Η ΚΥΡΑ ΛΕΝΗ ΑΦΗΣΕ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΠΥΡΟ

 

Έκλεισε ένα αιώνα ζωής πριν αποσυρθεί προχθές στη μνήμη της οικογένειάς της και στον ουρανό των «Μικρών Πατρίδων», η Ελένη Σπύρου Δήμου, τα γένος Σπανού που είχε γεννηθεί το 1914 και ήταν η πιο ηλικωμένη γυναίκα στα Σαραντάπορα της Καρδίτσας.

Την Ελένη Δήμου γνώρισα πριν από έξι χρόνα,όταν έκανα για την «Ελευθεροτυπία» ένα αφιέρωμα στους εν ζωή μέχρι εκείνη τη χρονιά, πολεμιστές του ’40 και ανάμεσά τους ήταν και ο άντρας της, ο μπάρμπα Σπύρος ο οποίος έχει γεννηθεί το 1917. Αντιστάθηκε στα οχυρά Ρούπελ, ο καλός στρατιώτης και πατριώτης μπάρμπα Σπύρος και σαν παραδώθηκαν μπροστά στην τεράστια δύναμη των γερμανικών στρατευμάτων, αιχμαλωτίστηκε, δούλεψε στα κάτεργα που έκαναν οι κατακτητές στην περιοχή της Καβάλας και επέστρεψε στο χωριό με τα πόδια.

Τότε μέσα στην κατοχή, το 1942, παντρεύτηκαν και έζησαν μαζί,όλα τα δεινά της εποχής και φυσικά τον Εμφύλιο που ακολούθησε. Μαζί αγωνίστηκαν κατόπιν στα χωράφια και στα κοπάδια για να ξαναφτιάξουν το κατεστραμένο σπίτι τους και να φροντίσουν την οικογένειά τους, τα τέσσερα κορίτσια που απόκτησαν, χωρίς να φύγουν ποτέ από το χωριό τους. Τελευταία η Ελένη, αντιμετώπιζε βεβαίως κάποια προβλήματα υγείας αλλά αυτό που την κατέβαλε ήταν ότι έσπασε και τα δυο της πόδια και καθηλώθηκε στο κρεβάτι. Έτσι ο μπάρμπα Σπύρος ανέλαβε και το ρόλο του νοσοκόμου και μάλιστα ήταν τόσο τρυφερός μαζί της και το γεγονός το κουβέντιαζαν σε όλο χωριό. ‘Ετσι τους βρήκα μια ημέρα που επισκέφθηκα το σπίτι τους πριν από ένα χρόνο. Να κάθετε στην άκρη του κρεβατιού και να περιμένει να ανταποκριθεί αμέσως σε ότι ου ζητούσε χωρίς να γκρινιάζει καθόλου. Προχθές δε που πέρασα έξω από το σπίτι τους, είδα τα παράθυρα μανταλωμένα, κατάλαβα πως είχαν πάει στην Καρδίτσα στην κόρη τους να ξεχειμάσουν αλλά δεν ήξερα πως είναι άσχημα, τόσο η Ελένη όσο και ο μπάρπα Σπύρος που έσπασε κι αυτός ένα πόδι φέτος.  

Τώρα ο μπάρμπα Σπύρος, μετά από 73 χρόνια κοινής ζωής με την Ελένη, απέμεινε μόνος αλλά έχει τα τέσσερα κορίτσια που έκαναν μαζί, δέκα εγγόνια και έντεκα δισέγγονα. Να είναι καλά όλοι τους και να θυμούνται την καλή μάνα και γιαγιά τους, Ελένη. Εγώ από την πλευρά μου, τη θυμούμαι και την μνημονεύω στο βιβλίο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα και δεν πρόλαβε να το ξεφυλλίσει...

ΑΘΗΝΑ, 29032014

 

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

Έχω αρκετούς φίλους, πολλούς από τα παλιά χρόνια, περισσότερους από το χώρο της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ γενικά που δουλεύω τριάντα τέσσερα χρόνια και φυσικά αρκετούς από την πόλη που γνώρισα στους δρόμους, τις πλατείες, τα καφενεία και τα μπαρ και στις ποικίλες συναναστροφές. Φυσικά και ανάμεσά τους ξεχωρίζω κάποιους που μας συνδέουν ορισμένα εξαιρετικά πράγματα αλλά όλους τους θεωρώ ίσους απέναντί μου.

Τα λέω αυτά για να μη παρεξηγηθεί κανένας που σήμερα θα κάνω μια ειδική τιμή στον καλό αδερφικό φίλο και εξαίρετο συνάδελφο Βασίλη Καλαμάρα που έχουμε ζήσει μαζί στην παλιά «Ελευθεροτυπία» για δυο δεκαετίες και συνεχίζουμε να κάνουμε ακόμη παρέα. Αφορμή μου έδωσε η μοναδικής έντασης απαγγελία ενός ποιήματός του στην εκδήλωση που διοργάνωσε για την «Ημέρα της Ποίησης» το περιοδικό «Μανδραγόρας» στις 21 Μαρτίου στο Polis Art Café. Τον παρακολούθησα μαζί με τους υπόλοιπους στην αίθουσα με κομμένη ανάσα, θα ήθελα να τον είχα γράψει σε ένα βίντεο γιατί θα παρουσίαζε όλη την ένταση και τον οίστρο του ποιητή αλλά δεν είχα τέτοιο εργαλείο στα χέρια μου εκείνη τη στιγμά παρά μια απλή φωτογραφική μηχανή και με την οποία κατάφερα ομολογώ να «πιάσω» λίγες χαρακτηριστικές στιγμές και τις μοιράζομαι μαζί σας και μαζί του.

Σκέφτηκα να αντιγράψω το ποίημα που απήγγειλε να το διαβάσετε με πιο καθαρά γράμματα αλλά θα χάναμε την πολίτιμη αφιέρωσή του και γι’ αυτό το πέρασα από το σκάνερ σε δυο σελίδες. Πιστεύω πως έτσι καλύπτω όλες τις πτυχές της αφιέρωσης σε αυτόν....

ΑΘΗΝΑ, 28032014

ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΗΣ GOOGLE ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΥΣΜΟΥΛΑ...

 

Καλημέρα σας και καλή δύναμη να έχουμε όλοι γιατί τα πράγματα, μπορεί να φαίνονται απλά, αλλά κάτω από την επιφάνειά τους, είναι πολύ δύσκολα καθώς φαίνεται ο ψεκασμός μας έχει επηρρεάσει ποικιλοτρόπως και οι συνέπειες είναι πολλές και διάφορες.

Τι τα λέω όλα αυτά τώρα; Να, χθες το μεσημέρι περπατούσα τη Βασιλίσσης Σοφίας, από Χίλτον προς Σύνταγμα και χάζευα τα μεγάλα κτίρια της και τις μικρές αυλές που έχουν μπροστά τους. Αυλές μάλιστα περιποιημένες καθώς ο πλούτος και η δύναμη των ενοίκων αυτών των κτιρίων είναι γνωστός. Σε μια από αυτές λοιπόν μπροστά, βλέπω την μεγάλη μουσμουλιά (δείτε φωτογραφία) να είναι γεμάτη με άγουρο καρπό και εντυπωσιάστηκα. Σκέφτηκα μάλιστα πόσο όμορφη θα ήταν όταν ωριμάσουν τα μούσμουλά της και τι χαρά θα κάνει αυτός που θα τα δοκιμάσει και για να κάνω τη σύγκριση, σήκωσα τη μικρή μου μηχανή να κάνω μια φωτογραφία προσπαθώντας επίσης να βάλω στο κάδρο και ένα μικρό κομμάτι από την πρόσοψη του φροντισμένου κτιρίου.

Δεν ήταν και εύκολο γιατί ήθελα να απομονώσω κάποια περιτά στοιχεία αλλά τέλος πάντων τα κατάφερα. Ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα πήγα να βάλω τη μηχανή στην τσέπη κι εκείνη τη στιγμή με πλησιάζει ένας ψηλός, καλυμνασμένος κύριος με μπουφάν ο οποίος κάτι έκρυβε κάτω από τη μασχάλη του ο οποίος μου λέει πως δεν επιτρέπεται να κάνω φωτογραφίες σε αυτό το κτίριο. Τον ρωτάω γιατί και μου απαντά ότι πρόκειται για ιδιωτικό χώρο και δεν επιτρέπεται. Να του λέω φωτογραφίζω κάτι που βλέπει όλος ο κόσμος, την αυλή ενός κτιρίου την οποία βλέπουν χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα. Όχι μου λέει, η αυλή έχει κάγκελα κι εσύ φωτογράφισες πίσω από αυτά κι εκεί είναι ιδιωτικός χώρος.

Σταμάτησα, δεν είχε κανένα νόημα ο διάλογος και δίνοντάς του την εντύπωση ότι δεν ήξερα και ότι δεν θα το ξανακάνω συνέχισα το δρόμο μου προς το Σύνταγμα, εντελώς αποκαρδιωμένος με την βραδύτητα που κινούνται κάποια πράγματα σε αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε. Θυμήθηκα ένα προχθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα ΝΕΑ» που αναφέρονταν στα γυαλιά της Google που θα έχουν ενσωματωμένο internet στο σκελετό τους τα οποία όπως και να έχει είναι ένα επίτευγμα της τεχνολογίας με άγνωστες συνέπειες στο μέλλον και για τα οποία έχει αρχίσει ένα διάλογος για τα όρια της ιδιωτικότητας και σκέφτηκα πως αν κάποιοι από εμάς βάλουμε τα μούσμουλα τα οποία έχουν ωραία αλλά λίγη σάρκα στο τραπέζι, δεν θα προλάβουμε να τα δοκιμάσουμε και θα γλείφουμε τα κουκούτσια...   

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΗΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑ

 

Τα λίγα κατσικάκια και αρνιά που έκαναν φέτος τα πράματα που κράτησε να παρηγοριέται ο κυρ Ηλίας είναι αυτά που του στερούν τούτο τον καιρό το γάλα αλλά μετά το Πάσχα που αυτά θα περάσουν από τη σούβλα, θα έχει τόσο που θα μπορέσει να κάνει και λίγο τυρί,όπως έφτιαχνε πάντα στη ζωή του και όπως λένε, ήταν το καλύτερο στη Νεράιδα.

Η υπόθεση με το γάλα, φτάνει μέσω της τηλεόρασης βέβαια η οποία έχει αναδείξει τον Τζαμτζή ως ύπατο για την κατάσταση των κτηνοτρόφων ενδιαφερόμενο πολιτικό σε κάθε άκρη της ελληνικής γης. Κάποιοι άλλοι επίσης κοπτόμενοι για το ίδιο πράγμα τον ακολουθούν ασθμαίνοντας,καθότι άσχετοι με τα γιδοπρόβατα και τις γελάδες, ψαρεύουν επίσης και καθένας με τον τρόπο του μέσα στο θολό, όνομα και πράγμα, προϊόν των ελληνικών γαλακτοφόρων ζώων, προβολή, ψήφους και άλλα της τέχνης τους οφελήματα.

Τα ακούει και ο μπάρμπα Ηλίας Κουσάνας, ο πρεσβύτερος ο οποίος θεωρείται από τους πλέον παραδοσιακούς τσελιγκάδες στο χωριό και η σχέση του με το κοπάδι κρατάει πάνω από οκτώ δεκαετίες ζωής και χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια του για την κατάσταση. Θυμάται πως στα δικά του χρόνια, τα πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το χωριό του μετρούσε 12.000 κεφάλια αιγοπρόβατα, 800 γελάδια και 600 αλογογαϊδουρομούλαρα. «Ποτάμι ήταν το γάλα εκείνη την εποχή» λέει. «Αν το είχαμε σήμερα θα μας έπνιγε»...

Με τα λόγια αυτά, ο σοφός γέροντας περιγράφει τη δύναμη που είχε τα παλιότερα χρόνια τα χωριό του και σχολιάζει πως σήμερα, στη Νεράιδα όλοι μαζί, δεν έχουν παραπάνω από 100 ζωντανά. Οι Μακραίοι έχουν τα περισσότερα, αρκετά κρατάει ο Ηλίας Μονάντερος και τα βοσκάει ο Μπίλλυς, λίγα ακόμη έχει ο Πέτρος Μονάντερος ενώ αυτός που ήταν ο πιο τρανός τσέλιγκας, αναγκάστηκε για λόγους υγείας να περιορίσει το κοπαδάκι του σε λίγα γιδοπρόβατα τα οποία δεν μπορεί πλέον να πηγαίνει να βοσκάει και τα κρατάει μανάρια στο σπίτι.

Οι αριθμοί που αναφέρει ο κυρ Ηλίας είναι αυτοί που ενδεικτικά σχολιάζουν τα πράγματα σε ότι αφορά την ελληνική κτηνοτροφία και την καταστροφή της τις τελευταίες δεκαετίες. Μια καταστροφή την οποία ενώ έβλεπαν να εξελίσσεται κανένας δεν φρόντισε να την αποτρέψει, απεναντίας τους βόλευε τους πολιτικούς όλων των παρατάξεων καθώς με υτό τον τρόπο κατάφερναν μια μάντρωναν τους ψηφοφόρους στα μαντριά των πόλεων.

Το θέμα έχει πολλές παραμέτρους και επιδέχεται αρκετές προσεγγίσεις αλλά εμείς θα μείνουμε σήμερα σε μια πολύ απλή και επίκαιρη, για τον κυρ Ηλία και όλους εκείνους που έζησαν από κοντά την πορεία της ελληνικής κτηνοτροφίας. Τούτο τον καιρό λέει και δεν εννοεί την περίοδο των κατά παράδοση ξεσηκώνονται οι κτηνοτρόφοι, από τα πράματα δεν περισσεύει ούτε σταγόνα γάλα γιατί δεν έχουν αποκόψει τα αρνοκάτσικα και τα αφήνουν να βυζαίνουν για να παχύνουν για να μπορέσουν να τα πουλήσουν με καλύτερη τιμή.

Το πολύ γάλα λέει έρχονταν μετά το Πάσχα που ελευθερώνονταν τα ζωντανά από τα μικρά τους και άρχιζε η περίοδος του αρμέγματος και της τυροκόμησης που κρατούσε μέχρι τις αρχές του Ιουλίου και σιγά - σιγά, καθώς τα ζωντανά έμπαιναν σε ένα νέο κύκλο κυοφορίας στέρευαν και που και που έμεινε κανένα να έχει γάλα για τις ανάγκες του σπιτιού. Έτσι πορεύονταν ο κόσμος τότε και ποτέ δεν του έλειπε ένα αγαθό βασικό στη ζωή τους.

Και να μην ξεχνιόμαστε, το βιβλίο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» κυκλοφορεί στις 8 Απριλίου και η πρώτη του παρουσίαση θα γίνει στην Καρδίτσα, την Πέμπτη 10 Απριλίου.

 

 

ΑΥΤΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ ΣΕ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Όχι πως δεν έχω φίλους στα χωριά που πάω και μαζί γυρνάμε εδώ κι εκεί και εκτός από θέματα για γράψιμο, βγάζουμε ωραίες φωτογραφίες ο ένας στον άλλο και τις οποίες κάποια μέρα αξιωθώ να κάτσω σε ένα μέρος παραπάνω από ένα μήνα, θα της ανεβάσω να τις δούμε, να νοσταλγήσουμε και να κάνουμε και συγκρίσεις. Είναι φορές όμως που είτε έχουν δουλειές, είτε δεν έχουν τη διάθεση να μπαινοβγαίνουν σε παρατημένα σπίτια κι έτσι πηγαίνω μόνος, όπως πριν από λίγα χρόνια στο παρατημένο σπίτι του Ντερέκα, στη Νεράιδα. Εκεί μέσα, στα σιωπηλά,άδεια κι σκοτεινά δωμάτια ανακαλύπτω πράγματα που με προκαλούν να τα πλησιάσω με πολλούς τρόπους και καμιά φορά,μου αρέσει να αφήνω τα σημάδια του περάσματός μου από εκεί, έστω και στην επιφάνεια κάποιου καθρέφτη...

ΝΕΡΑΙΔΑ, 26032014

ΥΓ. Η σημείωση από τον Μάρτιο του 2014 και ήρθε σαν δώρο από τα σωθικά του Facebook τη στιγμή που ένα άλλο βιβλίο για ένα άλλο όμορφο τόπο της Ευρυτανίας μπαίνει στην τελική ευθεία και το δυσκολότερο κομμάτι του, ο πρόλογος αρχίζει να δημιουργείται... 

ΑΘΗΝΑ, 27032018

Η «ΤΡΕΛΛΕΣ» ΚΟΡΟΜΗΛΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ

 

Καλημέρα σας και καλή δύναμη να έχουμε όλοι. Εμείς εδώ πάνω, στη Νεραίδα Δολόπων νοιώθουμε σήμερα σαν να μπαίνει ο χειμώνας καθώς αργά τη νύχτα μια δυνατή κρύα βροχή εξελίχθηκε σε χιόνι που ήδη κάλυψε τις αντικρινές κορφές του Παπαδημήτρη, Κόψης και Φλίσιου καθώς και τη Μάρτσα που μας σκεπάζει. Αποτέλεσμα να μαζευτούμε όλοι πάλι γύρω από τις σόμπες και τα τζάκια, τα οποία σημειωτέον δεν είχαν σβήσει καθόλου από τον Οκτώβρη τώρα, αλλά τώρα μετά το διάλειμμα της καλοκαιρίας μας είναι πιο ποθητά.

Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου παράξενο λένε όσοι πραγματικά ζουν και ακολουθούν τους κύκλους του καιρού και πάντα έχουν ένα απόθεμα ξύλων ή πετρελαίου παλαιότερα που ήταν φθηνό για αυτές τις αναποδιές του Μάρτη. Του Μάρτη του παλουκοκάφτη όπως τον λένε που εκτός τους ανθρώπους και τα ζωντανά, βάζει σε δοκιμασία και τα δέντρα, ιδιαίτερα τις κορομηλιές που δεν κρατιούνται και ανθίζουν μέχρι σε μεγάλο υψόμετρο αλλά όσο παλιόκαιρο και αν κάνει, πάντα αυτές καταφέρνουν να δέσουν λίγο καρπό...

Το παράπονό τους είναι πως κανένας δεν ασχολείται με αυτές, ούτε οι απλοί άνθρωποι, ούτε και οι ποιητές να μιλήσουν για την τρέλα τους, όπως κάνουν για τις αμυγδαλιές του Γενάρη για παράδειγμα αλλά έτσι, χαίρονται διπλά αυτή την διαφορά τους με τα άλλα καρποφόρα που υπακούουν στις διαθέσεις του καλλιεργητή και της γεωπονίας. Σε αυτές αρκεί η ελευθερία να φυτρώνουν οπουδήποτε, να μεγαλώνουν χωρίς καμιά φροντίδα και να δίνουν τον καρπό τους σε οποιονδήποτε περνάει δίπλα τους το καλοκαίρι...

 

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 2032014

Η TASK FORCE ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ ΔΟΛΟΠΩΝ

 

Καλά, δεν μπορείς να γλυτώσεις πουθενά από τις διαφημήσεις που εμπνέονται από το «Κάτω Παρτάλι» και προωθούν διάφορα προϊόντα με στόχο την ελληνική επαρχία, που μπορεί να απέχει όσο η Γη από το φεγγάρι στα μυαλά των διαφημιστών αλλά παραδόξως κάνουν καλά τη δουλειά τους καθώς έχουν μυριστεί πως τίποτα μικροεισοδήματα μόνο.

Έτσι το “Task Force” μιας τηλεφωνίας κοντεύει ή μάλλον έχει κάνει να ξεχαστούν πολλές απίστευτες ατάκες του Χατζηχρήστου και άλλων αστέρων του εντόπιου κινηματογράφου που ενώ χλεύαζαν και λοιδωρούσουν τύπους, συνήθειες και έθιμα, κυκλοφορούσαν εντούτοις από στόμα σε στόμα τουλάχιστον σε δυο γενιές Ελλήνων. Τώρα που ασφαλώς και μπαγιάτεψαν, ήρθαν καινούργιες να τις αντικαταστήσουν και μάλιστα με επιτυχία. Έτσι δεν το είχαμε για τίποτα, να χαρακτηρίσουμε σήμερα στην κατάθεση στεφάνου που έγινε το πρωί στο Ηρώο της Νεράιδας (Σπινάσας) Δολόπων Καρδίτσας την τριανδρία από τους αιθαλείς γέροντες που άφησε τη ζεστασιά της σόμπας τους και παραβρέθηκε, μαζί με άλλους χωριανούς βέβαια και όσα παιδιά ήταν εκεί ως “Task Force” της Νεράιδας.

Ήταν εκεί, από αριστερά: ο Γιώργος Ζήσης (συνταξιούχος αγροφύλακας τον οποίο χρεώσαμε τα διδασκαλικό έργο), ο Ηλίας Κουσάνας ο πρεσβύτερος, μέγας τσέλιγκας στα νιάτα του τον οποίο βαφτίσαμε γιατρό με ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στην κτηνιατρική, ο Κώστας Πλατσιούρης, πρώην πρόεδρος του χωριού στον καποδιστριακό Δήμο Ιτάμου, ο σπουδαίος υλοτόμος Γιάννης Καραμέτος ο οποίος τώρα στα 91 του χρόνια είναι ο μοναδικός και μάλιστα καλός ψάλτης της εκκλησίας και ο Ηλίας Κουσάνας ο νεότερος, σπουδαίος κτηνοτρόφος κι αυτός ο οποίος, σημειώνουμε μαζί με τον Κώστα Πλατσιούρη, είναι οι εμψυχωτές της τριανδρίας της Task Force της Νεράιδας και πάντα απαραίτητοι για να συμπληρωθεί μια καλή παρτίδα δηλωτής στο καφενείο του Γιάννη Καραμέτου.  

Η Task Force της Νεράιδας που σας παρουσιάσαμε ευτυχώς δεν ακούει και δεν βλέπει, πραγματικά και μεταφορικά κι έτσι δεν παρασύρεται ούτε από τις θολές διαφημήσεις αλλά ούτε πρόκειται ποτέ να αλλάξει την άποψή της για την ανάπτυξη, πρόταση την οποία δοκίμασαν και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα την δεκαετία 1950 - 1940 σαν κλήθηκαν να αναστήσουν το κατεστραμένο χωριό τους και να κρατήσουν όρθια την κοινότητά τους. Για την μικρή αυτή εποποία θα διαβάσεται περισσότερα στο βιβλίο μου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους και κυκλοφορεί στις 8 Απριλίου. Περισσότερα γι’ αυτό τις επόμενες ημέρες...

 

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 25032014

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ

Η κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο στη Νεράιδα

Είχε ένα μικρό τρέξιμο, η σημερινή ημέρα του εορτασμού της εθνικής εορτής για όσους ήμασταν τούτες τις ημέρες στη Νεράιδα και τα Σαραντάπορα γιατί τα δυο χωριά έχουν τον ίδιο παπά, τον παπα Σωτήρη Μπαλτή ο οποίος μοιράζει τις Κυριακές, τις γιορτές και τις επίσημες ημέρες, ανάμεσα στις δυο ενορίες και βρίσκεται σε μια διαρκή κίνηση.

Η κατάθεση στεφάνου στο Ηρώο στα Σαραντάπορα.

Έτσι σήμερα, ήταν η σειρά του Αγίου Κωνσταντίνου Σαρανταπόρων να κάνει λειτουργία κι εκεί μετά ακολούθησε η δοξολογία και η κατάθεση στεφάνων από τους Σαρανταπορίσους και τον εκπρόσωπο της Δήμου Καρδίτσας που ανήκει η περιοχή. Μετά ήρθε η σειρά της Νεράιδας για τη δοξολογία και την κατάθεση στεφάνων στο Ηρώο που βρίσκεται μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Σημειώνουμε πως και στα δυο ηρώα, αναγράφονται τα ίδια ονόματα των πεσόντων στους εθνικούς πολέμους και θυμάτων της τραγωδίας του Εμφυλίου πολέμου και είναι και πάρα πολλά μάλιστα, καθώς τα δυο χωριά ανέκαθεν αποτελούσαν μια κοινότητα, την ιστορική κοινότητα Νεράιδας Δολόπων που κάποτε ανήκε στην Ευρυτανία και η οποία πριν χαθεί μέσα στον απέραντο Δήμο Καρδίτσας ανήκε στον καποδιστριακό Δήμο Ιτάμου.

Δεν ήταν και λίγος στα Σαραντάπορα ο κόσμος, ηλικιωμένοι ως επί το πλείστον που πήγε το πρωί στην εκκλησία και μετά παρέμεινε για τη δοξολογία και την κατάθεση στεφάνων. Αντιθέτως στη Νεράιδα μιας και δεν είχε λειτουργία νωρίτερα αρκετοί χωριανοί είχαν πάει στις δουλειές που έχουν κι έτσι δεν ήταν πολλοί αλλά είχε πολλά παιδιά και ντυμένα με εθνικές στολές, πράγμα που αποτελεί έκπληξη για ένα τόσο μικρό χωριό. Ήταν τα παιδιά του Κώστα και της Ευανθίας Μονάντερου, Δήμητρα, Αλέξανδρος και Κατερίνα, του παπα Σωτήρη Μπαλτή και της Μαρίας, Φίλιππος και Στέφανος και η Βασιλική του Ηλία και της Μαρίας Δήμου, που είχαν έρθει με τους γονείς τους το Σαββατοκύριακο στο χωριό και καθώς δεν είχαν σχολείο χθες έμειναν σήμερα και για την εθνική εορτή και συνέβαλλαν στο εορταστικό κλίμα της ημέρας. Το στεφάνι στο ηρώο κατέθεσε ο μεγαλύτερος απ’ όλα Φίλιππος, ο οποίος διάβασε και ένα για την ημέρα μικρό κείμενο, τα μεγαλύτερα από αυτά απήγγειλαν και ποιήματα ενώ όλα μαζί στο τέλος έψαλαν τον εθνικό ύμνο.

Περισσότερες φωτογραφίες, στο

https://www.facebook.com/media/set/edit/a.10201818777778841.1073741878.1464226841/#!/ilias.p.ii/media_set?set=a.10201818814859768.1464226841&type=3

Και του χρόνου συμπατριώτες περισσότεροι και δυνατότεροι...

 

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 25032014

Η ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

Καλημέρα σας και Χρόνια Πολλά σε όλους. Όσους γιορτάζουν τον Ευαγγελισμό της Παναγίας, όσους γιορτάζουν την επανάσταση των Ελλήνων την 25η Μαρτίου και όσους γιορτάζουν απλά την πρόοδο της άνοιξης μέσα στον κύκλο του χρόνου. Εμείς εδώ πάνω στη Νεράιδα Δολόπων Καρδίτσας θα καταθέσουμε σε λίγο στεφάνια και στο Ηρώο των Σαρανταπόρων και στο Ηρώο της Νεράιδας. Μόνο που ενώ μέχρι χθες βλέπαμε και αισθανόμασταν την άνοιξη με όλες τις αισθήσεις μας, σήμερα μας ξημέρωσε μια μέρα απ’ αυτές που κάνουν τον Μάρτη ανάποδο μήνα και γι΄αυτό τον λένε και παλουκοκάφτη καθώς λίγο πριν τα ξημερώματα, μια δυνατή βροχή στα χαμηλά στις κορφές ήταν μια πασπάλα χιόνι και παρά τη σχετική ηλιοφάνεια το κρύο που επικρατεί είναι ήδη τσουχτερό. (Στη φωτογραφία, η κορυφή των Αγράφων Βουτσικάκι),

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 25032014

ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Η ΚΟΡΟΜΗΛΙΑ

 

Είναι αρκετά τα παρατημένα σπίτια, τόσο στη Νεράιδα (Σπινάσα) Δολόπων όσο και στα άλλα ορεινά χωριά των Αγράφων. Τόσο παρατημένα μάλιστα που είναι αρκετά επικίνδυνα να μπει κάποιος μέσα καθώς τα βάτα και τα αγριόδεντρα έχουν κλείσει την είσοδό τους ενώ τα νερά που βρήκαν τρόπο να μπουν από τις στέγες με τις πλάκες και τους τσίγκους, έχουν υπονομεύσει σε σοβαρό βαθμό την ευστάθεια των τοίχων και έχουν διαβρώσει τα πατώματα -όσα απ’ αυτά έχουν πατώματα- που κυριολεκτικά κρέμονται πια στον αέρα.

Τούτο είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για μένα που μου αρέσουν αυτά τα ωραία χτίσματα που δηλώνουν την τέχνη των μαστόρων των παλιών χρόνων αλλά και με βοηθούν να καταλάβω την κατάσταση κάθε οικογένειας που κάποτε στέγαζαν. Δεν τολμώ όμως να μπώ μέσα γιατί μπορεί από στιγμή σε στιγμή να βρεθώ θαμμένος κάτω από τα μπάζα τους κι έτσι περιορίζομαι σε κάποιες φωτογραφίες από τις εξωτερικές πλευρές τους και μόνο όταν καταλαβαίνω πως είναι κάπως ασφαλή, δρασκελάω στο εσωτερικό τους, είτε από τις ξεχαρβαλωμένες πόρτες ή από τα διαλυμένα από τους αέρηδες παράθυρα.

Για την περίπτωση της Νεράιδας, η γνωριμία με αυτά τα σπίτια είναι ένα κεφάλαιο απαραίτητο για το συμπλήρωμα του βιβλίου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που ήδη βρίσκεται στο τυπογραφείο και κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Έχοντας λοιπόν τελειώσει με τις μνήμες των ανθρώπων καταπιάστηκα με τα σπίτια και τα άλλα στοιχεία του τόπου γιατί κάποια στιγμή θέλω να κάνω μια άλλη δουλειά, σε όλα τα χωριά των Αγράφων.

Έτσι λοιπόν σήμερα το απόγευμα επισκέφθηκα το παλιό σπίτι που βρίσκεται χαμηλά στο χωριό, (Ζησέϊκο όπως λένε στο χωριό και έχει να μπει άνθρωπος μέσα πολλά χρόνια) για να δω ορισμένα πράγματα και να αισθανθώ το πέρασμα του χρόνου από το διαλυμένο σώμα του. Ως ήταν αναμενόμενο,κανένας δεν με περίμενε να με προϋπαντήσει εκεί ή να με καλοδεχτεί, ούτε ίσκιος από τους Ζησαίους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί. Μόνο μια αγριοκορομηλιά δίπλα του σχολίαζε με το ανθισμένο κορμί της τους κύκλους του χρόνου...

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 24032014

ΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ ΗΡΘΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΘΗΡΟ (ΣΕΚΛΙΖΑ)

Η άνοιξη προχωρά ικανοποιητικά στον θεσσαλικό κάμπο και ανεβαίνει γοργά προς τα Άγραφα που φέτος μαράζωσαν χωρίς πολύ χιόνι. Ήδη στα ριζά έχουν αρχίσει να φουντώνει η ανθοφορία των κουτσουπιών - προς το τέλος της εβδομάδας θα μπορείτε να δείτε ολόκληρη την περιοχή της Ραχούλας ανθισμένη- ενώ η ανθοφορία των κορομηλιών σε κάθε πλαγιά είναι στην κορύφωσή της στην ημιορεινή ζώνη. Την ωραία εποχή που ανοίγει μπροστά μας επισφραγίζει η παρουσία των πελαργών στο Καλλίθηρο (Σέκλιζα) Καρδίτσας. Ήση ένα ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο καμπαναριό της εκκλησίας (απ’ όπου και η φωτογραφία)ενώ άλλα δυο έχουν έρθει στο χωριό. Το τέταρτο όμως που φώλιαζε στα πλατάνια κατάφεραν να το διώξουν άγνωστο για ποιο λόγο...

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 24032014

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΓΩΝΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

 

Είμαι από χθες στη Νεράιδα Δολόπων Καρδίτσας, όπου αυτός ο απίστευτος Μάρτης που περνάμε έχει δημιουργήσει στη φύση γύρω την εντύπωση πως είναι τέλη Απρίλη. Τούτο θα φαίνονταν μια χαρά στις φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα αλλά ο δαίμων της τεχνολογίας έβαλε το χεράκι του και δεν κατάλαβα πως ήρθα στα βουνά χωρίς ένα καλώδιο USB και έτσι δεν μπορώ να βγάλω τις φωτογραφίες να τις δούμε. Γι’ αυτό και σας στέλνω την καλησπέρα μου και την καλημέρα μου μαζί με δυο φωτογραφίες γιατί από νυκτός αύριο πρωί θα πάω με τους υλοτόμους στο δάσος της Βλάχας, πάνω από το Μέγα Λάκκο και δεν θα έχω δίκτυο, με ένα πολύχρωμο παγώνι που «έπιασε» χθες ο φακός μου να έχει βαρεθεί το ωραίο πάρκο Παυσίλυπον στην Καρδίτσα και να έχει πάρει το δρόμο προς το κέντρο της πόλης αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω του...

ΝΕΡΑΙΔΑ ΔΟΛΟΠΩΝ, 23032014

ΜΙΑ ΝΗΣΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ

 

Μου άρεσε που είδαμε τη νύχτα με τα μάτια των φωτογραφικών μας μηχανών και μπορώ να πω πως θα μου λείψει η βόλτα στην πόλη τις μικρές ώρες που δεν έχει κίνηση και λίγα φώτα για φωτογραφίες. Τώρα που κλείνουμε αυτή την εβδομάδα ανεβάζω δυο φωτογραφίες (δεν γίνεται σε τίποτα να χωρέσουν και τα δυο κτίρια σε ένα καρέ) από τα πιο καλοφωτισμένα και καθαρά των Αθηνών, αυτά του «Μουσείου της πόλεως των Αθηνών - Ίδρυμα Βούρου Ευταξία» στην πλατεία Κλαυθμώνος. Φαίνονται και την ημέρα όμορφα αλλά τη νύχτα, ο φωτισμός τους που το ξαναλέω είναι ο πιο υποδειγματικός στην πόλη,τα απομονώνει από τις διπλανές ασχήμιες και ιδιαίτερα το κενό που δημιουργεί το πάργκινκ.

Ένα άλλο στοιχείο το οποίο τα καθιστά μοναδικά είναι και το ότι δεν τα έχω δει ποτέ να έχουν στους τοίχους τους γκράφιτι και συνθήματα,ούτε και λογιών - λογιών αφίσες. Τούτο θα ήθελα να πιστεύω πως οφείλεται στο σεβασμό (τρομάρα μας) αυτών των ιστορικών κτιρίων της Αθήνας από διάφορους που κάνουν επανάσταση με σπρέι και αφισάκια αλλά δυστυχώς πρέπει να οφείλεται στην αστυνόμευση και στη διαρκή σάρωση της περιοχής από τις κάμερες ασφαλείας. Το δεύτερο όπως καταλαβαίνεται δεν με ενθουσιάζει και δείχνει και πόσο κάποια πράγματα της πόλης και του δημοσίου χώρου είναι στο έλεος ορισμένων που στερούνται και στοιχειώδους παιδείας και βασικής αγωγής.

ΑΘΗΝΑ,21032014

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Ημέρα ποίησης η σημερινή και απ’ ότι ξέρω, δεκάδες είναι οι εκδηλώσεις οι αφιερωμένες από ποιήτριες και ποιητές σε αυτή την υψηλή τέχνη που θα γίνουν στην πόλη και σίγουρα κάποιες απ’ αυτές θα προλάβω να παρακολουθήσω.

Πρίν όμως ξεκινήσουμε για τον σημερινό μαραθώνιο ποιήσης από βιβλιοπωλείο σε βιβλιοπωλείο και αίθουσα σε αίθουσα, νοιώθω υποχρεωμένος να σας πω δυο λόγια για τον μόνο αληθινό ποιητή που συνάντησα (προσπάθησα μάλλον να διακρίνω) ανάμεσα στα μπουμπουκιασμένα πυκνά κλαριά μιας κουτσουπιάς στην πλατεία Αργεντινής στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αλλά τον άκουγα πολύ καλά να ψάλλει δυνατά το ερωτικό κάλεσμά του σε μια θηλυκιά που δεν μπορούσα να καταλάβω που ήταν τρυπωμένη. Ήταν ένας κότσυφας, κατάμαυρος με κατακίτρινη μύτη, ένας κότσυφας από αυτούς που ομορφαίνουν με την παρουσία τους το κέντρο της πόλης και με τις μελωδίες τους μας αναστατώνουν  γλυκά τούτες τις πρώτες ανοιξιάτικες ημέρες...

ΑΘΗΝΑ, 21032014

FACESCAPES ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΑΝΝΑ ΜΑΡΤΙΝΟΥ

 

Στις αίθουσες του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας «Λέξη- Λόγος» με την ωραία βεράντα πάνω από την Πλατεία Καπνικαρέας εγκαινιάστηκε χθες η έκθεσή ζωγραφικής «Facescapes [ Πρόσωπα / Τοπία ]» της Ελεάννας Μαρτίνου και έδωσαν το παρών τους πολλές φίλες και πολλοί φίλοι. 

 

Αντιγράφουμε από το σημείωμα της πρόσκλησης: «Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι μουσικές», γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς. Μέσα από επάλληλες εναποθέσεις, χρώματα, πλέγματα, θραύσματα, εικόνες, στίχους και μελάνια, οι δύο διαστάσεις κατασκευάζουν την τρίτη διάσταση και τον χώρο. Με βασικό υλικό το μελάνι, η προσωπική γραφή δομεί τον χώρο και παραπέμπει στην αρχιτεκτονική κατασκευή. Η μικροκλίμακα του προσώπου συγγενεύει με τον άπειρο χώρο μέσα από ένα δίκτυο που συνδέει τις φαινομενικά ασήμαντες καθημερινές στιγμές με τη μη γραμμική συνέχεια του χρόνου. Κάθε πρόσωπο συντίθεται από τα μικρά θραύσματα και τις κυψέλες που το συνδέουν με το Σώμα της Κοινωνίας. Η άσκοπη περιπλάνηση στον λαβύρινθο των χρονικών στιγμών συγγενεύει με τη δομή της μουσικότητας της γλώσσας των ποιημάτων που είναι η αφορμή για την αποτύπωση του Προσώπου».

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 10 Απριλίου (Πλατεία Καπνικαρέας 3, 6ος όροφος 2103311602/ 6976673395 και  info@lexi-logos.gr / www.lexi-logos.gr) και www.eleanna-martinou.blogspot.gr

Περισσότερες φωτογραφίες στο

https://www.facebook.com/ilias.p.ii/media_set?set=a.10201798310227165.1073741875.1464226841&type=3&uploaded=13#!/ilias.p.ii/media_set?set=a.10201798331587699&type=1

 

 

Η ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

 

Είναι από τα πιο παλιά χριστιανικά μνημεία της πόλης, η Καπνικαρέα και το πιο ταλαιπωρημένο κτίριο από τα καυσαέρια μέχρι που κάποια μέρα, πρυτάνευσε η λογική που θέλει την πόλη με λιγότερα αυτοκίνητα και πεζοδρόμησαν την Ερμού. Από τότε ησύχασε το κτίριο και ο κόσμος άρχισε να το σέβεται περισσότερο και καθώς είναι στο δρόμο όσων βγαίνουν ακόμη βόλτα στην αγορά, έχει και την κινησούλα του στο άναμα κεριών καθώς και για μια ανάσα στον ιδιαίτερο φροντισμένο τοίχο που ορίζει την αυλή της. Αν έχετε μάλιστα παρατηρήσει, σε όλο το μήκος της Ερμού δεν υπάρχει πουθενά εκτός από αυτόν τον τοίχο κάτι να καθήσει όποιος κουραστεί και θέλει να πάρει μια ανάσα...

Κι εγώ τη βλέπω πάντα σαν περνάω απ’ έξω και μέχρι πριν από λίγο είχα την εντύπωση πως επρόκειτο για ένα μικρό κτίριο - τούτο βοηθάει και το γεγονός ότι είναι ένα μέτρο σχεδόν κάτω από την επιφάνεια του δρόμου. Απόψε όμως, την είδα από ψηλά, από τη βεράντα του «Λέξη - λόγος» (Πλατεία Καπνικαρέας 3) που πήγα για τα εγκαίνια της έκθεσης της Ελεάννας Μαρτίνου «Facescapes» και με την ευκαιρία έκανα μια φωτογραφία και τη μοιράζομαι μαζί σας να δείτε πως φωτίζεται στα πλάγια αυτό το σεβαστό μνημείο από τις βιτρίνες των καταστημάτων και την ωραία κεραμοσκεπή με την σκούρα δάφνη δίπλα του.

AΘΗΝΑ, 20032014

 

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΧΑΝΔΕΛΗ

 

Βρέθηκα μαζί με άλλους φίλους προχθές στα εγκαίνια της πολύ ενδιαφέρουσα έκθεσης της Όλγας Χανδέλη με τίτλο «ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ» και σας μεταφέρω λίγες εικόνες από την εξαιρετική δουλειά της φίλης μας.

Τα έργα της Όλγας αποτελούνται από γλυπτά, κολλάζ, μεικτές τεχνικές και πραγματεύονται θέματα ανθρωποκεντρικά και μορφοκεντρικά. Η καλλιτέχνης δημιουργεί μορφές με σκοπό να μας θυμίσουν βιώματα, συναισθήματα, κρυμμένες μνήμες που επηρρεάζουν και καθορίζουν την ύπαρξή μας,καθώς αναφέρεται σε αρχέτυπες αξίες της ζωής. Η Όλγα προτείνει να στραφούμε προς την ανασύνταξη, ενδοσκόπηση και αναθεώρηση, την προτροπή ανεύρεσης των ρυθμιστικών δυνάμεων που ποτέ δεν λησμονούν τους αναγκαίους όρους για την ισορροπία του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού μας κόσμου.
 

«Τα έργα μου» λέει η ίδια, «είναι ανθρωποκεντρικά και μορφοκεντρικά. Δημιουργώ μορφές με σκοπό να μας θυμίσουν βιώματα, συναισθήματα, να ανασύρρουν κρυμμένες μνήμες που επηρρεάζουν και καθορίζουν την ύπαρξή μας. Αναφέρομαι συχνά στις αρχετυπικές αξίες της ζωής. Στόχος μου είναι να ερευνήσω και να ερμηνεύσω τον άνθρωπο ως οντότητα. Ύπαρξη μοναδικά μοναχική, φορτισμένη με γνώσεις και εμπειρίες που αθροίζονται, μοσφοποιούνται σε αρχές, σε ιδεώδη, σε ιδανικά, σε πάθη. Σκοπός μου είναι η κατάθεση της προσωπικής μου άποψης μέσα από την εποχή μας και η προσέγγιση των θεμάτων με μια σύγχρονη ματιά, με την ελπίδα ότι το αποτέλεσμα θα ανταποκρίνεται στις προσπάθειές μου».

Η έκθεση που θα λειτουργήσει μέχρι τις22 Μαρτίου, (Κέντρο Εικαστικών Τεχνών Γ. Καρύδης, Αριάδνης 13 και Νιόβης,Φιλοθέη) έγινε με την επιμέλεια της Αλίντας Γεωργιάδου και της Έλενας Πάτση. Τηλέφωνο επικοινωνίας, 6979137980.

Περισσότερες φωτογραφίες στο https://www.facebook.com/#!/ilias.p.ii/media_set?set=a.10201793482666479&type=1
 

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ...



Πρώτη φωτογραφία στο στρατό όπου μοιάζω σαν σαστιμένος και χωρίς φυσικά να ξέρω να δένω
σωστά ακόμη τα κορδόνια στις αρβύλες και τα κουμπιά της στολής αγγαρείας.

Ήρθαν κάπως χθες τα πράγματα και με οδήγησαν 41 χρονια πίσω! Σαν σήμερα, στις 20 Μαρτίου το 1978, αφού πέρασα από τη Νομική σχολή και χαιρέτησα μια αγαπημένη φίλη, πήρα από το Σταθμό Υπεραστικών στον Κηφισό το λεωφορείο από την Αθήνα και κατά το απογευματάκι παρουσιάστηκα κληρωτός στρατιώτης στο 11^ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο όπου τότε παρουσιάζονταν οι απόφοιτοι Γυμνασίου και Ανωτέρων Σχολών. Εγώ μόλις είχα τελειώσει το Γυμνάσιο και μη έχοντας τι άλλο να κάνω θεώρησα καλό να πάω αμέσως στο στρατό που τότε ήταν 28 ολόκληρους μήνες και έτσι να απελευθερωθώ από αυτή την υποχρέωση που δύσκολα μπορούσε να την αποφύγει κάποιος τότε.

Σκοπιά στην πύλη της μονάδας στο Μέγα Δέρειο. Δεν επιτρέπονταν να καπνίζουμε όταν φυλάγαμε
σκοπιά αλλά εκεί που ήμασταν ποιος έδινε σημασία σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

Φυσικά και δεν είχα κάτι τέτοιο στο νου μου, πήγα με καλή διάθεση αλλά από την πρώτη ημέρα άρχισαν τα δύσκολα και τις κατηγορίες πολιτικών φρονημάτων και τα οφθαλμολογικά, χώρια που ήταν και η πρώτη φορά που απομακρυνόμουν από το σπίτι και το χωριό και τούτο μου φαίνονταν πολύ βαρύ. Τέλος πάντων μου έβαλαν μια ειδικότητα αποθηκαρίου αφού είχαν ήδη καταργηθεί αυτή του ημιονηγού, πήγα για εκπαίδευση στο Γύθειο και στη Σπάρτη, με έκαναν και λοχία παρακαλώ επειδή ήμουν καλό παιδί και άντεχα στις δουλειές και να, πήρα την πλέον δυσμενή μετάθεση για τον περίφημο Δ’ Λόχο Διανομών στο Μέγα Δέρειο, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα όπου πέρασα θαυμάσια. Από εκεί πήρα μετάθεση για τη Λαμία, απ’όπου και απολύθηκα τον Απρίλιο του 1980 έχοντας υπηρετήσει μάλιστα και σαράντα μέρες φυλακή!

Το Μέγα Δέρειο κατοικούνταν από Πομάκους οι οποίοι είναι Μουσουλμάνοι και το σχολείο
που είχε μάλιστα πολλά παιδιά εκείνα τα χρόνια  ήταν ένα κτίριο που ξεχώριζε.

Τι τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά; Απλά γιατί όπως προανέφερα ήταν η πρώτη μεγάλη έξοδος από το χωριό και το σπίτι και κατά συνέπεια δεν είχα κανέναν έλεγχο και ήμουν υπεύθυνος εγώ για τις πράξεις μου. Εντάξει, τα καταλάβαινα καλά όλα αυτά αλλά εκείνο όμως που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν ότι θα μπορούσα να καπνίζω ελεύθερα και να μην κρύβω τα τσιγάρα σε διάφορα απίθανα σημεία για να μη τα δουν οι δικοί μου. Φυσικά και ήξεραν ότι κάπνιζα αλλά στο χωριό επικρατούσε η αντίληψη ότι μπορείς να καπνίζεις και μπροστά στον πατέρα σου ή στο καφενείο με τους άλλους ηλικιωμένους μόνο σαν επέστρεφες από το στρατό. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε και προσπαθούσε να τηρούμε την παράδοση γιατί να μη ξεχνάμε το ίδιο απαγορευτικό καθεστώς είχαμε βιώσει και στα σχολεία, την περίοδο της δικτατορίας όπου τέτοια παραπτώματα είχαν σοβαρές κυρώσεις και ποινές.

Έτσι λοιπόν χάρηκα πολύ που δεν θα με έλεγχε κανένας πια αν καπνίζω - για τους αξιωματικούς ήταν παντελώς αδιάφορο και μάλιστα νομίζω πως με τον τρόπο τους μας προέτρεπαν να καπνίζουμε ή να δοκιμάσουμε το τσιγάρο. Μη ξεχνάμε επίσης πως το κάπνισμα ήταν και μια υπόθεση που είχε ως προϋπόθεση και χρήματα, πράγμα όχι και τόσο εύκολο ακόμη και έτσι το «ατσίγαρος» και οι «τράκες» ήταν στην καθημερινή διάταξη.

Όλα αυτά γίνονταν πριν από 41 χρόνια και σήμερα, έχοντας καπνίσει σίγουρα δυο - τρία φορτηγά με τσιγάρα, καλούμαι να κάνω τα τελευταία τσιγάρα και να περάσω στο εξής χωρίς κάπνισμα. Για λόγους υγείας φυσικά και με αφορμή μια προειδοποίηση της καρδιάς πέρσι, ο καρδιολόγος του Ταμείου μας, αφού είδε τις σχετικές εξετάσεις μου ανακοίνωσε χθες ότι τέλειωσαν τα ψέματα και αν θέλω να συνεχίσω να ανεβαίνω βουνά και να περπατάω νησιά πρέπει να σταματήσω να καπνίζω. Το σκεφτόμουν κι εγώ να κόψω το κάπνισμα και μπορούσα μάλιστα να περάσω και πολλές ημέρες χωρίς τσιγάρο αλλά σίγουρα χρειάζονταν και η γνωμάτευση του γιατρού η οποία δεν λειτούργησε τόσο εκφοβιστικά αλλά την άκουσα σαν τη γνώμη ενός φίλου που δείχνει ενδιαφέρον για μένα και την υγεία μου. 

Έτσι λοιπόν,από σήμερα περνάω στο αντικαπνιστικό μέτωπο και θα διεκδικήσω το δικαίωμα αυτό να ζήσω καλύτερα και περισσότερα χρόνια. Με την ευκαιρία πρέπει να σας πω ότι θα μπορούσα να είχα πάθει μεγάλες ζημιές από το κάπνισμα αλλά με έσωσε το ότι άρχισα να καπνίζω συστηματικά μετά τα 18 μου χρόνια, περίοδο που είχαν διαμορφωθεί πλήρως τα πνευμόνια μου και ακόμη, ότι μέχρι τότε είχα ζήσει σε ένα καθαρό περιβάλλον. Επίσης,  η  τρέλα μου να ανεβαίνω σε βουνά και να περπατάω ώρες παντού, τρέλα που μετά από την αποχώρησή μου από την Ελευθεροτυπία έγινε η κύρια δουλειά μου,ήταν που «έκαιγε» τα τέσσερα πακέτα Rothmas Internatonal που κάπνιζα τότε κάθε μέρα.

Εύχομαι και στη δική σας απελευθέρωση από το τσιγάρο - ο γιατρός σας θυμίζω πως μπορεί να σας βοηθήσει πάρα πολύ- και σας περιμένω σε κορφές και νησιά να περπατήσουμε όπως περπατούσαμε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία...

ΑΘΗΝΑ, 20032014

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ ΤΗ ΝΥΧΤΑ...

 

Στις παιδικές μας ζωγραφιές, τις θάλασσες ακόμα και αν δεν τις είχαμε δει ποτέ, τα ποτάμια και τις πηγές επίσης, τις χρωματίζαμε με μπλέ χρώμα, αλλού βαθύ κι αλλού γαλάζιο και φυσικά πιστεύαμε πως αυτό που μεταφέρουμε είναι πάντα κάτω από το φως. Τούτο δεν μας το είχε διαδάξει κανένας νομίζω, ούτε οι δάσκαλοι σκέφτονταν το γιατί χρωματίζαμε τα νερά γαλάζια και όλοι ακολουθούσαμε την τυπολογία που είχαν οι χάρτες που κρέμονταν στους τοίχους. Όπως και να έχει το πράγμα ποτέ δεν σκεφτήκαμε να ζωγραφίσουμε το νερό στα σκοτάδια γιατί μπορεί να θεωρούσαμε αυτονόητο πως είναι μαύρα και ύπουλα.

Οι σκέψεις αυτές πέρασαν από το μυαλό μου χθες το βράδυ, όταν περνώντας από το Σύνταγμα όπου διάφορα συνεργεία σβήνουν τα ίχνη των «αγανακτισμένων» και κανέναν δεν είδα να διαμαρτύρεται γιατί σίγουρα και οι πρωταγωνιστές τους τα έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι, είδα τα νερά του ωραίου στρογγυλού συντριβανιού να είναι βαθιά μπλέ ελεκτρίκ φωτιζόμενα από κάποιους μυστικούς και αδιάβροχους προβολείς. Τούτο το απλό γεγονός, το απόλυτα κατανοητό από τους νεώτερους και τα παιδιά,το χρώμα του νερού τη νύχτα δηλαδή, ήταν κάτι αδιανόητο για τα παιδικά χρόνια των ομηλίκων μου που πολλοί δεν είχαν γνωρίσει το ηλεκτρικό φως στα σπίτια το διάβασμα και το γράψιμο γινόνταν με λάμπα πετρελαίου και οι ζωγραφιές μας έπαιρναν χρώμα μόνο σαν ξημέρωνε ο ήλιος...

ΑΘΗΝΑ, 19032014

ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

Καλημέρα μας, όπου κι αν βρίσκόμαστε όλες κι όλοι κι όπου αναζητούμε την Ιθάκη μας. Όσο κι αν ψάχνουμε όμως, η Ιθάκη είναι μία και μοναδική, ιδιαίτερα όταν μας τη γνωρίζει ο φίλος μας Dimitris Artavanis μέσα από την προσωπική του σελίδα αλλά και από την ομάδα Explore Ithaca που δείχνει την αγάπη της προς την Ιθάκη με κάθε τρόπο. Από εκεί δανείζομαι σήμερα μια φωτογραφία για την καλημέρα μας. Εγώ εύχομαι και το έχω κάνει τάμα φέτος να ανέβω στο σημείο που ο Δημήτρης, στα βόρεια τείχη των Αλαλκομενών τράβηξε αυτή την εκπληκτική φωτογραφία να θαυμάσω με τις ώρες τον κόλπο του Αετού. Τον ευχαριστούμε για την ομορφιά που μας με την οποία ανοίγουμε σήμερα τη μέρα μας.

ΑΘΗΝΑ,19032014

Η ΑΘΗΝΑ, ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΑΙ Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ...

 

Είχα καιρό ομολογώ να βγω τη νύχτα στην Αθήνα και σήμερα που βρέθηκα στο δρόμο,γυρνώντας από τη μακρινή για μένα Φιλοθέη όπου πήγα στα εγκαίνια της έκθεσης της φίλης Όλγας Χανδέλη (αύριο το ρεπορτάζ) και είχα μαζί μου τη μηχανή, προκλήθηκα να κάνω κάποιες φωτογραφίες της πόλης τη νύχτα. Έτσι έστρεψα το φακό μου στην Αθηνά, την πολιούχο και πρόμαχο της πόλης που στέκεται με το δόρυ της πάνω από την Ακαδημία Αθηνών κι εκείνη τη στιγμή δίπλα της έπιασα και το φεγγάρι γεμάτο από την προχθεσινή πανσέληνο ακόμη και από κάτω, στο αμυδρό φως έναν από τους τελευταίους εναπομείναντες φοίνικες που στόλιζαν μέχρι να τους σκοτώσει το εισαγόμενο σκαθάρι. Σας αφιερώνω τη φωτογραφία και με την ευκαιρία σας πληροφορώ πως από απόψε άρχισαν να μοσχομυρίζουν οι νερατζιές στα παρκάκια πίσω από την Ακαδημία και την Εθνική Βιβλιοθήκη οπότε να ένας λόγος να αρχίσουμε να βγαίνουμε τη νύχτα στην πόλη και να την ζωντανεύουμε...

ΑΘΗΝΑ, 18032014

ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΕΑ ΛΑΜΠΙΚΟ

 

Άμα σε θέλει ο θεός ή μάλλον η μούσα των φωτογράφων, οδηγείσαι μπροστα σε πράγματα που δεν βλέπουμε καθημερινά στην πόλη. Όπως για παράδειγμα σήμερα το μεσημέρι που πήρα την απόφαση να πάω λίγο μακρύτερα από το κέντρο και πήρα το τρόλευ με κατεύθυνηση τους Αμπελοκήπους κι εκεί μπροστά στο Χίλτον είδα κάτι που πάντα ευχόμουν να συμβεί και να μου λύσει και κάποιες απορίες. Πως δηλαδή πλένουν και καθαρίζουν τον γυάλινο δρομέα του Βαρώτσου που μετά την Ομόνοια πήγαν και τον φύτεψαν στην μικρή πλατεία με μεγάλο όνομα «Πλατεία της μεγάλης του Γένους Σχολής».

 

Εκεί λοιπόν στη μικρή πλατεία, η εταιρεία CÄRCHER είχε εγκαταστήσει δύο γερανούς με κλουβιά στην κορυφή τους όπου βρίσκονταν δυο άνθρωποι και οι οποίοι αφού έριχναν νερό πάνω στα κομμάτια του γυαλιού που συγκροτούν το πρωτότυπο άγαλμα, έβαζαν μετά απορρυπαντικό, τα βούρτσιζαν και κατόπιν τα ξέπλεναν με νερό υπό πίεση και όπως υπολόγιζαν ως το βράδυ θα έκαναν το δρομέα λαμπίκο και αύριο το πρωί θα ξαφνιάσει με τη λάμψη του όσους περάσουν από εκεί καθώς είχε να καθαριστεί πάνω από 3 χρόνια.

Σημειώνουμε πως το έργο είναι χορηγία της CÄRCHER προς την ΚΕΔΚΕ η οποία κατά το παρελθόν, το 2004 συγκεκριμένα, είχε καθαρίσει πάλι με τον ίδιο τρόπο και την Εθνική Βιβλιοθήκη. Επί πλέον πως πρίν ξεκινήσουν το πλύσιμο, εξετάζουν τη ρύπανση που έχει επικαθήσει πάνω στα γυάλινα κομμάτια και βάζουν το ανάλογο απορρυπαντικό.

ΑΘΗΝΑ, 18032014

Η ΑΝΟΙΞΗ ΦΕΤΟΣ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙ

 

Πάει πέρασε κι αυτό το Σαββατοκύριακο, με μια άνοιξη που φαίνεται διστακτική να προχωρήσει νωρίτερα από τον κανονικό της κύκλο στο χρόνο.Τούτο φαίνεται στην ανθοφορία των κουτσουπιών που συνήθως γίνεται το πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη αλλά φέτος, λόγω της πρώιμης καλοκαιρίας έχουν φουσκώσει εδώ και αρκετές ημέρες αλλά δεν λένε να ανοίξουν γιατί ποιος ξέρει, τι ζημιές θυμούνται να έχουν πάθει άλλες φορές και διστάζουν να προχωρήσουν. Από την άλλη πλευρά οι νερατζιές της πόλης, πιο συνετές, ούτε καν επηρρεάστηκαν από τον ήλιο και τη ζέστη του Μάρτη και επιμένουν να κρατάνε ακόμη στα κλαδιά τον καρπό τους για να πιστεύουν φαίνεται πως είναι ακόμη χειμώνας.

-  Οι φωτογραφίες χθες το μεσημέρι, μπροστά στην Εθνική Βιβλιοθήκη με το σύμπλεγμα των δέντρων και την οδό Ιπποκράτους, εντελώς άδεια από κίνηση πεζών και τροχοφόρων....

ΑΘΗΝΑ, 17032014

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΑΧΝΗ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ....

 

Πρόκειται ίσως για την ωραιότερη γυάλινη στέγη στο κέντρο της Αθήνας, η οποία παλαιότερα είχε μάλιστα και χρωματιστά τζάμια κι έτσι το φως έμπαινε στη στοά που στεγάζει ως από καλειδοσκόπιο και τα οποία αντικαταστάθηκαν με αυτά τα άχαρα που μέσα από τα οποία φαίνεται γυμνός ο ουρανός της πόλης μαζί και ο καιρός της. Δεν σας λέω που βρίσκεται αλλά να σας βοηθήσω και να μη γυρνάτε με το κεφάλι ψηλά και σκοντάψετε, σας λέω πως κάτω από αυτή φιλοξενήθηκαν τελευταία κάποιες ιδέες για το πώς η πόλη θα γίνει καλύτερη χωρίς βέβαια κανένας να προεξοφλεί αν η ζωή μας θα είναι όπως της μακέτας ή θα διατηρήσει λίγη από τη ζωντάνια που ξέραμε και δεν θα αποστειρωθεί και θα χάσει το χρώμα της,όπως η στοά πολύχρωμο ουρανό της...   

ΑΘΗΝΑ, 16032014

ΜΙΑ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΥΑΛΙΝΟ ΤΟΙΧΟ...

 

Μικρή η βόλτα στην πόλη σήμερα, από τα Εξάρχεια ως τα σύνορα της Πανεπιστημίου και η σοδειά από ιδέες για ανάπτυξη που δίνουν οι τοίχοι πλούσια αλλά προς το παρόν θα μείνει στο αρχείο γιατί προτρέχουν άλλα. Κρατάω μόνο ένα σύνθημα για τη σημερινή «καλησπέρα» μας από την πρόσοψη με τα υαλότουβλα ενός καινούργιου που όμως μοιάζει με παρατημένο κτίριο στην αρχή της Θεμιστοκλέους από ένα κτίριο που ανήκει στο Πανεπιστήμιο (!!!) και μοιράζομαι μαζί σας την πρόταση μήπως και κάνει κάποιος την αρχή και να ακολουθήσουμε και οι υπόλοιποι να βγάλουμε τις αράχνες από το κρανίο μας...

ΑΘΗΝΑ, 16032014

ΠΩΣ ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ...

O γάτος της μάνας μου, περσινό θύματου παρανοικού με τις φόλες.Τη μοίρα του α
κολούθησαν όλα σχεδόν τα γατιά και τα σκυλια τώρα του χωριού.

Καλημέρα σας και καλή Κυριακή να έχουμε όλοι. Καλή και μέσα στα όρια που θέτει η λογική και ο κοινός νους γιατί τα υπόλοιπα, είναι πολυτέλειες σε αυτή την κατάσταση που ζούμε. Χώρια που μάθαμε να λέμε «φταίει η κατάσταση» και εύκολα να τα φορτώνουμε όλα σε αυτή, αλλά φοβάμαι, πως με αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης απλά βάζουμε το μυαλό μας στον ύπνο και γέρνουμε μακαρίως από την άλλη πλευρά του μαξιλαριού...

Ο λόγος, και γι’ αυτό σήμερα είμαι εξω φρενών αλλά προσπαθώ να έχω μαζεμένη τη γλώσα μου είναι οι κακές ειδήσεις που ήρθαν από το χωριό μου, τη Μεγάλη Κάψη, στις πλαγιές του ωραίου Τυμφηστού και μπορεί μεν να μην αφορά την υγεία και την κατάσταση των συγχωριανών μου, αλλά είναι μαύρες για τα ζωντανά του χωριού καθώς, ο δολοφόνος με τις φόλες ξαναχτύπησε προχθές και θύμα του ήταν ο γάτος του ξαδερφού μου Δημήτρη. Προηγήθηκαν οι δηλητηριάσεις των γατιών της μάνας μου, όλης της γειτονιάς κατόπιν και από την κακία του δολοφόνου δεν γλύτωσαν και τα σκυλιά. Ήδη ένας ο αγαθός, μεγάλος σκύλος του Νίκου Σαρόγλου που ήταν φύλακας για όλη την κάτω γειτονιά, είναι πια νεκρός και μάλιστα μετά από βασανιστήρια όπως διαπίστωσαν όταν τον βρήκαν στα Τρικούτσια!

Ποιος τα κάνει όλα αυτά σε ένα μικρό χωριό που κατοικείται κυρίως από γέροντες; Κανένας δεν ξέρει αλλά όλοι υποψιάζονται κάποιους, από το χωριό ίσως αλλά και από τα διπλανά χωριά που η συμπεριφορά τους δεν είναι στα πλαίσια της λογικής όπως προανέφερα. Επί του προκειμένου, λογική για τους χωριανούς μου είναι να αφήνεις ήσυχο το ζωντανό, σκυλί ή γάτο του γείτονα και να μην θέλεις να το εξοντώσεις και μάλιστα με φόλα. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε συμβεί τέτοιο κρούσμα και αν ακουγόταν κάτι για αλλού, δημιουργούσε αποτροπιασμό και καταδίκη της πράξης γιατί πάντα η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα τους ήταν αρμονική και μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης που καλλιεργούσε η ανάγκη.

Τώρα βρέθηκε κάποιος ή κάποιοι που έχουν βαλθεί να ξεκάνουν όλα τα ζωντανά του χωριού και νιώθει δυνατός, καθώς ο ύπουλος τρόπος που χρησιμοποιεί τον αφήνει τον καλύπτει. Ανεξάρτητα τώρα το ποιος είναι αυτός, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το χωριό μου, όπως και δεκάδες άλλα χωριά σε όλη την επαρχία, είναι ανοχύρωτο. Όχι βέβαια από αστυνομικές δυνάμεις και άλλα τέτοια που η αποτελεσματικότητά τους αμφισβητείται αλλά από την αδυναμία των ίδιων των ανθρώπων να πουν απλά «εδώ είμαστε χωριό»!!!

Ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, κουρασμένοι από τη ζωή και τη μοναξιά που νιώθουν στα βουβά σπίτια τους, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και εξουθενωμένοι από την οικονομική δυσπραγία και ανέχεια, αλλοτριωμένοι σε μεγάλο βαθμό από την άθλια τηλεόραση και εξαρτημένοι από τους γιατρούς και τις σχετικές υπηρεσίες καθώς έχουν πέσει σε ένα ιδιότυπο εθισμό με την ιατρική περίθαλψη δεν μπορούν να αντιδράσουν στο παραμικρό. Κι εδώ έρχεται ο κάθε ένας με την όποια διαταραχή του και κάνει ότι θέλει. Σήμερα σκότωσε με φόλα τα γατιά, προχθές πυροβόλησε τα σκυλιά και αύριο κανένας δεν ξέρει με ποιο τρόπο και ποιο θα είναι το επόμενο θύμα ή τα θυματά του...

ΑΘΗΝΑ, 1032014