ΜΝΗΜΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Οι περισσότεροι απ’ όσους πρωτοβγήκαμε στο Αιγαίο, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 και ανακαλύψαμε τα Κουφονήσια, την Ανάφη, τη Σίκινο και τη Δονούσα, έχουμε σίγουρα ταξιδέψει με τα πλοία της εταιρείας Αγγούδημου τα οποία ήταν βαφτισμένα με τα ονόματα των θηλυκών μελών της οικογένειας του παραδοσιακού και  άπληστου πλοιοκτήτη. Από εκείνα τα πλοία θυμόμαστε τη λιγδερή μυρωδιά του καταστρώματος, τους καυγάδες για μια θέση στη σκιά ή το απάγκιο και βεβαίως τις καθυστερήσεις που πολλές φορές ξεπερνούσαν τη μισή μέρα. Αυτό είχε και το καλό του γιατί εκεί στα σκονισμένα λιμανάκια, στις ατέλειωτες ώρες της αναμονής γίνονταν και πιο ενδιαφέρουσες γνωριμίες οι οποίες είχαν και αρκετό χρόνο μπροστά τους να αναπτυχθούν στη διάρκεια του αργού ταξιδιού…

Έτσι ήταν τα ταξίδια τότε στο Αιγαίο αλλά κανένας δεν γκρίνιαζε καθώς οι Κυκλάδες που ανακαλύπταμε ήταν μοναδικές και τα καλοκαίρια μας στις απόμακρες παραλίες έμειναν αξέχαστα και ας τραβούσαμε του κόσμου την ταλαιπωρία με τα πλοία του Αγγούδημου. Με τα χρόνια άλλαξαν όλα, τα καινούργια πλοία με τις αναχωρήσεις στην ώρα τους, με τις αριθμημένες θέσεις, τον κλιματισμό και τα ταχυφαγεία διαμορφώνουν από την πρώτη στιγμή τη νέα αίσθηση των διακοπών και προϊδεάζουν κάπως και για τα νησιά των προορισμών των οποίων η αισθητική κατά κύριο λόγο εξομοιώνεται διαρκώς και μόνο από τα εμβληματικά τους στοιχεία και από το γεωφυσικό μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν. Η ανάγκη να χτιστούν όλο και περισσότερα δωμάτια και ξενοδοχεία, δημιούργησε νέες γειτονιές που πολιορκούν ασφυκτικά τους πυρήνες των παλαιών οικισμών (όσοι απόμειναν) ενώ ο ποδαρόδρομος στα μονοπάτια για την απόμακρη παραλία αποδεικνύεται πλέον μάταιος γιατί παντού ο τόπος πατήθηκε από δρόμους για να μπορούν πια να πηγαίνουν όλοι και παντού και στη θέση που ήταν ένα αρμυρίκι, τώρα είναι μια πρόχειρη καντίνα που απαλλάσσει τους περιπατητές από το βάρος των χρειωδών για την παραλία…

ΑΘΗΝΑ, 31072015

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ

Είναι λίγο μακριά από το χωριό το παλιό εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και μάλιστα με κακό χωματόδρομο και γι’ αυτό και δεν έχει και πολλούς επισκέπτες και προσκυνητές. Μόνο μια φορά το χρόνο, ανήμερα της εορτής της Αγίας Παρασκευής, της αγίας του μεγάλου και απέραστου πλέον δρυοδάσους στο κατάφυτο χωματόβουνο Μαυρογιάννη, πάμε όσοι από τους χωριανούς το επιθυμούν ή έχουν κάποια σχέση με τις παρατημένες εκεί εξοχές και εορτάζουμε. Φέτος ήμασταν λίγοι και πήγαμε με αγροτικά κυρίως αλλά και άλλα αυτοκίνητα και πραγματικά απολαύσαμε ένα ωραίο μικρό πανηγυράκι που λόγω και των ειδικών συνθηκών που βρίσκεται η χώρα, θύμιζε ταπεινότερες στιγμές από τα παλιά χρόνια. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26072015

Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΜΗΛΙΑ

Η ημέρα ενός νέου (σε ώριμη ηλικία) αγρότη στα χωράφια δεν είναι καθόλου εύκολη και μάλιστα όταν πρόκειται αυτός να παλέψει με βάτους, φτέρες και αγριόδεντρα και η θερμοκρασία είναι αρκετά υψηλή. Χώρια δε που έχει και τον φόβο μη πατήσει κανένα φίδι που δεν ακούει το χορτοκοπτικό ώστε να απομακρυνθεί εγκαίρως και μπλέξει στα πόδια. 

Έτσι η νύχτα, με την ευεργετική δροσιά της είναι ποθούμενη και ένα κρεβάτι δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο για τα ταλαιπωρημένα μέλη, ο στόχος μετά από κάθε δύσκολη ημέρα. 

Έτσι έχουν συνήθως τα πράγματα αλλά τις τελευταίες ημέρες, το ξενύχτι μπροστά στην τηλεόραση για την παρακολούθηση των όσων απίστευτων γίνονται στην Ελλάδα, ομολογουμένως ήταν πολύ κουραστικό, και χθες το σταμάτησα, περιορίζοντας την ενημέρωσή μου μόνο από το ραδιόφωνο και λίγο από το δίκτυο όταν πιάνει στο Βελούχι.

Έτσι λοιπόν χθες το βράδυ ξανάκουσα τους ήχους της νύχτας κοντά στο σπίτι. Ανάμεσά τους, τους ήχους από την εκπαίδευση της νέας γενιάς από τη φωλιά που είχε φτιάξει ένα ζευγάρι από κουκουβάγιες στην γέρικη μηλιά. Τη φωλιά τους την εντόπισα πριν από κάνα δυο εβδομάδες όταν πήγα να κόψω το διαλυμένο δέντρο και είδα πως μια τρύπα στον κορμό του ήταν γεμάτη γρατζουνιές και φτερά και καθώς δεν πρόσεξα κανένα πουλί να μπαινοβγαίνει κατάλαβα πως επρόκειτο για κουκουβάγιες κι έτσι το άφησα ήσυχο. Πήγαινα όμως καθημερινά και έβαζα αυτί στην τρύπα και νομίζω πως άκουγα στο βάθος τον ύπνο των μικρών πουλιών. Πολύ γρήγορα όμως αυτά μεγάλωσαν και να που ήρθε η ώρα να μάθουν να πετάνε και να κυνηγούν τη νύχτα ποντίκια, βατράχια και ερπετά.

Με την επίβλεψη των γονιών τους οι μικρές κουκουβάγιες βγαίνουν τη νύχτα από τη φωλιά τους και αρχίζει η εκπαίδευση, πράγμα που το καταλαβαίνουμε από τα αόρατα φτερουγίσματά και τα δυνατά σκουξίματα των θυμάτων τους. Από τους ήχους επίσης που ακούω υπολογίζω πως οι μικρές κουκουβάγιες πρέπει να είναι τέσσερις – πέντε και από σκουξίματα πάλι καταλαβαίνω πως τα πάνε καλά στο νυχτερινό μάθημα επιβίωσης. Χωρίς υπερβολές τώρα, υπολογίζω πως με το κυνήγι τους θα μειωθούν τα ποντίκια που ρημάζουν τον κήπο – κάτι που μου το επιβεβαίωσε η μάνα μου καθώς δεν βλέπει κάθε πρωί πολλά ίχνη τους- και βέβαια τα φίδια που όσο και να δείχνω ψύχραιμος, πάντα με φοβίζουν.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 15072015

Το πήρα είδηση από το πρωί, μια ωραία ανακοίνωση για μια μικρή κουκουβάγια που βρέθηκε το πρωί στο προαύλιο των εκπαιδευτηρίων Ζηρίδη την οποία με πολύ προσοχή την έπιασαν, την φρόντισαν, την τάισαν και κάλεσαν την ΑΝΙΜΑ να την αναλάβουν γιατί αυτοί ξέρουν περισσότερα και μπορούν καλύτερα… Μπράβο σε όλους και είθε το πουλί τη σοφίας να σας το ανταποδώσει στα μέγιστα!!!

ΑΘΗΝΑ, 15062017

ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΩΝ ΜΟΥ…

Όχι, δεν έβαλαν τις δυο τηλεοράσεις κάποιοι συγχωριανοί μου ανάμεσα στις παπαρούνες να απολαμβάνουν το πρόγραμμά μέσα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον. Τις πέταξαν δίπλα από το δρόμο, στη στροφή μετά την Παλιόγουρνα που θεωρούν ακόμη χωματερή γιατί φαίνεται πως άλλαξαν συσκευές χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιος θα τις μαζέψει ή σε πόσο καιρό θα λιώσουν. Θα μπορούσαν να τις έβαζαν δίπλα στους κάδους απορριμμάτων να τις μαζέψει ο Δήμος Μακρακώμης αλλά από κακομαθημένους και άξεστους τι περιμένεις;

ΥΓ. Επειδή τις έχω δει αυτές τις συσκευές σε κάποια σπίτια, περιμένω τη στιγμή που θα τους κάνω ρεπορτάζ μπροστά σε κόσμο χωρίς βέβαια να περιμένω πως θα κοκκινίσουν. Όπως επίσης και τα άλλα αντικείμενα και τα σκουπίδια που πετάνε όπου θέλουν και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να τα μαζέψω και να τα μεταφέρω πίσω στην πόρτα τους. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16072015

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΙΚΙΑΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Ας πούμε τώρα πως το ΑΤΜ αντί για ευρώ βγάζει κάτι άλλο απαραίτητο για τον άνθρωπο, όπως τα αυγά που έβγαλε ένα ΑΤΜ στην Ευριπίδου σαν πάτησε το κουμπί του ο Αντώνης.  Τι τα κάνουμε όμως τα αυγά; Τα βράζουμε, τα τηγανίζουμε και τα τρώμε αμέσως ή με αυτά κάνουμε μια επένδυση; Κι όταν μιλάμε για επένδυση με αυγά δεν εννοούμαι τίποτα άλλο από το να βρούμε μια κότα (προς θεού, όχι την συνιστώσα ΚΟΤΑ του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά μια κανονική κότα να τα κλωσήσει. Έτσι σε 15 ημέρες πάνω κάτω θα έχουμε όσα κοτοπουλάκια αντιστοιχούν στα αυγά που δεν φάγαμε και σε τέσσερις – πέντε μήνες θα έχουμε κοτόπουλα για κατανάλωση. Από αυτά σφάζουμε τα αρσενικά και κρατάμε μόνο τα θηλυκά που κάνουν αυγά τα οποία δεν καταναλώνουμε όλα αμέσως, κρατάμε λίγα να κάνουμε και άλλες κλώσες κι έτσι να μεγαλώσουμε το κοτέτσι μέχρι εκεί βεβαίως που μπορούμε να τις συντηρούμε. Στην πορεία αυτής της επιχείρησης μπορούμε με όσα αυγά μας περισσεύουν να κάνουμε ανταλλαγές με άλλα αγαθά που δεν έχουμε εμείς κι ακόμα να πουλάμε λίγα στους μπακάληδες και να χαρίζουμε σε πενόμενους φίλους. Σε όλη την υπόθεση δυο πράγματα ίσως σταθούν εμπόδια, ο χώρος που θα κάνουμε το κοτέτσι και το πιο σπουδαίο, το κόστος της τροφής αν δεν έχουμε δικό μας χωράφι με καλαμπόκια και λαχανικά… 

ΑΘΗΝΑ, 07072015

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ EGG BANKING….

Φανταστικό το ρεπορτάζ με το ΑΤΜ να βγάζει αυγά και να τα ανταλλάσουμε με διάφορα πράγματα αλλά για σκεφτείτε, πόσο κοντά ήταν η εποχή κατά την οποία αυτά ήταν μέσο ανταλλαγής και πως δεν αποκλείεται να ξημερώσει μια μέρα που θα ξαναγίνουν…

Όχι που δεν θα βρίσκαμε τρόπο να ξεπεράσουμε την αθλιότητα των ανθελλήνων τραπεζιτών που έκλεισαν ξαφνικά (λέει οι Συριζαίοι) την κάνουλα με τα ευρώ στις ελληνικές τράπεζες με αποτέλεσμα να βλέπουμε με το μακαρόνι (χωρίς ΦΠΑ 23%) το χρήμα… 

Θυμηθήκαμε πως κάποια παλιότερα χρόνια στα χωριά και τις πόλεις ακόμη, όπου η φτώχεια ήταν μια μόνιμη κατάσταση, είδος για την κάλυψη των εκτάκτων αναγκών των νοικοκυριών ήταν τα αυγά – εννοείται για όσα σπίτια είχαν κότες και κοτέτσια. Με αυγά πήγαιναν οι νοικοκυρές στα μπακάλικα και τα αντάλλασαν με διάφορα μικροπράγματα αλλά και τα παιδιά με αυτά έπαιρναν τετράδια, οι πιο επιμελείς βεβαίως και οι άλλοι  οι γαβριάδες  έπαιρναν καραμέλες και παγωτά, ακόμη και τσιγάρα χύμα μας έδιναν κάποια μαγαζιά. Η εποχή αυτή νομίσαμε πως πέρασε αλλά επειδή δεν αποκλείεται να τη βρούμε πάλι μπροστά μας και για να δούμε πως θα μπορούσαμε να την συνηθίσουμε, τρεις φίλοι κάναμε σήμερα ρεπορτάζ στη Βαρβάκειο Αγορά και εκτός από το ότι το χαρήκαμε σαν παιδιά, είδαμε πως μπορεί να γίνει κι έτσι άμα χρειαστεί…

ΑΘΗΝΑ, 02072015

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ…

Κάτι που ήταν βέβαιο πως θα συμβεί, είναι και η αποψινή πανσέληνος, η πρώτη του φετινού Ιουλίου γιατί θα ακολουθήσει και δεύτερη στις 31 του μήνα αλλά δεν βλέπω να την υποδεχτούμε όπως πρέπει και με καλοκαιρινή διάθεση, καθώς ένα άλλο μεγάλο ξεχασμένο αστέρι έχει αρχίσει να αχνοφαίνονται στον ουρανό της ζαλισμένης πατρίδας μας και δικαίως προκαλεί φόβο για το τι σκιά θα ρίξει στη ζωή μας… (Η φωτογραφία, από το μνημείο της δραχμής δίπλα στο Δημαρχείο Αθηνών που τοποθετήθηκε επί δημαρχίας  Δημήτρη Αβραμόπουλου).

ΑΘΗΝΑ 02072015

ΠΑΝΤΑ ΘΕΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΠΕΡΝΟΥΜΕ…

Ο Ιούλιος κατά παράδοση είναι ο πιο θερμός μήνας του καλοκαιριού και μάλιστα κάποια χρόνια σημαδεύτηκε και από καυτά πολιτικά γεγονότα – ως «Ιουλιανά» του ’64 έμειναν στην ιστορία και είναι αρκετοί από την προηγούμενη γενιά που τα έζησαν και τα θυμούνται καλά. Τώρα για να έχει να θυμάται και η επόμενη γενιά του 21^ου αιώνα, φροντίσαμε να κάνουμε κάτι και για είναι και πιο συνταρακτικό, να έχει μια διεθνή διάσταση, είπαμε να κάνουμε ένα δημοψήφισμα στο οποίο το ζητούμενο που κρύβεται πίσω από τα άθλια greeklish και το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ» είναι αν το εξής πρέπει να ανήκουμε στην Ευρώπη και κατά συνέπεια στη Δύση ή θα αποτελούμε ένα θλιβερό κρατίδιο ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον κόσμο της Ανατολής. Το αποτέλεσμα θα το μάθουμε την Κυριακή το βράδυ και ελπίζω όποιο και αν είναι, να μην εξελιχθεί ως λάφυρο της πλευράς που πήρε τους περισσότερους ψήφους.

Με όλα αυτά, ξεχνάμε πως τούτος ο μήνας λέγεται και Αλωνάρης – ο μήνας δηλαδή που αλωνίζουν τα σιτηρά και ακολουθεί πάντα τον Ιούνη ή Θεριστή.  Το αλώνισμα ήταν η τελευταία πράξη στο ετήσιο κύκλο της παραγωγής και από το αποτέλεσμα εξαρτιόνταν και η επιβίωση του νοικοκυριού που είχε σπείρει τον καρπό. Η κορυφαία όμως πράξη σε αυτόν τον κύκλο και πριν το αλώνισμα, ήταν ο θερισμός ο οποίος μέχρι την εξάπλωση των μηχανών σε κάθε χωράφι γίνονταν με τα χέρια και τα δρεπάνια.  Εκεί, μέσα στο χωράφι και ένα – ένα το στάχυ αποτιμάτο και η σοδειά και φαίνονταν αν δεν πήγε χαμένος ο κόπος του νοικοκύρη και από αυτή την αποτίμηση, έβγαλε ο σοφός λαός την διαχρονική και για πολλά άλλα πράγματα περίφημη φράση «Ότι σπείρεις, θα θερίσεις» και η οποία, θαυμάσια κολλάει με την κατάσταση που ζούμε αλλά λίγους βλέπω να αναρωτιούνται για το πώς φτάσαμε εδώ – αμελώντας τη σπορά ή αφήνοντας όλα τα ζιζάνια να την πνίξουν…

- Η φωτογραφία από το άγαλμα του «Θεριστή», στο Ζάπειο, λίγο μετά από την είσοδο και δίπλα στην ωραία δεντροστοιχία με τις τζακαράντες. 

ΑΘΗΝΑ, 01072015