ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΥΝΙΑ!!!

Ήθελε διπλή σκάλα να φτάσω στο ψηλό κλαρί

 να δέσω την τριχιά και το αποτέλεμα εξαιρετικό...

Η δουλειά στο χωράφι είναι μοναχική καθώς κανένας άλλος από το σπίτι συμμετέχει. Η μάνα δεν είναι σε θέση να κάνει πια δουλειές εκεί, λόγω ηλικίας, ούτε και η Άρτεμη ξέρει τίποτα αφού έχει μεγαλώσει μακριά από το χωριό. Η μάνα που το έχει ζήσει το χωράφι 80 χρόνια και ξέρει κάθε σπιθαμή του θέλει να κατέβει αλλά σκέφτεται τον ανήφορο και το αναβάλλει. Τον ανήφορο σκέφτεται και η Άρτεμη αλλά καμιά φορά κάνει τις υπερβάσεις της και μου φέρνει εκεί νερό και καφέ, όταν έχω δουλειά που πρέπει να συνεχιστεί. Καμιά φορά δε όταν έχουμε «θέμα» έρχεται και μου βγάζει κάποιες φωτογραφίες για το ημερολόγιο που κρατάω και κάποια στιγμή όταν συμπληρωθεί ο κύκλος θα το διαβάσετε και θα καταλάβετε τι προσπάθησα να κάνω από την έναρξη της επιδημίας μέχρι τώρα.

Μαζεύοντας κοντά φασολάκια στο Γιούρτι!

Η γυναίκα μου Έλενα Μίντση ζει στην Έδεσσα αλλά  μαθαίνει καθημερινά μέσα από την επικοινωνία μας και τις φωτογραφίες που ανεβάζω τι κάνω σε αυτό κι έτσι πάνω κάτω είναι ενήμερη.  Όσες φορές δε έχει έρθει στο χωράφι, την Άνοιξη, όταν το ετοίμαζα για καλλιέργεια δεν έδειξε να φοβάται τον ανήφορο και τούτο αποδείχθηκε τις προηγούμενες ημέρες. Κατέβηκε στο χωράφι φυσικά με την διάθεση να βοηθήσει και όντως κατάφερε να βάλει ένα χέρι στο μάζεμα των φρέσκων φασολιών καθώς και στο βγάλσιμο των κρεμμυδιών. Για σκαλίσματα βεβαίως, βοτάνισμα και πότισμα, ούτε λόγος γιατί κι αυτή δεν έχει ιδέα από αγροτική ζωή και όλα όσα δύσκολα αλλά και ωραία που την συνθέτουν. Την ευχαριστεί όμως που μπορεί να είναι μαζί μου και σε ένα χώρο τον οποίο έχω ημερέψει με τα χέρια μου και προσπαθώ να του εμφυσήσω την ξεχασμένη αίσθηση της καρποφορίας. Ως φιλόλογος τα βλέπει αλλιώς, την εμπνέει λέει το χωράφι όπως το οργανώνω με τις καλλιέργειες και τα δέντρα που σχεδιάζω να φυτέψω και μπορεί να διαβάζει με τις ώρες εκεί κάτω από την σκιά των καρυδιών παρακολουθώντας που και που αυτά που κάνω.

Σε ένα διάλειμμα λοιπόν των δικών μου εργασιών και του διαβάσματος μου ανέφερε πως όταν ήταν κοριτσάκι της άρεσαν οι κούνιες στα δέντρα και πόσο θα ήθελα να είχαμε μια στο κλωνάρι της μεγάλης καρυδιάς κάτω από την οποία αφήνω τα εργαλεία μου.

Τα μαυρομάτικα ήταν φέτος η έκπληξη του κήπου και τα κρεμμύδια, πρώτης ποιότητας...

Δεν απάντησα αλλά την επόμενη ημέρα που πήγαμε στη Σπερχειάδα για διάφορες δουλειές αγόρασα μαζί με δυο αξινάκια που ονειρευόμουν και τριάντα μέτρα τριχιά, από την καλή μάλιστα που μου πρότειναν στο κατάστημα όταν τους είπα τι την θέλω. Γυρνώντας στο χωριό, πήρα την μεγάλη πτυσσόμενη σκάλα για να φτάσω στο ψηλό κλαρί όπου την έδεσα με πολλούς σφιχτούς κόμπους, την δοκίμασα να δω αν αντέχει το κλαρί βάρος και σαν βεβαιώθηκα πως είναι έτοιμη και ασφαλής, της τηλεφώνησα να πάρει ένα μαξιλάρι και να κατέβει στο χωράφι, πράγμα το οποίο έγινε και μάλιστα πολύ σύντομα.

Όταν είδε την κούνια, δεν το πίστευε καθώς δεν έδειξα και πολύ ενδιαφέρον όταν μου είπε ότι θα ήθελε μια κούνια να κρέμεται από την καρυδιά. Της έκανα έτσι έκπληξη και ανταμείφθηκα με ένα βλέμμα της γεμάτο θαυμασμό και πολλά φιλιά. Την δοκίμασε με προσοχή, είδαμε πως το κλαρί αντέχει και μεγάλο αιωρισμό αλλά το μαξιλάρι δεν βόλευε. Γι’ αυτό και πήγε σπίτι, πήρε ένα καρεκλάκι θαλάσσης και το προσαρμόσαμε έτσι ώστε η κούνια να αποκτήσει ένα άνετο κάθισμα και χάρηκε τόσο που προσγειώθηκε με ευχάριστη ζαλάδα μετά από μια ώρα περίπου, νιώθοντας πως ήταν κοριτσάκι στη Φλώρινα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10082020