαντάρει πάνω στα αρχαία νερά του Αιγαίου ένα ξύλο και με ένα πανί, ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, αυτό που δεν τέλειωσε ποτέ καθώς ο ένας σταθμός διαδέχεται τον άλλο και επί του προκειμένου, το ένα καλοκαίρι το προηγούμενο σε μια ατέλειωτη σειρά ετών μέχρι τότε που μπορεί να σβήσει ο κόσμος.

Ως τότε, πάντα θα βλέπουμε έναν άνθρωπο να προσπαθεί να ξεκινήσει το ίδιο ταξίδι στο Αιγαίο…

ΕΝΑ ΑΜΥΓΔΑΛΟ ΑΠΟ ΤΗ ΛΗΜΝΟ

Πήγα στη Λήμνο για δουλειά και με αυτή ασχολούμαι όλη την ημέρα - γράφω δηλαδή για διάφορα πράγματα και επιλέγω φωτογραφίες που τράβηξα εκεί για τη δημοσίευση...

Δεν μπορούσα όμως να μη βγάλω απ’ αυτό το τεράστιο υλικό που μάζεψα κάτι και για μας απόψε που ξενυχτάμε ο καθένας για το δικό του λόγο μπροστά στις οθόνες μας και διάλεξα ένα αμύγδαλο που είδα να κρέμεται σαν απολιθωμένο σε ένα στεγνό κλαρί.

Θα μου πείτε απ’ ολόκληρη τη Λήμνο με τα ωραία κρασιά και τα τυριά, ένα αμύγδαλο βρήκες να μας φέρεις και δεν αμφιβάλλω ότι έχετε δίκιο. Κρασιά και τυριά της Λήμνου όμως μπορείτε να βρείτε σε οποιοδήποτε σούπερ μάρκετ κι εδώ και στο νησί όταν πάτε, αλλά αμύγδαλα Λήμνου πουθενά εκτός και αν περιπλανηθείτε στις εξοχές της.

Και τούτο για τον απλό λόγο: με τα αμύγδαλα για τα οποία κάποτε φημίζονταν η Λήμνος και έφερναν αρκετά χρήματα στο νησί δεν ασχολείται κανένας πλέον γιατί δεν συμφέρει όπως τα σιτηρά για παράδειγμα ή ο τουρισμός και παράτησαν τις αμυγδαλιές στην τύχη τους. Τα δέντρα που δεν μπορούν όχι μόνο να καρπίσουν αλλά ούτε να πρασινίσουν χωρίς την παρουσία του ανθρώπου δίπλα τους, μαράζωσαν και σιγά – σιγά ξεράθηκαν. Έτσι, ελάχιστες αμυγδαλιές μπορεί πλέον κάποιος να συναντήσει στα παρατημένα χωράφια της Λήμνου κι ακόμα λιγότερες με καρπό όπως αυτή της φωτογραφίας κοντά στην παραλία Χαβούλη.

… Καρπό που μοιάζει να φοβάται να πέσει από το κλαρί επειδή ξέρει πως δεν θα έχει καμιά τύχη να γίνει δέντρο γιατί στο έδαφος καραδοκούν τα λιμασμένα ποντίκια και αν τύχει να γλυτώσει απ’ αυτά και καταφέρει να βγάλει ρίζες και να βλαστήσει, κανένας δεν πρόκειται να σταθεί πλάι του να το βοηθήσει να μεγαλώσει…

Ο ΑΘΩΣ ΣΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

Κλείνω απόψε με την επιστροφή μου από τη Λήμνο στο Λαύριο, τριανταπέντε ολόκληρες μέρες ταξιδιών στο Αιγαίο και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όποιος θέλει να το γνωρίσει σε όλες του τις διαστάσεις δεν του φτάνουν ούτε 35 μήνες. Τόσο σύνθετος, ποικίλος και ιδιαίτερος κόσμος είναι και βεβαίως απαραίτητα στοιχεία για τη γνωριμία του είναι η γνώση της ιστορίας, η καθαρή ματιά και η ολάνοιχτη ψυχή αλλιώς θα είναι ένας τουρίστας όπως οι άλλοι…

Φυσικά και θα έχουμε μπροστά μας πολύ χρόνο το χειμώνα να μιλήσουμε γι’ αυτά και να ανταλλάξουμε απόψεις και πληροφορίες μέσα από το δίκτυο αλλά και μέσω δημοσιεύσεων και εκδόσεων καθώς και από την ιστοσελίδα mikrespatrides που προχωράει γρήγορα. Απλά απόψε που ξαναμπαίνω στον «Ταξιάρχη» με τον φρικτό κλιματισμό ήθελα να σας στείλω τους χαιρετισμούς με ένα ηλιοβασίλεμα από το βόρειο Αιγαίο αλλά ας όψεται η νοτιά (φέτος τσάκισε ανθρώπους και τόπους με τη μεγάλη διάρκειά της) και ένα πηχτό σύννεφο υγρασίας κρύβει τον δυτικό ορίζοντα.

Ευτυχώς όμως που υπάρχει μια άλλη φωτογραφία από τον περασμένο μήνα κι έτσι θα πάρετε μια ιδέα για το πώς φαίνεται αυτό το μοναδικό βουνό την ώρα που δύει ο ήλιος.

"ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ", 19092010

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ "ΚΟΨΕΙ" ΤΟ ΤΡΕΝΟ!!!

Μου άρεσε να ταξιδεύω με τα τρένα αλλά από τότε που απαγόρευσαν το τσιγάρο επιλέγω τα λεωφορεία που κάθε λίγες ώρες κάνουν μια στάση σε κανένα μοτέλ…

Τις περισσότερες φορές (πλην Παρασκευής, Κυριακής και εορτών) θυμάμαι που ταξίδευα σε ένα βαγόνι 100 θέσεων περίπου και δεν μετρούσα πάνω από 30 – 40 επιβάτες και μου περνούσε από το μυαλό πως μπορεί να τα βγάζει πέρα ο οργανισμός χωρίς πελάτες. Ήξερα βέβαια πως τσοντάρει το κράτος αλλά πόσο, το αγνοούσα ή μάλλον το προσπερνούσα.

Χρόνια γίνονταν αυτό μέχρι που αυτές τις ημέρες μάθαμε πως ο ΟΣΕ έχει 6.500 υπαλλήλους που για να πληρωθούν κάθε μήνα χρειάζονται ένα αστρονομικό ποσό το οποίο λαμβάνει από το Κράτος και το οποίο για να το βρει το παίρνει από τους φορολογούμενους κι έτσι αν δεν έρχονταν η κρίση να αποκαλύψει πόσο ζημιογόνος είναι η λειτουργία του τρένου στην έρμη την Ελλάδα, η ιστορία που πάει σκοινί – κορδόνι θα συνεχιζόταν επ’ άπειρον.

Ακούμε λοιπόν πως γίνονται διάφορες ρυθμίσεις από την κυβέρνηση για το ζήτημα (σε βάρος πάλι ολόκληρης της κοινωνίας )και οι εργαζόμενοι που θα ωφεληθούν απ’ αυτές προχώρησαν χθες σε απεργιακές στάσεις και προγραμματίζουν σύντομα και άλλες. Οι 6.500 εργαζόμενοι από τους οποίους κανένας τόσα χρόνια ενώ έβλεπε να μην έχει δουλειά το μαγαζί, καρφάκι δεν τον ένοιαζε αφού, μήνας έμπαινε, μήνας έβγαινε και το κράτος με τα λεφτά του κόσμου πάντα έστελνε τα λεφτά να πληρωθούν στην ώρα τους.

Υπολογίζω πως καθημερινά δεν ταξιδεύουν με τρένο περισσότεροι επιβάτες από τους υπαλλήλους του ΟΣΕ και δικαίως εκφράζω την απορία μου πως κανένας δεν νοιώθει υπεύθυνος γι’ αυτό το χάλι…

ΤΟ ΔΟΞΑΡΙ ΠΕΡΝΑ ΣΤΟΝ ΕΓΓΟΝΟ

Από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισα στα Αντικύθηρα και θαύμασα, ήταν ο 92χρονος Τάσος Προγουλάκης, ένας άνθρωπος που όλα του τα χρόνια πάλεψε να ζήσει από τη σκληρή γη του νησιού του και τα ζωντανά του και παράλληλα με τη λύρα του χόρεψε και διασκέδασε τους συμπατριώτες του σε αναρίθμητες γιορτές και σε πανηγύρια.


Από μόνος του έπιασε το δοξάρι κι άρχισε να παίζει κι ακούγοντας τους παλιότερους έμαθε τη λύρα και κράτησε την παράδοση μέχρι που η ζωή τον υποχρέωσε να αφήσει το νησί του και να ζει πλέον στο γηροκομείο των Κυθήρων όπου, όταν έχει κέφια παίζει μαντινάδες στο προσωπικό που φροντίζει τους γέροντες και τις γερόντισσες, γεγονός που τον κάνει να είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο στο ίδρυμα και χωρίς βέβαια να τον ξεχωρίζουν, τον προσέχουν.

Τα καλοκαίρια όμως τα παιδιά του τον παίρνουν πάλι στο νησί όπου περνάει κάνα – δυο μήνες στο πανάρχαιο πατρογονικό του σπίτι στα Χαρχαλιανά, ταξιδεύοντας με τη μνήμη του στα περασμένα και φυσικά νοσταλγεί τους καιρούς που έπιανε τη γη στα χέρια του και κυριολεκτικά την έστιβε και το δοξάρι που έκανε τη λύρα του να αντηχεί ο τόπος.

Αυτόν έβλεπε και άκουγε ο εγγονός του, ο Τάσος Χαρχαλάκης, και ακολούθησε τα χνάρια του στη λύρα και βεβαίως έμαθε κάποια από τα παλιά τραγούδια και τους ξεχασμένους σκοπούς που ήξερε ο κυρ Τάσος και έτσι τα ακούμε ακόμα στα πανηγύρια και τις γιορτές που κάνουν οι Αντικυθηριώτες στο νησί τους αλλά και στον Κίσσαμο των Χανίων όπου έχουν οι περισσότεροι εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια για να ευκολύνουν τη ζωή τους.

Τον παππού και τον εγγονό συνάντησα ένα του μεσημέρι του Αυγούστου στο πατρογονικό σπίτι του και η κουβέντα βέβαια δεν περιορίστηκε σε πληροφορίες και άλλα που θέλουν συνήθως οι συνεντεύξεις, αλλά στολίστηκε και με λίγες όμορφες μαντινάδες από τις παλιές που ήξερε να παίζει με τον μοναδικό του τρόπο ο κυρ Τάσος ο οποίος μάλιστα μας κάλεσε να τον ακούσουμε κάποια μέρα και στο Γηροκομείο στα Κύθηρα και θα το κάνουμε…

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΑΠΟΥΝΟΦΟΥΣΚΑΣ

Αποκάλυψη μου βγήκε σήμερα το παζάρι στον Κεραμικό και η μικρή βόλτα στο Μοναστηράκι, τόσο που αν κάτσω και αρχίσω να γράφω για όσα είδα και φωτογράφισα θα τελειώσω μεθαύριο και σίγουρα θα φάω καμιά καμπάνα από τον αρχισυντάκτη μου που άλλα περιμένει εδώ και μέρες από μένα και με άλλα κάθομαι και ασχολούμαι…

Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ λίγο σήμερα στον άνθρωπο που ζει φτιάχνοντας σαπουνόφουσκες και μάλιστα πολύ καλές και ανθεκτικές, τόσο που μπορεί να κρατήσουν αρκετά δευτερόλεπτα και να ανέβουν πριν σκάσουν μέχρι το ύψος των κτιρίων.

Πρόκειται για τον Πολωνό Πάμπλο που με δυο ξύλα που κρατάνε ένα σκοινί σε τριγωνική ανάπτυξη και ένα μπολ γεμάτο σαπουνάδα καταφέρνει με τη βοήθεια του αέρα να φτιάχνει τις μεγαλύτερες σαπουνόφουσκες που είδα ποτέ. Η μέθοδός του είναι απλή: βουτάει το σκοινί στο σαπουνόνερο, το σηκώνει προς τη φορά του αέρα και αμέσως έρχεται το θαύμα που τρελαίνει τους πιτσιρικάδες και ευχαριστεί τους μεγάλους με το θέαμα.

Μεγάλες σαπουνόφουσκες, άλλες στρογγυλές, άλλες οβάλ, κάποιες στο σχήμα ενός γιγαντιαίου προφυλακτικού βοηθούμενες από τον αέρα κυκλοφορούν πάνω από τα κεφάλια των περαστικών και σκάνε σαν ακουμπήσουν σε κανένα τοίχο ή στα κλαριά των δέντρων.

Κάθισα αρκετή ώρα και τον θαύμασα για την τέχνη του – το ίδιο έκαναν και πολοί άλλοι κι όλοι νομίζω πως κάναμε την ίδια σκέψη: γιατί ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο δεν τον επιστρατεύει η τηλεόραση να λέει σε παραθυράκι παράλληλα με τις ειδήσεις την αλήθεια για τις εξαγγελίες που κάθε λίγο και λιγάκι ανακοινώνουν για το καλό μας τάχα…

ΣΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΜΕ ΤΑ ΦΤΗΝΑ…

Ασχολούμενοι από χθες με ένα παλιό παπούτσι που πέταξε κάποιος «ελαφρός» στον πρωθυπουργό και δεν τον πέτυχε, (φανταστείτε τι θα γίνονταν αν τον πετύχαινε!!!) ξεχάσαμε ότι η ΔΕΘ στην ουσία είναι ένα μεγάλο εμπορικό πανηγύρι όπου πολλές μικρές ή μεγάλες επιχειρήσεις στήνουν τα περίπτερά τους και με διάφορους τρόπους προβάλλουν την πραμάτεια που έχουν να πουλήσουν και το κοινό ανταποκρίνεται αναλόγως.

Από αυτή την πλευρά βεβαίως και η ΔΕΘ θα είχε ενδιαφέρον και για μένα και τον Γιώργο Πίττα που τελευταία γνωρίσαμε διάφορα πανηγύρια στη Δωδεκάνησο, θρησκευτικά βεβαίως και από τα οποία κάποια συμπληρώνονταν και με αυτού του είδους το εμπόριο.

Παρατηρήσαμε λοιπόν πως στην Κάρπαθο, την Κάσο και την ωραία Νίσυρο το φαινόμενο ήταν ανύπαρκτο λόγω της απόστασης και των δυσκολιών να μεταφερθεί το εμπόρευμα και της ιδιαιτερότητας των πανηγυριών αλλά στην Καρδάμαινα της Κω ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Σε όλο το μήκος της προβλήτας όπου δένουν τα σκάφη που μεταφέρουν εδώ κι εκεί τους τουρίστες, ήταν τέντες όπου αλλοδαποί κυρίως πλανόδιοι μικροπωλητές (μαύροι και κινέζοι) πωλούσαν διάφορα φθηνά πράγματα, όπως παιχνίδια για παιδιά, DVD και μουσικά CD, εργαλεία, τσάντες και πολλά γυναικεία εσώρουχα.

Ότι δηλαδή πωλούν καθημερινά και στους δρόμους της Αθήνας, στις λαϊκές και τα πανηγύρια της ηπειρωτικής χώρας, τα μεταφέρουν στα νησιά όπου αυτοί οι άνθρωποι έχουν εντελώς εκτοπίσει τους παραδοσιακούς Έλληνες μικροπωλητές οι οποίοι φαίνεται πως άλλαξαν επάγγελμα και το κενό που άφησαν συμπληρώθηκε αμέσως από τους άλλους.

Ναι λοιπόν, στην προβλήτα ήταν καμιά εικοσαριά παράγκες όπου πωλούσαν κυρίως τσάντες (από αυτές τις μαϊμούδες που πλημμυρίζει η Ερμού στην περίοδο των γιορτών) και κάθε είδους γυναικεία εσώρουχα. Ιδιαίτερα τα τελευταία ήταν τόσα πολλά και σε εντυπωσιακή ποικιλία που καθίσαμε λίγο και χαζέψαμε την κίνηση η οποία ήταν έντονη.

Το γεγονός, μάθαμε αργότερα μιλώντας με διάφορους ντόπιους, οφείλεται στην οικονομική κατάσταση των τουριστών που δεν είναι και η καλύτερη και θεωρούν ευκαιρία να αγοράσουν αυτά τα πράγματα που δεν βρίσκουν στη χώρα τους αλλά και των εκατοντάδων αλλοδαπών εργαζομένων στον τουρισμό που λόγω των μεροκάματων που παίρνουν δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν επώνυμα και φίρμες.

Έτσι βολεύονται όλοι με τις μαϊμούδες και τα φτηνά και ενώ το εμπόριο αυτό καλά κρατεί και αποδίδει, κανένας απ’ αυτούς που τάχα ενδιαφέρονται δεν του δίνει σημασία γιατί μάλλον θα τους έκανε να κρύψουν τα πτυχία των οικονομολόγων που δεν κόπιασαν και πολύ κάποτε να αποκτήσουν σε πανεπιστήμια της ημεδαπής αλλά και σε ακριβά κολλέγια της Δύσης…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ

Γύρισα σήμερα το πρωί με ωραία φθινοπωρινή διάθεση και τα μάτια γεμάτα εικόνες και το δεξί πόδι δυστυχώς διαλυμένο από τα Δωδεκάνησα και τις ανατολικές θάλασσες της Ελλάδας που μέχρι σήμερα δεν είχα γνωρίσει. Κάρπαθος, Σαρία, Κάσος, Κως, Ρόδος, Χάλκη, Σύμη, Νίσυρος είναι οι τόποι που πρόλαβα να περπατήσω ή τουλάχιστον να δω από το πλοίο ή το αυτοκίνητο και ομολογώ πως δυσκολεύτηκα κάπως να διαβάσω τα νέα τοπία.

Το Καρπάθιο πέλαγος λένε πως είναι η πιο δύσκολη ελληνική θάλασσα όταν έχει καιρό αλλά εγώ το έζησα στον Όλυμπο, το Διαφάνι και τη Βουρκούντα σε μια πρωτοφανή μπονάτσα και πνιγηρή νοτιά ενώ στην Κάσο με γοήτευε κάθε φορά που άκουγα για το Αιγυπτιακό πέλαγος – τη θάλασσα που αρδεύει τη νοσταλγία των Κασιωτών για μια άλλη πατρίδα που έχασαν για πάντα και υπάρχει μόνο στην καρδιά τους. Στη Ρόδο μετά και στην Κω, η κίνηση από τα σκάφη ήταν τέτοια που μου θύμιζε σχεδόν σαββατοκύριακο στο Σαρωνικό. Και στη Νίσυρο, όσο και να σας φανεί παράξενο το ίδιο γίνονταν κάθε μέρα από κίνηση μιας και το ηφαίστειο είναι ένας πρώτης τάξεως κράχτης για τους τουρίστες που πηγαίνουν εκεί από τα ελληνικά νησιά αλλά και από τα λιμάνια της γειτονικής Τουρκίας.

Και στην ξηρά τους αυτά τα δυο μεγάλα νησιά, οι πρωταθλητές του τουρισμού στην Ελλάδα η κίνηση ήταν επίσης μεγάλη και κόσμος πολύς, απ’ όλης της γης τα μέρη, πηγαινοέρχονταν κυρίως σε μεγάλες ομάδες με αρχηγό κάποιο ξεναγό παντού. Όλοι έμοιαζαν να είναι δεμένοι σε ένα μεγάλο τροχό που λέγεται καλοκαίρι και να γυρίζουν συνέχεια γύρω – γύρω με στόχο να καταναλώσουν τα πάντα σε όσο γίνεται χαμηλές τιμές όμως. Δεν χρειάζονταν να έρθει η οικονομική κρίση να φανεί κάτι τέτοιο - τον είχε στρώσει το δρόμο εδώ και χρόνια ο ανελέητος ανταγωνισμός των συμφερόντων των μεγάλων διεθνών πρακτορείων που επενδύει στην διάθεση των ανθρώπων να κάνουν λίγες μέρες διακοπές στο Αιγαίο.

Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και φυσικά δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθεί αλλά πρέπει να πω πως όντως αυτές τις ημέρες γνώρισα λίγο ένα όμορφο κομμάτι της Ελλάδας που αγνοούσα. Ένα κομμάτι όπου το τουριστικό καλοκαίρι αρχίζει από τον Απρίλιο και διαρκεί ως τον Οκτώβριο και τους λίγους μήνες που απομένουν όλοι πάλι προετοιμάζονται για την επόμενη τουριστική περίοδο που στόχο έχει πάντα να προσελκύσει όλο και περισσότερους τουρίστες και να γίνει περισσότερη κατανάλωση ήλιου, θάλασσας, ζωής, πόρων της φύσης. Είναι ένας στόχος νομίζω που θα εκπληρωθεί μόνο όταν χτιστεί και το τελευταίο ελεύθερο κομμάτι γης και τότε όλα θα μοιάζουν σαν συνοικίες παραθερισμού μιας μεγάλης, μεγάλης πόλης που θα απλώνετε στο έδαφος ολόκληρων των νησιών.

ΟΙ ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ ΓΡΥΛΛΟΙ…

Περπατώντας λίγο πριν ξημερώσει στο κατάστρωμα πήρε το αυτί μου πίσω από ένα πύργο του εξαερισμού ένα επίμονο μελωδικό τρίξιμο σαν αυτά που κάνουν οι γρύλλοι στα χωράφια σαν καλούν την ερωτική τους σύντροφο και θεωρώντας πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, υπέθεσα πως κάποια λαμαρίνα τρίβεται σε κάποιο σημείο και μοιάζει ο ήχος.

Σαν πλησίασα όμως, το τρίξιμο σταμάτησε και άρχισε πάλι σαν απομακρύνθηκα. Άρχισα να αμφιβάλλω για την περίπτωση της λαμαρίνας και να ενισχύεται η άποψη για γρύλλο και ρώτησα μάλιστα και ένα άλλον που βρέθηκε εκεί αν αυτό που ακούει είναι γρύλλος ή κάτι διαφορετικό. Έστησε κι αυτός τα αυτί του προς τον ήχο που συνέχιζε, περίπου συμφωνήσαμε πως πρόκειται για γρύλλο και αρχίσαμε να μιλάμε για το πώς μπορεί αυτό το έντομο του αγρού να ταξιδεύει στη θάλασσα. «Πετάνε» είπε «κι έτσι μπορεί να βρέθηκαν από κανένα χωράφι της Κω ή της Πάρου στο πλοίο».

Δεν είχαμε τίποτα άλλο να πούμε όταν ξαφνικά στο λείο κατάστρωμα φάνηκε να περπατάει βιαστικά προς τη μεριά που ακούγονταν το τρίξιμο ένας γρύλλος που σίγουρα ήταν θηλυκός. Του έκοψα για λίγο το δρόμο να γίνει η απαραίτητη φωτογραφία – ντοκουμέντο και μετά τον άφησα να πάει να βρει το ταίρι του πίσω από τον εξαεριστήρα και το κατάλαβα πως συναντήθηκαν σαν σταμάτησε το μελωδικό τρίξιμο των δυο λαθρεπιβατών…

ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ ΡΟΔΟΣ, 09092010

ΤΙ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΑ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΟΥΡΕΛΑΚΙΑ;

Την είδα από την πρώτη μέρα που ήμουν στην Κω· την παράξενη σύνθεση με τα πλαστικά κουρελάκια πλεγμένα και κρεμασμένα πάνω στο προστατευτικό κάγκελο που είναι γύρω από ένα τεράστιο φύκο έξω από τα τείχη στο λιμάνι που κι αυτού τα κλαδιά όπως στον «πλάτανο του Ιπποκράτη» τα κρατάνε με ισχυρά ξύλινα υποστυλώματα να μην πέσουν, αλλά όπου και όποιον κι αν ρώτησα κανένας δεν ήξερε περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Υπέθεσα πως είναι κάτι ανάλογο με αυτό που ξέρω στα δέντρα στη Σωτήρα, μια εκκλησία στον κάμπο της Καρδίτσας κοντά στον Παλαμά όπου διάφοροι άνθρωποι πηγαίνουν και κρεμάνε εκεί ένα κουρελάκι από τα ρούχα τους και η κίνηση που οι ρίζες της ξεκινούν από την παγανιστική αρχαιότητα και φθάνουν αισίως ως τις μέρες μας, στοχεύει στην αποτροπή του κακού από το σώμα τους, το πνεύμα τους και από το σπίτι τους.

Κάτι τέτοιο υπέθεσα πως θα συνέβαινε και με αυτό το κάγκελο κάτω από το φύκο μέχρι που σήμερα φεύγοντας περνώντας απ’ αυτό το σημείο, είδα μια κυρά που ψάρευε πελάτες για τα δωμάτια της και κρίνοντας από το ύφος της θεώρησα πως θα με διαφώτιζε τη ρώτησα και η απάντησή της ήταν μια μικρή βόμβα που διέλυσε τις απόψεις μου…

«Κάποια ξένη, φιλόζωη» είπε, «κρέμασε μια μέρα εκεί ένα κομμάτι από πλαστική σακούλα για να παίζουν και να ξύνουν τα νύχια τους οι γάτες και οι υπόλοιποι που το είδαν μετά νόμισαν πως είναι κάτι μαγικό (σαν αυτό που ανέφερα για τη Σωτήρα) και άρχισαν να κρεμάνε και να δένουν στο κάγκελο τέτοια πλαστικά, πολύχρωμα κουρελάκια. Όσο δε μεγάλωνε ο αριθμός τους, τόσο περισσότερο κρεμούσαν μέχρι που τελικά γέμισε όλο το κάγκελο και οι ελεύθερες γάτες, που όντως ευδοκιμούν γύρω και μέσα στο κάστρο της Κω, τα βαρέθηκαν και παράτησαν το παιχνίδι που επινόησε η ξένη φιλόζωος, ως ανούσιο»!

Έτσι επειδή κανένας δεν ξέρει πως άρχισε αυτό το πράγμα και όλοι το θεωρούν ως κάτι πολύ σημαντικό (ίσως αυτό να ισχύει και για την υπηρεσία καθαριότητας του Δήμου γι’ αυτό και δεν τα ξεκολλάει) η πλαστική κουρελαρία που είναι κρεμασμένη στο κάγκελο κάτω από το φύκο κοντεύει να γίνει ιδιαίτερο κέντρο αποτροπής του κακού στην Κω. Δεν αποκλείεται μάλιστα κάποια στιγμή να εμφανιστεί και η πρωτεργάτρια και να διεκδικήσει τον ιδρυτικό ρόλο καθώς αυτή, με την απρόοπτη κίνησή της θεμελίωσε ένα ακόμα χώρο όπου κρεμώντας κάτι άχρηστο δικό σου πιστεύεις πως διώχνεις και το κακό από πάνω σου κι έτσι ελεύθερα πλέον μπορούν να δράσουν οι αγαθές δυνάμεις…

ΤΑ ΦΥΤΑ ΤΟΥ ΑΣΠΡΟΥ ΤΟΙΧΟΥ…

Ήταν ένα εκκλησάκι σε ένα δρόμο στο Μαντράκι της Νισύρου, χτισμένο κάτω ακριβώς από την Παναγία την Σπηλιανή που γνωρίζει δόξες από ανατολικοευρωπαίους ορθοδόξους που την επισκέπτονται καθημερινά είτε από την Κω, είτε από την γείτονα Τουρκία που έμοιαζε φτιαγμένο θαρρείς από ζάχαρη!

Έτσι είπε ο Γιώργος Πίττας που γνωρίζει πολύ από αυτά και σέβομαι απόλυτα την άποψή του (θα ακολουθήσει σχετικό σημείωμα για τούτο) αλλά εγώ πρόσεξα πως κάτω από τις άπειρες στρώσεις του ασβέστη στον παρακείμενο τοίχο που βαστάει τον όχτο ριζωμένες δίπλα – δίπλα μια μικρούλα κάπαρη και μια σταλιά αγριοσυκιά.

Οι περιπτώσεις που ένα φυτό φυτρώνει στους τοίχους οφείλονται συνήθως στον αέρα που παίρνει και σηκώνει τους σπόρους τους και μπορεί να τους εναποθέσει οπουδήποτε και λιγότερο στα πουλιά γιατί δεν έχουν που αυτά να σταθούνε στην κάθετη επιφάνεια ενός τοίχου. Δεν αποκλείεται όμως η κάπαρη και η αγριοσυκιά να ήταν στον όχτο πριν οι άνθρωποι αποφασίσουν ότι πρέπει εκεί να σηκώσουν ένα τοίχο και όπως συνήθως συμβαίνει προσπάθησαν να τα εξαλείψουν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως με τις ρίζες τους μπορεί σιγά – σιγά να τον γκρεμίσουν αλλά κάποια ριζούλα τους διέφυγε την προσοχή.

Έτσι κάποιες ριζούλες επέζησαν και κάθε χρόνο δίνουν δύναμη στα φυτά να μεγαλώσουν λιγάκι και κάθε χρόνο οι άνθρωποι πάλι προσπαθούν να τα καταστρέψουν αλλά είναι αδύνατο να τα εξαφανίσουν εντελώς γιατί τώρα θα πρέπει να χαλάσουν ολόκληρο τον τοίχο, κάτι που προφανώς δεν συμφέρει.

Όπως φαίνεται λοιπόν, η κάπαρη και η αγριοσυκιά θα διεκδικούν συνεχώς το χώρο τους μέχρι που κάποια ημέρα όταν θα πάψουν ενδεχομένως να υπάρχουν άνθρωποι σε αυτό τον τόπο που να ενδιαφέρονται να τις καταστρέψουν, να ρίξουν τον τοίχο και να μεγαλώσουν ελεύθερα και όσο το επιτρέπει το είδος της καθεμιάς…

ΚΑΙ ΜΙΑ ΛΙΜΑΝΙΣΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ…

Τη σημερινή καλημέρα μας τη βρήκα γραμμένη πάνω στη βάρκα που βλέπεται στη φωτογραφία και η οποία είναι αραγμένη μαζί με λίγες άλλες ψαρόβαρκες στο λιμάνι της Κω, δίπλα στα μεγάλη σκάφη που μεταφέρουν τουρίστες στις παραλίες, τα γύρω νησιά και την κοντινή Τουρκία και φυσικά τα δεκάδες κότερα, παλιά και καινούργια.

Σίγουρα η βάρκα μας είναι από τους παλαιότερους ενοίκους του λιμανιού, πιθανόν έχει κινηθεί εντός του χωρίς να έχει γνωρίσει το κυκλοφοριακό και τα μεγαλεία του καιρού μας και προς τούτο έχει το δικαίωμα να μιλάει εξ ονόματος όλων των σκαριών της σειράς της που μπορεί να μην έχουν τα λούσα και τα εργαλεία των θαλαμηγών, αλλά μ’ αυτά κάποιοι άνθρωποι βγάζουν ακόμα το ψωμί τους από τη θάλασσα και επιπλέον στολίζουν το λιμάνι και αποτελούν τους γνήσιους μάρτυρες μιας ζωής που υποφώσκει ακόμα στη σκιά του τουρισμού που είναι η κύρια οικονομική δραστηριότητα για την Κω…

Και ολίγα τώρα για τη λέξη «λέβα» από το Wapedia.

Η λέξη Λέβα αποτελεί κοινό ναυτικό φραγκολεβαντίνικο κέλευσμα. Συνήθως το κέλευσμα «λέβα!» δίδεται σε περιπτώσεις χειρισμών λέμβων, είτε προς λεμβούχους, είτε προς ναύτες που επιχειρούν με λέμβους. Ιδιαίτερα όμως και ποιο συχνά ακούγεται από τους ψαράδες κατά τους χειρισμούς των λέμβων τους.


Αποτελεί την προστακτική του φραγκολεβαντίνικου ρήματος «λεβάρω» που σημαίνει τραβώ, δηλαδή "τράβα!". Ο επίσημος ελληνικός όρος είναι αίρε! που η χρήση του έχει περιοριστεί στην έπαρση της σημαίας. Συνηθέστερες εντολές είναι: "λέβα πλώρη" ή λέβα μπρος" και "λέβα πρύμνα" ή "λέβα πίσω", όπου θα πρέπει ο λεμβούχος ή ναύτης προς τον οποίον δίνεται η εντολή να τραβήξει το "πεισμάτιο" (το σχοινί με το οποίο είναι προσδεμένη η λέμβος σε πλοίο ή σε προβλήτα) έτσι ώστε να κινηθεί αυτή μπρος ή πίσω ανάλογα (π.χ. για επιβίβαση ή φόρτωση).

ME THN ΑΝΝΑ ΚΑΡΑΜΠΕΣΙΝΗ

Πάνε μέρες που περιπλανιόμαστε με τον Γιώργο Πίττα στα νησιά της Δωδεκανήσου με σκοπό τη συγκέντρωση υλικού για το βιβλίο που ετοιμάζει και είναι αφιερωμένο στα πανηγύρια του Αιγαίου και έτσι γνωρίζουμε ένα σωρό τόπους και ανθρώπους.

Ανθρώπους απλούς που γιορτάζουν όπως οι πρόγονοί τους ακόμα, άλλους που βρίσκουν το πανηγύρι ως μια ευκαιρία να θυμηθούν λίγο την παράδοση αλλά και άλλους που μια γιορτή σε ένα εξωκκλήσι είναι απλά μια μέρα της ζωής τους.

Γνωρίζουμε όμως και άλλους ανθρώπους που με τον τρόπο τους σημάδεψαν όχι μόνο ένα πανηγύρι ή δύο, αλλά όλες τις γιορτές και όλα τα πανηγύρια του Αιγαίου με τη φωνή τους, το τραγούδι τους και τη στάση τους απέναντι στην παράδοση του τόπου τους και έγιναν σύμβολα για όλη την Ελλάδα και όλοι αναφέρονται με σεβασμό προς αυτούς.

Ανάμεσά σε αυτούς είναι και η αειθαλής Άννα Καραμπεσίνη που επισκεφθήκαμε σήμερα το πρωί στο σπίτι της στην Κω και γνωρίσαμε ένα πραγματικό μύθο του τραγουδιού που στα 87 της χρόνια γράφει ακόμα στίχους για κάθε τι που της αρέσει και θυμάται ακριβώς όλα τα της τραγούδια που είναι στους μεγάλους δίσκους βινυλίου αλλά και σε 45άρια που καλύπτουν μια ολόκληρη βιβλιοθήκη και μπορεί να πει για το καθένα την ιστορία του και να αφηγηθεί πράγματα και γεγονότα για όλους τους μουσικούς και τους τραγουδιστές που γνώρισε στη ζωή της.

Για μια τέτοια μοναδική γυναίκα, όσα και να γράψω θα είναι λίγα και για την παρουσία της και την προσφορά της στη μουσική της Δωδεκανήσου θα περιμένουμε λίγο καιρό να διαβάσουμε από τον Γιώργο Πίττα. Εγώ απλά ένοιωσα βαθιά συγκίνηση σαν την γνώρισα και ελπίζω να μπορέσω στο επόμενο ταξίδι μου στην Κω να την ξανασυναντήσω και να μιλήσουμε πάλι και να ακούσουμε μαζί κάποια από τα τραγούδια που έχει τραγουδήσει…

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΑΝΟΥ

Σήμερα που ήταν κλειστό λόγω Κυριακής το αντικρινό στον πλάτανο του Ιπποκράτη μαγαζί που μεταξύ των άλλων πουλάει χαρτιά με τον "όρκο του Ιπποκράτη" σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και δεν είχε πολύ κόσμο στην πλατεία, βρήκα την ευκαιρία να χαζέψω περισσότερο τον πλάτανο και να φωτογραφίσω διάφορες λεπτομέρειες του χώρου.

Με απογοήτευσε πολύ το κουφαλιασμένο δέντρο και μάλλον το λυπήθηκα γιατί μοιάζει με σπουδαίο γέροντα που τον κρατούν όχι μόνο ζωντανό αλλά τον υποχρεώνουν να στέκεται και όρθιος γιατί θέλουν κάποιοι να τον βλέπουν και γιατί όχι ορισμένοι να κόβουν εισιτήρια για το θέαμα που προσφέρει ή τις ιδέες που μπορεί να γεννήσει σε τίποτα μυαλά.

Στην πραγματικότητα, ο πλάτανος του Ιπποκράτη στην κατάσταση που βρίσκεται αποτελεί πλέον και την ουσία της ιατρικής όπως εξελίχθηκε σήμερα και κρατάει στη ζωή έναν τελειωμένο άνθρωπο μόνο και μόνο να δουλεύει το σύστημα (γιατροί, φάρμακα, νοσοκομεία κλπ) κάτι που σαφώς είναι αντίθετο με τα όσα περιλαμβάνει ο όρκος.

Κάπως έτσι τον είδα σήμερα τον πλάτανο και ο νους μου έτρεξε στα βουνά για να θυμηθώ πως εκεί πάνω οι πλάτανοι έχουν ακόμα το δικαίωμα σαν αποκάμουν, είναι ελεύθεροι να γείρουν στο χώμα κι εκεί να γίνουν λίπασμα για τις επόμενες γενιές του είδους τους...

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ

Άκουγα για τον πλάτανο του Ιπποκράτη (τον γηραιότερο πλάτανο μάλλον του κόσμου) κάτω από τον οποίο λένε πως δίδασκε ο σοφός ιατρός και χθες αποφάσισα να τον γνωρίσω…

Ομολογώ πως με απογοήτευσε γι’ αυτό το δέντρο που είδα μέσα στην περίφραξη με τα ωραία αραβική βρύση και τα μνημεία γύρω του. Δεν πρόκειται για ένα πλήρες δέντρο αλλά για κάτι βλαστάρια που έχουν ξεπεταχτεί από το σακατεμένο σώμα του πλατάνου και έχουν αναπτυχθεί γύρω από την κουφάλα του κορμού και τα οποία για να κρατηθούν όρθια τους έχουν τοποθετήσει από κάτω ισχυρές σκαλωσιές σε πράσινο χρώμα. Η ηλικία τους δε υπολογίζω πως δεν πρέπει να ξεπερνά τα 150 – 200 χρόνια αλλά όπως λένε οι ειδικοί και πιο πολύ οι Κώες αυτά βλάστησαν από τις ρίζες του αρχαίου πλατάνου οι οποίες ποτέ δεν έπαψαν να τρέφουν οποιοδήποτε βλαστάρι φύτρωνε από το σαραβαλιασμένο σώμα κι έτσι θεωρούνται ως η συνέχεια του πλατάνου του Ιπποκράτη.

Η περίπτωση του πλατάνου ήρθε και έδεσε με την αισιόδοξη πλευρά της θεματογραφίας των ταινιών που βλέπουμε στο Φεστιβάλ με τις ταινίες γύρω από την υγεία αλλά κατά κάποιο τρόπο με απογοήτευσε πολύ γιατί πίστευα πως τούτο το δέντρο θα είχε και ιαματικές ικανότητες σαν περνούσα κάτω από τα κλαδιά του κι έτσι θα ένοιωθα λίγη ανακούφιση για το πόδι μου. Τίποτα δεν έγινε χθες εκεί και μου φούντωσε τη νοσταλγία για τα πλατάνια του Αχελώου και των Αγράφων…

Α, στο μεταξύ συνειδητοποίησα πως από το περασμένο μήνα δεν κατοικώ πλέον στην οδό Ιπποκράτους αλλά στην 3η Σεπτεμβρίου και με τις περιπλανήσεις κοντεύω να ξεχάσω τον αριθμό!!!

ΣΤΗΝ ΚΩ ΜΕ ΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ

Η στάση στην Κω πριν προχωρήσουμε με τον Γιώργο Πίττα για Νίσυρο και Κάλυμνο έχει να κάνει βέβαια και με το 2ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ για θέματα υγείας που διοργανώνει από τις 1/6 Σεπτεμβρίου η καλή μας φίλη Λουκία Ρικάκη.

Έτσι χθες το απόγευμα παρακολουθήσαμε κάποιες προβολές στο δημοτικό κινηματοθέατρο «Ορφέας», στην πολύ όμορφη πλατεία της Κω και το βράδυ σε ένα ωραίο και δροσερό θερινό κινηματογράφο που λέγεται πάλι «Ορφέας». Για μένα που φέτος δεν πρόλαβα να πάω ούτε μια νύχτα σε θερινό κινηματογράφο ήταν μια ωραία εμπειρία αλλά το ίδιο ενδιαφέρουσες ήταν και οι ταινίες που είδαμε.

Σημειώνουμε τις ταινίες: «Μαμά» της ολλανδέζας Adelheid Roosen στην οποία η σκηνοθέτης παρουσιάζει τον τρόπο που προσπαθεί να μπει στον κόσμο της μητέρας της που πάσχει από αλστχάιμερ και της αμερικανίδας Liz Canner «Οργασμός ΑΕ» στην οποία η σκηνοθέτης ρίχνει μια δυναμική ματιά μέσα στη φαρμακευτική βιομηχανία που διαμορφώνει τις ζωές των ανθρώπων, σε σχέση με την υγεία και αυτή την απόλυτη στιγμή – τον οργασμό.

Για αυτές τις ταινίες που αναφέρω καθώς και τις υπόλοιπες του χθεσινού προγράμματος έγινε συζήτηση με τις σκηνοθέτιδες και τους θεατές σήμερα το μεσημέρι στην πλατεία μπροστά από τον «Ορφέα» απ’ όπου και η σχετική φωτογραφία.

ΕΙΚΟΣΙ ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Επειδή βλέπω κάποιους φίλους να λένε πως «ζηλεύουν» την κατάστασή μου τις τελευταίες ημέρες, πρέπει να σας πω πως από τις 16/08 μέχρι σήμερα είναι η πρώτη φορά που μετά από 18 ημέρες βρίσκομαι σε κανονικό δωμάτιο ξενοδοχείου και ελπίζω αυτό να συμβεί και τις επόμενες. Τρείς νύχτες τις έβγαλα σε sleeping bug στο πάτωμα του δημοτικού σχολείου Αντικυθήρων μαζί με τους νέους αρχαιολόγους, μια στο ιδιαίτερα σκληρό χώμα της Βουρκούντας στο πανηγύρι του Αϊ Γιάννη, μία πίσω από ένα τοίχο στον Αϊ Μάμμα της Κάσου, μία στο νοτισμένο λιμάνι του Διαφανίου, τρείς στα καταστρώματα των πλοίων απ’ όπου άρπαξα και τον ιό των κλιματιστικών και τις υπόλοιπες σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Α, από το περπάτημα δε, στον Όλυμπο της Καρπάθου μου παρουσιάστηκε και μια φλεγμονή, όπως είπε φίλος ορθοπεδικός όταν τον ενημέρωσα τηλεφωνικά για τα σχετικά, στο δεξί γόνατο γεγονός που με υποχρεώνει να σταματήσω τις μεγάλες και δύσκολες πορείες για αρκετό καιρό γιατί αλλιώς θα πρέπει να ψάξω για δουλειά γραφείου.

Εγώ πάντως δεν πίστευα πως μπορεί και να κρυώσω και να κάνω μάλιστα και πυρετό πόσο δεν πως θα συνέβαινε κάτι με τα πόδια μου τα οποία θεωρούσα άτρωτα μέχρι προχθές και έλεγα στον Πίττα πως είναι «μάτι», έχοντας βέβαια βάσιμες υποψίες για τα πρόσωπα που με «μάτιασαν». Το γεγονός βέβαια μαθεύτηκε γύρω μας και ανέλαβαν κάποιες ξεματιάστρες να πράξουν τα δέοντα να φύγει από πάνω μου το κακό μάτι, είτε δια ζώσης, είτε δια τηλεφώνου αλλά όλες διαπίστωσαν πως το ζήτημα αφορά την κανονική ιατρική και να ακολουθήσω τις συμβουλές των γιατρών να γίνω καλά.

Πέρα όμως απ’ αυτά τα οποία δεν ήταν και τόσο ευχάριστα κατάφερα αυτές τις ημέρες να γνωρίσω ένα μεγάλο αριθμό σπουδαίων ανθρώπων, να δω ένα σωρό καινούργιους για το μάτι μου τόπους και συγκεντρώσω ένα τεράστιο υλικό που με ενδιαφέρει για τη δουλειά μου, κομμάτια από το οποίο θα δείτε σύντομα σε διάφορα έντυπα και δικτυακά μέσα.

Έτσι η σημερινή και η αυριανή μέρα είναι αφιερωμένες στην ξεκούραση και σε άλλες ενδιαφέρουσες δραστηριότητες γιατί επειδή μας άρεσε εδώ κάτω λέμε με τον Γιώργο Πίττα που και γι΄αυτόν και τη δουλειά που κάνει, τα Δωδεκάνησα είναι μια αποκάλυψη, να συνεχίσουμε όσο μπορέσουμε και όσο αντέξουμε…

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΘΑΛΑΣΣΑ...

Είναι η πρώτη φορά που περνώ ως επιβάτης σκάφους τόσο κοντά στις ακτές της Τουρκίας (της αρχαίας Ιωνίας) και δεν με εκπλήσσει το γεγονός για το πόσο μοιάζουν οι τόποι καθώς πρόκειται για τις ακτές τις ίδιας θάλασσας.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση σε ένα σημείο απέναντι σχεδόν από την Κω, είναι το ότι μια περιοχή που είδα που μοιάζει πάρα πολύ με την Πελοπόννησο είναι ότι το τοπίο είναι σχεδόν απείραχτο όπως τα δικά μας πριν από καμιά τριανταριά χρόνια.

Οι ελαιώνες ανεβαίνουν ήρεμα μέχρι ψηλά στο βουνό, η γη διακρίνεται καλλιεργημένη και βοσκημένη, το χωριό στα μέτρα του τόπου βρίσκεται χωμένο στην αγκαλιά του μικρού κάμπου ενώ κανένας μεγάλος δρόμος δεν χαλάει την αισθητική του τόπου που φαντάζομαι διατηρείται αναλλοίωτη επί αιώνες.

Δεν χρειάζονται λοιπόν περισσότερα να πάρω την απόφαση του χρόνου να γνωρίσω την άλλη ακτή της πιο όμορφης θάλασσας του κόσμου, όπως λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ…

Ο ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Τα όσα ζήσαμε αυτές τις ημέρες στην Κάρπαθο και στην Κάσο είναι πολύ σημαντικά για το έργο του Γιώργου αλλά κι για μένα που παρά την ίωση του κλιματισμού των πλοίων (δέκα μέρες κρατάει μου διακεκριμένος πνευμονολόγος χθες στον Αϊ – Μάμμα και σήμερα νομίζω πως τις κλείνω) κατάφερα να κάνω λίγη δουλειά παρατηρώντας διάφορα πράγματα.

Έτσι θα αρχίσω σιγά – σιγά να ανεβάζω με τη μορφή σημειώσεων διάφορες φωτογραφίες και κείμενα που κατά κάποιο τρόπο συνθέτουν την σημερινή εικόνα των νησιών που γνωρίσαμε.

Και ξεκινώ με το θέμα της χθεσινής ημέρας που και για την Κάσο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η ολική απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους. Έτσι, στο ωραίο και ιδιαίτερα θορυβώδες καφενείο του Μηνά Μηνά του Ιωάννου στις Καθίστρες όπου οι συγχωριανοί του μαζεύονται μέρα και παίζουν με πάθος ένα παιχνίδι με χαρτιά (μπιλόνι το λένε) επιβλήθηκε αυστηρά η απαγόρευση και όποιος ήθελε να καπνίσει έβγαινε στο δρόμο να απολαύσει το τσιγάρο του.

Ορισμένοι όμως, όπως ο Φίλιππος Φιλιππής του Δημητρίου που ήθελε μεν να παρακολουθεί το παιχνίδι αλλά και να καπνίζει προτίμησε να μια ενδιάμεση θέση, στο περβάζι του παραθύρου. Η επιλογή του συγκέντρωσε αρκετά σχόλια και πάνω απ’ όλα έθεσε ένα θέμα που πιθανόν δεν απασχόλησε τους συντάκτες του απαγορευτικού νόμου. Αν δηλαδή το περβάζι ενός παραθύρου η ό ελάχιστος χώρος που ορίζει μια πόρτα εμπίπτει στις απαγορευτικές διατάξεις και ο παραβάτης τιμωρείται ή είναι ελεύθερος κάποιος να καπνίσει.

Πάνω σε αυτό τον προβληματισμό δεν δόθηκε καμιά απάντηση και όλοι είπαν πως θα δούνε πως θα έχει το ζήτημα σαν αρχίσει ο χειμώνας και ο Μηνάς κλείσει τα παράθυρα…

ΚΑΣΟΣ, 02092010

ΣΤΗΝ ΚΑΣΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Οι σημερινοί μου χαιρετισμοί μου από τις πιο ανατολικές θάλασσες της Ελλάδας, την Κάσο, όπου ο καιρός απόψε έγειρε προς το φθινόπωρο και η βαρά υγρασία αυτών των ημερών έγινε μεγάλα σύννεφα που αρμενίζουν σήμερα το πρωί στον αέρα πάνω από τα πέλαγα αλλά καθώς λένε και οι ντόπιοι θα περάσει καιρός για να δούνε μια σταγόνα από βροχή κι έτσι το καλοκαίρι θα συνεχίζεται άγνωστο μέχρι πότε…

Στην Κάσο είμαστε με τον Γιώργο Πίττα από χθες για να παρακολουθήσουμε το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου Μάμμα, προστάτη όλων εκείνων των ζώων που η μοίρα τους είναι να εξυπηρετούν τον αγρότη και για το νησί που κατά κύριο λόγο η οικονομία του στηρίζεται στην κτηνοτροφία είναι μεγάλη γιορτή. Έτσι παρακολουθήσαμε από χθες όλο το τυπικό, (σφαγή και γδάρσιμο, προετοιμασία κρέατος κλπ) αλλά δεν ανεβάζω καμιά φωτογραφία απ’ αυτά γιατί φοβάμαι πως θα ανοίξω τίποτα φλογερούς διαλόγους σαν αυτούς που είδα απόψε που ηρέμησα λιγάκι σε πολλούς τοίχους για την περίπτωση του Τσόκλη και όχι τίποτα άλλο, δεν θα είμαι σε θέση (εννοώ μπροστά στην οθόνη και να έχω και τον κατάλληλο χρόνο) για να απαντήσω δεόντως…

Έτσι περιορίζομαι σε μια φωτογραφία από τη μπούκα στο μικρό λιμανάκι της Κάσου όπου επιτέλους είδαμε και ένα γλάρο, γιατί τις τελευταίες μέρες από τον Αϊ – Στράτη ως τον Όλυμπο πήξαμε στα κοράκια και υπόσχομαι προς το απόγευμα να ανεβάσω κι άλλες, για να πάρετε όσοι δεν ξέρετε την Κάσο, μια ιδέα γι’ αυτό το νησί των ανατολικών θαλασσών.