Στα χωριά που αγαπάμε και πηγαίνουμε να
δούμε τους ανθρώπους που τα ζωντανεύουν όλο το χρόνο, τη δύναμή τους την
εκτιμούμε με τα τζάκια που καπνίζουν το χειμώνα και τούτο αποτελεί και δείκτη
επιβίωσης ορισμένων οικογενειών και μοναχικών ανθρώπων πάσης ηλικίας.
Τελευταία, και τούτο είναι ιδιαίτερα στενάχωρο για όσους πιστεύουμε πως οι
μικρές πατρίδες μπορεί κάποτε να αναστηθούν, τα τζάκια που καπνίζουν έχουν
λιγοστέψει δραματικά σε σημείο που σε ολόκληρα χωριά δεν βλέπουμε κανένα πλέον.
Κάτι άλλο επίσης που παρακολουθούμε είναι
και η κτηνοτροφία η οποία αποτελούσε δείγμα της στοιχειώδους οικονομίας κάθε
τόπου καθώς από αυτή εξασφαλίζονταν βασικά προϊόντα για την επιβίωση των
ανθρώπων σε φτωχές και μειονεκτικές περιοχές είτε τα ζωντανά τους αθροίζονταν
σε μεγάλα κοπάδια ή μετριόνταν σε ισχνά κοπαδάκια. Κι εδώ οι εκτιμήσεις είναι
μελαγχολικές καθώς τα τελευταία χρόνια η κτηνοτροφία στα περισσότερα μικροχώρια
έχει καταρρεύσει εξαιτίας της αδυναμίας κυρίως ης παλαιότερης γενιάς να την
εξυπηρετήσει.
Την πορεία αυτής της κατάρρευσης μπορούμε
να περιγράψουμε μέσα από τις αφηγήσεις της κυρά Πηνελόπης Κουτρούμπα στην
Καστανιά του Προυσού καθώς η ίδια ασχολήθηκε με αυτήν από τα παιδικά της
χρόνια, τότε που το χωριό ήταν γεμάτο κόσμο και δύναμη. Στην ακμή της
οικογένειάς της, περί την δεκαετία του ’70
είχε φτάσει να έχει και 200 κεφάλια γιδοπρόβατα και έκτοτε ακολούθησε
μια πτωτική πορεία και η οποία μάλλον θα κλείσει με τρείς κατσίκες, αριθμό που
μπορεί τώρα να εξυπηρετήσει. Αυτές τις τρεις κατσίκες, την 12χρονη Κίτσα και
τις νεότερες Χιόνα και Μπάλιω έχει σε μια ωραία καλύβα στο χωριό και τις
προσέχει η ηλικιωμένη επίσης σκύλα που ακούει στο όνομα Σφήκα και η οποία ποτέ
μέχρι σήμερα δεν έχει απομακρυνθεί από την κυρά της και το κοπαδάκι.
ΚΑΣΤΑΝΙΑ, 14032016
