Περνάει γρήγορα ο καιρός και ήρθε η μέρα να κάνω το μνημόσυνο
για τη μάνα που τον περασμένο μήνα γύρισε στη γη της, στην Παναγία, το κοιμητήριο
του χωριού μας. Έτσι την Κυριακή, 15 του Δεκεμβρίου το πρωί στην εκκλησία της Αγίας
Τριάδας, όσοι την αγαπούσαν και την θυμούνται, μπορούν να έρθουν να ανάψουν ένα
κερί στη μνήμη της. Το μνημόσυνο θα είναι κοινό με τον πατέρα που αυτές τις ημέρες
κλείνει κι αυτός 10 χρόνια στον ουρανό.
ΑΘΗΝΑ, 11122024
Αργήσαμε να μπούμε στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων αλλά φέτος βρήκαμε τα καλύτερα στολίδια. Αναφέρομαι βέβαια σε όσους αγαπούν τους λύκους και θέλουν να βρίσκονται δίπλα μας αλλά και σε όσους νιώθουν ανήμερο τον λύκο μέσα τους. Όχι αυτόν που τρώει τα επτά κατσικάκια ή τα τρία γουρουνάκια ή παραμονεύει κάτω από την κουβέρτα της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας, αλλά τον άλλο που μαγεύεται με το φεγγάρι και του τραγουδάει στη δική του γλώσσα κι εκείνον που μπορεί μέσα σε μια νύχτα να φτάσει από το ένα βουνό στο άλλο, που δεν τον εμποδίζουν τα φουσκωμένα ποτάμια και τα βαριά χιόνια να ανέβει στην κορυφή.
Τα στολίδια με τους λύκους από την ιστοσελίδα Amazing Wolf στην
οποία υπάρχει και η διεύθυνση https://nemashop.com/
για όποιον θέλει να τα παραγγείλει…
ATHENS, 09122024
Ήταν μεγάλη μέρα η σημερινή για την οικογένεια καθώς γιόρταζε η γιαγιά η Κατερίνη, μια γενναία γυναίκα που έζησε όλη την ιστορία του 20ου αιώνα στην μικρή μας πατρίδα και μείναμε να την μνημονεύουμε με αγάπη πια μόνο τα εγγόνια. Από μεγάλο σόι, τους Κουτραίους γεννήθηκε στη Βίγλα, έναν ιδιαίτερο τόπο δίπλα στη Ζιώψη (το χωριό που μετά τον πόλεμο μετακινήθηκε προς τον Σπερχειό και ονομάστηκε Άγιος Γεώργιος) και παντρεύτηκε τον παππού Δημήτριο Προβόπουλο (ή Προβιά) και μαζί έκαναν εννιά παιδιά από τα οποία έζησαν μόνο τα πέντε, ο Παναγιώτης, ο Κλεομένης, ο Κώστας, η Γεωργία και ο πατέρας μου Γιώργος. Ο παππούς πέθανε στις αρχές του 1940 μετά από έναν τραυματισμό που έγινε σε κάποιο νταμάρι και μεγάλωσε μόνη της πέντε παιδιά δουλεύοντας σκληρά. Ιδιαίτερα δύσκολη ήταν γι’ αυτή η περίοδος της Κατοχής και του Εμφυλίου που ήταν πολύ ματωμένος στην περιοχή μας και κατάφερε να μην υπάρξουν θύματα στην οικογένεια.
Όταν παντρεύτηκαν τα παιδιά έμεινε με την κόρη της Γεωργία στον Άγιο Γεώργιο αλλά βοηθούσε όλους και ιδιαίτερα τον πατέρα μου που ως μικρότερο αγαπούσε πολύ, και παντρεύτηκε τελευταίος τη μάνα μου στη Μεγάλη Κάψη. Καθώς δε ήταν ακόμη πολύ νέος όταν παντρεύτηκε (είχα γεννηθεί πριν πάει στρατιώτης) η γιαγιά ήρθε και εγκαταστάθηκε στο χωριό να είναι δίπλα στη μάνα μου και μοιράστηκε μαζί της τις δουλειές για δύο χρόνια. Περισσότερο θυμάμαι πως ήμουν στην ποδιά της παρά στην αγκαλιά της μάνας μας που έτρεχε όλη τη μέρα στους κήπους, το χωράφι και τα ζωντανά, τόσο που αυτή αποκαλούσα κι εγώ μάνα, όπως έκανε από σεβασμό η μάνα μου και μου άρεσε τόσο πολύ που ήθελα να κοιμάμαι δίπλα της όταν έρχονταν κατόπιν στο χωριό.
Η γιαγιά έμεινε μαζί μας στο χωριό μέχρι που απολύθηκε ο πατέρας μου και γύρισε στον Άγιο Γεώργιο αλλά δεν έπαψε ποτέ, όσο είχε δυνάμεις να έρχεται στη Μεγάλη Κάψη να βοηθάει την μάνα μου. Είχε ένα γαιδουράκι, τον Χότζα και έρχονταν νωρίς – νωρίς το πρωί και έβαζε πλάτη σε όλες τις αγροτικές δουλειές και συνήθως έφευγε το βράδυ. Την περίμενα πως και πως και ήξερα πως στις τσέπες της είχε πάντα καραμέλες ή λουκούμια. Αυτό κράτησε πολλά χρόνια και την εικόνα της έχω συνδυάσει και με την περίοδο της ακμής του νοικοκυριού της μάνας και του πατέρα μου την δεκαετία 1960 -1970. Όταν δε ο Χότζας πέρασε στον παράδεισο των γαιδάρων πήγαινε και την έφερνε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητο και περνούσε κάποιες ημέρες μαζί μας. Τα περισσότερα χρόνια που πήγαινα στο γυμνάσιο έμεινα μαζί της στο πατρογονικό σπίτι στον Άγιο Γεώργιο και ήταν μια από τις πιο ωραίες περιόδους στη ζωή μου καθώς ο έλεγχος που είχα απ’ αυτή ήταν πολύ χαλαρός και η «επανάστασή» μου εξελίσσονταν χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες.
Την γιαγιά Κατερίνη την θυμάμαι και την μνημονεύω σαν ένα αγαθό στοιχείο του τόπου και ένα αρχέγονο, αυστηρό πρότυπο για την κοινωνία που πρόλαβα να γνωρίσω στις τελευταίες τις στιγμές. Η εικόνα της είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ως η τελευταία μιας μακράς σειράς γυναικών που με τις πλάτες τους κράτησαν όρθιο τον τόπο μας και στη μνήμη της κάθε χρόνο, περνάω από κάποια εκκλησία και ανάβω ένα κεράκι πιστεύοντας πως με βλέπει από εκεί ψηλά που είναι.
Η γιαγιά Κατερίνη, η μάνα μου κι εγώ μόλις ενός έτους
Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου
τον πόνο για τον θάνατο της μάνας μου. Το ενδιαφέρον σας και τα παρηγορητικά
λόγιας σας με βοήθησαν να περάσω με δύναμη τις στιγμές του αποχαιρετισμού, το
προχθεσινό βροχερό απόγευμα στο κοιμητήριο του χωριού. Εκεί όλοι σχεδόν οι
συγχωριανοί και λίγοι, διαλεγμένοι, εκ των συγγενών, της παρασταθήκαμε στον
τελευταίο σταθμό της ζωής της, την επιστροφή στη γη όπου αναπαύονται οι
πρόγονοί μας κι εκεί θα καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα να συγκροτήσουμε την ατέλειωτη
κοινότητα των κεκοιμημένων της μικρής μας πατρίδας.
Κάποιοι από εσάς είχατε γνωρίσει από κοντά την κυρά Κούλα,
μπορεί και να καθίσατε στο τραπέζι που έστρωνε και να απολαύσατε τα εξαιρετικά
φαγητά που ετοίμαζε ή να κοιμηθήκατε στο σπίτι της. Άλλοι την ξέρατε μέσα από
τις δικές μου σημειώσεις και τις φωτογραφίες, ειδικά από την περίοδο της
επιδημίας που έμεινα μαζί της και με βάση την εμπειρία και την αυστηρότητά της
επιχείρησα να αναστήσω το χωράφι στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρα 80 χρόνια από τη
ζωή της και ήθελε να το αφήσει ακέραιο σε καλά χέρια.
Αυτή η εμπειρία της είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας
άφησε, παρακαταθήκη η οποία συμπληρώνεται και με την ανάλογη των άλλων μανάδων
της γενιάς της στο χωριό που όλες πια μαζεύτηκαν στον ουρανό κι από θα μας
βλέπουν και θα μας κρίνουν. Εμπειρία την οποία αναλαμβάνω πλέον και επίσημα να
οργανώσω με κάποιο τρόπο και να την μοιραστούμε μαζί κάποια μέρα. Γιατί, και η μάνα
μου κι όλες της γενιάς της έφυγαν από τον κόσμο με το παράπονο γιατί εμείς
παρατήσαμε τον τόπο κι έγινε λόγγος…
Η μάνα δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες. Αρνούνταν να ποζάρει
κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πάντα αποκαρδιωτικό. Η καλύτερη που είχε, καλύτερη
με τα δικά μου κριτήρια βέβαια, ήταν εκείνη που είχε στο εκλογικό της
βιβλιάριο, μια φωτογραφία του 1961. Ήταν 28 χρονών και βέβαιη για την δύναμη
που κατείχε, δύναμη που δεν την εγκατέλειψε ποτέ…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17112024
Στην όμορφη γειτονιά μας, τα Σεπόλια, η μικρούλα σημαία στο
μπαλκονάκι δεν είναι μόνη της, την κρατάει το ζευγάρι με τις παραδοσιακές στολές
και μια ομάδα από τσολιαδάκια. Υποθέτω πως πίσω από τον στολισμό βρίσκεται η
ευαισθησία ενός παιδιού αλλά και μεγάλου να είναι η έμπνευση, αποτελεί
παράδειγμα και δηλώνει μια βαθιά συνέπεια στην ιστορία μας και πίστη για τη
μεγάλη ημέρα που ξημερώνει αύριο.
27102024 ΑΘΗΝΑ
Δεν μπορούσα να μη σταθώ μπροστά σε αυτή την απίστευτη
φωτογραφία που δείχνει τα πρώτα χιόνια στο βουνό Παππούς (Grandfather Mountains) της Βόρειας
Καρολίνα που δημοσίευσε η ιστοσελίδα North Carolina News. Τέτοια σκάλα χρωμάτων που να
δένουν τόσο αρμονικά δεν έχω ξαναδεί και υποπτεύομαι, όπως και άλλοι που
σχολίασαν πως είναι προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης. Μπορεί, και η περίπτωση μας
βοηθάει να αναλογιστούμε ένα μέλλον όπου τα πάντα θα περνάνε μέσα απ’ αυτό το
πράγμα που απλώνεται στη ζωή μας. Εμάς τους τρανότερους λίγο θα μας επηρεάσει
και φαντάζομαι οι νεότερες γενιές θα εξοικειωθούν με αυτή και θα ζουν όπως οι
άνθρωποι στα έργα του Άλντους Χάξλει.
Φυσικά το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα συνεχίσουν να έχουν τα
ίδια χρώματα που είχαν πάντα αλλά τα φίλτρα που θα φοράνε στο μυαλό τους οι
άνθρωποι θα τον δείχνουν όπως θέλουν οι άρχοντες της εποχής. Δεν θα είμαστε
εκεί και δεν θα έχουμε όπως ο «άγριος» του Χάξλει να τους πούμε τι χρώματα έχει
πραγματικά ο χειμώνας και το γεύση έχουν τα κάστανα στο δάσος και πως μυρίζουν
τα πεσμένα φύλλα. Φοβάμαι δε πως δεν θα υπάρχουν και βιβλία και περιοδικά να τα
δούνε, κι αν υπάρχουν θα είναι κλειδωμένα στα γραφεία των Διευθυντών. Δεν μπορώ
να σκεφτώ μια τέτοια εποχή, με απελπίζει και δεν θέλω να προσθέσω στις
τρέχουσες ανησυχίες μια ακόμη που αφορά το μέλλον.
Πέρα απ’ αυτά, ενδιαφέρον έχει ο διάλογος που αναπτύχθηκε με τα περισσότερα σχόλια να αφορούν την κατάσταση των κατοίκων αυτής της περιοχής, Βόρεια Καρολίνα και Τενεσί που επλήγησαν την προπερασμένη εβδομάδα από την φοβερή κακοκαιρία που άκουε στο όνομα Έλενα και άφησε άστεγους και με διαλυμένα δίκτυα χιλιάδες ανθρώπους στην λεγόμενη «Ζώνη της Σκουριάς» των ΗΠΑ. Τα επτά στα δέκα σχόλια ήταν ευχές για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων και την αποκατάσταση της κανονικότητας στη ζωή τους.
ΑΘΗΝΑ, 21102024
 |
Ήρθε η ώρα να περάσω και τυπικά το σύνορο προς την
συνταξιοδότηση και ομολογώ πως με τρομάζει. Όχι για το πέρασμα του χρόνου αλλά
για την γραφειοκρατία που απαιτεί μια τέτοια υπόθεση...
|
|
Στις αναζητήσεις των τεκμηρίων του εργασιακού βίου που
απαιτούνται για να βγάλει κάποιος σύνταξη, βρέθηκε σε κάποιο κοίτασμα και το
πρώτο βιβλιάριο υγείας. Τότε που η νεότητα δεν άφηνε περιθώρια για τη χρήση του
και η οποία φυσικά ποτέ δεν έκατσε να σκεφτεί τι θα γίνονταν μέσα σε 44 χρόνια!
Tο δημοσιεύω γιατί οι νεότεροι φαντάζομαι ότι δεν πιστεύουν ότι υπήρχαν τέτοια
χαρτιά...
ΑΘΗΝΑ, 07102024
