Οι περισσότεροι απ’ όσους πρωτοβγήκαμε στο Αιγαίο, εκεί στις
αρχές της δεκαετίας του ΄80 και ανακαλύψαμε τα Κουφονήσια, την Ανάφη, τη Σίκινο
και τη Δονούσα, έχουμε σίγουρα ταξιδέψει με τα πλοία της εταιρείας Αγγούδημου τα
οποία ήταν βαφτισμένα με τα ονόματα των θηλυκών μελών της οικογένειας του
παραδοσιακού και άπληστου πλοιοκτήτη. Από
εκείνα τα πλοία θυμόμαστε τη λιγδερή μυρωδιά του καταστρώματος, τους καυγάδες
για μια θέση στη σκιά ή το απάγκιο και βεβαίως τις καθυστερήσεις που πολλές φορές
ξεπερνούσαν τη μισή μέρα. Αυτό είχε και το καλό του γιατί εκεί στα σκονισμένα
λιμανάκια, στις ατέλειωτες ώρες της αναμονής γίνονταν και πιο ενδιαφέρουσες γνωριμίες
οι οποίες είχαν και αρκετό χρόνο μπροστά τους να αναπτυχθούν στη διάρκεια του
αργού ταξιδιού…
Έτσι ήταν τα ταξίδια τότε στο Αιγαίο αλλά κανένας δεν
γκρίνιαζε καθώς οι Κυκλάδες που ανακαλύπταμε ήταν μοναδικές και τα καλοκαίρια μας
στις απόμακρες παραλίες έμειναν αξέχαστα και ας τραβούσαμε του κόσμου την
ταλαιπωρία με τα πλοία του Αγγούδημου. Με τα χρόνια άλλαξαν όλα, τα καινούργια
πλοία με τις αναχωρήσεις στην ώρα τους, με τις αριθμημένες θέσεις, τον
κλιματισμό και τα ταχυφαγεία διαμορφώνουν από την πρώτη στιγμή τη νέα αίσθηση
των διακοπών και προϊδεάζουν κάπως και για τα νησιά των προορισμών των οποίων η
αισθητική κατά κύριο λόγο εξομοιώνεται διαρκώς και μόνο από τα εμβληματικά τους
στοιχεία και από το γεωφυσικό μπορούν πλέον να ξεχωρίσουν. Η ανάγκη να χτιστούν
όλο και περισσότερα δωμάτια και ξενοδοχεία, δημιούργησε νέες γειτονιές που
πολιορκούν ασφυκτικά τους πυρήνες των παλαιών οικισμών (όσοι απόμειναν) ενώ ο
ποδαρόδρομος στα μονοπάτια για την απόμακρη παραλία αποδεικνύεται πλέον μάταιος
γιατί παντού ο τόπος πατήθηκε από δρόμους για να μπορούν πια να πηγαίνουν όλοι
και παντού και στη θέση που ήταν ένα αρμυρίκι, τώρα είναι μια πρόχειρη καντίνα
που απαλλάσσει τους περιπατητές από το βάρος των χρειωδών για την παραλία…
ΑΘΗΝΑ, 31072015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου